TamTam

Όχι βέβαια. Αν ήταν έτσι δεν θα συζητούσαμε, θα ήταν ληγμένο το παιχνίδι πριν αρχίσει. Το κοινό αρέσκεται πάντα στο να έχει δικαίωμα επιλογής. Όταν οι επιλογές απουσιάζουν, κανένας δε νομιμοποιείται να λέει ότι "αυτό θέλει το κοινό". Όχι φίλε μου, αυτό του έδωσες να θέλει.

Μα κανείς δεν διαφωνεί με την πραγματικότητα. Και είναι όπως τα περιγράφεις. Αλλά δεν γίνεται να μιλάμε την εποχή του Spotify με όρους της δεκαετίας του '70 (Bohemian Rhapsody). Άρα; Δεν περιμένουμε από μια δισκογραφική / ραδιόφωνο / μαγαζάτορα / να προωθήσει στο κοινό τη δουλειά ενός καλλιτέχνη. Αυτό, κτγμ, σημαίνει ότι α) πρέπει ο ίδιος ο καλλιτέχνης να το κάνει β) το ίδιο το κοινό να ενδιαφερθεί και το κυριότερο να στηρίξει. Σε άλλες χώρες της πολιτισμένης ευρώπης, τα Υπουργεία Πολιτισμού στηρίζουν ενεργά τους καλλιτέχνες τους, με διαθεση χώρων, πόρων και διοργάνωση θεματικών φεστιβάλ. Εδώ δεν είχαμε ποτέ κάτι τέτοιο (με εξαίρεση ίσως την εποχή του Φεστιβάλ της Πάτρας επί Θάνου Μικρούτσικου και τη Γιορτή της Μουσικής - που όμως είναι παγκόσμιο Franchise και συμβαίνει μαι φορά το χρόνο). Οπότε, το μόνο που μας μένει, είναι να ψάχνουμε, να μιλάμε και να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να γίνουν κινήσεις πολλών μαζί, να δημιουργηθούν χώροι αν θες από τους ίδιους τους καλλιτέχνες - δυο τρεις μαζί να προωθούν τη δουλειά τους κ.λπ. Και ξαναλέω: να στηρίζουμε τις local bands μας - η σκηνή υπάρχει όσο εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Τότε θα έρθει και ο κόσμος (ο οποίος επίσης υπα΄ρχει, αλλά τρώει πλύση εγκεφάλου από όλα ανεξαιρέτως τα media - ούτε τα "ροκ ραδιόφωνα" δεν παίζουν ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες - είναι ακόμη κολλημένα ακόμη στους Depeche Mode). Προσωπικά, αυτό κάνω, τα άλμπουμς ας πούμε των δυο συγκροτημάτων που ποσταρα παραπάνω - τα έχω αγοράσει και είναι τόσο σούπερ που μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν είχαν κυκλοφορήσει σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ, θα είχαν άλλη προβολή και προφανώς καλύτερη τύχη.

Ακούω αυτό που λες, αλλά συμφωνα με τη λογική σου, θα έπρεπε κάτι από όλα αυτά που όπως λες βρίσκονται σε ποσότητα, να aκουγόταν. Ελα όμως που δεν συμβαίνει. Αυτό το γκρουπ, τους είχε ακούσει ποτέ κανένας; Aυτούς;

Συμφωνοι και όπως τα λες, να προσθέσω όμως ότι από την εποχή που θέλουμε να συγκρίνουμε, π.χ. των Beatles ή της Μοσχολιού, μέχρι σήμερα, έχει περάσει μισός αιώνας και βάλε. Τα μέσα έχουν αλλάξει, πολλά από εκείνα που τότε θεωρούνταν "νεωτερικότητα", νουβέλ βαγκ, νεο κύμα κ.ο.κ. έχουν εφευρεθεί ήδη, έχουν γίνει ήδη. Η βιρτουοζιτέ επίσης, είναι πεπερασμένη. Συνεπώς, ίσως δεν είναι δόκιμο να αναζητούμε π.χ. τον νέο Χατζιδάκη ή το νέο Μανώλη Χιώτη, αλλά να εστιάσουμε στους νέους ανθρώπους (και με αυτό δεν εννοώ τη γενιά τη δική μου που συνεχίζει να παράγει ίσως τα καλύτερα έργα κτγμ τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά/μουσικά - Φοίβος, Παπακωνσταντίνου Θ., Αγελλάκας, Ζάικος, Καπηλίδης τρίο, Παύλος Παυλίδης, Σταμ Κραουνάκης, Παπαδημητρίου, Τάκης Μπαρμπέρης - random ονόματα αλλά κατάλαβες ποια γενιά εννοώ). Εμένα με ενδιαφέρει τι γίνεται με τους νέους μουσικούς και καλλιτέχνες των 25+ (που οπουδήποτε αλλού στον κόσμο θα είχαν ήδη ένα δυο άλμπουμς στο ενεργητικό τους) και στο Ελλαδιστάν είναι αναγκασμένοι να παίζουν στο Γκάζι και στο κάθε μεζεδοπωλείο, ό,τι μπορείς να φανταστείς, για να επιβιώσουν. Ωραίες μουσικές και μουσικούς συναντάς εκεί, αλλά αν τους γνωρίσεις, θα δεις ότι τα aspirations τους και οι μουσικές τους δυνατότητες είναι δυσανάλογα σε σχέση με αυτό που κάνουν. Όλο αυτό, θα πρέπει κάπως να εκφραστεί, να βρει χώρο να επικοινωνηθεί με το κοινό (που υπάρχει και το έχω δει να γεμίζει τα μαγαζιά που παίζουν), αλλά που δεν είναι δυνατόν να τους αναζητά μονίμως μόνο μέσα από τα social media ΄και το bandcamp, μετά και το θάνατο της δισκογραφίας. Υπαρχει girl group που παίζει κέλτικη μουσική (και κάνει συναυλίες στο εξωτερικό), υπάρχει ελληνίδα electro συνθέτρια -φάση Μπγιοργκ και Λώρη Άντερσον, με σπουδές και δισκογραφία που τη βλέπουμε μόνο στο Κακογιάννης, υπάρχουν έθνικ σχήματα πολυεθνικά, με αρμένιους και έλληνες μουσικούς, που δεν θα βγουν ποτέ ούτε καν στην κρατική ΕΡΤ, υπάρχουν φίλοι που έχουν κάνει μουσική για ταινίες στο εξωτερικό - από Ινδία μέχρι Γαλλία και δεν θα τους πα΄ρουν ποτέ συνέντευξη σε μια κυριακάτικη εφημερίδα, θυμάμαι τον Μαραβέγια να μου λέει ότι όταν άλλαξε όλο το γκρουπ του (ασχολίαστο) έμεινε άφωνος με τη στόφα των μουσικών που ανταποκρίθηκαν στις auditions "μιλάμε για ανθρώπους που είχαν σπουδές, γνώση και ερμηνεία σε όργανα που δεν φαντάζεσαι, τρομπόνια και λαούτα, κιθάρες και κρουστά" μου είχε πει... Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο "φόρουμ των μουσικών" όπως επιγράφεται το Νοιζ, κανένας τους, ποτέ, από αυτούς που έχω υπόψη μου, δεν έχει νιώσει την ανάγκη να επικοινωνήσει τη δουλειά του.

Όθωνα, χαίρε το made in greece τραγούδι πηγαίνει μια χαρά. Ποτέ δεν είχαμε τόσους νέους ταλαντούχους μουσικούς, σε κάθε είδος. Από το λαϊκό μέχρι την electronica και από τη ροκ μέχρι τη jazz, υπάρχουν μουσικάρες που κινούνται όμως κάτω από το ραντάρ. Ιδιαίτερα ευχάριστο είναι ότι τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι μουσικοί ασχολούνται ενεργά με την ethnic επίσης. Το δυσάρεστο είναι ότι όλη αυτή η πλειάδα μουσικών και δημιουργών, κινούνται εκτός των mainstream κουλτούρας και media, όπως και κάθε τι ουσιαστικό που συμβαίνει αυτη τη στιγμή στην Ελλάδα. Κι αν πρόκειται να αναζητήσουμε ανάμεσα στους πιο προβεβλημένους από τους -εκτός mainstream- καλλιτέχνες κάποιες αντιστοιχίες, προσωπικά, πιστεύω ότι και νέος <χατζιδάκις υπάρχει αυτη τη στιγμή εκεί έξω, και νέα λένα πλάτωνος και στιχουργοί που θα τους συζητάμε στο μέλλον (και ήδη) και νέοι Σαββόπουλοι κλπ κλπ, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, βάζω τον χαρακτηρισμό "νέος τάδε" χωρίς να θέλω να κάνω συγκρίσεις ή να μειώσω τη δουλειά των συγχρόνων μας. Περισότερα δεν μπορώ να γράψω γιατί θα αρχίσουν τα "ναι μεν αλλα" και τα "σιγα μην είναι ο Φοίβος ο νέος Λοϊζος" και η "Μελεντίνη η νέα Πλάτωνος", η "Κυρμιζή η ελληνίδα Τζόνι Μϊτσελ" (τυχαία ονόματα) κλπ. Έτυχε τις προάλλες και είδα ΑΝΤ1 το πρωί πρωί, την εκπομπή του Γ. Παπαδάκη, και φρίκαρα από το το ότι σε κάθε διαφημιστικό break ακούγονταν κάθε φορά δυο συγκεκριμένα σκυλοάσματα με παρόμοιο τίτλο - ένα της Θεοδωρίδου και ένας ενός άντρα που δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά και των δυο το νόημα ήταν "εμενα να ακούς σε δύσκολους καιρούς " κι έτσι... Μιλάμε για πλύση εγκεφάλου κανονικότατη.

Θεος σχωρέστον

Σπύρο δεν θυμάμαι (και δεν θέλω να το ψάξω ούτε να πω περισσότερα, γιατί ήταν πολύ δυσάρεστη η κατάσταση με τον τυπο και γενικότερα), το έχω απωθήσει εντελώς. Επαιζε όμως σε εκείνο το γκρουπ του Μαργαρίτη. Θα πω όμως, ΄ότι σε μια εποχή που στο ΑΝ (μετά το έκοψαν κι εκεί) που όταν παίζαμε με τους Απροσάρμοστους, όποιος ήθελε έπαιρνε από ένα μπουκάλι ουίσκι και ανέβαινε στη σκηνή να παίξει, το να ζητάνε από τον μουσικό να πληρώσει το ποτό του και να δικαιούται μόνο δυο μικρές μπίρες, μας φαινόταν... κάπως.

Warning, ακολουθεί σεντόνι Προσωπικά δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω! Και νομίζω ότι όσο πάω πιο παλιά, στα 90s, οι συνθήκες στα live ήταν πολύ χειρότερες απ' ότι τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να κάνω και λάθος... Έχω άπειρες άτυχες στιγμές με διάφορα συγκροτήματα από: φεστιβάλ (ΚΚΕ μας δείραν επί σκηνης στο Χαλάνδρι οι Κνίτες επειδή δεν παίξαμε "blues" όπως τους είχαμε πει, Πασόκ – η κεντρική εξέδρα ακουγόταν τόσο δυνατά που δεν γινόταν να παίξουμε στην περιφερειακή παρότι παίξαμε με όλους τους ενισχυτές στο 10, ΚΚΕσωτ – έσπασε η χορδή στον leader του γκρουπ και ήρθε και μου πήρε την κιθάρα από τα χερια στη μέση του κομματιού), από επαρχία (Άρτα: παίζαμε πέντε… 20λεπτα σετ και σταματούσαμε γιατί στο ενδιάμεσο 20λεπτο διάλειμμα έπαιζε dj – εννοείται ότι γίναμε τύφλα από το πρώτο «διάλειμμα»), Λάρισα – μέναμε σε ένα ξενοδοχείο όπου την ώρα που γυρνάγαμε τα χαράματα έφευγαν οι κυνηγοί για κυνήγι και οι πόρνες από τα δωμάτια), Λαμία – έσκασε μπάτσος της γεωργικής έκθεσης -εκεί παίζαμε!- με δικηγόρο της ΑΕΠΙ και απαιτούσαν να τους δώσω υπογεγραμμένο το tracklist, έγινε χαμός και αντί να δείρουμε αυτούς δείραμε τον ατζεντη)… Κορυφαίες αλητείες όμως, θεωρώ τις εξής τρεις: α) Στον «Τροχό» στο Μαρούσι. Θεατής που χορεύει μπροστά στη σκηνή , κλωτσάει το μικρόφωνο που τραγουδάω και μου σκίζει το χείλι (ούλο;) Γεμίζω αίματα τη μπλούζα μου. Δεν το καταλαβαίνω παρά όταν έχει τελειώσει το κομμάτι και γυρίζω προς τον ντράμερ γιαν να ξεκινήσουμε το επόμενο. Κανένας από το κοινό δεν έδειξε να εκπλήσσεται όση ώρα μου έτρεχαν τα αίματα! Και να πω ότι παίζαμε πανκ… κλασικό ροκ παίζαμε, Neil Young, Stones και δικά μας β) Δεν θυμάμαι ποιο μαγαζί – θυμάμαι όμως τον μαγαζάτορα, κιθαρίστας επίσης, ο οποίος δεν ζει πια. Εχει γίνει sound-check (είμαστε εκεί από το απόγευμα), η ώρα του gig πλησιάζει, πάμε με τον κιθαρίστα να πάρουμε από μια μπίρα στο μπαρ. Ο bartender μας πληροφορεί ότι δικαιούμαστε δυυο μπίρες κάθε μέλος του γκρουπ και ότι από εκεί και πέρα, τα ποτά θα πρέπει να τα πληρώνουμε. Του λέμε ΄ότι αυτό είναι ανήκουστο, πώς θα βγάλουμε δυο ώρες συναυλία με δυο μπίρες? Και ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην αρχική συμφωνία. Καλέι τον μαγαζάτορα, ο οποίος το επιβεβαιώνει. Τα μαζεύουμε και φεύγουμε αφήνοντας φίλους και γνωστούς μας που είχαν έρθει να μας δουν, συξυλους. γ) σε ένα μαγαζί στα Νέα Λιόσια (που μετά έμαθα ότι έγινε πιτσαρία), Σάββατο βράδυ, στο διάλειμμα πλακώθηκαν η κοπέλα του ντράμερ (που με είχε υιοθετήσει και με θεωρούσε προστατευόμενό της), με μια ελληνοαμερικάνα αλήτισσα που τα είχα εκείνη την εποχή, επειδή η πρώτη θεώρησε ότι η δεύτερη φλέρταρε με έναν φίλο μας! Η αμερικάνα έσπασε ένα ποτήρι και της χύμηξε, η άλλη τη βούτηξε από τα μαλλιά, έπεσε όλο το μαγαζί να τις χωρίσει, και τελικά σπάσαμε τη τζαμαρία, έφεραν τζαμά με΄σα στη νύχτα να το κλέισει γιατί ο μαγαζάτορας δεν δεχόταν να μην συνεχίσουμε, πληρώσαμε τη ζημιά και δεν βγάλαμε και μία!

Όταν έχεις σβήσει αναρτήσεις από το προφίλ μου (!) επειδή... διαφωνήσαμε πολιτισμένα, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ το χιούμορ σου, συγνώμη, μάλλον (πάλι) εγώ θα φταίω.

Ας σβηστεί

Εν μέσω καραντίνας και με τα live σε αναστολή μέχρι νεωτέρας, εκτός από το να αναπολούμε τις ευχάριστες στιγμές, τι θα λέγατε να το διασκεδάζαμε και λίγο, ανακαλώντας τις χειρότερες/χειρότερη στιγμή που είχαμε ποτέ on stage?Το thread δεν έχει σκοπό σε καμία περίπτωση να μιζεριάσουμε, αλλά να το διασκεδάσουμε, και ίσως να συναγωνιστούμε στο ποιος είχε την πιο άτυχη - κακή στιγμή του στο stage, σε συναυλία που έπαιξε ο ίδιος. Ατυχήμα ηχητικό, κακή συνεννόηση με τον ηχολήπτη, καυγάς των μελών της μπάντας, κακός ήχος, μεθύσι, καυγάς με κάποιον από το κοινό, ό,τι αναποδιά κι αν σας έχει συμβεί - you name it!

Κάνεις τεραστιο λάθος! Μιλάμε για έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους παγκοσμίως - σε φυσιολογικές συνθήκες. Πάνω στο Θησείο! Και μόνο για τα καταστήματα εστίασης που υπάρχουν εκεί, θα έπρεπε να υπάρχουν περιπολίες αστυνομίας (άσε που στο πλάτωμα, 40 μέτρα από το Ωδείο, αράζουν ούτως ή άλλως αστυνομικοί με μηχανές κλπ) Για το σταθμό του Θησείου μιλάμε! Που είναι γεμάτος και δημοτική αστυνομία και κανονική αστυνομία λόγω των ρομά και των μικροπωλητών - παράνομων κυρίως επειδή το υπαίθριο λιανεμπόριο το είχε απαγορεύσει στη συγκεκριμένη περιοχή ο Καμίνης (και όσοι ξέρετε, θα είχατε δει ότι τα τελευταία χρόνια, το γιουσουρούμ είχε μετακομίσει χαμηλότερα, πάνω στην Πειραιώς).

Ποιοι είναι οι γνωστοί? Γνωστοί σου?

Εντάξει, δεν θα κάνουμε και τους ντετέκτιβ της αστυνομίας (που 20 μέρες δεν πήρε χαμπάρι τίποτα μέσα στο κέντρο της Αθήνας), αλλά το γεγονός ότι έκοψαν και πουλησαν τα μεταλλικά μέρη (μέχρι και τα ρουμπινέτα από τους νιπτήρες βλέπω ότι λείπουν!), σωληνώσεις θέρμανσης, καλώδια κλπ για σκραπ, καταδεικνύει συγκεκριμένο χώρο... Η Αττική οδός είναι σκοτεινή από τη Φυλής και κάτω σε σημεία, επειδή κλέβουν τα καλώδια από τους φωτοδότες, τι να λέμε... Αναμένω την ανακοίνωση της αστυνομικής διεύθυνσης. Το γεγονός πάντως από μόνο του είναι τόσο κατακριτέο, που καμία "ιδεολογία", πανκ, καταληψης ή άλλη, δεν το δικαιολογεί.

Αδιανόητος χουλιγκανισμός

χααχ χλωμό! Γιατί έχουμε εντελώς διαφορετικά γούστα στον ήχο! Αυτά τα OD που ψάχνεις και είχες εγώ δεν θέλω ούτε να τα ξέρω! Εγω θέλω το drive να "χρωματίζει" , να αλλάζει (δίνει άλλον χαρακτήρα) στον ήχο... Tubescreamer all the way. marshallοπέταλα με πολλά πρίμα, fuzz, τέτχοια μ' αρεσουν

Θα έχουμε ανταλλάξει και καμιά 20αριά email στις αγγελίες! Για ανταλλαγές κυρίως! Δεν ξέρω όμως αν έχουμε κάνει ποτέ συναλλαγή !

Δημήτρη, η γνώμη μου είναι ότι χρειάζεσαι OD με φλατ mids, τύπου Klon (Soul Food, Archer) ή το Νobels που σου πρότεινε ο Γιώργος παραπάνω. Ίσως και το Mudhoney της T-Rex να σου έκανε δουλειά ή το Xotic AC Βooster το κίτρινο.

+1000

Καλή επιτυχία Στρατή! Πρώτη σας δουλειά θα είναι το άλμπουμ αυτό? Το "Χρόνος" είναι πολύ σπουδαίο! Απ' τα καλύτερά σας κομμάτια επίσης, είναι τα "Γλυκό Φιλί" και "Σκουριές" κτγμ, ελπίζω να τα συμπεριλάβετε.

https://jedistar.com/encore/ Encore guitars is a brand of the UK importer John Hornby Skewes. The brand first appeared in 1958 and were a House brand name which were originally built in Japan. Strangely enough there was also an association with Tiesco Corp and Aria Guitars. and they were produced at a variety of factories in Japan (presumably and initially to the cheapest builder) that said in the mid 1960’s and up to the early 1980’s some of the encore Archtops were made at both Fujigen and Matsumoku this was all prior to JHS taking the brand name in 1980. when most production moved to countries that would provide lower labour costs. and by 1981 all production had ceased in Japan. Encore Catalogs 2008 catalog 2010 Catalog 2012 Catalog 2013 Catalog Και εδώ λέει ότι ήταν το προηγούμενο label πριν τις Vintage "As a brand name, Encore®, the ‘Precursor’ to the Vintage brand, has started millions of guitar players on their journey. Today, the Encore brand, which covers acoustics, electrics, and basses, is sold alongside Vintage in over 140 markets around the world. | https://vintageguitarsrus.com/pages/history

Καραντίνας και κορονοϊού επιτρέποντος, όταν με το καλό πάψουμε να φοβόμαστε τα ταξίδια, συνιστώ σε όποιον βρεθεί ή περάσει από τις Βρυξέλλες, να επισκεφθεί το Μουσείο Μουσικών Οργάνων. Εκτός από μια τεράστια γκάμα από κάθε είδοςυ μουσικό όργανο (από Πολυνησία και Ινδονησία, μέχρι μεσαιωνική ευρώπη), τα όργανα που φιλοξενεί μπορεί να τα ακούσει κανείς στα ακουστικά του, με το μηχανημα της ατομικη΄ς ξενάγησης, είτε αυτόνομα είτε μέσα σε ηχογραφήσεις κομματιών. Αν θυμάμαι καλά, είχαμε κάποτε και στην Αθήνα στο Μοναστηράκι κάτι αντίστοιχο , σε ένα Μουσείο Παραδοσιακών Μουσικών Οργάνων - δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη. Εσένα LK, φαντάζομαι ότι θα σε ενδιέφερε με τρέλα ο όροφος που είναι αφιερωμένος αποκλειστικά σε ηλεκτρικά/ηλεκτρονικά όργανα - μπάσα και συνθεζάιζερς μέχρι σικουενσερ και ότι παραφερνάλιο μπορεί κανείς να φανταστεί. Εχω λυώσει ώρες στο μουσείο αυτό και αγοράσει και άλμπουμς με ήχους από τις συλλογές τους , που είναι χωρισμένες ανά χώρα, είδος, εποχή, είδος μουσικής κλπ. Φυσικά έχει και ειδικό section για oddities! (όργανα από γυαλί, βιολο-τρομπέτες κλπ) https://www.google.com/search?q=museum+of+musical+instruments+brussels&client=firefox-b-d&sxsrf=ALeKk01cPBsXMtOASqovfXEj9Vni6Kr5mA:1610872508084&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwj9kv3cx6LuAhUhA2MBHQhgD6oQ_AUoAXoECAsQAw&biw=1280&bih=607

Είχα απαντήσει με την original version και με αυτό

Από τα 20 μας, με τις παρέες από το συγκρότηματα και τους φίλους/φίλες μας, όποτε τύχαινε να συζητάμε για μουσική, τα κορίτσια βαριόνταν. Ετσι έμαθα να μην δίνω σημασία στο τι μουσική ακούει το εκάστοτε ταίρι μου, όντας πεισμένος ότι δύσκολα θα βρεθεί κάποια να συμμεριστεί έστω και λίγο το δικό μου πάθος. Σκυλούδες και thrashμεταλούδες εξαιρούνταν λόγω ιδεολογίας φυσικά (και οι δεύτερες εξαιρούνταν μόνο εάν επρόκειτο για κανένα one-night stand). Ενιοτε μου βγήκε σε καλό, καθώς δεν είχα ποτέ προσδοκίες ούτε απαιτήσεις από τις φίλες μου. Το αντίθετο μάλιστα: ήταν πάντα μια ευχάριστη έκπληξη όταν κάποια με την οποία μοιραζόμουν τη ζωή μου και το κρεβάτι μου τύχαινε να ρωτήσει "τι ωραία μουσική είναι αυτή που ακούγεται! Τι είναι;" Είτε ακουγόταν Max Richter είτε War. Χιουμοριστικές σεκάνς: 1. Συμμαθήτρια στο σχολείο, τρίτη Λυκείου, nerd απρόσιτο γκομενικά, αλλά ωραίο κορίτσι, που δεν έχουμε μιλήσει ποτέ πριν, έρχεται να μου εκμυστηρευτεί ότι άκουσε το Piece of Mind των Iron Maiden και έχει ενθουσιαστεί. Ντρεπόταν να το πει στις φίλες της που άκουγαν ξέρω γω Bananarama και Kazagooggoo και απευθύνθηκε σε κάποιον που θεωρούσε ροκά :) 2. Πιπίνι γκρουπι, από εκείνες που ήταν ευτυχισμένες να ακολουθύν τα συγκροτηματα και να σου κουβαλάνε ξέρω γω το πιατίνι, ξυπνάει την άλλη μέρα στο σπίτι, ενώ ακούω το Goodbye & Hello άλμπουμ του Tim Buckley (συγκεκριμένα το Pleasant Street). "Τι ακούμε , ρωτάει. "Buckley" λέω εγώ βουρτσίζοντας τα δόντια. "Δεν τον ξέρω αυτόν τον δίσκο του Jeff Buckley" μου λέει σοβαρά. "Μωρό μου, είναι ο πατέρας του..." 3. Μια από τις μακροχρόνιες σχέσεις μου και πολύ αγαπημένη μου γυναίκα, είχε αποφασίσει κάποια στιγμή να μάθει μπάσο. Επαιζε ήδη κιθάρα κλασική και πιάνο. Της έδωσα ένα Ibanez McCartney μπασάκι που είχα παροπλισμένο, με στενή ταστιέρα για να μην παιδεύει από την αρχή τα χεράκια της. Τα πήγαινε καλά και κάθε φορά μου έλεγε τι της έδειχνε ο δάσκαλός της, reggae stuff και τέτοια την ενθουσίαζαν με τη ρυθμική τους στο μπάσο. Εκείνο το καλοκαίρι πριν φύγουμε για διακοπές, ο δάσκαλός της της έδωσε κάμποσα κομμάτια μαζεμένα για να τα μελετήσει το καλοκαίρι. Ερχεται στο σπίτι ενθουσιασμένη και με ρωτάει: "Αυτή την κομματάρα, το Money των Pink Floyd, το έχουμε;"

Το συμπλήρωσα κι εγώ. Τι σκοπό αφορά η έρευνά σου?