kpeyos

To DM-2 είναι θρησκεία. Για την ακρίβεια είναι μια μικρή θρησκεία στα βάθη της άπω Ανατολής στην οποία οι λίγοι πιστοί κάνουν ολόκληρα ταξίδια για να προσκυνήσουν, ενώ ο πολύς κόσμος είτε δεν γνωρίζει την ύπαρξή της, είτε απορεί με αυτούς που ασχολούνται.

Εγώ προσπαθώ να αφήσω τα drums να με πάνε και να έχω όσο πιο πολλούς εντελώς διαφορετικούς ήχους γίνεται. Έχω πχ από snares ένα Yamaha Maple Custom 14x6.5 με Evans UV1/Evans Hazy 300 για backbeat με Canopus dry backbeat snares, ένα Premier 36 με Coated Ambassador/Ambassador & Canopus Chrome Vintage Snares, ένα Premier 2000 Brass με Coated Emperor/Ambassador & Puresound Equalizer Snares, ένα Gabriel 13x6 με CS Ambassador/Ambassador κι ένα Pearl Free Floating Maple 14x6.5 με Powerstroke 77/Ambassador. Οπότε μπορώ να πάω απ' πολύ open και bright, στο μεσαίο και punchy και στο relaxed dry & ζεστό ανάλογα με το τί θέλω. Τώρα για toms θέλω sustain να μπορώ να το κόψω εγώ μετά όσο θέλω, οπότε clear ή coated emperors over ambassadors για τα triple flanged toms και coated ambassador/clear ambassador για τα die cast. Για τα concert toms, emperors με dampening rings ή CS Clear, as nature intended. Για μπότα ανάλογα με το κκομμάτι. Αν πρέπει να βγει μέσα από πολλά γκάζια Aquarian Super Kick ή Evans Emad (προτιμώ την 1η που είναι πιο απλή κατασκευή). Αν θέλω περισσότερα μπάσα Evans Gmad. Σε πιο open Powerstroke 3 και σε τελείως open Evans UV1. Πολύ σπάνια όμως θα πάιξω κάτι να έχει μπότα που να κάνει "boing" σαν τον Βουτσά, και γενικά προτιμώ τους pre-EQed ήχους για να παίρνω αυτό που χρειάζομαι με τη λιγότερη παρέμβαση στο processing.

Καλά σίγουρα κι επίσης εγώ τώρα ξεκίνησα, είμαι μεν φυτουκλοgearhead αλλά άλλο το να χεις παίξει 200 σετ ο ίδιος, δε συγκρίνεται. Αλλά και σε άλλη συζήτηση θυμάμαι ότι σου άρεσαν διαφορετικοί ήχοι, closed miced, dead, που εγώ μόνο σε κανα reggae project θα τους σκεφτόμουν. Αυτή την εποχή προτιμώ τους ήχους που μπορεί και βγάζει ο Eric Valentine για τις ροκ φάσεις και για πιο refined πράγματα τον ήχο που είχαν οι drummers του Sting στα αλμπουμ του μετά τους Police.

Αν δε θες resonance το κόβεις, είτε με την επιλογή που κάνεις σε δέρματα, είτε με κάποιο dampening. Αν το θες και δεν το χεις όμως.... Η παλιές Sonor όντως μου ακούγονται dated. Και οι παλιές recording custom δεν είχαν τις μοντέρνες αναρτήσεις "του υπερβολικού... resonance" αλλά δεν ακούγονται τόσο dead τα toms. Απ' όλα αυτά τα σετ που αναφέρεις, έχω να πω ότι όντως οι Yamaha που ανέφερα δεν μπορούν να πιάσουν τα ακρυλικά ή phenolic sets αλλά δεν το σκέφτηκα γιατί είναι τόσο ιδιαίτερα που ΟΚ, πάει αλλού το πράγμα. Σίγουρα θα τα γούσταρα πολύ για τίποτα Italo 70s (που αγαπώ) ή disco αλλά μέχρι εκεί προσωπικά. Ξέρω, ξέρω, έχει παίξει κι ο Bohnam κλπ, αλλά για τα δικά μου γούστα... Απο κει και πέρα τη Legacy την ανέφερα κι εγώ. Gretsch θα προτιμούσα μόνο αν πήγαινα αποκλειστικά σε jazz/bop ή καμιά Sonor Vintage αν πήγαινα σε jazz ακόμη πιο boomy, τύπου Benny Greb. Αλλά ΟΚ, αν δε μπορείς να παίξεις jazz με την maple custom και να πιάσεις αυτούς τους ήχους είναι μάλλον αλλού το πρόβλημα. Τα Tama Βubinga είναι πολύ ιδιαίτερος ήχος επίσης και όχι πολύ χρήσιμος κατά τη γνώμη μου, πιο μεσαίος απ τα birch με το ίδιο punch παραπάει. Εκτός αν παίζεις "lead drums" σαν τον Keith Moon. Τότε ναι, θα σκοτώνουν. Με single ply coated ambassadors. Μόνο. Οπότε ευχαριστώ θα προτιμήσω μια RC και δε νομίζω ότι μου λείψει.

Δεν τα μπερδεύω με τα Ludwig. Σε πολλά fora διαβάζεις παράπονα για το QC κι υπάρχουν και sets που είναι all over the place. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι κάτι φοβερό, όπως και της Moog, αλλά για μια εταιρεία που τα set της κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν. Βασικά γενικά νομίζω δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η τιμή των Αμερικάνικων σετ της εν έτει 2023. Ναι, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος σήμερα να πας σε Ludwig αν δεν είναι να πας σε Legacy. Μόνη εξαίρεση ίσως η προσφορά που έχει ο Νάκας αυτόν τον καιρό σε δύο εκθεσιακά σετ. Είναι άλλη εταιρεία πλέον. Τα dynasonics είναι φοβερά αλλά δεν υπάρχει "καλύτερο" snare. Different tools for different jobs. Κάποιοι λατρεύουν τον ήχο της χορδιέρας του και κάποιοι το μισούν για τον ίδιο λόγο. Όχι και πάλι παρεξηγήθηκα. Αναφερόμουν στην ιστορία των brands. Η Sonor απέκτησε τα τελευταία χρόνια εξωστρέφεια αλλά για την ποιότητα των drums που κατασκεύαζε, δεν είχε τη θέση που της άξιζε. Επίσης ενώ επένδυσε πολύ στο κομμάτι ποιότητας και κατασκευής κόθρων, άργησε να ακολουθήσει τα trends στο hardware. Έτσι υπάρχουν καταπληκτικά σετ της που λόγω αναρτήσεων ακούγονται λίγο dated. Yamaha Maple Custom - Yamaha Recording Custom. Περιμένω να μου βρεις δυο drumsets που μπορούν να κάνουν κάτι που δεν μπορούν να κάνουν αυτά. Ίσως μόνο τις Ludwig Legacy δεν μπορούν να πιάσουν που είναι πολύ ιδιαίτερος ήχος. Σήμερα ο ήχος όλων των birch drumsets ζυγίζεται ανάλογα με το πόσο πιάνει την RC. Και όσον αφορά την πρώτη σειρά maple custom, είναι σετ που όταν το ακούσεις από κοντά δακρύζεις από την κ@@λα. Tί να συγκριθεί μαζί της... 'Εχω μια export birch superstar. ΟΚ, φθηνή θα μου πεις. Πρόσφατα μου δόθηκε η ευκαιρία για μια Birch Walnut Starclassic. Την άκουσα και μπορώ να πω ότι δεν είχε τίποτα παραπάνω απ την φθηνότερη Superstar, ίσα ίσα πιο πνιγμένη μου ακουγόταν. Ήταν πανέμορφη όμως και ήθελα παααρα πολύ να μου αρέσει, ιδιαίτερα στην τιμή που θα μπορούσα να την αγοράσω. Τέλος πάντων, πάω σπίτι λέω θα δω και μερικά βίντεο πώς γράφει με διαφορετικά δέρματα κλπ. Nope again... Ακούγωντας έφτασα μέχρι τις Star και κάπου εκεί κατάλαβα ότι όλο αυτό το υπέροχο οπτικά hardware, πνίγει τα τύμπανα οπότε η λύση είναι να πας σε single ply coated tom batter heads (η Tama τους βάζει Ambassadors) για να ανοίξουν λίγο χωρίς υπερβολικές αρμονικές. Πολύ περιοριστικό. Και στα λεφτά που κάνει η Star... Έχεις κάποιο πρόβλημα με την Korg? ? Πέρα απ την πλάκα τη σέβομαι αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να έχει βγάλει ιστορικά που να μην μπορείς να το βρείς καλύτερο από άλλη εταιρεία. Είναι καταπληκτικά σετ για το price point τους; Ναι. Ανακάλυψαν την Αμερική όπως έκανε η Gretsch ή η Ludwig ή η Yamaha? Όχι. Εκεί πάει η αντιστοιχία με την Korg που επίσης έχει όλα αυτά που λες για την Pearl. Κάποτε ναι. Οι καινούργιες Saturn όμως, δε νομίζω. Επίσης με το customization που πλέον προσφέρει η Mapex αν κάποιος σκέφτεται για καινούργιο σετ, δε νομίζω ότι μπορεί να τη χτυπήσει εύκολα ο ανταγωνισμός. Αν πχ θες και maple μπότα να τη νιώθεις και birch toms να κάνουν "πίου" και τιμή να μην υποθηκεύσεις το σπίτι, who you gonna call??? H DW έγινε εταιρεία αγοράζοντας μέτριους κώθρους απ την Keller και βάζοντας επάνω hardware. Για μένα και η παλιά Collector's Series ακόμη που έχω ακούσει και γράψει, έχει τρελό punch αλλά ακούγεται σαν τσιμεντόλιθος. Κανένα refinement. Με ποια εταιρεία synth θα την αντιστοιχούσες εσύ λοιπόν; Η British Drum Company φαίνεται πολύ promising, αλλά είναι φρέσκο κουλούρι. Είμαι όμως μεγάλο fanboy του British Engineering. Που με φέρνει στην... Premier. Αν εσύ λοιπόν αισθάνεσαι τυχερός με το Dynasonic, εγώ έχω την πρώτη brass έκδοση του Premier 2000, ένα Premier 36 και μία Premier Elite με Concert toms (που είναι restoration project). Δεν λεχω λόγια για το πόσο υποτιμημένη υπήρξε αυτή η εταιρεία. Ακόμη και τα φθηνά της σετ δεν έχουν καμία σχέση με άλλων εταιρειών και παρ' όλα αυτά βλέπεις κόσμο να μαζεύει παλιές Imperial Star και να αγνοεί εντελώς την υπάρξή τους. Δεν βρήκα αντιστοιχία synthesizer brand τόσο αδικημένου. Αν θες βοηθάς.

Με αφορμή μια ηχογράφηση που δεν "πήγε" όπως την είχα στο μυαλό μου ξεκίνησα να βρω ένα ride που θα είχε καλό ήχο, όχι κάτι συγκεκριμένο μιας και δεν ήξερα την τύφλα μου, απλά κάποια ευκαιριούλα μέσα απ τις αγγελίες του νόιζ: κάποια καλή, mainstream σειρά γνωστού κατασκευαστή ώστε να μην ακούγεται σαν κατσαρόλα. Βρήκα ένα Sabian HH Medium Heavy σε καλή τιμή και ξεκίνησα να ακούω βιντεάκια για να δω αν θα μου έκανε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ξεκίνησα για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια ενασχόλησης με άλλα όργανα να ακούω τις λεπτομέρειες και τη διαφορά των ήχων στα τύμπανα. Fast forward στο σήμερα έχω ήδη τρία drumsets και ζαχαρώνω κάνα δυο ακόμη. Τα δύο απ αυτά που έχω βέβαια είναι projects μιας και η (επιλεκτική) χειρωνακτική εργασία είναι το δίκο μου αντίστοιχο της γιόγκα και του διαλογισμού. Πρόσφατα λοιπόν ξεκίνησα να κάνω μια αντιστοιχία στο μυαλό μου που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Αν οι μάρκες τυμπάνων αντιστοιχούσαν σε μάρκες synths ποιες θα ήταν αυτές και γιατί; Παραθέτω: Gretsch->Moog Αμερικάνοι πρωτοπόροι, χρήση περισσότερο στην jazz και σε πιο "δύσκολα" είδη, αδικαιολόγητα ακριβά γι αυτό που είναι σήμερα, παράπονα για μέτριο QC. Ludwig->Oberheim Τα συναντάς πιο σπάνια, άλλα με το που τα ακούς αμέσως σκέφτεσαι το κλασικό fatness που τους έδωσε τη θέση που έχουν στην ιστορία. Rogers->ARP Instruments Ήταν καταπληκτική στα late 60s - early 70s. Μετά έκλεισε. Sonor->Sequential Circuits Innovators, μοναδικός ήχος, αδίκησαν τον εαυτό τους με κακό management και marketing. Μάλλον γιατί ήταν περισσότερο κατασκευαστές και λιγότερο έμποροι. Yamaha Drums->Yamaha Synths Όταν η Yamaha αποφασίσει να φτιάξει κάτι σωστά ο μόνος λόγος να μην το αγοράσει κάποιος θα είναι η τιμή του. Οι κορυφαίες στιγμές και των δύο οργάνων της ανήκουν. Tama->Roland Εκπληκτικά όργανα στα 80s. Σήμερα τα μπιχλιμπίδια και το "innovation" που προσφέρουν είναι πολύ καλύτερα απ τον actual ήχο τους. Pearl->Korg Τίποτα συγκλονιστικό αλλά ταυτόχρονα το καλύτερο value απ' τα 70s μέχρι σήμερα. Έβγαλαν πολλά όργανα που σήμερα θεωρούνται classics. Mapex->Behringer Ξεκίνησαν και οι δύο ως η Hyundai των αντίστοιχων οργάνων αλλά πολύ γρήγορα έπιασαν ρυθμό και σήμερα ο ανταγωνισμός δυσκολεύεται να τις παρακολουθήσει.

Καλά είμαστε και στην εποχή που το minimal είναι trend, αν δει κάποιος και τα tiny desk concerts και όλη αυτή τη φάση... Στα 90s αν έβγαινες με 8ιντσο θα γέλαγε κι ο μπουφετζής του jazzόμπαρου...???

Πολύ ωραιο το post και νομίζω θα βοηθήσει αυτούς που ψάχνουν κάτι πραγματικά compact. Και όσον αφορά τον ήχο, την ένταση κλπ, εάν εσένα σου κάνει εμάς νομίζω μας περισσεύει. Απλά η δική μου φιλοσοφία είναι πως αν δεν είσαι επαγγελματίας να τρέχεις συνέχεια απο δω κι από κει (δηλαδή σε πανυγήρια ή γαβγάδικα) και κάνεις ξέρω γω τρία ως πέντε gigs το χρόνο, τότε η ζωή είναι πολύ μικρή για τέτοιους συμβιβασμούς. Προσωπικά, δεν το έχω μετανοιώσει καθόλου που στα νιάτα μου κουβαλούσα 30κιλα τέρατα για να ακούγομαι όπως ακριβώς ήθελα.

Anyway...το πού μπορεί να φτάσει η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί ίσως να το αντιληφθεί καλύτερα όποιος έχει δει την εξέλιξη των σκακιστικών μηχανών: Πλέον έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τον άνθρωπο. Θυμάμαι ακόμη αυτούς που προέβλεπαν ότι ποτέ δε θα συμβεί κάτι τέτοιο και ότι οι υπολογιστές δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε στο σημείο που είναι πλήρως αποδεκτό ότι κανείς δεν μπορεί να νικήσει μια σύγχρονη σκακιστική μηχανή μέσα στα όρια του χρόνου χωρίς βοήθεια, και όχι μόνο αυτό, αλλά αντί οι μηχανές να καταφέρουν να μιμηθούν το στυλ και τη δημιουργικότητα των παγκόσμιων πρωταθλήτών, οι νεότεροι παγκόσμιοι πρωταθλήτες είναι αυτοί που πλέον μιμούνται το στυλ των μηχανών.

Είσαι προφανώς ελέυθερος να πιστεύεις ό,τι θες. Αν πιστεύεις ότι παρόλο που μοιράζεσαι το 90% του dna μιας γάτας και το 60% του dna μιας μύγας είσαι ένα μεγαλειώδες θεϊκό δημιούργημα πάνω και πέρα απ΄ όλα αυτά, αν πιστεύεις πως το φαινόμενο doppler δεν αρκεί για να παρατηρήσει κάποιος την κίνηση των αστερισμών και να συνάγει συμπεράσματα για το σύμπαν, αν θεωρείς ότι η επαναληψιμότητα που διαχωρίζει την εγκυρότητα της επιστημονικής παρατήρησης από την καφετζού δεν αρκεί, αν το ότι βλέπεις πρώτα τα βουνά και τα ψηλότερα κτίρια καθώς πλησιάζεις με το πλοίο στο λιμάνι δεν αρκούν για να σε πείσουν για την καμπυλότητα της Γης και θεωρείς ότι πρέπει να έχεις μπει σε διαστημόπλοιο και αν πραγματικά πιστεύεις ότι όσοι διαφωνούν μαζί σου ειναι "τρόλευ" κανείς δεν μπορεί φυσικά να σε πείσει για το αντίθετο.

...ή την καφετζού, τα ζώδια, την ομοιοπαθητικό σου, τους flat earthers και τους αεροψεκασμούς.... Συγγνώμη για την ειρωνεία και την υπερβολή αλλά προσπαθώ να δείξω κάτι: Δεν είναι ότι η επιστήμη έχει φτάσει στο απόλυτο και στο αλάθητο. Απλά μέσα από μία σειρά διεργασιών που έχουν απασχολήσει τα μεγαλύτερα μυαλά σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας αυτό είναι το μόνο εργαλείο που η σίγουρα περιορισμένη αντίληψή μας, μας έχει προσφέρει. Το να την αντιμετωπίζεις κριτικά δεν είναι λάθος, γιατί έτσι φτάσαμε απ τον Αριστοτέλη στον Αϊνστάιν. Αν την απαξιώνεις όμως τότε δεν ξέρω ειλικρινά πού βασίζεις τη ζωή σου. Ξέρω ότι εγώ θα είχα τεράστιο πρόβλημα αν ήμουν στη θέση σου.

Το DM-2 όντως κι εγώ το χρησιμοποιώ live σε "80s slapback" ρυθμίσεις ή σαν εφέ για το self oscillation (που έχει καταπληκτικό). Στο στούντιο αλλάζει η φάση του όμως. Σχεδόν πάντα θα ξεκινήσω από αυτό και μόνο αν δε με βολεύουν τα 300ms θα πάω στα Eventide. Όσο για τα tap tempo, τα παρεστιγμένα κλπ, στο στούντιο πάνω σε γραμμένα drums είναι ζήτημα εξάσκησης να τα παίξεις σωστά. Δε χρειάζεσαι διακοπτάκια... Γενικότερα έχω να πώ ότι έχω ένα ράφι με vintage αναλογικά πετάλια που λατρεύω αλλά μόνο στις ηχογραφήσεις. Έχω αφήσει πίσω μου τον καιρό που παιδευόμουν από πρόβα σε πρόβα και από live σε live να έχω τον ίδιο ήχο. Αν παρόλα αυτά όμως εσύ θέλεις να κάνεις τον Edge με αναλογικό delay σε live καταστάσεις, τότε το tap tempo είναι απαραίτητο. Εκεί υπάρχει και το παλιό Memory Man που είχε βγει με tap tempo και το modern classic Diamond Memory Lane 2. Κανένα βέβαια δεν είναι φθηνό αλλά απ την άλλη αν είσαι δωσμένος, δεν είναι καθόλου κακή επένδυση αυτά τα πετάλια. Ήδη θεωρούνται συλλεκτικά και τα προσέξεις σε καμιά δεκαετία θα βγάλεις και σοβαρά λεφτά. Με την ίδια λογική βέβαια θα σου πρότεινα να πας αφού σου αρέσει σε vintage DM-2 αντί για την επανέκδοση. Εάν είσαι στη φάση που μαζεύεις gear να ξέρεις ότι δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα απ το να μπορείς να πάρεις τα χρήματά σου πίσω. Αυτό που κοστίζει 150€ και θα το πουλήσεις 100€ είναι πολύ πιο ακριβό από αυτό που κοστίζει 400€ και θα πουλήσεις 400€ ή και παραπάνω ? .

Αν μπορεί μια 8ιντση αν ακουστεί πάνω από drummer σε live μια χαρά. Σε ηχογραφήσεις κάθε μεγάφωνο έχει τον δικό του ήχο και όσο κατεβαίνει το μέγεθος ανεβαίνουν συνήθως τα μεσαία και πέφτουν τα μπάσα και πρίμα αλλά και πάλι τα μπάσα εξαρτώνται κυρίως απ' την καμπίνα, οπότε με μια καλή καμπίνα απλά έχεις απλά κάποιο treble roll-off που ίσως να μην είναι καν αντιληπτό. Όσο πέφτει το μέγεθος κερδίζεις επίσης σε ατάκα, οπότε αυτό είναι καλό αν παίζεις punk! Για να είμαι ειλικρινής αν με ρώταγες πριν την αγοράσεις θα έλεγα ότι δεν παίζει να βγει πάνω από drummer σε πανκ φάση σε καμιά περίπτωση, δεδομένου του πόσο χαμηλό πρέπει είναι το sensitivity του 8ιντσου. Εγώ με τον ίδιο ενισχυτή με δυνατό 12ιντσο προχθές άνοιξα αρκετά για να βγω πάνω απ' τον drummer, που έπαιζε όσο πιο χαμηλά μπορούσε -δεδομένου του πόσο μικρός ήταν ο χώρος που μας φιλοξενούσε.

Τo Nova Repeater δεν έχει καμιά σχέση με τα σύγχρονα ψηφιακά πετάλια που προσομοιώνουν αναλογικό ήχο. To Nova είναι ψηφιακό, με 90s χαρακτήρα. Το γουστάρει αυτό και το δείχνει. Κι αυτό γιατί με ψηφιακά delays της TC Electronics γράφτηκαν κάποια από τα μεγαλύτερα albums των 90s και 00s... Είναι κι αυτός signature ήχος δηλαδή αλλά δε συζητάμε επαναλαμβάνω για τέτοιου είδους ψηφιακά πετάλια. Δε θα σου πρότεινε κανείς κάτι τέτοιο.

Είμαι κάτοχος ενός vintage DM2 και έχουν περάσει πολλά, πάρα πολλά delays απ τα χέρια μου. Να ξεκινήσω με ένα disclaimer: Το DM2 παίζει να είναι το αγαπημένο μου πετάλι στον πλανήτη. Είναι το πρώτο πετάλι που ξαναγόρασα όταν, πριν 15 χρόνια, μου έκλεψαν όλον τον εξοπλισμό, οπότε δεν ξέρω αν θα είμαι αντικειμενικός. Αλλά: το DM2 δεν είναι ένα general purpose delay. Είναι το καλύτερο delay αν θέλεις να ακούγεται πραγματικά σαν μέρος του αρχικού σου ήχου, αν θες ένα ζεστό slapback (κάτι που δεν είναι κάτι εύκολο να το πετύχεις με πετάλι που δεν έχει φίλτρο) ή ένα delay που δεν μπερδεύει με αυτό που παίζεις, μιας που με το high cut που έχει όταν το βάζεις πιο κοντά στο max time (300ms) γίνεται κάτι σαν reverb. Σε σχέση με πολλά νεότερα αναλογικά delays, ο συνδυασμός του κυκλώματος της Boss με τα Ιαπωνικά Panasonic τσιπάκια, θεωρείται ως ένας από τους καθαρότερους από πλευράς artefacts και πσηφιακίλας που λένε κι οι νοϊζαίοι ?. Υπάρχει κι ακόμη πιο high end κλώνος του DM2 που θεωρείται ίσως το απόλυτο, το παλιό αναλογικό Way Huge Aqua Puss (όχι η επανέκδοση). Όμως και στα υπόλοιπα αναλογικά delays, τα οικονομικότερα με τους Κινέζικους Panasonic κλώνους, τα artefacts θα τα ακούσεις περισσότερο στο max delay time και όταν παίζεις ψηλά στην ταστιέρα. Πολύ ψηλά. Στην πράξη λοιπόν έχω να πω ότι ποτέ δε με έχουν ενοχλήσει, μάλλον δεν είναι και κάτι που έχω παρατηρήσει για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν θεσπέσια delays με Κινέζικους Panasonic κλώνους, με πρώτο να μου έρχεται στο μυαλό το Delay Llama του ¨δικού μας" Jam. Το Echo Shifter δεν το έχω ακούσει αλλά με τόσα αρνητικά δε θα ασχολούμουν όταν υπάρχουν πλέον άπειρες επιλογές. Τέλος, επειδή επιμένεις για "φουλ αναλογικό": Ο μόνος λόγος για να πάει κάποιος σήμερα σε αναλογικό delay, είναι γιατί θέλει ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα και το mojo. Τα μόνα αναλογικά πετάλια που όντως με τη δισκογραφία που έχουν πίσω το δικαιολογούν αυτό, είναι τα παλιά EH Memory Man και Boss DM2 (τελείως διαφορετικός μεταξύ τους ήχος). Άντε αν θες κάτι πολύ "whacky" και σηκώνει η τσέπη να πας απ τα καινούργια και σε κάποιο Chase Bliss. Σε άλλη περίπτωση υπάρχουν τόσα καταπληκτικά ψηφιακά πετάλια τα οποία ξεκινάν από Ελβετικούς σουγιάδες όπως το επίσης Ελληνικό Crazy Tube Circuits Time. Είναι βασισμένο στο Deep Blue Delay της ιδιοφυΐας που λέγεται Bjorn Juhl αλλά προσθέτει ένα πολύ έξυπνο filtering που μπορεί να τοποθετήσει τα delays όσο μπροστά ή πίσω μπορεί να χρειάζεται και να δώσει αναλογικό ή tape χαρακτήρα. Υπάρχουν επίσης mojo machines όπως το καινούργιο Space Echo που έχει βγάλει η Boss που κι εγώ το λιγουρεύομαι. Όπως είπα το DM2 είναι η αδυναμία μου. Αλλά για να είμαι ξεκάθαρος, έχω και δύο Eventide H9 στην πεταλιέρα να του "κάνουνε παρέα"....? Υ.Γ Αν μου έλεγαν να διαλέξω οπωσδήποτε αναλογικό delay μετά το DM2, θα κοίταγα μόνο το Diamond Memory Lane 2. To παλιό, το μεγάλο, το τετράγωνο με τα original Panasonics. Είναι πολλά, πάρα πολλά τα λεφτά βέβαια...

Ναι κοίτα γενικά στη φαση ιθαγενών που χορεύουν γύρω απ' το βουντού νομίζω πάει: drummers>guitarists>keyboardists>bass players...?

Αντικειμενικά είναι μόνο τα null tests και οι φασματογράφοι. Όχι το αυτί, το δικό σου ή όποιου άλλου. Ποιο αντικείμενο παίζεις κατ' αρχάς; Κάποιο vintage Hammond? Kάποιον ψηφιακό κλώνο; Το ΙΚ? Επίσης, έχω το CX3 καμιά 25αριά χρόνια και ξεκίνησα ως αποκλειστικά οργανίστας. Ακόμη και αν έχεις πολλαπλάσια εμπειρία στο θέμα από μένα, και η δική μου νομίζω αρκεί. Αλίμονο δηλαδή αν περίμενα κάποιον τρίτο μετά από δυόμιση δεκαετίες να μου πει τί ακούω. Εδώ που τα λέμε το παρουσιάζεις σχεδόν σαν κάποιον άθλο το να έχει κάποιος ένα CX3 κι ένα midi keyboard και να τα συγκρίνει στο ίδιο σύστημα χωρίς εφέ. Δεν είναι. Άλλα βλέπω εγώ και άλλα εσύ απ' ότι φαίνεται στα organ και clonewheel fora. Anyway, απ' την απάντηση εδώ γίνεται εμφανές ότι έχεις μια μικρή αδυναμία παρακολούθησης ακόμη και των δικών σου γραφομένων + μια τεράστια πεποίθηση για αυτό που πιστεύεις + ένα καταπληκτικό εγώ (για να σου λέω ότι παίζω τόσα χρόνια και να συνεχίζεις για να με πείσεις ότι δεν ξέρω τί μου γίνεται). Δε μ' ενδιαφέρει λοιπόν να το συνεχίσω άλλο αυτό. Καλή συνέχεια...

ΟΚ επειδή τα έχω ακούσει και τα δύο (απλά μπέρδεψα τις εταιρείες) και της Arturia και της IK, συνεχίζω να προτιμώ και να γράφω με το παλιό μου CX-3 μέσα από ένα Ventilator.

Καλά ΟΚ ας μην το κάνουμε λύσσα αυτό, ασχολούμαι πλέον καμιά 30αριά χρόνια με τρία τέσσερα διαφρετικά όργανα όντας και gearhead, οπότε η σύγκριση με τον φίλο σου μάλλον είναι λίγο άκυρη. Εγώ ακούω Χ εσύ ακούς Ψ, that simple. Το έχω ακούσει και το IK και η άποψή μου παραμένει. Btw, και το IK και το CX3 μέσα από τα ίδια studio monitors και μέσα από το ίδιο studio PA. Κι ο ενισχυτής του Farfisa δεν είναι και κάνα θηρίο... Όταν είπα ότι το CX3 δεν είναι κλώνος βασικά εννοούσα πως αν θες ήχο Hammond, δεν πας να πάρεις το CX3. Συγκαταλέγεται μεν στα Hammond clones, αλλά η γενική αντίληψη είναι πως το CX3 το παίρνεις αν θες CX3. Αν θες Hammond, θα απογοητευτείς. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν.

Μου αρέσει το synthwave και η όλη φάση με τη φάση με το synth revival που συντελέστηκε απ το Stranger Things, το Dark και μετά αλλά παρα είναι μιμητισμός για να συμφωνήσω με αυτό το σχόλιο. Φοβεροί synth ήχοι, άσχετα αν είναι γραμμένοι με vintage synths ή με κάποιο σύγχρονο VST υπάρχουν σήμερα και στη Neo Disco/Retro Pop (Weeknd, Dua Lipa, Miley Cirus) αλλά και στη Neo Soul μπορείς να βρεις κάποιους ωραίους 70s style ήχους. Απλά όλα αυτά ήταν "φρέσκα κουλούρια" στην εποχή τους. Παρουσιάζουν ενδιαφέρον κυρίως για ανθρώπους που έρχονται σε επαφή με αυτά χωρίς να έχουν ακούσει τα αντίστοιχα κομμάτια της εποχής. Γι αυτούς που έζησαν την εποχή not so much, αν και εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν πχ το OST του Stranger Things. Το οποίο παρεμπιπτόντως μου θυμίζει το Running Up That Hill της Kate Bush που έφτασε Νο1 στα charts...το οποίο κι αυτό κάτι μας δείχνει στη σύγκριση παλιού και νέου, δε συμφωνείς;

To CX3 δεν είναι Hammond Clone απ τη στιγμή που οι engineers της Korg αποφάσισαν να το "βελτιώσουν" αφαιρώντας το foldback που είχε "αναγκαστικα" το παλιότερο Hammond. To digital το είχα παίξει, καθόλου δε μου άρεσε προτιμώ το αναλογικό. Γούστα είναι αυτά. Τα VST τα έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα, καμία σχέση. Αυτό που λες νομίζω για συνεργασία με τη Hammond, είναι της Arturia. Και τα Farfisa που λες ότι είναι εύκολα (έχω παίξει με παλιό) εγώ δεν τα ακούω έτσι. Ο ήχος τους in person είναι θηριώδης. Και μόλις πας στα upper registers, τα emulations ακούγονται αστεία (πάντα στα δικά μου αυτιά, είναι βερμπαλισμός αλλά για να μην παρεξηγηθώ). Anyway, to each his own I guess.

Με κάθε σεβασμό θα διαφωνήσω. Αν μπορείς όμως να μου υποδείξεις κάποιο VST ή κάτι άλλο φθηνό και μικρό που να μην το ξεχωρίζεις από ένα παλιό Farfisa, είμαι όλος αυτιά. Αν είχα τον χώρο προσωπικά σίγουρα θα είχα αγοράσει ένα, αλλά ακόμη και η σύγκριση που έχω κάνει σε οτιδήποτε με το παλιό μου Korg CX3 έχει καταδείξει ότι όλα ανεξαρτήτως τα emulations που γνωρίζω εγώ είναι ακόμη πολύ μακριά.

Δεν μίλησα τόσο για τη διαφορά ποιότητας. Αν θες να μιλήσουμε για διαφορά ποιότητας εκεί που υπάρχει σίγουρα χαώδης για εμένα είναι στα organs.

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο πόσο μπορείς να ιδρώσεις έναν ήχο, πόσο σε βάθος μπορείς να μάθεις το ένα synth που έχεις. Είναι όμως κι άλλη η εποχή. Τα 70s ήταν η απαρχή του συνθετικού ήχου στα 80s o συνθετικός ήχος ήταν η αντίδραση στο ζεστό, στο γήινο, στο χίπικο. Υπήρχε κουλτούρα ολόκληρη γύρω από τα synths. Και γύρω από την pop μουσική γενικότερα: Ψυχρός πόλεμος, συντήρηση, χιπιδες, punks, καρεκλάδες... όλα ήταν ένα έναυσμα θετικό ή αρνητικό. Είναι επίσης και άλλη ηλικία. Εμενα πχ κάποια μου αρέσουν απ' τα καινούργια pop αλλά έχω προχωρήσει και σε πιο δύσκολα είδη λόγω ηλικίας... πόσο να ακούσει κάποιος φασολάδες; Άντε να ξανακουσω καμιά παλιά αλλά σε νέες φασολάδες δεν μπορώ πλέον να επενδύσω συναισθηματικά.

Καλά εννοείται. Άλλη δουλειά το ένα όμως κι άλλη δουλειά το άλλο. Δηλαδή αν κάτσεις με ένα U-he Repro 5, που έχει τα presets του και τις εφεδάρες του, σίγουρα θα δουλέψεις, πολύ πιο γρήγορα και άνετα -πριν σου φύγει η έμπνευση- και στο τέλος μπορεί να μην ακούγεται και σημαντική διαφορά απ' το hardware. Ένα hardware prophet όμως σίγουρα θα σε πάει αλλού καθώς έχεις εκεί μπροστά σου hands on τα πάντα και ιδρώνεις τον ήχο. Σε μένα τουλάχιστον πάντα συμβαίνει αυτό. Ακόμη και με pcm drum machine όταν κάτσω να ασχοληθώ, θα βγάλω πολύ καλύτερο αποτέλεσμα απ' το σούπερ user friendly sequencer στο daw. Ίσως γιατί έχω καλύτερη διάθεση όταν μπαίνω στον κόπο; Ίσως γιατί με συνεπαίρνει το vibe? Πάντως και στην κιθάρα το ίδιο συμβαίνει...Έχω δύο Eventide H9 max στην πεταλιέρα και πολλές φορές στο recording θα κατεβάσω απ' το ράφι το παλιό chorus της dod ή το boss dm2. Έχω βγάλει όλα τα ιδιότροπα πετάλια -κάτι fuzzes, wha, univibe, κλπ- από την πεταλιέρα γιατί δεν άντεχα το randomness στις πρόβες και στα live αλλά τα κρατάω και τα χρησιμοποιώ επιλεκτικά.