dimsonic

το θέμα είναι και σ αυτό αλλά και σε όσα άλλα σχετικά έχω δει ότι ο συνθέτης (λέγε με star) παίρνει τα φράγκα όπως και ο στιχουργός (αυτός πια τι παίρνει). Συνθέσεις σαν αυτές του M Jackson που ήταν αποσπάσματα και κομματούδια από τσου πα πα πα/τσου πα πα παμ (μπίλυ τζην)... για να γίνουν αυτά που γίνανε πέσανε πολλά κορμιά, έστω κι αν έπαιρναν 500 δολάρια την εβδομάδα πλας εξπένσις... Δεν συζητάμε για ενορχηστρωτές και μαέστρους...κι αυτοί στην "πείνα" Η ιστορία είναι αυτή και θα είναι πάντα αυτή.

θα συμφωνήσω σε πολλά με τον SF. Δεν έχω (ούτε είχα ποτε) καλό ενισχυτή. Εχω ένα μικρό, συμμαζεύω μια λαμπάτη κατασκευή - και μέχρι τότε δεν σκέφτομαι κάτι, αλλά στο περιβάλλον που ζω δεν είναι δυνατόν να γκαζώνω έναν καλό ενισχυτή. Συνεπώς για πολλά χρόνια ακούω μέσα από καλούς προ (όποιον έχω) και καλά ακουστικά. Σιγουρα το di δεν έχει καμμία σχέση με κανονικό ενισχυτή, αλλά αυτό που ακούω θεωρώ ότι είναι το καλύτερο που μπορώ να πάρω και σχεδόν πάντα πολύ παραπάνω από αποδεκτό. Με αυτά τα δεδομένα, ό,τι σχεδόν μπει στην αλυσίδα μου, από πετάλι των 25 ευρώ έως 100 (ποτέ δεν πήρα κάτι παραπάνω) έπαιξε εξαιρετικά. Όταν θέλω έναν ήχο σαν περίπου αυτόν του βίντεο είμαι ευχαριστημένος με αυτό που βγάζει το ταπεινό american sound ή το rumble drive. Ασχετο αν στο 90% των περιπτώσεων χρησιμοποιώ amp sim

το θέμα με τo wah wah είναι ζωντανό. Το μόνο δηλαδή κιθάρα di. edit υπάρχει και άλλη μια καθαρή κιθάρα πάνω στο θέμα wah wah Τα τύμπανα που έρχονται μετά είναι ez πάνω στο τέμπο της λούπας. Το ακκορντεόν είναι vst στο kbd. Όλα τα άλλα κονσέρβα, κόψε ράψε. Αντε με το καλό ξεκίνα!

δεν κατάλαβα ακριβώς όλο κι όλο ένα θέμα wah είναι μια δική μου drum loop κοντά στην ψεύτικη και ένα σόλο. Όλα τα άλλα είναι λούπες.

θα πάρω αυτό το παλιό και θα αλλάξω τις λούπες

κατέβασα τα ηχάκια... πλάκα έχουν. μπορεί να φτιάξω κάτι μια και είναι για κοπτοράπτριες σαν εμάς... (αν και η παράγραφος που κουοτάρησα πιό πάνω παίζει με χίλια) (ρε σεις δε γίνεται να βρεθούμε, χωρίς τον διαγωνισμό....?)

για μια στιγμή χάρηκα που έκοψες το κ μετά...ξενέρωσα...

ρε συ αυτό το παραπάνω κάτι μου θυμίζει...

αυτό του Γιώργου πάντως ακούγεται καλό. Το θέμα είναι να μπορέσεις να τα δοκιμάσεις με την ησυχία σου και με το ριγκ σου. Από βίντεο και νετ....δεν βγαίνει άκρη. Εσύ ρε Γιώργο πως και κατέληξες εδω? το λεω, γιατί όλοι λίγο πολύ ξέρουμε για όλα αυτά τα πετάλια που κυμαίνονται στα 200-300 ευρώ. Όλα καλά είναι (άσε που κάποιοι παίκτες στο νετ κάνουν και κάτι μπεριγκερ να ακούγονται θαύμα). Πως διαλέγεις από 10 που υπάρχουν στην κατηγορία od αυτό που θες?

μπορεί για σένα Γιώργο. Σκέφτεσαι όμως πόσους τηνέητζερς θα βολέψουν αυτα τα 169 για μια squier ή epiphone ? Ακόμα και σε μένα φαντάζουν ακριβά τα πετάλια αυτά αν και συμφωνώ κατα αρχήν μ όσα λες...

βαλτε με στους ντεμοντε

κι απο μενα το αυτό

O Geoff Emerick ήταν ο ηχολήπτης των beatles από το Revolver (ξεκίνησε μάλιστα από το ΤΝΚ) και προηγουμένως δεύτερος ηχολήπτης δίπλα στον Norman Smith. Αναφέρει εδώ διάφορες ωραίες ιστορίες, λίγο πριν μας αφήσει πριν λίγους μήνες. Από πολλούς θεωρήθηκε ότι δεν τα θυμόταν και πολύ καλά, όπως τα έγραψε στο βιβλίο του... Παρ όλα αυτά αξίζει να τον ακούσει κανείς. 19.25 Paul was the musician's musician... Ο Richard Lush ήταν στο ίδιο διάστημα ο δεύτερος ηχολήπτης. Και οι δυό υπεύθυνοι για το Sgt Pepper's... Αυτός κυρίως ήταν υπεύθυνος για τα χειροκίνητα εφέ της εποχής, flanging, ADT, double tracking κλπ. Σε πολλά πάντως οι μνήμες τους ταιριάζουν 5.43 Paul was the perfectionist...

αυτό λέγεται αρνητική αντιγραφή... το καταγγέλω

πάντα είχα μια απορία... μπορείς σε μια παρτιτούρα να γράψεις με πράσινο?

πάντα είχα μια απορία... μπορείς σε μια παρτιτούρα να γράψεις με πράσινο?

άντε γειά... θα τα ξαναπούμε του χρόνου

πάλι ζημιά μας έκανες...!

η κουρτίνα 2 για μένα ...αυτί δηλαδή.... Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μου επαφή με πεντάγραμμο και ας πούμε "audition". (ελπίζω να μην σας την έχω διηγηθεί ξανά..) Μαθητης 4ης δημοτικού... Ο Δάσκαλος (btw μας άφησε πριν μόλις 2 μήνες RIP απίστευτος άνθρωπος) θέλησε να μας μάθει μουσική. Ξεκινάμε με τις νότες, πεντάγραμμο, μικρές ασκήσεις κλπ κλπ... Το όργανο που μαθαίναμε: melodica... Κάποια στιγμή μας δίνει ένα ολόκληρο κομμάτι. Μας δείχνει δυό τρία πράγματα και "αύριο να το ξέρετε" Πάω σπίτι...κρύος ιδρώτας. Με τίποτα. Νότες σκέτες ασύνδετες, χωρίς αίσθηση χρόνου, τίποτα, ντιπ... Την άλλη μέρα βρίσκω ένα συμμαθητή μου..."ρε συ το έμαθες?" "ναι" Στο διάλειμμα τον βάζω και το παίζει. Μιά, δυό. Χτυπάει το κουδούνι...Βάζει έναν το σκοτώνει, βάζει άλλον ...έτσι κι έτσι...(λέω μέσα μου - έναν ακόμα τέτοιον και πάει, το χάσαμε) Ερχεται η σειρά μου, κάνω πως διαβάζω και το παίζω...άψογα Από τότε έχω δυσκολία. Με αυτί παίζω τα πάντα, ακόμα και σε πρώτο άκουσμα (έστω 90%) αλλά διάβασμα μόλις και συλλαβίζω, πλέον πολύ καλύτερα, αλλά δεν έχω αυτό που λένε διάβασμα. Και εννοείται συμφωνώ με τον Copeland.

δε λεω πολλά γιατί είναι φτώχεια. Μάλλον δε λέω τίποτα.

http://thesource.com/2018/02/07/quincy-jones-says-michael-jackson-stole-songs/

όσο και να μου άρεζαν οι yes ήταν κομματάκι δύσκολο να παιχτούν και φυσικά να βρεις και άλλους... οπότε believe it or not η πρώτη πρώτη μου live εμφάνιση ξεκίνησε με το κομμάτι που έπαιζε ο κύριος αυτός... Πού να φανταστώ ότι ήταν open C....! Την ίδια μέρα στο σετ και το brown sugar... Μία απ τα ίδια... Τη μαύρη μας την τύφλα...

ξέρεις στα μέρη μου κυκλοφοράει ένα ανέκδοτο... όταν ήμουν στο γυμνάσιο έψαχνα να αγοράσω ένα δίσκο των yes.... αλλά έκανα λάθος όταν είδα wes.....και πήρα αυτό.... έτσι άρχισα να ασχολούμαι με τη jazz αλλά μπορεί να είναι και μούφα..

caribe εσύ cariba εγώ...