kpeyos

Η ποζεριά όχι μόνο δεν απαλείφεται αλλά καθίσταται ο βασικός παράγων επιλογής όταν πλέον μιλάμε για ίδια προϊόντα. Όπως προείπες το Moog έχει 50 χρόνια ιστορία. Αυτό δεν μπορεί να διαγραφεί επειδή μπήκε στον ίδιο πάγκο με το Behringer. Μπορεί δε να γίνει ακόμη και παράγων επιλογής ενός προιόντος κατώτερου του Behringer. Αν όμως εννοείς να με ρωτήσεις ποιο θεωρώ καλύτερο προϊόν, το Moog έχει πολύ πιο "βαριά κατασκευή" σε σχέση με τα Behringer. Όποτε λόγω αυτού θα διάλεγα το Moog. Αν βέβαια η σύζυγος με απειλούσε με χωρισμό σε περίπτωση που ξαναφερω άλλη μια γκουμούτσα σπίτι, θα διάλεγα το Behringer desktop. Αν πάλι στέκεσαι στον ήχο, έχω να πω ότι αν δεν το δείχνει ο φασματογράφος όποιος λέει ότι το Χ ακούγεται καλύτερα απ το Ψ απλά ονειρεύεται.

Τα συμπέρανα από το γεγονός ότι κάποιος που ξέρει όλα τα παραπάνω, που δεν είναι μόνο τα logistics όπως το υπεραπλοποιείς, είναι δύσκολο να σταθεί μόνο στο marketing και να φέρει ως παράδειγμα ειδικά το βούτυρο, που κατά πρώτον δεν είναι και κανα προϊόν το οποίο σηκώνει ιδιαίτερο hype, αλλά και κατά δεύτερον είναι αρκετά διαφοροποιημένο ώστε να μπορεί να υπάρχει και διαφορά τιμής λόγω της μεθόδου παραγωγής του πχ (αν είναι βιολογικό, αν οι αγελάδες τρέχουν ξέγνοιαστες στα χορτάρια, αν ανήκουν στην οικογένεια του κυρ-Βασίλη απ το τάδε χωριό κλπ κλπ κλπ). Όπως και να χει, αν διάβασες και τα προηγούμενα σχόλια μου, τόσο κάνει αν τόσο αγοράζεται. Απάντησα ήδη σε αυτό.

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να αποκτήσει το Moog, το θέλει και αισθάνεται πολύ πιο όμορφα πίσω από ένα Moog απ ότι πίσω από ένα Behringer. Hell, κι εγώ θα το προτιμούσα εδώ που τα λέμε. Κι ας με λένε χαζό, το ποζεριλίκι είναι ποζεριλίκι. Και ένα synth δεν έχει σε καμιά περίπτωση την ίδια συναισθηματική αξία που έχει ένα software. Συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Αν όμως η δική σου συλλογιστική βασίζεται πάνω σε αυτό, σου προτείνω να ρίξεις μια ματιά στο τί αγοράζουν οι κιθαρίστες στα παραδίπλα νήματα, για να μην πω για τούς drummers που γελάει και το παρδαλό κατσίκι...

Με συγχωρείς πραγματικά αλλά είναι μια πολύ απλοϊκή σκέψη αυτή για να μπορεί να δωθεί μια σοβαρή απάντηση. Πρώτον δεν έχεις λάβει υπόψιν μια σειρά πολύ σοβαρότερων παραγόντων που μπορεί να επηρρεάσει το κόστος (δίκτυο εφοδιαστικής αλυσίδας, σχέδια επέκτασης, υπολογισμός ρίσκου, οικονομίες κλίμακας, κλπ, κλπ, κλπ) που δεν ειναι σε καμία περίπτωση το ίδιο για κάθε διαφορετική εταιρεία, ακόμη κι αν ανταγωνίζεται στο ίδιο είδος. Δεύτερον κι εσύ συγχέεις το κόστος (που όπως προανέφερα δε γνωρίζεις) με την αξία. Αυτό από μόνο του είναι λάθος. Αν μπορεί να γίνει κάπου είναι σε αυτά τα προϊόντα που ονομάζονται commodities (μηδενικής διαφοροποίησης) και μόνο εκεί. Αλλά και εκεί ακόμη οι εταιρείες μπορεί να διαφοροποιούνται ριζικά σε επίπεδο υπηρεσιών που σου προσφέρουν.

Δεν είναι κάτι που λέω εγώ. Υπάρχουν άπειρα συγκριτικά videos εκεί έξω και ήταν μια αληθινή έκπληξη που κανένας δε φανταζόταν όταν κυκλοφόρησε το model d. Και πρόσεξε: Στα synths που έχεις direct ήχο δεν μπορείς να κλέψεις όπως με έναν ενισχυτή κιθάρας ή με μια ντραμς ή ακόμη και με ένα πιάνο που τα ηχογραφείς με ένα ένα mic της πλάκας στο βιντεάκι και λές "να ορίστε το modeler που ακούγεται ίδιο..." Εδώ μέχρι και φασματογράφους βάζουν κάποιοι στα συγκριτικά.

Μέσα σ' ένα χάος επιλογών και το marketing και η διαφήμιση είναι αναγκαία. Αλλιώς απλά δεν υπάρχεις πουθενά και δε θα σε βρεί ποτέ κανένας. Όλα έχουν αέρα. Ονομάζεται "κέρδος" και είναι αυτό που κρατά τις εταιρείες στη ζωή. Βέβαια το να βρείς ποιο είναι αυτό το κέρδος δεν είναι τοσο εύκολο. Κάποιοι τελειώνουν πανεπιστήμια και κάνουν μεταπτυχιακά για να μπορούν να υπολογίσουν όλα τα έξοδα που πρέπει να λάβει υπόψιν μια εταιρεία ώστε να ορίσει την τιμολογιακή της πολιτική. Από τα 90s μέχρι σήμερα έχουν προστεθεί στην εξίσωση κάποια δις καταναλωτών, η ζήτηση για πρώτες ύλες έχει εκτοξευθεί και όλοι όπως πάντα ανταγωνιζόμαστε για τους ίδιους πόρους. Είναι φυσικό να ακριβαίνουν λοιπόν τα πάντα και πολλά υλικά να μην είναι στην ίδια επάρκεια με αποτέλεσμα αυτό που αναφέρεις.

Όντως δεν κατάλαβα κι ακόμη μάλλον δεν πολυκαταλαβαίνω τί μπορεί να προσάψει κάποιος σε ένα synth που κοστίζει 300€ και ακούγεται το ίδιο καλά με ένα synth των 3.500, εκτός των όσων ήδη ανέφερα στην οικονομολογική μου ανάλυση. Η δε ανάλυση, είναι απλά βασικά οικονομικά του δημοτικού πάνω στη θεωρία της υποκειμενικής αξίας. Ο μέσος Έλληνας θα πιστεύει σε συνομωσίες έτσι κι αλλιώς απ ότι φαίνεται. Αυτό που προσπαθώ να κάνω κατανοητό είναι πως φυσικά ο καθένας μπορεί να χρεώνει όσο θέλει και φυσικά μπορεί ο άλλος να μην το αγοράζει. Απ τη στιγμή όμως που το αγοράζει η αξία του είναι αυτή. Τέλος. Αξίζει δεν αξίζει σαν ώρες εργασίας, σαν υλικά, σαν ιδέα, είναι αδιάφορο. Μπορείς με μια φοβερή διαφήμιση να πουλήσεις φύκια για χρυσό, χωρίς να εξαπατάς τον αγοραστή; Τότε τα φύκια σου αξίζουν χρυσάφι. Η αξία είναι υποκειμενική και τη θέτει πάντα ο αγοραστής.

Πάρε Evidence. H ζωή είναι πολύ μικρή για να κολλάς και να ξεκολλάς ?

1. Ποιος είναι αυτός ο "στρατός μουσικών" και ποιες αυτές οι "δεκαετίες"; Το αντίγραφο του Minimoog κυκλοφόρησε το 2019. Σε "μια στρατιά" από video comparisons, δε φαίνεται να υστερεί κάπου ηχητικά. Αν υπήρχε παράπονο ήταν στην κατασκευή του hardware. Κυκλοφορόντας όμως και το Poly D, πρώτον ξέπέρασε το ίδιο το Minimoog προσφέροντας και μια παραφωνική version και δεύτερον έλυσε σε μεγάλο βαθμό και το θέμα του hardware. 2. Δεν είπα ότι το Mercedes και το Skoda είναι ίδια. Είπα ότι το Mercedes δεν είναι τόσο καλύτερο όσο θα περίμενε κανείς από τη διαφορά της τιμής τους.

Ας το πω για άλλη μια φορά, copy paste από θέμα Fender vs Harley Benton με ελαφριές παραλλαγές... Η αξία ενός προϊόντος είναι υποκειμενική και καθορίζεται από τον αγοραστή. Φυσικά δεν έχει κανείς κίνητρο να πουλήσει φθηνότερα αυτό που μπορεί να πουληθεί ακριβότερα. Οι θεωρίες της αντικειμενικής αξίας, που συνέδεαν το τελικό κόστος με την αξία των υλικών, των εργαζομένων, της ενέργειας και των μηχανών ανήκουν στον Σμιθ που έζησε όμως τον 17ο αιώνα. Από εκεί προέκυψαν ο Ρικάρντο που τις ποσοτικοποίησε και ο Μάρξ που μέσω μιας απλής συνεπαγωγής κατέληξε στο ότι για να υπάρχει κέρδος όλοι οι εργοδότες πρέπει να κλέβουν τον εργάτη. Αυτές οι θεωρίες ξεπεράστηκαν όμως από τα τέλη του 19ου αιώνα γιατί δεν μπορούσαν να συμπεριλάβουν μέσα πολύ απλές έννοιες όπως την οικοιοθελή ανεργία ή τα επιδόματα ανεργίας έως και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δεν μπορούσε να καθοριστεί η αξία της τέχνης κλπ κλπ κλπ. Γενικά οι μόνοι νομίζω που έχουν μείνει να συζητούν με όρους labour theory είναι κάτι Νοτιοευρωπαίοι και κάτι Λατινοαμερικάνοι στα καφενεία. Άρα γιατί ένα Behringer κοστίζει x ενώ ένα Moog κοστίζει 10x? Γιατί στοχεύουν σε διαφορετικό κοινό και έχουν και οι δύο τους δικούς τους αγοραστές, που όλοι νομίζω μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είναι σε κάθε περίπτωση. Αν πχ μιλάγαμε για αυτοκίνητα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με ένα Skoda και μια Mercedes: η Mercedes μπορεί να κοστίζει 10 φορές περισσότερο χωρίς να είναι 10 φορές καλύτερη στό δρόμο αλλά και τα δύο brands έχουν το δικό τους κοινό. Υ.Γ: Πάντως ακόμη και με όρους αντικειμενικής αξίας νομίζω ότι αδικούμε λίγο τα εργοστάσια του δυτικού κόσμου. Όλοι ξέρουμε το Minimoog, το DFAM, το Jupiter και τόσα άλλα μέσω του R&D που έκανε κάποιος, μέσω του δικτύου πωλήσεων που έφτιαξε και το οποίο τα πήγε στα πέρατα του κόσμου, μέσω των άπειρων endorsements σε καλλιτέχνες που μας αρέσουν...Όλα αυτά έχουν πληρωθεί και για όλα αυτά έχει παρθεί κι ένα ρίσκο που δεν το είχε ποτέ το εργοστάσιο στην Ινδονησία που αντιγράφει ένα ολοκληρωμένο για να πουληθεί από ένα κατάστημα στη Γερμανία. Και στο ηθικό κομμάτι ακόμη, κανείς εδώ δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι του Ινδονήσιου εργάτη δεν κινδυνεύει να του πέσει η οροφή στο κεφάλι ή ότι δεν δουλεύει με όρους δουλοπάροικου για να χαιρόμαστε στη Δύση φθηνά synths. Κι άμα πιάσουμε και την οικολογία και το carbon footprint που έχει ότι παράγεται στην Ασία καίγοντας ακόμη κάρβουνο ως βασική πηγή ενέργειας....

Ναι αυτό είπα κι εγώ όπως βλέπεις, Αν έχεις μια πεταλιέρα και δεν την πολυκουνάς και δεν της αλλάζεις πετάλια, κι έχεις πάρει και μερικά παραπάνω γι αυτά που θα σου μείνουν στο χέρι, είναι ΟΚ.

Χαίρομαι. Μάλλον έπεσες σε καλύτερο batch απ ότι εγώ. Πήρα κι εγώ δυο σετάκια για τη δεύτερη πεταλιέρα αλλά μετά από κανα χρόνο, δεδομένου βέβαια ότι εγώ αλλάζω και πετάλια συχνά πυκνά, απ τα 20 βύσματα είχαν σπάσει περισσότερα απ΄τα μισά. Οπότε τα πέταξα εντελώς και δεν ξανασχολήθηκα. Δύο ή τρία μου είχαν σπάσει την πρώτη φορά που πήγα να τα συνδέσω. Τί να πώ, ίσως είμαι κανίβαλλος αλλά δεδομένου ότι στη ζωή μου έχω καταφέρει να κολλήσω ακόμη και τριχοειδή σωλήνα εκτονωτικής σε ψυκτική χωρίς πρόβλημα και γενικά πιάνουν τα χέρια μου, νομίζω ότι τα συγκεκριμένα μάλλουν απευθύνονται σε καρδιοχειρούργους.

Έχω δοκιμάσει και τα George L και τα Evidence monorail και το kit της Harley Benton. Δεν υπάρχει one size fits all. Αν έχει κάποιος μια πεταλιέρα με καμιά 10ρια πετάλια τα οποία αλλάζουν με τους κύκλους του φεγγαριού, τα solderless καλώδια είναι η μόνη βιώσιμη λύση. Δεν είναι δυνατόν κάθε τόσο να είσαι κόλλα-ξεκόλλα, κόβε τη γκουμούτσα, ταιριαξέ την στο καινούργιο pedalboard arrangement κλπ. Αν κάποιος λοιπόν βρίσκεται σε αυτή την υποπερίπτωση, τότε προτείνω τα Evidence. Πληρώνεις τα βύσματα μια φορά κι αγοράζεις μόνο καλώδιο, όσο κι όποτε το χρειαστείς. Είναι 10% πιο δύσκολα στην τοποθέτηση από ότι τα George L αλλά 10.000% πιο σταθερά. Τα George L απλά δεν κάνουν για πεταλιέρα-τέρας που μετακινείται απ το σπίτι στο προβάδικο, στο live και δεν ξέρω που αλλού. Και το να ψάχνεις πιο καλώδιο σταμάτησε να κάνει επαφή στη μέση του live, δεν έχει καθόλου πλάκα. Been there, done that... Για τα Harley Benton που προαναφέρθηκαν ούτε λόγος. Τα βύσματα σου μένουν στο χέρι με το παραμικρό ακόμη και αυτά που προσπαθείς να συνδέσεις για πρώτη φορά. Οπότε λόγω τιμής και μόνο συστήνονται αποκλειστικά σε όσους θα φτιάξουν μια φορά μια πεταλιέρα για τα σπίτι η οποία δε θα μετακινείται και δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να ασχοληθούν με κολλήσεις. Ακόμη καισε αυτή την περίπτωση συστήνω να παραγείλει κάποιος λίγα περισσότερα απ΄ όσα χρειάζεται ώστε να αντιπαρέλθει αυτά που θα του μείνουν στο χέρι. Για όλες τις υπόλοιπες υποπεριπτώσεις καλύτερα soldered καλώδια, ιδανικά custom για να έχει κάποιος και ωραίο cable management. Αν όμως πρόκειται για τρία-τεσσερα πετάλια, κάτι απλό και έτοιμο κι είσαι αρχηγός.

Εγώ πάλι όταν επέστρεψα Ελλάδα το 2007 μετά από 12 χρόνια που δεν έμενα σταθερά στη χώρα και δεν ήξερα κανέναν, έβαλα μια τέτοια αγγελία, γνώρισα μια τραγουδίστρια κι έναν μπασίστα και όχι μόνο είμαστε ακόμη φίλοι αλλά έκανα φίλους και τους φίλους τους. Βέβαια, δεν έψαχνα 15χρονους να παίξουμε black metal, ούτε trappers για να τα κονομήσω.

Δυστυχώς μέσα σ' ένα forum που κατά κύριο λόγο έχει κάποιος θετικές εμπειρίες είναι εύκολο να είναι πιο χαλαρός και να την πατήσει. Είναι μικροποσό βέβαια και ίσως τελικά λυθεί η παρεξήγηση, το βλέπω δύσκολο κάποιος να δίνει ονοματεπώνυμο και τραπεζικούς λογαριασμούς για να βουτήξει τόσο λίγα χρήματα. Εγώ θα επικοινωνούσα με τη διαχείριση, που συνήθως απαντάει σχετικά άμεσα και θα έκανα λίγη παραπάνω υπομονή πριν ανοίξω νήμα. Πιο εύκολο είναι να την πατήσει πάντως κάποιος σαν πωλητής. Αν εμπλέκονται υπηρεσίες τύπου paypal, πρέπει πάντα να στέλνονται τα δέματα ταχυδρομικά, σε επιβεβαιωμένη διεύθυνση και με τη δέουσα προσοχή. Αλλιώς μπορεί ο παραλήπτης να ισχυριστεί ότι δεν του απεστάλλη ποτέ τίποτα. Ακόμη κι αυτό όμως συνήθως συμβαίνει πιο συχνά με αποστολές στο εξωτερικό.

Καλά το DX7 είναι ήδη hype νοσταλγίας και η 1η version του ήδη πιάνει καλά λεφτά. Αν κρίνω δε από τα αναλογικά synths τα οποία κάθε χρόνο ανεβαίνουν και 20%-30% σε τιμή, είναι μια χαρά επένδυση να αγοράσεις καμιά 100αριά από δαύτα και να τα περιμένεις.

Έχοντας ήδη μείνει πάρα πολύ ευχαριστημένος με τον dry ήχο του Behringer Deepmind 12 (τα εφέ του είναι λίγο 90s), αυτή θα είναι πιθανότατα η επόμενη αγορά μου. Ζηλεύω παααρα πολύ όσους ασχολούνται με ηλεκτρονική μουσική και synthesizers αυτή την εποχή. Έχουν στη διάθεση τους με δυο μισθούς όλα τα holy grails που κάποτε απλά ακούγαμε και ξέραμε πως ποτέ δε θα αποκτήσουμε. https://www.thomann.de/gr/behringer_pro_800.htm?shp=eyJjb3VudHJ5IjoiZ3IiLCJjdXJyZW5jeSI6MiwibGFuZ3VhZ2UiOjJ9&reload=1

Τα μπάσα είναι θέμα κυρίως καμπίνας. Τα greenbacks είναι πιο μεσαία με περισσότερο roll off στα πρίμα. Τα heavy magnet (H) έχουν αρκετά περισσότερα πρίμα, πιο jangly και aggressive μεγάφωνο. Τα Creambacks έχουν λίγο λιγότερη ατάκα απ τα μικρότερα ξαδερφάκια τους και λίγο περισσότερα μπάσα. Πετάλι σε τέτοιους ενισχυτές δοκίμασε και κανα καλό treble booster αντί για overdrive. Και σε full range boost δοκίμασε και το Mad Professor, αν και το Klon είναι επίσης φοβερό σε όλους σχεδόν τους ενισχυτές.

Υπάρχουν διάφορες καλύτερες και χειρότερες εποχές για μεταχειρισμένες Les Paul. Η καλύτερη εποχή που είναι συνάμα και value for money πολλές φορές στα μεταχειρισμένα είναι 2006-2014 περίπου. Πολλές φορές βλέπω 80s κα 90s Les Pauls που στατιστικά οι περισσότερες είναι κακές κιθάρες να πωλούνται πολύ ακριβά. Για να μη μιλήσω για τις 70s Les Pauls που πάλι στατιστικά οι περισσότερες είναι καυσόξυλα της Norlin και τις βλέπω σε φανταστικές τιμές στα μεταχειρισμένα. Χρησιμοποιώ πάντως το "στατιστικά" γιατί στις Les Paul υπάρχουν πάντα καλές και κακές κιθάρες σε όλες τις σειρές της. Οπότε αν έχω μια συμβουλή είναι να μην αγοράζει κάποιος Les Paul που δεν έχει ακούσει αν τη θέλει για να παίζει. Αν πρόκειται για συλλέκτη κλπ αλλάζει το θέμα.

Κι εγώ συμφωνώ ότι είτε βάλεις Swamp Thang ή Tonker ή τα Creambacks θα έχεις βελτίωση του ενισχυτή απ αυτό που έχεις μέχρι σήμερα. Για EV, JBL και Delta θα συνεχίσω με κάθε σεβασμό να διαφωνώ. Για τα Celestions υπάρχουν τα πολύ καλά βιντεάκια της Zilla cabs στο youtube που μπορούν να σε βοηθήσουν να αποφασίσεις. Τα μπάσα να ξέρεις τα βγάζει σε μεγάλο βαθμό η καμπίνα. Αν με τον ίδιο ενισχυτή βάλεις το ίδιο ηχείο σε μια καμπίνα Marshall, σε μία Fender και σε μια Orange δε θα έχεις τον ίδιο ήχο κι ας είναι όλες open back. Μια pine Fender θα έχει συνήθως περισσότερα μπάσα απ τη birch Marshall και η Orange λόγω του αυξημένου floor coupling μπορεί και τα διπλάσια. Μετά βέβαια αλλάζει και η αίσθησή σου για τις υπόλοιπες συχνότητες. Επίσης όταν λες ότι σκέφτεσαι το Βluesbreaker, θα έλεγα ότι καλό είναι να πας να τον ακούσεις. Δεν έχει καμιά σχέση με τον Fender που έχεις, πολύ πιο dark ενισχυτής, λιγότερο headroom.

Αν δεν είναι οι Grateful Dead πανηγύρι που για να τους αντέξουν πλακώνονταν στις υπερδόσεις LSD και οι οποίοι έσπαγαν κάθε ρεκόρ έντασης ήχου στα live τους, τότε δεν ξέρω ποιοι μπορεί να θεωρηθούν πανηγύρι.

Κοίτα το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι ενώ οι Fender και οι Marshalls μοιράζονταν πολλά κοινά στοιχεία σαν κυκλώματα στις απαρχές της ηλεκτρικής κιθάρας, οι Marshalls επικράτησαν στην rock λόγω Celestions. Υπήρχαν αυτοί που συνδύαζαν πχ JBLs και Celestions, αλλά τα JBLs από μόνα τους είναι πιο χρήσιμα για να απομακρύνουν κατσαρίδες και άλλα ζωύφια απ το χώρο μόλις τσιμπήσεις λίγο το γκάζι.

Έχεις δίκιο, πανηγύρια έχουν και στο Αμέρικα ?

χαχαχαχα, καλό αλλά το να βάλει 2 μεγάφωνα σαν το EVL ή το Delta που ζυγίζουν κανα δυο τόνους το καθένα κατά τη γνώμη μου καθιστά τον ενισχυτή μη λειτουργικό αν δεν έχεις roadie να στον κουβαλάει. Επίσης για τα δικά μου γούστα αυτά τα μεγάφωνα είναι μια χαρά για κόρνες, αν παίζεις δημοτικά σε πανηγύρια και θέλεις να σκοτώνεις νύφη και γαμπρό με μια σολ ματζόρε ή για κανα thrash metal μετά αλλά ο OP έχει ήδη έναν metal ενισχυτή. Τα tonker και swamp thang τα έχω ακούσει κι εγώ σε παρόμοιους ενισχυτές, OK μεγάφωνα, επίσης βαριά, θέλουν και άπειρο χρόνο break in κατά τη γνώμη μου σε σοβαρές εντάσεις, αλλά ΟΚ είναι poor man's Celestions στην ουσία του ήχου τους, οπότε στην τελική δεν καταλαβαίνω και την αποτροπή για τα Celestions. Ειδικά τα Creambacks που είναι ότι καλύτερο (επιτέλους) έχει βγάλει στην ιστορία της η Celestion για 2x12 ενισχυτές υψηλού wattage και ότι πιο κοντινό σε Greenbacks ή 70s G12H αντίστοιχα. Με τα μεν Greenback style θα γλυκάνει τα πρίμα του και θα πάρει πολύ καλυτερα μεσαία με τα G12H θα πάρει πιο flat απόκριση που κρατάει τον Fender χαρακτήρα αλλά με κλάσεις καλύτερα και περισσότερα πρίμα απ ότι έχουν όλα τα μεγάφωνα που πρότεινες, τα οποία έχουν πολύ treble roll off - είναι στην κατηγορία dark κατ' εμέ.

Θα συμφωνούσα αν ο OP ήθελε τον αναλογικό ήχο που είχαν στα σούπερ άλμπουμς των 80s. Για lofi indie θεωρώ ότι είναι εφικτό.