kpeyos

Equalizers υπάρχουν άπειρα όσα και τα γούστα. Εγώ πχ, προτιμώ τα παραμετρικά για διορθώσεις (συνήθως στα 2-3k) στο resonance ενώ για να τονίσω μεσαία ή πρίμα προτιμώ treble boosters, overdrives όπως το Tc Electronics Vintage που έχει πολύ καλό eq, ή το Sea Blue Eq από Mad Professor/Bearfoot. Αυτά στην πεταλιέρα. Όταν παίζω με preamps σε rack προτιμώ τα rack equalizers. To GE7 όμως είναι κλασικό εργαλείο που το έχουν χρησιμοποιήσει άπειροι επαγγελματίες και είναι και πολύ καλή τιμή, ειδικά αν το βρεις και μεταχειρισμένο που παίζει πολύ. Όσο για τον θόρυβο, θα συμφωνήσω στο ότι τον μεγαλύτερο ρόλο συνήθως τον παίζει η ποιότητα της τροφοδοσίας.

Συμμετέχω αρκετά ενεργά στις αγγελίες του νόιζ τα τελευταία 15 χρόνια, πολύ πιο ενεργά απ ότι συμμετέχω στο forum τα τελευταία χρόνια. Σε όλα αυτά τα χρόνια μου στις αγγελίες, οι αγενείς που έχω συναντήσει ήταν ελάχιστοι και μπορώ να πω με σιγουριά οι λιγότεροι απ' ότι σε όποιοδήποτε άλλο Ελληνικό forum αγγελιών. Μικροαπατεώνας μόνο ένας κι αυτός στο τέλος αναγκάστηκε να μου επιστρέψει τα χρήματα. Θέλω να πιστεύω ότι έχει να κάνει και με την καλλιτεχνική ενασχόληση των συμμετεχόντων σε αυτό. Θα ήθελα όμως να πω σε όσους έχουν παράπονα το εξής: 1. Ο καθένας μπορεί να πουλάει όσο θέλει. Δεν σου βάζει κανείς το πιστόλι στον κρόταφο να αγοράσεις αλλά ούτε κι έχεις κανένα δικαίωμα να τον κρίνεις ή να τον πρήζεις. Δε σου κάνει, δεν ασχολείσαι. 2. Καλό είναι να χρησιμοποιούμε την κρίση μας ώστε να αποφεύουμε τις κακοτοπιές. Αν κάποιος ξεκινάει με ένα email του στυλ, na sou po filos, tosa dino kai to perno tora, ok? και εσύ του αξιώνεις απάντηση, έ, τα θέλεις και λίγο. Αν ο άλλος γράφει ΟΧΙ ΠΑΖΑΡΙΑ, ΤΙΜΗ ΤΕΛΙΚΗ και εσύ παρόλα αυτά πιστεύεις ότι μπορείς να τον κατεβάσεις εκεί που θές, επίσης δεν το βλέπω να χει καλή κατάληξη. 3. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλή θεωρία διαπραγματεύσεων. Κάτι θα δώσεις, κάτι θα πάρεις, αυτός που είναι σε πιο ισχυρή θέση θα αξιώσει το παραπάνω, αυτός που δεν έχει εναλλακτικές επιλογές θα παραχωρήσει περισσότερα. Όπως συμβαίνει παντού στη ζωή.

Από τον ακριβότερο και δυσκολότερο στο φθηνότερο και ευκολότερο τρόπο: 1. Ampeg SVT CLassic και τον γράφεις μαζί με την καμπίνα του, μιξάροντας και το di. 2. Ampeg SVT Classic, ένα attenuator και τον γράφειςμε impulse responses πάλι μαζί με το di. 3. Ένα καλό modeler 4. Ampeg SCR preamp + impuse responses (έχει και di έξοδο το συγκεκριμένο) 5. VST ακριβό: H Neural έχει το Darkglass Classic και Ultra που καλύπτουν ένα πολύ ευρύ φάσμα από Bass overdrive, καθώς και το Parallax για ultra modern bass distortion. 6. VST φθηνό (αλλά πολύ καλό): Overloud Bass Rigs. ΥΓ: Ξέχασα τη λύση του bi-amping: Μπάσο->Crossover->Ενισχυτής μπάσου για καθαρές χαμηλές & ενισχυτής κιθάρας για παραμορφωμένες υψηλές συχνότητες.

Εμένα μου αρέσει να υπάρχει και κάποιο μπασιστικό preamp (Ampeg, Trace Elliot, Tech21, whatever) για περισσότερο χαρακτήρα. Και το U5 της Avalon βέβαια είναι φοβερό σε κάποιες θέσεις. To σκέτο di θα ήταν αρκετό βεβαια τις περισσότερες φορές αλλά είναι πολύ generic approach για τα γούστα μου. Υπάρχουν επίσης και τιμιότατα impulse responses αν θες να πειραματιστείς με μια τέλεια ηχογραφημένη καμπίνα. Ειδικά της Celestion είναι πάρε βάλε, χωρίς να ψάχνεις μέσα από εκατοντάδες ποιο θα σου κάτσει. Από κει και πέρα για ενισχυτή, μόνο αν είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο σε ήχο, κάποιος βρώμικος λάμπάτος πχ. ή αν αυτό θέλει ο μουσικός, γιατί στην τελική στη δική μας φάση παίζουμε για να γουστάρουμε.

Κι εγώ στη θέση σου θα πήγαινα σε λύση Ableton Live με midi χειρισμό. Οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται σκότωμα και δε θα έχει ούτε το ένα εκατοστό της ευελιξίας. Με το Ableton κι ένα midi controller θα μπορείς να κάνεις punch in/out οτιδήποτε θέλεις σε όλο το live set σου. To πρόβλημα που θα πρέπει να σε απασχολήσει κυρίως αν χρησιμοποιήσεις προηχογραφημένα είναι άλλο: Παίζει ο drummer με κλικ? Αν όχι, πώς θα μπουν οι λούπες στον σωστό χρόνο;

Κατ αρχάς δεν κάνουν όλα τα κυκλώματα των drives ή των boosters για stacking, ας ξεκινήσουμε από αυτό. Κάποια όταν βρίσκονται πιο μετα στην σειρά και δέχονται ένα hot σήμα, ακούγονται overloaded. Από την άλλη υπάρχουν και κλασικοί συνδυασμοί όπως: 1. Δύο tubescreamers στη σειρά 2. Ένα πετάλι σε φάση Klon τελευταίο το οποίο μπορεί να δεχτεί πρακτικά οτιδήποτε από overdrive μέχρι fuzz. 3. Οποιοδήποτε πετάλι του Mad Professor/Bearfoot με όποια σειρά σου αρέσει καλύτερα. Είναι πετάλια ειδικά σχεδιασμένα για stacking, επίσης μπορούν να πάρουν και οποιοδήποτε σήμα από άλλα drives πριν από αυτά. Μετά έχει να κάνει και με το είδος του ενισχυτή. Για hard rock και συναφή είδη, ένα καλό booster τύπου Klon μπροστά από έναν σοβαρό ενισχυτή πρέπει να αρκεί. Άντε να πας και σε ένα soft clipping τύπου tubescreamer πιο πριν αν φτάνει μέχρι mid gain o ενισχυτής. Αν ο ενισχυτής είναι καθαρός, τότε καλύτερα να πας σε κάποιο amp in a box distortion που να δέχεται stacking με ένα booster ή overdrive πριν από αυτό. Χρησιμοποιείς το distortion με το gain χαμηλά και του δίνεις την τελική ώθηση με το προηγούμενο drive. Δεν αναφέρομαι σε fuzzes μιας που δεν πολυχρησιμοποιούνται στο είδος.

Τώρα είδα ότι η Kawai έχει βγάλει και τη σειρά CA79 & 99, που έχουν τον ίδιο μηχανισμό και ήχο με το MP11SE. Το CA79 είναι στο budget σου. Το CA99, ξεφεύγει λίγο. Οι διαφορές τους εδώ:

Νομίζω πως το πιο σημαντικό σε ένα ηλεκτρικό πιάνο, όταν πρόκειται για έναν ακουστικό πιανίστα με απαιτήσεις, είναι το feel. Εκεί είναι που το συγκεκριμένο Kawai δεν έχει αντίπαλο. Τί να το κάνεις το έπιπλο αν δεν μπορείς να κάνεις τρίλιες πχ; Για ήχο θα μπορούσες να πας και σε ένα midi keyboard όπως αυτό https://www.thomann.de/gr/kawai_vpc1.htm και να κατεβάζεις μετά βιβλιοθήκες που είναι κλάσεις ανώτερες απ οτιδήποτε προσφέρεται αυτή τη στιγμή στα ηλεκτρικά πιάνα και να χεις και δεκα διαφορετικούς ήχους ακουστικου πιάνου να αλλάζεις. Θα χαλούσες και τα μίσα λεφτά. Αλλά βλέπεις το πρόβλημα μετά θα ήταν σύνδεση με υπολογιστή, latencies... Δε νομίζω ότι θέλεις να μπλέξεις με όλα αυτά. Στην τελική, με τα χρήματα που περισσεύουν απ το budget σου, βάλε έναν ξυλουργό να σου φτιάξει ένα έπιπλο-βάση όπως το θέλεις. ΥΓ: Επειδή ο καθένας μας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του, νομίζω υπάρχουν μαγαζιά όπως ο Νάκας που φέρνουν ηλεκτρικά πιάνα και μπορείς να δοκιμάσεις ώστε να πάρεις μια πρώτη ιδέα για το την διαφορά στο feel ενός ηλεκτρικού και ενός ακουστικού πιάνου. ΥΓ2: Το Kawai δεν έχει δικά του ηχεία, ενώ το Roland που έστειλες, έχει. Συνήθως για μεγαλύτερο ρεαλισμό είναι καλύτερα ηχεία + subwoofer, αλλά αν προτιμάς κάτι all in one, αυτό δεν είναι το MP11.

Νομίζω ότι το καλύτερο ηλεκτρικό πιάνο αυτή τη στιγμή με διαφορά είναι το Kawai MP 11. https://www.thomann.de/gr/kawai_mp_11_se.htm Μπορείς δεις πολλά βίντεο στο youtube γι αυτό το ζήτημα. Το μόνο χτυπητό του μειονέκτημα είναι ότι δεν έχει ένα εξίσου όμορφο δικό του stand, αλλά νομίζω πως αν το ψάξεις, θα βρεις επιλογές.

Θα δουλεύει άραγε κάτω απ τα σκεπάσματα;

Δεν διευκρινίζεται αν η VHT είναι η Fat Bottom που είναι birch plywood & closed back ή η Super 6 που είναι mdf και open back, δύο εντελώς διαφορετικές καμπίνες με εντελώς διαφορετικές ανάγκες. Έστω όμως ότι μιλάμε για τη δεύτερη περίπτωση, μιας που στην περίπτωση της fat bottom, μιας κλειστής καμπίνας σχεδιασμένης κυρίως για metal με τεράστια μπάσα, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να γίνουν ασφαλείς και αξιόπιστες προτάσεις για aftermarket μεγάφωνα, εκτός αν κάποιος την είχε και τα έχει δοκιμάσει. Κατ' αρχάς και η δική μου γνώμη για τα Eminence είναι ότι είναι εξαιρετικά dark μεγάφωνα. Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ dark συγκρίνοντας τα με την κλασική σειρά της Celestion: Blue, G12M, G12H, V30. Ειδικά σε χαμηλές εντάσεις τα Eminence, δεν "ακούν" καθόλου καλά. Αλλά και σε υψηλότερες εντάσεις δεν είναι τα πιο εύκολα μεγάφωνα για classic ηχους. Ναι, είμαι αρκετά χρόνια στο νόιζ, έχω υπόψιν τους διθυράμβους για το tonker ειδικά, απ την άλλη είχα και τα δύο αυτά μεγάφωνα και μάλιστα σε δυο-τρεις διαφορετικές καμπίνες κι ενισχυτές and that's just my 2c. YMMV. Σε Fender κυκλώματα, και σε έναν Dr.Z φεντεροκύκλωμα που τα είχα ακούσει, τα Eminence ήταν σαφώς καλύτερα, ειδικά αν ήθελε κάποιος ένα πολύ καθαρό μεγάφωνο να παίρνει επάνω fuzzes και distortions με πιστότητα. Ο Morgan όμως δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Είναι ένας πιο dark ενισχυτής. Επίσης αν κυρίως παίζεις σε χαμηλές εντάσεις, αυτή είναι μία ακόμη παράμετρος που πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν κατά τη γνώμη μου και να πας σε μεγάφωνα που αποδίδουν και χαμηλά. Επίσης, επειδή ανέφερες ότι ο ενισχυτής σου ακούγεται καλά πιο δυνατά, πρέπει να δεις επίσης αν γράφεται και καλά ή απλά σε ξεγελά η ένταση που αυξάνει τα πρίμα στα αυτιά μας. Και για να καταλήξω στην πρόταση μου, για all around medium wattage open back καμπίνες ικάνες να παίξουν και στο σπίτι και σε πρόβα το ίδιο καλά, είναι τα Celestion G12H Anniversary στα 30w. Ακούγονται πάρα πολύ καλά σε όλα σχεδόν τα κυκλώματα και βγάζουν εξαιρετική λεπτομέρεια γι αυτό και είναι αγαπημένη λύση πάρα πολλών μπουτικάδων. Σαν πιο εξωτική πρόταση θα έβαζα σε 2x12 mismatched G12M & G12H (το απλό όχι το anniversary) στα 75Hz. Aν ήταν αποκλειστικά για single coils μπορεί να πήγαινα και στα 55Hz για πιο extended σε συχνοτικό εύρος και πιο μαλακά μπάσα. Ακόμη πιο εξωτικές λύσεις θα ήταν συνδυασμός G12M 75Hz με κάποιο παλιό Αγγλικό Marshall branded Vintage 30 ή με Blue. Απαραίτητο Υστερόγραφο: Δεν έχω παίξει με τον Morgan αλλά δεν είναι παράδοξο να χαμηλώνεις πάρα πολύ τα μπάσα στα Plexi κυκλώματα, ειδικά όσο ανεβαίνει η ένταση. Ο Matchless Chief που έχω με το Volume πάνω από το 7, εχει τα μπάσα στο 3 σε 2x12 open back.

Επειδή παρεξηγήθηκα μάλλον και το μυαλό πήγε σε hifi ενισχυτές, μεγάφωνα κλπ να πω ότι οι hifiντελίστες έχουν λύσεις για όλα τα βαλάντια και σε όλα τα formats, και σε αυτοενισχυόμενα. Δεν είμαι ειδικός του χώρου, αλλά έχω φίλους που ασχολούνται και βγάζουν ηχάρα από τέτοια συστηματάκια που όμως δεν είναι critical listening. Από την άλλη βέβαια, τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί critical listening όταν είναι βγαλμένο όπως να ναι σε untreated room.

Αν δεν τα θέλεις για μίξη η δική μου άποψη είναι να κάνεις την ιδια ερώτηση σε κάποιο hifi forum. Αλλά και για μίξη να τα θες, αφού δεν έχεις το τέλεια treated room το βασικό είναι να έχεις συνηθίσει τα ηχεία στον χώρο σου ώστε να τα ξέρεις.

Κάθε κιθάρα, ενισχυτής ή εφέ, έχουν το δικό τους learning curve και αφού το περάσεις αυτό καταλήγεις στο πιο σημαντικό που είναι να τα φέρεις στα μέτρα σου, να τα κάνεις πραγματικά δικά σου. Αν δεν υπάρχει ο χρόνος να ασχοληθεί κάποιος με το κάθε ένα από αυτά αρκετά, οι πιθανότητες είναι ότι less is more. Καλύτερο και πιο προσωπικό ήχο θα έχεις στο τέλος της ημέρας με μια κιθάρα, έναν ενισχυτή και 4-5 εφέ που ξέρεις τέλεια, παρά με δέκα κιθάρες κι άλλα τόσα rigs τα οποία τα πιάνεις μια στο τόσο.

Για να μην παρεκτραπεί το νήμα κι επειδή κάποιος μπορεί να μην έχει διαβάσει το αρχικό post, το ζητούμενο είναι η καλύτερη προσέγγιση ενός δεδομένα μικρού ακροατηρίου που μπορεί να ενδιαφέρεται. Ούτε διασημότητες, ούτε λεφτά με ουρά. Θα παραθέσω εδώ και μία απάντηση που μου δόθηκε σε ένα άλλο forum στο οποίο έθεσα το ίδιο θέμα και μου φάνηκε εύστοχη: Εάν έτσι κι αλλιώς δεν προορίζεται το υλικό για να κάνει πολλές χιλιάδες views στο ΥΤ ή στο TikTok ή στο whatever, ένα album έχει το πλεονέκτημα ότι ακόμη και αν πουλήσεις 200 κομμάτια που λέει ο λόγος, βγαίνουν κάποια μικροέξοδα, συμβάλει στη βιωσιμότητα της φάσης. Πχ, με 5 ευρώ κέρδος το κομμάτι μαζεύεται ένα μικρό budget για κάποιο αξιοπρεπές βιντεάκι, με το οποίο μπορείς να προωθήσεις την όλη φάση κλπ. Ίσως από αυτή τη σκοπιά, έχει ακόμη ένα μικρό νόημα το album και μάλιστα και σε physical format για να μπορεί να προωθηθεί και σε live κλπ. Ίσως. Εγώ πάλι πιστεύω πώς ελλείψει παραγωγών, promoters κλπ, οι μουσικοί είναι αναγκασμένοι να έχουν και αυτόν τον ρόλο. Οι περισσότερες μεγάλες μπάντες έτσι κι αλλιώς, από τους Beatles μέχρι τους SOAD δεν νομίζω ότι θα είχαν φτάσει και πολύ μακριά αν δεν ειχαν από πίσω όλο αυτό το κομμάτι της βιομηχανίας. Πιθανότατα δε θα τους ήξερε ούτε η μανα τους εδώ που τα λέμε.

1) Το κοινό μας μάλλον είναι όσοι 30 και τον ανήφορο ασχολούνται με την Ελληνική Αγγλόφωνη σκηνή που κινείται γύρω από την indie/dreampop. 2) O σκοπός είναι το δίλλημα: Από τη μία θα θέλαμε να φτάσει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό, το οποίο σημαίνει πως ένα single έχει καλύτερες πιθανότητες μιας και όλοι οι πόροι οικονομικοί και χρονικοί θα πέσουν πάνω σε αυτό (ώστε να γίνει και κάποιο αξιοπρεπές βίντεο πχ), από την άλλη υπάρχει είναι στενάχωρο να γράφεται υλικό και να μένει να το ακούμε σπίτι μας μέχρι να γίνει irrelevant και να αποσυρθεί. Ωραία, πάμε για άλμπουμ στο Ταταρστάν και single στην Ελλάδα :P

Πριν τρία χρόνια κυκλοφορήσαμε το τελευταίο μας αλμπουμ σε ψηφιακή μορφή αλλά πλέον συμφωνούμε ότι ο κόσμος δεν έχει το απαραίτητο attention span και η όποια ελπίδα μπορεί να έχει ένα υλικό χαντακώνεται μέσα σε ένα σύνολο το οποίο εν τέλει κανείς δεν ακούει. Από την άλλη γράφονται πράγματα τα οποία αντιπροσωπεύουν ένα σύνολο, μια συγκεκριμένη εποχή του γκρουπ και συμπεριλαμβάνουν κομμάτια που τα αγαπάμε αλλά που δε θα είχαν καμία ελπιδα ως single, πρέπει να ακουστούν μέσα σε ένα context, τα οποία απλά τα ξεχνάμε αν πάμε στη λογική των singles. Θα ήθελα να μάθω το πώς αντιμετωπίζετε εσείς παρόμοια διλήμματα. Ποιο φορμά επιλέγετε και γιατί; Υ.Γ: Ξέρω ότι μόνο trap κλπ κλπ κλπ. Δε με ενδιαφέρει αυτό όμως και δε θέλω να αναλωθεί εκεί η κουβέντα. Ας πούμε απλά ότι το ζητούμενο είναι να φτάσει κάτι στους λίγους αυτούς ανθρώπους που ψάχνουν κι ακούν καινούργια πράγματα κι όχι για να ζήσετε από αυτό.

Αναφέρθηκα σε "θέμα" γιατί κάποιες φορές μπορεί να ψάχνουμε στις ρυθμίσεις ύψους να λύσουμε "θέματα" τα οποία ανήκουν στον εγγενή χαρακτήρα του εξοπλισμού μας. Από κει και πέρα το ότι αρέσει στον Mason από μόνο απλά σημαίνει ότι θα είναι σίγουρα κατάλληλη για τους fans του Brent Mason όπως μια άλλη κιθάρα που αρέσει στον Kerry King θα είναι σίγουρα κατάλληλη για τους fans των Slayer. Απ τη στιγμή που δε μιλάμε για ποιότητα κατασκευής αλλά για ήχο, δεν υπάρχουν αντικειμενικά καλές ή κακές κιθάρες. Ότι αρέσει στον καθένα.

To μεγαλύτερο θέμα που θεωρώ ότι θα είχα με τη συγκεκριμένη κιθάρα, βάσει εμπειρίας από άλλες και χωρίς να έχω παίξει με το ίδιο μοντέλο, είναι ότι για τα γούστα μου οι stacked μονοί είναι η χειρότερη υλοποίηση μαγνητών. Συνδυάζουν το bluntness στις αρμονικές που έχουν οι humbuckers με τον πιο στενό και σφιχτό ήχο (λόγω μαγνητικού πεδίου) των single coils. Για τον ίδιο λόγο δεν συμπάθησα ποτέ ούτε τους mini hums, αλλά και πάλι θεωρώ ότι είναι καλύτεροι από τους stacked μονούς. Τουλάχιστον με τους mini hums παίζεις ωραία jazz ή γίνονται πλατφόρμα για ουδέτερα καθαρά που μπορείς μετά να επεξεργαστείς μέσω fx. Για να πω και κάτι χρήσιμο όμως, στους humbuckers μεγάλη διαφορά κάνει η ρύθμιση του ύψους των pole pieces, με την οποία πάντα ξεκινάω πρίν ρυθμίσω το τελικό ύψος όλου του μαγνήτη. Μπορεί να δώσει ή κόψει πρίμα και μεσαία κατά το δοκούν βοηθώντας να ματσάρει καλύτερα με τους υπόλοιπους μαγνήτες. Από κει και πέρα, δε θεωρώ ότι υπάρχει σωστή ρύθμιση μαγνητών. Εξαρτάται από το τί θέλει ο κάθε παίχτης από την κιθάρα και από το υπόλοιπο rig. Πχ, διαφορετική ρυθμιση θα έχει η κιθάρα αν προτιμάς να παίζεις smooth leads στον neck και bright ρυθμικά στον bridge, άλλη αν τα leads τα παίζεις κυρίως στον bridge, άλλη αν σου αρέσει οι μαγνήτες να έχουν hollow ήχο, άλλη αν τους προτιμάς μπασοπρίμους ή μεσαίους. Προσωπικά σταματάω να ανεβάζω τον μαγνήτη εκεί που ακούω τα πρίμα να γίνονται πιο "χάρτινα", σημείο που είναι πολύ πιο πριν ξεκινήσω να παρατηρώ περίεργες παραμορφώσεις ή αλλαγή του sustain. Και σταματάω να κατεβάζω προτού ο μαγνήτης αρχίζει να ακούγεται hollow. Συνήθως οι κιθάρες μου έχουν μαγνήτες πιο χαμηλά ρυθμισμένους από τον μέσο όρο, αλλά με αρκετά ανεβασμένα τα pole pieces στους διπλούς στην καμπύλη του radius και λίγο παραπάνω.

Ξεκαθάρισα φίλος: τριτοτέταρτη γι αυτούς που δεν είναι τελεκαστεράκηδες. Μη γίνεσαι προβοκάτορας :) Ένα τελευταίο θα πω για τις PRS. Το clarity που έχουν το εκτιμάς πολύ καλύτερα με τον αντίστοιχο ενισχυτή. Είναι άδικο πχ να τη συγκρίνεις με μια Tele σε ένα καθαρό ενισχυτάκι με σαβουρδοπεταλάκια. Είναι σα να μένεις σε νησάκι των Κυκλάδων με δυο χλμ κατσάβραχο για οδικό δίκτυο, να συγκρίνεις τη Ferrari με το Fiat Panda και να καταλήγεις στο ότι ναι, καλή η Ferrari αλλά το Fiat Panda έχει τον χαρακτήρα του και μ αρέσει και περισσότερο γιατί έχει πιο μαλακές αναρτήσεις :P

Οι PRS είναι οι απόλυτες κιθάρες αν θες να παίζεις "περίεργα" ακκόρντα με γκάζι. Αν θέλεις ultra smooth leads. Δεν εχουν τις άκρες και τις διαφωνίες στις αρμονικές που έχουμε συνηθίσει από τις Fender και τις Gibson κι αυτό κάποιες φορές τις κάνει να ακούγονται βαρετές. Είναι ιδανικές σαν desert island κιθάρες γι αυτούς που θέλουν μια κιθάρα που να ανταποκρίνεται σε πολλά στυλ (αλλά πόσοι τέτοιοι υπάρχουν;). Από την άλλη η PRS σαν τριτοτέταρτη κιθάρα, δεν έχει ιδιαίτερο λόγο υπάρξης μιας που συνήθως κάπου δίπλα σου θα υπάρχει μια άλλη κιθάρα που θα κάνει καλύτερα αυτό που θες εκείνη τη στιγμή (εκτός αν θες ακκόρντα με γκάζι και ultra smooth leads). Από την άλλη η Tele είναι η απόλυτη τριτοτέταρτη κιθάρα μιας που ακόμη κι αυτοί που δεν μπορούν να την φανταστούν σαν την Νο1 κάποια στιγμή κάπου θα τη χρειαστούν. Προσωπικά, ξεκίνησα από Tele το '90 την οποία την έδωσα το 2000 προκειμένου να αναγκαστώ να μάθω να παίζω με την Les Paul που μόλις είχα αγοράσει. Από το 2003 έχω και μια PRS για το οτιδήποτε δεν μπορούσε να καλύψει η Les Paul. Μετά πήρα και μια Jazzmaster. Μετά και μια SG με P90s. Τώρα φτιάχνω ξανά μια Tele και ίσως έχει έρθει η ώρα να αποχωρήσει η PRS μιας που δύσκολα θα δει studio χρήση από δω και πέρα. Αν είχα περισσότερα live όμως μάλλον θα την κρατούσα γιατί όντως μπορεί να βγάλει τίμια όλο το σετ, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή μαγνητών σε low output PAF style.

Καταλαβαίνω τί λες. Συμφωνώ κατ αρχάς με το ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να φέρεις με τη μίξη κάτι που νοιώθεις ήδη ότι χάνει από την πηγή. Ακόμη κι αν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις θα πρέπει να συμβιβαστείς με το ατελές του αποτελέσματος για να μη σου σπάσουν τα νεύρα και χάνεις τζάμπα χρόνο. Πέραν τούτου, θα απέφευγα τέτοιες γενικεύσεις πολλοί δεν ασχολούνται αποκλειστικά με το classic rock, οπότε μπορεί να έχουν ηλεκτρονικούς ήχους που είναι ήδη compressed ή να παίζουν μέταλ και θέλουν τη μπότα στα 5k κλπ... Αλλά πέραν τούτου ανέβασα αυτό βίντεο γιατί θεωρώ ότι το πιο δύσκολο κομμάτι όταν κάνεις παραγωγή στο σπίτι είναι να έχεις πολύ καλές πηγές στο low end αλλά να μην μπορείς να τις ταιριάξεις και να μην έχεις και την αίσθηση του πώς θα ακούγονταν σε κάποιον άλλο χώρο. Αυτό το βίντεο με βοήθησε πολύ σε αυτόν τον τομέα, ειδικά έχοντας πρόχειρα και καλές reference mixes. Πάντως thanks, θεωρώ πώς αυτά που έγραψες όντως σε βάζουν σε ένα ballpark.

Επειδή λόγω καραντίνας έγινε πολύ δουλειά στο σπίτι, το παρακάτω βίντεο μου φάνηκε ότι πιο χρήσιμο έχω δει πάνω στο θέμα. Ελπίζω να σας βοηθήσει. Αν κάποιος έχει κι άλλες συμβουλές που να μην κοστίζουν τίποτα περιουσίες και να μην χρειάζονται μετακόμιση θα χαρώ να τις ακούσω.

Το onboard preamp στα μπάσα χρησιμοποιείται κυρίως για τις tone shaping δυνατότητές του. Για την ένταση απλά δυναμώνεις τον ενισχυτή κι αν δε φτάνει ο ενισχυτής αγοράζεις μεγαλύτερο. Τα 100 watt σε 1x12 για solid state ενισχυτή μπάσου είναι έτσι κι αλλιώς πολύ λίγα για πρόβα με ντράμερ που βαράει ή για να σταθούν δίπλα σε non master volume λαμπάτους ενισχυτές κιθάρας. Θα πρότεινα πάντως ως budget λύση να ξεκινήσεις με αυτό: https://www.thomann.de/gr/harley_benton_custom_line_bass_di_expander.htm Έχει καλές κριτικές, πρόκειται για εξελιγμένη έκδοση του αντίστοιχου EBS, έχει και onboard compressor. Μην πας θα έλεγα σε κάτι πιο ακριβό αν δεν εισαι σίγουρος ότι είναι αυτό που χρειάζεσαι.

Ναι οκ, απλά για την περίπτωση των Stones χρειάζεται κάτι loose και κουνιστό. Φοβάμαι μην είναι σαν την περίπτωση του Darryl Jones, που είναι μέν εκπληκτικός μπασίστας αλλά πολύ πιο tight απ τον Wyman και χάνει κατά τη γνώμη μου.