kpeyos

Ok, ας τα πιάσουμε ένα ένα. Πώς φαντάζεσαι τους δύο βρώμικους ήχους; Δώσε μας ένα παράδειγμα. Πές λίγο και για το διαθέσιμο budget.

Ένας καλός κομπρέσορας είναι πιο χρήσιμος από ένα δεύτερο drive για εμένα γιατί: 1. Θα βοηθήσει να έχεις πιο γεμάτο ήχο στις χαμηλές εντάσεις και στα καθαρά και στα βρώμικα σε ήπια settings. 2. Αντί για δεύτερο drive μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα drive με καλό stacking, να τον βάλεις πρίν από αυτό και να σου μπουστάρει το drive, άρα να έχεις περισσότερο ή λίγότερο drive. Μπορείς ακόμη, αν και συμβαίνει πιο σπάνια να τον βάλεις μετά το drive και να τον χρησιμοποιήσεις σαν booster/sustainer. Επειδή ο OP θα χρησιμοποιήσει την πεταλιέρα και με ακουστική σε σκηνές, ένας καλός, αθόρυβος και κατά προτίμηση optical compressor είναι must για εμένα.

Πάντως αφού παίζεις σε σκηνές και χρησιμοποιείς και ακουστική, θα σου προτείνω από compressor τον Golden Ratio της Crazy Tube Circuits. Τον χρησιμοποιώ για τα πάντα και είναι και εντελώς αθόρυβος. Δεν είναι budget βέβαια, εκτός αν είσαι τυχερός και τον πετύχεις κάπου μεταχειρισμένο. Τώρα για πρόταση drives θα πρέπει να γίνεις πολύ πιο συγκεκριμένος στο τί ήχο ψάχνεις και τί λεφτά δίνεις για να προτείνω.

Ειδικά αν πρόκειται να αγωνιστεί σε τετράκωπο άνευ πηδαλιούχου ??

Κατ' αρχάς αν κατάλαβα καλά, έχεις την Mooer GE250 και ένα μικρό τύπου τρανζιστορ ενισχυτάκι Orange; Τότε πιθανότατα το πρόβλημα είναι με το ενισχυτάκι ειδικά στα drives και όχι με τα εφέ. Κάποια στιγμή ίσως πρέπει να σκεφτείς έναν Fender Pro Junior για pedal platform κι αφού σου αρέσει και η jazz. Φθηνοί είναι, το πολύ 300€ μεταχειρισμένοι. Από κει και πέρα σε αυτό που ρωτάς: Για τα δικά μου γούστα το απόλυτο mini setup είναι compressor-drive-delay. Επίσης για μένα όταν πηγαίνεις σε mini setup, ξεχνάς chorus-phasers-flangers-περίεργα fuzzes και άλλα εξωτικά που θα χρησιμοποιούσες μία στο τόσο. Το reverb επίσης δεν είναι τόσο χρήσιμο για τα είδη που ανέφερες. Καλύτερα delay. Αφού το budget σου είναι σφιχτό, δύο λύσεις μπορώ να σκεφτώ: 1. Μπαίνεις Thomann, κοιτάς Behringer, Harley Benton και Joyo, διαβάζεις κριτικές και αγοράζεις. 2. Βρίσκεις κάποιον εδώ Ελλάδα που φτιάχνει κλώνους (υπάρχουν πλέον πάρα πολλοί), το συζητάτε και σου φτιάχνει αυτό που θέλεις. Αν όμως κρατήσεις την Mooer και τη συνδυάσεις όπως πολύ σωστά προτείνεται και πιο πάνω, τότε πάρε έναν αναλογικό compressor και δύο αναλογικά drives και όλα τα άλλα από τη Mooer.

H Θεσσαλονίκη κατόρθωσε με το μεράκι της να δημιουργήσει κάποτε μια ολόκληρη σκηνή. Γιατί εκεί υπήρχαν άνθρωποι που άκουγαν πρώτα τη μουσική και που υπηρετούσαν πρώτα απ' όλα αυτή ακόμη και βάζοντας μέσα λεφτά που ήξεραν ότι δε θα πάρουν ποτέ πίσω. Στην Αθήνα που όλα ξεκινούσαν πάντα απ΄ το πώς θα βγει κάνα μεροκαματάκι, αυτό δε συνέβη ποτέ. Την εποχή που η Θεσσαλονίκη έβγαζε μπαντάρες, στην Αθήνα όλοι προσπαθούσαν να γίνουν οι επόμενοι Πυξ Λαξ. Δεν υπήρχε κανένα μεράκι, καμία αξιολόγηση και αξιοκρατία και καμία βοήθεια από παραγωγούς-στούντιο-δισκογραφικές. Γι αυτό μπράβο σε όλους όσους τότε βγήκαν μπροστά και δημιούργησαν αυτά που ακούμε μέχρι σήμερα και RIP στον ιδρυτή της Άνω Κάτω Records, που υπήρξε ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του πάζλ.

ΟΚ, ξέρεις τί; Ο άλλος ας πούμε είναι επαγγελματίας ηχολήπτης, έκατσε κι έγραψε τόσες σελίδες επί σελίδων σοβαρά σε ένα topic που πήδηξε απ' το ένα θέμα στο άλλο, κάποιοι μπορεί να διαφωνούν και όλοι μαζί να παθιάζονται αλλά τώρα νομίζω ότι δεν είναι σωστό να το ξεφτιλίζουμε. Ούτε με μια αράδα blanket statements, ούτε με τα αγαπημένα μας κατοικίδια.

Κοίτα το analog vs digital, όπως και cd vs vinyl είναι ήδη κουρασμένα θέματα. Η πληροφορία υπάρχει διαθέσιμη εκεί έξω κι όποιος βαριέται να ψάχνει έχουμε και AI πλέον να το ρωτήσει...?. Έτσι κι αλλιώς η τεχνολογία αλλά και η ανάγκη του εμπορίου σε πολύ λίγα χρόνια θα τα κάνει όλα αυτά irellevant. Σε λίγα χρόνια θα έχουμε albums σε 64bit rips απευθείας από τα master tapes, περασμένα και από AI λογισμικό που θα μπορεί να αντιπαρέλθει την "κούραση" των παλαιών ταινιών. Κι αν κάποιοι τότε επιμένουν να ακούν από βινύλιο, θα είναι κάποιοι ρομαντικοί.

Καμιά σχέση. Μου ακουγόταν χάλια γιατί είχε εντελώς διαφορετικό master. ΥΠΟΘΕΤΩ ότι επειδή δεν μπορούσαν τα πρίμα του album να αποδοθούν στο βινύλιο, είχαν τσιτώσει τα πριμομεσαία για να κάνουν compensate και μετά για να μην ξύνει είχαν βάλει από πάνω κι ένα ωραιότατο de-essing, μούρλια τί να σου πω...

@npap Κατ' αρχάς let's keep cool. Για ήχο συζητάμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, πόσο μάλλον περί αυτιών ? Απαντάω μόνο και μόνο γιατί δεν κατάλαβα αυτό που έγραψες Ποιες ομοιότητες και σε τί; Δεν διεκδίκησα κάποια επιστημονική εγκυρότητα. Όσον αφορά το ύφος...τέλος πάντων δεν καταλαβαίνω...Έχω καλύτερο ύφος και επίσης μηδενική επιστημονική εγκυρότητα όπως και ο @dimsonic; Αναφέρεσαι στα post του @dimsonic συγκρίνοντάς αυτό που παρέθεσα εγώ με αυτά που παρέθεσες εσύ; Είναι κάποιος άλλος συνδυασμός; ?? Δε διαφωνώ με κάτι από τα υπόλοιπα που έγραψες και επίσης όσα έγραψες δεν αναιρούν τίποτα απ' όσα έγραψα εγώ. Γεγονός παραμένει ότι το Paranoid μου αρέσει στο βινύλιο. Και η αγαπημένη μου ψηφιακή μορφή του, είναι πάλι ένα rip που έχει κάνει κάποιος από βινύλιο. Άλλος μπορεί να προτιμά την εκδοχή τoυ cd που έχω ακούσει, με τα τζιτζίκια να του θυμίζουν το καλοκαίρι τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Μπορεί επίσης να υπάρχει και κάποια εκδοχή του άλμπουμ σε cd που δεν έχω ακούσει και η οποία αν την άκουγα να μου άρεσε το ίδιο ή και περισσότερο. Άλλα αν με ρωτήσει τώρα κάποιος, με αυτά τα δεδομένα που έχω θα πω ότι ναι, κάποια παλιότερα άλμπουμ τα προτιμώ απ' τα βινύλια και όχι από τα cd. Δεν πα' να μου αναστήσει και τον Αϊνστάιν να 'ρθει να μου κάνει μάθημα... Τί να κάνουμε, γούστα είναι αυτά.

Sorry αν έχω χάσει κάτι, αλλά το ποστ που κοουοτάρησα και το δικό μου απο κάτω δεν νομίζω ότι αφορούν το topic digital vs analog ή cd vs vinyl εν γένει. Ο @dimsonic λέει ότι κάποια αλμπουμς του ακούγονται καλύτερα σε βινύλιο. Εχει συμβεί και σε εμένα με άλμπουμς της εποχής των σπηλαίων και μπορώ να το καταλάβω. Οι υπόλοιποι λέτε ότι οι digital μορφές είναι ανώτερες ηχητικά του βινυλίου. Ναι οκ, ισχύει. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτό το θέμα μας.

Με βάση αυτό το post, δεν καταλαβαίνω καν την ύπαρξη αυτού του debate. Όσοι ισχυρίζονται ότι το βινύλιο απαιτεί μεγάλες ηχητικές εκπτώσεις έχουν δίκιο. Όσοι επίσης ισχυρίζονται ότι κάποιες εκδόσεις βινυλίου σε άλμπουμ πριν το 80 δεν ξεπεράστηκαν ποτέ, έχουν επίσης δίκιο. Κατά κανόνα, τα πολύ γνωστά άλμπουμ τα οποία μπορεί να έχουν γίνει από 10 remixes & remasters, έχουν αρκετές πιθανότητες να μην υποφέρουν από αυτό το πρόβλημα. Από την άλλη, κι εγώ έχω τρανταχτά παραδείγματα άλμπουμ που ενώ ακούγονται φοβερά στην έκδοση του βινιλίου τους, ακούγονται χάλια στα cd. Πιο γνωστό όλων θα αναφέρω το Paranoid των Sabbath, όπου η αρχική mono έκδοση που έχω με όλες τις εκπτώσεις που έχει, ακούγεται εκπληκτική σε σχέση με τα τζιτζίκια του cd, που όταν τα πρωτοάκουσα με σόκαραν. Λυπάμαι πραγματικά αυτούς που έχουν ακούσει το συγκεκριμένο άλμπουμ μόνο από το cd. Πριν κάποια χρόνια όμως αγόρασα σε βινύλιο και το Mezzanine των Massive Attack και φυσικά ακουγόταν παααααααρα πολύ χειρότερο απ' την ψηφιακή του μορφή, σχεδόν αστείο. Με όλα τα μειονεκτήματα που αναφέρονται εδώ για το συγκεκριμένο μέσο. Αυτό όμως είναι εύκολα αντιληπτό και εξηγήσιμο το γιατί συμβαίνει, μιας και ισχύουν τα όσα προαναφέρθηκαν για τα ελλατώματα του βινυλίου. Το αντίθετο όμως; Γιατί ένα "απωλεστικό" μέσο που απαιτεί ιδιαίτερο mastering να ακούγεται καλύτερα από το cd του? Δεν έχω απάντηση, μόνο μια θεωρία: Ότι οι αρχικές μίξεις των παλιών άλμπουμς λάμβαναν υπόψιν τις απώλειες και έκαναν compensate τονίζοντας συγκεκριμένες περιοχές ιδιαίτερα στα υψηλομεσαία. Όταν αυτές οι ηχογραφήσεις πέρασαν σε cd, το mastering ίσως να έγινε πιο flat, ξαφνικά βγήκε όλο αυτό το "κρυμμένο" high end στις υψηλές συχνότητες και άλλαξε η αντιληπτή ισορροπία της αρχικής μίξης. Ίσως και να πατήθηκε και λίγο παραπάνω στο master για να γίνει πιο μοντέρνο, που και αυτό επίσης αν συνέβη σίγουρα συνετέλεσε. 'Οπως είπα, είναι απλά μια θεωρία μου που προσπαθεί όμως να εξηγήσει ένα υπαρκτό φαινόμενο. Το να ισχυρίζονται κάποιοι ότι αυτό το φαινόμενο δεν υπάρχει, δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί αντιβαίνει αυτό που ξεκάθαρα ακούω. Το να προσπαθήσουν επίσης να πουν ότι το cd αντιπροσωπεύει τον ήχο έτσι όπως θα τον ήθελε να ακούγεται η μπάντα, είναι απλά λάθος. Καμιά μπάντα δεν θέλει να ακούγεται έτσι. Aπό την άλλη όταν έρθει κάποιος να μου πει ότι αγόρασε σε βινύλιο ένα άλμπουν του 2023, απλά θα μειδιάσω. Προφανώς και θα ακούγεται χειρότερα. Ο λόγος που ακόμη υπάρχουν αυτά το φυσικά μέσα είναι γιατί μπορούν να μεταφέρουν έναν καλλιτέχνη από το σύμπαν που βρίσκεται η καλλιτεχνική δημιουργία, σε έναν ωκεανό στον οποίο βρίσκονται τα βινύλια, με περισσότερες έτσι πιθανότητες να σε ανακαλύψει ένα κοινό συλλεκτών. Πάντως και οι μεν και ο δε έχετε δίκιο. What's the fuss?

Μια χαρά στέκεται η προσπάθεια. Απλά επειδή έχουμε 2023 και γράφεις instrumentals, κάτι θα πρέπει να υπάρχει σαν καλλιτεχνική πρόταση που θα το πάει στο επόμενο level. Αν σε ενδιαφέρει φυσικά κάτι τέτοιο. Αλλιώς ακούγεται απλά σαν δοκιμή. Δεν έχει σημασία αν ξέρεις μία ή είκοσι κλίμακες ή αν μπορείς να παίξεις σόλο πάνω από πολυρυθμικά patterns. Υπάρχουν άπειροι μουσικοί που κατέχουν αυτές τις τεχνικές ικανότητες και παρόλα αυτά παραμένουν αδιάφοροι. Και ο λόγος που πραραμένουν αδιάφοροι είναι πάνω κάτω ο ίδιος. Δεν μπορείς να ακούσεις την ψυχή και την προσωπική έκφραση. Μια επίδειξη δυνατοτήτων, όσο καταπληκτικές και να είναι αυτές, από μόνη της δε θα συγκινίσει παραπάνω από το επίπεδο παρακολούθησης παράστασης τσίρκου. Οπότε η πρότασή μου είναι: άκου μουσική, δες συναυλίες, διάβασε κάποιο βιβλίο, πήγαινε θέατρο και σινεμά, εμπνεύσου και κάτσε να γράψεις έχοντας πραγματικό λόγο να το κάνεις.

Πρώτη εκ των δύο ημερών των εμφανίσεων των Artic Monkeys στο Release, η οποία προστέθηκε ως extra day, μιας και η αρχικά προγραμματισμένη εμφάνιση τους για τις 19/7 είχε γίνει sold out. Παρόλα αυτά, με τη λήξη της συναυλίας στις 18/7, το σύστημα εισητηρίων έβγαζε και πάλι διαθέσιμα εισητήρια για τις 19/7 ? Τεράστια προσέλευση κόσμου και αυτή την extra μέρα πάντως. Δύσκολο το πάρκινγκ μετά τις 21:00 που ξεκινούσαν οι Hives ως support. Παρόλες τις συνθήκες καύσωνα, ο κόσμος είχε έρθει για να πιάσει μια καλή θέση από αρκετά νωρίς, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Arctic Monkeys ήταν προγραμματισμένο να βγούν 22:50. Ήταν πρακτικά αδύνατο για όποιον δεν ειχε έρθει από νωρίς να βρεθεί σε θέση καλής θέασης του συγκροτήματος, αφού μπροστά από τον πύργο του ηχολήπτη επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ακόμη πιο δύσκολη ήταν η αποχώρηση για τα αυτοκίνητα, δεδομένης και της έλλειψης υποστήριξης από την αστυνομία, η οποία όπως εξήγησε η διοργάνωση του festival ήταν δικαίως απασχολημένη από τις πυρκαϊές που έκαιγαν στην Αττική. Το συγκρότημα βγήκε στην προγραμματισμένη ώρα και συνολικά μαζί με το encore έπαιξε σχεδόν μιαμιση ώρα, έχοντας κουβαλήσει μαζί του για το live τόνους από old school και vintage gear, τιμώντας έτσι την προσέλευση του κόσμου με ένα κορυφαίας ποιότητας ήχητικό αποτέλεσμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (έλλειψε το when the sun goes down) έπαιξαν όλα τα μεγάλα τους τραγούδια. Το centerpiece ήταν φυσικά o Alex Turner με την vintage Epiphone Coronet περασμένη μέσα από έναν Selmer Zodiac Twin 30. Η εκτέλεση του σετ ήταν πολύ καλή αν και οριακά ίσως λίγο πιο υποτονική απ' ότι θα μπορούσαν. Αυτό πάντως δικαιολογείται και λίγο, δεδομένων των θερμοκρασιών που πρέπει να επικρατούσαν στην σκηνή. Όσο για τον Alex Turner, τo γεγονός ότι έγραψε ένα album με το επίπεδο της τραγουδοποιϊας και του story telling που έχει το "whatever people say I am..." στα 18 του και αμέσως μετά έκανε το side project των Last Shadow Puppets με την πιο επιτυχημένη και δημοφιλή ίσως προσπάθεια απόδοσης ενός ήχου κοντά σε αυτόν της ωριμότητας του Scott Walker, θα ήταν από μόνο του αρκετό ίσως για να τον χαρακτηρίσει κάποιος μουσική ιδιοφυϊα. Αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτό. Πήγε στο Rancho de la Luna των QOTSA, επανίδρυσε το στυλ του και την ίδια την μπάντα και μετά από μια περίοδο μετάβασης, εφτασε με έναν τελείως διαφορετικό ήχο στο AM του 2013 να προσεγγίσει ηλικίες που κανονικά δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για το rock και να γίνει superstar με τραγουδια όπως τα "are you mine" και "do I wanna know?". Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν θα πω ότι για εμένα είναι ο John Lennon των millennials, που διατηρεί τεράστια απήχηση και στην GenZ, όπως καταλάβαμε όλοι όσοι παρευρεθήκαμε χθες στο Release, όπου πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες στρίγγλιζαν απ την αρχή μέχρι το τέλος τους στίχους απ όλα σχεδόν τα τραγούδια τους ?

Η ισχύς του ενισχυτή δεν παίζει από μόνη της μεγάλο ρόλο στην ένταση. Για να διπλασιάσεις την ένταση στο ίδιο κύκλωμα και με την ίδια καμπίνα και μεγάφωνο, πρέπει να δεκαπλασιάσεις την ισχύ (αν αντέχει το μεγάφωνο). Το αντίθετο για να την μειώσεις στο μισό. Από 'κει και πέρα, τα κυκλώματα των ενισχυτών αλλά και τα μεγάφωνα έχουν το καθένα το δικό τους sweet spot. Υπάρχουν άπειροι πεντακάθαροι ενισχυτές με αδιανόητο volume, όπως υπάρχουν και μεγάφωνα με τεράστιο headroom. Το πρόβλημα είναι ότι πολλά από αυτά ακούγονται πιο κρύα κι από ψυγεία και τα διάφορα drives ή fuzzes ακούγονται λες και τα παίζεις με μπουζούκι καρφί στο PA. Το οποίο βέβαια σε κάποιους αρέσει. Μετά υπάρχουν και ενισχυτές με μηδενικό headroom. Βάζεις επάνω μια κιθάρα με humbuckers και απ' το 2 αρχίζει η βρώμα, άρα τα καθαρά σου απλά δεν υπάρχουν όταν προσπαθείς να παίξεις εκτός σπιτιού. Και φυσικά έχουν σχεδιαστεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες και πααααααααααρα πολλοί ενισχυτές με μεσαίο headroom και καλά σχεδιασμένα master volumes και μεγάφωνα τα οποία ακούν σε ένα μεγάλο εύρος έντασης. Κάποιοι έχουν ακόμη και ενσωματωμένα attenuators. Μάλλον κάτι τέτοιο ψάχνεις. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι να ρίξεις μια ματιά στους Dr.Z. Δεν είναι οι πιο φθηνοί αλλά ούτε και οι πιο ακριβοί ενισχυτές και γι αυτά που προσφέρουν μιλάμε για ενισχυτές που τους πληρώνεις μια φορά και τελειώνει το ζήτημα. Έχει αρκετούς με Αμερικάνικο voicing και θα βρεις κι Ευρώπη και πολλούς μεταχειρισμένους.

Δεν είμαι κέντρο είμαι 3-4 χλμ πιο κοντά αλλά είπα doable, εννοώντας βασικά ότι μπορεί και να μην πεθάνω...??

Νέα Ερυθραία

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_age_at_first_marriage#Europe χαχα, όχι αν και από το σπίτι μου είναι doable. Αλλά όταν το πιο κοντινό πάρκινγκ που θα βρεις είναι στο 20λεπτο ποδαράτο από την είσοδο, μέχρι το πέρας του event και της επιστροφής, έχεις κάνει τα απαραίτητα. Ναι αλλα΄αν είχες έρθει στους Black Keys, θα έπαιρνες πολλές ιδέες και για το Mega Vibe...

Η αναπαραγωγή είναι ο βασικότερος πυλώνας όλων των έμβιων όντων. Ως εκ τούτου είναι μια φυσική κατάσταση η οποία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μικροαστική σε καμία περίπτωση. Ο γάμος πάλι δημιουργεί ένα πλαίσιο αναγκαίο απ΄τη στιγμή που υπάρχει κοινή προσπάθεια, κτήση αγαθών και κληρονομικό δίκαιο. Εκτός αν θεωρείς ότι μετά από δεκαετίες συμβίωσης με κάποιον πρέπει όταν πεθάνεις να καρπωθεί τα πάντα ένα συγγενολόι που μπορεί να μην έχεις δει και ποτέ στη ζωή σου. Το ότι κάποιοι θέλουν να πορευτούν μόνοι τους στη ζωή και να μη μοιραστούν τίποτα, ή ζουν ως μπον βιβέρς χωρις να νοιάζονται για κτήσεις, όσο τους το επιτρέπουν οι δυνάμεις τους και η καλή τους υγεία , δεν καθιστά τους υπόλοιπους μικροαστούς. Υπάρχουν ευτυχισμένα ζευγάρια που είναι μαζί απ την εφηβεία και μικροαστοί singles, όπως και το αντίθετο. ΥΓ: Όταν λέω γάμος εννοώ οποιαδήποτε μορφή δέσμευσης από την οποία απορρέουν οι ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα. Είτε με παπά, είτε με σύμφωνο, είτε με ό,τι άλλο.

To αν ο γάμος και η τεκνοποίηση είναι μικροαστικές πρακτικές σηκώνει από μόνο του πολύ συζήτηση. Το αν είναι δεδομένο της εποχής να παντρεύεται κάποιος σε μεγαλύτερη ηλικία επίσης σηκώνει πολύ συζήτηση μιας και o μέσος όρος στην Ευρώπη με εξαίρεση τις σκανδιναβικές χώρες είναι στα 30-32. Το τί σημαίνει επίσης ωρίμανση επιδέχεται πολλών ερμηνειών αλλά για εμένα κάποιος που κατάφερε να κάνει οικογένεια και να μεγαλώσει παιδιά με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους συμβιβασμούς που έχει μάθει σε ένα εύρος τομέων στη ζωή του, ξεκινώντας από τον επαγγελματικό, δείχνει ένα defacto επίπεδο ωρίμανσης, το οποίο το ότι πήγε σε μια συναυλία δεν μπορεί να το άρει. Δηλαδή αν μου έλεγες ότι στα 50 παράτησε οικογένειες και παιδιά και πήγε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το σαφάρι θα το συζητούσα. Αλλά επειδή φόρεσε μπλουζάκι G'n'R???

Οι ηλικίες αλλάζουν όπως και τα ήθη. Μπορεί να μας φαίνεται παράξενο και είναι όντως πρωτόγνωρο αλλά είναι μια καινούργια πραγματικότητα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, είχε κυκλοφορήσει εφημερίδα με τίτλο για δυστύχημα στο Σύνταγμα που ανέφερε "υπερήλικα ετών 45" ? Σήμερα στα 50 πάρα πολλοί ξεκινούν μια δεύτερη ανεμελιά. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει κι έχουν ακόμη σχεδόν άλλη τόση ζωή μπροστά, ιδιαίτερα αν έχουν σεβαστεί το σώμα τους τα προηγούμενα χρόνια. Κάποτε επίσης τη χώρα κυβερνούσαν κάτι τύποι που οργάνωναν δημοτικούς χορούς και κατόπιν κάτι τύποι που γέμιζαν τα σκυλάδικα. Σήμερα την χωρα κυβερνάει κάποιος που μέχρι πριν εκλεγεί πρόεδρος του κόμματός του, κυκλοφορούσε με φθαρμένο μπλουζάκι Soundgarden. Οπότε το πώς θα "άρμοζε στην ηλικία μας" έχει να κάνει και πάρα πολύ με όλα αυτά. Προφανώς συγκεκριμένες καταστάσεις απαιτούν ένα επίσης συγκεκριμένο dress code. Κι εγώ άπειρες φορές έχω σκάσει απ τη ζέστη με το κουστούμι μέσα στον καύσωνα, αλλά θα ήταν και άκρως προσβλητικό για όλους τους άλλους που επίσης έχουν βγάλει το δέρμα τους να ντυθώ όπως με βολεύει. Στον προσωπικό μου χρόνο όμως θα κάνω ότι νομίζω και θα ντυθώ επίσης όπως νομίζω.

Εγώ πάλι θα πω ότι ευτυχώς για τη χώρα οι περισσότεροι 50άρηδες έχουν ξεφύγει επιτέλους από αυτό το "cult" που συνοδευόταν και από ένα αντίστοιχο μενταλιτέ.

To φθαρμένο μπλουζάκι και οι συναυλίες είναι μικροαστικά. Ο πραγματικός αντικονφορμισμός είναι φθηνό κουστούμι, τζόνυ και φουντούκι πρώτο τραπέζι πίστα ??

Εγώ πάντως πήγα και είδα Black Keys (και Puscifer αλλά δε μου άρεσαν) τις προάλλες στο Terra Vibe και έχω κλείσει και Arctic Monkeys για τις 18/7. Ο καρδιολόγος μου έχει συστήσει να περπατάω και το βρήκα μια καλή ευκαιρία.

Προσωπικά δεν πηγαίνω σε συναυλίες συγκροτημάτων που έχω ήδη δει στα peak τους, με μόνη ίσως εξαίρεση τους Pearl Jam και κάποιες μπάντες τις οποίες θέλει να δει η συντροφός μου. Παρόλα αυτά το "ξεμωράθηκαν" μου φαίνεται χοντρό. Δε χρειάζεται να φτάσουν όλοι στα 50 τους να ακούν Ξενάκη και Ornette Coleman. Άσε που αν δεν έχει ασχοληθεί κάποιος και πιο σοβαρά με τη μουσική αυτά είναι το ίδιο ακαταλαβίστικα με το να προσπαθήσω εγώ να εκτιμήσω μια έκθεση Cy Twombly. Όσο για τον Διονυσίου, περι ορέξεως κολοκυθόπιτα. Κατά καιρούς ακούω και λαϊκά αλλά ο συγκεκριμένος ποτέ δε μου άρεσε.