kpeyos

Να κλείσω πρώτα τα ανοικτά project άλλων στα οποία συμμετέχω ως μέλος και να ξεκινήσω για πρώτη φορά κάτι εντελώς δικό μου.

Αυτό που αναφέρεις για το clipping είναι dealbreaker. Σ ευχαριστώ. Επίσης πολύ σημαντικό θέμα, αν και δεν είχα ποτέ ανάλογο ζήτημα με το Radar. Με τις προενισχύσεις που έχω δε μου έχει λέιψει ποτέ το extra της προσομείωσης τελικού γιατί συνήθως αυτές είναι για high gain (Mesa Studio, Marshall JMP-1) οπότε εκεί ο ήχος είναι έτσι κι αλλιώς 99% preamp gain. Πολύ καλή πρόταση η πρώτη. Το torpedo μου φαίνεται overkill γι αυτό που θέλω. Έτσι κι αλλιώς δε έχω βρει καλύτερα IRs απ της Celestion και είμαι 1000% καλυμμένος με αυτά. Απευθείας και το IR να τρέχει στο PC δεν μπορώ να κατέβω σε ανάλογο latency με το hardware monitoring. Ναι, φυσικά το έχω δοκιμάσει στα 44.100. Οπότε δεν παίζει. Έστω και ελάχιστα παραπάνω latency μου χαλάει πάρα πολύ την αίσθηση. Σ ευχαριστώ για την απάντηση και τις ιδέες.

Γιατί δεν μπορώ να επιτύχω τόσο χαμηλό (σχεδόν μηδενικό) latency όταν παίζω με software monitoring για να έχω IR και δεν με βολεύει στο παίξιμο. Το να γράψω χωρίς IR και να το προσθέσω μετά δεν μου δίνει το ίδιο feel.

Κατ' αρχάς σε ευχαριστώ προκαταβολικά για το επικείμενο σεντόνι ? Δεύτερον έχω καλύτερο attenuator απ το torpedo captor (έχοντας διαβάσει τις κριτικές του τουλάχιστον) το οποίο κάνει και για 100άρηδες λαμπάτους, τους οποίους το captor δε νομίζω ότι καλύπτει. Το NUX έχει και 2048 sample points στα 44.1khz με 1 ms latency, οπότε στα χαρτιά τουλάχιστον είναι απ τα καλύτερα loaders, αν και δε βρίσκω τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά για το captor σαν loader.

Απ την καραντίνα και μετά έχω μεταφέρει τον εξοπλισμό στο σπίτι, μιας και πρόβες δεν γίνονται και ηχογραφώ με το chain να πηγαίνει ώς εξής: κιθάρα->ενισχυτής ή προενισχυτής->attenuator->IR Loader (mooer radar με Celestion IRs)->κάρτα ήχου (focusrite forte)->daw (studio one). To αποτέλεσμα σε σύγκριση με την direct ηχογράφηση μέσω amp sims με ικανοποιεί πολύ περισσότερο και στο χέρι μιας και μιλάμε για σχεδόν μηδενικό latency αλλα σαν ήχος στα 90% των περιπτώσεων.Τα amp sims (Neural DSP Cory Wang και Gojira) κάτα κύριο έχουν κι αυτά τη θέση τους αλλά σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες εφαρμογές, μιας και έχω μια ευρεία γκάμα ενισχυτών και προενισχυτών. Τώρα τελευταία μοου έχει γυαλίσει το NUX Solid Studio https://www.thomann.de/gr/nux_solid_studio_ir_pow_amp_sim.htm κυρίως γιατί προσφέρει και την επιλογή thru ώστε το ίδιο σήμα να ηχογραφείται και χωρίς το IR, το οποίο μπορεί να προστίθεται μετά στο daw. Με αυτό τον τρόπο θέλω να διατηρήσω το feel της ηχογράφησης αλλά να προσθέσω ευελιξία στο post processing. Άλλη μια λύση που είχα δει είναι ενα stereo IR Loader, το Flamma FS07 https://www.thomann.de/gr/flamma_fs07_cab_ir_loader.htm. Αυτό δεν μου δίνει τη δυνατότητα thru αλλά επιτρέπει να ηχογραφώ ταυτόχρονα δυο διαφορετικά IRs και να τα μιξάρω μετά κατά το δοκούν, περίπου όπως ηχογραφούσα τον παλιό καλό καιρό, ένα mic για τα μπάσα κι ένα για τα πρίμα. Θα ήθελα τις δικές σας εμπειρίες πάνω στο θέμα ή και τις προτάσεις σας αν έχετε δοκιμάσει αυτά ή κάποιο άλλο IR loader.

Κι εγώ ιδ.υπάλληλος έβαλα πάντως, όχι γιατί δεν είμαι υπερήφανος για τα όσα πέτυχα και για την καριέρα μου, απλά επειδή είναι ένα μουσικό forum και δε νομίζω πως η επαγγελματική μου ζωή ενδιαφέρει κανέναν ιδιαίτερα. Τώρα όσο για τα υπόλοιπα, για το αν είναι καλοί ή κακοί οι μεν ή οι δε, κατά την άποψη μου η ζωή είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης. Πριν να παινέψουμε τις επιτυχίες μας και καταδικάσουμε όλους τους υπόλοιπους στην πυρά, καλό είναι να το αντιλαμβανόμαστε. Κατανοώ βέβαια ότι η ψευδαίσθηση του ελέγχου που γουστάρουμε να 'χουμε μας οδηγεί πολλές φορές σε επισφαλή συμπεράσματα. Περί οικοδομής: Εκανα τρεις ανακαινίσεις τα τελευταία δύο χρόνια και βρήκα άριστους τεχνίτες, σε πολύ καλές τιμές, τυπικούς με ιδιωτικά συμφωνητικά και τα πάντα. Βέβαια, είμαι τυπικός στις συνεργασίες μου και δεν περιμένω να κάνω τις δουλειές μου μες την τούρλα του Σαββάτου. Ξέρω ποιες είναι οι εποχές (απ τον Νοέμβριο μέχρι τέλη Φεβρουαρίου-αρχές Μαρτίου) που οι τεχνίτες υποαπασχολούνται, προβλέπω και πράττω. Επίβλεψη χρειάζεται βέβαια, όπως και σε όλες τις δουλειές. Αν δεν μπορείς να επιβλέψεις ο ίδιος, προσλαμβάνεις και μηχανικό ή εργολάβο για να έχεις one point of accountability. Και εξοφλείς με το πέρας των εργασιών και τότε μόνο. Καταλαβαίνω ότι θα θέλαμε εδώ να υπάρχουν αρκετοί τεχνίτες ώστε να μπορούμε όλοι να κάνουμε τις δουλειές μας στις άδειές μας το καλοκαιράκι κι όλοι αυτοί οι τεχνίτες μετά να κάθονται να πεινάνε όλον τον χειμώνα, αλλά μάλλον δεν πάει έτσι. Περί δημοσίου: Χωρίς στόχους, αξιολόγηση κι επίβλεψη, δεν θα πιάσει ποτέ ρυθμούς μιας αποδοτικής ιδ. εταιρείας. Αλλά υπάρχουν και εκεί τεράστιες ανισότητες, μεταξύ ενός υπαλλήλου κάποιας υπηρεσίας που δεν πατάει ποτέ και μιας νοσηλεύτριας αντικαρκινικού με κυλιόμενα 8ωρα που παίρνει 800 ευρώ και δίνει ένα μικρό κομμάτι απ την ψυχή της κάθε μέρα. Και στο ενδιάμεσο των δύο παραδειγμάτων υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα. Δεν μπορούμε να τους βάζουμε όλους στο ίδιο καλάθι. Επίσης: Σε μια χώρα που χειροκροτούμε στα γήπεδα τους μαφιόζους που λυμαίνονται τη χώρα, έχει πολιτικό λόγο με απήχηση μια εκκλησία-μεσαιωνικό απολειφάδι και φοροδιαφεύγουν σχεδόν όλοι όσοι μπορούν, καθόμαστε και κάνουμε τέτοιες συζητήσεις γιατί μας φταίνε οι οικοδόμοι κι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Για να επιστρέψω στο support art workers όμως που έχει και μεγαλύτερο νόημα, καλό είναι να ορίσουμε το τί σημαίνει art worker και ιδίως εδώ στο νόιζ. Το να γρατσουνάς ένα λά μινόρε με τη Βανδή ή με τον εντεχνοκλάψα-ρετάλι της δεκαετίας του '80; Το να παίζεις τον Μανώλη τον βαρκάρη ξεκούρδιστος για μεθυσμένους τουρίστες στου Ψυρρή; Συγγνώμη αλλά θα διαφωνήσω. Φυσικά και πρέπει να αποζημιωθούν και αυτοί οι μεροκαματιάρηδες που ζούσαν από αυτό, με τους ίδιους όρους που αποζημιώνονται όλοι οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι. Ανάλογα με τα ένσημα, κλπ κλπ. Αλλά αυτό το μπανεράκι μου κάνει λίγο γελοίο, σόρυ. Για τις απλήρωτες πρόβες και άλλα παρόμοια που θίχτηκαν. Μου θυμίζει λίγο τη φάση που πάει ο άλλος χτίζει ένα παράνομο τσαντίρι δίπλα στο διυλιστήριο κι όταν το νομιμοποιεί κατεβαίνει σε διαδήλωση για να φύγει το διυλιστήριο. Θέλω να πω, έτσι ήταν η κατάσταση πάντα. Το ήξεραν όλοι όσοι επέλεξαν αυτή την εργασία ότι οι πρόβες δεν πληρώνονται. Δε τους ένοιαζε όμως γιατί το νυχτοκάματο έβγαζε το 100άρι ξεκούραστα και δουλειές υπήρχαν για όλους. Και δεν τους κατηγορώ γι αυτό. Ο καθένας θα μπορούσε να πέσει μέσα σε αυτή την παγίδα της ευμάρειας εκείνη την εποχή. Είναι λογικό τώρα που ζόρισαν τα πράγματα να ψάχνουν σανίδες σωτηρίας οπουδήποτε, ακόμη και στην αναγκαστική απ την κυβέρνηση πρόσληψη που διάβασα κάπου!

Παρακαλώ αφαιρέστε το σχόλιό μου αν θεωρείτε ότι πλατιάζει ή δε βοηθά τη συζήτηση.

Διαβάζοντας όλο το thread, κάποιες σκέψεις off the top of my head: (σόρυ κατέληξε σε σεντόνι). Δεν είμαι μουσικός αλλά κάποια στιγμή της φοιτητικής μου ζωής στις αρχές των 90s μπορούσα και συμπλήρωνα αξιοπρεπέστατα το εισόδημα μου, από τρία τέσσερα live το μήνα και κάποια μαθήματα, σε επίπεδα που το τότε συμπλήρωμα έφτανε σε σημερινά επίπεδα ενός βασικού μισθού. Ήταν οι εποχές των παχιών αγελάδων, όπου ο κάθε νέος ξεκινούσε να ζήσει απ το όνειρό του και κάπως έτσι γέμισε η χώρα από επαγγελματίες του καλλιτεχνικού και του παρακαλλιτεχνικού χώρου. Κάποια στιγμή αυτές οι εποχές παρήλθαν, όπως όμως θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς μέσα στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής, για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Στη σημερινή συγκυρία είναι λογικό να είναι πιο άνετα όσοι επίλεξαν ένα επάγγελμα με μικρότερη προσφορά και να ζορίζονται όσοι προσφέρουν κάτι για το οποίο η ζήτηση είναι από μόνη της μια πολυτέλεια. Δεν είναι μόνο οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες. Όλη η οικονομία του φραπέ πάνω στην οποία στηρίζεται εν μέρει η χώρα έχει καταβαραθρωθεί. Όσον αφορά την υψηλής ποιότητας μουσική και τέχνη, αυτή πάντα απευθυνόταν σε περιορισμένο κοινό και πάντα χρειαζόταν φιλότεχνους χορηγούς για να επιβιώνει. Στην Ελλάδα όμως υπάρχει μια ένδεια φιλόμουσων φραγκάτων, αν κρίνω απ το γεγονός ότι έχουμε φτιάξει το μέγαρο μουσικής Αθηνών για να παίζει πλέον κυρίως YouTube. Όσον αφορά τη διασκέδαση, αυτή καθορίζεται απ τη ζήτηση αλλά και από τα μέσα. Στις εποχές των παχιών αγελάδων ακόμη και underground ημίτρελλοι κι ερασιτέχνες μπορούσαν να έχουν κάποια βιώσιμα έσοδα από πωλήσεις του υλικού τους αλλά είναι γεγονός ότι σήμερα η έννοια της ιδιοκτησίας της μουσικής έχει καταργηθεί. Αν δεν κάνει κάποιος κάτι το οποίο έχει μαζική απήχηση, δεν μπορεί να επιβιώσει από τα έσοδα που του προσφέρουν τα online μέσα. Αυτό φυσικά έχει επηρρεάσει πολύ αρνητικά και την ποιότητα της pop (γενικότερος όρος) μουσικής. Αλλά έτσι είναι, η τεχνολογία προχωράει, αυτή είναι η νέα πραγματικότητα. Το να γινόμαστε Λουδίτες και να σπάμε αργαλειούς, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Όσον αφορά άλλα ζητήματα που θίχτηκαν: Γιατί οι Σκανδιναβικές χώρες έχουν τόσους πολλούς δημ. υπαλλήλους; Γιατί μπορούν. Σε συζήτηση με Νορβηγούς συνεργάτες, σε έκθεση ανεξάρτητης αρχής, η χώρα τους εμφανίζεται να έχει 10 φορές περισσότερους δημ. υπαλλήλους από αυτούς που χρειάζεται. Ας είναι καλά το πετρέλαιο και τα ψάρια του Ατλαντικού. Αυτά συνέβαιναν πάντα, απ την αρχαία Ρώμη μέχρι σήμερα. Πάντως Δανία και Σουηδία που βασίζονται κυρίως στην τεχνολογία κι όχι στον φυσικό πλούτο, έχουν ζοριστεί πλέον πολύ απ τον ανταγωνισμό. Πολλές μεγάλες επιχειρήσεις τους τα τελευταία χρόνια κλείνουν ή περνάν στα χέρια ξένου management, κυρίως Αμερικάνικου, που δεν καταλαβαίνει από ευαισθησίες, κοινωνικά μοντέλα κλπ. Πέρι σοσιαλισμού, καπιταλισμού κλπ. Τέτοιου είδους διαφωνίες μου κάνουν σήμερα λίγο πασέ. Αν τα διάφορα committees του OHE που καθορίζουν το πού θα πάει τί στην παγκόσμια βιομηχανία ή αντίστοιχα οι οργανισμοί της ΕΕ για την "Κοινή Αγροτική/Αλιευτική Πολιτική" δεν είναι Μαρξιστικός προγραμματισμός, τότε τί είναι; Απ την άλλη δεν υπάρχει φυσικά περίπτωση να λειτουργήσει σωστά supply chain χωρίς ιδιωτικά ρίσκα και πρωτοβουλίες. Τί κρατικές παρεμβάσεις να γίνουν όταν σε έναν πλανήτη 7δις ο μανάβης στο Περιστέρι εξαρτάται απ τον Βραζιλιάνο παραγωγό μπανάνας, τον Κινέζο κατασκευαστή κοντέινερ, τον Δανό πλοιοκτήτη κλπ. Όσο για την Ελλάδα, δεν είναι μόνο τα βύσματα και το δημόσιο και το 30% των ψηφοφόρων που χρειάζεται να κανακεύεται για να βγάζει κυβερνήσεις. Η χώρα δεν έχει φτάσει όχι στον διαφωτισμό, αλλά ούτε καν στην αναγέννηση και έχει παθογένειες που χρειάζονται βιβλία για να αναλυθούν.

Πρώτον μη πας σε bullet, έχει μικρότερο πάχος το σώμα - ξενέρωμα. Δεύτερον συμφωνώ με το εντελώς άβαφτο σώμα: Από guitarbuild.uk μπορείς να βρείς αξιοπρεπέστατο χωρίς πολύ περισσότερα χρήματα. Μετά αν θες του βάζεις faux ή και κανονικό binding.

Δεν διαφωνούμε κάπου, ένα preset πάνω στο οποίο έπεσες τυχαία μπορεί να σε εμπνεύσει να γράψεις δέκα τραγούδια και δεν έχω τίποτα εναντίον των presets και των σύγχρονων ευκολιών, ίσα ίσα αυτό έγραψα παραπάνω. Αρκεί να μην σκρολάρει κάποιος presets όπως κάναμε κάποτε zapping στην τηλεόραση περιμένοντας να βρούμε κάτι για να ρημαδοπεράσει το απόγευμα.

Εδώ βέβαια θα ήθελα να θυμίσω ότι απ τον Μότσαρτ μέχρι τον Μικελάντζελο, τα περισσότερα από αυτά που αναγνωρίζουμε ως μεγάλη τέχνη σήμερα, υλοποιήθηκαν κατά παραγγελία. Υπήρχαν εξαιρέσεις όπως Βαν Γκόγκ που ζωγράφιζε για πάρτη του αλλά ευτυχώς τον ζούσε ο αδερφός του. Ο γενικός κανόνας είναι: No money, no honey. Για να είσαι επαγγελματίας καλλιτέχνης ή θα πρέπει να κάνεις κάτι που έχει κοινό για να το αγοράσει, να το χορηγήσει κλπ ή θα πρέπει να έχεις ξεπεράσει με κάποιον άλλο τρόπο την ανάγκη του βιοπορισμού. Αλλιώς μπορείς να μείνεις και ασυμβίβαστος ερασιτέχνης. Μια χαρά ρομαντικό και καθόλου κακό. Εκτός απ το ότι ποτέ δε φτάσεις έτσι στο επίπεδο δυνατοτήτων που θα είχες σε αυτό αν ήσουν επαγγελματίας. Συγγνώμη αλλά και πάλι διαφωνώ. Αν ήταν έτσι όσοι ασχολούνταν με τη pop (γενικότερος όρος) μουσική στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70, του 80 και του 90 θα έπρεπε να έχουν βγάλει καμιά δεκαριά dark side of the moon. Αντιθέτως όμως δεν τα έβγαλαν αυτοί αλλά οι Pink Floyd που εκτός από ταλέντο και έμπνευση είχαν και άπειρο cutting edge για την εποχή του εξοπλισμό. Απλά κάποιοι μπορούν να διαχειριστούν την πληθώρα των επιλογών και κάποιοι άλλοι όχι. Αν δεν έχεις σαφή εικόνα απ την αρχή του τί ψάχνεις κι ανοιγοκλείνεις presets, είναι πολύ εύκολο να χαθείς στη διαδρομή του όλου πράγματος. Ο αυτοπεριορισμός μπορεί να είναι εργαλείο έμπνευσης όταν κάποιος έχει βαλτώσει και ψάχνει έναν τρόπο να τον βγάλει απ το comfort zone ώστε να σκεφτεί διαφορετικά αλλά σε καμιά περίπτωση δεν νοιώθω ότι η πολυτέλεια των εργαλείων που υπάρχουν σήμερα σταματά κάποιον απ το να δημιουργήσει.

Και μόνο που μας απάλλαξαν οριστικά απ τους χίπιδες με τα ντέφια, θα έπρεπε η ημέρα κυκλοφορίας του Never Mind The Bollocks να είναι παγκόσμια επέτειος εορτασμού για την ανθρωπότητα.

Ο Cave νομίζω ότι θα σχολίαζε αυτό του το σχόλιο ως εξής: "Αμυνόμενος παρανοϊκός με παραισθήσεις μεγαλείου". ? Όλοι στο entertainment business βρισκόμαστε, τουλάχιστον όσο συνεχίζουμε να παίζουμε με τον ίδιο τρόπο που έπαιζαν τον 17ο αιώνα αλλάζοντας απλά λίγο τα μέσα. Ελάχιστοι αυτοί που προσπαθούν να προχωρήσουν πραγματικά τον ήχο και τη μουσική σήμερα, οι περισσότεροι ανήκουν στον ακαδημαϊκό χώρο και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.

Εγώ μάλλον θα παραδεχτώ ότι απλά δε με αφορά, δεν έχω τα ίδια βιώματα και τους ίδιους προβληματισμούς με ένα παιδί που γεννήθηκε το 2005 και θα προσπαθήσω να αποφύγω το να μοιάσω σε αυτούς που 70 χρόνια πριν έλεγαν ότι το ροκ ν ρολ δεν είναι μουσική.

Να σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις τί εννοώ. Έχεις γεννηθεί το 1910. Έχεις μεγαλώσει με ακούσματα jazz & swing από τεράστιους εκτελεστές και συνθέτες. Ξαφνικά βγάινει το love me do και το I wanna hold your hand και οι Beatles γίνονται παγκόσμιο φαινόμενο. Είσαι σίγουρος ότι έτσι όπως λες "σιγά τη μουσική" σήμερα για την Eilish, δε θα έλεγες τότε το ίδιο και για τους Beatles?

Η Eilish δεν έχει τίποτα να ζηλέψει κατ εμέ απ τους Beatles και Stones των 60s, απ τους Pistols και τους Clash των 70s, απ τους Metallica και τους Maiden των 80ς, απ τους Nirvana και τους Pearl Jam των 90s κοκ. Αντιπροσωπεύει μια alternative pop κουλτούρα όπως και οι παραπάνω μπάντες και είναι αναλογικά πιο κοντά σε αυτές απ ότι στην mainstream pop της Madonna των 80s, άσχετα με το πόσα ρετρό στοιχεία μπορεί να έχει στον ήχο της. Πρώτον γιατί έκανε κάτι που δεν ταυτιζόταν με το κυρίαρχο ρεύμα της εποχής όταν βγήκε και δεύτερον γιατί υπάρχει και μια στοιχειώδης κουλτούρα από πίσω, άσχετα με το αν συμφωνεί κανείς με αυτήν, κουλτούρα πάντως που η mainstream pop διαχρονικά στερείται στην προσπάθεια της να είναι all inclusive. Δεν την ακούω αλλά δε με ενοχλεί κιόλας. Σκέφτομαι ότι όσο εύκολη και φθηνή ακούγεται σε μένα και σε άλλους που ήδη άκουγαν μουσική στα 70s-80s-90s σήμερα η Eilish, άλλο τόσο σκουπίδι θα ακούγονταν οι Beatles σε κάποιον που θα τους σύγκρινε με την Jazz και το Swing των 20s-30s-40s. Για αυτό τον λόγο ίσως ούτε η Eilish ούτε και οι υπόλοιπες μπάντες που ανέφερα άντλησαν το ακροατήριό τους απ τους 50καιτονανήφορο. Κάθε μια από αυτές όμως κατόρθωσε να εκφράσει την γενιά της με τεράστια επιτυχία και αυτό είναι το ζητούμενο.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν κάποιοι είναι ότι αν κάποια niche μηχανήματα πουλάνε 5 κομμάτια το χρόνο σε όλο τον κόσμο μέσω Reverb, στην Ελλάδα παίζει να μην πουληθούν ούτε σε 5 χρόνια. Οπότε καλύτερα είναι να τα βάζουν απευθείας Reverb μπας και τα καταφέρουν, αν βλέπουν ότι εδώ μετά από κάποιες ανανεώσεις δεν υπάρχει κοινό. Απ την άλλη βέβαια ας μην παραλείψουμε απ τη συζήτηση τους εξυπνάκηδες που επειδή αγοράζουν από Ελλάδα θεωρούν ότι η τιμή πρέπει να είναι χώμα και κάνουν lowballing προσφορές στο 1/3 της τιμής που έχουν τα μηχανήματα αυτά στην αγορά. Κάποιοι απ αυτούς μάλιστα είμαι σίγουρος ότι το κάνουν συστηματικά με σκοπό να βγάλουν μεροκαματάκι πουλώντας τα μετά στο εξωτερικό. Επίσης μην ξεχνάμε ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν αυτοί που έχουν και τα δίνουν για μοναδικό εξοπλισμό. Αρά ποιο σύνδρομο Reverb? Έχω δει στην Ελλάδα πεταλιέρες και εξοπλισμούς ερασιτεχνικών home studio που κοστίζουν όσο μια γκαρσονιέρα στον Πειραιά.

Αυτό όμως μετά αρχίζει και μου κάνει λίγο αυταρχικό. Όχι ότι δεν καταλαβαίνω τις προθέσεις σου, αλλά έτσι κι αλλιώς άμα δεν του κόβει και λίγο του άλλου, δεν πρόκειται να βγεί άκρη. Σε πολλά συμφωνώ μαζί σου. Κι εγώ ποτέ δεν στέλνω παζάρι σε κάποιον που γράφει "όχι παζάρια, τιμή τελική". Κι ας το θέλω πολύ, κι ας το χει πιο ακριβό κι από καινούργιο. Στα δε παζάρια που μου έρχονται απαντάω ή δεν απαντάω ανάλογα με το ύφος του mail (τηλέφωνο δε βάζω επ ουδενί). Αυτό που προτείνω εγώ είναι αντί να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την Αμερική να δούμε σε κάποια άλλα fora πώς γίνεται η φάση και να πάρουμε από εκεί ιδέες. Πχ, το color tabbing στις αγγελίες του gear page ανάλογα με το αν πρόκειται για προσφορά ή ζήτηση είναι πολύ εύχρηστο και εύκολο θεωρώ στην υλοποίηση. Τιμές που είναι διατεθειμένος να δώσει ο αγοραστής στις αγγελίες ζήτησης, ίσως και περιορισμός τους μέχρι μία ή δύο ενεργές ταυτόχρονα ανά μέλος θα περιόριζαν κατά πολύ τα κουλά wishlists. Πάντως παραμένω αισιόδοξος για την έκβαση. Αν μπορεί και λειτουργεί το πράγμα σε άλλα κι άλλα fora μου φαίνεται αδιανόητο να μην μπορεί να λειτουργήσει μεταξύ καλλιτεχνών, επαγγελματιών, ερασιτεχνών ή έστω και χομπιστών.

Εντάξει αν πουλιέται κάτι σε αυτή την τιμή στο εξωτερικό (στο ιστορικό πωλήσεων, όχι βάσει των αγγελιών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή) εμένα μου φαίνεται λογικό. Καλύτερα βέβαια αντί να ανανέωνε 20 φορές την αγγελία να το έβαζε εξωτερικό μετά από κάποιο διάστημα, αλλά σου λέει δυο κλίκ είναι δε βαριέσαι -αφού φεύγει τόσο εξωτερικό, μπορεί να βρεθεί και κανείς εδώ. Τώρα τί είναι outdated και τί όχι το αποφασίζει μόνο η αγορά και δεν συμβαδίζει απαραίτητα με τις δυνατότητες του μηχανήματος. Δες πχ το Yamaha DX7. Πιο outdated πεθαίνεις. Δες και τις τιμές που φεύγει και το trend που ανεβάζει συνέχεια αξία όμως.

Ήθελα να προσθέσω κάτι μιας και χθες έπεσε το μάτι μου σε έναν συμφορουμίτη που έχει φτιάξει εδώ και καιρό στις αγγελίες ενα υπέροχο wishlist με καμία δεκαπενταριά πράγματα που θέλει, από κιθάρες μέχρι παντόφλες. Ίσως μια ιδέα βελτίωσης θα ήταν να γίνει υποχρεωτική η τιμή προσφοράς στις αγγελίες ζήτησης. Έτσι αποφεύγονται τα "κορακια" που ανανεώνουν συνεχώς αγγελίες ζήτησης μπας και βρεθεί πχ κάνας κακομοίρης στην ανάγκη και τους δώσει μια les paul custom στα 1.300 ευρώ. Το άλλο έχει όντως να κάνει με την ανανέωση. Δεν πρέπει να είναι δυο κλικ υπόθεση. Ακόμη και το reminder κάνει κακό. Επίσης θα μπορούσαν με αυστηροποίηση του moderation να ανοίξουν τα σχόλια στις αγγελίες και να γίνονται έτσι bump, υπό τον όρο αυτός που τη βάζει να έχει δικαίωμα σχολιασμού της αγγελίας του μια φορά την εβδομάδα.

Δεν είναι πάντως μόνο η τιμή που πολλές φορές καταδικάζει μια αγγελία να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Πολλές φορές είναι και το είδος του εξοπλισμού που έχει πολύ συγεκριμένο κοινό. Το πρώτο παράδειγμα που εύκολα μου έρχεται είναι οι κιθάρες της Rickenbacker. Τις βλέπω πολλές φορές σε τιμή ευκαιρίας αν αναλογιστεί κανείς πόσο πουλιούνται στο εξωτερικό και παρόλα αυτά δε φεύγουν εύκολα. Αυτές θεωρώ ότι καλώς ανανεώνονται όμως. Κάποια στιγμή θα βρεθεί αγοραστής. Μιλώντας αποκλειστικά για μένα, απ τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα να πουλήσω στο εξωτερικό δεν πρόκειται να σκοτώσω κάτι στην Ελλάδα. Συνήθως θα βρω τη χαμηλότερη τιμή του reverb, θα αφαιρέσω και το κόστος προμήθειας και κάπου εκεί θα μπει στο νόιζ. Αν φύγει καλώς, αν όχι πάλι καλώς και πάει για έξω. Βέβαια αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε χαμηλότερη τιμή στο νόιζ και δε φεύγει, δε θα ασχοληθώ να το βάλω κι εγώ, δεν έχει νόημα. Ούτε θα ανανεώσω πολλές φορές κάτι το οποίο είναι προφανές ότι δε φεύγει Ελλάδα λόγω τιμής.

Το στάνταρ jack plate έχει οπή 3/8" ίντσας που είναι 9,5mm περίπου. Για το συγκεκριμένο jack plate μπορείς να πάς σε μετρικό τρυπάνι 10mm. Το jack θα βιδωθεί επάνω με ροδέλα και παξιμάδι όπως εδώ: Ξεκίνα με μικρό τρυπάνι για τον οδηγό. Χρησιμοποίησε τρυπάνια αέρος.

Καλύτερα όχι στο Bon Studio. Αν σε εξυπηρετούν τα νότια προάστεια: http://www.effectum-electron.com/ Αν σε εξυπηρετούν τα βόρεια: http://analogtouch.gr/ Ειδικά για τους δεύτερους ξέρω ότι σε κάποιες περιπτώσεις παραλαμβάνουν κι επιστρέφουν στον χώρο σου τα μηχανήματα.

Υπάρχουν κιθαρίστες της νέας γενιάς σε πιο modern genres, πχ στο djent, που έχουν φτιάξει τους ήχους τους γύρω από τα amp modelers. Αλλά ακόμη και μεγάλες μπάντες τα χρησιμοποιούν, ειδικά αυτές που έτσι κι αλλιώς στήριζαν παλιότερα τον ήχο τους (και) σε solid state λύσεις όπως το JMP-1. Και δεν είναι μόνο τα μέταλλα. Ακόμη κι ο Mayer πλέον χρησιμοποιεί το Axe Fx III, όταν βαριέται να κουβαλάει τους Dumble. Έχω την τύχη να έχω αρκετούς καλούς ενισχυτές αλλά πολλές φορές θα προτιμήσω να γράψω connect με κάποιο vst για απλά παιξίματα που θέλω να μπορώ να πειράξω τον ήχο ώστε να κάτσει στη μίξη. Είναι το ίδιο; Όχι. Είναι διαφορετικό, όχι αναγκαστικά καλύτερο ή χειρότερο, απλά διαφορετικό. Σίγουρα θα βγάλω καλύτερο ήχο με μια σύγχρονη ψηφιακή πεταλιέρα ή ένα καλό vst απ' ότι έβγαζα στα 90s στα στούντιο με το ρολόι να γράφει. Tα παιξίματα όμως που θα εμπνευστώ αλλάζουν ανάλογα, όπως βέβαια θα άλλαζαν αν τα έβγαζα σε διαφορετικούς ενισχυτές: Άλλο part θα μου 'ρθει όταν θα έχω μπροστά μου έναν Vox, άλλο με έναν Mesa, άλλο με ένα modeler. Εγώ πάντως δε χαλιέμαι καθόλου όταν χρησιμοποιώ το Neural Cory Wang για εντελώς καθαρά, κι ας μαζεύουν σκόνη τα τρία handwired τέρατα. Το πρόβλημα είναι στο break up. Kαι πάλι όμως όχι τόσο στον ήχο αυτόν καθαυτόν αλλά κυρίως στο χέρι. Μια ενδιάμεση λύση και για καθαρά και για γκάζια που τιμώ δεόντως τα τελευταία δύο χρόνια, είναι τα φυσικά preamps connect σε IRs (είτε στον υπολογιστή, είτε στο ταπεινό Mooer Radar για να μην έχω και latencies). Για μένα είναι the best of both worlds. Ευκολία, λογικές εντάσεις, feel σαν να παίζεις σε κανονικό ενισχυτή κι αυτό το 10% παραπάνω που σου δίνει στον ήχο, αν το βάλεις side by side με το modeler.

Ok, εγώ κατάλαβα από το αρχικό post και τον τίτλο ότι ήταν ψιλό fake οι εκπτώσεις που έκανε ο Νακας στο Black Friday. Επειδή όμως μπήκα κι εγώ στο eshop χθες, είχε όντως πραγματικές προσφορές και μάλιστα σημαντικές σε κάποια κομμάτια. Τώρα μπορεί μαζί με τους κράχτες να έβαλε και μερικά ακόμη σε τιμές που να μην είναι πραγματικά ευκαιρία. Πάντως εγώ που ασχολούμαι και ψάχνω ταυτόχρονα και synths και κιθάρες δεν παρατήρησα εξοπλισμό που ήξερα πόσο κοστίζει να έχει υπερκοστολογηθεί για να φαίνεται η ψεύτικη έκπτωση μετά σαν ευκαιρία.