Μια ωραία μπύρα που ανακάλυψα πρόσφατα λέγεται Perlenbacher ή κάπως έτσι, κλάσεις ανώτερη από αμστελοχαϊνεκεν. Από επώνυμες μάλλον για μαυρούλες πικρές-πικρές, ξέρετε σεις, ονόματα δεν λέμε - οικογένειες δεν θίγουμε.
Ιστορίες για ξεράσματα πολλές και διάφορες, τσιμπήστε όμως μια ... εναλλακτική ιστορία:
Σε υπαίθρια συναυλία στην μαλακάσα, πίνω 2 λίτράκια μονοκοπανιά, πίνω και κάτι τσικουδιές που με κεράσανε κάτι φίλοι, μετά από λίγο όμως με πιάνει τρελλλλό κατούρημα και ημουνα και μπροστά-μπροστά και δεν ήθελα να φύγω να πάω πίσω για κατούρημα, οπότε τι έκανα ο θεός;
Παίρνω το μπουκάλι της μπύρας (πλαστικό, διλιτρο) και τα αμολάω μέσα, περιττό να σας πω ότι το πλήθος δίπλα μου δεν πήρε χαμπάρι.
Οκ, προσκυνήστε με τώρα.