kpeyos

Με την κατάσταση της αγοράς όπως την ξέρουμε όλοι, στην οποία η πιθανότητα να πάρω κάτι πίσω απ το κόστος μιας ηχογράφησης πλησιάζει σε αυτή του να ανακαλύψω τί υπήρχε πριν το big bang, έχω καταλήξει να κάνω τα περισσότερα diy. Παρόλα αυτά για τις ανάγκες τις μουσικής όπως αυτή με ενδιαφέρει, το στούντιο δεν μπορεί να υποκατασταθεί για την ηχογράφηση ακουστικών τυμπάνων. Ποιο είναι λοιπόν το στούντιο στην Αττική που είχατε τα καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά την ηχογράφηση τυμπάνων; Πιατίνια και ταμπούρα υπάρχουν αλλά θα προτιμούσα το στούντιο να διαθέτει μια ντράμς υψηλού επιπέδου (DW, Yamaha, Gretsch), τον κατάλληλο χώρο (μεγάλο & ψηλό που να μην είναι εντελώς muffled) και υψηλής ποιότητας μικρόφωνα ώστε τα οverheads να ακούγονται επικά :)

Απλά να προσθέσω εδώ ότι όταν συζητάμε για 5ms και λέμε ότι είναι πολύ, απ όσο γνωρίζω (κι αν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος), η καθυστέρηση για κάθε μέτρο απόστασης από ένα ηχείο είναι περίπου 2ms. Με γνώμονα αυτό, το να λέμε ότι δεν μπορεί κάποιος να παίξει με 5ms καθυστέρηση, είναι σαν να λέμε ότι δεν μπορεί να παίξει με 3 μέτρα περίπου απόσταση απ τον ενισχυτή του. Ακόμη και Axe FX III να αγοράσει κάποιος, υπάρχει latency γύρω στα 2ms, το οποίο είναι λογικό μιας και περνάει από impulse responses o ήχος. Παρόλα αυτά δεν βλέπεις κάποιον να παραπονιέται ότι δεν μπορεί να παίξει με το AxeFX. Ναι μπορεί να μην γίνεται να μιξάρεις το καθαρό dry σήμα με το effected, χωρίς αλλοίωση στη χροιά. So what? Δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα αυτό έτσι κι αλλιώς μιας κι αν θες να κάνεις κάτι τέτοιο απλά στέλνεις το εφε σε ένα send αντί για insert στο DAW και ξεμπερδεύεις. Όπως ξαναέγραψα πιο πάνω, ακόμη και με το δικό μου setup (καινούργιο PC desktop, MOTU Audio Express) κατάφερα να παίξω μέχρι και thrash metal στα 190 bpm, χωρίς να χάνει το χέρι. Επειδή όμως το έκανα απλά ως δοκιμή και δεν κάνω κανονικό recording, θα κρατήσω μια επιφύλαξη, μπας και... Επίσης γράφτηκαν για τα PC ότι έχουν latency ενώ τα Apple δεν έχουν κλπ...Αν και το ίδιο θέμα του latency μεταξύ των διαφορετικών αρχιτεκτονικών είναι ακόμη σε πολλά σημεία debated, πχ για το αν το Core Audio είναι πιο γρήγορο ή πιο efficient απ το ASIO και σε ποιους επεξεργαστές και υλοποιήσεις κλπ, κάποια πράγματα είναι επαρκώς λυμένα με άπειρα tests, benchmarkings κλπ σε fora όπως το gearspace. Βάσει αυτών λοιπών η Apple είναι ακόμη μπροστά στα laptop και σχεδόν όλη η σοβαρή παραγωγή γίνεται πλέον σε desktop pc. Αυτό συμβαίνει γιατί όσο σίγουρη είναι η σταθερότητα του MacOS στις audio εφαρμογές, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι τα καινούργια PC είναι τέρατα βγαλμένα απ το διάστημα μπροστά στα prosumer μηχανήματα της Apple και αυτό παίζει επίσης ρόλο σε όλα τα aspects του ήχου, και στο latency.

After pointing out that Metallica wanted him to produce the "Black Album" drums based on Tommy Lee's sound on Motley Crue's "Dr. Feelgood" - which he also produced - Bob told Tape Op Ναι φυσικά απόψεις ανταλλάσουμε, δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε ότι αφορά τα μουσικά γούστα, ούτε και απαιτείται να συμφωνήσουμε. Απλά συζητάμε σε ένα φόρουμ για να περνάει και η ώρα.

Ναι κι εγώ κάτι σε Babyface ή UCX είχα στο μυαλό αλλά παλαιότερη, δεδομένου του budget. H RME εξάλλου υποστηρίζει τα πάντα για πάντα (οκ υπερβολή). Πάντως μετά την MOTU εγώ κατάλαβα γιατί χτυπιέται ο κόσμος για τις κάρτες που έχουν καλούς windows drivers. Η επόμενη μου κάρτα θα είναι 100% RME, εκτός αν ξεφύγει η Apple με τα Silicon τόσο πολύ που καταφέρει να αντισταθμίσει την άπειρη απέχθεια που έχω σε αυτήν και τα προϊόντα της και πάω προς τα κει, που τότε παίζει να κρατήσω την Antelope και να μαι μια χαρά.

Όταν λες κανένα PC εννοείς ακόμη και τα σύγχρονα Desktop? Κι όταν λές μηδενικό latency, πώς το ορίζεις; Γιατί εγώ όταν γράφω πολύ χαμηλό αναφέρομαι σε μη αντιληπτό. Δεν είναι απαραίτητο, ξαναγράφω ότι εγώ στο desktop με το USB και τη MOTU έχω μη αντιληπτό latency. Εννοείται βέβαια πώς αν αρχίσω να φορτώνω plugins, χωρις freeze, σε όλη τη μίξη εκεί αρχίζει και υπάρχει latency. Για να γίνω πιο αντιληπτός: Αν μπορώ να φορτώσω ένα Neural DSP και να παίξω το Battery χωρίς πρόβλημα, για μένα δεν τίθεται θέμα latency.

Με πάσα επιφύλαξη μιας και δεν έχω δοκιμάσει προσωπικά όλα τα κατακαίνοργια μοντέλα καρτών αλλά κι επειδή η εμπειρία μου με την Antelope με δίδαξε ότι δεν μπορεί κάποιος να πρτείνει βάσει του τί γράφεται στα specs, για PC Laptop και πάρα πολύ χαμηλό latency η σίγουρη λύση δυστυχώς είναι μόνο η RME και μετά σε φθηνότερη με ρίσκο όμως, MOTU. Όλες οι υπόλοιπες που έχω δοκιμάσει εγώ, είχαν αρκετά μεγάλη διαφορά. Όμως αυτές είναι εντελώς εκτός budget, απ τη στιγμή που δε θες και μεταχειρισμένη ώστε τουλάχιστον να πήγαινες σε κάποια παλιότερη RME...Υπάρχουν άπειροι που δουλεύουν ακόμη απροβλημάτιστα αρκετά παλιές κάρτες της. Τα specs του laptop?

Sorry, μπορεί να λέω βλακείες ή να έχει κάτι που να μη μου περνάει απ το μυαλό ο OP, αλλά εγώ πχ θυμάμαι ότι τον παλιότερο εξοπλισμό μου (πχ ένα RY30 Drum Machine) τον έβαζα με USB to Midi απευθείας το PC και τον έβλεπε το DAW κανονικά (Studio One), όπως ακριβώς και τον νεότερο εξοπλισμό μου που έχει USB και πάλι τον συνδέω απευθείας στο PC.

Να ρωτήσω εγώ κάτι; Με τα USB to Midi καλώδια υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Αλλιώς γιατί να περιορίζεται ο OP έτσι;

Το πιο σημαντικό κομμάτι στα audio interfaces είναι οι drivers. Όλα τα υπόλοιπα έπονται. Γι αυτό η RME παραμένει προς το παρόν η No1 κάρτα για PC users. Anyway, αυτά είναι τα αποτελέσματα των δικών μου δοκιμών. Για του λόγου το αληθές:

Έχεις δίκιο, πώς μου διέφυγε; Έχουν s/pdif, έχουν adat και δεν έχουν midi... Thunderbolt και Windows είναι συνταγή για προβλήματα. Τουλάχιστον με τους drivers της Antelope. Το latency έχει να κάνει με τη γενικότερη υλοποίηση της κάρτας και κυρίως με τους drivers. Έχω και την MOTU Audio Express με usb και την Antelope ZenQ με thunderbolt. Η MOTU είναι απείρως πιο γρήγορη. Μπορώ να παίξω ακόμη και thrash metal με VST ενισχυτές χωρίς latency και χωρίς να σπάει ο ήχος. To thunderbolt προσφέρει κυρίως bandwidth, όχι ταχύτητα.

Δεν έχω προσωπική εμπειρία από τις Audient, αλλά βάσει spec και όσων διαβάζω στο νετ, αν ήταν να πάω σε μια κάρτα μεσαίας κατηγορίας και να βασιστώ τους προενισχυτές της, μάλλον προς τα κει θα πήγαινα. Μετά θα σου πρότεινα και καμιά μεταχειρισμένη MOTU, αλλά υπάρχει λόγος που τις βρίσκεις φθηνές τις περισσότερες: Οι φανταστικά γρήγοροι drivers που έχουν δεν είναι ιδιαίτερα σταθεροί και βγάζουν συχνά θεματάκια στα Windows. Κι αν είσαι computer nerd κάποια USB Antelope (όχι Thunderbolt) μεταχειρισμένη από κάποιον φουκαρά που δεν την πάλεψε.

Διαφωνώ. Μπορείς κάλλιστα να είσαι και ειλικρινής και κάκιστος ταυτόχρονα. Υπάρχουν άπειροι ατάλαντοι με καλές και ειλικρινείς προθέσεις που μου το αποδεικνύουν σχεδόν καθημερινά. Οι φαεινές ιδέες του Ulrich ήταν πάντα hit & miss. Κατά τη γνώμη μου μετά τη φυγή του Mustaine & τον θάνατο του Burton, έμεινε o Ulrich να κάνει ό,τι μπούρδα του κάπνιζε κατά καιρούς, όπως πχ να εξαφανίσει το μπάσο και τα μεσαία στις κιθάρες στο AJFA, μετά να το γυρίσει σε παραγωγή Motley Crue στο μαύρο και μετά, γιατί όχι, να το πάει και προς Korn... Πιο πολύ βαρύ και κακογραμμένο AC/DC, για να μη μπώ Aerosmith, ακούω εγώ Νομίζω πως οι Gojira δανείζονται τόσα πολλά απ τους Metallica που κάποιες φορές μπορώ να φανταστώ άνετα να τραγουδάει ο Hetfield. Επίσης αντιπροσωπεύουν το "ώριμο" μέταλ από πλευράς θεματολογίας και ως προς αυτό νομίζω πως επίσης θα μπορούσα να φανταστώ μια τέτοια εξέλιξη για μια μπάντα σαν τους Metallica. Δεν εννοώ να ξεκινήσουν να χρησιμοποιούν whammy, αυτό είναι η λεπτομέρεια της υπόθεσης. Αλλά αυτή την τόσο μακρινή απόσταση που περιγράφεις έστω και καθ υπερβολήν, εγώ δεν τη βλέπω. Πολλοί μουσικοί έχουν γράψει δισκάρες όντας πολυεκατομμυριούχοι κι άλλοι τόσοι έχουν βγάλει δισκάρες σε μεγάλη ηλικία. Δεν θεωρώ ότι είναι ούτε ταξικό, ούτε ηλικιακό το θέμα. Απλά και πάρα πολλοί από αυτούς αποφάσισαν στη μία ζωή που θα ζήσουν όπως όλοι μας να βάλουν κάποια στιγμή άλλες προτεραιότητες. Εντάξει, κομμάτια για early intermediate level είναι αυτά. Υπάρχουν τζαζίστες και prog rockers που παίζουν δεκάδες φορές πιο δύσκολα κομμάτια σε πιο προχωρημένη ηλικία. Πρέπει βέβαια να μένεις fit, αν πιάνεις κιθάρα μια φορά τη διετία... Αυτός με τα δεκαεξάχρονα που βρίσκει να τον συνοδεύουν, πώς τα πηγαίνει αλήθεια; Φαντάζομαι καλύτερα απ τις Τρύπες που χρειαζόταν να μοιράζεται το μπαγιόκο... Όσο για το υστερόγραφο, εσύ το είπες, γούστα είναι αυτά. Εγώ πχ το until it sleeps και τα παρόμοια απο μια μπάντα που έχει βγάλει πιο πριν ό,τι έχει βγάλει, τα θεωρώ κατάντια. Ακριβώς εδώ συμφωνούμε

Οι Squier τώρα τελευταία βγάζουν συχνά πυκνά πρόβλημα με το παξιμάδι του truss rod. Ή αυτό ή εγώ είμαι εξαιρετικά άτυχος...

Για μένα τα load & reload δεν είναι άλμπουμς που τα βγάζει μια μπάντα η οποία βρίσκεται μαζί και παράγει μουσική. Generic hard rock, πίσω απ την εποχή του, που προσπαθεί να πιαστεί απ την παραγωγή για να κάνει εντύπωση. Θα μπορούσαν να έχουν ακολουθήσει μια άλλη διαδρομή, πχ κάτι πιο κοντινό στους σημερινούς Gojira, οι οποίοι έχουν δανειστεί πολλά στοιχεία απ τον ήχο και τις συνθέσεις τους. Τότε ίσως θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και θα είχαν καταφέρει μια επιτυχημένη μετεξέλιξη. Το να βαράς late 70s riffs με Mesa Boogies δε μου λέει από μόνο του και πολλά το 2022. Επίσης δε νομίζω ότι η ηλικία πρέπει να μπαίνει στην εξίσωση σε αυτόν τον βαθμό. Δηλαδή αν είναι έτσι θα έπρεπε τώρα να βγάζουν το δικό τους "Sweetheart of the Rodeo".

Δεν είπα ότι δεν υπήρχαν. Αλλά υπάρχει άλλη μπάντα με έστω και το 1/1000 της επιδραστικότητας των Metallica που να κυκλοφόρησε πριν από αυτούς άλμπουμ το οποίο μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα απ τα landmarks του κιθαριστικού ήχου, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά Mesa Boogie; Όλη η Mark σειρά πουλούσε τότε και πουλάει και σήμερα βάσει του Master of Puppets. Κάθε φορά που η εταιρεία βγάζει καινούργιο μοντέλο, τον βάζουν δίπλα στον Mark IIc+ ως ενισχυτή αναφοράς για να αποφανθούν αν αξίζει η όχι. Μια βόλτα στο Youtube θα πείσει και τον πιο δύσπειστο.

Επειδή έχω βρεθεί άπειρες φορές να κάνω κύκλους γύρω απ τον εαυτό μου, μετά από 20 χρόνια βάλε βγάλε ο χρυσός μου κανόνας είναι: αν ακούγεται ήδη όπως το θες μην πειράζεις τίποτα. Δεν υπάρχει "αναβάθμιση" που να μην αλλάζει την εξίσωση έστω και λίγο.

Είχα κιθάρα την οποία μετέτρεψα σε ανοξείδωτα ταστα. Η αίσθηση τους είναι φοβερή για πάντα. Αλλάζουν λίγο τον ήχο προσθέτοντας λίγα πρίμα παραπάνω. Αυτό μπορείς να το ισοφαρίσεις με διάφορους τρόπους αλλά προσωπικά δεν θα τα έβαζα ξανά σε ένα όργανο που ακούγεται ήδη ακριβώς όπως το θέλω.

Επειδή έχω παίξει και με τα δύο, κατέληξα στο Honey Bee. Είναι πολύ πιο saggy και λιγότερο πρίμο. Το sweet honey έχει πρίμα όπως λες, μιας και φεντερίζει, και είναι και πολύ πιο σφιχτό. Την ίδια στιγμή βέβαια το sweet honey είναι και πολύ πιο κλασικό σαν ήχος, ενώ το honey bee είναι πολύ πιο ιδιαίτερο και μπορεί να υπάρχουν πολλοί που δε θα τους αρέσει. Εγώ το έχω στο ράφι για καμιά ηχογράφηση, δεν είναι τόσο all around για πρόβες αλλά έχει τον δικό του ήχο που κάποια στιγμή χρειάζεται. Εγώ το χρησιμοποιώ κυρίως με έναν παλιό Teisco 15άρη, γιατί καλό το small amp drive του Honey Bee αλλά αν τό βάλω στον 100άρη Matchless πχ, πάει περίπατο...

Βασικά υπάρχουν στο ίντερνετ εξηγήσεις απ τον ίδιο για τις διαφορές. Αλλά αν δεν ψάξεις και πας να αγοράσεις είναι ότι να ναι. Άλλο κύκλωμα τα BJFE και τα Bearfoot, διάφορες παραλλαγές στα οriginal απ τον Bearfoot και μετά άλλο κύκλώμα τα Handwired Mad Professor και άλλο τα εργοστασιακά. Πχ, ο handwired κομπρέσσορας της Mad Professor είναι 8:1 κουρδισμένος καλύτερα για μπάσο και ο εργοστασιακός 4:1, κουρδισμένος καλύτερα για κιθάρα. Το Honey Bee πάνω στον Supro και το Sweet Honey πάνω στον Fender Super Reverb

O Wampler χρησιμοποιεί πολύ τα jfet στα πετάλια του που συνήθως δεν στακάρουν καλά. Ο Mad Professor χρησιμοποεί κατά κύριο λόγο op amps. Δεν έχω βέβαια προσωπική εμπειρία από το Clarksdale ή το LGW αλλά τα amp in a box του Wampler δε στακάρουν με τίποτα ενώ όσα έχω από Mad Professor κάνουν τα πάντα όλα. Ακόμη και τα fuzz του στακάρουν. Βασικά προτιμώ τα Bearfoot που είναι πιο κοντινά στα original της BJFE απ ότι τα Mad Professor. Παράδειγμα το Sweet Honey που ανέφερες. Δεν έχει μεγάλη σχέση με το BJFE Honey Bee, ενώ το αντίστοιχο Bearfoot είναι licenced κλώνος στο 1/5 της τιμής του BJFE.

Κι εγώ ακόμη κουβαλάω ένα μικρό αεροπλανοφόρο στις πρόβες αλλά η εξέλιξη μου πήγε ως εξής: 1. wha->octavia->fuzz face->treble booster->distortion->overdrive->booster->... 2. compressor->muff->distortion->overdrive->booster... 3. compressor->double fuzz (tonebender/muff)->double overdrive (ChA/ChB)->noise gate->booster... Σημειώνω ότι παίζω σε Βρετανικού στυλ ενισχυτές στο edge of breakup, ποτέ με φουλ καθαρούς Fender κλπ Τώρα όσον αφορά το drives stacking, υπάρχει το ένα κορυφαίο όνομα κατ' εμε: Mad Professor ή BJFE ή Bearfoot (είναι τα ίδια πετάλια με κάποιες μικροδιαφορές στην υλοποίηση). Τα συγκεκριμένα είναι σαν να κάνεις φτιάχνεις τον ηχο σου με lego ένα πράγμα.

Οκ. Άλλους 10 νοματαίους που μπορεί και να αγόραζαν mesa λόγω αυτών. Αν ήταν έτσι σήμερα οι Carvin θα ήταν πρώτο ονομα...

Οι Metallica χρησιμοποίησαν τους Mark ii. Καλοί ήταν σίγουρα, γνωστοί θα μου επιτρέψεις να αμφιβάλλω. Ίσως στη φάση των Soldano, ίσως και λιγότερο. Πάντως σε καμία περίπτωση οι mainstream amps που έγιναν μετά. Ο μόνος που μπορώ να σκεφτώ να παίζει με αυτούς πιο πριν είναι ο Santana, not much of an influencer εκείνη την εποχή.

Επίσης, χωρίς καμία κακία αλλά με απόλυτη ειλικρίνια πολλές φορές αισθάνομαι ότι οι αγγελίες είναι πιο χρήσιμες κι έχουν μεγαλύτερο λόγο ύπαρξης για μένα απ ότι το ίδιο forum πλέον.

Nicko McBrain