τα έχω ξαναγράψει...αλλά...
για εμπέδωση...
το 1979 ήμουν δεν ήμουν 22.
Βρέθηκε ευκαιρία να αγοράσω μια αληθινή κιθάρα.
Κάποιος πουλούσε δυο fender.
Εκείνη την εποχή τις βλέπαμε μόνο σε βιτρίνες.
Σχεδόν ούτε ξέραμε τι μαγνήτες είχαν, πότε πούλησε ο Leo το εργοστάσιο, ξέραμε ίσως ότι ο Clapton και ο Richie είχαν στρατοκάστερ και οι Status Quo τελε...
Ο τύπος πούλαγε μια στρατο και μια τελε ντελούξ.
Ήμουν τύπος στρατο, και η πρώτη μου και μοναδική μέχρι τότε κιθάρα ήταν ένας γιαπωνέζικος κλώνος στρατο. Πήγαινα με τα χίλια.
Όμως η ντελούξ ήταν άλλο ...ζώο.
Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο.
Λίγο αυτή η διαφορετικότητα, η αίσθηση του βάρους, το ξανθό σύνολο, οι τεράστιοι widerange και αυτή η λέξη "ντελούξ" τραβούσαν σαν μαγνήτης.
Η τιμή για την στρατο ήταν αναμενόμενη. Για την άλλη έτσουξε.
Μόλις είχα πάρει υποτροφία στη σχολή μου.
Πήρα την απόφαση και έφυγα με το κουρσούμι παραμάσχαλα.
Πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια...
απέκτησα κι άλλες κιθάρες.
αυτή είναι η κιθάρα μου.
Ποτέ δεν βρέθηκε μια στιγμή να βρεθεί κάτι να κάτσει δίπλα της σαν διεκδικητής.
Όσοι την πιάσανε λέγανε απλά..."wow" πριν καν φορεθεί ο όρος εδώ...
ό,τι αγόρασα μετά, ήταν απλά για δευτεράντζες.
αυτή είναι η κιθάρα μου.