"Παρασκευή,τελευταία ώρα μαθήματος στο γυμνάσιο και κάθομαι σ'αναμένα κάρβουνα...
Έχουμε κανονίσει,με τον Παναγιώτη,το Γιώργο,το Νίκο,Σαββάτο πρωί, να πάμε στο Μοναστηράκι,να "καταθέσουμε"τα χαρτζιλίκια μας, για δίσκους...
Ήταν εποχή, που μαζευόμασταν ακόμα στα σπίτια,(συνήθως, στο δικό μου) ν'ακούσουμε, τα μαγικά (έτσι μας φάνταζαν τότε,κι ακόμα κάποια ...)του Hendrix ,του Stevie Ray,του Blackmore,του Gilmour...
Youtube και τα ρέστα,δέν υπήρχαν...
Ο δίσκος μπαίνει στο πικάπ κι αρχίζουν τα πρώτα επιφωνήματα:Τί παίζει ο πούστης ρε!!!(λές και καταλαβαίναμε!)Άκου κάτι μποτιές!Καλά αυτό το κάνω κι εγώ!(φάπες!)
Τώρα, σαραντάρηδες πια,χαθήκαμε... Κι εσύ ρε Παναγιώτη βιάστηκες πολύ να φύγεις..."
Σ'ευχαριστώ, για το ξύπνημα των αναμνήσεων, φίλε...