kpeyos

H Focusrite είναι plug and play. Oi Μotu είναι λιιιγο πιο περίεργες. Για τις Antelope δεν το συζητώ καν, μείνε μακριά αν θες plug and play.

Δεν είχα ποτέ Audient. Όλοι λένε ότι έχει πολύ καλούς προενισχυτές για την τιμή της αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά παράπονα στο ίντερνετ ότι βγάζoyn μεγάλα προβλήματα σαν hardware. Γενικά μου έχει μείνει η αίσθηση ότι πάσχει λίγο από αξιοπιστία.

Κατ' αρχάς @odis13, καμία από αυτές τις κάρτες δεν έχει ως δυνατό σημείο τα preamps/dac. H πρώτη μου πρόταση φυσικά θα ήταν, αφού σου άρεσαν τόσο πολύ οι προενισχυτές της Apogee Duet, να βρεις μια μεταχειρισμένη τέτοια αλλά καταλαβαίνω ότι δε θες να φύγεις απ' το PC. Επειδή λοιπόν έχω κάνει Α/Β tests στο ίδιο υλικό με μια Apogee Ensemble (κοντινή, λίγο καλύτερη από την Duet), μια Focusrite Forte (ίδια preamps με τις Clarett), μια MOTU Audio Express και μια Antelope ZenQ, να πως ακούστηκαν στα αυτιά μου: 1. H Apogee είχε το μεγαλύτερο punch απ' όλες και τα πιο σφιχτά μπάσα. 2. Η Focusrite σαφώς πιο μαλακό ήχο, πιο ζεστή με πιο απλωμένα μπάσα, πιο θολά transients όμως. 3. Η MOTU ήταν μια χαρά ουδέτερη, η πιο γρήγορη απ΄ όλες σε PC είχε όμως κάποιες αστάθειες στους drivers, όχι κάτι ιδιαίτερα ενοχλητικό, αλλά που και πού χρειαζόταν κανα restart. 4. Η Antelope ένοιωσα ότι ήταν η πιο καθαρή και πιστή στο υλικό, τα καλύτερα transients αλλά ψηλά στην προενίσχυση, η πιο θορυβώδης. Βέβαια έχει άπειρο gain.... Η Antelope επίσης έχει τον πιο πολύπλοκο τρόπο λειτουργίας στο PC, ιδιαίτερα αν πας σε Thunderbolt και Native Zero Latency plugins, πρέπει να έχεις γνώσεις και υπομονή. Οι πρότασή μου σε αυτά τα χρήματα είναι η Focurite Clarett, αν μπορείς να γλυτώσεις τo ΦΠΑ ή τη βρεις μεταχειρισμένη. Θα έβαζα και καμιά Forte μεταχειρισμένη, μιας και στην ουσία είναι ίδιες -και μάλιστα η Forte έχει και πολύ καλύτερο design- αλλά η Forte δεν υποστηρίζεται πλέον σε drivers, φτάνει μέχρι W10. Ακόμη κι αν χρειάζεται να δώσεις κάτι παραπάνω, για μένα αξίζει. Είναι άλλωστε πολύ κοντά: https://www.audioshow.gr/focusrite-thunderbolt-audio-midi-interface?skr_prm=WyIzMGEwZDgwNS04YjM3LTRhYzUtOWJiMi1iZTQwYmJjNjc1NDYiLDE3MDYyNjcxOTUwMDMseyJhcHBfdHlwZSI6IndlYiIsImNwIjoiYiIsInRhZ3MiOiIifV0 Πολύ δύσκολο να ξενερώσεις με το DAC της Clarett σε σχέση με αυτό που έχεις. Δεν παίρνω όρκο γιατί δεν τα έχω ακούσει, αν συγκρίνω όμως με την Antelope τη διαφορά (που υπάρχει) νομίζω ελάχιστοι θα την καταλάβαιναν.

Τη μέρα που θα ακούσω πίθηκο να τραγουδάει Ηπειρώτικο μοιρολόι ή να γράφει ένα άλμπουμ σαν αυτά του Neil Young, θα συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά έτσι όπως πάει το youtube, πιο πιθανό βλέπω σε λίγα χρόνια να δούμε πίθηκο να παίζει το "Far beyond the sun" στη διπλάσια ταχύτητα από τον Yngwie.

Ως τώρα πάντως μόνο εσύ και ο @Mixolydianb9b13 κάνετε αυτό το οποίο με κατηγορείς ότι θα μπορούσα να προκαλέσω. Το οποίο βασικά ξεκίνησες εσύ, γιατί εγώ εκφράζω προσωπικό γούστο σε ένα κομμάτι τέχνης και εσύ μου το αρνείσαι, όπως αρνείσαι και να καταλάβεις ότι άλλο βιρτουόζος, που είναι αυτό που έγραψα στο post μου, και άλλο καλλιτέχνης. Μπορεί ένας καλλιτέχνης να είναι βιρτουόζος; Φυσικά. Με ενδιαφέρει τότε; Φυσικά. Μπορεί ένας βιρτουόζος να μην είναι καλλιτέχνης; Φυσικά (εξ' ου και το παράδειγμα που αρνείστε να καταλάβετε). Με ενδιαφέρει τότε; Καθόλου. Μπορεί ένας καλλιτέχνης να μην είναι βιρτουόζος; Φυσικά. Με ενδιαφέρει τότε; Φυσικά. Έχω δικαίωμα ύπαρξης αν με συγκινεί περισσότερο μια Ηπειρώτισσα που δεν ξέρει μουσική, ή ένας bluesman που παίζει σε μια χορδή ή ο Lee Renaldo ή ο Neil Young περισσότερο απ' ότι με συγκινεί ο κάθε Andy Timmons ή ο Alan Holdsworth ή ο Yngwie ή και οι περισσότεροι οργανοπαίκτες που παίζουν για άλλους συναδέλφους τους κατά κύριο λόγο; Φυσικά. Πρόσβαλλα κανέναν επειδή εκφράζω αυτό το προσωπικό μου γούστο; Φυσικά και όχι.

Ελπίζω ότι οι περισσότεροι μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ τεχνικής και τέχνης.

Καταρχάς εκφράζω προσωπικά γούστα. Δεν πρόσβαλα κανέναν. Αν θες να το συζητήσουμε σοβαρά όμως ναι, υπάρχει και μια μερίδα μουσικού κοινού που τίποτα δε θα μπορούσε να τη νοιάζει λιγότερο από την ίδια τη δεξιοτεχνία. Οπότε αν συζητάμε για παιξίματα και κάποιοι βιάζονται να γράψουν ότι όσοι παίζουν τρεις νότες υιοθετούν το "less is more" κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, πρέπει να καταλάβουν ότι μπορεί να μη μοιράζονται όλοι την αισθητική τους. Να παίζουν τρεις νότες επειδή απλά ποτέ δε χρειάστηκαν τέταρτη. Δεν έχω συνηθίσει ακόμη το 2024. Είναι και δίσεκτο. ?

Εντάξει επίσης δεν ακούν όλοι βιρτουόζικα είδη, ούτε τους εκφράζουν αυτά. Άμα θέλω βιρτουόζο να εντυπωσιαστώ εν έτει 2023, θα βάλω κάποιο 5χρονο Ασιατάκι στο youtube ?. Άμα θέλω να ακούσω μουσική, είναι πιο πιθανόν να βάλω Neil Young...

Αν είσαι κιθαρίστας που παίζει για άλλους κιθαρίστες, ντράμερ που παίζει για άλλους ντράμερς κ.ο.κ , αν είσαι jazzίστας που ήρθε η ώρα σου να σολάρεις το more is more είναι το αναμενόμενο. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις και ειδικά εκεί που υπάρχουν φωνητικά το less is more είναι ο κανόνας. Εξάλλου ο παίκτης θα φανεί και εκεί. Όταν άκουσα John Meyer αμέσως έψαξα να δω ποιος έπαιζε drums -και με ποιο ταμπούρο. (Απ: Steve Jordan, Yamaha 13x7 SJ signature). Οι περισσότεροι drummers από τα τραγούδια του Collaiuta το 7 days του Sting διασκευάζουν. Από Steve Gadd το 50 ways to leave your lover. Οκ δεν είναι κομμάτια για κάποιον που παίζει drums μια βδομάδα, αλλά δεν είναι και το απόγειο της τεχνικής.

H Professional βγαίνει στα 2.169€. Σε αυτή την κατηγορία τιμής θα έχει πολύ σοβαρό ανταγωνισμό.

Ειδικά για Harley Benton, μπορεί να μην πήγαινα σε b-stock. Κυρίως από τον φόβο μην επεστράφη λόγω βάρους, που μου έχει μείνει από τότε που αγόρασα ένα HB Jazz Bass για έναν φίλο και το οποίο κατέληξε τελικά να δωρίσει σε αστροφυσικούς που μελετούν τις μαύρες τρύπες ? Θα έπαιρνα τις πιθανότητες μου -σταυρώνοντας τα δάκτυλα- με μια καινούργια.

Θέλω να αναφέρω τον El Estepario Siberiano και τον Benny Greb. Για να μη μας λένε πουρά?

Έχεις ακούσει Έλληνες τζαζίστες ωδείων; ? H απάντηση είναι ναι άλλα όχι. Ο Steve Jordan πάνω κάτω αυτό λέει. Ότι πήρε ένα κλασικό κομμάτι και το έφερε στα δικά του ακούσματα (που αν κρίνουμε απ' το beat που έβαλε ήταν οι Run DMC?) γιατί δεν είχε την απαιτούμενη μουσική κουλτούρα τότε ώστε να τιμήσει το original.

Ναι, ο Vinnie ήταν: http://www.thepolicewiki.org/Police_wiki/index.php?title=1993-1995_Ten_Summoner's_Tales_Tour

Ghost notes στα backbeats, αυτή η μάστιγα ? Νομίζω πάντως πως με όλον τον σεβασμό στον Steve Jordan δεν είναι κάποιο απόσταγμα σοφίας. Οι περισσότεροι μουσικοί απ' τη στιγμή που μπαίνουν στη διαδικασία των recordings εξελίσσονται με παρόμοιο τρόπο: Αρχίζουν και καταλαβαίνουν τί δουλεύει και τί δεν δουλεύει σε μια παραγωγή. Εκτός αν οι ηρωές τους φοράνε κολάν, βάτες, μακιγιάζ ή πάιζουν με χρυσά κλαρίνα ? Που με φέρνει στο δεύτερο point: Η αισθητική προέρχεται κυρίως από τη μουσική που ακούς, όχι από τη μουσική που παίζεις. Και βέβαια η συνολική αισθητική που παίζει και τον μεγαλύτερο ρόλο έχει να κάνει με πολύ περισσότερα πράγματα από τη μουσική.

Ίσως ο κορυφαίος εν ζωή drummer με close second τον Steve Gadd για μένα.

Συμφωνώ ότι τα χέρια παίζουν μεγάλο ρόλο, αλλά... Με αρκετό γκάζι κι ένα Shure SM57 μπροστά, έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες διαφορές πάνε περίπατο. Με αρκετό γκάζι ακόμη και στο δωμάτιο μειώνονται αρκετά οι διαφορές. Τα ερώτημα είναι: επηρεάζει η κιθάρα το πώς θα παίξεις; Για μένα ναι, αποκλείεται να βγάλω το ίδιο part με διαφορετικές κιθάρες.

Νομίζω κι εγώ σε αυτό το price range μονόδρομος είναι. Έχει και κάποια ο Νάκας αλλά ξεφεύγουν απ' το budget σου, πάντως ίσως αξίζει να δεις πώς σου κάθονται στο χέρι. Ερώτηση: Γιατί Ukelele και όχι ακουστικό μπάσο;

Για το 2023 προσωπικά θα διαφωνήσω και στο λέω ως ένας άνθρωπος που πριν 25 χρόνια πλήρωσε $700 για ένα σετ Tom Holmes. Tότε όμως μόνο ο Tom Holmes και ο JM Rolph έφτιαχναν σοβαρούς PAFs. Σήμερα υπάρχουν σε διάφορα επίπεδα δεκάδες high-end κατασκευαστές που έχουν κάνει reverse engineering, χρησιμοποιούν τις σωστές μηχανές, NOS ή vintage correct υλικά, κλωνοποιούν ακομή και συγκεκριμένους μαγνήτες από κιθάρες που έχουν γράψει ιστορία. Με τα μισά χρήματα σήμερα μπορείς να πάρεις όποια version '50s PAF, '60s Pat Sticker ή 70s T-Top. Ακόμη και κλώνους Dry-Z που είχαν οι high end MIJ Les Pauls φτιάχνουν. Επίσης μιλάμε για μία εταιρεία που στη γενική αντίληψη των PAFάκηδων, τους τελευταίους καλούς μαγνήτες τους έβγαλε στις αρχές του '80 (Tim Shaw), δηλαδή πριν 40 χρόνια. Και ως πρόσφατα μαθών (ευτυχώς όχι παθών) με τους Custombuckers, σε καμία περίπτωση δε θα ρίσκαρα τα λεφτά μου. Είμαι κατά 99,9% σίγουρος, διαβάζοντας και την περιγραφή ότι και αυτοί οι μαγνήτες του 1000ρικου που βγάζει τώρα είναι απλά μια mass produced υλοποίηση με υλικά του 5ευρου. Αν είχαν βάλει καναν μονόκερο μέσα, είμαι σίγουρος ότι δε θα παρέλειπαν να τον διαφημίσουν.

Και εκεί που μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι πλέον έχουν τερματίσει οι λόγοι για hate posts με θέμα τη Gibson έρχεται με τρομερό comeback, λανσάροντας τους "1959" PAFs στην τιμή ευκαιρίας των $999 ? https://www.gibson.com/en-US/Product/1959-Humbucker-Collectors-Edition-Series-1-Exclusive/PU59DCNC2-SET

O πρώτος ήχος μου θυμίζει Grissom, ο δεύτερος περισσότερο Page. Και οι δυο ήχοι μπορούν να σταθούν και να μιξαριστούν. Και οι δύο έχουν τους χώρους τους.

Φυσικά και υπάρχουν ένα κάρο δυσκολίες με τα modular συστήματα. Θα τα πρότεινα ποτέ σε κάποιον που θέλει να έχει στη διάθεσή του έτοιμους 40 ήχους για να ένα synth pop live set? Φυσικά και όχι. Σε κάποιον experimentalist όμως που θέλει να φτιάξει κάτι μονάδικό; 100%. Η κάθε μουσική έχει τα δικά της εργαλεία έμπνευσης. Αν κάποιος καταδικάζει τα modular synths, τότε τί έχει να πει για μπάντες όπως οι Autechre που ανοίγουν synths και κάνουν circuit bending? Το εύκολα παραμετροποιήσιμο έχει το μειονέκτημα ότι μπορείς να παράξεις εύκολα αυτό που έχεις στο μυαλό σου αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό, το οποίο πολλοί το θεωρούν έως και απαραίτητο στοιχείο της τέχνης. Γιατί όπως είπε και ο Marcel Duchamp όταν έσπασαν κατά λάθος το έργο του κατά τη διάρκεια παρουσίασης: "now the artwork is finished"

Καλημέρα και καλωσόρισες. Κατ' αρχάς πες μας και το μοντέλο του ενισχυτή ακουστικών για να καταλάβουμε καλύτερα. Αυτό όμως που προσωπικά δεν κατάλαβα από το post είναι γιατί δεν βάζεις απευθείας τα ακουστικά στο phones της κονσόλας και χρειάζεσαι επιπλέον ενισχυτή.

Όπως είπα επειδή περνάνε διάφορα απ΄ τα χέρια μου αλλά κι επειδή παρακολουθώ και τη φάση DIY mics, που αυτοί γενικά το 'χουν πολύ, πλέον η φάση δεν έχει και πολλά κοινά με πριν μια δεκαετία που έδινες 500€ για ένα αντίγραφο με Κ-47 κάψα που έξυνε χειρότερα κι από κιμωλία σε μαυροπίνακα. Και ΟΚ, το RE-20 έχει έναν all time classic ήχο για "μαλακά" είδη και ως single mic στο kick. Aλλά νομίζω ότι κάποιο ribbon ή U47 ψευτοclone θα μπορούσε να δώσει ενδιαφέροντα αποτελέσματα παίζοντας και με το positioning. Eπίσης κι εγώ δεν τρελαίνομαι με δυναμικά στα toms που το απαίσιο bleed τους καταστρέφει τα πάντα, κι επίσης αν είναι να βάλω ένα SM57, γιατί να μη βάλω τα t-bone; Δηλαδή πόσο χειρότερα μπορεί να είναι στα toms από ένα SM57; Είναι και στη μισή τιμή αλλά και λόγω γεωμετρίας φαντάζομαι θα έχουν και λιγότερο bleed. ΥΓ: Επίσης το EV έχει έναν pre-EQed ήχο, που δεν με ξετρελαίνει αυτή την περίοδο. Προτιμώ ειδικά το kick πιο flat και να το φέρνω εγώ εκεί που θέλω. Για τον ίδιο λόγο δε μου αρέσουν τα AKG που είναι πολύ οικονομικά γι αυτό που προσφέρουν αλλά είναι επίσης pre-EQed προς τη μοντέρνα πλευρά.

Χρόνο με τον χρόνο βλέπω ότι η ποιότητα των Κινέζικων μικροφώνων έχει βελτιωθεί πολύ. Πέρυσι τέτοιο καιρό βρήκα στις αγγελίες ένα SE Ribbon στα 200€ και όταν το άκουσα έμεινα με το στόμα ανοικτό. Στα πυκνωτικά επίσης η ποιότητα σήμερα δεν έχει καμία σχέση κατά τη γνώμη μου με αυτή πριν που υπήρχε 10 χρόνια πριν αλλά και οι τιμές αυτών των Κινέζικων μικροφώνων έχουν μειωθεί πάρα πολύ. Οπότε αυτό που ρωτάω είναι αν αξίζει κάποιος να δώσει 600€ για ένα δυναμικό EV RΕ20 ή 400€ για ένα Sennheiser MD 421, που θεωρούνται classic mics για toms και kick drums, όταν μπορεί να αγοράσει πυκνωτικά της SE με 100€ ή ακόμη και αντίγραφα Earthworks απ' τον Thomann (t-bone) με 50€. Έχει κανείς εμπειρία σύγκρισης;