TamTam

Το ηχητικό που ακολουθεί είναι από την θρυλική ραδιοφωνική εκπομπή του Τζίμη Πανούση, «Δούρειος ‘Ηχος», από το μακρινό 1988. Σε αυτήν την εκπομπή, ο Τζιμάκος, με συγκίνηση, αλλά και αυτοσαρκαστική διάθεση, όπως φαίνεται από τα σύντομα σχόλια, μεταδίδει τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για τον Τζίμη Πανούση, με αφορμή την παράσταση «δουλειές του κεφαλιού». Η φωτογραφία που συνοδεύει το βίντεο είναι τραβηγμένη στο σπίτι του Χατζιδάκι και διακρίνονται οι: Νίκος Χουλιαράς, Έλλη κελεμένδρη, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Σωτήρης Κακίτσης, Μάνος Χατζιδάκις και ο Τζίμης Πανούσης.

Αγιογραφίες, μακριά από μένα - μέχρι και αυτό το κείμενο που copypastάρισα, αναφέρει κάποια πράγματα με τα οποία ο συντάκτης του δεν συμφωνούσε (ευτυχώς χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες και να έχουμε ντράβαλα στο thread) Βάλε/ανάφερε κανένα κομμάτι που σου άρεσε!

Ένα από τα πιο προσωπικά του τραγούδια ΚΤΓΜ, με την έννοια της "υπαρξιακής αυτοπεριγραφής"... "Κασκαντέρ Ταρζάν και Τσίτα κομπαρσάρα κομπαρσίτα ήρωας και μαϊμουδίτσα καλλιτέχνης πουτανίτσα μα το βράδυ σαν γυρίζω ο μεγάλος σκηνοθέτης ...ο Θεός της βιοπάλης με ξερνάει, με ξεφωνίζει τη ζωή μου μαγαρίζει"

Νομίζω ναι. Οι στίχοι και η μουσική στο συγκεκριμένο άλμπουμ, σπέρνουν (αγαπημένα μου είναι τα 'Η Μικρή Τερέζα' και ΄Κουφάλες'). Αλλά έγραψα "σχεδόν κανένα κομμάτι"... ;) Με την ευκαιρία, θα ήθελα να μοιραστώ κάτι που έγραψε ένας άνθρωπος στο facebook, που αν μη τι άλλο, καταδεικνύει ότι ο Τζιμάκος ήταν μια αντιπολίτευση από μόνος του! (εναντίον όλων) --------- -- -- - -- -- -- - -- -- -- - - -- - ----- Τα Χριστούγεννα του 1995 ο Τζίμης Πανούσης έπαιζε, νομίζω, στο Κύτταρο. Όταν τελείωνε η παράσταση και αποχαιρετούσε το κοινό, στο video wall έμενε να παίζει μια εικόνα. Ήταν Αλβανοί οικονομικοί μετανάστες, που έμπαιναν φοβισμένοι, βρώμικοι και αξύριστοι στα λεωφορεία που θα τους έστελαν πίσω στην Κακαβιά. Τότε το ζήτημα των μεταναστών δεν απασχολούσε κανέναν ή σχεδόν κανέναν. Δεν υπήρχε καλά - καλά στην ατζέντα της αριστεράς και της αναρχίας. Καθόμασταν και κοιτούσαμε το βίντεο, περιμένοντας τι θα γίνει, ώσπου κάποια στιγμή ακουγόταν η φωνή του Τζιμάκου από τα αποδυτήρια: «Παιδιά φύγετε. Δεν είναι τίποτα. Αλβανοί είναι. Έρχονται να βρουν δουλειά, τους δέρνουν, τους στέλνουν πίσω, δεν είναι κάτι. Αλβανοί. Αύριο μπορεί να τους χώσουμε σε κάνα στρατόπεδο, να γλιτώσουμε τις βετζίνες. Μη χάνετε τον χρόνο σας. Σηκωθείτε φύγετε. Να 'ταν Έλληνες, να καθόσασταν, αλλά για Αλβανούς τώρα; Πάτε τη βόλτα σας, τελειώσαμε». Το 1/10 του χώρου, αυτοί που κάθονταν πίσω στο μπαρ, ξέσπαγε σε χειροκροτήματα και επεφημίες, «μπράβο ρε Τζιμάκο», οι περισσότεροι παρέμεναν αμήχανοι για λίγο, δεν πολυκαταλάβαιναν το πνεύμα, μετά από λίγο χειροκροτούσαν και αυτοί -δεν είμαι βέβαιος ότι ήξεραν γιατί. Αυτός ήταν ο Τζιμάκος. Ένας άνθρωπος που για πολλά χρόνια χάριζε τη δημόσια ειρωνική φωνή του σε ιδέες και απόψεις εντελώς περιθωριακές και με τη δύναμη του μεσαιωνικού γελωτοποιού τις έβγαζε από το πηγάδι. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να εξηγηθεί αυτό σε ανθρώπους που μεγάλωσαν τα τελευταία 10 χρόνια, που οι ιδέες αυτές είναι πια δημόσιες, κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο, ανακατεύονται στη γενική πολιτική συζήτηση, έχουν φωνή και λόγο, που δεν έχουν βιώσει τη μοναξιά και την απομόνωση του '80 και του '90. Θα ήταν δύσκολο να τους εξηγήσεις ότι κάθε αστείο που διαβάζουν εδώ, όλο το στυλ της ειρωνίας και του κυνισμού, το ύφος της αποδόμησης της εξουσίας οφείλει την αρχιτεκτονική του σε έναν άνθρωπο που έκανε κάτι εντελώς πρωτότυπο και ξεχωριστό μόνος του για πολλά χρόνια και μας επηρέασε όλους. Ότι μάθαμε να μη σεβόμαστε την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια, την αστυνομία, την ιερότητα και την εξουσία από τις ατάκες του, ότι διδαχθήκαμε τη βλασφημία από τον δικό του λόγο. Ότι κάθε στεροτυπική σχεδόν πια εκφορά του λόγου μας, πριν γίνει τέτοια εφευρέθηκε από έναν περίεργο γελωτοποιό που την εισήγαγε στο δημόσιο λόγο με κόστος. Είπε πολλές βλακείες ο Τζιμάκος τα τελευταία χρόνια. Δεν πέρασε ποτέ από την άλλη πλευρά, απλά με τα χρόνια μετατράπηκε λίγο σε έναν ηλικιωμένο που γκρινιάζει για τα πάντα και του φταίνε όλοι στο καφενείο. Δεν θα τον θυμόμαστε για αυτό όμως, γιατί ποτέ δε δοκίμασε να κάνει την παρακμή του μπίζνα ούτε έφτιαξε μεγάλες και πομπώδης εξομολογήσεις για να πιάσει θέση στην αυλή των βασιλιάδων. Δεν υποστήριξε ποτέ κανέναν δυνατό απέναντι σε κανέναν αδύναμο. Παρέμεινε ο Τζιμάκος που το 2009 πήγαινε στις συνελεύσεις του ραδιοσταθμού City που έκλεισε η Γιάννα Αγγελοπούλου, αλληλέγγυος στους εργαζόμενους, και ρωτούσε πώς μπορούσε να βοηθήσει, το 2008 υποστήριζε δημόσια την εξέγερση του Δεκέμβρη και όλα αυτά τα χρόνια βοηθούσε ομάδες, φανζίν και πρωτοβουλίες που του κινούσαν το ενδιαφέρον. Διάβασα μερικά σχόλια πολύ μικρόψυχα χθες εδώ. Θα έλεγα στους συγγραφείς τους να μελετήσουν στον Τζιμάκο πώς μπορεί κανείς να είναι κυνικός και διατρητικός, χωρίς να είναι μικρόψυχος. Ίσως αυτό να είναι ένα από τα βασικά πράγματα που θα μας χρειαστούν στο επόμενο διάστημα. Σε κάθε Μεσαίωνα, οι γελωτοποιοί αναλαμβάνουν να καταδείξουν την αθλιότητα της αυλής. Κι εμείς χάσαμε χθες τον πιο σπουδαίο. Ας σηκώσουμε το τρυπάνι του και ας συνεχίζουμε να τρυπάμε τον τοίχο. Κάθε μικρή ρωγμή, να το ξέρετε, την οφείλουμε λίγο και στον Τζιμάκο. Που δεν έκοψε ποτέ τα μαλλιά του, δεν τελείωσε ποτέ το πανεπιστήμιό του και δεν έκανε ποτέ τη θητεία στο στρατό. Αντίο Τζιμάκο, γαμώ το Χριστό μου. - Γιάννης Ανδρουλιδάκης

Αυτό. +1000 Συνειδητοποιείς βέβαια ότι από το συγκεκριμένο άλμπουμ σχεδόν κανένα κομμάτι δεν γίνεται να ποσταριστεί στο Νοιζ... επειδή αντιβαίνει σε περισσότερους από έναν κανόνες του φόρουμ. Ορθά από τη μία (θα γινοταν τρωικός πόλεμος έτσι και) αλλά την ίδια στιγμή, μαρτυρά πολλά για το ιδιαίτερο καλλιτεχνικό προφίλ του μακαρίτη, _______________________________________________________________________ Μόλις έπεσα πάνω σε αυτή την εξαιρετική συνέντευξη του Δρόλαπα - ανάμεσα στα ενδιαφέροντα που αναφέρει, μιλάει και για την αρχή των Μουσικών Ταξιαρχιών και για την εποχή που τους συνέλαβαν μετά από συναυλία. Γιάννης Δρόλαπας - Δεν «πρόδωσε» ποτέ την ροκ για τα φράγκα Από τα σχήματα του Πανούση πάντως, και μετά τις Μ.Τ. πέρασε μια all star μουσικών της ελληνικής ροκ σκηνής. Μουσικές Ταξιαρχίες

Απολαυστική συνέντευξή του στο Αθηνόραμα, 13 Οκτ 1988, αυτή τη φορά ως εξωγήινος Συνέντευξη - Φωτογραφία: Στέφανος Σαμακάς Προσπαθούσα να είμαι συγκροτημένος και αισιόδοξος μέσα στο ασανσέρ. Το ρετιρέ του τρίτου ορόφου στο Παλιό Ψυχικό περιείχε έναν άνθρωπο - σύμβολο, που ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ο αρχικός ενθουσιασμός μου για τη συνέντευξη δεν είχε κρατήσει πολύ. Ο Τζιμάκος μασούσε ταραμά, έφτυνε και το κουκούτσι. Έπαιζε το δικό του παιχνίδι – με όλα. Τι εξασφάλιση να σου προσφέρουν τρεις σελίδες γεμάτες ερωτήσεις, όταν είναι για τον Πανούση; Το ασανσέρ σταματάει. Μαμά! Με οδηγεί στο καθιστικό του μικρού στούντιο. Μεγάλοι, παφλαστοί καναπέδες. Πλαφ! Πλαφ! Καθόμαστε και κοιταζόμαστε. Τελικά είχα δίκιο. Το μόνο που μπορείς να περιμένεις από αυτόν τον άνθρωπο, είναι το απρόσμενο. «Θα κάνω αποκαλύψεις! Κι αυτό γιατί συμπαθώ ιδιαίτερα το περιοδικό σας, που είναι μικρού μεγέθους…» Μικρό στο μάτι! Τ.Π.: Μικρό στο μάτι, μεγάλο στο ανάγνωσμα. Θυμάσαι εκείνη την ιστορία με το βοσκόπουλο; Τον Τόλη; Τ.Π.: Όχι, όχι. Το μικρό βοσκό, που κορόιδευε συνέχεια τους χωριανούς του για το λύκο που έρχεται και όταν ήρθε τελικά ο λύκος και φώναζε για βοήθεια, δεν τον πίστευε κανένας. Έτσι την έχω πάθει κι εγώ, όταν λέω αλήθειες δε με πιστεύει κανείς. (Ωχ, ωχ). Λοιπόν; Τ.Π.: Θέλω να εξομολογηθώ με μεγάλη ειλικρίνεια ότι δεν είμαι γήινος. Έρχομαι από τον Άλφα - 423 / Γάμα-Και-Κάνε-Τσιγάρο, όπως κοιτάμε τη μεγάλη Αρκούδα, το τρίτο αστέρι κάτω δεξιά. Εδώ ήρθα το ’71 και το ’72 μπήκα στο σώμα του Πανούση. Το Μάη του ’72, θυμάμαι, ο Τζιμάκος, που ήτανε φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, είχε πάει στο Σέιχ-Σου να διαβάσει μακροοικονομικά και αποκοιμήθηκε. Εκεί τον πέτυχα με το στόμα ανοιχτό και μπούκαρα μέσα μαζί με δυο αλογόμυγες. Δηλαδή… είσαι… ένας εξωγήινος; Τ.Π.: Είμαι δύο! Και εξωγήινος και Έλληνας. Και Τζιμάκος και πράκτορας του Α-423/Γ εδώ στη γη. Υπάρχει, λοιπόν, κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο ανάμιξης στα γήινα; Τ.Π.: Κοίτα, εγώ ένας απλός υπάλληλος είμαι. Απ’ ό,τι ξέρω όμως, υπάρχει κάποιο σχέδιο επέμβασης γύρω στο 2000. Τότε, εγώ θα έχω φύγει – σε δυο χρόνια ανεβαίνω πάλι επάνω. Προς το παρόν, περιοριζόμαστε κυρίως σε παρατηρήσεις. Και από δράση, όμως, πρέπει να πηγαίνετε καλά. Βλέπω ότι έχεις αδυνατίσει. Τ.Π.: Ναι, η αλήθεια είναι ότι κουράζομαι πολύ. Γι’ αυτό φρόντισα στη «17 Νοέμβρη» να αναλάβει υπεύθυνος κάποιος άλλος δικός μας. Τώρα με τον Μπάρκουλη έχω ησυχάσει αρκετά και ασχολούμαι περισσότερο με τα άλλοθί μου, τις παραστάσεις, την εκπομπή μου κ.λπ. Δηλαδή, ο Μπάρκουλης είναι ο αρχηγός της «17 Νοέμβρη»; Τ.Π.: Δεν είπα αρχηγός, είπα υπεύθυνος. Σηκώνεται. Μήπως θύμωσε; Μήπως είπα κάτι;… Μήπως πάει να φέρει λεμονάδες; Περιεργάζομαι το μικρό, τακτοποιημένο στούντιο. Ο τοίχος απέναντί μου καλύπτεται από βιβλία, δίσκους και ηλεκτρικά gadgets, που γεμίζουν ασφυκτικά τα ράφια. T.V., βίντεο, στερεοφωνικά κομμάτια. Στη δεξιά άκρη του στούντιο, πίσω από το γυάλινο τραπέζι, βρίσκεται ένας προσωπικός υπολογιστής με το μόνιτόρ του. Τίποτα ασυνήθιστο. Στις γωνίες, κάποια μουσικά όργανα και κάποια διακοσμητικά. Κάτω αριστερά μου, ανάμεσα στα μπιμπελό, ξεχωρίζει ένας ασημένιος κύλινδρος. Διάολε! Είναι κολλημένος στο πάτωμα! Τινάζομαι ένοχα. Αυτός έχει γυρίσει από την κουζίνα και κοντοστέκεται. Σηκώνει με επιδεικτική άνεση τον κύλινδρο από κάτω. Κάτι παθαίνω. Τρομοκρατούμαι. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα, τι δουλειά έχετε; Πού οδηγείτε τον ελληνικό λαό; Τ.Π.: (Παίζει με τον κύλινδρο). Τον ελληνικό λαό τον έχουμε γραμμένο στα παλιά μας τα διαστημόπλοια. Δεν τον υπολογίζουμε. Σεβόμαστε βέβαια την ιστορία του και το ότι έχει προσφέρει πολλά στον πλανήτη, αλλά τώρα βρίσκεται σε παρακμή και δε μας ενδιαφέρει τόσο πολύ. Απ’ ό,τι ξέρω, σαν απλός λοχίας που είμαι, πολλοί πατριώτες που έχουν κατέβει, δουλεύουν σε πιο ενδιαφέροντα μέρη. Αμερική, Μοζαμβίκη και Αίγυπτο δουλεύουν πολλοί… Δεν απάντησες στην ερώτηση. Τι μπορείς να προσφέρεις εσύ, από τη θέση σου; Θα δεχόσουν π.χ. να βάλεις υποψηφιότητα στις εθνικές μας εκλογές; Τ.Π.: (Κοιτάζει σκεφτικός τον κύλινδρο). Αν μου ερχόταν εντολή… ναι. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δε με ενθουσιάζει η ιδέα. Θα μπορούσα πάντως να εξασφαλίσω μια επιτυχία, το έχω αυτό το ταλέντο. Είμαι πολιτικοποιημένος και έχω σχέση και με το show - business. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε νέους καλλιτέχνες, καινούριο αίμα. Αν χάσουμε μάλιστα και τον Αντρέα, που είχε ένα χάρισμα – ιδίως στα φινάλε, όταν έβγαινε στα μπαλκόνια – τότε η ανάγκη για καινούριο αίμα γίνεται επιτακτικότερη. Γι’ αυτό φροντίζει και το κράτος με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει, να κατεβαίνουν τα κέντρα αιμοληψίας να το μαζέψουν, να το βάλουν στο νέο πρόσωπο που θα οδηγήσει… Χρειαζόμαστε, λοιπόν, κάποιον επειγόντως; Τ.Π.: Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε έναν καινούριο καβαλάρη να μας οδηγήσει. Έχουμε να πάρουμε την Πόλη, τη Β. Ήπειρο, την Κύπρο κ.λπ. Δεν κάνουμε τίποτα χωρίς την Κωνσταντινούπολη. Μπορούμε, όμως, να περιοριστούμε στα σύνορα που υπήρχαν επί Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι ικανοποιητικά. Έτσι που χαϊδεύεις τα γένια σου, μου θυμίζεις τον Αλή - πασά. Μιλάς, λοιπόν, σαν Έλληνας ή σαν Άλφα 423 / γαμακαικανετσιγαριανός; Τ.Π.: Μιλάω από θέση ισχύος της διπλής πλανητικής μου υπηκοότητας. Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή Ελληνίδα πολιτικός, που εκτιμάς ιδιαίτερα; Τ.Π.: Εκτιμάω πάρα πολύ τη Ρούλα την Κακλαμανάκη. Νομίζω ότι αυτό που έκανε με τον ανιψιό της και την ιστιοσανίδα ήταν συνταρακτικό, καταπληκτικό. Δεν το περιμέναμε. Ήταν μια σουρεαλιστική πράξη, που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Κάτι τέτοιες ενέργειες κάνουν την Ελλάδα να ξεχωρίζει στον πλανήτη. Το πολιτικό κατεστημένο έφαγε μια σφαλιάρα με αυτή την πράξη της Ρούλας. Επίσης, επειδή είμαι φεμινιστής, θαυμάζω πολύ και την αεροσυνοδό τη Δήμητρα, παλιά γνωστή από κάτι πάρτι στο Παρίσι που σπούδαζα. Νομίζω ότι αυτή θα αναλάβει να οδηγήσει, μετά το happy - dead που περιμένουμε στους επόμενους μήνες. Ήρθε ο καιρός, λοιπόν, για μια γυναίκα πρωθυπουργό στην Ελλάδα; Τ.Π.: Ναι, νομίζω μια γυναίκα τώρα είναι απαραίτητη. Έτσι, τα δυο άκρα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με τη Θάτσερ αριστερό χαφ προωθημένο και εμάς εδώ στη Μικρή Ευρώπη να χτυπάμε με τη Δήμητρα, θα γνωρίσουν ένδοξες μέρες. Έχω μια απορία για τα «άλλοθί» σου, όπως αποκάλεσες προηγουμένως τις φανερές σου δραστηριότητες. Έχεις πλούσιο λόγο και είσαι αναμφίβολα χειριστής της γλώσσας. Όμως στους δίσκους, τις παραστάσεις και στην εκπομπή σου από το ραδιόφωνο, δε διστάζεις να χρησιμοποιείς τις καθημερινές ελληνικές βρισιές. Γιατί; Τ.Π.: Ακολουθώ την πατροπαράδοτη τεχνική. Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο Έλληνας καλλιτέχνης ήταν αθυρόστομος. Είχαμε βέβαια ένα πισωγύρισμα επί Βυζαντίου, αλλά τώρα ξεφεύγουμε πάλι. Οι λέξεις υπάρχουν. Το θέμα είναι πώς τις χρησιμοποιείς. Σημασία έχει ότι το τι λες, αλλά πώς το λες. Δηλαδή το ύφος, η μορφή και η μομφή. Νομίζεις ότι το ύφος και το στιλ, που πρωτοεμφανίστηκε με σένα στην Ελλάδα, βρήκε μιμητές ή συνεχιστές; Τ.Π.: Εγώ «έσκασα» παράλληλα με το ΠΑΣΟΚ. Είδανε οι υπεύθυνοι του συστήματος ότι ετοιμάζεται αλλαγή στα πολιτικά και με στείλανε για μια αλλαγή στο τραγούδι: «Κοίτα να ανακατέψεις τους πατροπαράδοτους ρυθμούς, γαρνιρισμένους με αθυροστομία στο ηλεκτρικό μίξερ της Δύσης», μου είπανε. Ασφαλώς και ακολούθησαν διάφοροι ελληνοροκίζοντες μίμοι. Αλλά με τα εξωτερικά στοιχεία του εξωγήινου ταλέντου μου. Τα εύκολα, τα εμπορεύσιμα. Εμείς οι διαπλανητικοί καλλιτέχνες, φίλτατε, δε γαργαλάμε θεραπεύουμε. Έχεις αναμφισβήτητα ταλέντο στο να εντάσσεις πατροπαράδοτες γήινες συνταγές στα σχέδιά σου. Εδώ και τέσσερις μήνες διατηρείς ένα ξύλινο άλογο μέσα στα τείχη της ελεύθερης Ραδιοφωνίας. Τι κάνει ο «Δούρειος Ήχος;» Τ.Π.: Καλά, ευχαριστώ. Κοίτα να δεις, εγώ προετοιμάζομαι για την τηλεόραση. Την ιδιωτική, φυσικά. Αυτό είναι που μ’ ενδιαφέρει, γιατί είναι το μέσον που μπορείς να επηρεάσεις πραγματικά τους αγρότες, τους εργάτες και τους φοιτητές. Ετοιμάζω ένα 24ωρο τηλεοπτικό οικογενειακό παιχνίδι. Κάθε φορά θα υπάρχουν δυο οικογένειες σε πλήρη σύνθεση (παππούς, γιαγιά, παιδιά, σκυλιά, Φιλιππινέζα), που θα διαγωνίζονται. Θα γίνεται π.χ. ένα ακροβατικό από το σκύλο της οικογένειας Παπαδοπούλου. Θα πρέπει να κάνει δυο ακροβατικά η γιαγιά της οικογένειας Παπανδρέου για να κερδίσει κ.ο.κ. Τώρα βρίσκομαι στο ραδιοφωνικό προθάλαμο, που βέβαια υπερτερεί σε εικόνες. Ο «Δούρειος Ήχος» απευθύνεται σε ένα και μόνο ακροατή και επειδή ξέρω ότι η γυναίκα μου τουλάχιστον θα με ακούει πάντα, η εκπομπή θα τα εκατοστήσει. Πώς αντιλαμβάνεσαι το μάρκετινγκ που γίνεται στις show - business και ιδίως στην Ελλάδα; Τ.Π.: Όταν απευθύνεσαι στην απρόβλεπτη Ελληνίδα νοικοκυρά, με την ξεχειλωμένη καπιτονέ ρόμπα και τα πολύχρωμα μπικουτί στο κεφάλι, που έχει τη χάρη της Παναγιάς στο τσεπάκι της και μεταμορφώνεται σε ηρωική αναστενάρισσα με τα εκτοπλασματικά της μαντίλια και τις θαυματουργές της εικόνες, τι μάρκετινγκ και ξεμάρκετινγκ; Αυτά είναι για τους Αμερικάνους. Εμείς εδώ είμαστε στην εποχή του κάρβουνου, που ή κινεί τις μηχανές του κακού με τα κοψίδια και τις μπριζόλες στη θράκα ή τους από μηχανής θεούς του καλού, όταν το πατάμε άκαφτοι αναστενάζοντας. Είσαι έτοιμος να απαντήσεις στην αμείλικτη ερώτηση του «Α», τι τρως, τι πίνεις και πώς διασκεδάζεις; Τ.Π.: Δε διασκεδάζω, υποφέρω. Και μάλιστα εκτός έδρας. Θέλω να γυρίσω στη μανούλα μου, στο αστέρι μου, στο εξωγήινο μενού μου. Είμαι φίλος της μανιταρόσουπας. Μ’ αρέσουν πολύ τα μανιτάρια, και τσιγαρισμένα και στιφάδο. Έχω δοκιμάσει την τροφή των νεκρών. Το στιφάδο είναι τα στίφη του Άδη στην κατσαρόλα του Πλούτωνα. Πίνω το κατακάθι με καλαμάκι καβαλημένο. Ακούγεται ότι από την ερχόμενη εβδομάδα θα παρουσιάζεις στο χώρο θεάματος «Μετρό» ένα μιούζικαλ που λέγεται «Πράσινα άλογα». Αληθεύει; Τ.Π.: Δυστυχώς, ναι. Για τρίτη και φαρμακερή χρονιά φέτος στο «Μετρό», θα προσπαθήσω να δαμάσω τα «Πράσινα άλογα», μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Πρόκειται για ένα διαπλανητικό υπερθέαμα, με βασικό σκελετό ανθρώπινο σε κοινή θέα, σπασμένα πιάτα, σπασμένα κέφια και σπασμένα προφυλακτικά. Το γράφουν ήδη οι κοσμικές στήλες των «Χρονικών του Διαστήματος». Η ανεπιθύμητος εγκυμοσύνη της παράστασης των «Πράσινων αλόγων» θα βγάλει πουλάρι φτερωτό, να το καβαλήσω να φύγω. Πάω για διεθνή καριέρα, όπως θα ξέρεις. Μετά τον Νταλάρα, είναι η σειρά μου. Για τη μάστιγα της εποχής μας, τα ναρκωτικά, τι γνώμη έχεις; Τ.Π.: Πάλι τα ίδια; Καλά, τι λέγαμε τόση ώρα;

Και ένα rarity Ενα κομματι που ακουστηκε λίγες φορες ζωντανα και δεν ηχογραφηθηκε ποτέ επίσημα ( demo - Ιούλιος 1981) Τζίμης Πανούσης - φωνή , ακουστική κιθάρα , Βαγγέλης Βέκιος - drums , Σπύρος Πάζιος - μπάσο , Γιάννης Δρόλαπας - κιθάρα , Δημήτρης Δασκαλοθανάσης - πιάνο "Τυχερούλης" ήταν ένα είδος κοριτσίστικης κούκλας της εποχής, με soft γέμιση αλλά σκληρά πλαστικά χεράκια :)

Ένα τραγούδι με νύξη και για τις αυτοκτονίες των φαντάρων που είχαν γίνει υπερβολικά συχνές εκείνη την εποχή... Στην κιθάρα ο Δρόλαπας "Συχώρα με κουκλίτσα μου, γεννήθηκα δειλός κληρονομώντας τις φοβίες της μαμάς μου που ήθελε η άμοιρη να πρωταγωνιστώ στο βλαχοσίριαλ της νεόπλουτης γενιάς μου"

Ο Σατανάς και η Μαρινέλλα, ο Τζάγκερ, ο Παπακωνσταντίνου και οι... Eagles!

Περιοδικό "Τρίποντο", Ιανουάριος 1990

Αν μπορούσε να τα δει όλα αυτά, θα γέλαγε όπως πάντα

Φιουζιον, διαφωνώ με την "αναγνωση" που κάνεις, θα χα πολλά να πω, μαρτυρίες κοινών τους φίλων κλπ, αλλά δεν θα θελα να το συζητήσω γιατί δεν είναι σωστό αυτή την ώρα. Ζωή σε λόγου μας

Παιδιά, απέναντι στον θάνατο και την απώλεια, όλοι στέκομαστε προσοχή. Εγώ τον κατανοώ τον Νταλάρα. Στο κάτω κάτω ήταν και γείτονες με τον Τζιμη...

Μπράβο στον Νταλάρα. Θέλει κότσια αυτό, αν και ο αντίλογος λέει πως θα του κόστιζε επικοινωνιακά αν ΔΕΝ το έκανε - το γράφω όμως χωρίς εμπάθεια, διότι εκτός από το επικοινωνιακό μέρος, υπαρχει πάντα και το προσωπικό. Και σε προσωπικό επίπεδο είμαι βέβαιος ότι θα του κόστιζε του Νταλάρα αν δεν τον αποχαιρετούσε με σεβασμό, γιατί είναι έντιμος άνθρωπος. Δεκαπέντε χιλιάδες και μία, στραβάδια απολύθηκε...

Έγραφε πάντα παιδιά, μέχρι το τέλος, τραγούδια και ποιήματάκια σατρικά. Όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν ξανακάνει άλμπουμ έλεγε "γράφω αλλά δεν διαθέτω - τα συμβόλαια των δισκογραφικών είναι μεσαιωνικού τύπου". Ο Τζίμης ήταν μοναδικός στο είδος του και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες μαζί του και θα λείψει απέραντα και καλλιτεχνικά. Εδώ ένα από τα αγαπημένα μου σε στίχους του, "Σαν Φεγγαράκι" Σαν φεγγαράκι θα σου δείχνω μόνο φάτσα δε θα γυρίσω την πλευρά τη σκοτεινή, γιατί δεν είναι το κορμάκι μου ταράτσα να μου απλώνεις της μαμάς σου το σκοινί Πάρε τα λόγια σου τα φωταγωγημένα και τα τραγούδια με τις λέξεις τις φτηνές δεν είσαι τίποτα, αγάπη μου, για μένα σ’ αναβοσβήνω σαν τις λάμπες τις κοινές Είσαι επισκέπτης στης ζωή μου το μπαλκόνι, είσαι επισκέπτης στο θαμμένο λίβιγκρούμ Το ματωμένο το νυφιάτικο σεντόνι το `χω στρωμένο για τη χάρη του Θεού Είναι η ψυχή μου σε σκυλάδικο γαρδένια, παραγγελία μεθυσμένου νταβατζή, μου την πατάνε μανεκέν ξεσαλωμένα την τραγουδάνε καλλιτέχνες τραβεστί Θέλω να φύγω όπως έφυγε η λατέρνα Να ξεψυχήσω σαν ρεμπέτης χασικλής Και να μου παίζουνε στον τάφο μου μοντέρνα, να βγουν βρικόλακες να κάνουνε στριπτίζ Έχει γυρίσματα ο χρόνος και τουμπάρει κι οι καλικάντζαροι πετούν στον ουρανό Το μαύρο δέντρο που κρατούσε το ντουβάρι γυρνάει ανάσκελα με ρίζες στο κενό.

Στα 63 του ρε γαμώτο, τι κρίμα " Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν κουνώντας μαντηλάκι καλαματιανό Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο, μωρό μου, κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιο τελικό" Θλίψη και RIP Συλληπητήρια στη γυναίκα, την κόρη και το γιο του

Πάλι καλά που δεν έπαιζε με Fender, θα είχε κουφαθεί όπως ο Clapton. ;D

ΝΕ ΤΙ ;D

Το #1 κι εγώ. Εχει ωραίες μεσαίες και definition. Σχόλιο για το σόλο: Του δίνεις και καταλαβαίνει! Ωραίος

Γιατί θα πρέπει να είναι άσπρο ή μαύρο; Ή το ένα ή το άλλο; Προσωπικά υπαρχουν πράγματα που έγραψες με τα οποία συμφωνώ και πράγματα που έγραψε ο SF με τα οποία συμφωνώ επίσης. Πιστεύω πάντως ότι το να σχολιάζεις το σχόλιο του SF, περί "κατασκευαστικού προβλήματος" είναι σοφιστεία από μερους σου, διότι ο άνθρωπος έγραψε ότι μόλις 2 κιθάρες απ' όσες έχει πιάσει στη ζωή του είχαν κατασκευαστικό πρόβλημα και εσύ το κάνεις σημαία. ΚΤΓΜ η αλήθεια βρίσκεται στη μέση: επειδή η κιθάρα (και ειδικά μια ακριβή κιθάρα) είναι προσωπικό μουσικό όργανο (και ζήτημα), πρέπει να την πιάνει στα χέρια του όποιος πριν την αγοράσει - το έγραψαν κι άλλοι. Προφανώς και δεν περιμένεις να σου βγει μάπα το καρπούζι όταν σκας 2 χιλιάρικα για ένα όργανο, και ίσως και τα μηχανήματα να κάνουν λάθος Σουπερφανκ - μπορεί να μιλάμε για τεχνολογικά προϊόντα, αλλά σε κάθε γραμμή παραγωγής υπάρχουν flaws. Ανεξάρτητα από την οπτική του καθενός, γιατί να μην βρίσκεται κάπου στη μέση η αλήθεια; Τέλος μια προσωπική εμπειρία: Gibson δεν είχαμε ποτέ όταν έπαιζα στην Ελλάδα - ήμασταν μάλλον φτωχαδάκια και άσχετοι όπως ειπώθηκε., αλλα είχαμε απομιμήσεις Gibson ιαπωνικές και οι δυο στο συγκρότημα μας, εποχής pro-lawsuit, μια Ibanez Goldtop και τη δική μου 'blackie' Stagg με την οποία παίζω μέχρι σήμερα. <3 Eγω τη δική μου την είχα μοντάρει με DiMarzio dual, είχα ανοίξει τρύπες κλπ τέρατα είχα κάνει. Η Ibanez, έμεινε stock. Tα επόμενα χρόνια, ο κιθαρίστας μου αγόρασε to 2005-6 μια μαύρη LP Custom Shop σε ένα ταξίδι του στην Αμερική, πηγαίνοντας ο ίδιος στο εργοστάσιο της Gibson και επιλέγοντας εκεί. Δεν χρειάστηκε ούτε σετάρισμα ούτε τίποτα, την έχει ακόμα όπως την πήρε. Μια εποχή που είχα ξανακατέβει Ελλάδα, μου είχε δάνεισε εκείνη την Goldtop Ibanez του για πρόβες... και ο ήχος της ήταν ασύλληπτος, με ηχητική γκάμα από Gary Moore sustain έως Led Zeppelin Βlack Dog δάγκωμα... O guitar tech μας, είπε ότι θα προτιμούσε anyday την χιλιοχτυπημένη σε εκατοντάδες συναυλίες Ibanez με τους μαμίσιους 70s μαγνήτες από την μαύρη λιμουζίνα Gibson. Συμφώνησα. Δεν σήμαινε όμως ότι η Gibson ήταν κακό όργανο - κάθε άλλο! Hταν σαν η Gibson να ήταν μια dream γκόμενα και η Ibanez μια περπατημένη μόρτισα που έκανε ό,τι ήθελες. Και οι δυο σε κάβλωναν, αλλά η δεύτερη ήταν πιο πολύ διασκεδαστικό να παίζεις μαζί της...

Μεγάλη γκάφα της Λάνας. Δεν θα με εξέπληττε να μην είχε καν ακούσει το κομμάτι των Radiohead, ;D ωστόσο το ποσοστό (40%) που τους πρόσφερε, μου φαίνεται αρκετά ακριβοδίκαιο - δεν τους έχει βουτήξει ολόκληρο το κομμάτι. Την ίδια στιγμή, κατανοώ απόλυτα τους βρετανούς... στη θέση τους νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε θα έκανε το ίδιο, ζητώντας τα όλα ή τίποτα, διότι το κουπλέ της λάνα και η μελωδία της φωνής είναι απόλυτα ίδια και διότι πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα tunes τους.

Sounds great too! In the right hands of course... ;)

Θα αφήσω αυτό εδώ... Στα beat του Ringo βρίσκει κανείς όλη τη βρετανική brit pop των επόμενων δεκαετιών

Αγαπάμε Nitin Sawhney!

Διαβάζω στο facebook της ότι ήθελε να ηχογραφήσουν ζωντανά στο στούντιο! Sharing her experience of working with these stellar musicians, she says, “I have been following their work for so long. And when you have a very clear understanding of what you want and for the kind of music that you have written as well, it just seemed right to have all these musicians that I have adored come together. The plan was to record the album live. It’s not like how music is made these days, everything you would hear in the album was recorded live and it is magical when such brilliant musicians came together to create music and record it live. And that is the connect and the energy that I would like to give the listener. That magical vibe is what the listeners will get.” Να πω την αμαρτία μου, το κομμάτι δεν μου άρεσε... Σα να έβαλε πέντε πολύ καλούς μουσικούς και να τους είπε "παίξτε ότι θέλετε" ακούγεται. Κάτι μου λέει ότι δύσκολα θα ξανακούσουμε γι' αυτήν