kpeyos

Μιας που το έπιασες, μου δίνεις την ευκαιρία να πω ότι εμένα το MOP μου φαίνεται απίστευτη παραγωγή κι όχι τόσο το μαύρο. Βέβαια αν τα βάλεις δίπλα δίπλα το μαύρο ακούγεται πιο μεγάλο και fancy. Λογικό αφού τα samples στα τύμπανα είχαν φτάσει επιτέλους στην ωριμότητα τους εκείνη την εποχή και αυτό έκανε και το 80% της διαφοράς για μένα. Αλλά σήμερα έχοντας ακούσει παααααρα πολλές παραγωγές με σαμπλαρισμένα τύμπανα (ή με άλλες περίεργες τεχνικές), έχουν αρχίσει και κουράζονται τα αυτιά μου απ τους τεράστιους μεν αλλά κρύους κι αποστειρωμένους ήχους και τις βαριέμαι. Kαι το μαύρο είναι ακόμη μία παραγωγή 90s του Bob Rock, απλά με μεγαλύτερο budget. Απ την άλλη για το 1986 το MOP γράφει ιστορία. Βάζει στο κιθαριστικό λεξιλόγιο τα scooped mids, ανάγει τη Mesa Boogie σε εταιρεία ενισχυτών και καθορίζει το τί ορίζεται σαν μέταλ ήχος για περίπου 30 χρόνια, γιατί τόσα χρειάστηκαν για να ξαναξεκινησουν οι μεταλλάδες να βάζουν μεσαία στον ηχο τους και να φτάσουμε μέχρι την σημερινή επικράτηση των Peavey 5150. Γενικά το MOP έχει ωριμάσει καλύτερα στα αυτιά μου. Ακόμη μπορώ να το ακούσω ξεκούραστα και να με εντυπωσιάσει όταν το βάζω in context. Το μαύρο, meh...

Μόνο το Lux Aeterna κυκλοφόρησε στο Youtube, χωρίς καμία ανακοίνωση. Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο για preorder και θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο. Τo single θα μπορούσε να είναι ένα συμπαθέστο b-side των Motorhead αν τα φωνητικά του Hetfield δεν το πήγαιναν και λίγο προς Diamond Head. Καμιά έκπληξη. Οι άνθρωποι πλέον ζουν τις ζωές τους και μαζεύονται πού και πού να βγάλουν ένα αλμπουμάκι μεσα σε ένα δίμηνο για την αρπαχτή της υπόθεσης. Σέβομαι πάρα πολύ την προσπάθεια που έκαναν μετά το MOP κατά καιρούς να αλλάξουν για να μην καταλήξουν απλά κακέκτυπα του εαυτού τους (βλέπε Slayer μετά το RIB ή Maiden μετά το NOB) αλλά δυστυχώς δεν ήταν μια επιτυχημένη προσπάθεια. Τί να κάνουμε, δεν είναι όλοι Radiohead. ΥΓ Πολύ πολύ κακά τα εμφανώς σαμπλαρισμένα τύμπανα...

Μπορεί να μην έχει τύχει να έρθω σε μάζωξη αλλά έχω γνωρίσει πολλούς από εδώ μεσω των αγγελιών, για ότι λέει αυτο.

Les Paul / SG / Jazzmaster / Strat / Jaguar / PRS / Tele (με αυτή τη σειρά) σε Matchless / Vox / Marshall / Orange / Hiwatt (επίσης με αυτή τη σειρά). Πιο γενικά: κλασικές Αμερικάνικες κιθάρες σε κλασικούς Βρετανικούς ενισχυτές

Ναι εντάξει δε βγαίνει, γι αυτό έψαξα και βρήκα τον μάστορα, τουλάχιστον γλυτώνεις τα έξοδα διανομής, τα endorsements και καμιά κατοστή Γερμανούς διευθυντάδες (για να είμαι δίκαιος όμως αν δεν υπήρχαν αυτοί αποκλείεται να ανακάλυπτα ότι μου αρέσει αυτός ο ήχος). Κι απ την άλλη βέβαια οι κιθαρίστες ακόμη αγοράζουν κλώνους tube screamer & bluesbreaker στα 500€. Τουλάχιστον ένα πιατίνι έχει μια παράδοση στην τέχνη και 5 ώρες δουλειά ?

https://www.nakas.gr/el/proionta/cyber-week/ntrams-krousta/piatinia-black-friday/meinl-percussion-meinl-21-piatini-byzance-transition-ride_554279/ Μετά τα πλήκτρα, το μπάσο και την κιθάρα ήρθε νομίζω η ώρα να μάθω ντραμς γιατί όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι είτε είναι 100% straight rock με Zildjian Custom As και Paiste 2002s, είτε είναι θεοκούζουλοι πειραματικοί ethnic που δεν παίζουν 4/4 ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν μπορώ να βρώ κάτι ενδιάμεσο. Πάνω κάτω ο ίδιος λόγος που ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα πριν 20 χρόνια. Επίσης εντόπισα τον επί 15 χρόνια αρχιμάστορα της Meinl, κάπου στα βάθη της Τουρκίας και του έκανα μια παραγγελία για τα υπόλοιπα, στο 1/4 των τιμών...αλλά αυτά ήταν εκτός Black Friday.

Το ΙΚ είναι το καλύτερο VST που έχω δοκιμάσει κυρίως λόγω του πολύ καλού Leslie emulation. Αν ήταν όμως να προβώ σε αγορά θα δοκίμαζα μάλλον και το Retro Organ Suite της UVI, το οποίο δεν έχω ακούσει ακόμη.

Μικρή διόρθωση απ τον σπαστικό, ash είναι το δεσποτάκι. Το κελεμπέκι είναι το maple.

Ηλεκτρική προτιμώ την V-Picks Screamer, κάνει τις χορδές να ακούγονται λες κι είναι ένα gauge μεγαλύτερες. Ακριβό σπόρ βέβαια η συγκεκριμένη: Άν κάπου υπάρχει γρήγορo ρυθμικό ή strumming και νοιώθω ότι δε με βολεύει κάτι τόσο άκαμπτο, επιστρέφω στην Dunlop Tortex, σκέτη, χωρίς αυτή τη βελούδινη επιφάνεια που με ανατριχιάζει. Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα με αυτές σε πάχος 0.92. Σήμερα προτιμώ την 0.88 αφού έτσι κι αλλιώς τη χρησιμοποίω ώς μαλακότερη πένα: Στις ακουστικές χρησιμοποιώ πάντα λεπτές πένες, για μένα έχουν πολύ καλύτερο ηχόχρωμα. Το 95% του χρόνου χρησιμοποιώ την μεγάλη Clayton που ειδικά σε single note lines μπορεί και βγάζει όλο το καλό, παραδοσιακό, τύπου bluegrass brightness: To άλλο 5%, συνήθως πάλι σε strumming, μπορεί να νοίωσω ότι θέλω έναν πιο mellow ήχο, οπότε γυρνάω σε nylon:

Διευκρινίζω: Αυτό που εννοούσα είναι ότι δεν πιάνουν την ίδια χροιά με τα Eventide. Καλώς η κακώς είναι μια εταιρεία που έχει αφήσει στίγμα στον ήχο των 80ς και των 90ς σε άπειρες κλασικές ηχογραφήσεις και κάποιες φορές θέλεις αυτόν ακριβώς τον ήχο. Όχι ότι τα άλλα δεν είναι καλά, απλά δεν είναι Eventide. Δεν μπορούν δηλαδή να υποκαταστήσουν τα Eventide για αυτόν που ψάχνει αυτούς τους ήχους. Οκ γι αυτό είπα ότι δεν ξέρω, λίγο που το είδα είχα καταλάβει ότι δεν μπορείς να τρέξεις και pre/post (4 cable method) και stereo out για τον β' αλγόριθμο ταυτόχρονα, αλλά δεν κάθησα να το ψάξω πολύ. Πιάνω μόνο τη Strymon απ τις εταιρείες που ανέφερες για να κάνω ένα case in point. Εμένα πχ δε μου αρέσει καθόλου η συγκεκριμένη εταιρεία κι έχουν περάσει απ τα χέρια μου το brigadier, το lex, το mobius και το timeline. Δεν μπορώ να καταλάβω τί βρίσκει ό κόσμος σε αυτό υπερβολικό flitering που έχουν όλα της τα εφέ που τα κάνει όλα στα αυτιά μου να ακούγονται πλαστικά και το χάλια midi. Αλλά είναι γούστα αυτά και γι αυτό επιστρέφω στο α' μου επιχείρημα ότι κάποια πράγματα δεν είναι τελικά και τόσο συγκρίσιμα. Είναι νομίζω και αντικειμενικά δύσκολο να αρέσει σε κάποιον το ίδιο ο ήχος της Strymon και της Eventide, δεδομένου του πόσο διαφορετικοί είναι. Πάντως στην ουσία δε διαφωνούμε, το H90 είναι πολύ ακριβό.

Ναι μεν, αλλά ο ήχος της Eventide είναι αυτός που είναι και τα άνωθι αναγραφόμενα δεν μπορούν να τον πιάσουν. Στο θέμα τώρα. Μέχρι πριν 1,5 έτος αν θυμάμαι καλά, μπορούσε κάποιος να αγοράσει μέχρι και 4 H9 Core και να τα αναβαθμίσει σε H9 Max αυτόματα αν κατείχε ένα Η9 Max. Αυτό ναι, σύμφερε. Μπορούσες να έχεις δύο Eventide Max, δύο αλγόριθμους δηλαδή και να κανονίσεις να μεταβιβάσεις και καμιά άδεια και μ' αυτά και μ' αυτά αν το κυνηγούσες το κόστος έβγαινε σχεδόν στα μισά απ όσο στοιχίζει ένα Eventide H90. Επίσης το να έχεις δύο Η9 είναι πιο βολικό από άποψη συνδεσιμότητας: Μπορείς να βάλεις ένα στην αρχή της πεταλιέρας σε ρύθμιση pre/post και να έχεις εκεί τα φίλτρα, τα synth engines και τα harmonizers πριν το drive και το άλλο στο τέλος ώστε να μπορεί να δουλέψει stereo για τα delays ή τα reverbs. Τώρα για το H90 δεν ξέρω αν και πώς μπορεί να σου προσφέρει την ίδια ευελιξία... Οπότε αν βγάλουμε απ την εξίσωση τους καινούργιους αλγόριθμους, είναι μεγάλο βήμα πίσω η κατάργηση του H9 Core και η κυκλοφορία του H90. Κυρίως έχει έρθει να συγκαλύψει το γεγονός ότι η Eventide έχει πολύ μεγάλη έλλειψη σε chips και η κυκλοφορία του Core ήταν πλέον ασύμφορη. Το ξέρω γιατί ζήτησα να αγοράσω μια μητρική για ενα Pitchfactor και μου εξήγησαν απ την Eventide ότι λόγω της κατάστασης δε στέλνουν πλέον κάρτες και πρέπει να το στείλω σε αυτούς για να το φτιάξω. ΥΓ: Θέλω να αφήσω εδώ και άλλη μια σημαντική πληροφορία: Το μεγάλο πλεονέκτημα του H90 σε σχέση με το H9 είναι ότι πλέον μπορεί να δεχτεί live levels μέχρι +14db ενώ το H9 μπορούσε μέχρι +4 db. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πιθανότατα το H90 μπορεί να μπεί και σε fx loop ενισχυτή όπως τα factor pedals, πράγμα που το H9 δεν μπορεί να κάνει, είναι αποκλειστικά για instrument levels.

Να προσθέσω ότι έχει και κάποια αξιοπρεπέστατα Υamaha στις αγγελίες στα 250-300 ευρώ. Ειδικά αυτό με τα upgraded ηλεκτρικά είναι φοβερή ευκαιρία, ακόμη κι αν δεν αρέσει σε κάποιον το look μιλάμε για στουντιακό μπάσο που κάνει τα πάντα και τα κοάλα.

Εγώ δε θα πήγαινα σε HB. Πήρα ένα Jazz Bass για ένα φίλο και ήταν χάλια: διακόσια κιλά, ψόφιοι μαγνήτες, κακοκομμένα στις άκρες τάστα. Και ο ίδιος απογοητεύτηκε και το σπρωξε σχεδόν αμέσως. Δεν έχασε τίποτα σχεδόν από λεφτά βέβαια γιατί το κόστος είναι τέτοιο που ουσιαστικά ο αγοραστής χάρηκε που απλά γλύτωσε τα 30 ευρώ μεταφορικά (τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε πληρώσει). Δώσε κάτι παραπάνω και πάρε ένα μεταχειρισμένο CV, είναι πραγματικό μπάσο που κάνει τη δουλειά και επίσης αν κάποια στιγμή θελήσεις να το δώσεις δε θα χάσεις χρήματα.

Θα συμφωνήσω κι εγώ με την αγορά μπάσου αλλά για να υπάρχει κι ένα twist θα πω ότι και το plugin έχει τη χάρη του: όταν πρόκειται να γράψω οδηγούς ή μια ιδέα, παρόλο που έχω μπάσο στο σπίτι κι έχω και διατελέσει και μπασίστας σε μπάντες, θα γράψω ένα μπασάκι στο piano roll το οποίο έχει το βασικότατο πλεονέκτημα ότι βγαίνει μετρημένο με ακρίβεια σε ελάχιστο χρόνο ώστε μετά να μπορεί πάνω σε αυτό να γράψει ένας drummer. Θα βάλω κι έναν vst ενισχυτή στην κιθάρα κι ένα SSD στα τύμπανα και μέσα σε ένα απόγευμα έχω έτοιμη μια πλήρη ιδέα για να στείλω στους υπόλοιπους. Στο τελικό αποτέλεσμα βέβαια ούτε λόγος, μόνο φυσικό μπάσο.

Γενικά ακόμη και σε πολύ ακριβά μικρόφωνα η υγρασία είναι μεγάλο πρόβλημα. Γι αυτό τα μικρόφωνα όταν τελειώνουμε την ηχογράφηση καλό είναι να ξαναμπαίνουν στη θήκη τους κι όταν χρησιμοποιούνται να μπαίνει μπροστά pop-up filter. Τώρα αν έχει ξεκινήσει να σου κάνει προβλήματα η κάψα με την υγρασία, πιθανότατα θα το καταβαίνεις και στον ήχο του μικροφώνου που θα έχει θολώσει κι αν το ανοίξεις η κάψα θα έχει εμφανή φθορά. Σε αυτή την περίπτωση το καλύτερο που έχεις να κάνεις κατα τη γνώμη μου είναι -όταν μπορέσεις οικονομικά- να αγοράσεις κάποια aftermarket κάψα και να του κάνεις έτσι ένα σοβαρό upgrade. YΓ: Από ένα μικρό search στο gearspace φαίνεται όντως ότι τα συγκεκριμένα μικρόφωνα πάσχουν από ελλατωματικές κάψες. Οπότε η συμβουλή παραμένει. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί κάψα και τότε καλύτερα να μην ξαναγοράσεις την ίδια απ τη Rode (γιατί υπάρχουν τύποι που την ξαναπάτησαν) αλλά να πάς σε κάποια aftermarket Κινέζικη κόπια Neumann, που πλέον είναι αξιοπρεπέστατες.

Όντως θα μπορούσαμε να του στείλουμε να συμμετάσχει εδώ και να πει ? Αν θα έπρεπε να μαντέψω κρίνοντας απ τη δική μου εμπειρία: εγώ πχ τα τελευταία 20 χρόνια δεν παίζω σε σχήματα που θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω το CX-3 και γεγονός είναι πως είναι ένας πολύ ιδιαίτερος ήχος. Αν θεωρούταν vintage collectible κι έπιανε κανα 3χίλιαρο μπορεί να το είχα σπρώξει. Για 500 ευρώ θα προτιμούσα να του βάλω σεμεδάκι και το κρατήσω στο σαλόνι αλλά μπορώ να καταλάβω και κάποιον που θέλει να τα τοποθετήσει αλλού αυτά τα χρήματα. Τώρα για το αν το καλύτερα ή χειρότερα είναι υποκειμενικά όσον αφορά τον ήχο ενός organ, δεν εχω γνωρίσει ακόμη κάποιον που να μου πει "ωραίο το CX-3 αλλα σαν το aliasing και το filtering στις ψηλές που έχει το δικό μου δε βάζω τίποτα... ?" ; Τις προάλλες που είχε έρθει ένας επαγγελματίας με τα Nord του και τα ούλα του στο στούντιο με ρώταγε αν το πουλάω. Δεν ήταν ο πρώτος έχω να πω. Επίσης υποτίθεται ότι πας σε κάτι καλό γαι να πιάσεις τα πιο "δύσκολα" nuances, πχ το screeeeeeeching στις ψηλές ή το πώς ανταποκρίνεται ο ήχος και κυρίως το percussion στο γκάζι. Αν είναι να παίζεις 586000000 καθαρό (όπως περίπου ο Jan Jan στο βίντεο που postαρε ο @dimsonic), αυτό το κάνεις σχεδόν με οποιοδήποτε ρομπλεράκι των 90ς που το βρίσκεις και πάμφθηνα. Μπορείς να μιλήσεις βέβαια για synth organ ηχος που έχουν τον δικό τους χαρακτήρα: Το DX7 της Sade στη διασκευή του Why can't we live together ή τον ήχο του Korg M1 στο "Show me love" της Robin S, αλλά δε νομίζω ότι το Viscount ανήκει ακόμη σε αυτή την κατηγορία. Επίσης τo midi σε όργανο δεν το θεωρώ κάτι φοβερό, επειδή ακριβώς πρόκειται για εργαλείο παραγωγής και σε αυτή τη διαδικασία επειδή γράφεις και ξεχωριστά κάθε χέρι και το όργανο δεν εχει και τόσες πολλές παραμέτρους να ελέγξεις, δεν πολυχρειάζεται. Εκτός αν δεν ξέρεις να παίζεις καθόλου και θες να τα προγραμματίζεις όλα στο piano roll. Για το leslie θα συμφωνήσω, του Korg είναι αστείο κι ένα Ventilator πάει γύρω στο 400αρι οπότε είναι σημαντικό.

Δηλαδή πιστεύεις ότι θέλει να δώσει 1.000 ευρώ για να αγοράσει κάτι που θα ακούγεται λίγο χειρότερα αλλά θα έχει midi και καλό leslie sim?

Έτσι κι αλλιώς το κόλπο είναι να γράφεις πρώτα το δεξί και μετά το αριστερό στις παραγωγές ώστε να φαίνεται ότι παίζεις και με δίσκαλο με διαφορετικές ρυθμίσεις drawbars, percussion κλπ. Οπότε το midi είναι μονο για να αλλάζεις καμιά νότα, οι αλλάγές drawbars όταν παίζεις με ένα χέρι δεν είναι καμιά επιστήμη, ούτε απαιτούν ιδιαίτερα skills. (Υ.Γ: Μ' αυτα και μ' αυτά θυμήθηκα τη μέρα που αγόρασα το Keyboard που είχε αφιέρωμα στον Al Cooper και άλλαξε η ζωή μου, γιατί προ ίντερνετ έπρεπε με το αυτί να ψάξω να καταλάβω ρυθμίσεις απ αυτά που άκουγα...συγκινήθηκα λίγο) Εντάξει τότε απάντησες μόνος σου την ερώτηση, παίρνεις το πιο πρακτικό και το φθηνότερο. End of story. Διόρθωση: Αν θες ρίξε μια ματιά μπας και βρεις φθηνό και κανα παλιό Nord, έχει διάφορα μοντέλα με πολλούς καλούς ήχους και drawbars.

Δεν είναι θέμα πουριτανισμού, σκέψου την αντιστοιχία ότι κάποιος μπορεί έναν Fender Twin αλλά το σκέφτεται μήπως τελικά δώσει τα ίδια λεφτά για να πάρει το POD το φασόλι γιατί στα youtube videos και τα δύο έχουν ωραίο καθαρό ήχο ? Από κει και πέρα και ο James Taylor έπαιζε με το CX-3 για να μην κουβαλάει το Hammond κάποτε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το CX-3 μοιάζει ιδιαίτερα σε ένα B3, μιας και δεν έχει octave folding στα higher registers - πολύ χαρούμενοι πρέπει αν ήταν οι Ιάπωνες που το έφτιαξαν αυτό το "ελλάτωμα" του Hammond αλλά τελικά σήμερα αυτό θεωρείται το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Korg και είναι και ο λόγος που ακούγεται πιο "pop" ή πιο "θεατράλε" αν εισαι ο Nick Cave. Θέλω εδώ να πω ότι εντάξει όταν είσαι επαγγελματίας, κάνεις λίγο και την ανάγκη φιλοτιμία για να μην κουβαλάς καμιά 100αρια κιλά παραπάνω ή για να πάρεις τα φραγκάκια απ το endorsement...

Είναι δική σου σαφώς η απόφαση αλλά αυτό που εγώ ακούω απ το Roland είναι ένας ήχος που θυμίζει πολύ περισσότερο το Arturia B3 ή το IK Β3-Χ παρά πραγματικό Hammond. Με αυτό ως δεδομένο δε νομίζω να έδινα τόσα λεφτά απλά για την ευκολία του να μην ανοίγω υπολογιστή. Κατανοώ απόλυτα όμως γιατί για κάποιον που πιθανότατα δεν έχει πιάσει στα χέρια του πραγματικό όργανο και δεν έχει ασχοληθεί εκτενώς με το σπορ (και διόρθωσε με αν κάνω λάθος) μπορεί να περνάει το Roland ως πειστικό αντίγραφο. Απ την άλλη για μένα είναι pure cheese. Γενικά η Roland εδώ και πολύ καιρό βέβαια δε με πείθει ιδιαίτερα σε τίποτα. Είμαι και κάτοχος ενός System-1. Τουλάχιστον το βρήκα φθηνά.

Ξεκίνησα την μουσική και μπάντες όντας οργανίστας. Όσο κι αν ακούγονται πειστικά στο κάθε youtube από κοντά δεν έχω ακούσει καμία προσομείωση Hammond ή Farfisa ψηφιακή ή vst που να μη ακούγεται ακόμη αστεία. Είμαι κάτοχος ενός παλιού Korg CX-3 που σκοπέυω να κρατήσω για πάντα. Δεν είναι Hammond, δεν είναι Combo organ, είναι αυτό που είναι το συγκεκριμένο. Βέβαια χρειάζεσαι με αυτό κι ένα καλό Leslie clone, όπως το Ventilator το οποίο επίσης δεν είναι φθηνό. Υπάρχει βέβαια και το πάρα πολύ καλό Korg G4 αν το βρείς κάπου φθηνό μεταχειρισμένο, που έχει το πλεονέκτημα ότι έχει και πολύ συμπαθητικούς driven ήχους. Μακριά από το Strymon μόνο. Πολλές φορές βλέπω στις αγγελίες του Noiz τα CX3 και σκέφτομαι να χτυπήσω κάποιο για να χω τα δυο κλαβιέ γιατί όπως και να χει όργανο μονόσκαλο, ξύλο απελέκητο. Απ την άλλη πέρασαν και τα χρόνια, να βγουν πλέον απ το σπίτι αποκλείεται κι έτσι μένω στην ονειροπόληση... Πάντως το ότι είναι σκυλιά τα συγκεκριμένα, ούτε συζήτηση. Πολύ πολύ δύσκολο να σου βγάλουν κάτι.

Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου εδώ, το phrasing στη μουσική που είναι μια τέχνη σε αντιστοιχία γλώσσας δε νομίζω ότι μοιάζει με το πως διδασκόμαστε την επικοινωνία, αλλά με το πως οι λέξεις δομούνται στην ποίηση. Γι αυτό και έβαλα στο 1ο μου ποστ και το στοιχείο της ευρύτερης κουλτούρας που αναλύοντας το εδώ μπορεί να ξεφεύγει ακόμη κι απ τα όρια της ίδιας της μουσικής. Με λίγα λόγια αυτό που ορίζω εγώ ως καλό phrasing ξεφεύγει απ τα στενά όρια του να γνωρίζει κάποιος τη χρήση της κιθάρας, όπως κάποιος τυχαίος απόφοιτος jazz ωδείου ή κάποιος 5χρονο Κορεατάκι του youtube. Είναι η διαφορά αν μπορώ να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα που έχει ο George Benson με αυτόν που ξέρει να αναλύσει τον George Benson καλύτερα απ οτι ο ίδιος τον εαυτό του, έχει όλα τα τεχνικά skills αλλά και πάλι δε θα καταφέρει ποτέ να αυτοσχεδιάσει τόσο tastefully όσο ο George Benson.

Η δική μου απάντηση είναι ναι και όχι ανάλογως. Κάποια πράγματα άπτονται της γενετικής: συνολική ευφυϊα, δάκτυλα που βοηθούν περισσότερο ή λιγότερο στο παίξιμο ενός οργάνου, έφεση σε motor skills, κλπ Κάποια άλλα πράγματα άπτονται της κουλτούρας, η οποία μπορεί να αποκτηθεί, κυρίως δε το καλό γούστο. Και τέλος η τεχνική είναι κάτι που σίγουρα μπορεί να διδαχτεί, σχεδόν στο οποιονδήποτε του μέσου όρου.

Ως ερασιτέχνης μουσικός και λάτρης της ακρόασης εγώ χαίρομαι που ζω στο 2022. Ναι, πλέον ότι και να βγάλω θα ναι βελόνα στ άχυρα. Ναι, δε θα χω ποτέ ξανά αυτή την αίσθηση που είχα στα δισκάδικα. Όμως αυτή την εποχή δουλεύω 3 project, το νεότερο είναι τoυ 2012 και το παλιότερο του 1998. Κάποτε για να ηχογραφήσουμε ένα άθλιο demo με 5 κομμάτια, πληρώσαμε έναν μισθό ο καθένας. Σήμερα, με λίγες γνώσεις μίξης, το κόστος είναι 70 ευρώ το άτομο (μόνο ηχογράφηση τυμπάνων) και η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος αστρονομικά καλύτερη. Κάθε φορά που θέλω να ακούσω κάτι το βάζω και το ακούω σε τέλεια ποιότητα και μάλιστα χωρίς να μου πιάνει η συλλογή της μουσικής το μισό δωμάτιο.

OK τώρα κατάλαβα. Έχω ξανακάνει αυτή τη συζήτηση εδώ, υιοθετώντας εν πολλοίς αυτό που λες. Όπως έχω ξαναγράψει λοιπόν, σίγουρα δεν μπορεί να γίνει κάποιος γνωστός όπως γινόταν στο παρελθόν κι αυτό έχει και μια πορεία μέσα στο χρόνο. Τη δεκαετία του '50 & του '60 μιλάμε για σούπερσταρς και ιερά τέρατα. Το μέγεθός τους δεν μπορούσε να επαναληφθεί το '80 λόγω του πλήθους των πρωταγωνιστών και κυρίως του κορεσμού του κοινού. Άλλο αυτό όμως και άλλο η βιωσιμότητα επαγγελματιών της μουσικής που δεν ανήκουν στο χώρο του mainstream. Η τελευταία επηρρεάζεται πολύ και απ τον τρόπο που διακινείται η μουσική σήμερα και από το πλήθος της μουσικής που υπάρχει παντού δωρεάν διαθέσιμο και από τον κορεσμό που προκαλείται στον κόσμο από αυτήν. Επίσης τα φυσικά μέσα διάθεσης δημιουργούν σημαντικότατα entry barriers, λόγω κόστους δημιουργίας και logistics, οπότε και ο όγκος του νέου υλικού περιορίζεται σημαντικά δίνοντας έτσι στο υλικό που καταφέρνει να τοποθετηθεί στα ράφια καλύτερες ευκαιρίες συν του γεγονότος ότι μπαίνοντας σε ένα δισκάδικο να πάρεις ένα cd πολλές φορές κατέληγες να φύγεις με πέντε...