TamTam

Τελευταία, επειδή παίζω με humbuckers, τo Attack το πάω στο 1 - 1.5 (αντίστοιχα με το level και το sustain δηλαδή). Βασικά, ΚΤΓΜ το tricky part σε όλους τους κομπρέσορες είναι να τους ρυθμίσεις σε unity gain, και να έχουν effect (μ' αρέσει να μην είναι διακριτό το κομπρεσάρισμά τους, αλλα "φυσικό", να μην ξεχωρίζει δηλαδή χρωματίζοντας τον ήχο. E, αυτός ο κομπρέσορας, το κάνει πολύ καλά αυτό. Είναι σα να μην υπάρχει. Toν βάζω συνήθως στην αρχή και πάντα πριν από το/τα drive και είναι always on.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ίσως!

Αν πάμε στην περιπτωσιολογία θα έχουμε όλοι να πούμε για τα πάντα - παράδειγμα: τα drive της Joyo είναι πολύ καλά σε σχέση ποιότητας-τιμής. Τα δικά μου όμως έπιαναν ραδιόφωνο (λόγω χαμηλής θωράκισης, κάποιου ελατώμματος στο κύκλωμα; δεν ξέρω). Λυπήθηκα όποιον πιθανον να τα αγόραζε έτσι και τα πούλαγα (θα το ρισκάριζες να πας να παίξεις live με αυτά και να πιάσει το PA μετάδοση από Τούρκο πιλότο ξέρω γω; εγώ όχι) κι έτσι, τα πέταξα. ΟΜΩΣ. Ο κομπρέσορας που έχω λυώσει και είναι ο αγαπημένος μου, ύστερα από ακρετούς μπουτικ και μη που έχω δοκιμάσει, είναι ο πράσινος κομπρέσορας της Joyo, που βρήκα μεταχειρισμένο για 15 ευρώ (30 καινουριος). Δεν υπάρχουν στεγανά και απόλυτες απόψεις όταν έχει να κάνει με τον ήχο και το τι ταιριάζει στο rig σου. Me Boss ξεκίνησα να παίζω μουσική στα 80s. Είχα ένα Feedbacker Distortion που το χρησιμοποιούσα σαν overdrive και ένας θεός ξέρει γιατί και από που, είχα βρει στο Vibrato στα Εξάθλια, ένα TC Electronic SCF που μου άρεσε το look του και το είχα πάρει χωρίς να ξέρω τι κάνει. Δεν έχω πια κανένα από τα δυο πετάλια, όμως για κάποιο λόγο, το SCF ήταν always on. Για δέκα χρόνια. Ήταν το πετάλι μου και όταν το έκαψα και δεν επισκευαζόταν πια, μου έλειπε πολύ από τον ήχο μου. Κάτι δείχνει αυτό... Τα επόμενα χρόνια, προσπάθησα πάλι να "συνδεθώ" με τα Boss. Kυρίως με τα εργαλεία της - το NS2, το LS2 , το EQ7, τα θεωρώ εξαιρετικά. Καθώς όμως όσο πέρναγε ο καιρός έκανα downsizing στα πετάλια μου καταλήγωντας στα δυο τρια πράγματα που χρειάζομαι για τον ήχο που θέλω, μου ήταν πλέον περιττά και αυτά. Εχω δοκιμάσει βέβαια τα περισσότερα απ΄πετάλια της Boss και έχω καταλήξει ότι υπάρχουν πολύ καλύτερα - ευέλικτα πετάλια στην τιμή ενός Rotary Boss ή ενός Space Echo η Giga Delay, με μικρότερο footprint, για μένα τουλάχιστον...

Όλες και καμία! Όπως γράφτηκε ήδη, κάποιες μάρκες ΄μπορεί να έχουν ορισμένα πολύ δυνατά πετάλια σε έναν τομέα, αλλά όχι σε κάποιον άλλο. Κάποιες άλλες μπορεί να έχουν καλά πετάλια σε average επίπεδο, άλλες λειτουργικά κ.ο.κ. Συνεπώς, μπορεί να έχεις κάποιες "αγαπημένες" φίρμες, και να μην έχεις παρά ένα ή και... κανένα πετάλι από αυτές! Παράδειγμα, η TC Electronic, που είναι (ήταν;) από τις αγαπημένες μου εταιρίες, αλλά έχω μόνο το Alter ego delay της και το mini shaker vibrato. Και πάντοτε φυσικά, ισχύει και αυτό που έγραψε και ο Σπύρος Δελτα, ότι δηλαδή μπορεί ένα πετάλι κατά γενική ομολογία καλό, να μην κουμπώνει καλά στο rig σου ή σε αυτό που θέλεις να κάνεις... Προσωπικά, με εξαίρεση ορισμένες εταιρίες που μπορεί να έχουν πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής ή εξαιρετικά πετάλια, αλλά που ιδεολογικά δεν επιθυμώ να έχω ούτε... αυτοκόλλητο δικό τους (Wampler, JHS, Devi Ever, Βoss, Behringer κ.λπ.), διαπιστώνω πως τα περισσότερα πετάλια-εργαλεία ήχου που διαθέτω, είναι από την Digitech! Μιλάω για τα Trio Band Creator, Jamman Solo XT και δυο... Βad Monkey :) Αν πάντως είχα να φτιάξω πεταλιερα-εφεδιέρα με εφέ μόνο μιας εταιρίας, αυτή θα ήταν είτε η Visual Sound (Truetone) είτε η Mooer. Από την πρώτη δεν έχω ούτε ένα πετάλι και από την δεύτερη μόνο το (εξαιρετικό) Funky Monkey.

Προσωπικά, δεν θα ήθελα να ξέρω να παίζω παρά μόνο κιθάρα, αλλά "γενικώς", με αγγίζουν όλα τα όργανα - όλα μπορούν να με συγκινήσουν και όλα πιστεύω ότι μπορούν να εκφράσουν τρομερά πράγματα στα κατάλληλα χέρια, πόδια, χείλη κλπ. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη μουσική ή τη ζωή μου χωρίς το πιάνο ας πούμε (έχω μια μούρλα να ακούω-μαζεύω άλμπουμς ΄με τους πιο κουφούς συνδυασμούς πιάνου με κατι άλλο - π.χ. πιάνο/σαξόφωνο, πιάνο/κοντραμπάσο, πιάνο/κιθάρα, πιάνο/βιολί, πιάνο με πιάνο κ.λπ. Ένα αγαπημένο μου δείγμα αριστούργημα, από ένα άλμπουμ μόνο με πιάνο και ντραμς...

Αυτό είναι τόσο γενικό που δεν με καλύπτει. Κατανοώ πώς το εννοείς, η απόπειρά σου όμως να το αναλύσεις σε αδικεί, διότι πιστεύω πως ούτε κι εσύ θα συμφωνούσες με την ιδέα ότι το να κάνεις π.χ. συλλογή γραμματοσήμων είναι το ίδιο με το να μεγαλώσεις παιδιά. "Λόγος να ζει" κανείς μπορεί να είναι ο,τιδήποτε (σκέψου και ορισμένους πολύ πολύ κακούς λόγους), αυτό δεν τους καθαγιάζει όμως, ως κίνητρα, ούτε τους βάζει στο ίδιο σακούλι με τα πάντα όλα. Υπάρχει και η ηθική των επιλογών μας, το αποτύπωμά μας στη ζωή, οι ανάγκες μας (βεβαίως και πάντα) για 3 ή για 300 κιθάρες.

Διαφωνώ, δεν είναι το ίδιο πράγμα οι 3 κιθάρες με τις 300 ! Ακόμη και οι μεγάλοι σταρ που συσσωρεύουν όργανα όλη τους την καριέρα για συγκεκριμένους λόγους (χρηστικούς , ματαιότητας, καταναλωτικότητας κ.λπ, δεν το κρίνω αυτό), δεν συγκρίνονται με κάποιους σαν κι εμάς εδώ! Για έναν Billy Gibbons ας πούμε, μπορεί όντως να είναι μάταιο να έχει 300 κιθάρες (τις αγοράζει σαν παιχνίδια, επειδή μπορεί), για τα παιδιά που γράφουν στο thread με τον αη βασίλη όμως, έστω και μια αντίστοιχη κιθάρα είναι όνειρο ζωής. Ο "συλλεκτικός Λάκης", μια χαρά υγιής μου φαίνεται εμένα!

Λάκη, αν δεν κάνω λάθος, αυτό που διαφοροποιεί εσένα από τον συλλέκτη δίσκων που αναφέραμε, είναι ότι εσύ έχεις μοναδικά κομμάτια, και όχι πολλές εκδοχές του ίδιου "πράγματος". Επιπλέον, εσύ , με βάση όσα λες, τα χρησιμοποιείς. Δεν τα έχεις σε μια βιτρίνα μόνο για να τα θαυμάζεις. Τοκαταλαβαίνω γιατί έχω ένα φίλο που ακούει μουσική από πομπινόφωνο και το απολαμβάνει κιόλας. Εγω έχω ήδη τρεις (φθηνές ως γνωστόν) κιθάρες, και μου φτιάχνουν και μια τέταρτη και αναρωτιέμαι πότε θα προλαβαίνω να παίξω με αυτές, δεδομένου ότι και οι τρεις μου αρέσουν... Κάποιος μου έδωσε μαι φορά έναν πολύ ακριβή ορισμό, για το τι διαφορά έχει η έννοια vintage από την έννοια συλλεκτικό: To Vintage είναι κάτι συλλεκτικό που όμως το χρησιμοποιείς.

Ποτέ δεν θα ήθελα να έχω τόσες κιθάρες, αυτοκίνητα, αεροπλάνα ή σπίτια κ.ο.κ. Στο άλλο thread για το "τι θα θέλαμε να μας φέρει ο αη Βασίλης", ειλικρινά, δεν έχω κάτι να γράψω... Ποτέ δεν κατάλαβα τους συλλέκτες, επίσης. Στο σπίτι ενός συλλέκτη δίσκων μια φορά, δεν μπορούσα με τίποτα να συμμεριστώ το για ποιο λόγο είχε λόγου χάρη το Τhriller του Michael Jackson σε τόσες διαφορετικές εκδόσεις (η μια με το τάδε bonus track , η άλλη ήταν η αρχική έκδοση, η άλλη σε έγρχωμο βινύλιο κ.ο.κ.). Υποθέτω όμως, ότι έτσι λειτουργούν οι συλλέκτες... Δεν κρατάω πράγματα που δεν χρησιμοποιώ. Και ό,τι πουλάω κατά καιρούς είναι για να μην μου μένει, πιάνει χώρο, να το χαρεί και κανένας άλλος κλπ. Μπορεί να μου αρέσει να αλλάζω / δοκιμάζω, αλλά στο τέλος της μέρας, θα παίξω μια (άντε δυο) κιθάρες, μια mini pedaltrain με το πολύ 6 πετάλια, τα 4 από αυτά always on), θα χρειαστώ μόνο ένα κρεβάτι να κοιμηθώ και μόνο ένα μεταφορικό μέσον για να φτάσω κοντά στον (έναν) άνθρωπο που είμαι ερωτευμένος (sic). Δεν απορρίπτω την πολυτέλεια κάθε άλλο, μου αρέσει ένα ωραίο αυτοκίνητο με όλα τα κομφόρ ή μια κιθάρα φερμένη στα γούστα μου, ή ένα ακριβό μηχάνημα - γκάτζετ - πετάλι, you name it. Αλλά είναι ένα, ή έστω ένα είδος τη φορά. Η φάση μου είναι ακριβώς όπως την περιέγραψε σε ένα από τα πρώτα σχόλιά του ο Yameth: " σαν ερασιτέχνης μουσικός εχω τόσα εργαλεία που μου περισσεύουν και ντρέπομαι γι αυτό".

Είχα τη συγκεκριμένη Pacifica 311h και σπέρνει. Εξαιρετική κιθάρα για semi-pro επίπεδο, low action, Gotoh locking tuners απ' τη μάνα της, split humbucker, P90, alnico, rosewood ταστιέρα. Παίζει out of the box.

ΝΕ ΤΙ

Πωλείται γωνιακό George L, σε εξαιρετική τιμή. Ορίτζιναλ και βίντατζ

απ το στομα μου το πηρες....  Βαριά ξεβαριά, την πάει και την φέρνει πάντως (αν και ΚΤΓΜ νομίζω ότι παίζει σκυφτός για να βλέπει να αλλάζει τα πετάλια)

Υφασμάτινο ή δερμάτινο? Μπορεί το γωνιακό βύσμα να μη σου χαλάσει την κιθάρα, αλλά μπορεί κάλλιστα να σου χαλάσει τον καναπέ, αυτό το έχεις σκεφτεί?

Τζακ με γωνία χρησιμοποιούμε μόνο σε γωνιακό καναπέ φίλε μου. :)

Εντάξει δεν είναι και μοντέλο ο άνθρωπας. Αλλά έχει αξιοσημείωτη ακρίβεια αν αναλογιστείς τον άβολο τρόπο που παίζει. Επίσης, έχει για τα δικά μου γούστα πάντα, ηχάρα και εξαιρετικά riffs - θέματα σε κομμάτια που θα ήταν απλές μπαλλάντες. Λονδινό, φίλε... Ο χειρότερος κιθαρίστας εκεί, το γυρίζει στο φλάουτο και γίνεται Ian Anderson, τι να λέμε! Δες και το παρακάτω από το ίδιο live- τι εφέ έχει περασμένο στην κιθάρα; Για κάποιο πολύ αργό phaser το κόβω. (σόρι για το off topic)

Δεν με χάλασε ποτέ αυτό που κάνει ο άνθρωπος στην παρακάτω φωτογραφία. Ούτε μπλέχτηκα ποτέ επειδή δεν είναι γωνιακό. Για τον καναπέ, πάλι, απάντησα επειδή τέθηκε ως επιχείρημα για τη χρήση γωνιακού jack - δεν έχω τίποτα από τα δυο! Edit: Συνακόλουθα, για το ύψος της κιθάρας (σεσχέσημετοσώμα) νομίζω ότι είναι όπως βολεύει τον καθένα, αρκεί να ακούγεται όπως θέλεις/πρέπει. Για παράδειγμα, ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες εδώ και κάποια χρόνια, την παίζει στα γόνατα (και χωρίς γωνιακό τζακ! :D )

Εγω πάλι δεν έχω ούτε ένα γωνιακό... Η λογική μου είναι ότι αφού στη συναυλία / πρόβα κλπ θα παίζω όρθιος, και στο σπίτι θα πρέπει να προβάρω όρθιος (έχετε παρατηρήσει βεβαίως ότι παίζεις διαφορετικά ή με άλλο βαθμό δυσκολίας όταν είσαι όρθιος απ' ότι όταν είσαι καθισμένος). Ετσι, προτιμώ τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας ώστε να είμαι σε θέση να ανταπεξέλθω συναυλιακά χωρίς να χρειάζεται να έχω ρυθμίσει τη ζωνη της κιθάρας... στο λαιμό. Η καρέκλα χρησιμεύει μόνο οταν καθομαι για να κάνω επισταμένες ρυθμίσεις σε κάποιο καινουριο πετάλι που δοκιμάζω - για να μη σκυβω διαρκώς δηλαδή. Αναγνωρίζω βέβαια ότι όταν μένεις σε ένα σπίτι με άλλον κόσμο, είναι πολύ πιο δύσκολο το να παίζεις όρθιος μες τη μέση (ή σε μια γωνία) ενώ κόσμος γυροφέρνει, μπαινοβγαίνει, θέλει να περάσει να ανοίξει το παράθυρο , να στρώσει το κρεβάτι , να βάλει σκούπα κλπ.

Ε, όχι, θα απαντήσω, δεδομένου ότι οι αντιδράσεις ποικίλλουν! Έχω πολλούς φίλους μουσικούς -και στην Ελλάδα και εδώ, που είναι παντρεμένοι. Εξαρτάται από τις/τους συντρόφους τους. Άλλες/άλλοι είναι μουσικοί και αυτοί, οπότε όσο να 'ναι υπάρχει μια σύμπνοια (πρόσφατα σε οικογενειακό πάρτι ενός μπασίστα (μαμά, πεθερικά, παιδιά 8-10 ετών, κλπ) τζαμάραμε και ήταν φυσικά ωραίο. Λεπτομέρεια: Η γυναίκα του παίζει πιάνο και φλάουτο και εκείνος μπάσο, τσέλο (και πρόσφατα και φλάουτο). Άλλο παράδειγμα: ντράμερ και κιθαρίστας, παντρεμένοι, με παιδάκια 7-9 χρονών, ο ντράμερ έχει ένα σετ στο σαλόνι (για να παίζει ο πιτσιρικάς του λέει), λίγο σαν επιπλο, λίγο για... διαπαιδαγώγηση - δεδομένου ότι τα παιδιά, η γυναίκα του, οι αδελφές της κλπ, πάντα ερχόντουσαν στα live μας. O κιθαρίστας είναι λίγο πιο ζορισμένος (πέφτει παντόφλα στο σπίτι, να πηγαίνει να παίρνει τη μικρή από το σχολείο, κανονισμένα ταξίδια στα πεθερικά που τον κάνουν να χάνει πρόβες κλπ). Ε, σας πληροφορώ ότι οι γυναίκες τους, και των δυο, όχι απλά είχαν παρασκηνιακό λόγο στο συγκρότημα, αλλά τους υπέβαλλαν, ποιαν τραγουδίστρια θα κρατούσαμε και ποια όχι... Εννοείται ότι έφυγα από το γκρουπ μετά από αυτό. Προσωπικά, καμία από όσες μοιράστηκαν/μοιράζονται το κρεβάτι μου δεν φαίνεται να δίνει διάρα ή να συμμερίζεται το ότι π.χ. έχω πρόβες τα Σαββατοκύριακα και πρέπει να φύγω το μεσημέρι (την πιο ωραία ώρα της σιέστας και του χουζουριού με κάποιον αν είσαι ερωτευμένος), για να επιστρέψω μέσα στη από τη βροχή στις 8-9 το βράδυ, ή να πάω να συναντηθούμε κάπου μετά την πρόβα μου. Νομίζω (με εξαίρεση τα live όπου μοστράρουν ενίοτε με περηφάνεια), ότι οι περισσότερες σύντροφοι αρέσκονται να φαίνεται στον κύκλο τους ότι αυτός ο μυστήριος με τη θήκη στην πλάτη που μπήκε στη brasserie, είναι γκόμενός τους...

Οττο είμαστε στην ίδια φάση, από άποψη γούστων στα συγκροτήματα που ανάφερες. Πρωτάκουσα Queen πολυ μικρός όταν ta jad;elfia moy κέρδισαν σε μια λοταρία το... A Night At The Opera και το A Day At the Races, ανάμεσα σε κάτι άλλους δίσκους (Avalon Roxy Music και Ala Parsons Project - Εye In the Sky). Επειδή δεν μου τους δάνειζαν, τους επαιρνα τηλέφωνο να ρωτήσω πότε ευκαιρούσαν να κατέβω από το διαμέρισμά τους να ακούσουμε μουσική στο στερεοφωνικό και πάντοτε γινόταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης το αν θα ακούσουμε έναν ή δυο δίσκους γιατί οι γονείς μας γκρίνιαζαν ότι χάνουμε την ώρα μας με τη μουσική. Για μένα (δεν ήταν παρά πολλά χρόνια αργότερα, που το συνειδητοποίησα, ότι μέχρι και το όνομα "Queen" μοιάζει να χλευάζει τη βασίλισσα φέρνοντας άμεσα στο νου τη συνήχηση με τη λέξη Queer) δεν ήταν απλά τέσσερις τύποι με φτερά και πούπουλα που παίζουν ροκ από το διάστημα, ήταν πολύ περισσότερα. Θα συμφωνήσω βέβαια ότι κανένα biopic δε γίνεται να χωρέσει μέσα σε δυο ώρες το μεγαλείο μιας ζωής (και μάλιστα ανθρώπων που όπως φαίνεται ήταν larger than life), όπως ο Fredddie, o Jim και ο Jimi, ο Μiles ή ο Ray. Τα έχω δει όλα αυτά τα biopic, και κάποια μου άρεσαν κιόλας, όμως σε όλα με ενοχλούσε πάντα το πόσο λίγο οι πρωταγωνιστές έρχονται κοντά σε αυτό που είχα εγώ μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου για κάθε έναν από τους εν λόγω καλλιτέχνες. Το οποίο ενίοτε ήταν καθηλωτικά συνταρακτικό καλλιτεχνικά. Και ένα ανθρωπολογικό σχόλιο : δεν ήταν μόνο ο Judas μελαχρινότατος. Και στα Φάρσαλα έχουν tint. ?

Σύμφωνοι, είναι πολύ χρήσιμη για να φέρει ευρύτερα πολύ νεότερες ηλικίες σε επαφή με τους Queen και τη μουσική τους. (Συζητήσιμο είναι κτγμ όμως το κατά πόσον η μουσική τους το έχει ανάγκη αυτό, αλλά anyway). Η ερώτησή μου είναι: Δε νομίζετε ότι η ταινία αδικεί λιγάκι τον Μercury? Όχι με την έννοια ότι δεν τον δείχνει καλά, αλλά με την έννοια ότι ο Freedie ήταν πολύ περισσότερα από αυτά που δείχνει η ταινία...

Το "σπίτι" μου στο Βέλγιο, στην ουσία είναι ένα μακρύ δωμάτιο - living room, τραπεζαρία, και υπνοδωμάτιο μαζί (οι παρακάτω φωτός είναι τραβηγμένες από τη μεριά που βρίσκεται το... κρεβάτι), eδώ τα αποκαλούν "studio". Το νοίκι για κάτι τέτοιο φτάνει στις καλές περιπτώσεις, τα 7 κατοστάρικα το μήνα. Το μέρος που παίζω μουσική βρίσκεται (φυσικά!) μες τη μέση - όταν έχω επισκέψεις, η καρέκλα που είναι απέναντι από τον ενισχυτή φεύγει από εκεί βεβαίως, για να ανοίξει ο χώρος και να καθίσουμε στο τραπέζι κοντά στο παράθυρο. Το επιπλάκι συρταριέρα ΙΚΕΑ δίπλα στον ενισχυτή είναι αποκλειστικά γεμάτο από κιθαριστικά είδη - καλώδια, πετάλια, χορδές στοκ, ζώνες, you name it. Πίσω από την κιθάρα, στον τοίχο κρέμονται τα ακουστικά μου, αφού δεν γίνεται να παίξω ποτέ μουσική χωρίς αυτά όταν είμαι σπίτι. Εχω ακόμη δυο κιθάρες - στις θήκες τους, πίσω από το ποδήλατο, ένα δεύτερο pedaltrain Junior στην ντουλάπα (στελεχώνεται αναλόγως το gig), μια μπάλα του μπασκετ και έναν Laney εκεί που παλιά βρισκόταν το τζάκι του διαμερίσματος. Ακούγεται χαοτικό, αλλά είναι οργανωμένο (ξέρω που θα βρω τι) αν και σπαρτιάτικο. Συνήθως ηχογραφώ με ένα Trio και ένα Jamman XT ενώ αν χρειάζεται να περάσω κιθάρες, δανείζομαι laptop, κάρτες ήχου κλπ, από τον φίλο μου τον Serge και μετακομίζω στο τραπέζι που είναι πιο ευρύχωρα. Για πιο σοβαρές ηχογραφήσεις, υπάρχει το στούντιο (προβάδικο) που νοικιάζουμε με το μήνα.