dimsonic

Δεν είμαι (ούτε ήμουν ποτε) επαγγελματίας με την έννοια του όρου, και τις περισσότερες φορές έπαιζα με μηχανήματα που είχε στη σκηνή, (ήταν και πιό μαύρα τα χρόνια). Πρόσφατα κατάλαβα ότι μια καλή φέτα (πεταλιέρα ή όπως θέλετε) στην κονσόλα κάνει αυτό που θες ελεγχόμενα και σίγουρα. Μια δυό φορές που μπήκα σε κανονικό στούντιο μάλιστα την κουβάλησα και καθάρισα. Ούτε να ψάχνω ήχους ούτε να παιδεύεται ο ηχολήπτης. Αλλά δεν τα θεωρώ σημαντικές και βαρύνουσες εμπειρίες οπότε απλώς καταγράφονται.

Σύμφωνα με όσα διάβασα γιατί αντίστοιχα ψάχνω και εγώ και το έχω γράψει αλλού, από όσο θυμάμαι απέκλεισα την roland γιατί έχει μόνο μια έξοδο ακουστικών κάτι που το θεωρώ σημαντικό (αλλιώς θυσιάζεις μια line out αν έχεις) Επίσης για την spl αυτό που ρωτάς δεν το έχω ξεκαθαρίσει και εγώ, αλλά πιστεύω ότι οι έξτρα είσοδοι δεν μιξάρονται. Επίσης κατάλαβα ότι μάλλον δεν συνοδεύεται από interface mixer αλλά ό,τι κάνεις το κάνεις the hard way που είναι και καλό και κακό. Τώρα για κριτικές, αν διάβασες μια που λέει ένας μαυρούκος ότι κάνει θόρυβο το ποτ....μάλλον την προσπερνώ. Γεγονός είναι ότι έχει απρόσωπο support καθώς είναι...γερμανική και κολοσσιαία. Για την audient καταλαβαίνω ότι έχει 4 μικρόφωνα που είναι κοινά και για line και 2 οπτικές. Το πρόβλημα για μένα μ αυτήν, εκτός από τις εισόδους είναι το rotary encoder που εκτός από volume ντουμπλάρει και σε λειτουργίες του daw και γενικά όποτε έπιασα και δούλεψα encoder μετά από 2 χρόνια τα έπαιξε και άρχισε να πηδάει ανάμεσα στις τιμές. Θετικό ότι έχουν καλό support και φυσικά νέους οδηγούς και interface ενός μηνός καθώς υπήρξαν σίγουρα παράπονα. Αυτό κάτι λέει. Από RME δεν με εμπνέουν, καθώς στα λεφτά που θέλω <700 δεν φτάνουν οι είσοδοι. Αλλη μια που κοιτάω είναι η motu ultralite mk4, πάλι με μια έξοδο ακουστικών, mixed σχόλια στο νετ και χλιαρή άποψη φίλων. (αλλά με ess dac...) Για την ώρα βολεύομαι με την scarlett 6i6 και βλέπουμε.... Δεν ξέρω αν βοήθησα... Επίσης από όσα είδα το usb 3 το βάζουν όλοι για μελλοντική ευκολία και όχι για ταχύτητα, διότι όλοι σχεδόν λένε ότι η ταχύτητα του 2.0 επαρκεί πλέον για όλες τις κάρτες.

για τον τεράστιο κόπο που έκανες να φτιάξεις το βίντεο δυστυχώς δεν γίνεται κατανοητό στον μέσο ακροατή τι ακριβώς γίνεται και γιατί. Ευτυχώς στο τέλος υπάρχει το ηχητικό και τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς ότι άξιζε τον κόπο και όντως υπάρχουν κάποιοι πολύ καλοί ήχοι. (όχι όλοι για τα γούστα μου). Φυσικά αφού τα καταφέρνεις και το δουλεύεις αυτό το rig όλα μια χαρά και πάω πάσο.

δεν ξέρω τι κάνω εγώ, πάντα μου θόλωνε όταν έμπαινε....

για πες μερικά settings γιατί δεν κατάφερα να βγάλω κάτι σωστό από αυτό το πράγμα...

δεν είπα ότι ένα παλιό boss παίζει όπως έπαιζε τότε. Είπα ότι είναι μια συνταγή που κρατάει πολλά χρόνια τουλάχιστον στην εμφάνιση. Όταν βγήκαν γιαπωνέζικο σήμαινε πολύ καλό ποιοτικά και ηχητικά κοντράριζε τα αμερικάνικα.

θα έλεγα είναι σχεδόν άψογα!

συμφωνώ για τα Boss + ότι επί 40 χρόνια δεν έχουν αλλάξει το footprint και αυτό σημαίνει κάτι, αλλά ...δεν είναι ένα κύκλωμα...είναι πολλά άλλα γι αυτό πιστεύω ότι τουλάχιστον σε κάποια overdrive κλπ παίζει μεγάλο ρόλο η σχεδίαση. Τέλος επειδή μου αρέσει η αρχαιολογία, θα σας μεταφέρω την αντίληψη των 70ς καθώς τότε έβλεπα τα πράγματα με τον τρόπο που τα βλέπουν σήμερα πολλοί νέοι κιθαρίστες (απλά διότι τότε ήμουν νέος κιθαρίστας )...λοιπόν τότε τα πετάλια ήταν αμερικάνικα.... με ό,τι αυτό σημαίνει... αυτό που ήθελαν όλοι ήταν electro harmonix και ήταν ....το vibe το trendy με τα ντενεκεδένια κουτιά που κόβαν οι άκρες τους, με τις λαμαρινόβιδες που αν βγαίνανε δεν ξανασφίγγανε και τις μπαταρίες που τις καταπίνανε αμάσητες. Small stone, electric mistress ήταν τότε όνειρα άπιαστα. Ό,τι εφέ άρχιζε από φ ήταν πόθος αγιάτρευτος...(φειζερ φλάντζερ....διότι μέχρι τότε πετάλι ήταν το ουα ουα και το ντιστόρσιο ή τζιρτζίρι...) Μετά βγήκαν τα mxr και καταλάβαμε τι είναι ποιότητα ΚΑΙ ήχος και ήρθε η εποχή των reverb + delay. Τότε ήρθε και η Ιαπωνία στο παιχνίδι με την boss. Τότε ένα πετάλι ehx έκανε όσο μια κιθάρα κλώνος και τότε και οι κιθάρες και οι κλώνοι ήταν πανάκριβα. Όχι σήμερα που παίρνεις έναν κλώνο strat με 80 ευρώ και ένα πετάλι με 250.... Για να πάρω το small stone που σημειωτέον ζεί μέχρι σήμερα (το έχω σχεδόν 45 χρόνια) μαζευα επί ένα χρόνο.... Ο ήχος του νομίζω ακόμα και σήμερα δεν έχει αντιγραφεί... Ευτυχώς η εταιρεία ζει ακόμα αν και δεν είναι το ίδιο. Όπως και η mxr που αναστήθηκε αλλά και αυτή δεν είναι το ίδιο.....Ε ...η boss είναι το ίδιο....

τυφλά mxr... δεν έχω κανένα..... έφτασα τόσο κοντά να αγοράσω τουλάχιστον 3 από αυτά την εποχή του 1979-80 που ήταν κάτι σαν holy grail... (phase 90, dynacomp, analog delay) αλλά δεν έκατσε.

με τον κηδεμονα σου αυριο!

το πιάσαμε, αλλά ήταν σαν να προσπαθούμε να καβαλήσουμε αγελάδα.... έτσι αρκέστηκα να πάρω κάποια στιγμή ένα άταστο που κουμαντέρνεται κομματάκι πιό εύκολα...

https://www.thomann.de/gr/toontrack_ez_drummer_2.htm?ref=search_prv_5

είσαι ένα χρόνο και γύρω στα 130 ευρώ πίσω...

Ο ήχος σου στο 0.19

ε ναι....προ Χριστού είναι

άσε με εμένα...θα σας το κάνω τζαζ....

να το κάνετε.... αυτός έχει τα πλήκτρα, εσύ τις κιθάρες και χειρίζεσαι σίγουρα καλύτερα τα τύμπανα

τι είναι δηλαδή εκτεταμένες midi δυνατότητες? πχ τι δεν κάνει το simple instrument? Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι στην κονσόλα έχεις διπλα τρακς...

Φώτης #2 στα σπάργανα.... Τα τυμπανα το χαλάνε. Ανευρα και ασταθή, στην αρχή ψάχνεις να βρεις πάτημα. Το 0.42 έχουμε camel συνθ, και σε λίγο θα δούμε τη snow goose να πετάει πάνω στη λίμνη. Είναι σίγουρο ότι έχεις τα πλήκτρα. Τα άλλα θέλουν δουλίτσα. Σου μιλάω εκ πείρας....

όταν κάνεις πχ insert track σου λέει audio ..OK, midi, και φτιάνει ένα midi ή synth όπου σε ρωτάει αν θες simple instrument track ή midi source οπότε το ένα απ αυτά ακυρώνει το άλλο. ποιά είναι η διαφορά? (στο cubase έχεις audio, midi (σπάνια ανοίγω) ή instrument που φτιάχνει κάτι που ακούγεται αμέσως ή ανοίγεις vst (όπου σε ρωτάει μετά αν θες και ένα audio)

όσο και να σας φαίνεται παράξενο, το όργανο με το οποίο ξεκίνησα εκεί γύρω στα 9 ήταν ακορντεόν. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης ήταν ότι έπαιζε ο πατέρας μου (χωρίς να έχει) και όταν είδα ένα σε κάποιο θείο δεν το άφησα απ τα χέρια μου μέχρι που ο πατέρας μου (άλλο που δεν ήθελε) μου πήρε και μένα. Ασχολήθηκα αρκετά αλλά λίγα χρόνια μετά το γύρισα στις κιθάρες όταν φυσικά κατάλαβα ότι δεν μπορείς στην παραλία να παίζεις ακορντεόν (ενώ αντίθετα 20 χρόνια πριν ο πατέρας μου είχε μεγάλες επιτυχίες στον τομέα αυτό) με τα κορίτσια... Κάπου στο στρατό βαφτίστηκα μπασίστας στην ορχήστρα γιατί αλλιώς....δεν τη βγάζαμε καθαρή. Σήμερα θα ήθελα σίγουρα να ξέρω καλά τουλάχιστον ένα πιάνο με προοπτική εξειδίκευσης στα ηλεκτρικά ή το Β3, και όχι να "κλεβω" με μίντι και 40 takes. (βιολί - επειδή αναφέρθηκε- θα ήθελα, μάλιστα έχω ένα βιολί που πήρα γύρω στο 1980 και βάλθηκα να παίζω, μέχρι που κατάλαβα ότι...δεν...) τέλος μεταξύ μας θα ήθελα πολύ να ήξερα να παίζω καλά κιθάρα, και όχι μπούρδες όπως τώρα, με αγαπημένο στυλ το jazz manouche....αλλά είναι πονεμένη ιστορία.

και πότε ανοίγω instrument?