kpeyos

H Gibson φυσικά τα τελευταία δέκα σχεδόν χρόνια χρησιμοποιεί μόνο τους Burstbuckers και τους '57 Classics στις κιθάρες της, είναι λοιπόν κοινός τόπος για όποιον έχει ασχοληθεί με τις συγκεκριμένες κιθάρες. Παρόλα αυτά δεν θέλει επίσης και καμία ιδιαίτερη σοφία ή εμπειρία για να διαπιστώσει κανείς πως μερικές κιθάρες για παράδειγμα ακούγονται στη διπλάσια ένταση στις ίδιες ρυθμίσεις του ίδιου ενισχυτή σε σχέση με κάποιες άλλες που μπορεί να φοράνε πολύ πιο hot μαγνήτες. Ούτε φυσικά για να διαπιστώσει ότι ένας μαγνήτης ακούγεται μπορεί να ακούγεται τελείως διαφορετικά σε δύο διαφορετικές κιθάρες. Επίσης αν μία κιθάρα έχει ένα συγκεκριμένο resonance ή attack αυτό το περνάει ανεξαρτήτως μαγνητών και δεν πρόκειται ποτέ να την φέρει κάποιος να ακούγεται σαν κάτι άλλο με τους μαγνήτες προσπαθώντας να τονίσει αδύναμες συχνοτικά περιοχές σε αυτήν. Για να φέρω ένα παράδειγμα και να καταλάβουμε όλοι τί εννοώ ας ξεχάσουμε τα ξύλα κλπ. Όποιος απλά έχει παίξει με μια κιθάρα που είναι μουντή λόγω φθαρμένου nut μπορεί πανεύκολα να καταλάβει ότι ο ήχος δεν έχει να κάνει μόνο με τα ηλεκτρικά...

Προσωπικά μεταξύ μιας LP Custom και μιας Custom Shop Std πάντα άκουγα την ίδια διαφορά: H custom έχουν περισσότερα πριμα και πιο γρήγορο attack. Έχοντας ως γνώμονα λοιπόν ότι στις υπόλοιπες παραμέτρους μοιάζουν σαν κιθάρες, κυρίως την αποδίδω στις διαφορετικές ταστιέρες. Όπως και τώρα τελευταία που η Gibson έχει βελτιώσει και την παραγωγή στις USA Std κάνοντας τη πιο σταθερή (τουλάχιστον τώρα έχουν αξιoπρεπείς ταστιέρες και nut) πάλι ακούω συγκεκριμένες διαφορές μεταξύ των USA και Custom Shop μοντέλων: Η USA έχουν ένα συγκεκριμένο resonance, είναι πιο μπασομεσαίες. Διαφορές οι οποίες κατά τη γνώμη μου και πάλι οφείλονται κυρίως σε διαφορές υλικών. Επίσης και οι ασιατικές κόπιες με τα laminated tops πάλι έχουν συγκεκριμένες ηχητικές διαφορές: Πιο γρήγορο attack, πιο λεπτή νότα και πολύ λιγότερη ένταση. Δεν έχω παιξει λοιπόν με richlite ή baked maple αλλά σίγουρα ιδιαίτερα για το κοινό των Les Paul το οποίο ψάχνει έναν συγκεκριμένο ήχο, αυτόν μιας παραδοσιακής Sunburst μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοιες κατασκευαστικές διαφορές μπορεί να του ξινίσουν έχοντας ως δεδομένα και τα παραπάνω. Όπως επίσης μπορώ να καταλάβω ότι σαν εταιρεία η Gibson στοχεύει σε όλα τα βαλάντια αλλά από την άλλη δεν θέλει να υπονομεύσει τα ακριβότερα μοντέλα της και έτσι δημιουργεί αυτές τις διακριτές διαφορές. Αμφιβάλλω πάντως για το αν αυτά τα μοντέλα θα αποκτήσουν ποτέ κάποια μεταπωλητική αξία, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς το κοινό των Gibson lovers. Μάλλον σαν τις Norlin/Gibson των 70s με τα maple μπράτσα και τα sandwich σώματα θα καταλήξουν να θεωρούνται απλά μια παρένθεση στην ιστορία της εταιρείας.

Μάλλον πρέπει να πας σε παραδοσιακό, να μη σου πω και ψιλοψόφιο paf style μαγνήτη. Μακριά φυσικά από οτιδήποτε hot ή overwound, γιατί τα fuzz που θα χρειαστείς για αυτούς τους ήχους (fuzzrite, tonebender, fuzz face) απλά δεν παίζουν σωστά με αυτούς. Αυτή τη στιγμή κατά τη γνώμη μου την καλύτερη σχέση ποιότητας τιμής σε αυτού του στυλ μαγνήτες την έχει ο κύριος... http://www.barfuss-pickups.de/page5.html με 200 ευρώ μπορείς να έχεις ένα πραγματικά μπουτίκ σετ αυτού του στυλ μαγνητών.

Για μένα πάντως χωρίς Mick Harvey το "Bad Seeds" είναι απλά ακόμη ένα brand name...

Και οι Pearly Gates και οι υπόλοιποι που ανέφερα είναι πολύ κοινοί σαν after market μαγνήτες και εύκολα μπορεί κανείς να τους βρει μεταχειρισμένους στο budget του φίλου σου είτε στην Ελλάδα στις αγγελίες του noiz, του kithara.gr της ΧΕ, είτε από ebay. Μετά από φθηνούς μαγνήτες υπάρχουν και οι GFS στους οποίους κάποιοι εδώ μέσα ορκίζονται, αλλά δεν τους έχω ακούσει προσωπικά, ούτε και γνωρίζω ακριβές συνολικό κόστος μαζί με μεταφορικά.

Tonerider AIV, Seymour Duncan Pearly Gates set ή '59 set και DiMarzio Anniversary PAF είναι κάποιες από τι προτάσεις που μπορούν να "ανεβάσουν" την κιθάρα αν ο φίλος σου παίζει αποκλειστικά blues. Αν θέλει και πιο γκαζωμένα πράγματα τότε Seymour Duncan Pearly Gates neck/ Custom Custom bridge ή και PRS Dragon II set. Κάποιοι μοιραία ξεφεύγουν από το budget αλλά είναι πολύ κοινοί μαγνήτες που βρίσκονται εύκολα και μεταχειρισμένοι στις τιμές που αναφέρεις.

Μιας που έχω και γω κάτι κατα νου, ξέρει κανείς στο περίπου τι κόστος είναι για ολόκληρη κιθάρα στο συγκεκριμένο μαγαζί; Έχει επίσης κανείς εδώ μέσα εμπειρία από sunburst στον συγκεκριμένο μάστορα;

Ναι, πάντως προσωπικά δεν καταλαβαίνω ποιός είναι "ο Fender Twin ήχος", μιας και οι συγκεκριμένοι ενισχυτές έχουν κυκλοφορήσει "φορώντας" από Jensen AlNiCo 12ιντσα, JBL 15ιντσα, JBL D120F, EV 120F και δεν συμμαζεύεται... Γενικά η νόρμα για μένα είναι 1. "Αμερικάνικος ήχος" - πιο flat μεσαία, περισσότερα πρίμα. 2. "Βρετανικός ήχος" - πιο τονισμένα μεσαία, μεγαλύτερο roll off στα πρίμα. Και αυτά με αρκετές εξαιρέσεις...Τα παλιά Jensen πχ έχουν αρκετό roll off στα πρίμα, και τα Celestion G12H είναι αρκετά flat στα μεσαία με αρκετά πρίμα. Πάντως με τις παραπάνω παραδοχές το Swamp Thang θα τα χαρακτήριζα πολύ πιο "Βρετανικό" παρά "Αμερικάνικο". Αρκετό roll off στα πρίμα και πολλά πριμομεσαία a la V30. Μου άρεσε σε Fender όταν τα δοκίμασα βέβαια, αλλά από την άλλη εγώ πάντα προτιμώ "βρετανικά" μεγάφωνα και ιδιώς hi-wattage greenback type όπως τα Scumback. (Τα μεγάφωνα με περισσότερα πρίμα μου αρέσουν σε ενισχυτές με ποιοτικότερα κατ εμέ πρίμα, παλιούς ή boutique Marshall και Vox κυρίως). Τροποποίηση (γιατί τώρα το είδα). Σοβαρά παντρεύεται το Tonker με το Swamp Thang; Δεν θα το φανταζόμουν ποτέ, και δεν μπορώ να καταλάβω τί μπορεί να προσφέρει... ???

+1, αν και μόνο καλά λόγια έχω να πώ για όποιο part φέρει το όνομα της wilkinson. (μαγνήτες δεν έχω δοκιμάσει όμως).

Πέρυσι σε μια προσπάθεια να φέρω την PRS μου πιο κοντά στον ήχο μιας Gibson εντόπισα τη wraparound γέφυρα. Η ελαφριά κατασκευή της wraparound γέφυρας της PRS και ο εγγενής twangy χαρακτήρας της ομολογουμένως με απομάκρυναν από τον ήχο που στο μυαλό μου. Έχοντας μια εμπειρία στις διαφορές που έχουν στον ήχο μια ABR από μια Nashville Gibson Tuneomatic γέφυρα αλλά και από την aftermarket Tone Pros tuneomatic, αποφάσισα πως άξιζε τον κόπο να δοκιμάσω μια αλλαγή. ABR Tuneomatic που είναι η αγαπημένη μου δεν έπαιζε να μπει βεβαίως σε wraparound όργανο οπότε έψαξα για μια wraparound γέφυρα που θα ήταν το αμέσως κοντινότερο σε αυτή. Τελικώς κατέληξα να αγοράσω για την PRS Singlecut μου αυτή: http://www.schroederguitars.com/buy/guitar-parts/schroeder-adjustable-stoptail-bridge H διαφορά που παρατήρησα στον ήχο ήταν εμφανής, άμεση και αξιόλογη. Ο ήχος απέκτησε πολύ πιο "tuneomatic χαρακτήρα". Βέβαια σε σχέση με τον σχετικά μουντό και "loose" ήχο μιας Gibson ABR ο ήχος θύμιζε πολύ περισσότερο μια TonePros. Ελαφρώς πιο σφιχτός, αρκετά πιο bright και με πρίμα που θυμίζουν λίγο piezo. Απέκτησε όμως πολύ περισσότερη υπόσταση και νότα σε σχέση με την υπερβολικά αέρινη PRS Wraparound, χάνοντας ταυτόχρονα όσο twang χρειαζόταν για να θυμίζει περισσότερο Les Paul απ' ότι Tele. Σημαντικό είναι ότι τα bridge studs (inches system) δεν είναι συμβατά με αυτά των PRS USA. Εγώ στη δική μου κράτησα τα original της PRS. Με αφορμή το newsletter που μου έστειλαν με την κυκλοφορία metric system aftermarket γεφυρών που μπορούν να μπούν και σε αποανατολίτικα όργανα όπως οι PRS SE σκέφτηκα να γράψω αυτό το μικρό review.

κάτι καθαρό και λαμπάτο... Οι "κλασικές" σχολές των καθαρών ενισχυτών βασικά είναι δύο:Vox και Fender Ο Greenwood παίζει με Vox (στα καθαρά), Ο Marr με Fender (γενικά). Oi Μogwai μάλλον με ότι βρουν μπροστά τους το συγκεκριμένο βράδυ... Τέλος πάντων...άκου τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών σχολών ενισχυτών όσο μπορείς και αποφασίζεις. Προσωπικά πάνω στους ενισχυτές που αναφέρεις, ποτέ δεν μου άρεσαν οι ενισχυτές με μικρές καμπίνες λόγω έλλειψης μπάσων και στενού γενικά ήχου και ποτέ δεν θα διάλεγα ενισχυτή modelling, ψηφιακό, τρανζίστορ ή ότι άλλο για κύριο ενισχυτή μου.

Οι προενισχύτριες δεν καταπονούνται τόσο. Εγώ έχω κάτι mullard αρχαίες στους δικούς μου. Οι τελικές μπορεί να καταπονούνται αν χρησιμοποιείς attenuator και τον τερματίζεις. Αυτό που θα πρέπει γενικά να προσέχεις είναι τις μετακινήσεις όσο είναι ακόμα ζεστός ο ενισχυτής. Cathode biased ή όχι είναι το γενικότερο κύκλωμα που παίζει ρόλο και τα ρεύματα που χρησιμοποιύνται. Όλοι οι μοντέρνοι ενισχυτές πάντως (από δεκαετίας 80 και μετά έχουν σχετικά χαμηλές τάσεις λαμβάνοντας προφανώς υπόψιν ότι η ποιότητα των λυχνιών δεν είναι αυτή που ήταν το 1960. Βασικά μόνο κάποιοι πολύ ακριβείς boutique κλώνοι του JTM45 έχω ακούσει να έχουν σοβαρά θέματα με τα ρεύματα. Δεν έχω ακούσει κάποια άλλη περίπτωση,

Υπόλοιπος εξοπλισμός (ενισχυτής); προτιμάς scooped ή με πολλά μεσαία; Το πόσο μέταλ που ρωτήθηκε προηγουμένως έχει να κάνει με τον αν θες ένα μαγνήτη "ειδικού σκοπού" για υπερκαφρίλες ο οποίος όμως ενδέχεται να είναι περιοριστικός σε άλλα είδη ή σε πιο καθαρά περάσματα ή αν πρέπει να είναι και πιο all around, να μπορεί να είναι ευέλικτος.

Επειδή τα μπάσα και το punch προέρχονται από την καμπίνα και όχι από τα μεγάφωνα σου προτείνω. 1. Κλειστή 4x12 2. Ported 1x12 3. Oversized closed back 2x12 4. Μπορείς εναλλακτικά να δοκιμάσεις αν βρεις μια 2x12 closed back, να αφαιρέσεις εντελώς το ένα μεγάφωνο (detuned). Τιp: Μια open back 2χ12 καμπίνα μπορεί να κερδίσει από λίγο έως πολύ σε όγκο και punch αν την βάλεις με την πλάτη κοντά σε κάποιον τοίχο. Το πόσο κοντά εξαρτάται από την καμπίνα και τα γούστα. Συνήθως αν πας πολύ κοντά θα ακούγεται boomy, με πολλά μπασομεσαία δηλαδή. Επίσης διαφωνώ με το ότι το mdf είναι κακό ξύλο για καμπίνες. Θεωρώ μάλιστα ότι είναι ότι καλύτερο για τα πιο βαριά είδη. Απλά είναι και πολύ πιο βαρύ στο κουβάλημα.

Εντάξει, φαντάζομαι ότι του OP του έχουν τάξει μια 59άρα επιπέδου Historic Makeovers, Guitar Clinic, Max Baranet ή Chris Derrig ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Μια κιθάρα δηλαδή που για να την αγόραζε θα έπρεπε να δώσει από 10 έως 25 χιλιάδες. Αν κάποιος το δει έτσι, τα 2 χιλιάρικα είναι τζάμπα...

Δεν θα πήγαινα καν σε λαμπάτη προενίσχυση για boost βρώμικου καναλιού, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι 9βολτη. Το μυστικό όταν θέλεις να σπρώξεις το βρώμικό κανάλι ενός ενισχυτή είναι να μην πάς σε smooth πετάλια. Είτε να πας σε εντελώς καθαρό boost, έστω με το ανάλογο κομπρεσάρισμα που επιθυμείς ή την απουσία αυτού, είτε σε πετάλια με οξυ χαρακτήρα όπως fuzzes ή od με assymetrical clipping. Δεν έχω ακούσει τον συγκεκριμένο ενισχυτή αλλά από τις περιγραφές και τα θέλω σου, προτείνω το SHO του ZVEX. Υπάρχουν και πολλοί πάμφθηνοι ακριβείς κλώνοι του της α' και της β' version. Πολύ δυνατό boost, προσθέτει ευκρίνεια και έναν κάποιο χαρακτήρα στα πρίμα, χαμηλό compression ενώ είναι volume και touch sensitive.

Σε Les Paul ακολουθώ έναν κλασικό μάλλον κανόνα. Σετάρω τον neck για έναν καλό lead ήχο με τα ποτενσιόμετρα του vol και tone μεταξύ 5 και 7. Αυτό μου δίνει κάποιο χρήσιμο headroom που μπορεί να χρησιμοποιήσω αν νοιώσω ότι κάτι χρειάζεται κατά τη δειάρκεια ενός κομματιού. Επίσης, επειδή η LP έχει λιγότερο touch sensitivity συνήθως από μια Fender μπορώ να χρησιμοποιήσω το volume και το tone σαν expression controls. Για τα rhythm parts μπορώ να φτιάξω και έναν χρήσιμο, πιο μπασοπρίμο ήχο, στη μεσαία θέση ρυθμίζοντας ανάλογα τα ποτενσιόμετρα του bridge μαγνήτη. Σπάνια χρησιμοποιώ τον bridge μαγνήτη μόνο του. Συνήθως σπάνια κανείς πετυχαίνει καλή ισορροπία σε όλες τις θέσεις. Το κλασικό είναι π.χ να δεις μια Tele στον bridge, ή μια Strat στον neck ή neck/middle, όπου είναι το δυνατό σημείο του κάθε οργάνου με λίγα λόγια. Οι συμβιβασμοί σπάνια οδηγούν σε κάποιον πραγματικά καλό ήχο.

Οι κλασικές wraparound πάντως αντικειμενικά ακούγονται πολύ πιο πρίμες από τις κλασικές tuneomatic...

Θα πρέπει να δίνεται προσοχή μιας μπορούν να δημιουργηθούν αστάθειες στις χορδές πάνω στην tuneomatic, αλλά και στην ίδια την tuneomatic μιας και αυτή σταθεροποιείται όσο περισσότερο αυξάνει η γωνία των χορδών μεταξύ tuneomatic και tailpiece. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να φαλτσάρει η κιθάρα (κακό intonation). Για να περάσουμε τις χορδές σε στυλ "wraparound" θα πρέπει να έχουμε κατεβάσει αρκετά το tailpiece ώστε να υπάρχει πάλι μια γωνία περίπου 30 μοίρες ώστε να μην προκύπτουν τέτοια θέματα. Κάνοντας αυτό όμως πρακτικά δεν έχουμε ηχητικό κέρδος αλλά μόνο αισθητική διαφορά.

Οι texas special έχουν σαν κύριο χαρακτηριστικό το "sizzle" στα πριμομεσαία, το οποίο το ακούς κυρίως στους τεξανούς μπλουζάδες, από τον SRV έως τον Β. Gibbons. Οι '69 έχουν έναν "άσθενικό" και "hollow" χαρακτήρα. Δεν μοιάζουν σαν μαγνήτες. Να πω τη γνώμη μου αν επιτρέπεις... 1. Όχι. Για να συναντήσεις μαγνήτες που είναι ξυράφια από μόνοι τους, πρέπει να πας σε πολύ φθηνιάρικα όργανα. Κάποιο άλλο σημείο του eq σου ευθύνεται μάλλον...(ενισχυτής, μεγάφωνα, πετάλια...) 2. Ναι θα έχεις λίγο πιο πολύ σκάσιμο, αλλά δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα σου κάνουν. Εξαρτάται πως ορίζεις τον funk ήχο. Αν θέλεις bright funk ήχο π.χ δεν κάνουν. Από την άλλη το συγκεκριμένο είδος δεν είναι και πολυ απαιτητικό, αρκεί να μην είναι πολυ hot οι μαγνήτες. Προσωπικά πάντως θεωρώ ότι οι πιο "Funk" μαγνήτες για strat που έχω ακούσει είναι οι Lace Sensors "Gold".

Το 4003 είναι αρκετά ευέλικτο, μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα και φυσικά να παιχτεί εξίσου καλά και με δάκτυλα, τουλάχιστον σε σχέση με το παλαιότερο 4001 που όντως ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο "κιθαρόμπασο" περισσότερο παρά μπάσο. Το ΜΜ έχει βέβαια κι αυτό τον δικό του χαρακτήρα (λίγο scooped και smooth για τα δικά μου γούστα). Νομίζω ότι θα σου πρότεινα να κρατήσεις το ΜΜ αν προσανατολίζεσαι σε funkιες, με solid state ενισχυτές, καθαρούς ήχους κ.λ.π ή να πας στο Rick αν σκέφτεσαι fuzz, λαμπάτους ampeg κ.λ.π (εκεί που το MM υστερεί). Πάντως αν έχω καταλάβει καλά περισσότερο ψήνεσαι λόγω εμφάνισης και λιγότερο έχεις κάποιον συγκεκριμένο λόγο στο μυαλό σου, οπότε εύχομαι κάποιος συμφορουμίτης κάτοχος 4003 να δείξει την καλή διάθεση και να έχεις την ευκαιρία να παίξεις και να αποφασίσεις από κοντά.

Θα διαφωνήσω ελαφρώς με το ότι μια Fender ή μια Gibson κρατάνε τις τιμές τους σε αυτήν την αγορά. Γεγονός είναι πως αν πρόκειται να αγοράσει κάποιος μια Strat, ή μια Les Paul, κιθάρες που υπάρχουν κάθε βδομάδα σε πέντε αγγελίες απλά κάνει υπομονή μέχρι να βρεθεί κάτι σε πραγματικά συμφέρουσα τιμή. Αν όμως ο αγοραστής έψαχνε π.χ μια Rickenbacker ή μια Gretsch, κιθάρες που δεν χάνουν την αξία τους ούτε στο ebay, αλλά και δύσκολα βρίσκονται στην Ελληνική αγορά μεταχειρισμένες, ο πωλητής σίγουρα θα είχε καλύτερη τύχη. Προσωπικά πάντως, ποτε δεν αγόρασα αλλά ούτε και πούλησα κάτι μεταχειρισμένο σε τιμή μεγαλύτερη του 70% της αξίας του, ακόμα και σε καλύτερες εποχές. Σήμερα θα το θεωρούσα απλά αδιανόητο να κάνω κάτι τέτοιο.

εδώ μπορείς να δεις τη διαφορά μεταξύ ενός stock 12ιντσου και ενός Greenback type μεγαφώνου. Νομίζω ότι και στις 10 ίντσες θα είναι μια καλή πρόταση κάτι ανάλογο, αλλά ακόμη και για τον peavey τα greenbacks είναι μια καλή πρόταση. Γενικά, οπουδήποτε τα πρίμα ενός ενισχυτή δεν τον κολακεύουν, όπως στην περίπτωση των τρανζιστοράτων, τα πρώτα μεγάφωνα που σκέφτομαι είναι τα greenbacks.

http://www.gear4music.com/news/article/Jim-Marshall-founder-of-Marshall-Amps-has-passed-away/58D/2012-04-05 Μαζί με τον Leo Fender, τον Les Paul και τον Seth Lover, από τις μεγαλύτερες μορφές του συχρονου κιθαριστικού ήχου.

Όχι απαραίτητα. To coupling effect στο οποίο στηρίζετε το +3db ισχύει μόνο υπό πολύ συγκεκριμένες προυποθέσεις. Σε δύο closed back καμπίνες κιθάρας με τα υψηλά SPL τα οποία λειτουργούν αντιδραστικα΄στο excursion των μεγαφώνων λόγω των ανακλάσεων, τις ακυρώσεις φάσεων και όλους τους παράγοντες που μπαίνουν στη μέση (φυσικά μιλάμε για καμπίνες τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη, αλλιώς όλο αυτό εξ αρχής πάει περίπατο) είναι κατα τη γνώμη μου εξαιρετικά αμφισβητίσιμο. Και αν δεν κάνω λάθος, εδώ όντως δεν το θυμάμαι καλά, το απόλυτο speaker coupling θέλει τα μεγάφωνα ευθυγραμμισμένα, πράγμα που είναι απολύτως αδύνατον... Πολύ πιο χειροπιαστό όπως και νά 'χει θεωρώ να πας σε μεγάφωνα τα οποία έχουν από κατασκευής τους μεγαλύτερο sensitivity όπως περιέγραψα και προηγουμένως. Το όλο θέμα με τις extension cabs όσον αφορά το volume ανήκει για μένα στη σφαίρα του "crap shooting" λόγω όλων των άνωθι μεταβλητών. Κάποιος μπορεί να διαφωνεί και είναι σεβαστό αν αναφέρει όλους αυτούς τους παράγοντες, αλλά δεν μπορεί να γράφει έτσι απλά ότι όσο αυξάνεις τα μεγάφωνα, έστω μέχρι ένα σημείο, θα έχεις και ένταση, γιατί αυτό απέχει από την αλήθεια πολύ περισσότερο απ' ότι την προσεγγίζει. Ναι, κι εγώ αυτό λέω...αλλά αυτοί που γράφουν τα απίστευτα με λένε ημιμαθή...