kpeyos

Δεν μπορώ να σου πω σε ποια μπάντα έχει παίξει ούτε 10 καλά του κομμάτια, όπως δεν μπορώ να σου πω ούτε για τον Vai, τον Satriani ή τον SRV, που για τον τελευταίο ειδικά νομίζω οτι δε θα μπορούσα και να ψαχνα να βρω 10 καλά κομμάτια. Από κει και πέρα είναι θέμα ορισμού. Ο Holdsworth για πολλούς είναι Guitar Hero. Μέχρι κιθάρες και μαγνήτες είχε στο όνομα του και πολλους πιστούς ακόλουθους της καριέρας του. Ο ορισμός που δίνεις εσύ αφήνει ως GH μόνο τους κιθαρίστες των classic rock των 70s και τους posers των 80s.

Γεγονός είναι πως κάποιος που θεωρεί ότι οι δεινόσαυροι είναι πλάσματα που ζουν στην εποχή μας είναι ας πούμε αρκετά παραπληροφορημένος ? Από εκεί και πέρα το παράδειγμα σου είναι ακόμη και καθ υπερβολήν ατυχές. Τα παραδείγματα που ανέφερα δεν αφορούν τον πολύ κόσμο, αφορούν όμως πολλούς κιθαρίστες της νέας γενιάς. Ακριβώς δηλαδή όπως ο Zappa και ο Fripp στα 70s, ο Satriani και ο Vai στα 80s, o SRV στα 90s κλπ... Τώρα εσύ μπορεί αυτό να μην το θεωρείς μουσική ή κάτι αξιόλογο, αλλά απ την άλλη φαντάζομαι πως αυτός που άκουγε Miles Davis και Coltrane στα 60s θα μπορούσε με το δίκιο του να χλευάζει τον κάθε Fripp, Zappa, Vai κλπ. Είναι απλά άλλες γενιές και άλλες εποχές. Και λες ότι οι συγκεκριμένοι είναι socialite, οκ, αυτή όμως είναι η κατάσταση σήμερα. Επίσης μαζί με τις εποχές έχουν αλλάξει και τα μεγέθη . Όπως ήταν αδύνατον να υπάρξει μπάντα του μεγέθους των superstars των 60s στα 80s, έτσι σήμερα με τη συνεχή ροή πληροφορίας, τον υπερκορεσμό, τη διάσπαση της προσοχής μας και την άμεση πρόσβαση και στη δημιουργία και στην κατανάλωση μουσικής τα μεγέθη των GH και η προσοχή που δίνεται σε αυτoύς έχει μικρύνει. Απ' την άλλη εμένα πχ μου φαίνται πιο γραφικός κι απ τη Σαντορίνη αυτός που επιμένει να κυκλοφορεί σε φορμά άλμπουμ τo dad rock του κι απορεί γιατί δεν ασχολείται έστω ο 45άρης με αυτόν, την ίδια στιγμή που και ο 45άρης έχει υπερκορεστεί από αυτά τα ακούσματα, έχει δει τους περισσότερους από τους ήρωές του να τα παίζουν από κοντά και υπόκειται ακριβώς στην ίδια συνεχή ροή πληροφορίας με τους πιτσιρικάδες με τη διαφορά των χιλιάδων επιπλέον υποχρεώσεων. Μπορώ να γράψω σελίδες ακόμη για το πόσο δεν έχει νόημα να κάθεται κάποιος να ασχοληθεί με κάτι που θα κάνει χειρότερα από αυτό που έχει ήδη γίνει (εκτός απ το να κάνει το κέφι του στο σπίτι του δηλαδή) και για το ότι αυτά τα παιδιά τουλάχιστον έχουν μια πρόταση. Καλή; Κακή; Αλλά πάντως έχουν και πρόταση και 1000άδες φορές περισσότερο νόημα απ το να δώ έναν ακόμη κλώνο του Bonamassa, που είναι κλώνος του SRV, που είναι κλώνος του Hendrix, τον οποίο Hendrix μπορώ να δώ να παίζει στο YouTube ότι ώρα θέλω.

Όντως έχω κάποια ηλικία. Το θέμα όμως ήταν: guitar heroes of today. Οι συγκεκριμένοι θεωρώ ότι έχουν impact στους καινούργιους κιθαρίστες, μιας και μόνο αυτοί μάλλον ασχολούνται μαζί τους και έχουν ξέρω γω μισό εκατομμύριο συνδρομητές ο καθένας, που είναι τεράστιο αν αναλογιστούμε τον όγκο του περιεχομένου που δημιουργείται σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. Και οι παλαιότεροι όμως που λες ότι άλλαξαν τη μουσική, για ποιούς την άλλαξαν; Τους θεωρούμε διαχρονικούς γιατί η δική μας γενιά μεγάλωσε μαζί τους και γιατί εμείς ίσως τους ακούμε ακόμη. Η καινούργια γενιά έχει βαφτίσει όλο αυτό που εμείς ακούμε ως το "dad rock" των "boomers". Και οι δύο απαξιωτικοί όροι. Boomers αυτοί που γεννήθηκαν όπως σωστα υπέθεσες, μέχρι το '70. Αν το θέμα ήταν "ποιοι ήταν οι δικοί σου guitar heroes", θα απαντούσα διαφορετικά. Και πάλι βέβαια μπορεί τα γούστα μας να διαφέραν γιατί οι δικοί μου guitar heroes ήταν ο Tom Verlaine, o Lee Renaldo, o Johnny Marr, o Kevin Shields κλπ.

Αν διαβάσεις το προηγούμενο post μου θα καταλάβεις τί εννοώ.

Κινέζος - Ιάπωνας - Μεξικάνος για την ακρίβεια. Ναι αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Οι γενιές αλλάζουν, οι ορισμοί αλλάζουν μαζί τους. Σήμερα βλέπεις σε ποιούς κάνουν εγγραφή στο YouTube όσοι το '80 θα αγόραζαν τα άλμπουμ των Malmsteen, Satriani, Vai, Vinnie Moore κλπ και κάπως έτσι μπορείς να καταλάβεις τί θεωρεί σπουδαίο στην κιθάρα η σημερινή γενιά.

Δεν διάβασα αναλυτικά και τις 13 σελίδες αυτού του post, αλλά παρατήρησα φυλλομετρώντας ότι οι απαντήσεις στο "guitar heroes of today" αναλώθηκαν σε κάτι boomers που είχαν ίσως να πούν κάτι πριν 35 χρόνια. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο ορισμός του guitar hero είναι "αυτός που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός από τους κιθαρίστες" εγώ θα έλεγα ότι guitar heroes of today για μένα είναι οι ακόλουθοι: Επίσης θα έλεγα Guthrie Govan, Tom Quayle, Max Ostro. Καινουργιοι λίγο ως πολύ κι αυτοί, με μεγάλο fan base στο ΥΤ αλλά με πιο boomer στυλάκι.

Αν και αγόρασα τα εισητήρια με αρκετή επιφύλαξη και λόγω του προχωρημένου της εποχής για ανοικτά live και γιατί ότι είχα ακούσει απ τον συγκεκριμένο μου είχε φανεί ιδιαίτερο μεν αλλά όχι κάτι καταπληκτικό, το συγκεκριμένο live αποζημίωσε πλήρως. Από τις πιο καλοστημένες σκηνικές παρουσίες μπάντας. To setlist δουλεμένο με φοβερή λεπτομέρεια σε όλα τα σημεία του. Ο '60s ήχος υποστηριζόταν απο τα αντίστοιχα όργανα: κιθάρες Airline, μπάσο Mustang short scale, ακόμη και cigar box κιθάρες. Η μπάντα δε λυπήθηκε να σύρει κι ένα grand piano για τα τρία τέσσερα κομμάτια που χρειαζόταν. Το μόνο μείον που θα μπορούσα να αναφέρω προσωπικά ήταν ότι το ampless setup στα δύο τρία σημεία που χρειάστηκαν να βρωμίσουν οι κιθάρες ήταν λίγο σα να χεις βάλει το σεμεδάκι της γιαγιάς πάνω στο καντραν μιας καινούργιας Mercedes. Ο μόνος λόγος που μπορώ να το δικαιολογήσω είναι ότι επειδή ο Asaf κινείται αρκετά και κάνει διάφορα πάνω στη σκηνή, δεν έχει θέματα με bleed κλπ. Δεδομένου πάντως του στησίματος όλων των υπολοίπων, δε νομίζω πως έγινε γιατί "πού να κουβαλάμε τον 25 κιλά ενισχυτή ρε φιλαράκι..." Ο ίδιος ο Asaf o οποίος εκτός από φωνή έπαιξε κιθάρα, cigar box slide, πιάνο, φυσαρμόνικα, κρουστά ήταν χθες ένας πολυτάλαντος star παλαιάς κοπής, με την εξωστρέφεια που χρειάζεται ώστε να διασκεδάσει ο κόσμος το βράδυ του και με ενέργεια που θύμιζε Cave πριν 25 χρόνια. Γι αυτόν ήταν ένα όνειρο ζωής να παίξει στο Ηρώδειο και αυτό φάνηκε. Έμεινε μαζί μας λίγο παραπάνω από δύο ώρες και τα έδωσε όλα. Εν κατακλείδι, ο συγκεκριμένος μπορεί να μην έχει τα πολύ μεγάλα κομμάτια και ίσως και σπάνια να βάλω να ακούσω κάτι δικό του σπίτι μου. Όμως δε νομίζω ότι υπήρξε άνθρωπος που να ένοιωσε ότι έχασε το βράδυ του εχθές μαζί του. Μετά από αυτό το live εγώ πάντως τον συμπαθώ λίγο περισσότερο.

O Mark III μάλλον δεν είναι και ο πιο πολιτικά ορθός ενισχυτής...? Το οποίο όμως μου θυμίζει ότι όλοι οι Boogie έχουν direct out. Το silent out ξεκινάει απ τους Mark IV οπότε στον Mark III χρειάζεται κάποιο load. Οπότε άλλο ένα πιθανό set-up θα ήταν boogie w/attenuator -> DI out -> Cab sim

Καλά εδώ πλέον (Αθήνα) μάλλον δεν υπάρχουν και πολλές σκηνές πλέον στην post covid εποχή, αλλά στο "Αν" και στο "6 dogs" πχ, μπορείς να φέρεις

Μάλλον εννοεί για εκείνον, όχι γενικά.

Αν δε θες να ασχοληθείς με attenuators και ενισχυτές, ισως θα πρέπει να προσθέσεις στο τέλος της πεταλιέρας σου πριν το radar ένα amp-in-a-box πετάλι που τώρα δεν έχεις. Υπάρχει και η λύση του Mooer Micro Pre 8, που κάνει sim τον boogie σου, κι έχει και ενσωματομένο cab sim, δεν χρειάζεσαι το Radar δηλαδή

Νομίζω ότι για κάποιον που θα ασχοληθεί με απλά projects τα Μ1 είναι overkill μιας και μπορεί να φτιάξει ένα υπεραρκετό mini pc με το 1/3 ή 1/4 των χρημάτων (i3 10ης γενιάς, 16gb στα 3200mhz). Απ την άλλη για κάποιον με πολλά παλιά ή/και πολύπλοκα projects αυτό που βλέπω και σε αυτό το βίντεο αλλά από άλλες πηγές που παρακολουθώ, είναι ότι προς το παρόν τα M1 είναι μια αχρείαστη ταλαιπώρια. Το καλοκαίρι μάζεψα κάποιες προσφoρές από δω κι από κει κι έφτιαξα καινούργιο PC για μουσική με τοπ υλικά και πάλι μου πήγε στα 2/3 της τιμής ενός Mac M1. Ίσως τα Apple Silicon να είναι το μέλλον, προς το παρόν όμως δε βλέπω λόγο να ασχοληθώ.

Θεωρώ ότι και μόνο με το Mooer Radar μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου. Θα πρέπει προσέξεις να έχεις το σωστό USB καλώδιο για να μπορέσεις να φορτώσεις εξωτερικά IRs γιατί αυτά που έχει φορτωμένα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Μπορείς επίσης αγοράζοντας ένα καλό attenuator για τον Mark III να συνεχίσεις να τον ευχαριστιέσαι live σε μια αλυσίδα Boogie -> Attenuator (line out) -> Radar

Κοίτα επειδή το αναφέρεις και το ξαναφέρεις ότι είσαι μηχανολόγος κλπ κλπ, είμαι τεχνικός διευθυντής ναυτιλιακής τα τελευταία 15 χρόνια με master στην τεχνική διοίκηση και η σύντροφός μου αρχισχεδιάστρια σε διεθνές brand. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω λοιπόν κι εγώ χρησιμοποιώντας τα credentials μας ότι κάνεις λάθος.

Ένα τζίν μπορεί να έχει κόστος κατασκευής για τον Κινέζο 2 ευρώ και για έναν μεγάλο μπράντ υψηλής ραπτικής 200. Γιατί ο Κινέζος έχει προσανατολιστεί στη μαζική παραγωγή, χωρίς πολλά πολλά. Του στέλνουν μια παραγγελία, τώρα αν η απόχρωση δεν είναι ακριβώς αυτή, αν το μεγεθολόγιο του είναι στο περίπου αν κάποιες ραφές ξεφτίσουν στο δίμηνο, so what? Αυτός που το παραγγέλνει, ξέρει τί θα πάρει. Απ την άλλη το μπράντ στο Παρίσι που τα ράβει όλα στο χέρι με τοπ σχεδιάστριες, ράφτριες, πατρονίστς και δεν ξέρω τί άλλο, στοχεύει σε μια εντελώς διαφορετική αγορά. Πρόσεξε: Κανείς δεν είπε ότι δεν μπορεί ο Κινέζος να φτιάξει καταπληκτικά τζην ή στην περίπτωσή μας να τυλίξει τοπ μαγνήτες, αυτό το λες εσύ. Το ότι ένας μαγνήτης μπορεί και διαφοροποιείται τόσο πολύ μέσα από τρία parts, πρέπει επίσης να σου δίνει ένα hint για το πόσο σημαντική είναι η επιλογή αυτών των parts σε ποιότητα, σε ανοχές κλπ. H Electrisola που χρησιμοποιούν οι τοπ κατασκευαστές, κατασκευάζει σύρμα κατα παραγγελία για επιστημονικά μηχανήματα. Η Arnold Magnetics χρησιμοποιείται απ την αεροπλοϊα. Νομίζεις ότι μπορεί ο καθένας να πάρει ένα σύρμα κι ένα ότι να ναι κράμα μαγνήτη και να φτιάξει κάτι αντίστοιχο; Τότε τί πιο εύκολο να το κάνεις, να ανεβάσεις και τα κλιπάκια σου του youtube και να θησαυρίσεις. Γιατί δεν το χουν κάνει νομίζεις τόσοι και τόσοι, δεδομένης της ζήτησης; Και εντάξει η Gibson έχει πες και το όνομα να πουλήσει hype. Οι άλλοι τί; O κάθε τύπος με μια καλύβα στο Seattle ή στην Κροατία καταφέρνει και πουλάει φούμαρα; Πώς; Η να το πεις στην Fender που εκπαίδευε την τυλίχτρια του custom shop 5 χρόνια για να αντικαταστήσει την Abigail...

Βασικά κορόιδο είναι όποιος θεωρεί ότι μπορεί να γίνει ο καινούργιος Tom Holmes, να πουλάει 800 ευρώ το σετ και να χει τρία χρόνια αναμονή και κάθεται και τον τρώει το μεροκάματο.

Ναι, το "is it cake?" ?

Σορρυ δεν είναι τρολάρισμα, αλλά όλη αυτή η συζήτηση με τα αστεράκια και την εκδίκηση κλπ μου θυμίζει κακό reality...

Κοίταξε μεταξύ του πρώτου σχολίου, του "είμαι μηχανολόγος και όλα αυτά μου φαίνονται εντελώς αστεία" και του γεγονότος ότι θεωρείς μια αναλογία που έκανα χάρην της συζήτησης ως ευθεία σύγκριση μεταξύ ενός ζώου κι ενος μαγνήτη δε νομίζω ότι χωράν έτσι κι αλλιώς πολλά επιχειρήματα ?

Ξέρουμε πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι ακούν συνήθως ένα κομμάτι στο Music? Ρωτάω γιατί εάν πρόκειται για κάποιον μικρό αριθμό δε βρίσκω νόημα σε top lists κλπ...

Καταλαβαίνω την σκωπτική διάθεση αλλά παρόλα αυτά, ας το θέσουμε έτσι: Όταν αγοράζεις ένα ζώο με συγκεκριμένο pedigree το κάνεις γιατί προσβλέπεις σε συγκεκριμένα στοιχεία του χαρακτήρα του. Όταν υιοθετείς ένα αδέσποτο (και μπράβο σου), είναι θέμα τύχης. Μπορεί να σου κάτσει ακριβώς αυτό που θες, μπορεί με την αγάπη σου να προσαρμοστείτε ο ένας στον άλλον, μπορεί και να μην σου κάνει καθόλου (πχ ένα ζώο υψηλής ενέργειας με έναν ημι-ληθαργικό ιδιοκτήτη ?) Πάνω κάτω εκεί διαφέρουν οι μαγνήτες του Ali. Όλες οι ανοχές σε διατομές, χωρητικότητα, εμπέδηση κλπ θα είναι βάση του τί είχε εκείνη τη στιγμή φθηνό ο προμηθευτής και θα είναι στην τύχη. Τώρα θα μου πεις, νταξει με ένα 57άρι μπροστά στον Blackstar ή μεσα απ το φασόλι το POD όλοι το ίδιο ακούγονται. Βασικά δε θα διαφωνήσω αλλά η συζήτηση αφορά περισσότερο ανθρώπους που έχουν ήδη χαλάσει κάποια χιλιάρικα σε κιθάρες / ενισχυτές κλπ και θέλουν αυτό το εξτρα για να κάθονται μπροστά στο σετάπ τους και να γουσταρουν.

Για μένα τα σχόλια έχουν νόημα, η βαθμολογία όχι και τόσο. Αυτός που ανεβάζει σε αυτή την πλατφόρμα, πιθανότατα το κάνει για να πάρει ένα feedback απ την παρέα έτσι κι αλλιώς, αυτό είναι και το χρήσιμο. Αν κάποιος λοιπόν απ την παρέα ενδιαφέρεται να μπει να ακούσει θα το κάνει πιστεύω κι απο κει και πέρα αν θέλει να γράψει και κάτι δε νομίζω να ντραπεί, απ τη στιγμή που ήδη συμμετέχει στο forum. Αλλά μπορεί να μη θέλει να ακούσει ή να μην του έχει κάνει κάτι εντύπωση για να γράψει κι αυτό είναι επίσης θεμιτό, δεν καταλαβαίνω γιατί τρέχει κάτι.

Χαχαχα, ναι εν μέρει ισχύει. Βέβαια εγώ το λέω έχοντας στο μυαλό μου ότι είναι αδιανόητο μια εταιρεία σαν την Gibson να μην μπορεί να φτάσει σε αποτέλεσμα τον κάθε Holmes, Ellis, Throbak, Fralin, Lollar, Stephens, Wizz κλπ, δεδομένων των πόρων που θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να διαθέσει. Για ιστορικούς όμως λόγους θα αναφέρω ότι το λεγόμενο "scatterwound" έγινε buzzword μετά την εποχή των boutique builders. Θυμάμαι πολύ καλά ότι και ο Tim Shaw που συνεργάστηκε στις αρχές του '80 με τη Gibson για τους Timbuckers και ο Tom Holmes το '90 για τους '57 Classics, είχαν στο τέλος να πουν ότι η Gibson απλά δεν ήθελε τότε να κάνει το "extra mile" επενδύοντας στους σωστούς μαγνήτες και σύρμα. Δεν θυμάμαι να έδωσε κάποιος από αυτούς ιδιαίτερη βάση στο winding pattern. Επίσης οι περισσότερες ρέπλικες που κυκλοφορούν βασίζονται κυρίως στις μετρήσεις αντίστασης, μαγνητικού υλικού και μαγνητικής δύναμης. Και ναι μεν την αντίσταση μπορώ κι εγώ να την πετύχω με έναν απλό υπολογισμό αλλά το δεύτερο πιο σημαντικό στοιχείο, η εύρεση αντίστοιχου μαγνητικού υλικού και το inductance που θα καθορίσει το πόσα πρίμα θα περάσουν στο τέλος απ το τύλιγμα είναι φοβερό crapshoot, για άπειρους λόγους. Με αφορμή επίσης κάποιους builders που αναφέρεις, ας δούμε τις τιμές τους για να καταλάβουμε πού έχει φτάσει το πράγμα.... Tom Holmes (μεταχειρισμένοι) - κοντά στο 1000ρικο Ron Ellis (μεταχειρισμένοι) - κοντά στο 1000ρικο Tim Shaws (μεταχειρισμένοι) - 700+ Maxon Dry Z (μεταχειρισμένοι) - 700+ Stephens - 600+ Throbak - 600+ Seymour Duncan Antiquities - 550 Lollar - 450 Wizz - 450 Fralin - 400

Βασικά αν κοιτάξει κανείς τα specs των CB είναι κατι σαν αντιδάνειο απ τους Dry-Z της Maxon. Low output (7.5 & 8.0 ήταν οι δικοί μου) και AlNiCo III. Εξαιρετικοί μαγνήτες αν παίζεις παααρα πολύ καθαρά κατά την ταπεινή μου γνώμη, πολύ διάφανοι και ίσως ολίγον hollow, πράγμα που έχω παρατηρήσει και με άλλα σετ που είχαν πολύ χαμηλό inductance (πολύ αδύναμους μαγνήτες δηλαδή). Δεν ξύνουν σχεδόν ποτέ ή τουλάχιστον πολύ λιγότερο από πολλούς low output PAFs. Η Gibson λέει ότι είναι λίγο overwound για να αντισταθμίζουν τους αδύναμους μαγνήτες, πράγμα που θεωρώ ότι είναι παραπλανητικό, είναι σίγουρα οι πιο low output μαγνήτες που έχει βγάλει η εταιρεία μετά τους Timbuckers το '81-'85. Επίσης αν είχαν παραπάνω τύλιγμα με τόσο αδύναμους μαγνήτες θα ήταν dark σαν τους SD Antiquity, πράγμα που επίσης δεν ισχύει. Γενικά υπάρχει πάντα η προσδοκία ότι η Gibson θα καταφέρει να πιάσει τη μαγεία που είχαν οι πρώτες υλοποιήσεις των PAF στα 50s. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και πυρηνική φυσική. Οπότε σε συνδυασμό με το ότι οι συγκεκριμένοι μαγνήτες δεν πωλούνταν και υπήρξε και το ανάλογο hype στο YouTube κλπ, δημιουργήθηκε μια τεράστια ζήτηση. Αν κάποιος πάντως θέλει προτζεκτάκι Custombuckers on a budget, προτείνω ένα σετάκι Maxon U1000 που ώρες ώρες τους βρίσκεις πολύ φθηνά κι ένα σετάκι μαγνήτες AIII από Crazyparts. Πιστεύω φτάνεις πολύ κοντά. Υ.Γ Μακάρι κάποια στιγμή και η PRS να αρχίσει να πουλάει τους DGT... Y.Γ 2: Θεωρώ ότι η τιμή της Gibson λίγο ώς πολύ είναι και μια προσπάθεια διατήρησης του hype που τόσο προσπάθησε να δώσει σε αυτή την υλοποίηση.