kpeyos

Λύσεις: 1. Επισκευάζεις το vintage ηχείο - κρατάς τον ήχο και την αξία του ενισχυτή σου. 2. Αντικαθιστάς και τα δύο με δυο καλά Celestion και σαφώς βελτιώνεις τον ήχο του ενισχυτή σου. Η πρότασή μου είναι αυτά https://www.thomann.de/gr/celestion_g12m_65_creamback_8_ohm.htm ή αυτά https://www.thomann.de/gr/celestion_g12h_75_creamback_8_ohm.htm. Mismatching δε θα πρότεινα, να κρατήσεις δηλαδή το ένα original και να αλλάξεις το άλλο. Τα παλιά Jensen είναι λίγο ψόφια και περίεργα και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ποιοτικό που να μην τα εξαϋλώνει. Τα καινούργια Jensen επίσης απ ότι λένε δεν έχουν σχέση με τα παλιά σαν ήχος (έτσι διαβάζω - δεν τα χω βάλει δίπλα δίπλα) οπότε τζάμπα κόπος.

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τους @Alex Raptakis και @Μανώλης Χναράκης με τον αστερίσκο πως είναι πολύ πιο εύκολο για έναν αρχάριο να κάνει το analog να ακουστεί σαν analog. Το να καταφέρεις το digital να ακουστεί σαν analog απαιτεί όντως εμπειρία. Και επειδή θέλει indie lofi κι ένα οκτακάναλο θα μπορούσε να μπεί στην εξίσωση αν παίξει ευκαιριούλα...

OK καταλαβαίνω τη φάση ακριβώς, πας για lofi ζεστό ήχο. Στα 400-500 ευρώ πρέπει να χει και πιατίνια; Γιατί τότε πας πολύ χαμηλά... Ας κάνω μια υπόθεση ότι μπορείς να δώσεις 500 για σετ και κανα 300άρι για πιάτα σύνολο 800 για να πας σε κάτι που μπορεί να το κρατήσεις και για πάντα που λέει ο λόγος... Προτάσεις με σειρά προτεραιότητας: https://smart.noiz.gr/details.php?id=532560&search_id=4520412 Στα 600 αλλά απίστευτο value for money. Ο Πωλητής δεν αναφέρει πολλά, αν συμπεριλάμβάνονται βάσεις, σε τί κατάσταση είναι τα δέρματα κλπ, αλλά πιθανότατα θα αξίζει. https://smart.noiz.gr/details.php?id=528941&search_id=4520356 ο Γαβριήλ είναι εγγύηση, ένας μοναχικός Guru που είμαστε σούπερ τυχεροί να έχουμε στη χώρα. Το συγκεκριμένο σετ είναι στα 700 αλλά στη θέση σου θα έκανα μια προσφορά μπας και καταφέρεις να το πάρεις στα 500 μόνο με το 12άρι τομ, μιας που το 13άρι μπορεί ίσως να το πουλήσει ξεχωριστά και σαν ταμπούρο. Κάποια στιγμή πουλιόταν μια Premier XPK, πλέον δεν την βλέπω εδώ αλλά νομίζω υπάρχει στο marketplace. Στα 550 για 5 piece set, με βάσεις, ταμπούρα και ποιότητα που δεν την βρίσκεις με τίποτα σε τύμπανα του σήμερα αυτού του budget. Η Premier είναι μακράν η πιο αδικημένη μάρκα τυμπάνων, υπέφερε από ανύπαρκτο marketing. Αυτό έχει ένα καλό κι ένα κακό: Βρίσκεις πολύ καλά τύμπανα σε πολύ καλές τιμές, αλλά τα παντρεύεσαι... https://smart.noiz.gr/details.php?id=528769&search_id=4520386 Αυτή εδώ επίσης πάει σαφώς πιο πάνω απ το budget σου (600 χωρίς ταμπούρο) αλλά είναι πολύ καλή τιμή γι αυτό το σετ, παίρνει και αναβαθμίσεις και είναι μάλλον το πιο σίγουρο σετ να πάρεις και τα λεφτά σου πίσω. Πιατίνια για ένα budget γύρω στα 300 ευρώ, ή θα ψάξεις να βρείς κάποιo Sabian HH hihat & Crash/Ride με υπομονή εδώ στις αγγελίες (εγώ τόσο τα πήρα) ή θα πας Toυρκία μεριά να ψάξεις όπου ίσως καταφέρεις να φέρεις HiHat, Crash & Ride επιπέδου Meinl με αυτά τα λεφτά.

Εγώ θα θέσω ένα άλλο ζήτημα: Ηχογραφείς τόσο συχνά ώστε να αξίζει η επένδυση σε ένα σετάπ που θα μπορεί να ηχογραφήσει τύμπανα; Ακόμη πιο σημαντικό: Έχεις τόσο καλό ακουστικά χώρο που να αξίζει τον κόπο να επενδύνσεις σε κάρτες και μικρόφωνα και μείκτες και ό,τι άλλο για να ηχογραφείς τύμπανα; Γιατί αν πχ μένεις Αθήνα και μπορείς να ηχογραφείς τύμπανα σε επαγγελματικό χώρο με 25 ευρώ/ώρα, θα πρέπει να ηχογραφήσεις καμια 100αριά τραγούδια στο τέλος για να κάνεις απόσβεση κι αυτό ΑΦΟΥ έχεις εξασφαλίσει την ποιότητα του χώρου ηχογράφησης που είναι και η πιο σοβαρή υπόθεση. Αν πάλι θες να κάνεις απλά demos, τότε δεν χρειάζεται τόσο πολύ και ακριβό αναλογικό outboard gear. Εγώ πχ προτίμησα να ηχογραφώ τα τύμπανα μόνο σε επαγγελματικά studios και να επενδύσω τα χρήματα σε snares & πιατίνια, κυρίως σε niche κομμάτια που δίνουν χαρακτήρα και ποικιλία και που σπάνια τα βρίσκεις είτε σε drummers είτε σε studios. Eπίσης αγόρασα κι ένα ζευγάρι Neumann KM184 τα οποία είναι τα αγαπημένα μου και για overheads αλλά και για τις ακουστικές που γράφω σπίτι.

Αν και άσχετος με την όλη φάση, μιας που κάθησα και διάβασα το thread (μπας κι επιμορφωθώ) ας πώ κι εγώ τη γνώμη μου: Θεωρώ πως αν υπάρχουν μουσικοί που θέλουν να παράξουν νέα πράγματα στο μπουζούκι κι αυτό που έχουν στο μυαλό τους εξυπηρετείται από 10χορδα, 12 χορδα ή μπουζούκια με 35" κλίμακα, τότε καλώς το συζητάμε και φυσικά πρέπει να υπάρξουν. Αλλά το όργανο εξελίσσεται επειδή υπάρχει η ανάγκη...αλλιώς δεν έχει νόημα. Ποιος ο λόγος να φτιάξεις ένα τέτοιο μπουζούκι για να παίξεις Άκη Πάνου πχ; Μείνε καλύτερα στο τρίχορδο που του άρεσε του μακαρίτη, να είσαι και οριτζινάλε. Ας δουμε πχ τις ηλεκτρικές κιθάρες...Βγήκαν οι υπερσολίστες, ο Vai θέλησε μία 7χορδη, την πήραν οι NuMetalάδες κατέβασαν κούρδισμα, κάποια στιγμή το κούρδισμα κατέβηκε τόσο που δεν έφτανε η 7χορδη - πήγαμε στις 8χορδες, στις βαρύτονες και τέλος στις fanfreted. Επειδή υπήρχε η ανάγκη. Όχι γιατί θέλαμε να παίξουμε το Smoke on the Water μια πέμπτη χαμηλότερα...

Νομίζω ότι αυτά δεν είναι και τόσο σοβαρά προβλήματα (εκτός αν μιλάμε για κάποιον εξαιρετικά τεχνοφώβ που κυκλοφορεί με Nokia 3310)... 1. Νομίζω πλέον ότι το 99.9 έχουν έναν υπολογιστή. Σήμερα και το laptop της δουλειάς μπορεί να φορτώσει ένα IR Loader με (σχεδόν) μηδενικό latency. Τα μόνιτορς δεν πολύ χάνουν την αξία τους. Μια κάρτα ήχου μπορεί όντως να χάσει αξία αλλά και πάλι, κάτι basic χρειάζεσαι, δε θα έχεις μια κάρτα ήχου έτσι κι αλλιώς όντας μουσικός για να γράψεις μια ιδέα ή για να ακούσεις μουσική στο σπίτι; 2. Οι λάμπες χρειάζονται 2-3 λεπτά μέχρι να ζεσταθούν τα filaments για να μην τις κάψεις γρήγορα, χρόνος στον οποίο ο υπολογιστής έχει ήδη ανάψει. Άλλο λόγο που μπορεί να χαλάει κάποιον σοβαρά να ανοίξει υπολογιστή, δεν μπορώ να σκεφτώ. 3. Δεν χρειάζεσαι κάποιο φοβερό desktop για να παίξεις με IRs. Tα λάπτοπ έχουν φορητότητα και οι ενισχυτές αν είναι βαριοί παίρνουν και ροδάκια. Τώρα για τα υπόλοιπα δεν καταλαβαίνω. Δεν εννοείται πχ ότι θα έχεις τον υπολογιστή και την κάρτα ήχου στο ίδιο μέρος;

Εγώ πάλι έχω τα αντίθετο πρόβλημα απ' ότι ο OP με τις αγγελίες του Noiz: Συνέχεια βγαίνουν αγγελίες σε τιμές που είναι τόσο καλές που μου φαίνεται παράλογο ΝΑ ΜΗΝ αγοράσω...και κάπως έτσι μετά και το κλείσιμο του χώρου που χρησιμοποιούσα ως στούντιο, κοντεύω να μην έχω που να βάλω τον μουσικό εξοπλισμό! Βοηθάει βέβαια το ότι παίζω διάφορα όργανα οπότε απ τα πλήκτρα μέχρι τα ντραμς (και ιδιαίτερα έχω να πω στα τελευταία) υπάρχουν πολύ συχνά αγγελίες και στο νόιζ και σε άλλα Ελληνικά sites που είναι πολύ φθηνότερες από Reverb ή Ebay. ΟΚ υπάρχουν πάντα κάποιοι εξυπνάκηδες, όπως υπάρχουν παντού: Υπάρχουν πωλητές που περιμένουν να τσιμπήσει κάποιος -το οποίο δεν είναι και πολύ έξυπνο βέβαια όταν βάζεις την αγγελία σου σε ένα site μεσηλίκων που ασχολούνται με το συγκεκριμένο gear- υπάρχουν όμως και κάποιοι που ειλικρινά δε γνωρίζουν κι όπως μπορεί να βάλουν κάτι πολύ χαμηλά έτσι μπορεί να το βάλουν και πολύ ψηλά. Με ένα απλά email μπορείς ευγενικά να διαπιστώσεις περί τίνος πρόκειται η κάθε περίπτωση. Το ίδιο φυσικα΄συμβαίνει και με αγοραστές (επίσης το lowballing είναι κοινή πρακτική σε όλο τον πλανήτη): "Filos erhome tora k to perno an to afisis toso..."

Δεν αμφιβάλλω ως προς την αρχή αυτού που λες. Απλά εμένα δε μου αρέσουν τα 70s, close mic’ed drums. Και το πρόβλημα μου είναι κυρίως τα πιατίνια, τα overheads που βγαίνουν άχρηστα, εκτός αν κάνεις κόλπα επιπέδου Eric Valentine (underheads αντί για overheads, ξεχωριστή εγγραφή τυμπάνων και πιατινιων κλπ). Επίσης διόρθωσέ αν κάνω λάθος αλλά τα ντράμς του Hansa για Iggy Pop & Bowie πχ γράφτηκαν στο big hall, που είναι τεράστιο και πανύψηλο. Και για τα Stax που το έψαξα με αφορμή την απάντηση σου, δεν μου φάνηκαν και χαμηλοτάβανα.

1. Δεν μπορείς να μιξάρεις σωστά αν δε μάθεις να ακούς το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεσαι και το σύστημα το οποίο έχεις. Άρα σαν πρώτο βήμα ξεκίνα να ακούς τις μίξεις σου σε πολλά συστήματα για να μπορείς να συγκρίνεις και να καταλάβεις τι διαφορετικό έχει το δικό σου. 2. Ξεκίνα να μάθεις να κουρδίζεις το αυτί σου. Μάθε με ένα eq που βρίσκεται τί. 3. Δες όλα τα βίντεο του Gregory Scott (house of Kush) και του Eric Valentine στο YouTube. 4. Καλή αρχή και υπομονή?

Νομίζω ότι τελικά το πιο βασικό απ όλα σε μια ηχογράφηση τυμπάνων είναι τα ψηλά ταβάνια...

Κι όμως ακόμη και στς τηλεοράσεις ακόμη και στα κινητά και παντού ακόμη και σε commodities όπως τα καύσιμα υπάρχουν οι established μάρκες. Κάποιοι πχ πληρώνουν την υπεραξία ενός σήματος πρατηρίου παρόλο που τα καύσιμα απ όπου και να τα βάλουν θα προέρχονται όλα απ τα δύο διυλιστήρια της χώρας. Είναι η επιτυχία του brand που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κάνεις μια καλύτερη για κάποιο λόγο επιλογή. Ναι ΟΚ, στα μουσικά όργανα υπάρχει το συναισθηματικό κριτήριο πολύ περισσότερο απ ότι υπάρχει στις μηχανές του γκαζόν πχ, οπότε γι αυτό και επενδύει η κάθε Fender και η κάθε Gibson στα endorsements και στις διαφημίσεις κλπ... Σχεδόν κανείς καταναλωτής σε κανένα είδος και ποτέ δεν βαζει κάτω όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά για να κάνει συνεχώς την πιο value for money επιλογή. Επίσης: Όμορφο και άξιο κάτι γίνεται γιατί το βλέπουν οι άλλοι. Αν δεν το βλεπε ποτέ κανένας, αμέσως θα χαναν την αξία τους τα περισσότερα γνωστά brands, από τ' αμάξια μέχρι τις κιθάρες, μέχρι τις τσάντες της Hermes...

Ok, κατ' αρχάς νομίζω θα το γράψω για τρίτη ή τέταρτη φορά εδώ: Η αξία ενός προϊόντος είναι υποκειμενική και καθορίζεται από τον αγοραστή. Φυσικά δεν έχει κανείς κίνητρο να πουλήσει φθηνότερα αυτό που μπορεί να πουληθεί ακριβότερα. Οι θεωρίες της αντικειμενικής αξίας, που συνέδεαν το τελικό κόστος με την αξία των υλικών, των εργαζομένων, της ενέργειας και των μηχανών ανήκουν στον Σμιθ που έζησε όμως τον 17ο αιώνα. Από εκεί προέκυψαν ο Ρικάρντο που τις ποσοτικοποίησε και ο Μάρξ που μέσω μιας απλής συνεπαγωγής κατέληξε στο ότι για να υπάρχει κέρδος όλοι οι εργοδότες πρέπει να κλέβουν τον εργάτη. Αυτές οι θεωρίες ξεπεράστηκαν όμως από τα τέλη του 19ου αιώνα γιατί δεν μπορούσαν να συμπεριλάβουν μέσα πολύ απλές έννοιες όπως την οικοιοθελή ανεργία ή τα επιδόματα ανεργίας έως και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δεν μπορούσε να καθοριστεί η αξία της τέχνης κλπ κλπ κλπ. Γενικά οι μόνοι νομίζω που έχουν μείνει να συζητούν με όρους labour theory είναι κάτι Νοτιοευρωπαίοι και κάτι Λατινοαμερικάνοι στα καφενεία. Άρα γιατί μια Harley Benton κοστίζει x ενώ μια made in USA Telecaster κοστίζει 10x? Γιατί στοχεύουν σε διαφορετικό κοινό και έχουν και οι δύο τους δικούς τους αγοραστές, που όλοι νομίζω μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είναι σε κάθε περίπτωση. Αν πχ μιλάγαμε για αυτοκίνητα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με ένα Skoda και μια Mercedes: η Mercedes μπορεί να κοστίζει 10 φορές περισσότερο χωρίς να είναι 10 φορές καλύτερη στό δρόμο αλλά και τα δύο brands έχουν το δικό τους κοινό. Υ.Γ: Πάντως ακόμη και με όρους αντικειμενικής αξίας νομίζω ότι αδικούμε λίγο τα εργοστάσια του δυτικού κόσμου. Όλοι ξέρουμε πχ την Telecaster μέσω του R&D που έκανε κάποιος Αμερικάνος, μέσω του δικτύου πωλήσεων που έφτιαξε και το οποίο την πήγε στα πέρατα του κόσμου, μέσω των άπειρων endorsements σε καλλιτέχνες που μας αρέσουν...Όλα αυτά έχουν πληρωθεί και για όλα αυτά έχει παρθεί κι ένα ρίσκο που δεν το είχε ποτέ το εργοστάσιο στην Ινδονησία που αντιγράφει ένα καλούπι για να πουληθεί από ένα κατάστημα στη Γερμανία. Και στο ηθικό κομμάτι ακόμη, κανείς εδώ δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι του Ινδονήσιου εργάτη δεν κινδυνεύει να του πέσει η οροφή στο κεφάλι ή ότι δεν δουλεύει με όρους δουλοπάροικου για να χαιρόμαστε στη Δύση φθηνές κιθάρες. Κι άμα πιάσουμε και την οικολογία και το carbon footprint που έχει ότι παράγεται στην Ασία καίγοντας ακόμη κάρβουνο ως βασική πηγή ενέργειας....

Ξέρω τρεις Squier Affinity που έβγαλαν πρόβλημα στο μπράτσο (δεν λειτουργούσε το παξιμάδι), οπότε γενικά δεν είναι για μεγάλες επενδύσεις γιατί και τα replacement μπράτσα δεν κάθονται καλά σε αυτές. Παρόλα αυτά σου προτείνω να περιμένεις λίγο και να βρεις ένα φθηνό αλλά ποιοτικό replacement σετάκι μεταχειρισμένο στις αγγελίες. Κράτα και τους μαμίσιους κι αν ποτέ την πουλήσεις τους ξαναβάζεις επάνω και είτε μετά ξαναπουλάς τους upgraded μαγνήτες ξεχωριστά, είτε τους βάζεις στην επόμενη κιθάρα. Δε θα χάσεις και τίποτα σε λεφτά έτσι.

Τα plugins θεωρώ ότι ξεκίνησαν με στόχο τους επαγγελματίες σε χώρες όπως οι ΗΠΑ που έβγαζαν αρκετά και δε θα διακινδύνευαν τα σπασμένα. Γι αυτό και είχαν το ανάλογο κόστος αγοράς, επειδή απευθύνονταν σε ένα περιορισμένο κοινό. Καθώς η μουσική βιομηχανία έχει διαλύσει από την υπερπροσφορά και οι ίδιοι αυτοί οι παραγωγοί γίνονται σιγά σιγά youtubers προκειμένου να βιοποριστούν (βλέπε πχ Eric Valentine), οι εταιρείες είναι αναγκασμένες να στραφούν στους καταναλωτές consumers, άντε και στους prosumers. Με αυτή τη λογική και το τιμολογιακό μοντέλο αλλάζει. Κατά τη γνώμη μου όμως, όσο ακόμη το μεγάλο κομμάτι των bedroom producers θεωρεί ότι δεν αξίζει η αγορά αυτών των πακέτων plugins και στρέφεται σε freeware ή σε σπασμένα, το μοντέλο εξακολουθεί να είναι αποτυχημένο. Ενα μοντέλο economy of scale θα μπορούσε να αποφέρει πού μεγαλύτερα έσοδα απ τους πολύ περισσότερους users αν αυτοί πείθονταν να το αγοράσουν. Πώς θα γινόταν αυτό; Με δραματική πτώση των τιμών. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν ο άλλος πληρώνει συνδρομή Netflix στα 14 ευρώ για να βλέπει 1.000.000 ταινίες απ όλα τα στούντιο, υπάρχει ήδη ένα anchor point στο μυαλό του και δεν πρόκειται εύκολα να δώσει τα διπλά για μια σουϊτα plugins. Αυτή εξάλλου ήταν η μεγάλη επιτυχία του Netflix. Είχε μια τιμή που σε έβαζε να το σκεφτείς αν αξίζει να ψάχνεις τα τορεντάδικα και τους υπότιτλους κλπ κλπ, ενώ μπορείς να έχεις μια τόσο καλή υπηρεσία. Τώρα αν αξίζουν ή δεν αξίζουν οι σουϊτες plugins σε σχέση μετα freeware είναι μεγάλη κουβέντα. Εγώ θα έλεγα πως αν είσαι ερασιτέχνης και δεν μιξάρεις στο ίδιο, αξιοπρεπή ακουστικά χώρο μια δεκαετία τουλάχιστον, έτσι κι αλλιώς το αποτέλεσμά σου θα είναι random. Οπότε ξέχνα τα όλα και πήγαινε όποια σοβαρή δουλειά έχεις σε κάποιον επαγγελματία. Πλέον, άντε με λίγο παζάρι, μπορείς να πάρεις πάφθηνες υπηρεσίες από τους επαγγελμπατίες, κάτω από το 1/3 αυτών που χρέωναν πριν 10 χρόνια. Υπό αυτό το πρίσμα δεν αξίζει να ασχοληθείς καν, πόσο μάλλον να χαλάσεις λεφτά σε σοβαρά plugins. Τώρα για τον πειραματισμό και τον χαβαλέ είναι άλλη κουβέντα. Εγώ δεν έχω βρει freeware που να κάνει καλά αυτό που κάνουν κάποια συγκεκριμένα plugins της DMG, της Kush, της Neural DSP, της SoundToys, της Eventide, της Bogren Digital. Όπως δεν έχω βρει και αλγοριθμικά plugins που με κάνουν να νοιώθω τόσο κοντά στo hardware όσο τα Nebula.

Σε αυτό το εξαιρετικό κανάλι μπορεί κανείς να τον θαυμάσει στην τελευταία του μάλλον συνέντευξη να εξιστορεί το πώς δημιουργήθηκε για πρώτη φορά σκηνή και σπουδές ντραμς στην Ελλάδα, μέσα από έναν κύκλο που παρήγαγε τις μεγαλύτερες μορφές Ελληνων ντραμερς που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα:

Εγώ το tit for tat "τάζω για να πάρω" το λέω ρουσφετάκι κι αλισβερίσι πάντως Απάντησα πριν ότι ουσιαστικά λέμε το ίδιο. Ετουτος εδώ ο τόπος αυτή τη σχέση είχε πάντα με τα Θεία - της δοσοληψίας. Κι εμεις περιμένουμε να εκλείψει το ρουσφέτι στομ δημόσιο, όταν οι ρίζες του φτάνουν στο ίδιο μας το DNA. Αν θες, επειδη το ανέπτυξες, θα προσθέσω πως οι υπόλοποι παγανιστές που εκχριστιανίστικαν πήραν ακριβώς αυτό το πολιτιστικό επίτευμα των Εβραίων και των Αράβων - τη μονοθεϊστική Θρησκεία με την πνευματικότητα που τη συνόδευε - και πέρασαν έστω και με πολλές παραφωνίες στο επόμενο level όσον αφορά τη σχέση τους με τη Θρησκεία - πράγμα που εδώ δε συνέβη ποτέ.

Μη σου πω και καθόλου...? Απ την άλλη βέβαια το να φτιάχνεις πίτες στον άγιο για να βρεις το γάτο ή να έχεις πρόστατη άγιο ενός βομβαρδιστικού ή να κάνεις εξωσωματική έχοντας τάξει το όνομα του αγέννητου, είναι πιο κωμικό κι από monty pythons. Ναι νομίζω το ίδιο λέμε όμως Επιστημονικά υπάρχει έτσι κι αλλιώς το "Tragedy of the commons" για όποιον επιθυμεί ανώμαλη προσγείωση απ το συννεφάκι στην πραγματικότητα.

Είτε διαβάσει κάποιος τον Γιούγκερμαν του Καραγάτση γραμμένο το 1933, είτε τους Αχαρνείς του Αριστοφάνη γραμμένο το 500 πΧ, ένα πράγμα καταλαβαίνει... Αλλάζουν πρόσωπα, ορολογίες, κοσμοθεωρίες αλλά οι κάτοικοι αυτού του τόπου ξεπερνάν διαχρονικά κάθε στερεότυπο. Μιλάμε εξάλλου για τον λαό που ακόμη και τη θρησκευτική του πίστη, που υποτίθεται ότι θα 'πρεπε να βρίσκεται στο απώγειο της πνευματικότητας την έχει συνδέσει με συγκεκριμένα ωφέλη κι έχουμε φτάσει εν 'ετει 2023 να έχουμε έναν Άγιο/α για κάθε πιθανό και απίθανο ρουσφέτι που μπορεί να σκεφτεί κανείς: σε γιατρεύει, σε προστατεύει όταν οδηγείς, να μην πνιγείς, σε αφήνει έγκυο, σου βρίσκει τα κλειδιά, πιλοτάρει πολεμικά αεροπλάνα, ρίχνει κανονιές με το πυροβολικό κλπ κλπ...

Είχα δοκιμάσει πολλά χρόνια πριν μια Yamaha SA2200 και η αίσθηση που μου είχε αφήσει ήταν ότι σαν κατασκευή και playability δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από μια 335, ίσως μάλιστα να ήταν κι ελαφρώς καλύτερη. Και σαν ακουστικός ήχος μου φάνηκε επίσης το ίδιο καλή. Εκεί που υπολειπόταν σοβαρά ήταν στους μαγνήτες για τα δικά μου γούστα. Δεν ξέρω αν παράγεται ακόμη με τον ίδιο τρόπο. Αν ναι, με ένα σετάκι underwound A5 PAF style (για τα δικά μου γούστα πάλι - προτιμώ πιο σφiχτούς μαγνήτες στις hollow) θα είναι καταπληκτική. YΓ: Νομίζω ότι το finish μιας 335 είναι nitro ενώ της Yamaha πολυεστερικό, για όποιον ενδιαφερέται για το αισθητικό κομμάτι. Σίγουρα παίζει ρόλο και στη διαφορά τιμής πάντως.

Εκτός από βίντεο στο youtube που υπάρχουν άπειρα να ακούσεις στο κάθε είδος μουσικής και για τον κάθε μαγνήτη και πάνω σε πολλές διαφορετικές κιθάρες και που έτσι επιλέγουμε οι περισσότεροι, υπάρχουν κάποιες γενικές αλήθειες: 1. Όσο πιο δυνατό το μαγνητικό πεδίο, τόσο πιο γρήγορη η αττάκα του μαγνητη, περισσότερα τα πρίμα και λιγότερο το sustain. Η δύναμη του μαγνητικού πεδίου πάει: Alnico III < Alnico II < Alnico IV < Alnico V < Κεραμικοί. 2. Όσο μεγαλύτερη η ωμική αντίσταση (αυτό που διαβάζεις σε KOhm) και όσο μικρότερη η διατομή του τυλίγματος ενός μαγνήτη (AWG42 > AWG43), τόσο περισσότερα τα μπάσα και λιγότερα τα πρίμα. Γιατί λόγω μήκους κύματος, τα πρίμα συνήθως μετατρέπονται σε θερμότητα πριν να καταφέρουν να περάσουν μια μεγάλη ωμική αντίσταση ή ένα λεπτότερο τύλιγμα. 3. Όσο πιο στενός και μικρός ένας μαγνήτης τόσο πιο focused ήχος, με μικρότερο συχνοτικό εύρος. Όσο μεγαλυτερος και πλατύτερος έχεις μεγαλύτερο συνχοτικό εύρος αλλά λιγότερο snap & focus. Τώρα όλα αυτά συνδυάζονται με πάρα πολλούς τρόπους για να παράξουν τα τόσα είδη μαγνητών που βλέπεις να πωλούνται. Οπότε πρακτικά ξαναγυρνάμε στα sound clips και στο Youtube για να βγάλεις άκρη, αλλιώς δεν μπορείς να ξέρεις. Επίσης ένας μαγνήτης χρειάζεται μια μεταλλική χορδή να πάλλεται για να δημιουργήσει ρεύμα το οποίο ο ενισχυτής θα μεταφράσει σε ήχο. Το πώς και πόσο πάλλεται η χορδή έχει να κάνει με το πού είναι τοποθετημένη. αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος μαγνήτης δε θα σου δώσει ακριβώς ίδιο αποτέλεσμα σε διαφορτικές κιθάρες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αναζήτηση του σωστού μαγνήτη είναι μια φάση trial & error και όντςω δεν μπορείς ακριβώς να ξέρεις τί θα συμβει.

Επίσης υπάρχει και αυτό σαν switcher: https://www.thomann.de/gr/moen_gec8_jr_looper_switcher.htm Όπου εκτός από τα κανάλια των ενισχυτών μπορείς να φτιάξεις και presets on off κάποιων απ τα υπόλοιπα πετάλια που έχεις. Έχω κάνει διάφορα τέτοια πειράματα αλλά σε live καταστάσεις με δύο ενισχυτές πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε το wet/dry setup παρά το stereo. Σε ηχογράφηση φυσικά αλλάζει, αλλά εκεί έτσι κι αλλιώς αυτά τα βάζω μετά στο post production, αν δεν είναι κάτι που από μόνο του θα άλλαζε τον τρόπο που παίζω (ένα Βlackhole της Eventide πχ). Όσον αφορά τα ground loops, αν όλα είναι σε μία κοινή γείωση και τα τροφοδοτικά είναι απομονωμένα, δε θα έχεις πρόβλημα με τα switchers. Θα πρέπει όμως να δεις κατά πόσο το αρχικό σήμα χάνει μέσα από όλες αυτές τις διαδρομές, μήπως χρειαστείς κάποιο buffer. Πάντως, μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, αν θες τη γνώμη μου όλα αυτά πολλές φορές περισσότερο δυσκολεύουν τη φάση παρά δίνουν τόσο πολύ επιπλέον. Αν πχ σε μια πρόβα πρέπει για κάθε ιδέα που θες να δοκιμάσεις να λύσεις πρώτα μια μαθηματική εξίσωση στο switcher, θα βρεθείς να δοκιμάζεις πολύ λιγότερα πράγματα. Αν κάθε φορά που έχεις κάποιο live χρειάζεσαι μεταφορική και σε κάθε soundcheck ή ακόμη χειρότερα στη μέση ενός live πρέπει να τσεκάρεις πιο απ όλα τα καλώδια δεν παίζει γιατί πχ κουνήθηκε στη μεταφορά, θα κουραστεί η φάση γρήγορα. Και όπως είπα, στο recording όλα αυτά εχουν ελάχιστο νόημα μιας που έτσι κι αλλιώς double tracking > stereo.

Δε με ενδιαφέρει πού πηγαίνει η μουσική γιατί: α) Ως μουσικός δεν είμαι επαγγελματίας για να είμαι αναγκασμένος να την ακολουθήσω. β) Ως ακροατής υπάρχουν εκεί έξω σχεδόν άπειρα albums από κάθε γωνιά του κόσμου σε κάθε ένα από τα στυλ μουσικής που μου αρέσει που δεν έχω ακούσει ακόμη, .

Αν εννοείς το ότι κάθονται σαν παγωτά, το κεντρικό θέμα όλων των ταινιών εκείνης της εποχής του Αντονιόνι είναι η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου και το frustration που αυτή προκαλεί. Οπότε η σκηνή είναι 100% μες το θέμα. RIP Jeff Beck. Είχε τις δυνατότητες να παίξει οτιδήποτε και με οποιονδήποτε, να παίξει ακόμη και blues όπως ελάχιστοι λευκοί έχουν μπορέσει ποτέ, να ακολουθήσει πολύ πιο εύκολα και προσοδοφόρα μονοπάτια αλλά παρέμεινε μέχρι τέλους ένας guru-ερευνητής της ηλεκτρικής κιθάρας με απαράμιλλο προσωπικό στυλ που δεν τόλμησε κανείς να προσπαθήσει να μιμηθεί.