Πρωτάκουσα το Night at the Opera και το A Day At The races, μαζί, την ίδια χρονιά. Οι γονείς μας είχαν κερδίσει σε μια λοταρία τέσσερις δίκσους βινυλίου θυμάμαι, ήταν το Avalon των Roxy Music, το Eye In The Sky του Alan Parsons και τα δυο των Queen. Πρέπει λοιπόν να ήταν το 1982.
Τους Queen δεν τους ήξερα κι έτσι κράτησαν τους δυο δίσκους τους τα ξαδέλφια μου κι εγώ πήρα τα άλλα δυο που τα είχα ακούσει και στον Πετρίδη. :D
Θυμάμαι, ότι έπαιρνα τηλέφωνο τα ξαδέλφια μου για να ρωτήσω αν ευκαιρούν για να κατέβω στο διαμέρισμά τους να ακούσουμε δίσκους -γιατί δεν μου τους δάνειζαν. Πολλές φορές, βαριόντουσαν ή έιχαν άλλα πράγματα να κάνουν κι έτσι με άφηναν μόνο μου στο σαλόνι με το στερεοφωνικό και μου έλεγαν "μια φορά όμως και μετά τέρμα, έτσι; έχουμε και διάβασμα".
Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου άρεσε από αυτό το πράγμα και γιατί μου άρεσε τόσο πολύ. Νομίζω ότι ο ήχος της κιθάρας καθόρισε το γούστο μου. Την επόμενη χρονιά άρχισα μαθήματα κλασικής κιθάρας και στα 14κάτι μπήκα στο πρώτο μου πανκ-ροκ συγκρότημα.
Τα αγαπημένα μου τραγούδια από εκείνα τα δυο άλμπουμ ήταν τα Prophet's Song, You Take My Breath Away, Death On two Legs, You And I, White Man, I am Inlove with My car...
Στην πορεία, και ανακαλύπτοντας τη δισκογραφία τους, διαπίστωνε κανείς ότι οι Queen δεν ήταν ένα πράγμα, ήταν πολλά συγκροτήματα μαζί και ότι τον Freddie πλαισίωναν τρεις μουσικοί που θα μπορούσαν καλλιστα ο καθένας τους να είναι leader στο δικό του group. Εdit: ή αν όχι, που δεν υστερούσαν καθόλου σε επίπεδο ερμηνείας ή songwriting.
Λάτρευα τον Mercury, αλλά κάτι παθαινα και με τη φωνή του Τaylor... Κι αυτή η κιθάρα...