dimsonic

βρε συ τι διάβολος και δικηγόρος. Εχεις απόλυτο δίκιο. Ασε που ανάφερες το όνομα..... (acdc) εντάσσονται και αυτοί όλοι. εγώ ρωτάω... τι είναι αυτό όμως που την παραφθορά και το τσαλίμι και ο,τιδήποτε το κάνει για άλλους σημαντικό και για άλλους σκουπίδι..... (εγώ πχ acdc......ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...) από τότε.... που σχεδόν είμαι σύγχρονός τους...

συμφωνώ. θα μπορούσε να είναι ένα από τα παραδείγματα που χρησιμοποιούμε. Και ναι ήταν ΜΕΓΑΛΟ τραγούδι.

μια και είπα για "α", εννοείται ότι το "α" του Καζαντζίδη είναι ιστορικό. Αφού διάλεγε κομμάτια με στίχους που έπρεπε να έχουν "α". Και αν δεν είχαν έβαζε μερικά "α" ως ...πόνο....

είναι το ίδιο τραγούδι ε? απίστευτο! αυτό ακριβώς εννοώ. Η κοπέλα έχει (αν είναι η κανονική της) απωθητική φωνή και όλο το στήσιμο του κομματιού της είναι για να μαζέψει ένα συγκεκριμένο κοινό που γουστάρει αυτό το "ψεύτικο" άκουσμα, ενώ το κομμάτι είναι πραγματικά καλό στην δεύτερη "φυσική" ερμηνεία. πιάνεις το νόημά μου τώρα.

αν μιλάς για το empire of the sun και εδώ θα προσέξεις ότι τα φωνητικά είναι κατά τη γνώμη μου προσποιητά παραμορφωμένα στην εκφορά τους, δηλαδή όλα τα φωνήεντα εκφέρονται προς το "α" ή "αϊ" γι αυτό τονίζεται και τρεις φορές η λέξη "eye" Δεν τους έχω ακούσει αλλού, αλλά έχω την εντύπωση ότι η φωνή του τραγουδιστή δεν είναι φυσική, τουλάχιστον στο κομμάτι αυτό...

θεωρώ ότι στο κομμάτι, έχει τονιστεί ιδιαίτερα (δηλαδή έχει γίνει δασκάλεμα) η εκφορά του "α" σε συνδυασμό με άλλα φωνήεντα, δημιουργώντας ένα "εξώκοσμο"¨άκουσμα, μια διαφορετική χροιά, για μένα προσποιητή - δηλαδή δεν είναι η καθαρή φωνή της έτσι- και για μένα απωθητική.

ok sorry, δεν κατάλαβα καλά περι παρεξήγησης... λοιπόν τα δυό κομμάτια που βάζεις είναι μια χαρά ΟΚ. Τίποτα παράξενο. Εγώ εννοώ κάτι σαν αυτό. ένα γνωστότατο κομμάτι που έχει αδιαμφισβήτητη αξία, αλλά είναι στημένο πάνω στο τσαλίμι της φωνής της Dolores που αν το έκανε μια δυό φορές θα έλεγα ΟΚ. Το κάνει όμως συνέχεια και συνέχεια. Και το έκανε και σε άλλα κομμάτια. Αυτό ακόμα και σήμερα με ενοχλεί. (παρά το γεγονός ότι θεωρώ ότι κομμάτι είναι σημαντικό). Εννοώ δηλαδή ότι η παραγωγή έκανε υπερβολική χρήση ενός ας πούμε "σφάλματος" της φωνής και ποντάρισε εκεί πάνω.

βλέπω διάθεση για παρεξήγηση? προσωπικά έχω διάθεση για συζήτηση. Ποπ διάλεξα διότι έχει την μεγαλύτερη εμπορική απήχηση. Δεν εξετάζω άλλα είδη και ναι υπάρχει παντού καλή ή κακή μουσική. Νομίζω ότι δεν κατάλαβες το πνεύμα του νήματος. Το κομμάτι των daft punk είναι ένα τυπικό επιτυχημένο ποπ κομμάτι (δεν εξετάζω τα sub genres) στο οποίο έχει ανακατευτεί η μεγαλοφυϊα που λέγεται Nile Rogers. Και φυσικά είναι εξαιρετικό, ΑΛΛΑ δεν διαθέτει κάνενα από εκείνα τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα, δηλαδή κάποια στοιχεία στα οποία δίνεται κάποια υπερβολή ώστε να ακούγονται παράξενα ώστε να τραβήξουν προσοχή. Θα ήθελα να δώ αν κάποιοι άλλοι διακρίνουν σε κάποια άλλα κομμάτια τέτοια στοιχεία.

να ρε Φώτη, δεν είναι, αλλά υπάρχει και jazz που δεν με τραβάει. Και δεν με τραβάει μόνο η jazz. Με τραβάει ΚΑΙ η jazz. (κατα βάση ροκάς είμαι) και ελεύθερα, λεγε σιγά μην παρεξηγηθώ που με λες τζαζίστα... έχω ακούσει εγώ.... ;D

πες μου εσύ τι έχει. πες μου τί ακριβώς σου αρέσει, να σου πω και εγώ τι δεν μου αρέσει (και συγκεκριμένα τι με απωθεί).... και φυσικά συζήτηση κάνουμε να δουμε πως ακούει ο καθένας και τι τον τραβάει.

περίμενα να μου πεις κάτι παραπάνω από το ότι η ποιότητα και αυθεντικότητα της μουσικής σχετίζεται άμεσα με τον τόπο καταγωγής του μουσικού... εγώ λέω, τί κάνει τους deee lite που στο κάτω κάτω είναι μίξερ σημαντικό και τί τους αυστραλούς empire of the sun μια κατα τη γνώμη μου αρπαχτή, με επιτηδευμένα φωνητικά και απλούστατο γυναικείο ρεφραιν... να γουστάρουν τα 15 χρονα...

βρε συ δικηγόρος είσαι? μην πάς να ξεφύγεις... ;D

μα σου είπα να μην ασχοληθείς μ αυτούς που μ αρέσουν. ή μάλλον να μου πείς τι είναι αυτό που κάνει τους deee lite εμπνευσμένους και τους τεχνοτρονιξ μια μπούρδα...

σε πρόσφατη συζήτηση για την Σια, όπου κατέθεσα την ταπεινή γνώμη μου ότι την θεωρώ κάτι σχεδόν επιτηδευμένο στο έπακρο και βασισμένο σε κάποιο φωνητικό ή άλλο ιδίωμα έτσι ώστε να προκαλέσει πωλήσεις μόνο και μόνο επειδή επειδή είναι παράξενο, αμφιλεγόμενο, απωθητικό ή ελκυστικό ταυτοχρονα... Τα τελευταία χρόνια (20-30 !) είμαι εντελώς αποστασιοποιημένος από αυτό που λέγεται ποπ και κατά καιρούς ακούω κάποια πράγματα στο ράδιο και φρικάρω. (να μην ξαναναλύσουμε την έννοια του freak, και να επαναλάβουμε ότι πρόκειται για προσωπική άποψη ή γούστο) εσάς λοιπόν τι συναισθήματα σας δημιουργεί ένα τέτοιο άκουσμα. Για να έχουμε μια κοινή βάση συζήτησης θα σας δώσω ένα σχετικά (...?) πρόσφατο άκουσμα ενός κομματιού που (δανείζομαι πρόσφατους χαρακτηρισμούς φίλτατου άλλου μέλους που συμφωνώ μαζί του) είναι "για μπάτσες"... (σημ. δεν τους ήξερα- ξερω, σήμερα έτυχε να το ακούσω στο ράδιο ξανά και το γκουγκλάρισα με μερικούς στίχους για να το βρω....) Ποια είναι λοιπόν η άποψή σας? και για να παω στο απώτερο παρελθόν ας βρώ μερικά ακόμα ορίστε δυό ακόμα, που ο χρόνος τα έχει αναδείξει σε σχεδόν cult κομμάτια, πλην όμως απωθητικά ακόμα και τώρα για μένα. (έβγαζα σπυριά τότε που το άκουγα....) πχ λέμε τώρα... τι κάνει τα κομμάτια αυτά να με φρικάρουν ενώ αυτό πχ το θεωρώ αριστούργημα? μήπως είναι το θέμα του Herbie Hancock που σαμπλάρουν? Κανονικά θα έπρεπε να το μισώ... επίσης ένα άλλο αγαπημένο αριστούργημα τι είναι αυτό που κάνει το κομμάτι αυτό καταπληκτικό? Το βαρύ όνομα, η βαρειά παραγωγή? το χαζό ύφος? η εκμετάλλευση των φωνητικών δυνατοτήτων του Nilsson? θυμάμαι επίσης από τα παλιά πόσο γελούσαμε με τέτοια κομμάτια που σήμερα τα θεωρώ απίστευτα Περιμένω απόψεις, γνώμες και άλλα κομμάτια για συζήτηση.

Αφού μπήκε κι η σατι....ας πάει το παλιαμπελο

Εμένα δεν μου αρέσει η Πατ. Αντιθέτως μου αρέσει Ό Πατ....

έπρεπε να το φανταστώ...

έγραψα το πότε ήταν. 1977. Το πρόβλημα συνήθως είναι με όσους προσπάθησαν ή έπαιξαν το shine on ή γενικά ένα κομμάτι, το έχουν στο πετσί τους. Και αν σήμερα ίσως δεν πάνε τα χέρια σωστά με την πρώτη ή καθόλου, το μυαλό το έχει και πιάνει κάθε απόκλιση από τις τότε νότες που έχει αποτυπώσει. Τώρα σχετικά με το τσεπάκι που αναφέρθηκε. Σιγουρα για να παίξεις τέτοια πράγματα ήθελε και μηχανήματα. Και πολύ περισσότερο πριν 40 χρόνια. Γι αυτό ανέφερα τους 69 που (πρέπει τουλάχιστον να αναγνωριστεί αυτό, παρά την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Χ. Βατσέρη που τους έφτιαξε τότε) είχαν τότε ακριβώς όλα τα μηχανήματα που απαιτούσε το κομμάτι, όταν εμείς δεν είχαμε καν ούτε κιθάρα να βάλουμε σε δανεικό ενισχυτή. Τότε πολλά συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης, βγαίνανε είτε support είτε δίπλα τους για να εξασφαλίσουν πρόσβαση και να δουλέψουν από κοντά μια gibson, ένα rhodes, ένα Moog, ένα Marshall, ένα B3. Ακόμα και μηχάνημα ξηρού πάγου είχε φέρει απο την Αγγλία ο αθεόφοβος...

Αν ήταν έτσι να βάζαμε τη joni και τελος

Αυτή είναι στην κατηγορία 2000 και μετά...

δεν κατάλαβα ποτέ το νόημα των tribute band. Γιατί να θελήσει ποτέ κάποιος να ακούσει μια κλωνομπάντα ("ηχητικά" και μόνο, διότι υπάρχει και το οπτικό που δεν μπορείς να βάλεις στην άκρη) που παίζει ξένα καταξιωμένα κομμάτια, όσο καλά και να τα παίζει. τελος πάντων περί ορέξεως... πάντως απο τα βίντεο που παρατέθηκαν, αυτό με τους floyd με απώθησε σημαντικά. Διότι α. βασικές νότες, "στιγμές" και του Gilmour και του Wright είτε δεν παίχτηκαν είτε παραφράστηκαν β. το moog δεν είχε τον ήχο του δίσκου (δεν ξέρω αν στον δίσκο ήταν moog ή arp soloist ή κάτι άλλο) γ. εκτός από το α. και οι δυό "παίρναν ελευθερίες" που με ξένισαν, αλλάζαν αξίες, τονισμούς δ. ο ήχος Gilmour δεν υπήρχε ε. ο κιθαρίστας αυτοσχεδίασε υπερβολικά (για την οικονομία του κομματιού) και θα έλεγα και φλύαρα. όλα αυτά ως σχόλια και ως μορφή διαφωνίας, μια και μέσα στα τότε μεγαλεπίβολα σχέδιά μου στις πρώτες μπάντες που έστηνα ήταν και το shine on που είχα μάθει να παίζω νότα νότα, και είχαμε κάνει μεταγραφή τα πλήκτρα για δεύτερη (!) κιθάρα καθώς δεν υπήρχε εξοπλισμός ή αν θέλετε και κατάλληλος μουσικός. Πρέπει όμως να σχολιάσω επάνω σ αυτό που γράφτηκε πιό πριν, ότι μεγάλη μπάντα οι γερμανοί και πουθενά δεν υπάρχουν άλλοι στη χώρα ή αλλού... και να αποδώσω τα δίκια και τιμή (σε εκλιπόντες) το 1977 όταν είχαμε πια ξεκινήσει και ...τρέχαμε, στις πρώτες εμφανίσεις μας συνήθως βγαίναμε μαζί με τους 69 (ΑΝ τους θυμάται κανείς, ένα "βαρύ" σχήμα της εποχής στη Θεσσαλονίκη, στημένο πάνω σε "δανεικούς" μουσικούς και με ρεπερτόριο κύρια covers. Γενικά όλος ο δίσκος Wish you were here ήταν σχεδόν όλο το πρόγραμμα της εμφάνισής τους και έβγαινε σχεδόν υποδειγματικά και live χάρη στο υψηλό επίπεδο των μουσικών, μεταξύ των οποίων τότε ήταν ο Γιώργος Σταμπόλης στην κιθάρα και ο Δημήτρης Τζωρτζάκης στο μπάσο που δεν είναι πιά μαζί μας. (για να αναφερθούμε λίγο στο ροκ στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 70)

όλα καλά.... μόνο ένας μανατζερ λείπει, να φροντίσει λίγο τον τομέα της ένδυσης - εμφάνισης.... ;D

και ...να συμπληρώσω ότι περίπου την ίδια σχεδόν άποψη έχω για όλη την σύγχρονη ποπ, με ελάχιστες εξαιρέσεις. (από εποχής J Lo και μετά περίπου) και για να γλυτώσω ενδεχόμενες επικρίσεις.... μου είναι εντελώς αφόρητη.

βλέπω ότι τουλάχιστον έπιασες το νόημα της χρήσης της λέξης freak στο ποστ μου. Με την ΜΟΝΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ.... τα ονόματα που έβαλες, καταξιώθηκαν και απέδειξαν σε βάθος χρόνου την αξία τους και πολύ περισσότερο όχι μόνο χρησιμοποιώντας το παράξενο της φωνής τους, αλλά καταδεικνύοντας τεράστια ταλέντα είτε στη σύνθεση είτε και σε εκτελεστικό επίπεδο. (διαφωνώ με την τοποθέτηση και της Adele στην ομάδα αυτή.) Επίσης διαφωνώ με την σύγκριση των κολοσσών αυτών με την Σια. Η Σία δεν με πείθει ότι είναι έτσι η φωνή της ή ότι δεν την παραποιεί με σκοπό να ακουστεί κάπως ...."παράξενα". Και κάτι ακόμα, η πρώτη τους παρουσία ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως ήταν σημαντικότατη και έκανε πάταγο, σε αντίθεση με το χαμηλότατο (αντικειμενικά πλέον - όχι κατα την δική μου άποψη) επίπεδο σύνθεσης ή όλης σύλληψης των κομματιών της. Μένει ο χρόνος να αποδείξει λοιπόν μετά από 20 χρόνια (αν είμαστε εδώ να το δούμε) αν και η Σία θα έχει αυτή την αντοχή και αυτό το impact στη μουσική σκηνή. Για την ώρα επίτρεψέ μου να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, που σε σχεδόν συντριπτικό ποσοστό ποτέ δεν με πρόδωσαν. Εννοείται ότι πάντοτε αυτά που γράφω αντικατοπτρίζουν την δική μου άποψη στα πράγματα. Τίποτα περισσότερο. Δυστυχώς για κάποιους πάντα στη ζωή μου ορισμένα πράγματα τα έλεγα με το όνομά τους, έχοντας δημιουργήσει αρκετές αντιπάθειες, χωρίς προσωπικά να μετανιώνω γι αυτό. Καλά Χριστούγεννα και σε σένα και σε όλους στο νοιζ. σ.σ. επίσης ατυχέστατη η αναφορά των beatles για γλυκά πρόσωπα και χαρούμενες φωνούλες....

Το φρικαλεο που έγραψα δεν έχει την ελληνική έννοια που πήρε με τα χρόνια στην χώρα μας αλλά του freak. Η φωνή της έχει ένα ιδίωμα και χροιά εντελώς εκτός καθιερωμένων και εντάσσεται σ αυτό που είπα περί πλασσαρισματος του ακραίου, του παράξενου, του έτσι τραγουδούσαμε στο νηπιαγωγείο, του να το αλλοιώσουμε να μοιάζει σαν τη μύγα μες στο γάλα μπας και πουλήσουμε. Προφανώς και έβγαλε λεφτά και μπράβο της. Επιτρέψτε μου να προσπεράσω και να το θεωρώ ό,τι νομίζω. Εγώ το λέω φρικαλέο εσείς πείτε το χορωδία Χερουβείμ.