kpeyos

Δεν ξέρω, νομίζω ότι η προσέγγιση του Cobb είναι το Nashville trend, όχι τα concert toms. Ναι δεν ταιριάζουν τα τύμπανα του Albini στα τραγούδια των Jayhawks αλλά μάλλον ούτε και τα τύμπανα των Fleetwood Mac και του Bob Marley είναι τα πιο κατάλληλα.

Γουάι Γκοντ, γουάι; Υ.Γ Νομίζω ότι έτσι γράφει τύμπανα κάποιος που δεν έχει ξαναδει ντραμσετ και μικρόφωνα στη ζωή του ??. Γενικά είμαι της άποψης ότι στον ήχο ισχύει το "περί ορέξεως..." αλλά αυτό πλησιάζει για εμένα το αντικειμενικά κακό.

Κάποτε όλα έπρεπε να είναι τόσα δα μικρά και καθαρά για να χωράνε κάτω από τις φωνές. Δεν ήταν μόνο ότι δεν υπήρχαν room mics στα τύμπανα και και τα overheads έγραφαν μόνο πιάτα. Έβαζαν υδραυλικά δέρματα, έπαιζαν με concert toms, το snare ήταν ό,τι επιζούσε απ το parallel compression μαζί με κάποιο white noise sample, όλες οι κιθάρες direct από preamps κλπ κλπ. Δεν ήταν οι Έλληνες που δεν ήξεραν, όλοι αυτά έκαναν. Απλά το grunge και ο Albini, απ' τα 90s και μετα, τα έκαναν όλα αυτά λίγο παρωχυμένα, για να φτάσουμε σήμερα σε τύπους σαν τον Valentine που γράφει underheads και χρησιμοποιεί room mics με 10 compressors και saturators ή σαν τον Dave Cobb που γράφει τύμπανα με δυο μικρόφωνα στον χώρο.

Φορ γκοντ'σ σέικ, τελ μι γιου αρ τζόκινγκ ?

Το συγκεκριμένο site τους δίνει ως κεραμικούς. Στο gear page οσους έχουν ανοιξει u-1000 σε παλιες Greco ήταν A8. Ίδιοι με τους Ibanez Super 70s. https://reverb.com/item/12611848-maxon-u1000-super-70-paf-matched-pair-of-pickups-1979-alnico-8-ibanez-greco-1979 http://japaneseguitars.blogspot.com/2019/12/under-hood-maxon-1974-u-1000-pickup.html https://www.mylespaul.com/threads/fs-maxon-u-1000-pickups-japanese-paf-copies.157836/ https://www.mylespaul.com/threads/1976-japan-greco-maxon-pickups.465124/ O Tom Holmes Α4 έφτιαχνε μόνο στις αρχές. Έχω μιλήσει μαζί του. Κάποια στιγμή πρόσφερε Α4 επίσης σαν option κι από ένα σημείο και μετά μόνο A2. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως είναι Α2. Επίσης μεγαλύτερη διαφορά έχουν οι potted vs unpotted μαγνήτες του απ' ότι οι A2 απ τους A4. Επίσης από την εμπειρία μου με τους Α2 και ως potted και ως unpotted. Κανένας Α4 δε θα κάνει τόσο μεγάλη διαφορά σε σχέση με έναν Α2. Δεν υπάρχουν Dr. Z Αυτός φτιάχνει ενισχυτές. Υπάρχουν Dry Z. θα τους βρεις στο site που παρέθεσες. @ez τί χορδές χρησιμοποιείς στις LP σου;

Οι περισσότεροι Tom Holmes είναι A2. Οι DryZ A3. Οι στοκ μαγνήτες της Greco συνηθως A5 ή Α8.

Μέσα απ το laptop και με το Beano να παρεμβάλλεται πολύ δύσκολο αλλά θα κάνω εστω κι έτσι την προσπάθειά μου: 1. Tom Holmes 2. Κούφια Greco με DryZ 3. Hot Μαγνήτες Greco σε Solid Body

Οκ θέλω λινκ απ' το στορυ. Έστω και σε pm. Πολλές παλιές Ελληνικές επαγγελματικές (μεγάλων στούντιο) ηχογραφήσεις μου αρέσουν. Και ειδικά επειδή δεν παίζει να είχαν και τον εξοπλισμό ή τους μουσικούς του Abbey Road, θεωρώ ότι υπήρχε γνώση και αισθητική. Τώρα για ερασιτέχνες που έγραφαν ροκ, δεν το συζητώ ότι συμφωνώ.

900 κατοστάρικα καινούργιος, άρα 600 μεταχειρισμένος απ' τον τύπο που συνειδητοποίησε ότι δεν του κάνει για metal, μια χαρά για κάποιον που δεν έχει αυτόν τον ήχο...το tone stack να 'ναι ίδιο και δε βαριέσαι....με ένα SM57 ή ακόμη χειρότερα ένα Sennheiser μπροστά, ακόμη και το EH 22 Caliber περνάει για Super Lead κι αποθεώνεται?

Καλά περί ορέξεως δε συζητώ, απλά σχολίασα πως αν κάνεις ένα συγκριτικό και πας και προσθέτεις σε όλες τις κιθάρες τη μπανιέρα, το δυσκολεύεις ακόμη παραπάνω. Κατα τ αλλά, μια χαρά το slap. Αν παίζεις rockabilly ή σε ταινία James Bond...?

Ναι αυτό που τον απογειώνει προσθέτοντας λίγες συχνότητες τραγουδάω στο μπάνιο μου. Αυτόν που για να τον αποφύγουμε βάζουμε κάνα χαλακι κάτω απ' τον ενισχυτή, να μη βλέπει το μικρόφωνο το πλακάκι του Leroy Merlin.

Μην παίρνετε Jazzmasters. Δε φτάνουνε για όλους.

Εννοούσα τα early reflections που προσομοιώνει το slapback. Το μπανιεροβαθος.

Τα άκουσα κι εγώ για λίγο, είχα την αίσθηση ότι οι πρωτες 4 ήταν Tele, η 5η η JM, και οι 6,7 & 8 μου ακούγονταν όλες για Strat οπότε μπερδεύτηκα, με εκνεύρισε και το βάθος λουτροκαμπινέ που τις έκανε όλες να μοιάζουν ακόμη πιο πολύ μεταξύ τους και τα παράτησα.? Το takeaway του shootout πάντως είναι πως κανείς δε χρειάζεται τόσες φέντερς ?

Αναφερόμουν κυρίως σε ιστορίες που ακούγονται στα ξένα fora, τις εποχές που μάλλον υπήρχε και αρκετή δουλειά για όλους. Τα εδώ studios τα έζησα μόνο ως μουσικός στην προ-ιντερνετ περίοδο και καταλαβαίνω απόλυτα τί θες να πεις. Στην Ελλάδα ούτε στην οικοδομή δε σου έδειχνε ο άλλος, όχι να σε κάνει και καλλιτέχνη της μίξης σε τόσο μικρή αγορά, να του φας μετά τη δουλειά....

Εγώ αν δε βγάλει η Harley Benton ακριβή κλώνο του CS-80 με max κόστος 99 ευρώ, δεν ασχολούμαι πλέον. Πόσα Behringer να πάρω...

Δεν υπάρχει "εργαλείο μούσα" που θα αντικαταστήσει τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει, τις ταινίες που δεν έχεις δει και τη μουσική που δεν έχεις ακούσει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ιδιαίτερα όσο πιο ερασιτέχνης είναι κάποιος, το σύνολο των αισθήσεών του θα πρέπει να μπει στη δουλειά. Πρώτο χρήσιμο εργαλείο πχ, ένα Izotope Tone Balance, για να έχει μια οπτική απεικόνιση ενός ballpark, ώστε να μπορεί να εκτιμήσει το πόσο εκτός βρίσκονται οι τονικές και δυναμικές περιοχές της μίξης του. Δεύτερο τα χέρια του, ακουμπώντας απαλά τα woofers των near fields, μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα πολλές φορές των παλμό των χαμηλών συχνοτήτων και τους συντονισμούς, απ' ότι ένα ερασιτεχνικό set up θα επέτρεπε στα αυτιά να κάνουν. Οπότε επιστρέφοντας στο θέμα του thread που άνοιξε ο @john_guitar: Στo να χρησιμοποιήσεις ένα plugin eq απλά για να δώσει χαρακτήρα, θα έλεγα καλύτερα όχι. Τα έχω δοκιμάσει αυτά όταν κι εγώ ξεκινούσα. Πλέον μετά από άπειρες ώρες στις οποίες έκανα μίξεις με ένα κάρο vst σε κάθε κανάλι, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω στο τέλος ότι η μίξη ακουγόταν καλύτερα μόλις τα έκανα όλα bypass ?, έχω καταλήξει στο ότι το καλύτερο είναι να μιξάρεις "καθαρά" και να βλέπεις στο τέλος αν χρειάζεται κάτι. Όσον αφορά το δουλεύω σε εικονική κονσόλα vs δουλεύω με γραφική απεικόνιση, τάσσομαι σαφώς υπέρ του δεύτερου για κάποιον που ξεκινάει σήμερα μόνος του στο σπίτι. Το εξήγησα παραπάνω ότι όλες οι αισθήσεις χρειάζονται ανάπτυξη για να βοηθήσουν και η προσέγγιση που προτείνω αποσκοπεί ακριβώς εκεί. Αντίθετα, η εικονική κονσόλα μπορεί να είναι πάρα πολύ χρήσιμη στους παλιότερους που ξέρουν να τη δουλεύουν, οι οποίοι όμως την είχαν μάθει μέσα σε έναν επαγγελματικό χώρο, με καλή ακουστική και κάποιον να τους δείχνει. Για τον νιούμπι στο σπίτι του, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μάθει κάτι έτσι, χωρίς καμία καθοδήγηση, στο 3x3 υπνοδωμάτιό του. Έχω επίσης να σου προτείνω δύο καταπληκτικά κανάλια στο youtube: To πρώτο λέγεται "Making records with Eric Valentine" και εκεί θα μάθεις τη δημιουργική χρήση των Saturators ώστε να βγάζεις όσο χαρακτήρα θέλεις (και τα άλμπουμ του έχουν πολύ) χωρίς να παιδεύεσαι με τέτοια διλήμματα. Το δεύτερο είναι το "House of Kush" όπου θα σε πάει ψυχολογικά και νοητικά μπροστά στο θέμα μιξης και επικεντρωνεται πολύ στο decision making που απ' ΄ότι βλέπω σε απασχολεί. Εν κατακλείδι πάντως "these things take time" που θα λεγε και ο Χάμφρεϊ στο "Yes minister". H όλη φάση είναι σα να μαθαίνεις ένα όργανο. Ανάλογα με το χρόνο, τον κόπο και το χρήμα που θα αφιερώσει κάποιος, αν ανήκει στον μέσο όρο μετά από καμιά δεκαετιά θα καταφέρει να κουρδίσει το αυτί του και να φτάσει σε ένα συμπαθητικό επίπεδο. Μαγικά δε γίνονται. Υ.Γ Αν παρόλα αυτά επιμένεις να θες τον χαρακτήρα κάποιου συγκεριμένου αναλογικού μηχανήματος και το σηκώνουν οι τσέπες σου και ο υπολογιστής σου, η δική μου πρόταση είναι να κοιτάξεις τα Acustica Audio Nebula. Είναι μία τελείως διαφορετική προσέγγιση. Κάποιοι ορκίζονται σε αυτά, κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι τα καινούργια plugins τα έχουν φτάσει, για μένα πάντως αξίζουν τον κόπο.

@bouzoukleri Αν ξέρεις κι έχεις και τον χρόνο αν την φέρεις μόνος σου, είναι πολύ καλή περίπτωση. Αϊ ρεστ μάι κέις. Πάτα το.

Πολύ όμορφη, και σε αυτή την τιμή, σχεδόν ακαταμάχητη - πιο φθηνή από δυο επισκέψεις στο σουπερμαρκετ ? Κάποια πραγματάκια που θα με προβλημάτιζαν σε μια τόσο οικονομική κιθάρα (για να μην πατήσεις το κουμπί): 1. Το βάρος. Έχοντας αντίστοιχη εμπειρία από κιθάρες αυτής της κλάσης, κάποιες ήταν τόσο βαριές που δεν δοκίμασα καν να τις κρατήσω. Απλά τις έβαλα για πούλημα. Το καλό σε αυτή τη φάση είναι ότι τόσο φθηνές κιθάρες φεύγουν πολύ γρήγορα, κι άντε να χάσεις κανα 50ρικο. 2. Το γεγονός ότι κατά 99% θα θέλει δουλειά στα τάστα και στο nut. Άλλα 100€ αν δεν ξέρεις να το κάνεις μόνος σου. 3. Τα ηλεκτρικά. Ο μαγνήτης πίσω θα θέλει 250k για να πάιξει σωστά και ο μπροστά 500k. Οκ, υπάρχουν κόλπα για να το φτιάξεις να βλέπουν διαφορετικές αντιστάσεις με τα ίδια pots αλλά αυτή η κιθάρα μάλλον δεν θα είναι τόσο sofisticated. Οπότε, αν εισαι περίεργος σαν κι εμένα, πας για μόντες. Αν δεν ξέρεις να τις κάνεις μόνος σου, βάλε άλλο ένα κατοστάρικο (μιας που τις κάνεις θα αλλάξεις και κανα pot και καναν πυκνωτή με καλύτερους). 4. Μαγνήτες. Τους έβαλα τελευταίους στη λίστα γιατί εγώ έτσι κι αλλιώς πάντα τους αλλάζω. Αλλά από κει και πέρα, η συγκεκριμένη μάλλον θα 'χει επάνω κεραμικούς της πλάκας, οπότε η αλλάγη θα είναι must. Κόστος: Από 150€. Μ αυτά και μ' αυτά δηλαδή, έστω και με δόσεις φτάνεις να χεις δώσει μαζί με την αγορά 4-5 κατοστάρικα για να την φέρεις στα γούστα σου. Σ αυτή την τιμή υπάρχουν επιλογές στα μεταχειρισμένα εξίσου καλές ή καλύτερες. Αλλά αν γουστάρεις το σχήμα, το setup των μαγνητών της κλπ, είναι πολύ ιδιαίτερο όργανο για να το βρεις στις αγγελίες. Υ.Γ Γιατί ξέχασα το σημαντικότερο: Μην εκπλαγείς αν σε καμιά πενταετία η βέργα του μπράτσου σταματήσει να "ακούει". Το έχω επίσης συναντήσει σε κάποιες τόσο φθηνές κιθάρες. Κυρίως σε Squier.

Εξάσκηση και υπομονή. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος μαγικός τρόπος. Ξεκίνα απλά, από παιδικά τραγουδάκια να συντονίζεις το δεξί με το αριστερό. Όταν θα είσαι άνετος με αυτό μπορείς να πας σε κάποια εύκολα κομμάτια κλασικής πχ: κατόπιν στο walking bass σε blues/rock 'n' roll, σε intermediate κομμάτια κλασικής κλπ κλπ και κάποια στιγμή θα φτάσεις κι εκεί που θέλεις. Οι περισσότεροι πληκτράδες έχουν περάσει χρόνια με Hanon, Schmitt και λοιπούς. Δεν ξύπνησαν απλά μια μέρα και παίζανε Rachmaninov. Έχεις περάσει ποτέ από διαδικασία ωδείων ή κάποιας άλλης formal εκμάθησης;

Γι αυτό και δε θα το πρότεινα ποτέ εις εσάς. Διότι είστε φύσει ασυγκράτητος ?

Είναι θέμα ανεξαρτησίας και το αντιμετωπίσαμε όλοι νομίζω στις αρχές. Κάποια μέρα απλά θα ξυπνήσεις και θα μπορείς να το κάνεις αυτόματα, εφόσον συνεχίσεις να το προσπαθείς. Προτείνω ασκήσεις ανεξαρτησίας για αρχάριους σε κάνα YouTube ή καμιά δεκαριά μαθήματα με όμορφη δασκάλα, να σου δίνει και κίνητρο. Στη δεύτερη περίπτωση θα σου διορθώσει και τα χέρια, που σίγουρα αν είσαι αυτοδίδακτος, κάτι θα θέλουν. Εμένα πάλι αυτή την εποχή τα paradiddles με δυσκολεύουν περισσότερο. Ετσι είναι ότι ξεκινάς καινούργιο. Το ότι κάποιος μπορεί να παίξει Paganini δεν σημαίνει ότι θα μπορέσει σ' ένα μήνα να βγάλει και την σόλο του Buddy Richie:)

Δεν έχω ακούσει το mini από κοντά και μάλλον θα το απέφευγα. Υπάρχουν βέβαια και άπειροι κλώνοι tubescreamer, σχεδόν κάθε δεύτερο overdrive που κυκλοφορεί στην αγορά. Αυτά είναι της Maxon, της εταιρείας που πρωτο έφτιαξε το κύκλωμα για την Ibanez: https://smart.noiz.gr/details.php?id=548257 https://smart.noiz.gr/details.php?id=548755 https://smart.noiz.gr/details.php?id=548629 https://smart.noiz.gr/details.php?id=528854

Επισης εύκολος ήχος για ένα tubescreamer.

OK, δεν είναι high gain ήχοι. Της Κετικίδη μου ακούγεται symmetrical cliping (Tubescreamer) και των Cosmosquad assymetrical (Boss-OD1, MXR+). Μπορείς και με κάποιο Marshall in a box πετάλι να φτάσεις κοντά και στους δύο αυτούς ήχους σε καθαρό ενισχυτή. Θα απέφευγα τα βαριά distortions για τέτοιους ήχους πάντως.