kpeyos

Τα 80s έχουν επιστρέψει εδώ και μια 5ετία τουλάχιστον στο mainstream. Από το Stranger Things και μετά, έχει υπάρξει μια σχετική υστερία. Τα Juno που τα έβρισκες συνήθως στην ανακύκλωση έχουν φτάσει να πουλιούνται 2.500€. H Behringer κυκλοφόρησε ολόκληρη σειρά από classic inspired synths. Σε ότι αφορά την pop δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, ένα άκουσμα του top20 νομίζω πείθει από μόνο του. Οι κιθαρίστες ως συνήθως είναι late to the party, αλλά πλέον βλέπεις πολλά κιθαριστικά youtube channels με τίτλους "rack is back" και τις τιμές κλασσικών preamps όπως το Marshall JMP1 και το ADA MP-1 να έχουν φτάσει σε τιμές έως τρεις φορές επάνω από αυτές που θα τα έβρισκες πέντε χρόνια πριν.

Τα πιο συνήθη mid gain distortions πλέον είναι αυτά που προσωμοιώνουν ενισχυτές: Marshall, Boogie, Vox, Bad Cat, Bogner, Revv, οι επιλογές είναι πάρα πολλές. Εξαρτάται προς τα πού θέλεις να κινηθείς. Τα πιο ευέλικτα distortions είναι τα κυκλώματα του BJFE. Μπορείς να τα βρείς και σε υλοποιήσεις από Bearfoot FX και με κάποιες διαφοροποιήσεις στα Mad Professor. Πραγματικά πρωτότυπα κυκλώματα τα οποία έχουν και το καλό ότι κάνουν stacking (μπαίνουν το ένα πριν ή μετά το άλλο) καλύτερα κι από τουβλάκια της lego.

Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Σήμερα για να είναι ισσοροπημένοι κυρίως σαν ένταση και δευτερευόντως σαν συχνοτική απόκριση προτιμάται ο bridge να είναι πιο δυνατός από τον neck. Το πόσο δυνατός είναι ένας μαγνήτης εξαρτάται από μια σειρά πραγμάτων αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται απ την ωμική αντίσταση του μαγνήτη: Όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο πιο δυνατός. Παλιότερα, όταν είχαν πρωτοβγεί αυτοί οι μαγνήτες, έμπαιναν σχεδόν τυχαία στις διάφορες θέσεις στις κιθάρες. Επίσης, κάποιοι μπορεί να έχουν συγκεκριμένο λόγο έναν μαγνήτη που συνήθως μπαίνει neck να τον βάλουν στο bridge. Άλλοι πάλι χρησιμοποιούν τον ιδιο μαγνήτη και στις δύο θέσεις. Εκεί πηγαίνει λοιπόν το και ναι και όχι.

Εγώ πάλι δοκίμασα πριν αρκετά χρόνια κάποια Tonebender clones (Hudson Stroll, Lumpy 's Tone Shop MKII και κανα δυο ακόμη της ίδιας κατηγορίας τιμής που δεν θυμάμαι) αλλά τελικά κράτησα αυτό του δικού μας Analog Design Audio. Είχα αγοράσει την οικονομική του έκδοση μάλιστα (έβγαζε και μία με NOS Mullards νομίζω) αλλά και πάλι δεν υπήρχε καμία σύγκριση με τα προηγούμενα, ήταν πολύ καλύτερο.

To "industry standard" disrortion αυτές τις μέρες για το budget που έχεις είναι το Fulltone OCD (v4). Βέβαια μπορείς να βρείς ένα Telegun MSD στις αγγελίες στα 120 ευρώ και ένα BadCat Xtreme Tone στα 250 ευρώ που και τα δύο είναι πετάλια που αξίζουν δοκιμης, ειδικά το Telegun σε αυτά τα λεφτά. Κάπου πήρε επίσης το μάτι μου ένα Wampler Slostortion. Δεν έχω πάιξει με το συγκεκριμένο, αλλά τα βρωμοπέταλα του τύπου είναι όλα τα λεφτά. Κάποια από τα πετάλια που προτάθηκαν παράνω μου φαίνονται προσωπικά κάπως "λίγα" για το budget που διαθέτεις

Επεισή υπάρχουν γύρω στο 1δις πετάλια distortion και overdrive με τα οποία μπορείς να παίξεις και ακκόρντα, δώσε κανα στοιχείο ακόμα... Πόσα θες να ξοδέψεις; Υπολοιπο set-up; Ήχος alternative όπως;

Επειδή το budget σου είναι αρκετά μεγάλο θα σου πρότεινα να βρείς μεταχειρισμένο ένα Strymon Brigadier παρόλο που ξεφεύγει από την περιγραφή σου. Οι λόγοι: 1. Ναι έχει πέντε και όχι δύο knobs αλλά το Bucket Loss και το Modulation δεν χρειάζεται να τα χρησιμοποιείς καθόλου. Set and forget. 2.Ναι είναι ψηφιακό, αλλά πίστεψε με έχοντας δοκιμάσει πααααρα πολλά αναλογικά delays είναι εντελώς φυσικό. Ούτε ψηφιακά artifacts, ούτε όμως "κομμένο" high end για μην ακούγονται αυτά. Καμία σχέση με οποιοδήποτε Boss, TC κλπ στα οποία εγώ τουλάχιστον εύκολα αναγνωρίζω τον ψηφιακό χαρακτήρα ή τα μειονεκτήματα του. 3. Το κάθε αναλογικό delay έχει τελικά δικό του ήχο και θα πρέπει να δοκιμάσεις κάποιο για να δεις αν σου κάνει. Π.χ το Deluxe Memory Man έχει artifacts, το DM2 χαμηλό headroom σκοτεινό πολύ blending (εγώ όπως το αγαπώ γι αυτά ακριβώς), το RockMan Stereo Echo πολύ compressed κ.λ.π. Μετά υπάρχουν τα DM3 και AD9 που ακούγομται πάλι διαφορετικά. Και αναφέρω τα top κατά τη γνώμη αναλογικά delays τα οποία εκτός από τη μοντέρνα έκδοση του DMM δεν έχουν κάν tap tempo. Το Brigadier είναι πολύ πιο ουδέτερο, είναι απλά ένα πολύ καλό, πολύ φυσικό delay. Πιο κοντά από ότιδήποτε άλλο θυμίζει το Rockman Stereo Echo (θυμίζω: αναλογικό τέρας με τέσσερα Panasonic MN3005) αλλά χωρίς το compression. 4. Το Brigadier έχει όχι μόνο tap αλλά και strum tempo το οποίο πραγματικά είναι σε άλλο επίπεδο όσο αφορά την ευκολία χρήσης. 5. Έχει άπειρο headroom. Φοβερά βασικό αν το χρησιμoποιείς μετά από πετάλια μεγάλης εξόδου. Μπαίνει ακόμα και μετά από preamps ή και σε effects loop ως έχει. 6. Είναι mono/stereo. Ακόμη και αν δεν θα το χρησιμοποιήσεις stereo live, σε ηχογραφήσεις είναι πολύ χρήσιμο option. 7. Έχει δυνατότητα oscillation ή οποία ελεγχεται και με το πόδι (αρ. footswitch) Εγώ από τότε που το πήρα και μετά από δεκάδες delay αναλογικά, tape και ψηφιακά το έχω μόνιμα στην πεταλιέρα. Έχω σκεφτεί μόνο μήπως το δώσω κάποια στιγμή για να πάρω το Timeline που είναι μια μεγαλύτερη έκδοση με περισσότερους ήχους και δυνατότητες.

Σήμερα οι Epi βγαίνουν Κίνα και Ινδονησία. Παλίοτερα στην Κορέα και ακόμη πιο παλιά στην Ιαπωνία. Η γενικότερη άποψη στα φόρα για τα αντίγραφα Les Paul είναι: Ιαπωνία>Κορέα>Κίνα>Ινδονησία (από την καλύτερη στην χειρότερη). Κάποιες έχουν στικεράκι και γράφουν άλλες θα τις καταλάβεις μόνο από serial το οποίο αν το googlάρεις θα ξέρεις με τί έχεις να κάνεις κάθε φορά. Γνώμη μου: Πάρε τη φθηνότερη (κάτω από 200 ευρώ) και την πιο βαριά (αφού θες να πάιξεις high gain) Les Paul που θα βρείς μεταχειρισμένη (μην κολλάς στα camo). Έτσι κι αλλιώς αυτές οι κιθάρες είναι Les Pauls μόνο στα looks.

Ναί έχει να κάνει το νίτρο και την έκθεση του σε καιρικές συνθήκες. (Ήλιος-υγρασία). Επίσης το nitro είναι πολύ πιο μαλακό σαν coating από την πολυουρεθάνη, γδέρνεται και φθείρεται πιο έυκολα ακόμα και από τον ιδρώτα.

Κατ' αρχάς αν σε ικανοποιεί ο ακουστικός ήχος για το είδος της κιθαρας στην οποία αναφέρεσαι (δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος καλός για όλα τα μοντέλα) το δεύτερο που θα πρέπει να δεις είναι αν ο ενισχυτής είναι τέτοιος που να κομπλιμεντάρει την κιθάρα. Μην ξεχνάμε ότι ο λόγος που απέτυχε η Les Paul στην αρχική της παραγωγή στα 50s ήταν ακριβώς η έλλειψη κατάλληλων ενισχυτών. Οι ενισχυτές της εποχής ήταν πολύ μουντοί και βρώμικοι για τους PAFs και την ένταση που είχε η συγκεκριμένη κιθάρα. Κατά τ' άλλα οι μαγνήτες για μένα μπορούν να "φέρουν" μια κιθάρα μέχρι ενός σημείου μόνο γιατί υπάρχουν πολλοί κατασκευαστικοί περιορισμοί. Παράδειγμα: Η κιθάρα είναι ανεμική, οπότε ο ιδιοκτήτης αποφασίζει να τονώσει τον ήχο με έναν πιο μεγάλης εξόδου μαγνήτη. Αποτέλεσμα: Ο μαγνήτης λόγω του περισσότερου τυλίγματος "φιλτράρει" περισσότερα πρίμα - το όργανο γίνεται πιο μεσαίο και δεν αρέσει στον ιδιοκτήτη. Αποφασίζει λοιπόν να αλλάξει την μπάρα του ίδιου hot μαγνήτη με ένα πιο μαγνητικό υλικό, ας πούμε από AlNiCo II σε AlNiCo V ή AlNico VIII ή κεραμικό. Αποτέλεσμα: Τα πρίμα τώρα έχουν επιστρέψει, αλλά ο χαρακτήρας τους δεν είναι επιθυμητός, το attack έχει αλλάξει, η απόκριση στα μεσαία έχει αλλάξει και επίσης παρατηρείς ότι έχει κοπεί sustain από το όργανο και η ένταση μάλλον έχει πέσει λίγο σε σχέση με πρίν, μιας που ο μαγνήτης προσπαθεί τώρα να μεταφέρει κάτι που το όργανο (η χορδή καλύτερα) δεν έχει. Κλπ... Και φυσικά υπάρχει και μία πολύ σημαντική παράμετρος. Υπάρχουν κάποιοι σαν κι εμένα που θέλουν οι κιθάρες τους να ακούγονται καλά με συγκεκριμενους μαγνήτες. Για ένα μεγάλο κομμάτι του vintage κοινού οι μαγνήτες είναι μια σταθερά και όχι μια μεταβλητή για να κομπλιμεντάρουμε το όργανο. Δεν με ενδιαφέρει π.χ αν η κιθάρα μου θα ακούγεται αντικειμενικά καλύτερα με έναν P90 σε μέγεθος διπλού, με εναν Filtertron ή με έναν DiMarzio Super Distortion απ' ότι θα ακούγεται με συγκεκριμένους PAF style μαγνήτες επάνω αφού εγώ κυνηγάω εξ'αρχής το τελευταίο είδος ήχου... Φυσικά και παίζει. Απλά το thread ήταν για Gibson και έτσι μείναμε στα μαόνια περισσότερο. Δες όλους τους sessionάδες του Nashville που είναι αυτοί που περισσότερο απ΄όλους χρησιμοποιούν τις Tele τους και τις Strat τους καθαρές και θα δείς πόσες Tom Anderson, Suhr, Grosh, LSL κλπ παίζουν. Ποιός νομίζεις ότι είναι ο λόγος;

Δεν ήταν πρόθεσή μου φυσικά να θίξω ή να ειρωνευτώ κάποιον προσωπικά και ελπίζω να μην το πήρες έτσι. Κατ' αρχάς εξήγησα κάποιες σημαντικές (κρίνοντας κυρίως εκ του αποτελέσματος) κατασκευαστικές διαφορές. Κατά τ' άλλα και πάλι διαφωνούμε μιας κι εγώ έτσι κι αλλιώς δεν συμφωνώ με το pedigree των ξύλων αλλά με τις γενικές τους ιδιότητες - μια κιθάρα μπορεί να έχει μαόνι, να ζυγίζει 2,5 κιλά και να είναι ανεμική ή να έχει μαόνι να ζυγίζει 6 κιλά και να είναι τσιμεντόλιθος (για τα γούστα μου πάντα). Και επειδή αναφέρεις για ομοιότητες στα ξύλα, πέραν της διαφοράς στο top από το κελεμπέκι μέχρι τις φλούδες την οποία εξήγησα επαρκώς νομίζω, δυσκολέυομαι να πιστέψω ότι εξάγωνται Αμερικάνικα μαόνια π.χ στην Ινδονησία και δεν χρησιμοποιείται κάποιος τροπικός ευκάλυπτος της ίδιας οικογενείας δέντρων (ώστε να μπορούν να το χρησιμοποιούν στα specs) σε κιθάρες που κοστίζουν όσο μια Epiphone. Και επαναλαμβάνω ότι αυτό βέβαια δεν θα ήταν απαραιτητα κακό, το αναφέρω απλά επειδή μιλάμε για specs.

Δεν χρειάζεται να αναλωνεται κανείς σε εικασίες... Ένα σετ μαγνητών χρειάζεται, μια Epi και μια Gibson Historic για να διαπιστώσει αν και κατα πόσον η διαφορά στον ήχο είναι της τάξης του 10%. Καλό επίσης είναι να διαβάσει και να κατανοήσει κάποιος την αρχή λειτουργίας ενός μαγνήτη για να καταλάβει ποιοί είναι οι περιορισμοί. Ναι μεν μπορεί να επιδράσει δραστικά πάνω στο eq ενός οργάνου, δεν μπορεί όμως να δημιουργήσει συχνότητες που δεν υπάρχουν ενω επηρεάζεται και δραστικότατα από το resonance που αποκτά η χορδή λόγω των συχνοτήτων που είτε απορροφούνται είτε τονίζονται μέσω συντονισμών. Γενικά το να πιστεύει κάποιος στο αυστηρό pedigree των ξύλων μου φαίνεται λίγο αστείο, αλλά το να πιστεύει ότι ο ήχος μιας κιθάρας είναι 90% οι μαγνήτες και τα σημεία στήριξης εύκολα το λέω κι εντελώς παράλογο...

Καλά δεν είναι και πυρηνική φυσική όσον αφορά την αξιοπιστία/ποιότητα. Οι περισσότεροι τέτοιοι ενισχυτές υπάρχουν και σε κιτάκια για χομπίστες εδώ και χρόνια. Το πολύ πολύ να θέλουν κανένα upgrade σε καλύτερο μετασχηματιστή και μεγάφωνα, όπως και οι περισσότεροι "επώνυμοι" ενισχυτές.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρχίσει για άλλη μια φορά το flaming για τα ξύλα. Όπως είπε και ο Superfunk το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές, δεν έχουν προκύψει νέα δεδομένα, ο καθένας έχει διαφορετική και υποκειμενική άποψη για το τί είναι ο ήχος οπότε ας το αφήσουμε εδώ. Το αν έχουν σημασία οι μαγνήτες περισσότερο απο τα ξύλα, οι ενισχυτές περισσότερο από τους μαγνήτες, η ηχοληψία περισσότερο από τους ενισχυτές και τί σημασία έχουν όλα αυτά όταν μπαίνει στην εξίσωση ο ντράμμερ μπορεί να το εικάζει κάποιος όπως νομίζει. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Το μόνο που προσωπικά με ενοχλεί είναι πως αν ανήκα στους ξυλομάχους θα ήμουν πανευτυχής με τόσα σετ γαμιστερούς PAF type μαγνήτες που έχω σπίτι...

Πρέπει να πας σε μια καμπίνα με δύο μεγάφωνα 16Ohm συνδεδεμένα παράλληλα. Σε σειρά είναι λιγότερο σύνηθες μιας και το πρώτο μεγάφωνο λειτουργεί ήδη σαν φίλτρο πριν ο ήχος φτάσει στο δεύτερο.

Θα πρέπει βέβαια να τονιστεί ότι μιλάμε για HANDWIRED σε eyelet board, πιστές αντιγραφές κλασικών κυκλωμάτων. Και σε τιμές γύρω στα 600+κάτι ευρώ παραμένουν σχεδόν στην μισή τιμή από τις αντίστοιχες υλοποιήσεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Είναι μάλλον πιο φθηνοί και από τους φθηνο-surface mounted pcb ενισχυτές που φέρουν τα logo δυτικών εταιρειών και που έτσι κι αλλιώς κατασκευάζονται και αυτοί στην Κίνα. Περισσότερες πληροφορίες: http://www.yoosmart.com/jta-12-vintage-claen-12-amplifier-en.html?currency=EUR

To tailpiece πρέπει να σχηματίζει μια γωνία προς τα κάτω για να κρατάει το κούρδισμα η γωνία χωρίς να είναι υπερβολική και φθείρει/σπάει τις χορδές. Το ύψος (string action) το σετάρεις όπως σε εξυπηρετεί. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.

Εντάξει δεν χρειάζεται να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες για το pedigree των ξύλων, γιατί κάπως έτσι θα μας πάρουν στο ψιλό οι "ξυλομάχοι" και θα γίνει χαμός σε ένα topic που έτσι κι αλλιώς έχει λιώσει στην ανάλυση στα απανταχού guitar fora. Μια γενικότερη προσέγγιση του στύλ βαρύτερο ξύλο = σκληρότερο ξύλο = λιγότερος συντονισμός = λιγότερο resonance = περισσότερη χορδίλα στη χροιά = περισσότερα πρίμα και το αντίθετο μου φαίνεται αρκετά δόκιμη ανάλυση αλλά μέχρι εκεί...

Ανάμεσα σε κάποιες Studio από τα μέσα του '90 (αυτές ιδίως με τα περίεργα χρώματα) έπαιζε να βρείς και καμιά καλή. Και τα τονισμένα μπασοπρίμα των 490R & 496T θεωρώ ότι τους πήγαιναν. Πάντως ακόμη και τότε ήθελε γνώση του μοντέλου πολλές δοκιμές και τύχη. Και φυσικά η Studio και η Std είναι δύο διαφορετικές κιθάρες. Πιο δίκαιο είναι να συγκρίνει κανείς τις Studio με μια SG. Κι εγώ που διάλεξα με τον τρόπο που διάλεξε ο φίλος σου, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι κυρίως στις Std η ποιότητα ήταν όπου 'να ναι. Παίζει βέβαια σε μικρότερα μαγαζάκια να πετύχαινες καμιά καλή (εγώ πέτυχα και μια φοβερή στη Sunset). Στις Historic το consistency όμως ήταν πολύ πιο ικανοποιητικό. Δεν έχω παίξει ακόμη κιθάρα από Limba. Η Gibson και η PRS ισχυρίζονται κάτι για "αέρινα μεσαία" και σίγουρα δείχνει πολύ όμορφη, δεν έχει όμως τον ίδιο αντίκτυπο στο Gibson κοινό. Τα 4,7kg δεν ειναι μεγάλο βάρος για Les Paul. Το ιδανικό βάρος για μια LP είναι 4,5kg +/- 500 γραμμάρια. Στις R0 με το λεπτότερο μπράτσο και τα 4,0 kg είναι OK. Από την άλλη οι πολύ βαριές Les Paul πάνω από 5,0 kg (όπως οι '68ri που συνήθως είναι γύρω στα 5,5kg) δεν μου αρέσουν. Όχι φυσικά γιατί έχουν περισσότερο compression, αλλά λόγω διαφοράς στην αττάκα και χροιάς. Οι ελαφρύτερες έχουν λίγο περισσότερο "αέρα" και "σκάσιμο" στην αττάκα και λιγότερα πρίμα.

Σίγουρα μπορείς να βρεις κι εσύ googlάροντας. Εγω βάζω δύο που βρήκα στα γρήγορα. Η βασική διαφορά που θα δεις στη δική σου κιθάρα (η φωτο σου είναι λίγο θολή δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα) είναι ότι έχει μια λεπτή φλίδα και από κάτω είτε ένα κομμάτι μαόνι, είτε ένα κομμάτι alder και μετά μαόνι. Έχω δει και tops με τρείς φλίδες και μετά μαόνι...εξαρτάται από το μοντέλο. Αυτές από κάποια retopping projects του mylespaul. Θα προτιμούσα να έχω βρεί φώτο από historics αλλά και εδώ φαίνεται νομίζω...

Δεν καταλαβαίνω γιατί το compression σε μια κιθάρα είναι κακό και δεν τις επιτρέπει να παίξει καλά καθαρά και απορώ γιατί... - οι καλές ακουστικές είναι κομπρεσσαρισμένες σε όλο το μήκος της ταστιέρας τους - οι περισσότεροι κιθαρίστες που παίζουν με Fender χρησιμοποιούν κομπρέσσορες για να εξισορροπήσουν τις διαφορές εντάσεων μεταξύ των χορδών και των διαφορετικών σημείων της ταστιέρας. - στο Nashville οι κιθαρίστες χρησιμοποιούν τις περισσότερες high end κομπρεσσαρισμένες Tele και Strat. Ίσα ίσα που πιστεύω ότι αν παίζεις με τίγκα γκάζια και φάζια που είναι εξ' αρχής κομπρεσσαρισμένα μπορεί και να μη σου λέει κάτι το φυσικό κομπρέσσάρισμα μιας κιθάρας, αλλά όσο πηγαίνεις σε πιο καθαρούς ήχους τόσο μεγαλύτερο ρόλο αυτό παίζει. Απλά οι πολύ βαριές LP της Norlin είχαν παααρα πολλά πρίμα και τόσο κακή κατασκευή που μόνο με τόνους γκάζι καλυπτόταν. Αυτό και το pick response στο οποίο ξεκάθαρα υπερέχουν οι vintage style μονοί των Fenderoειδών έναντι των humbuckers μάλλον μπερδεύουν την υπόθεση...

Όχι, δεν έχει όλα τα χαρακτηριστικά. Βασικά εύκολα από τις φωτογραφίες (σε αυτή που δείχνει το long tenon έχοντας βγαλμένο τον μαγνήτη) φαίνεται ότι η κιθάρα δεν έχει solid καπάκι αλλά μπανανόφλουδα. Άρα δεν έχει το κυριότερο χαρακτηριστικό που σίγουρα δεν είναι το long tenon αλλά το σκληρό solid καπάκι. Εκτός από κάποιες Agile που κοστίζουν γύρω στο 1000αρικο και το διαφημίζουν ότι έχουν solid maple καπάκι ΣΩΣΤΟΥ ΠΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΛΙΔΑΣ κανένα φθηνό copy δεν έχει solid maple καπάκι.

Καταρχάς η Les Paul είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους είχε κάποιους συγκεκριμένους κανόνες στην κατασκευή της από τότε που ο αείμνηστος νονός της την συνέλαβε ως ιδέα. Ο πρώτος και απαράβατος κανόνας είναι ένα πολύ σκληρό και ΚΑΘΟΛΟΥ resonant top. Ο Les Paul αν μπορούσε θα έφτιαχνε ολόκληρη την κιθάρα από συμπαγές κελεμπέκι (γνωστό και ως solid maple) αλλά δεν το έκανε γιατί αυτή θα ζύγιζε 100 κιλά. Ο λόγος: Ήθελε μια κιθάρα στην οποία το ξύλο δεν θα απορροφούσε ενέργεια από τις χορδές και άρα θα κέρδιζε άπειρο sustain, μηδενική ανάδραση και φυσικό compression χωρίς dead spots. Γεγονός επίσης είναι ότι οι chambered και οι weight relieved Les Pauls, πολλές φορές πάσχουν από κακό resonance κι ακούγονται boxy (τίγκα στα χαμηλομεσαία), το οποίο είναι εντελώς απάλευτο και δεν διορθώνεται με τίποτα, ενώ το ακουστικό sustain τους είναι ανύπαρκτο. Με λίγα λόγια δεν έχουν κανένα από τα "original" σχεδιαστικά χαρακτηριστικά του ιστορικού αυτού μοντέλου. Γεγονός επίσης είναι πως πάντα και σε όλες της τις εποχές η Gibson USA έβγαζε πολλά άθλια όργανα με κακοκομμένα nut και τετράγωνα τάστα που φυσικά ακούγονταν μουντά και άθλιά και βελτιώνονταν άρδην με μια επίσκεψη (όχι φθηνή) σε έναν καλό μάστορα. Εν τέλει εμένα μου φαίνεται πολύ λογικό να θέλει κάποιος που αγοράζει μια Les Paul να ακούγεται όπως οι Les Pauls που έπαιζαν στα British Blues του '60 και όχι σαν μια Tele των 400 ευρώ, γεμάτη ανισορροπίες, που κανονικά θα έπρεπε να χαρίζεται μαζί της κι ο compressorας αλλά γούστα είν' αυτά... ;D

Από αυτό που κατάλαβα ένας "Φεντεράτος" 2x6L6 ενισχυτής με καλό headroom χαμηλό αν γίνεται noise floor και effects loop για να συνδέεις και άλλα preamps εκεί σαν το αγαπημένο σου V-Twin θα σου έκαναν μια χαρά δουλειά, σωστά; Θα μπορούσα να προτείνω βέβαια και την λύση rack power amp με 6L6 τελικές και δυο τρείς rack ή "πεταλάτες" προενισχύσεις αλλά μάλλον θες οπωσδήποτε combo...Αν και μάλλον θα έπιαναν και λιγότερο χώρο στο σπίτι. Να υποθέσω πως δεν θα είχες πρόβλημα να επενδύσεις και σε κάποια πετάλια ή θες όλα να τα κάνει ο ενισχυτής; Πάντως από την περιγραφή αυτή κι εγώ μάλλον σε βλέπω είτε για Fender της Rivera εποχής, είτε για κάποιον Rivera Quianna ή Mesa Lonestar.

+1. Είναι αμαρτία κατά την γνώμη μου να δώσεις τόσα λεφτά και να πας σε 1x12 combo εκτός πια και αν όντως έχεις παίξει με ενισχυτές σε αυτό το φορμά και έμεινές ικανοποιημένος. Πάντως κι εγώ προτιμώ το κεφαλή/καμπίνα από το combo γιατί είναι πιο πρακτικό στο κουβάλημα, σου δίνει επιλογές με τον ίδιο ενισχυτή να έχεις περισσότερες καμπίνες διαφορετικού εντελώς ύφους και στο τέλος της ημέρας έχεις και λιγότερες φθορές από vibration κλπ στον ενισχυτή. Τώρα, νομίζω ότι τουλάχιστον πρέπει να μας δώσεις κάποια στοιχεία για το τί θεωρείς εσύ καλό καθαρό ήχο και καλό γκάζι. Αλλιώς δεν έχει νόημα να προτείνουμε. Το πιο πραγματικά all around που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι να κοιτάξεις να κοιτάξεις στα μεταχειρισμένα έχοντας σπάσει το budget στα δύο και ο ένας ενισχυτής να είναι κάποιος DrZ στα 30/40 watt με half power switch και ο δεύτερος κάποιος δικάναλος high gain 80-100 watt με τα γκάζια του γούστου σου. Αν πας σε Mesa, επειδή προτάθηκε πολύ, πρόσεξε το noise floor. Προσωπικά ποτέ δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω στους Mesa που έχω ακούσει.