kpeyos

Κοίτα αν σκεφτείς ότι μια πλαστική Danelectro έγραψε κάποτε το Kashmir των Zeppelin, δεν τις λες και εντελώς χάλια ?

Μάλλον απ' την περιγραφές σου καλύτερα να κοίταζες αν βρεις καμιά Gretsch Renown. Και μάλλον γενικότερα maple και όχι birch τύμπανα.

https://www.trimis.com.gr/ntrams-krousta/ntrams/set-ntrams/set-ntrams-tama-mp42zs-ddb.html Αυτή πάντως είναι στα 2.670€ και μάλιστα την είχε και προσφορά black Friday στα 2.200, θα την είχα αγοράσει σε εκείνη την τιμή αλλά την έβαλε όντως για μια μέρα και δεν την πρόλαβα.

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι Antelope ZenQ. Έχει δύο εισόδους DI και δύο για μικρόφωνα, έχει zero latency fx (αν θέλετε να βάλετε, λίγο βάθος, κανα κομπρεσσοράκι για να μην τσιρίζει ο μαγνήτης κλπ.). Δεν ξέρω το budget σας και υπάρχει και κάτι αρνητικό στις Antelope, ότι δεν είναι οι πιο εύχρηστες κάρτες του κόσμου, μάλλον το αντίθετο. Προϋποθέτουν κάποια υπομονή και σίγουρα απευθύνονται σε ανθρώπους που το χουν λίγο με την τεχνολογία. Ποιότητα ήχου πάρα πολύ καλή όμως και έχουν στρώσει και το customer support, πρόσφατα επισκεύασαν τη δική μου τζάμπα και μου την έστειλαν πίσω, πλήρωσα μόνο τα μεταφορικά για να πάει Βουλγαρία.

@Apostol. Κατ΄αρχάς η Starclassic και γενικά η Tama πολύ μικρή σχέση έχει σαν ήχος με την Pearl Session ή τα Mapex Saturn ή τα Gretsch Catalina (που είναι και πολύ οικονομικότερη κατηγορία) τα οποία έχουν αναφερθεί. Ίσως κάποια σετ της Yamaha είναι πιο κοντά, και πάντα μιλάμε για Birch. Η καλές σειρές της Tama είναι πολύ πιο μαζεμένες και focused. Eίναι πολύ καλύτερα recording sets απ' ότι είναι live sets, ειδικά τα birch. Περίπου όπως και τα Yamaha δηλαδή. Συνήθως τα αντίστοιχα Tama έχουν λίγο περισσότερα μπάσα και είναι λιγότερο "καθαρά" απ' τα Yamaha. Επίσης οι μπότες της Tama είναι εντελώς άλλη κατηγορία για rock παιξίματα, πολύ δύσκολα τiς αγγίζει η Pearl ή η Mapex ή η Yamaha απ' όσα έχω ακούσει. Δεν έχω ακούσει τη συγκεκριμένη 22x14, οπότε δεν μπορώ να την προτείνω με τόση ευκολία. Αν ήταν τουλάχιστον 22x16 θα έλεγα όρμα. (Αν τελίκά θες Tama ήχο γιατί δεν έχω καταλάβει).

Όλοι αυτοί καλό θα ήταν κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση.

Εν τω μεταξύ αν μπει κάποιος στο hashtag #Μενδώνη_songs στο "X" (πρώην twitter) και δει τραγούδια που προτείνονται προς αντικατάσταση του ξένου ρεπερτορίου, θα κλάψει απ' τα γέλια... Όχι άλλο ABBA μόνο αδερφούς Κατσάμπα...?

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό γενναίοι μου...Πάμε όλοι για remix Ελλήνοφωνης μουσικής, σε ΙΝΣΤΡΟΥΜΕΝΤΑΛΕ σούπα με μισάωρο μπιτάκι. Κατά προτίμηση θα έλεγα παλιά Σμυρναϊικα, να μην μπλέκουμε και με δικαιώματα.???

Πώς θα μοιραστεί αυτή η πίτα μεταξύ των Ελλήνων δημιουργών; Και θα ρισκάρουν χώροι μαζικής συγκέντρωσης, από τα supermarkets, μέχρι τα ξενοδοχεία και τα αεροδρόμια, χωρις να έχουν κάτι να κερδίσουν εμπράκτως από αυτό;

Kαι θα σου πω κι ένα άλλο κόλπο: Δε χρειάζεται καν να είσαι ο εσύ ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Μπορείς απλά να έχεις έναν χώρο στον οποίο γίνονται "καλλιτεχνικές εκδηλώσεις" και να βρεις μερικούς "καλλιτέχνες" να τα μοιραζόσαστε.

Με το ίδιο σκεπτικό που επικαλείται το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, προτείνω το 45% των ανδρικών ενδυμάτων να αποτελείται από φουστανέλες. Πέραν της πλάκας, υπάρχουν φυσικά πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις, οι οποίες όμως ξεφεύγουν από τα πεδία ενδιαφέροντος αυτού του χώρου. Από καθαρά καλλιτεχνική / μουσική σκοπιά η γνώμη μου είναι πως η μουσική ως σοβαρή τέχνη πάντα χρειαζόταν προστασία για να επιβιώσει. Από τους κλασικούς συνθέτες μέχρι τις μεγάλες ορχήστρες και από τους προστάτες ευγενείς της αναγέννησης και του διαφωτισμού μέχρι τους χορηγούς της εποχής μας. Αλλά το να προστατεύεται η μουσική που ανήκει στην διασκέδαση, είναι κάτι που με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Δηλαδή αν κάποιος τέχνη δεν κάνει και δεν διασκεδάζει και κανέναν, ίσως θα έπρεπε να βρει κάτι άλλο για να βιοπορίζεται, να γίνει κι αυτός χρήσιμος στη κοινωνία αντί να προσπαθεί να επιβιώσει με νομοθετικές ρυθμίσεις, Ήδη θεωρώ ότι το καθεστώς που δίνονται επιδοτήσεις στους καλλιτέχνες είναι εντελώς λανθασμένο. Χωρίς κανένα σοβαρό κριτήριο, όποιος ιδρύει ένα σχήμα ή μια ΚΙΝΣΕΠ, ΜΚΟ κλπ, στέλνει ένα σχέδιο και μοιράζεται το κομμάτι του προϋπολογισμού που του αντιστοιχεί σύμφωνα με μια απλή διαίρεση. Αυτό έχει οδηγήσει στο να υποβάλλει ο κάθε τυχάρπαστος μια μπούρδα για να τσεπώσει και στερεί τη δυνατότητα από πραγματικά καλλιτεχνικές προτάσεις με όραμα και ανάγκη στήριξης την κατάλληλη χρηματοδότηση. Γιατί από τη στιγμή που έχουν φτάσει να υποβάλλουν κάθε χρόνο πάνω από χίλιοι "καλλιτέχνες", το ποσό που τελικά φτάνει να αντιστοιχεί σε κάθε σχήμα είναι από πεντοχίλιαρο μέχρι δεκαχίλιαρο που δεν επαρκεί στο να γίνει κάποια σοβαρή παραγωγή με πρόβες κλπ. Μιλάμε λοιπόν για 5 έως 10 εκατομμύρια φόρων κάθε χρόνο πεταμένα στα σκουπίδια.

Κρίμα να μην γουστάρω ηχητικά τόσο πολύ (και να μη μπορώ να παίξω με) Gretsch. Αυτή τη Fame οπτικά θα τη χτύπαγα στο δευτερόλεπτο. Μόνο μια junior style Gretsch με Dynasonics μου είχε κάτσει στο χέρι και ηχητικά. Με τα σκάφη της δεν το έχω καθόλου.

Μπάσα = καμπίνα. Όταν λέω καμπίνα εννοώ τρεις παράγοντες: 1.Όγκο 2.Floor coupling 3.Closed vs open back. Τα μεγάφωνα ποτέ δεν έκαναν αισθητή διαφορά σε κάποια από τις πολλές δοκιμές μου. Το ίδιο μεγάφωνο, στον ίδιο ενισχυτή σε διαφορετική καμπίνα, μπορούσε να είναι μέρα με νύχτα στα μπάσα. Αν θέλετε μπάσα σε μικρή καμπίνα, ως πιο φθηνή λύση βρείτε κάποια Orange, αυτές που έβγαιναν για τον Tiny Terror και θα με θυμηθείτε. Δε συζητάω καν για ported καμπίνες τύπου Mesa Thiele και VHT Cube που νομίζεις ότι ακούς 4x12. (Οκ υπερβολή but you get my point).

Αν η φωτογραφία απεικονιζει την πραγματικότητα σίγουρα για μένα είναι πέντε κλάσεις πιο πάνω τις ΗΒ. Y.Γ: Βλέπως επίσης έχει Filtertrons!!! Πιθανότατα τους τιμιότατους GFS;;; Διόρθωση, ΔΕΚΑ κλάσεις πιο πάνω απ΄τις HB...

Με γνώση κινδύνου δηλώνω ότι θεωρώ το "Yenna" το καλύτερο άλμπουμ της Ελληνικής δισκογραφίας τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον και ένα απ' τα καλύτερα όλων των εποχών. Εξηγώ: 1. Παρότι κάνει μια δύσκολη δουλειά, να συγκεράσει και να αναμίξει πολλά είδη, διατηρεί ακέραια δύναμη και συναίσθημα, δεν καταλήγει να είναι μια βαρετή εγκεφαλικότητα. 2. Φανερώνει βαθιά γνώση για όλα τα είδη με τα οποία καταπιάνεται. 3. Όλο το εγχείρημα ακούγεται πως έχει γίνει χωρίς συμβιβασμούς και τσαπατσουλιές. Με τον δύσκολο τρόπο. 4. Δείχνει πως και οι τράπερς ξέρουν από μουσική, απλά προτιμούν να κυκλοφορούν σκουπίδια που τους βγάζουν το μεροκάματο. 5. Είναι τελικά ένα θαυμάσιο concept album εν έτει 2024! Σε ότι αφορά το πρώτο βίντεο, είναι ξεκάθαρα τρολάρισμα και απορω πως σε δέκα σελίδες νήμα δεν βρέθηκε κάποιος να το επισημάνει. Γενικά η Σάττι παίζει πολύ με τα όρια του τρολ, έχοντας υιοθετήσει μια συγκεκριμένη περσόνα που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το κόρη γιατρού-αστική ανατροφή-σπουδές στο εξωτερικό κλπ.

Νομίζω ότι το κύριο πρόβλημά μου με την πορτοκαλί είναι ότι δεν ταιριάζει το χρώμα με την ανοικτή καφέ ταστιέρα. Μου κάνουν mismatched οι αποχρώσεις. Γενικά δε μου αρέσουν καθόλου οι ανοικτές καφέ ταστιέρες αν δε μιλάμε για Rickenbackers. Αλήθεια, τώρα που το 'χεις πάρει ζεστά δεν ψωνίζεις και καμιά 12χορδη Chickenbacker από Ali Express να μας πεις εντυπώσεις; Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μία από τις πιο iconic κιθάρες του rock n roll, πολύ πιο επιδραστική από τα Gretschoειδή...

White Falcon: (White - Gold Hardware) Neil Young Billy Duffy (The Cult) Martin Gore (Depeche Mode) John Frusciante (RHCP) Roy Orbinson Joe Strummer (The Clash) The Edge (U2) Dave Stewart (Eurythmics) Gretsch 6120 (All Models - Orange - Chrome or Gold Hardware) Chet Atkins Brian Setzer Eddie Cochran Reverend Horton Heat Νομίζω ότι η πορτοκαλί είναι σίγουρα πιο iconic αν συζητάμε για Rockabilly. Ψήφισα τη λευκή με το χρυσό hardware γιατί μου κάνει πιο 50s elegance.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος για προσωπικές προσβολές. Το συγκεκριμένο σχόλιο του @Waterfall-K αφαιρέθηκε από τη ροή.

Παραθέτω μόνο αυτό το κομμάτι αφού σε ενδιαφέρει να απαντήσω, αλλά θέλω να πω πως καταλαβαίνω τί θες να πεις. Απλά τα δικά μου γούστα είναι λίγο κουλά, όπως και οι όροι με τους οποίους ασχολούμαι με τη μουσική. Έχω δουλέψει με session κι έχω υπάρξει και ο ίδιος session σε studio που έβγαζε pop rock (ο Θεός να τις κάνει) παραγωγές, για λίγο καιρό (καμιά διετία), να βγεί κάνα μεροκάματο να τελειώσουμε τη σχολή. Στα χρυσά 90s βεβαίως βεβαίως που πληρώνονταν ακόμη και οι πρόβες. Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι άλλοι ή εγώ και το πώς το έβλεπα όλο αυτό, αλλά η δουλειά αυτή μου φαινόταν τότε ακριβώς το ίδιο καλλιτεχνική με το σερβιτοριλίκι στο Θησείο που ήταν η κύρια πηγή εισοδήματός μου. Δεν χρειάζεται επίσης να έχω παίξει με όλους ή με τους καλύτερους session προσωπικά. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους το ακούω στην Ελληνική δισκογραφία και μπορώ να βγάλω συμπέρασμα. Από 'κει και πέρα έκανα μια επιλογή στα 14-15 όντας πολύ καλός υποτίθεται στο ωδείο (πιάνο) με προοπτικές και τη στήριξη των γονιών μου κλπ κλπ...Να μην ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική για να μη χρειαστεί να τη σιχαθώ προσπαθώντας να επιβιώσω από αυτήν παίζοντας σκυλάδικα. Από αυτό και μόνο ίσως καταλαβαίνεις ότι μας χωρίζει μια εντελώς διαφορετική κοσμοαντίληψη.

Ξεκινάς με λάθος ερώτηση. Η σωστή πρώτη ερώτηση θα ήταν "τί μουσική ακούς και παιζεις"; Για να μπορέσεις τουλάχιστον να βγάλεις συμπέρασμα για το αν θα έβρισκα session μουσικούς στην Ελλάδα που να μου κάνουν. Συγγνώμη αλλά μου φαίνεται τυπικό για σεσιονά. Ακριβώς για αυτό πιστεύω ότι ο μέσος session που θα έρθει απλά θα συγκεράσει έναν μέσο όρο. Το μυαλό του είναι ήδη εκεί.

Με βάση αυτό που βλέπω στην οθόνη του κινητού μου, στην κάτω φωτό αυτό είναι ένα κίτρινο που φεύγει σίγουρα από το λεμόνι και πάει ένα τσικ προς κροκί. Μπορώ να πω πώς μου φαίνεται ίσως και πιο πειστικό για aged white απ' ότι η πάνω φωτό. Μοιάζει αν δεις και τις κιθάρες του @npap. H ΗΒ στο βίντεο που έχεις βάλει δείχνει εντελώς άλλο πράγμα, όντως μεταξύ πορτοκάλι και φυσικού ξύλου.

Γιατί δεν παίρνεις μια Vintage V120 τότε; Αξιοπρεπέστατη κιθάρα και οι μαγνήτες της Wilkinson μου εμπνέουν μεγαλύτερη σιγουριά από τους ΗΒ. https://www.ebay.com/itm/175144047785?mkcid=16&mkevt=1&mkrid=711-127632-2357-0&ssspo=G8yJ4bHnSPa&sssrc=4429486&ssuid=znkfpiwsrnm&var=&widget_ver=artemis&media=COPY

Υπάρχει η θεωρία οριακού οφέλους για όποιον ενδιαφέρεται να εντρυφήσει σε αξία προϊόντος vs ζήτηση. Όντως μπορεί κιθάρες που κατασκευάστηκαν κατά χιλιάδες, έστω και ως "custom shop", κάποια στιγμή να χάσουν σε αξία, καθώς πρώτον η προσφορά νέων και μεταχειρισμένων οργάνων μπορεί με τον θάνατο των boomers, να ξεπεράσει τη ζήτηση και δεύτερον η τεχνολογία θα προσφέρει πολύ οικονομικές κιθάρες που θα παίζουν το ίδιο καλά ή και καλύτερα (plek machines κλπ). Κάτι τέτοιο ίσως βλέπουμε ήδη με τα τύμπανα, που η αγορά μεταχειρισμένων είναι σε ιστορικά χαμηλά νομίζω. Πάντως αν με το holy grail εννοούμε τις ελάχιστες κιθάρες που έχουν απομείνει από τα 50s και 60s, αυτό αποκλείεται. Πρέπει για να λειτουργήσει το οριακό όφελος εναντίον τους να πέσουν πυρηνικές βόμβες, καθώς η αξία τους βασίζεται καθαρά στη συλλεκτικότητα και όχι τόσο στα ιδιαίτερα παικτικά χαρακτηριστικά τους. Back on topic: Τελικά ποιο TV Yellow εννοείς; Το κιτρινισμένο nitro λευκό της Gibson μπορεί να έχει σχεδόν οποιαδήποτε απόχρωση ανάλογα με τα χρόνια γήρανσης, το φως του ήλιου, τα νέον φώτα κλπ... Από υπόλευκο μέχρι λεκέ νικοτίνης που μοιάζει με αυτό της HB. To πραγματικό TV Yellow νομίζω ότι το λύσαμε, δεν έχει σχέση ούτε με λευκά ούτε με κίτρινα βερνίκια. Είναι διάφανο βερνίκι, που κι αυτό κιτρινίζει τυχαία με τα χρόνια, πάνω από κερί σε απόχρωση σχεδόν ώχρας.

Τα Kawai δεν τα σκέφτεσαι; Τα τελευταία χρόνια και οι μηχανισμοί των πλήκτρων τους και οι ήχοι τους θεωρούνται μάλλον οι κορυφαίοι. Προσωπικά, εκεί θα πήγαινα.

Δεν τους έχω ακούσει από κοντά, αλλά με τους Vox είναι λίγο hit and miss. Σε αυτά τα λεφτά επίσης κάποιος μπορεί να βρει μεταχειρισμένο Vox HandWired, οπότε αν αυτοί έχουν ποιότητα ήχου ανάλογη με αυτή των παλιών Custom Classics, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Aπευθείας πας στον μεταχειρισμένο, είναι 10 φορές καλύτερος ενισχυτής.