ξέρω ότι για πολλούς εδώ μέσα κάποια πράγματα είναι απλά : "μην το παιδεύεις φίλε πάρε το χ ή το ψ"
σκεφτείτε όμως ότι για κάποιους ίσως να είναι και αγορά ζωής.
Σκεφτείτε να παίζεις κιθάρα 40 χρόνια και πάντα να θες αυτήν, να την πλησιάζεις, ποτέ να μην την αγοράζεις, να έχεις μιά άλλη εντελώς διαφορετική και σε πολλά τόσο ίδια και φυσικά να μην περιμένεις να βγείς στη σκηνή μ αυτήν (παρά μόνο περιστασιακά ή αν γκρεμίσει κανας φούρνος)...
Αν είναι αγορά ζωής θα μου πείτε δώσε 2 χι και πάρτην.
Θεωρώ ότι ό,τι ήταν να δώσω σαν μουσικός το έδωσα εκεί μεταξύ 70 και 80 με ένα πολύ αξιόλογο όργανο. Η telecaster deluxe του 73 που πάνω της βελτιώθηκα και έκανα ό,τι έκανα είναι δύσκολο σημείο αναφοράς. Βαρειά ασήκωτη με σώμα ash και maple neck 12άρα ακτίνα φαρδειά τάστα και τρέμολο. Όλα αυτά τα παράξενα και ο αλλιώτικος ήχος (ούτε στρατ ούτε τελε) με τράβηξαν τότε και προσπέρασα την στράτ.
Αρα είναι αγορά ζωής γιατί πάντα την ήθελα, αλλά δεν ξέρω πως θα μου κάτσει.
Είναι σαν να θές να κάνεις ένα ταξίδι, να το ετοιμάζεις και όταν το κάνεις να ξενερώνεις.
Πριν 10-12 χρόνια όταν πήρα στην κόρη μου το πιάνο από το Στόλλα είχα χαζέψει αρκετές στρατ και έλεγα, αργότερα θα χτυπήσω μια μέχρι βία βία χιλιάρικο. Μετά το χιλιάρικο έγινε 700άρι και διαβάζοντας εδώ και εκεί (και το νοιζ...) μπήκαν οι ιδέες....βρε μήπως γίνει η δουλειά με 400? με 200 ? με 150 ?....
Σίγουρα ζορίζω την παρέα του νοιζ, αλλά τέτοιες σκέψεις νομίζω κάνουμε όλοι μας, ή τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι σε ηλικία (κι ας υποτίθεται έχουμε δυνατότητα) . Κάτι θα βγεί από τη συζήτηση και για άλλους. Κι όταν με το καλό καταλήξω ....ξανασυζητάμε.
Μέχρι τώρα πάντως σίγουρα πήρα καλές γνώμες και θα κάνω τη βόλτα στα μαγαζιά....