TamTam

Χα χα το έξω υπόψη μου Χάρη. Κάτσε να μεγαλώσει λίγο ακόμη κανένα χρόνο και θα τη φέρω στο Werchter. http://www.rockwerchter.be/nl/line-up Για την ώρα έχει ίνδαλμα τον Cobain , έφηβη γαρ...

My thoughts exactly. Για να το πάω και λιγάκι μακρύτερα, στα κομμάτια που η ιδιοφυϊα, το ερμηνευτικό ταλέντο της μπάντας (δύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς έστω και μια νότα παιγμένη αλλιώς σε κάποια κομμάτια), ή το trademark - καλλιτεχνικό αποτύπωμα κάθε καλλιτέχνη είναι απόλυτα εμφανή, συνιστούν έργα τέχνης larger than life, Και τότε ο κόσμος όχι μόνο τα αναγνωρίζει και τα αγκαλιάζει, καταρρίπτοντας κάθε λογική μάρκετινγκ, maisntream κανόνων ή συλλογιστική του τύπου "ο κόσμος θέλει εύπεπτα 3λεπτα τραγουδάκια". Όχι, ο κόσμος θέλει ό,τι καλύτερο έχεις να του δώσεις κάθε φορά. Ανεξαρτήτως εμπορικών κανόνων. Και θα μάθει απ' έξω τους στίχους του Hotel California, του The End, του Comfortly Numb ή του Bohemian Rhapsody, θα αναγνωρίζει πάντα το Όταν Έρχονται τα Σύννεφα του Χατζιδάκι, θα έχει στα charts πωλήσεων το Dark Side of the Moon. Και όλα αυτά θα τα κάνει μέρος της συλλογικής του ύπαρξης (το Bohemian Rhapsody είναι κάτι σαν ... παγκόσμιος εθνικός ύμνος), θα τα αγκαλιάσει και θα τα αποστηθίσει. Η έφηβη ανιψιά μου που είναι φαν των Green Day και των RHCP, όταν είδε αυτό το βίντεο μου έγραψε χτες ¨Εύχομαι να ζήσω κι εγώ με τις αγαπημένες μου μπάντες αυτό το συναίσθημα. Μαλλον δεν θα προλάβω όμως πολλοι απο αυτους εχουν απο τωρα μεγαλώσει πολυ.." 40 χρόνια από τη μέρα που κυκλοφόρησε το Bohemian Rhapsody, κάπου κάποιος στον κόσμο, ακούει για πρώτη φορά αυτό το κομμάτι και μοιάζει να του μιλάει προσωπικά και να έχει γραφτεί χτες . Του είναι αδιαφορο αν είναι 6 λεπτά, αν περιέχει οπερατικό πέρασμα ή μεγάλο σόλο, αν ο τραγουδιστής έχει στραβά δόντια ή αν το τραγούδι αυτό, που μιλάει καταλυτικά στο συναίσθημά του, μοιάζει με τα τραγούδια που παίζει εκείνη την εποχή το ραδιόφωνο και τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης.

40 και βάλε χρόνια από τη μέρα που κυκλοφόρησε...

Κάποιοι τραγουδάνε και τα σόλο ;D

Αγγλία, Λονδίνο, Ιούλιος 2017. Η συναυλια των Green Day είναι sold out. 65.000 άνθρωποι περιμένουν την μπάντα να βγει στη σκηνή, όταν από τα ηχεί ακούγεται το Bohemian Rhapsody. Αυτό που ακολουθεί είναι συγκινητικά όμορφο. Προς τιμή τους, οι Green Day το ανεβάζουν στο επίσημο κανάλι του συγκροτήματος στο Youtube. Respect.

Ray το ξέρω. Όταν βρεις την κιθάρα τσακισμένη και διαμαρτυρηθείς, αυτό σου λένε πάντα. :) Εχει τύχει σε φίλους δυο φορές και σε σύντομες πτήσεις. Και τις δυο φορές είχε να κάνει με τη βέργα που είχε τινάξει.

Εγώ κάνω το #4 διαρκώς. Αν χτύπα κσύλο, συμβεί κάτι στην κιθάρα σου -μέσα στην σκληρή θήκη που θα ταξιδεύει με τις αποσκευές- λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας (δεν είναι μόνο οι πιέσεις βλέπεις, αλλά και οι χαμηλότατες θερμοκρασίες κάτω από τους 0 και όλοι ξέρουμε τι παθαίνουν τα μέταλικά μέρη σε τέτοιο ψύχος), θα ευχόσουν να είχες κάνει το #4.

Προσωπικό αγαπημένο μου ήταν αυτό το άλμπουμ. Ψάξε όμως και τις δουλειές του που δεν είναι προσωπικές, όπως π.χ. με το κουιντέτο του Chico Hamilton, ανέμσα 1961-65. Μαγεία... Kαι τέλος το σεξτέτο του , με το οποίο ηχογράφησε έως πριν πεθάνει

@Lord Goumis κι ο Gary Moore και ο Phil X, με Βad Monkey μπουστάρανε. προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν θέλεις λίγο grit, και στοιχειώδες EQ (μπάσα, πρίμα), το MXR micro amp δεν θα σου δώσει τίποτα απ' τα δυο. Θα σου δώσει όμως κρυστάλλινα καθαρά (τύπου Knopfler) και πιο πολλές υψηλές απ' ότι μπάσες συχνότητες. Ούτε μεσαίες ούτε τίποτα άλλο (χρήσιμο). με τα ίδια χρήματα μπορείς να πα΄ρεις μεταχειρισμένο κάποιο Mooer (Pure Boost) ή ακόμη και το Joyo Vintage OD, που μπορεί να σου στρογγυλέψουν λίγο τον ήχο, και να δώσουν sustain στους single coils . Επιμένω ότι ένα οποιοδήποτε tubescreamer κύκλωμα (- όπως το Bad Monkey) θα σου έκανε καλύτερα τη δουλειά σου. ΕDIT: επιπλέον, τώρα που το θυμήθηκα, διότι το έχω κι εγώ to Βad Monkey και είναι από τα αγαπημένα μου πετάλια α) έχει από μόνο του αρκετά κομπρεσαρισμένο ήχο (και αυτό δεν αρέσει σε πολλούς - προσωπικά το βρίσκω πολύ χρήσιμο) β) είναι αθόρυβο στο footswitch (ειδικά αν το χρησιμοποιεί κάποιος ως boost ανοιγοκλείνοντας το για σόλο) γ) δεν χρωματίζει τον ήχο -αν έχεις καλό όργανο, δεν το αδικεί καθόλου (γι΄αυτό και δεν αρέσει σε κάποιους low budget κιθαρίστες που η κιθάρα τους -όπως η δική μου- δεν έχει από μόνη της "χαρακτήρα" στον ήχο/μαγνήτες κλπ και με το BM ακούγεται "ξερή") και δ) αν το pluggάρεις από την έξοδο που λέει Mixer απευθείας στο mixer/κονσόλα του μαγαζιού , θα εκπλαγείς από το πόσο αξιοπρεπώς θα σε βγάλει ηχητικά. Δοκίμασέ το από αυτή την έξοδο ΚΑΙ στον ενισχυτή σου. Θα δεις ότι "γλυκαίνει" λιγάκι περισσότερο τα ακόρντα (και βγάζει λίγο λιγότερο drive).

Mε κατάστρεψες! Δυο ώρες κάθισα και το είδα... ;D

Ti booster έχεις; ίσως δεν χρειάζεσαι ούτε MXR ούτε Joyo... και αυτό που έχεις να είναι OK για τη δουλειά που το θες.

Λάθος η παρατήρησή μου τότε. Aντί να ρωτάει λοιπόν πώς θα κάνει clean ήχο σε live με single coils, ας πάρει τότε μια σκαφάτη κιθάρα με 13άρες χορδές ο άνθρωπος και "ας μάθει να παίζει κιθάρα", ώχουυυ ;D Άκυρα όλα τα σχόλια, η λύση βρέθηκε και είναι αυτή. ;D

Ναι αλλα δεν επαιζε με single coils o G Green, όπως ρωτάει ο άνθρωπος. Και επίσης δεν ξέρουμε και αν αυτό που θέλει να παίξει είναι jazz, indie, funk ή alternative folk. Και εκεί έχει παίκτες που ξέρουν κιθάρα, όχι μόνο στη jazz.

Αν δεν θες καθαρό ήχο Mark Knopfler, και όλη αυτή την stratocasterίλα στις ενδιάμεσες θέσεις, τότε πρέπει να χρησιμοποιήσεις σε καθαρό ενισχυτή κάποιο tubescreamer σε low/medium gain settings (αναλόγως το γούστο σου, δεν υπάρχει συνταγή). Τα περισσότερα "πράσινα" πεταλάκια κάνουν τη δουλειά. Ρυθμίζοντας ένταση και tone από την κιθάρα, μπορείς να έχεις καθαρά, πιο βρώμικα, sustain, bluesy ήχο κ.ο.κ. Δίνει presence και παχαίνει τον ήχο των single coils. Αν τώρα θες να προσθέσεις και κανένα ελαφρύ modulation, πειραματίσου. Προσωπικά, για τον καθαρό μου ήχο, έχω πάντοτε ON: - ένα overdrive (όσο πιο φυσικό και ακομπρεσάριστο, τόσο καλύτερα για μένα) ανεξαρτήτως αξίας - από Bad Monkey μέχρι ΒΒ Preamp - πριν από το drive ένα απειροελάχιστο (pitch) vibrato για να γλυκαίνει τα αρπέτζιο (ΤC Electronic Shaker mini) - και μετά το drive, σχεδόν μόνιμα ΟΝ, ένα τρέμολο, που ίσα που το ακούς, για να ζωντανεύει/"κουνάει" τα ακόρντα και τα μπαρεδάκια ή τις διπλές χορδές. Για πιο παχιά σόλο, απλά προσθέτω ανάμεσα ένα δεύτερο drive (και πάντοτε Overdrive) που να αλληλεπιδρά καλά με το βασικό μου. Αν θέλω heavy ήχο στο rythm, απλά παχαίνω το βασικό και μπουστάρω με το δεύτερο, αν πάλι θέλω ελαφρύ drive και παχύ solo, το αντίθετο.

Τι. Είναι. Αυτό. Ο Guthrie πίνει απλώς το καφεδάκι του... Aktualisiere deinen Browser | Facebook

Φούζιε, μέταλ και ψυχοθεραπεία σου χρειαζόταν τότε! ;D Όττο, όλοι πάνω κάτω τα ίδια σκεφτόμαστε νομίζω

Μισό ρε φίλε μου... νόμιζα ότι ήσασταν σε άλλη φυλή (η μεταλλάδες ήταν γκέτο όπως και να το κάνουμε) α) Και δεν έπαιξες μέταλ τα επόμενα χρόνια; β) δεν γίνεται να νιώθεις ξεπερασμένος όταν είσαι 20κάτι! Τόσο δεν είπες ότι ήσασταν; Όλοι περνάμε φάσεις!

Νομίζω ότι υπερβάλλεις ! Δεδομένου ότι εσείς ΔΕΝ θέλατε να παίξετε metal, δεν θα έπρεπε να αισθάνεστε έτσι! Καταλαβαίνω τη ζήλεια για το equipment ή για το εύρος δυνατοτήτων του άλλου, προσωπικά όμως, πρωτίστως θαυμάζω κάποιον και χαίρομαι γι΄αυτόν, σέβομαι αυτό που κάνει -αν το κάνει καλά- ακόμη κι αν η μουσική του δεν είναι του γούστου μου, αλλά δεν τον φθονώ, γιατί αυτό πυο θέλω να κάνω εγώ -δεδομένων των δυνατοτήτων μου και του προσωπικού μου γούστου- είναι κάτι άλλο, και σίγουρα δεν είναι metal. Στα late '80s είχα ακούσει κι εγώ πολλές σπουδαίες συνοικιακές μπάντες που έπαιζαν μεταλ, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που μου άρεσε να παίξω! Να είσαι σίγουρος ότι κι εκείνοι που είδες, ίσως το είχαν δύσκολο να παίξουν αυτά που παίζατε εσείς. Για να το συνδέσω και με το θέμα: σε κάθε περίπτωση, το μέλλον των πωλήσεων ηλεκτρικών κιθαρώνε, εξαρταται και από την άνθηση (ή όχι) της rock σκηνής. Και όχι μόνο τοπικά, αλλά παγκόσμια. Ι guess we need more heroes.

:) Ισχύει. Να σου μιλήσω κι εγώ με +20 χρόνια. Όταν βλέπαμε τον Blackmore, θυμώναμε που έσπαγε τις κιθάρες ενώ εμείς παίζαμε με κάτι Sanox λευκές απομιμήσεις strat (δεν υπάρχουν πια) της συμφοράς, αλλά θέλαμε να του μοιάσουμε. Μιλάω για την παρέα μου -κάτι μαθητές του Δρόλαπα κλπ. Όταν φτάσαμε τεχνικά να παίζουμε τα κομμάτια τους καλύτερα κι από τους ίδιους :) (μιλάω πάντα για τον Blackmore ή τον Rory... μεθυσμένο), πάλι θέλαμε να τους μοιάσουμε. Ποτέ δεν πάψαμε. Αυτό εννοώ ίνδαλμα. Σήμερα, ο Mayer ή ο Bonamassa -για να αναφέρω δυο κιθαρίστες που γουστάρω τρελά τον τρόπο που παίζουν, δεν προξενούν κάτι τέτοιο στα παιδιά που κάνουν κιθάρα στις μουσικές σχολές της Αθήνας. Αντιθέτως, ο Keith Richards ας πούμε, και σε στάση λωτού να τον δεις να κοιτάζει την κιθάρα, θα αναγνωρίσεις ότι κάτι της κάνει. Και ότι θέλεις να της το κάνεις κι εσύ. ;D

Rebel of south, το πόιντ που θέλω να κάνω, είναι ότι ενώ έχουμε πολυ καλύτερους τεχνικά παίχτουρες "στα χρόνια μας", δεν καταφέρνουν να φτάσουν το stardom ενός Rory Gallagher ή ενός Blackmore αν με εννοείς. Σα να λέμε: "Όταν είμαι καλός, είμαι πολύ καλός, όταν είμαι κακός, είμαι ακόμα καλύτερος".

Να προσθέσω εδώ, ότι και τα σύγχρονα ινδάλματα (από τον SRV έως τον Mayer και τον Bonamassa), κυνηγάνε τα παλιά μοντέλα στα όργανα, ίσως δηλαδή, να μην έχει καταφέρει να ταυτιστεί ένας σύγχρονος guitar hero (ο οποίος λόγω συνθηκών, σκηνής, θανάτου της music biz κλπ, όλα αυτά που λέτε και σωστά αναφέρετε, δεν φτάνει σε καμία περίπτωση την crossover επιτυχία ενός Page, Slash κλπ. Ίσως πάλι έχει να κάνει και με το ότι η ροκ έχει γίνει πολύ του σαλονιού, οι καιροί δεν σηκώνουν αλητείες και ως εκ τούτου η απομυθοποίηση πάει σύννεφο. Η έπαρση είναι πλέον (και ορθά κατά τη γνώμη μου) ελάττωμα, άρα πώς θα βγει κάποιος Hendrix, Prince, ή γενικά σταρ βεληνεκούς που να "ψαρώσει" τους πιτσιρικάδες με τόνους attitude; Για να πάω στους youtube guitarists, ο Mike Hermans για παράδειγμα, θα ήταν άνετα star κιθαρίστας σε κάποιο συγκρότημα την εποχή που υπηρχαν πολλά καλά συγκροτήματα. Τώρα, δεν δείχνει καν το πρόσωπό του! Στον αντίποδα, ο Phil X , είναι πιο "σταρ" από αυτή την άποψη, εκκεντρικός και εφετζής (ανεξάρτητα από το αν μας/σας αρέσει ή όχι). Τα ανίψια μου που είναι σήμερα 10-15 ετών (διευκρινίζω ότι δεν ασχολούνται με κάποιο μουσικό όργανο), ακούνε Green Day και Nirvana και αυτό το αποκαλούν "παλιά καλή μουσική". Το θεωρώ πιο υγιές από το να ακουγαν σκυλάδικα, αλλά από την άλλη, αναγνωρίζω ότι το χαρακτηριστικό και των δυο αγαπημένων τους group είναι ότι έχουν "μούρη", attitude, ένα υλικό που φτιάχνει σταριλίκι. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι αξιόλογοι καλλιτέχνες που να μπορούν να φτιάξουν μύθο, με τόσα youtube videos και τόσα tutorials, τόσα behind the scenes και τόση καλοπροαίρετη ευδιαθεσία που έχουν πάντα σε όλα, διαφημιστικά, συνεντευξιαζόμενοι και σαν marketing. Ο Bonamassa και ο Mayer και πολλοί άλλοι, είναι αυτό που λέμε "καλά παιδιά". Ίσως, λέω ίσως, να μην χρειάζεται αυτό για να φτιάξεις μύθο, να πουλήσεις κιθάρες , δίσκους ή να περάσεις στο πάνθεον του... Κιθ Ρίτσαρντς, αλλά να χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο.

Κανένας δεν το έγραψε αυτό. :) Όταν όμως κάτι δεν είναι βιώσιμο, όπως π.χ. η Gibson όπως γράφει το άρθρο, μπορείς από τον μειωμένο τζίρο να φτάσεις στο λουκέτο (ή στην πώληση/αλλαγή πολιτικής της εταιρίας κλπ) σε χρόνο... μηδέν. :D

Παιδιά, ανεξάρτητως από το interpretation του καθενός μας, το άρθρο λέει ότι ο συνολικός τζίρος έχει πέσει στα 1/3. Ότι αλυσίδες μουσικομάγαζων όπως το guitar center κλπ, έχουν σωρευμένες οικονομικές ζημιές λόγω μειωμένων πωλήσεων, και το ίδιο και οι Fender, Gibson , PRS. Κι εγώ μπορώ να πω ότι κατά τη γνώμη μου το κακό άρχισε από τη χρονιά που οι DJs έγιναν για πρώτη φορά δεκτοί ως μουσικοί στο πανίσχυρο Συνδικάτο Μουσικών της Αμερικής (ύστερα από διαδοχικές χρονιές που το DJ equipment είχε ξεπεράσει τις πωλήσεις μουσικών οργάνων στις ΗΠΑ), αλλά δεν είναι -μόνο- εκεί το point. Οι λόγοι είναι πολλοί, και οι περισσότεροι τους αναφέρατε... έλλειψηινδαλμάτων, υπερπροσφορά, πληθώρα καλλιτεχνών που απλώς (:) δεξιοτεχνούν αλλά δεν καινοτομούν, home recording VS open scenes... you name it. Σε κάποιο σημείο, αναφέρει και ότι οι ακουστικές κιθάρες ξεπέρασαν σε πωλήσεις τις ηλεκτρικές. Αυτό πάλι, τι σας λέει;

Το διάβασες μέχρι το τέλος? :) Για τα μάτια σου το λέω... :D Για μένα, το νόημα βρίσκεται κυρίως εκεί που μιλάει για τη μουσική σχολή: "Watching practice, it’s easy to understand why. ... the school’s showcase group blasts through three songs released decades before any of them (students) were born". Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα στο MTV το βίντεο του Puff Daddy από το Godgilla, το οποίο σαμπλάριζε το Kashmir. Το τρέιλερ από κάτω, έγραφε, πληροφοριακά για τον θεατή, ότι το ριφ είναι παρμένο από έναν μεγάλο κιθαρίστα του παρελθόντος ονόματι Jimmy Page και από ένα ιστορικό συγκρότημα κλπ κλπ. That's all folks.

Μια τεράστια συζήτηση που σηκώνει πολύ κουβέντα. Οι διαρκώς μειούμενες πωλήσεις του οργάνου και η συζήτηση γύρω από αυτό. "The slow, secret death of the six-string electric. And why you should care". The death of the electric guitar - Washington Post