dimsonic

βρε παίδες είπαμε να πάρουμε μιαν γνώμην δια τους μαγνήτας.... το κλιπάκι είναι πως το λεν, fiddlin' all about....από την πόλη έρχομαι.... Και πάνω στο ένα το άλλο με βάρκα την ελπίδα.... τεσπα ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αν σας άρεσε (αν όντως σας άρεσε έχω μια λαμπρή καριέρα μπροστά μου, γιατί αυτά ....συνήθως τα σκοτώνω νωρίς... ;D) πείτε μου όμως για τους μαγνήτες... ίσως αργότερα τα σπάσω τα κλιπάκια να ακουστούν πιό καθαρά....

Διαδοχικά δυσκολο...εχω μονο ενα δειγμα από τον μανισιο. Αυριο θα βαλω ενα αλλο. Παντως ναι υπάρχει διαφορά σε ένταση. ...

πριν από λίγο φόρεσα έναν sd 59 bridge στη θέση του neck μανίσιου της dot για να περάσει λίγο η ώρα έφτιαξα ένα χαζοκλιπάκι να μου πείτε γνώμες. Στο ένα κανάλι είναι ο μανίσιος και στο άλλο ο 59ρης. Για να έχουμε μια κοινή βάση αναφοράς, το κανάλι που ξεκινάει πρώτο κατά μισό δευτερόλεπτο είναι το αριστερό. Ενισχυτές κλπ τα ίδια, εντάσεις τέρμα από την κιθάρα. [soundcloud]https://soundcloud.com/dpanagiotidis/epi-pups-output-stereo-out[/soundcloud]

θα κάνω μια παρένθεση με την ανοχή σας. χτες έτυχε να ρίξω ένα βλέμμα ενός λεπτού στο voice όπου είδα ότι "εχουν σπρώξει" στον ημιτελικό ή κάτι τέτοιο έναν άνθρωπο με σημαντικό "εμφανισιακό" πρόβλημα, λόγω κάποιας πάθησης. Ενα άνθρωπο που έδινε τον εαυτό του για μια διάκριση στο αδηφάγο κοινό. Μάλιστα εχω την εντύπωση ότι διαγωνιζόταν με το ερωτικό του Μητροπάνου. Και αναρωτιόμουν. Όταν στο voice αναζητούν πρόσωπα για καριέρα, πως και γιατί οδηγούν ένα τέτοιο άτομο που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν θα μιλήσει στο κοινό που θέλει τον Τζωρτζ Κλούνυ να τραγουδάει και δεν του λενε εξ αρχής: φίλε σε μια "καριέρα" του είδους αυτού δεν έχεις θέση. Και τον προχωράνε. Για να δείξουν ότι είναι ανώτεροι? Για να δείξουν ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις?

:-\ :-\

άμα έχεις το εργαλείο....τί άλλο θες να αποκτήσεις.... 8)

Βρε μάστορα, δεν σε είπαμε καμπούρη... πρώτος εγώ να δηλώσω ότι παρασύρθηκα πολλές φορές στο σανίδι (εντάξει ήταν στρατιωτικής λέσχης, αλλά ώρες ώρες δεν ζήλευε τίποτα από "μαγαζί" - οι μεγαλύτερες φίρμες που μας είχαν φέρει ήταν ο Πασχάλης και η Ελένη Δήμου) και το κάναμε τζαζροκ ;D αλλα συμφωνώ ότι συμβαίνει διότι είναι όντως εξαντλητικό σχεδόν κάθε μέρα τα ίδια.... από την άλλη οι καλύτεροι μου φίλοι, λιώσανε και λιώνουνε στα μαγαζιά. Αλλιώς δεν θα επιζούσανε. Είναι σκληρή η πραγματικότητα. Και από όσο ξέρω, δεν το θεωρούν υποτιμητικό, το ίδιο και εγώ.

εμ πήγα και γω να βάλω την Κλαίρη τη φωνάρα και μου έβαλε καπάκι ο σφ τους πάστορες.... ::)

πέρα από κάθε πλάκα, μια σωστή musicman πάντα θα ήθελα να είχα

έχει κάτι λεσπόλες.... ;D αλλά δεν μου κάνουν κλικ.... ::)

θέλω να καταγγείλω τον Εκτορα ότι το κάνει εκ συστήματος. Πέρσι μου έστειλε 3 μαγνήτες για την στρατ χωρίς καν να ζητήσω τίποτα. Μόνος του. Τσατ πατ. Ούτε μεταφορικά ούτε τίποτα. Ντιπ. ;D ;D

nice....

κάτι στο περίπου μου έχουν πει.... (πάντα μου φαινόταν υπερβολή) εγώ θυμάμαι πάντως που πήγαινα και πέφτανε κάτι εμβόλιμα θέματα a priori μέσα σε λαϊκά ή κάτι σπηντάτα ριφάκια κλπ.... (αλλά μόνο εγώ τα έπιανα και ο sf.... :-*)

εκτός αν στο ακροατήριο είναι νοιζάδες....

Ισχύει... σε αρκετό βαθμό, ώρες ώρες σε υπερβολικό. Όμως σχεδόν ποτέ ΚΑΝΕΙΣ δεν καταλαβαινει ΤΙΠΟΤΑ.

έχω πάει πριν κάποια χρόνια σε ειδικές περιπτώσεις (χοροί συλλόγων), σε γιορτές φίλων που "τις έκαναν" εκεί, ή σε κάποιες περιπτώσεις που στη μπάντα ή στη σκηνή ήταν δικοί μου άνθρωποι. Σε όλες τις περιπτώσεις έκατσα με το ζόρι, κοίταζα την ορχήστρα και τη βαρεμάρα στα πρόσωπά τους και όταν στην ορχήστρα ήταν δικοί μου άνθρωποι ανταλλάσσαμε γκριμάτσες και μου "αφιέρωναν" παράξενες νότες, τονισμούς κ.ο.κ....

καλά... βάλε τώρα και την Aretha και τον Otis.... >:( αν δεν ήταν η Torry φωνή τότε γιατί το κομμάτι της live το παίρνουν και το μοιράζονται τρεις (3) μισθοφόρες τραγουδιάρες (διότι απλά δεν τους βγαίνει...) (καριέρα ως backing vocalist έκανε) Torry has also performed as a session singer (singing on a number of 1970s UK TV adverts) and as a live backing vocalist with Kevin Ayers, Olivia Newton-John, Shriekback, The Alan Parsons Project (for which she also sang lead vocal on one track on their 1979 Eve album), Procol Harum mainman Gary Brooker, Matthew Fisher, Cerrone, Meat Loaf (a duet on the song "Nowhere Fast", and the hit single "Modern Girl") and Johnny Mercer. She reprised her Pink Floyd appearance during a few 1980s concerts with Roger Waters' band, and also contributed to Waters' 1986 soundtrack When the Wind Blows and to his 1987 album Radio K.A.O.S.. She sang with the David Gilmour-led Pink Floyd at a 1990 concert at Knebworth. Torry also sang the Dolly Parton song "Love Is Like a Butterfly" as the theme music to the 1970s Wendy Craig/Geoffrey Palmer sitcom Butterflies. The song was released as a single in 1981. Torry also released the song "Love for Living" in 1969, which was produced by Ronnie Scott and Robin Gibb. Torry sang backing vocals on the track "The War Song" from Culture Club's Waking Up with the House on Fire album in 1984, as well as on the track "Yellowstone Park" on the Tangerine Dream album Le Parc the following year. Her voice can also be heard singing "Love to Love You Baby" (originally by Donna Summer) during the opening scene of the cult BBC Play for Today production of Abigail's Party in 1977.[citation needed] Torry is also credited on the 1987 album En Dejlig Torsdag (A Lovely Thursday) by the Danish pop rock band TV-2, where she sings in fashion similar to that of "The Great Gig in the Sky" at the end of the tracks "Stjernen I Mit Liv" ("The Star in my Life") and "I Baronessens Seng" ("In the Bed of the Baroness") εντάξει το να κάνεις καριέρα θέλει και άλλα πράγματα εκτός από φωνή που δεν τα διαθέτουν όλοι....

Claire Torry. H φωνή. Μιά φωνάρα που λάτρεψαν τουλάχιστον δυό γενιές ροκάδων χωρίς ποτέ η ίδια να κάνει καριέρα, (glamorous) εκτός ίσως από ένα αξιοπρεπή μισθό και σήμερα σύνταξη και 30 λίρες για το παρακάτω κομμάτι.... ευτυχώς κάποια στιγμή πήρε με το έτσι θέλω συνθετικά δικαιώματα. και μου λετε για talent show....

και γιατί εξεπλάγης? γενικά δεν θα έλεγα ότι διαφωνώ με τα λεγόμενά σου.... (μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια...) :P και ο Νικόλας συμφωνεί.... (μήπως κερδίζουμε και κατι τίς? ;D )

Πειράζει? ???

ξέρω.... ;)

Αυτά τα ολίγα, τα υπογραμμισμένα

Γύρω εκεί στο 1978-79 εχοντας παρτίδες με ένα κατάστημα δίσκων στη Θεσσαλονίκη ήρθαν στα χέρια μου όλοι οι δίσκοι του Coryell στην Vanguard με εκείνα τα χοντρά εξώφυλλα και φυσικά των 11th house. Μιλάμε για τουλάχιστον 10-15 δίσκους. Επαθα πολιτισμικό σοκ. Κύρια από τον ίδιο, που γνώριζα μέσα σε λίγες εβδομάδες όλη την πορεία του από το 1969 μέχρι τα μέσα του 1975 και φυσικά από τους μουσικούς που τον πλαισίωναν, από Purdie, Rainey, Vitus, Cobham, Jones, Maha, Mouzon, Brecker, Oregon, Towner, κλπ κλπ. Επαθα αυτό που λενε πολιτισμικό σοκ. Δεύτερο δεν μπορούσα με τίποτα να "καταλάβω" τι στο καλό έπαιζε. Καταλάβαινα ότι έπαιζε κάτι καλό, απλησίαστο αλλά τόσο γοητευτικό. Από την άλλη μέρα δεν μπορούσα να παίξω πια ούτε ματζόρε, ούτε μινόρε, ούτε πεντατονικές, ούτε μπλού, ούτε μιξολύδιαν ούτε τίποτα. Επρεπε να φύγω απο αυτά. Τόσο που ώρες ώρες έπαιζα ότι νάναι, δοκιμάζοντας κάθε φορά την κάθε νότα στα τυφλά με το αυτί.... (Ουδέν σχόλιον.... ::) ) Εμεινα με τους δίσκους αυτούς σαν φυλαχτό... τι να λεμε, για το ομώνυμο (με τα γυμνά), το barefoot boy, το great escape, spaces, live at the Village Gate, το θεϊκό Restful Mind με το ζαλιστικό Julie La belle, το bolero με την διασκευή της Scheherazade που σε έκανε να θες να πετάξεις την κιθάρα σου από τον 8ο όροφο.... Σιγά σιγά τον έχασα, καθώς με τα διάφορα προβλήματά του τον έχασε όλος ο πλανήτης. Τον ξαναβρήκα ευτυχώς γύρω στα τέλη του 1990. Με το Spaces Revisited και το Moonlight Whispers. Δυό δίσκους μέσα στους 10 καλύτερους που έχω ακούσει ποτέ. Ετσι κάπου εκεί προσπάθησα να ξαναγυρίσω στα χρόνια που έχασα. Δεν λέγανε τίποτα. Όμως μετά έκανε απίστευτη δισκογραφία. Συνεργασίες πολλές εμφανίσεις συνέχεια. Κάπου εκεί πρέπει να ήρθε Θεσσαλονίκη με το γκρουπ του Spaces Revisited...το έχασα, δεν πήρα χαμπάρι, νέος πατέρας τότε....έχασα αρκετά. Αργότερα το 2009 το καλοκαίρι ήταν να εμφανιστεί στο κηποθέατρο Παπάγου. Φύγαμε καραβάνι από Θεσσαλονίκη....δυστυχώς ματαιώθηκε... Πριν λίγα χρόνια ξαναγύρισε στις ρίζες. Περιοδεία με μεγάλους, με τον Purdie ξανά με τον David Hidalgo και άλλους... Πήρα το dvd...δεν χόρταινα να το βλέπω... Οι δίσκοι electric με τους Bailey, White ήταν ξανά ο ορισμός του fusion της jazz με το power rock trio.... Τι spoonful, τι Whole lotta love.... Τελευταία ξαναέφτιαξε την νεα προσέγγιση στο barefoot boy. To barefoot man:sanpaku Είχε ήδη ετοιμάσει περιοδεία με την αναβίωση των 11th house (χωρίς τον Mouzon που έφυγε πέρσι....). Δεν πρόλαβε.... Δεν αξίζει να αναφέρω ποιοί κιθαρίστες με επηρέασαν (και ποιόν νοιάζει βέβαια...) όμως αυτός μου τα άλλαξε όλα, όπως κανείς. Και οφείλω να τον ευχαριστήσω. Κι ας είναι καλά εκεί, όπου είναι. Ευτυχώς άφησε πολύ υλικό για άκουσμα.

κακίες..... :P