TamTam

Χαίρομαι που μου είπες τι πιστεύω. Την επόμενη φορά, να μας πεις τι πιστεύεις κι εσύ ότι κάνει αυτός ο καημένος εκεί εκτός από ασκήσεις αερόμπι για άμουσους σκυλοροκάδες.

Ημιμαθής είσαι εσύ και τα τελάρα που έχεις για κιθάρες, Με την καλή έννοια το λέω (αφού τα ξύλα δεν παίζουν ρόλο). Και σε σχέση με αυτό που μου ποστάρεις ως απάντηση για να μου δείξεις και καλά το vibrato της ξεμαλλιασμένης, το "ημιμαθης" είναι τουλάχιστον κολακεία. Έχει τόσο drive που δε χρειάζεται καν να βιμπράρει για sustain! Σοβαρά και λένε γι' αυτό ότι είναι σπουδαίο; Θα κάνεις πλάκα... Δηλαδή τα bending και τα vibrato του S R Vaughn τι είναι μπροστά σε αυτές τις φιγουρατζήδικες μπούρδες; Ελεος. Και την βρήκε στο 5 δευτερόλεπτο με το κομμάτι και άρχισε να ανεβοκατεβαίνει σαν γιογιο; λολ Κάτι άλλο εκτός από κλασικίζουσες κλίμακες μπορεί να παίξει; Δεν ξερω αν λυπάμαι πιο πολύ αυτόν ή εσένα. Τείνω να πιστέψω ότι τύποι σαν κι αυτόν κατέστρεψαν τη μουσική και μια γενιά από κιθαρίστες - αλλά μετά σκέφτομαι ότι θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα. χα χαααααχ πόσο pathetic Αχ, μη βάζεις άλλα βίντεό του, γιατί σε παίρνω στα σοβαρά και κάθομαι και τα βλέπω. ;D

Blues is easy to get but hard to lose my friend. Τη στιγμή που γεννήθηκα έκλαψα σε αυτό το πως το λες bended vibrato. To 'χω , τι με πέρασες; Και το μαντολίνο όμως καλό είναι (έχω μια προτίμηση στα οχτάχορδα Gibson, αν έχεις υπόψη σου, σαν αυτό που παίζει ο David Grisman. Eκεί να δεις shredding... Αφιερωμένο (edit: αν έχει κάποια ιστορική σημασία, είναι του 1985...)

Ρε συ έχω πρόβλημα... δεν μπορώ να παίξω ΑΡΓΑ με τίποτα. Από μια ταχύτητα και πάνω μόνο. Φαρέρι φάση κι έτσι. Προσπαθώ να γίνω Μάλμστιν βλέπεις. Ακόρντα δεν ξέρω. Ό,τι πιάσει η πένα - βασικά αυτή είναι και η μόνη προπόνηση που κάνω. Πάνω κάτω η ταστιέρα, χάμστερ της εξάχορδης έχω γίνει. Ποιος έχει καιρό για ακολουθίες ακόρντων και αρμονίες/διαφωνίες και μετατροπίες. Αυτά είναι για τους σαχλούς. Εγώ είμαι σπόρτσμαν. Βιμπράρει η κιθάρα μου από μόνη της (τα ξύλα που λέγαμε) και χάρη σε ένα μαγικό πεταλάκι που έχω που το έχει ευλογησει ένας βραχμάνος στην Ανω Τούμπα, το "Emphasizer" της Malmsteen Fulltone, μου βγάζει ένα pitch vibrato που έχει τόση μεταδοτικότητα ώστε όταν παίζω κλαίνε μέχρι και οι συγγενείς μου τρίτου βαθμού στην Αυστραλία.

Περισσότερες μουσικάρες σε λίγο... (oι shredders πάντως είναι ακόμη χαμηλά στο ακόλουθο top 5)

Ντρημκάτσερ λατρεύω να διαφωνώ μαζί σου :) Δεν με έπεισε κανείς. Πηγαίναμε στον "μεγάλο" να μας δείξει. ¨Οπως εξήγησα, τότε δεν υπήρχαν digital media να βρουμε την άκρη μας. Σιγά μην καθίσω να κάνω ανάλυση για κάθε περίπτωση που πετάς στο τραπέζι ρε μαν! (είσαι off topic ούτως ή άλλως με τα ρεμπετικοαναρχικά σου χαασαχ) Ο Μάλμστιν θα γίνει μουσικός τη μέρα που θα παίξει έστω και ένα (ένα!) πρωτότυπο ακόρντο. Εκείνη τη μέρα, θα γίνω καi εγώ μουσικολόγος. ::) Aυτόματα! Grey, Τι να βρεις στο προφίλ μου; Νυχτερίδες κι αράχνες; Είμαι καλύτερος άνθρωπος απ' ότι μουσικός πάντως. Για μουσικολόγος, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα! ;D Kύριοι, νομίζω ότι δικαιώσαμε τον τίτλο του post. Αν μη τι άλλο, we rock. Ευφημείτε :)

Πω ρε πέσανε πολλές ερωτήσεις μαζεμένες. Ένας ένας, μη σπρώχνεστε ταλεντάρες μου. α) "τι σχέση έχει η αμφίεση και ο σωματότυπος του Malmsteen,με την συνεισφορά του στην μουσική και ειδικά στην κιθάρα; Huh?" -η χοληστερίνη πάει ασορτί με το ταλέντο δεν το ξερες; Αλλά όχι και με το σωματότυπο (μήπως είσαι λίγο ρατσιστης με τους ευτραφείς και δεν το ξέρεις;) Εγώ δεν ανάφερα τπτ για την ευτράφεια του YM. "Όσο για mainstream guest εμφανίσεις,αποτυχημένες συνεργασίες,"λάθος" επιλογές, είναι λογικό ένας άνθρωπος που έχει παρουσία τόσες δεκαετίες στην μουσική,να κάνει και τέτοια,όπως έχει κάνει η συντριπτική πλειοψηφία καλλιτεχνών/συγκροτημάτων.." -Xα χααα χααα "λάθος συνεργασία" το πρωινάδικο; "λάθος επιλογή" το να πουλάει εξακολουθητικά σε αρχάριους το "πόσο σπουδαίος είναι και τι ωραία που παίζει, καμαρώνωντας σα γύφτικο σκεπάρνι; Η ικανοποίηση του ημίχαζου στο τέλος του βίντεο, τα λέει όλα για το μεγαλείο του ανδρός. Μην τρελαίνεστε με τον "σωτήρα" Μάλμστιν ρε. β) μπεμπης η clapton..... -Κλάπτον γιατί παίζει μπλουζ σαν εκατομμυριούχος (που είναι) ρεμπετικο η atonal jazz -Τσιτσανης και Archie Shepp: σημειώσατε Χ Depeche mode η Journey: -μπάζα και οι μεν και οι δε (αλλά μ' αρέσουν κα οι μεν και οι δε) ΥΓ. Ντριμκάστερ, μείνε κοντά μου βρε κουτό, έχεις να μάθεις πολλά. γ) "Επιλέγεις να αγνοείς ότι,μεταξύ άλλων κιθαριστών,έχει κάνει χιλιάδες(τουλάχιστον) νέα παιδιά να ασχοληθούν με κάτι τόσο όμορφο όπως η μουσική..." Αδιαφορώ. Κάποιος είναι καλλιτέχνης επειδή πληροί ορισμένα καλλιτεχνικά κριτήρια όχι επειδή έχει wanabe ακολούθους που νομίζουν ότι κάνει τέχνη. Αν ήταν έτσι και ο Τζορζτ Μπους θα ήταν ένας σπουδαίος πρόεδρος επειδη εκλέχθηκε. Αφού δεν βαριέστε να τα ακούτε: ο Τom Waits μπορεί να μαζέψει λιγότερο κόσμο σε ένα live από τον κακογερασμένο Μάλμστιν. Τι αποδεικνύει αυτό; Κατά τη γνώμη μου, απολύτως τίποτα σε ότι αφορά την καλλιτεχνικη τους υπόσταση. Ποιος απ' τους δυο θα μπει στο rok & roll HoF? άλλη ιστορία ... δ) "Μακάρι να γινόμουν αγαπητέ Tamtam το 1/10 από αυτό που έγινε ο Malmsteen,θα με θεωρούσα επιτυχημένο." Αυτά είναι προσωπικά βίτσια του καθενός μας αγαπητέ. :) "Αν εσείς γελούσατε τότε με το φαινόμενο Malmsteen,εδώ και 32 χρόνια θα γελάει ο ίδιος με haters σαν εσάς,γιατί σε αντίθεση με σας κατάφερε να γίνει γνωστός,επιτυχημένος,πλούσιος και να κάνει δική του κιθαριστική σχολή η οποία κρατάει ως σήμερα." -Το να μην θέλει κάποιος να γίνει "γνωστός / επιτυχημένος / πλούσιος" όπως αυτός ο κουραμπιές σου περνάει καθόλου από το μυαλό; Ότι η καλλιτεχνία είναι άλλου είδους αθλημα από το να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες; (δεν το λέω μόνο μεταφορικά ;) Και γιατί λες ότι είμαι hater τη στιγμή που αναγνωρίζω το ταλέντο του στο να ανεβοκατεβαίνει σκάλες; Μια χαρά γρήγορος, εφετζής και χεράς είναι. Δυστυχώς όμως η φύση δεν τα δίνει όλα σε όλους. Χρειάζεται και κάτι ακόμη για να γίνει Keith Richards. (εκτός από διατροφολόγο) "Edit:Χωρίς να ξέρεις το background του καθενός,μην κάνεις άστοχες υποθέσεις Tamtam.Μεγάλωσα με Mozart,Beethoven,Paganini,Bach και Vivaldi.Όχι με...Stones!" -Κακώς! Ετσι σε απήγαγε καλλτεχνικά ο Μάλμστιν με τα λάγνα του transcriptions! Aν είχες ακούσει τα ξεκούρδιστα live των Stones, θα ήξερες ότι η τελειότητα δεν είναι κάτι... τέλειο! Edit: Παιδιά περνάω πολύ καλά μαζί σας. Σοβαρά... :)

Κι αυτός ο Κeith Richards να πούμε... Ούτε μια ντιμινουίτα... έτσι για δείγμα. Να συναρπάσει τα πλήθη να 'ούμε. Όλο με κάτι σαχλά κουρδίσματα. Ούτε μια κλίμακα Fareri δεν έμαθε να τον κάνουν follow οι shred προσωπικότητες του Noiz.

Σε τι; Αν δεις το βίντεο, ο τύπος παίζει συναρπαστικά! That's all. Είναι μασίν. Και μεθυσμένος ή μισοκοιμισμένος πάλι το ίδιο θα έπαιζε. Αυτό δεν τον κάνει καλλιτέχνη. Τον κάνει απλώς καλύτερο από τον Ferari, Fareri πως τον ειπαμε. Εdit: Θες ΠΟΛΥ καλύτερο; Πολύ, λοιπόν. Χιλιάδες φορές. Αλλά και πάλι Fareri πολυτελείας είναι. κατανοώ βέβαια γιατί μπορεί να εμπνεέι άμουσους ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει ποτέ Παγκανίνι, αλλά εντάξει, κουβέντα να γίνεται. Σοβαρά τώρα, αν το shredding είναι αυτό πoυ θα βοηθήσει κάποιον να γλυτώσει από την ψυχασθένεια και να κάνει πραγματικότητα τα καλλιτεχνικά του οράματα για απόκτηση πισίνας και αυτοκινήτου κ.λπ. , ποιος είμαι εγώ που θα φέρω αντίρρηση; Μόνο παιδιά, το νου σας μην καταλήξετε σαν το "ινδαλμά" σας: με χοληστερίνη και κολάν, χαραμισμένο ταλέντο ανάμεσα σε γλάστρες πρωινάδικων και fake marshall amps να παίζετε πλέιμπακ για να σας επευφημούν οι κλώσσες.

Grey, εγώ πάντως τον Malmsteen τον συμπαθώ. Καλώς ή κακώς είναι μέρος των ακουσμάτων μου - το πόσο ρηχό όμως είναι αυτό παυ παίζει φαίνεται από τις κοπιαρισμένες από την κλασική μουσική κλίμακες που αναπαράγει μέχρι το outfit του που δεν έχει αλλάξει από το 1982 μέχρι σήμερα (όπως και η μουσική του - δείγμα ότι τελικά δεν είναι και τόσο σπουδαίος καλλιτεχνικά;). Προσωπικά δεν τον θεωρώ καν καλλιτέχνη, αλλά τεχνίτη. Ίσως να μην έμεινε στην κλασική μουσική επειδή και εκεί, όπως σε όλα τα είδη τέχνης (και η κλασική μουσική συγκαταλέγεται στην υψηλή τέχνη ούτως ή άλλως), είναι απαραίτητη η ερμηνεία και όχι μόνο η τεχνική. Ίσως λέω... Από κει και πέρα, λυπάμαι ειλικρινά όταν τον βλέπω έτσι... στα πρωινάδικα. Κι αν είχε κάποιο ταλέντο άλλο εκτός από το να αναμασά τα ίδια και τα ίδια, το χαράμισε σε "μαθήματα" και "how to" . Aυτή είναι η προσφορά του.

Δεν πάω νατο παίξω μεγαλύτερος. Είμαι, προφανώς. (και δυστυχώς) Επίσης, θα σε παρακαλέσω (όχι πολυ΄είναι η αλήθεια) να ξαναδιαβάσεις τι έγραψα. Ποτέ δεν εγραψα ότι ο Μάλμστιν είναι "υπερτατος κιθαρίστας" (έλεος) ούτε "απλά καραγκιόζης". Αν είσαι και στην κιθάρα όσο καλός είσαι στην στρεψοδικία, δεν απορώ που υπεραμύνεσαι του σρέντινγκ. Tag: Ενώ εσύ κοιμόσουν: "πραγματικος μουσικος ποτε δεν συγκρινει ουτε μουσικους ουτε δεκαετιες " Η σύγκριση μουσικών ιδιωμάτων και καλλιτεχνικών κινημάτων όχι μόνο είναι κάτι θεμιτό, αλλά διδάσκεται κιόλας. Και αυτό δεν το κάνουν οι "πραγματικοί μουσικοί" (λολ) αλλά οι μουσικολόγοι. Keep shredding. "περιοδικα της εποχης / δικο τους genre και παικτικο στυλ" Και κάποιες τσόντες στα περιοδικά, τα περιοδικά μοτοσυκλέτας, αυτοκινήτου ή μοντελισμού, δικό τους genre ήταν, δεν τις αναγαγαμε σε υπερτατη μορφή τέχνης. Κι ας είχαν το κοινό τους. "O Malmsteen γούσταρε βιολιά" Ποιος ξέρει γιατί δεν τα κατάφερε στο βιολί ο καημένος... Αν ήταν το βιολί πουλί, θα το παίζανε πολλοί. "καταξιωμενους καλιτεχνες" Και ο Ρέμος "καταξιωμένος" ειναι. Δεν είναι επιχείρημα αυτός ο χαρακτηρισμός. Κάποιος Syd Barrett που είναι ελάχιστα δημοφιλής στη νέα χιλιετία, υπήρξε πολύ πιο επιδραστικός από τον Noel Gallagher, έλεος. Aλλα΄ξέχασα. Δεν συγκρίνουμε όταν δεν συμφέρει. "Τζέρι" Εκείνη την εποχή φίλε, δεν υπήρχε youtube. P2p downloads, κινητά τηλέφωνα. Ό,τι κάναμε ήταν μόνοι μας. Blame me for that too.

Διότι α) τα ξύλα δεν κάνουν την κιθάρα ούτε τα ράσα τον παπά και β) το να κάνεις σρέντινγκ πάνω σε ένα κομμάτι κόντρα πλακέ είναι η ύψιστη μορφή τέχνης και αν δεν το καταλαβαίνεις είσαι κομπλεξικός, καράφλος και λούζερ.

Ποτέ δεν αμφέβαλλα ότι οι Μετάλλικα έχουν εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις. Εδώ κατάφεραν να κυνηγήσουν ανήλικα για πειρατεία, τους γέροντες του RRHoF δεν θα προσεταιρίζονταν? Edit: Κανένας σρέντερ έχει μπει; Τω καιρώ εκείνω, μου ήρεσεν τα μάλα ο Uli Roth, αν και δε νομίζω ότι έκανε σόου οπως άλλοι σύγχρονοί του κιθαρωδοί.

" R&R Hall of fame σαν τι? Σαν καποιον σοβαρο θεσμο φανταζομαι. Πως λεμε MAD Awards" Μου επιτρέπεις να το χρησιμοποιήσω; Θέλω να το μεταφέρω στα φίλαράκια μου στο Mad που έχουν την εντύπωση ότι η Tάμτα δεν είναι εφάμιλλη του Tom Waits.

Σόρι για το οφφ τοπικ σχόλιο που ακολουθεί - αν ενοχλείται κάποιος μπορεί να σταματήσει να διαβάζει τώρα. Ωραία; Αυτό ήταν το πρόβλημα λύθηκε. :) Όσοι συνεχίζετε να με διαβάζετε, σας ευχαριστώ. Λοιπόν, παιδιά επειδή είμαι μάλλον μεγαλύτερός σας σε ηλικία, θα ήθελα να καταθέσω κι εγώ μια διαφορετική άποψη για να μην τα θεωρείτε όλα δεδομένα. Όσοι ήμασταν ήδη μουσικοί πριν εμφανιστεί ο Μάλμστεεν, γελάγαμε όταν τον πρωτοείδαμε. Ήταν σαν το ένα νούμερο από τσίρκο, ένα "φαινόμενο" αν με αντιλαμβάνεστε. Που χαζεύεις με αυτό πυο κάνει, αλλά δεν έχει καμία μουσική αξία. Μας φάνηκε σαν ένα ακόμη one hit wonder, ένας ακόμη Κλάους Νόμι, αλλά με κιθάρα. Φιλος, που εκείνη την εποχή έδινε για δίπλωμα κλασικής κιθάρας και έπαιζε σε επίπεδο βιρτουοζιτέ Julian Bream, του πηγαίναμε τις ηλεκτρικές μας για να μας δείξει πώς παίζει ο Μάλμστιν! Ε σας πληροφορώ ότι α) ο Τζέρι (ο κλασικός κιθαρίστας) τον "είχε" χαλαρά τον Μάλμστιν και β) απ΄οσους είχαμε απευθυνθεί σε αυτόν γαι να μας δώσει τα φώτα του, κανένας δεν εντυπωσιάστηκε τόσο ώστε να ασχοληθεί περαιτέρω με το είδος. Ναι, ακόμη και αυτοί που "τα παίρναμε" πιο εύκολα τα γράμματα σε σχέση με άλλους από την παρέα. Σύμπτωση; Ίσως... Γεγονός είναι πάντως, πως μέχρι να εμφανιστεί οργανωμένο μάρκετινγκ πλαν για αυτόν, ουδείς πολυασχολήθηκε. Όταν πετυχαίναμε βίντεό του στην τηλεόραση (μουσικόραμα κι έτσ'), το αντιμετωπίζαμε όπως αντιμετωπίζαμε τα χιτάκια της εποχής, με χασμουρητά. Σόρι, αλλά δεν έχω αλλάξει γνώμη έκτοτε - πολλοί φίλοι μου βέβαια έχουν δίσκους του και θυμάμαι και πολλούς που τον θαύμαζαν -κυρίως όσοι ήταν μια δυο τρεις τάξεις μικρότεροί μου. Εμείς οι άλλοι, ακούγαμε Ζέπελιν και Στόουνς, κατάλαβες... τι να μας πουν οι ποζέρηδες... :) Αναγνωρίζω ότι είναι κι αυτό μια τέχνη (αναρωτιέμαι όμως αν ο Van Ηalen τον οποίο βρίσκω απείρως πιο cool σαν χαρακτήρα, προηγήθηκε στην εφεύρεση του σρέντινγκ - ωστόσο και να μην το μάθω, δεν θα σκάσω κιόλας). Θεωρώ επίσης ότι θα πρέπει να δούμε και τον κάθε καλλιτέχνη, εντός ή εκτός εισαγωγικών, μέσα στην εποχή που εμφανίστηκε επίσης. Θέλω να πω, ίσως τα 80s (ΙΜΗΟ και ελπίζω να συμφωνείτε, η δεκαετία με τη χειρότερη μουσική και την τρισχειρότερη μόδα) να μην ήταν και η καλύτερη εποχή για τυπους σαν τον Μάλμστιν. Αναγκαστικά, έπαιξε με τους όρους που έπαιζαν σύγχρονοι του αξιλογότατοι παίχτουρες (γιατί η hard rock είχε πάντα σπουδαίους μουσικούς) όπως οι Cinderella οι Jovi και άλλοι. Με κολάν, βάτες, μαλούρες και αποτριχωμένο στήθος. Αν η τέχνη σου είναι τόσο σπουδαία ρε μαν, ποιος ο λόγος να γίνεσαι καραγκιόζακος; Ωστόσο, δε νομίζω ότι στο πάνθεον των καλλιτεχνών της ροκ μουσικής θα είναι από τους πρώτους που θα αναγνωριστούν από to R&R Hall of fame, ας πούμε... Θα σας φανεί παράξενο, αλλά πιο πιθανό είναι να μπουν σε αυτό καλλιτέχνες των 80s πολύ λιγότερο "ροκ" όπως οι Cure, ο Peter Gabriel ή οι Stranglers, παρά ο Μalmsteen.

Δεν αντιλέγω ότι μπορεί κάποιος να είναι επιδραστικός και να εμπνεύσει άλλους ανθρώπους, παιδιά. Ειτε είναι ο Μalmsteen είτε o Van Halen είτε ο Zappa. Όλοι και όλα βρίσκουν το κοινό τους. Αλλά δεν το συνεχίζω γιατί η γνώμη μου μπορεί να σας προσβάλλει και δεν έχω καμία τέτοια πρόθεση. Keep shredding!

Καθε άλλο, το ίδιο λέμε. Εκαναν και οι δυο show off. Με μια σημαντική διαφορά, ότι ο ένας έκανε μόνο αυτό. Αυτό λέω από την αρχή. Ξαναδιάβασε παρακαλώ τι γράφω σε προηγούμενα σχόλια: αυτοί που ανάφερα "βάσισαν μεγάλο μέρος της μουσικής τους στη δεξιοτεχνία μπλα μπ-λα μπλα" , αλλά δεν τους μνημονεύουμε γι' αυτό. Δυο μέτρα και δυο σταθμά, χρησιμοποιείς εσύ. Οποιος είναι ακριβοδίκαιος, κρίνει τα διαφορετικά πράγματα με διαφορετικό τρόπο , δεν κρίνει διαφορετικά πράγματα όμοια.

Δεν συμφωνώ Dreamdancer. Ο Μalmsteen έκανε πάντα και μόνο show off. Από τα εξώφυλλα των άλμπουμ του, μέχρι τα ρούχα που φορούσε και από τον τρόπο που ερμηνευε, μέχρι την επιτηδευμένη ποζεριά του "κοιτάξτε πόσο άνετος είμαι". Άλλη φυλή, άλλος πλανήτης, άλλη "τέχνη" αν θες από τύπους σαν τον R. Gallagher, τον Trower, τον Gilmour, τον Edge, τον Hendrix, τον Frank Marino, τον Stanley Jordan, την Kaki King, ton Jimmy Page, τον George Benson... Σε όλα τα είδη μουσικής, υπαρχουν καλύτεροι (αξιότεροι) "σρέντερς" απ' ότι στο είδος των σρεντερς. :) Τώρα ξανασκέψου ποιος είναι κομπλεξικός και γιατί. Ποιος έχει ανάγκη να ταμπουρωθει πίσω από τη δεξιοτεχνία και ποιος όχι.

@Long Shadow Ε μα. Πέστο άνθρωπε μου. Αν πλακωθείς στη μελέτη θα παίξεις σαν τον Fareri. Τιποτα όμως δεν αποδεικνύει ότι ο (κάθε) Fareri αν πλακωθεί στη μελέτη, θα φτάσει κάποια στιγμή να παίξει ένα οποιοδήποτε κομμάτι του Rory Gallagher με αντίστοιχο πάθος ή εκφραστικότητα (για να αναφέρω δυο χαρακτηριστικά που ειδικά στην κιθάρα, αναγνωρίζονται και επιβραβεύονται διαχρονικά από το κοινό ;D ). Το ("στείρο" ; Ας το πούμε "στείρο", "ανέμπνευστο", αν αυτό καλύπτει τους σρεντάδες του φόρουμ) σρέντινγκ είναι το καταφύγιο του ατάλαντου. Κιθαρίστες σαν τον Εddie Van Hallen ή τον SRV που κατέβαζαν παπάδες μα μαγιό στα σόλα τους (αν και σε τόσο διαφορετικά είδη μεταξύ τους), βασίζοντας μεγάλο μέρος της μουσικής τους στη δεξιοτεχνία, ε δεν τους λες και ανέμπνευστους. Τώρα το να χαρακτηριζόμαστε τσουβαληδόν "κομπλεξικοί" όσοι βάζουμε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τις ασκήσεις τεχνικής (σρέντινγκ) σε σχέση με τις "ασκήσεις ύφους" πάνω σε ένα όργανο, προσβάλλει πριν απ' όλα το κριτήριο αυτού που κάνει τον χαρακτηρισμό. Όχι τπτ αλλο δλδ, αλλά χ...τήκανε ο Robin Trower κι ο Gilmour που τους χαρακτηρισε "κομπλεξικούς" κάποιος Dreamdancer. λολ Edit @Dreamdancer γράφαμε μαζί, σόρι! Ε, ναι. Δεν με απασχολεί καθόλου το show off, όπως και τους περισσότερους κιθαρίστες που ακούω και μου αρέσουν. Είναι ξέρεις το οξύμωρο: όπως αν θες να βγάλεις λεφτά από τη μουσική, πρέπει να παίζεις χωρίς να σε νοιάζει να βγάλεις λεφτά, έτσι και με την ίδια την ουσία της μουσικής: αν θες να ξεχωρίσεις καλλιτεχνικά, πρέπει νομίζω (μπορεί και να έχω λάθος) να παίζεις χωρίς να "φωνάζεις' ότι θέλεις να ξεχωρίσεις ή "κοιτάξτε πόσο γρήγορα, εφετζίδικα, παίζω". Μέχρι στιγμής πιάνει!

Όσοι απορρίπτουν το shreding είναι κομπλεξικοί. Μάι'στα. Πω πω ρε Dreamdancer. Ακτινοβολείς καλοσύνη.

Ξέχασες τον πρώτο μεταλ σρέντερ της ιστορίας, τον Παγκανίνι! (σοβαρολογώ!) ;D Στη συνείδησή μου πάντως , δεξιοτέχνες όπως αυτοί που αναφέρεις, Hendrix, SRV, De Lucia (θα πρόσθετα κι άλλους και από τζαζ όπως Wes Montgomery κ.λπ. αλλά δεν έχει νόημα) είναι πρώτα μουσικοί και μετά όπως τους χαρακτήρισες, σρέντερς. Για την ακρίβεια είναι τόσα πολλά κιλά μουσικοί, ώστε η δεξιοτεχνική ταχύτητά τους δεν τους χαρακτηρίζει καν ως βασικό γνώρισμα. Κανείς δεν αποκαλεί τον George Benson ή τον Django Reinhard σρέντερ κι ας παίζουν με εξωφρενική ταχύτητα. Πράγμα που δεν συμβαίνει ας πούμε με τον Μalmsteen, σωστά; Δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής... Αυτοί που αναφέρω είναι πρώτα καλλιτέχνες και μετά "σρέντερς" (δε νομίζω ότι είχε εφευρεθεί ο όρος στα χρόνια τους πάντως) :) Το σρέντινγκ είναι σπορ, όπως οι αγώνες. Και καθαρή ποζεριά, κίνηση εντυπωσιασμού και show off. Δεν το κατακρίνω, διαπίστωση κάνω: Δεν ειναι τυχαίο ότι σε αυτό διαγωνίζονται όλοι οι μουσικοί από την αρχή του χρόνου... ποιος θα παίξει πιο δύσκολα, πιο πολλά και πιο γρήγορα.

Ο Vai έχει χιούμορ guys. Αλλιώς δεν θα έπαιζε ποτέ με τον Frank Zappa... :) Υπάρχει κάποιο live του, δεν θυμάμαι ποιο (γιατί το είχα σε βινύλιο μόνο), όπου ο Ζappa παρουσιάζει τους μουσικούς και όταν φτάνει στον Steve Vai, λέει κάτι σαν "απόψε μαζί μας είναι ο Steve Vai, κυρίες και κύριοι", παίζει κάτι ο Vai, μετά ο Zappa ξαναλέει "και μαζί μας είναι και ο Carlos Santana" -και τότε ο Vai ξεκινάει και παίζει ακριβώς σαν τον Santana! O άλλος ο θεόμουρλος το συνέχιζε "και μαζί μας είναι και ο Jimi Hendrix" - έπαιζε σαν τον Hendrix ο Vai και πάει λέγοντας... μιλάμε οτι θα μπορούσε να το συνεχίζει όλη τη νύχτα το άτομο (o Vai). Στο τέλοςο Zappa έλεγε κάτι του στυλ "και μαζί σας είναι και ο Frank Zappa " και τότε o Vai τον ξεφτίλιζε κανονικά, παίζοντας ακριβώς όπως αυτός! χα χαααα

Καποτε ρωτησαν τον Gilmour αν μπορεί να παίξει γρήγορα και αν ναι, γιατί δεν παίζει ποτέ όσο γρήγορα μπορεί. Απάντησε: είμαι μουσικός , όχι σπόρτσμαν. Δεν διαγωνίζομαι με κανέναν. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να κάνει κάποιον να κλάψει, να συγκινηθεί, με μια φράση. Μπορεί να το κάνει αυτό όποιος θεωρεί αυτοσκοπό την ταχύτητα;"

Συμφωνώ με τον Gmw (#fate_me) Ανέντιμο είναι να κοστολογείς διαφορετικά κάτι στους "οικείους" σου και διαφορετικά στους "άγνωστους". Θυμίζει το κόμπλεξ που είχαν άλλοτε οι επαρχιώτες απέναντι στους "πρωτευουσιάνους". Κι αν όχι ανέντιμο, τουλάχιστον θλιβερό και lame. ME MIA ΕΞΑΙΡΕΣΗ... (και σκέψου το σοβαρά gmw): Να έβαλε πρώτα την αγγελία του στο ebay και μετά να άλλαξε γνώμη και να σφύριξε την τιμή στα διπλά... (ελπίζοντας να μην την πάρει κανείς από το ebay στα χρήματα που έδωσε ως Buy it now). Διότι παίζει κι αυτό το ενδεχόμενο. Σε αυτή την περίπτωση , δεν είναι απατεών, σωστά; Παρ' όλα αυτά, πιστεύω ότι έχει θέση στο tag #aggelies gia gelia k klamata

Ετσι. Τι μας μοστράρετε τους κανόνες τις αγοράς ρε παιδιά; Δεν τους ξέρουμε; Φυσικά και ο καθένας πουλάει όσο και όπου θέλει. Ξαναλέω , η αναλογία εδώ δεν είναι η γιαγιούλα και η πλουτοκράτισσα, που στη γιαγιά θα κάνεις λέει καλύτερη τιμή. Η αναλογία είναι αυτή -και απάντηση δεν πήρα για το πώς άλλιως (εκτός από "ρόμπα") θα χαρακτηρίζατε αυτόν τον άνθρωπο: // σε αυτούς που ξέρουν πουλάω φθηνότερα απ' ό,τι σε αυτούς που θεωρώ και λίγο κοροιδα. Και στα @@ μου και αν με τους τελευταίους είμαστε συχωριανοί, γείτονες ή πίνω και κανένα καφέ μαζί τους. // Αυτή η και καλά πονηρή συμπεριφορά επαρχιώτη παγαπόντη είναι κάτι που το συναντάς σε μαστόρια/συνεργεία της γειτονιάς, και σε αλμπάνηδες πάσης φύσεως.