kpeyos

Ναι απ τον κατάλογο του wikipedia έχω ακούσει αρκετά. Είναι αυτή η φάση με τους σεσιονάδες όμως που σπάνια τους μαθαίνει κανείς.

O Charlie Watts αντιπροσωπεύει μια τέχνη που χάνεται, το πώς να γκρουβάρει κάποιος ένα τεσσάρι. Ιδιαίτερα με πολλούς ροκ ντράμερς να έχουν ανδρωθεί μέσα απ το μέταλ και με την εμμονή για τέλειο quantization στις μοντέρνες παραγωγές. Δεν έχω ακούσει τον Steve Jordan αλλά αν εγώ διάλεγα αντικαταστάτη θα εξέταζα σοβαρά την περίπτωση του Danny Goffey. Είναι αυτός που όταν είχα πρωτακούσει μου θύμισε αμέσως τον Charlie.

Ναι κοίτα, αναβάθμιση παίρνουν όση θέλεις. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να βάλεις πιο αξιόπιστα κλειδιά, ποτενσιόμετρα, επιλογέα και καλύτερους μαγνήτες (με αυτή τη σειρά προτεραιότητας για εμένα). Αλλά δεν είναι κιόλας ότι δεν παίζει έτσι.

Γενικά σε οποιαδηποτε Fender κάτω απ το χιλιάρικο θα πρέπει να συμπεριλάβεις κι ένα κόστος για setup και nut απ ότι έχω δει τελευταία. Το αναφέρω γιατί όταν δινεις 250 ευρώ αυτό το κόστος μπορεί να ξεπεράσει το 20% της αξίας του οργάνου. Από κει και πέρα μια χαρά βρισκω τις Affinity, μιλάω όμως κυρίως για αυτές με maple ταστιέρα. Οι άλλες με τις ανοιχτό καφέ ταστιέρες δε μου αρέσουν αισθητικά και δεν έχω περάσει χρόνο μαζί τους. Το μόνο παραπόνο που είχα ουσιαστικά ήταν το επιτηδευμένα κακάσχημο logo που πραγματικά θα μ' έκανε να ντρέπομαι να την κρατήσω σε gig. (Edit είδα το βίντεο και οι ταστιέρες φαίνονται αρκετά σκούρες κι όμορφες. Ίσως έχουν φτιάξει και λίγο και το logo?)

Άλλη μια πρόχειρη μάλλον απάντηση (δεν ξερω καν αν έχω καταλάβει την ερώτηση). Όταν ενισχύεις τα 440 τότε ναι ενισχύεις τη συγεκριμένη λα. Όπως απαντήθηκε ήδη λόγω των αρμονικών που έχει το κάθε όργανο πέρα απ τη βασική συχνότητα (fundamental), είναι λίγο πιο πολύπλοκο, αλλά ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα. Έχεις πχ ένα μπάσο (ηλεκτρικό η synth) και παρατηρείς ότι καθώς αλλάζουν οι συγχορδίες και αυτό προσπαθεί να ακολουθήσει πηγαίνοντας πχ από το Σι στο Λα, τα μπάσα ξαφνικά στο κομμάτι πέφτουν ή αντίθετα κατι φαίνεται να συντονίζει στο λα και γίνονται υπερβολικά. Μια λύση θα ήταν να δυναμώσεις ή να κόψεις αντίστοιχα το Λα στα 55 ή και στα 110hz. Το να κάνεις όμως κάτι τέτοιο με ένα στατικό eq, πιθανότατα θα δημιουργήσει ένα συνεχές boominess ή άδειασμα στον ήχο του μπάσου (καθώς αυτές οι συχνότητες θα παίζουν και σαν δευτερεύουσες αρμονικές όταν το μπάσο θα περνάει απ τις υπόλοιπες νότες) που πιθανότατα δεν θα το θέλεις. Οπότε η ενδεδειγμένη λύση είναι η χρήση δυναμικού eq ή multiband compressor/expander, ώστε η επεξεργασία να γίνεται μόνο όταν το μπάσο σου περνάει απ τη συγκεκριμένη νότα. Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να "κουρδισεις" πχ μια μπότα στο κλειδί του κομματιού (όχι ότι το προτείνω απαραίτητα αλλά σε κάποιους αρέσει) ή να κόψεις κάποιο ενοχλητικό resonance, μια ανεπιθύμητη κορυφή δηλαδή που υπάρχει σε κάποιο όργανο.

Υπάρχουν early reflections που κατά τη γνώμη μου τα ακούει. Και με την απομόνωση παρατηρώ μια αύξηση του boxiness (χαμηλομεσαία) και χωρίς αυτήν, αναλόγως το πού πατάει ο ενισχυτής κάποιες άλλες διαφορές στον ήχο. Άλλος ήχος πχ στο πλακάκι, άλλος στη μοκέτα του στούντιο. Πρίν που είπα αν έχεις δοκιμάσει Celestion, εννούσα τα IRs.

Κι εγώ αυτό κάνω. Το attenuator είναι έτσι κι αλλιώς πάνω στον Chief που συνηθέστερα χρησιμοποιώ για να μην ανατινάξω καμιά μπαλκονόπορτα, οπότε απο κει φεύγει ένα σήμα line στο Radar που πηρα 80 ευρώ απ τις αγγελίες και καρφί στην κάρτα ήχου. Αν σου άρεσε το OX, πρέπει να σου πω ότι τα παληκάρια στη Celestion έχουν κάνει αντιστοιχα εξαιρετική δουλειά. Συνήθως η πρώτη επιλογή που είναι ένα pre-mixed 57 με Royer 121 ειναι αρκετή χωρίς να ψάχνεις 17 ώρες κάποιο impulse να σου κάτσει. Φυσικά η ποιότητα του attenuator καθορίζει εν πολλοίς το τί θα πάρεις στο τέλος, αλλά ένα ποιοτικό reactive attenuator είναι έτσι κι αλλιώς must για όποιον θέλει να χαίρεται τον εξοπλισμό του στο σπίτι.

Μπορεί να κάνω και κάτι λάθος. Οι bandmates που με ανέχονται τα τελευταία 10 χρόνια φαίνεται να συμφωνούν ως προς την επιτυχία των πρόσφατων direct εγχειρημάτων μου, για ότι αυτό μπορεί να λέει. Φυσικά δεν απαρνούμαι το 57άρι (για το Sennheiser πάλι, παρόλο που λόγω format ήθελα πολύ να μου αρέσει, δεν...). Ττα room mics έχουν τη χρήση τους για συγκεκριμένους ήχους. Απ' τους Zeppelin, τους Sex Pistols μέχρι αλλά και ειδικά στα πιο Ambient μπορεις να τα ακούσεις. Δεν χρειάζονται όμως πάντα. Αλλά γιατί τέτοια απέχθεια στα impulse repsonses? Έχεις δοκιμάσει τα Celestion παρεμπιπτόντως;

Πάντα θεωρούσα αυτές τις προσπάθειες εκφοράς της αρχαίας Ελληνικής λίγο αστείες. Πιθανότατα η τονική και τα μακρά/βραχέα θα αποδίδονταν με τον τρόπο που μιλούνται τα σανσκριτικά ή κάποιες λέξεις στα νορβηγικά σήμερα, ίσως και με μια μουσικότητα κατω-Ιταλική θεωρώ. Όχι σαν να κάνει κάποιος voice over σε καρτούν την βραδυγλωση εκδοχή του θεού Δία :) Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν κοροιδεύω την προσπάθεια σου, απλά υπάρχει μια γενικότερη αντίληψη να εκφέρεται έτσι η Ερασμιακή, με την οποία δε συμφωνώ. Κατά τ' αλλά είναι μια αξιολογότατη προσπάθεια.

Προς το παρόν το signal chain μου είναι ενισχυτής->motherload elemental (reactive attenuator)->mooer radar με φορτωμένα celestion IRs. Ως τώρα με αυτό το signal chain έχω ασθητά καλύτερο ήχο από οποιαδήποτε σουϊτα ενισχυτών έχω δοκιμάσει, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται αυτές τις Neural DSP και της Softube, τις οποίες εγώ βρήκα πιο πειστικές. Πολύ σημαντικός ο ρόλος των IRs της Celestion. Είναι τα πρώτα που πραγματικά συμπάθησα. Στους ενισχυτές που έχουν υποβληθεί σε αυτό το treatment συμπεριλαμβάνονται οι Matchless Chief, Marshall JCM 4104, Vox AC15HW, Orange TH30 & Teisco Checkmate 25. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κάνω την αναβάθμιση, αλλά οι κριτικές για τα UAD δεν με ενθουσίασαν. To ΟΧ για αρχή θεωρείται φοβερό για direct recording αν σου αρέσει ο ήχος του OX, δεν έχει όμως καλές κριτικές σαν attenuator που κρατάει τον ήχο του ενισχυτή σου. Εκεί υπερέχει ξεκάθαρα απ ότι φαίνεται το Tone King Iron Man II. Αλλά το Tone King δεν έχει IR loader, οπότε δεν θα ήταν σημαντική η αναβάθμιση για μένα απ το motherload. Και για τις Apollo το είχα σκεφτεί, απλά το προηγούμενο μοντέλο είχε κακές κριτικές σε ότι αφορούσε preamps και A/D conversion και δεδομένου ότι μου αρέσουν υπερβολικά οι προενισχυτές της παλιάς μου Focusrite Forte, έμεινα με αυτήν. Τώρα τα καινούργια μοντέλα "Χ" υποτίθεται τα έχουν βελτιώσει αυτά, αλλά και πάλι δε νομίζω ότι οι software amps θα μου δώσουν κάτι παραπάνω απ αυτό που έχω. Επίσης πλέον υπάρχει το Fractal FM3 στα 1200 ευρώ περίπου και με δεδομένο αυτό, αν θες απλά software amps, πας εκεί. Η συζήτηση αυτή είναι πολύ πιο έγκυρη για τις Apollo, αν θες να ηχογραφείς και φωνητικά πχ στο σπίτι σου χωρίς να χρειαστεί να αγοράσεις ξεχωριστό signal chain (compressor - eq). Όσον αφορά κουβέρτες, παπλώματα, κιλίμια και καρπούζια όλα με το μαχαίρι, εγώ σε καταστάσεις close micing με iso box και γενικότερα χωρίς ανακλάσεις απ το room, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω βγάλει καλύτερο ήχο απ αυτόν που βγάζω τώρα. Μάλλον πολύ χειρότερο. Σε πλήρη ηχογραφηση σε στούντιο με room mics, ηχοληπταρά να με γράφει κλπ, ναι οκ είναι άλλη φάση.

Αν θες κάτι τέτοιο βέβαια υπάρχει και το active tone control EMG RPC, που κάνει κάτι αντοίστοιχο, απλά αντικαθιστάς ένα tone control της Les Paul σου. Βέβαια έχει το κακό ότι μπλέκεις με μπαταρίες και χάνεις το συμβατικό tone control για πιο jazzy παιξίματα.

Ναι υπάρχουν και software plugins που το κάνουν υποτίθεται αυτό, αλλά ας μην κοροιδευόμαστε, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Στην καλύτερη καταλήγεις με μια generic προσομείωση που καλύτερα θα ήταν να μην χρησιμοποιούσες καθόλου και να κράταγες των χαρακτήρα της κιθάρας που έχεις με τις όποιες τυχών αδυναμίες (για τα γούστα μου τουλάχιστον). Έτσι κι αλλιώς με τόσα πετάλια και επιλογές ενισχυτών, κάποιος θα έλεγε ότι πλέον οι μαγνήτες μπορούν να έχουν πολύ λιγότερο ρόλο στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά γεγονός παραμένει ότι είναι τεράστια η διαφορά στο feel μετάξυ των διαφορετικών υλοποιήσεων. Γι αυτό και συνεχίζουν άλλωστε να πουλάνε οι EMG81 και κάτι άλλα κεραμικά τέρατα της DiMarzio και της Duncan. Μπορεί να μη χρειάζεται πλέον να "σπρώξει" κάποιος τον ενισχυτή με τους μαγνήτες όπως έκανε το 1982, αλλά αυτοί οι μαγνήτες έχουν το δικό τους παίξιμο.

Θα πω κι εγώ πως πρέπει όλος ο εξοπλισμός να είναι γειωμένος σωστά. Αν δεν είσαι 100% σίγουρος πώς να το ελέγξεις αυτό, καλύτερα να φωνάξεις πιστοποιημένο ηλεκτρολόγο. Έχει σκοτωθεί κόσμος έτσι. Ιδιαίτερα από χαζομάρες που κάνουν για να κόψουν τον θόρυβο του ground loop.

Για το punch και τα μπάσα το 90% θα στο δώσει η καμπίνα. Κάποια στιγμή πουλιόταν εδώ μια mesa 2x12. Αν υπήρχε ακόμη θα σου λεγα να ξεκινούσες από αυτήν για το είδος που θες ή την αντίστοιχη VHT, ή αλλιώς σε 1x12 την Mesa Thiele ή την VHT Cube. Τα μεγάφωνα θα σου κουρδισουν περισσότερο την απόκριση στα μεσαία και τα πρίμα. Αν ήμουν στη θέση σου, θα προτιμούσα μια τέτοια καμπίνα κι έναν Peavey των 400 ευρώ παρά έναν πολύ ακριβό ενισχυτή με μια καμπίνα που δεν κάνει. Γενικά οι περισσότεροι υποτιμούν την αξία της καμπίνας σε σχέση με τον ενισχυτή. Όσο για τα handwired κλπ, ωραία είναι να τα έχεις αλλά μην ξεχνάς ότι ο πλέον κλασσικός ενισχυτής στο modern rock & metal τα τελευταία 20 χρόνια είναι ο Peavey 5150 (6505). Ούτε handwired, ούτε τίποτα.

Και το Strymon και το Eventide έχουν tone (filter) κι έχουν και on off. Υπάρχουν άπειρα βίντεο στο YouTube :)

Static Noises: Χρατσα χρουτσα σα να μην κάνει κάτι καλή επαφή. H Εventide έχει τον ήχο της, αυτό είναι το βασικό. Από τους Zeppelin στα τέλη του '70, μέχρι τους Cocteau Twins και τη Shoegaze, τα βάθη και τα delays της είναι αναγνωρίσιμα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει κιόλας ότι αρέσει αυτός ο ηχος σε όλους.

Αν το χρησιμοποιείς με midi, πιο εύκολο το Eventide. Χωρίς midi το Strymon. Μιλάω μόνο για αυτά που έχω ακούσει. Αν πάρεις Eventide Factor μεταχειρισμένο θα πρέπει να μπορείς να σου εγγυηθεί ο πωλητής ότι δεν έχει θέμα με static noises. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να χαλάσει μετά. Η επισκευή του θα σου πάει πάνω από 100 ευρώ. Αν στο φτιάξουν Αθήνα. Αν το στείλεις Αμερική, τρέχα γύρευε τα μεταφορικά και τους χρόνους + τα 100 USD που χρεώνει flat fee η Eventide. Γι αυτό πρότεινα H9, αλλά το menu diving σε αυτό μάλλον θα σε ξενερώσει.

Ένα πετάλι που ξέχασα και παρουσιάζει ενδιαφέρον για τον OP είναι το Mooer Sea Machine. Είναι η προσπάθεια του Devin Townsend μαζί με τη Mooer να πιάσουν τα delays του AxeFX, το οποίο από μόνο του λέει πολλά. Δεν έχω παίξει με το συγκεκριμένο, αλλά ακούγεται πολύ πειστικό. Το μόνο πρόβλημα με τα Mooer είναι το ανύπαρκτο customer support και το γεγονός ότι μπορούν να σου βγάλουν την πίστη για να συνδεθούν ώστε να κατεβάσουν firmware updates κλπ. Αλλά στα 188 ευρώ, πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν.

Μια λεπτομέρεια εδώ που ίσως βοηθήσει μιας και ο OP δήλωσε ότι δεν έχει την εμπειρία για να επιλέξει μεταχειρισμένη. Οι καινούργιες Player, CV και Affinity είναι στην πλειοψηφία τους ασετάριστες. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να μπερδέψει κάποιον άπειρο στην επιλογή και πρέπει να το έχεις υπόψιν. Γενικά σε όλες αυτές τις καινούργιες θα πρέπει αν υπολογίσεις και κανα 50αρι με 70αρι για σετάρισμα και κόψιμο nut. Απ την άλλη στη μεταχειρισμένη πιθανότατα έχει ασχοληθεί ο προηγούμενος ιδιοκτήτης. Επίσης κιθάρα είναι, τι μπορεί να σου βγάλει; Αυτό που βλέπεις παίρνεις. Τώρα αν έχει κάποιο πρόβλημα η βέργα στο μπράτσο και άλλα τέτοια εξωτικά, αυτό και σε μαγαζί να πας δε θα το καταλάβεις.

Ναι παίζουν τα Timefactor στα μεταχειρισμένα. Απλά να το ακούσεις πρώτα από κοντά ότι δεν έχει θέματα με χρατσα χρουτσα κλπ, που δείχνουν πρόβλημα στο dsp chip. Η Eventide έχει τα πιο περίεργα modulated και filtered delays, είναι η ειδικότητα της. Από ευκολία χειρισμού, σίγουρα έχει το καλύτερο midi implementation. Αιώνες μπροστά απ τα Strymon. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θέλει λίγο διάβασμα. Σε ποιο απλή χρήση, οκ δεν είναι το αναλογικό πεταλάκι με τα τρία κουμπιά αλλά εύκολο μου φάνηκε εμένα. Το έδωσα γιατί κράτησα το Pitchfactor που κάνει επίσης απλά digital delays, δε με ενδιέφεραν τόσο οι εξειδικευμένοι αλγόριθμοι.

Έχουν περάσει από τα χέρια μου delays όπως της Strymon, της TC, τα διπλά πετάλια της Boss και το Timefactor Eventide, δεν έχω δοκιμάσει της Chase Bliss. Γενικά δεν είμαι fun του ήχου της Strymon. Είναι πολύ πλαστικός για τα γούστα μου. Η Eventide είναι μακράν η κορυφαία στα digital (ποια Boss;;) αλλά έχει τον δικό της ήχο, πολύ μακριά από οτιδήποτε αναλογικό. Επίσης τα factor βγάζουν δύσκολα προβλήματα (καίγεται το dsp chip). Η Boss είναι σαν ήχος η Strymon του φτωχού. Υπερφιλτραρισμένα τα πάντα. Τα TC πλέον μου ακούγονται dated, σαν να επιστρέφω στα 90s, είναι τα χειρότερα όλων. Η πιο value πρόταση μου αν εκτός από delays θες και κορυφαία reverbs και modulation είναι για μένα το Fractal FM3. Ναι, κοστίζει περισσότερο αν όμως πρόκειται να επενδύσεις σε όλα τα προηγούμενα fx σοβαρά λεφτά, στο τέλος θα σου βγει φθηνότερο. Αν πάλι δε θες να οας εκεί, σου προτείνω ένα H9 Core στο οποίο θα επιλέξεις τους αλγόριθμους που σε ενδιαφέρουν (δεν βγάζει τα προβλήματα των factor). Για το chase bliss όπως είπα δεν ξέρω, μου φαίνεται όμως ότι αν τα presets είναι το βασικό σου θέλω, μάλλον δεν μπορεί να χτυπήσει τα προηγούμενα. Τέλος κανένα από αυτά που πρότεινα δεν θα είναι το ίδιο καλό με ένα Big Box DMM, με ένα 3005 DM2, με ένα πραγματικό Tape Echo ή έστω με ενα Catalinbread Belle Epoch σε αυτούς τους ήχους. Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις. Στο board μου εγώ αυτή τη στιγμή έχω ένα DM2, ένα CTC Time v.2 για tap tempo και tape και ένα Pitchfactor για digital και μακριά delays.

Δεν είπα καθόλου αυτό, ίσα ίσα είπα το αντίθετο, ότι όντως υπάρχουν πολλά κομμάτια που γράφονται έτσι και είναι υπέροχα ή το χρειάζονται. Νομίζω ότι ήταν σαφές. Απλά εγώ πολλές φορές όταν ακούω tool ή άλλες progressive μπάντες, δε νοιώθω ότι το περίεργο μέτρο προσθέτει κάτι. Ίσα ίσα σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις μου ακούγεται και η αδυναμία της μπάντας να το κάνει δικό της. Πολλές φορές για παράδειγμα ακούω τα πάντα να πατάνε unison πάνω σε έναν κούτσό ρυθμό, ακριβώς γιατί κανείς δε φαίνεται να έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει απ τη δυσκολία του. Καταλαβαίνω βέβαια ότι κάποιες μπάντες πουλάνε ακριβώς αυτό που ο μέσος δυτικός ακροατής θεωρεί περιεργίλα. Προφανώς κάποιες από αυτές τις μπάντες είναι και ιδιαίτερα δημοφιλείς οπότε αυτό είναι απλά μια δική μου άποψη. Άλλο όμως το να παίζεις 5/4 ή 21/8 ή Λύδιες ή Λόκριες σαν να τις έμαθες πρώτο χρόνο στο ωδείο και άλλο να τα κάνεις κάνεις όλα αυτά να έχουν μουσικό ενδιαφέρον.

Τα μουσικά όργανα είναι κι αυτά καταναλωτικά αγαθά σε τελική ανάλυση. Κι όπως συμβαίνε με πάρα πολλά καταναλωτικά αγαθά πρέπει να ξεχωρίζουμε το worth απ το value. Τα Ελληνικά δυστυχώς είναι λίγο φτωχά στην συγκεκριμένη περίπτωση και γι αυτό μπερδευόμαστε όταν μιλάμε γενικά για "αξία" μιας που συμπεριλαμβάνει και τους δύο αυτούς πολύ διαφορετικούς όρους. Για να το θέσω με ένα παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος αγοράζει ένα κρασί των 5.000 ευρώ. Είναι 500 φορές καλύτερο από ένα κρασί των 10 ευρώ; Είναι 50 φορές καλύτερο από ένα κρασί των 100 ευρώ; Το αγοράζει για να το πιεί, για να το κρατήσει ως επένδυση ή για να το δείχνει στους φίλους του; Προφανώς αν θες απλά να πιεις ένα καλό κρασί δε θα αγοράσεις την τελευταία ρετσίνα αλλά σε καμιά περίπτωση δε χρειάζεται να αγοράσεις ένα Chateau Petrus. Έτσι και για τις κιθάρες: Τα τελευταία χρόνια έχω βρει στις αγγελίες κιθάρες με 300 ευρώ που της πήρα για project (να περάσει κι ο χρόνος στην καραντίνα) αλλά όταν τις έπιασα στα χέρια μου διαπίστωσα πως πέρα από ένα σετάκι κλειδιά δεν χρειάζονταν τίποτα παραπάνω για να χτυπήσουν όργανα δεκαπλάσιας αξίας. Ούτε καν μαγνήτες και ηλεκτρικά που ήταν μια στάνταρ αναβάθμιση τις προηγούμενες δεκαετίες.Άρα, αν απλά θες να παίξεις ηλεκτρική κιθάρα, αυτό το ποσό αρκεί κατά τη γνώμη μου. Από την άλλη αν αγοράσεις μια κιθάρα με value στη σωστή τιμή και την προσέξεις και θα έχεις ένα πολύ καλό όργανο και ουσιαστικά τα λεφτά σου στην τράπεζα μιας που μπορείς ελέω ιντερνετ να το μεταπωλήσεις χωρίς χασούρα. Αν είσαι λοιπόν από αυτούς που βαριούνται εύκολα ή αλλάζουν μουσικά projects με διαφορετικές ανάγκες, αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που πρέπει να λάβεις υπόψιν.

Ναι παίζω, αλλά όχι για την επιτήδευση όπως μου ακούγεται ότι κάνουν κάποιοι progressives, οι tool κλπ. Αν ταιριάζει όμως, αν έχει γραφτεί το κομμάτι έτσι, κανένα πρόβλημα. Κάποτε θυμάμαι κάποιος έφερε κάποιος μια ιδέα σε 6/8, αλλά οι στίχοι ήταν αραιοί και ακούγονταν λίγο χασμωδία καθώς προσπαθούσαν τα φωνητικά να ακολουθήσουν το μέτρο. Η λύση βρέθηκε όταν "φάγαμε" ένα όγδοο απ το μέτρο στις στροφές. Το κομμάτι έσφιξε και μετά καθώς άνοιγε ξανά στα 6/8 στο ρεφρέν ακουγόταν σαν ρυθμικό λύσιμο του tension.

Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται αποκλειστικά για rock, μπορεί να ακούσει άπαντα της πενταετίας 67-72 και να σταματήσει εκεί. Αυτό δε σημαίνει ότι η κάθε εποχή δεν είχε τη δική της μουσική υπογραφή. Προσωπικά πολύ περισσότερο βαριέμαι να ακούσω την 100στη σύγχρονη κόπια του Hendrix εν έτει 2021, παρά τους Daft Punk η τον Weeknd ή ακόμη και τη δική μας Σtella. Ίσως επειδή θεωρώ ότι στον συγκεκριμένο ήχο υπάρχει ακόμη χώρος για ενδιαφέροντα πράγματα. Έχω κάνει πολλάκις τη συζήτηση για τα 80s, με το γκρουπ που παίζω μάλιστα φτασαμε να βγάλουμε πριν τρία χρόνια κι ένα εμβόλιμο concept άλμπουμ ως tribute σε αυτά, ακριβώς επειδή θεωρούσαμε ότι είναι εξαιρετικά αδικημένα. Είναι δύσκολο σήμερα κάποιοι να καταλάβουν από πού προερχόταν η μόδα με τα ασημένια συνθεσάιζερς, τις βάτες, τον ψυχρό ήχο, κλπ. Ήταν κι αυτό όμως ένα είδος πρωτοπορίας και αντίδρασης για τα τότε δεδομένα. Κυρίως σε ότι αφορά την πρώτη πενταετία τους.