TamTam

Σόρι, παρακολουθώ περισσότερο τη βιντεογραφία παρά τη βιβλιογραφία! ? (και δεν τον έχω και πολύ σε υπόληψη, αλλά δεν είναι του παρόντος!)

Δεν την βρίσκω σαν μόντα του Wampler συγκεκριμένα, αλλά ως γενική. Προσωπικά, μου αρέσει το BMonkey ως έχει - δεν βρίσκω ότι βελτιώνει το πετάλι καμία από τις μόντες που έχω ακούσει (JHS κ.λπ). Θα έλεγα ότι μάλλον το κάνουν χειρότερο (και ακριβότερο αφού!) χωρίς λόγο. Συνακόλουθα, μιλώντας για boutique και μη, θα έλεγα ότι το "βελτιωμένο BMonkey", δηλαδή το Hardwire CM-2 της Digitech είναι για μένα το πιο underrated μαζικό πετάλι όλων των εποχών, με ηχητική γκάμα που καλύπτει από TS9 έως OCD και Marshall ήχους και που αν το κυκλοφορούσε κάποιος ανεξάρτητος κατασκευαστής και όχι πολυεθνική, θα το πουλαγε ως boutique (δυο clipping modes, 2-band EQ, δικό του velcro, φωτεινό αυτοκόλλητο, stomplock κ.λπ.) κ. Συνήθως το βρίσκεις μεταχειρισμένο γύρω στα 60 ευρώ. .. https://youtu.be/HuQrGQTL9i4

(sorry για το off topic) Τι εφεύρεση ο ήχος του The Edge... κάθε του νότα υπογραμμίζει το πόσο σπουδαίος είναι.

Ρε συ είναι σε άψογη κατάσταση για τα χρόνια της! Ωραία ιστορία btw, το ξέρεις ήδη αλλά καλό είναι να το ξαναπώ!

Ίσως θα πρέπει να συμφωνήσουμε κατ' αρχήν στο ορισμό του τι εστί μπουτίκ τη σημερον και τι όχι. Με παραδείγματα. Καθοριστικό λόγο για μένα, παίζει συν τοις άλλοις, η τιμή και το αν ένα πετάλι είναι παραγόμενο από ρομπότ ή όχι. Και ο συνδυασμός τους. Ωστόσο, προσωπικά δεν θεωρώ πλέον τον κο Fulltone, ton Keeley, ή τον Paul Cochrane και το Timmy του, "μπουτίκ". Κι ας συγκεντρώνουν τα πετάλια τους όλα τα χαρακτηριστικά ενός μπουτικ πεταλιού. Το Timmy κάνει 140 δολάρια καινουριο και το OCD... 99, τα περισσότερα Keeley παίζουν στο Τόμαν γύρω 120-140 ευρώ. Αυτές δεν είναι μπουτίκ τιμές σε μια αγορά όπου πλέον το τελευταίο πετάλι που παρουσίασε η Earthquacker devices , ένα διπλό looper με ενσωματωμένο clean booster, κοστίζει 250 δολάρια. Εχουμε δηλ. το φαινόμενο, αυτοί που όρισαν την έννοια του μπουτίκ, με κορυφαία πετάλια, να έχουν πλέον πολύ πιο προσιτές τιμές από εκείνους που τους διαδέχθηκαν στην αγορά μπουτίκ. No offense, αλλά όπως κάθε φορά, τα Βοss πιστεύω πως ποσταρίστηκαν όπως κάθε παράδειγμα ο,τινανισμού ("ναι, αλλά για τα Boss δεν λέτε τίποτα"). ? Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν ποσταριστεί boards που να συνδυάζουν μαζικά παραγόμενα, εξαιρετικά πεταλια MXR, ΕΗΧ, Boss, Voodoo Labs, Digitech κ.λπ. και το αντεπιχείρημα να είναι το ίδιο, αν όχι ισχυρότερο: ότι είναι ο παίκτης που κάνει τη διαφορά και όχι τα πετάλια. [ Εdit: τώρα βλέπω ότι δεν είναι ακριβές απόλυτα αυτό που έγραψα, καθώς έχουν ποσταριστεί πεταλιέρες με όλων των ειδών τα πετάλια , όχι μόνο Boss) Ίσως οι fans των Boss να είναι/νιώθουν στρατευμένοι για κάποιο λόγο στην ιδέα της μονοκρατορίας της εταιρίας για συναισθηματικούς λόγους (την εποχή που ξεκινούσαν να παίζουν μουσική;) - ακόμη και αυτοί που δεν χρησιμοποιούν μόνο Boss στις πεταλιέρες τους! Τα τελευταία πολλά χρόνια ωστόσο, και κυρίως μέσα από την έκρηξη των ηλεκτρονικών και των μεμονωμένων κατασκευαστών που όρισαν το μπουτίκ, υπάρχει τεράστια αύξηση των επιλογών για έναν μουσικό - πετάλια από την Κροατία μέχρι την Αυστραλία και από την Ισλανδία μέχρι την Ελλάδα εμφανίζονται , σε μοναδικά layout και συνδυασμούς ήχων... και αυτό είναι ανοικτή αγορά, παγκοσιμιοποίηση, ανταγωνισμός κλπ που πάει τον κόσμο πιο μπροστά κατά τη γνώμη μου, συμπαρασύροντας και τις μεγάλες εταιρίες να δημιουργούν και εκείνες πιο "ανήσυχα" πράγματα. Ωστόσο, επειδή (πάντα ΚΤΓΜ) το κακό έχει παραγίνει -βλέπε το πετάλι της EQD που έλεγα πριν-, νομίζω ότι πρέπει να διαθετουμε ευθυκρισία και να είμαστε ακριβοδίκαιοι αναφορικά με την ηχητική ποιότητα ενός πεταλιού και λιγότερο με τις "επιλογές" και το πόσο όμορφο είναι. Το να έχει πολλά κουμπάκια, δε σημαίνει ότι είναι και πιο εύχρηστο ή ηχητικά καλύτερο από ένα AnalogMan ή ένα πετάλι Tsakalis Audioworks, Crazy Tube Circuits ή ένα Jam (για να αναφέρω και τα δικά μας παιδιά).

Μπουτικ θεωρώ πλέον μόνο τα πετάλια που απολαμβανουν hype (κάτι τερατώδη delay με 300 knobs, κάτι παραξενιές της EQD που δεν χρησιμοποιούν παρά noizάδες κάτι αρπαχτές -με αινιγματικά ονόματα και design σε πρώτο πλάνο). Κάποτε μπουτικ θεωρούνταν ο Lοvepedal και ο AnalogMan. Σήμερα όμως, έχει πέσει τόση εξωφρενιά στην αγορά και τόση μεγάλη γκάμα, που τα πετάλια τους μοιάζουν απολύτως φυσιολογικά. Όλα τα σχόλια που διάβασα έχουν μια δόση αλήθειας. Η γνώμη μου; Όλα είναι για τον άνθρωπο! Ενα ποιοτικό πετάλι πάντως θα σε βγάλει παλικάρι στο live - από κάθε άποψη: πιστότητας ήχου, συνεργασίας του με κάθε είδους ενισχυτή, headroom, χαμηλά ποσοστά θορύβου κλπ. Εχω καταλήξει να έχω και ακριβά και ψθηνά πετάλια και μεσαίας τιμής - όπως ειπώθηκε είναι και τι σου ταιριάζει, αλλά και τι κάνει τη δουλειά σου. Αγαπημένο μου OD τα τελευταία 4-5 χρόνια είναι ένα της Barber Electronics. Και αγαπημένο μου modulation το Mooer Funky Monkey. Το Βarber λεχει όλους τους ήχους που θέλω, όπως τους θέλω με ό,τι κι αν του βάλω πριν ή μετά - modulation ή άλλα drive - τα πάντα όλα, είναι hand made και αν πάθει κάτι θα επισκευαστεί, και το Mooer των 40-50 ευρώ, έχει ακριβώς τη χροιά που θέλω , μόνο που δυστυχώς, βγάζει απίστευτα πολύ φύσημα ... που σε μεγάλη συναυλία το καθιστά εως και μη λειτουργικό αν δεν καλύπτεται από άλλα όργανα, πετάλια drive, μπάντα που πάιζει εκείνη τη στιγμή ή noise reduction... Ε, υπάρχει μια διαφορά! Πάντως διαμάντια υπάρχουν σε όλες τις εταιριες και τιμές. H διαφορά είναι ότι οι μπουτικάδες έχουν μόνο μπουτικ. Οσοι δεν είμαστε μπουτικάδες, μπορεί να έχουμε και κανένα πανακρίβου που θεωρούμε αναντικατάστατο (για παράδειγμα, ένα POG-2 έχει 300και ευρώ καινουριο, αλλά αυτά που κάνει, θα ήθελες τρια πετάλια για να τα πετύχεις), δεν είναι όμως ο κανόνας των εφέ μας.

Δεν είναι θέμα σκυλοπόπ μόνο... Θυμάσαι μια τύπισσα ονόματι Αθηνά Ανδρεάδη; Πλουσιόπαιδο, με σπουδές στο Λονδίνο και ταλαντούχα (γράφει μόνη της στίχους - μουσική). ΄Στο πρώτο της αγγλόφωνο άλμπουμ στην Αγγλία απ' όπου μας ήρθε εισαγόμενη, την είχαν χαρακτηρίσει "ευρωπαία Νorah Jones". Το μεγάλο της λάθος ήταν που ήρθε στην Ελλάδα να κάνει (και) ελληνόφωνο δίσκο. Το καλύτερο που κατάφερε έκτοτε η ίδια και το μανατζμεντ στη μικρότερη showbiz του κόσμου όπου ζούμε, ήταν να κάνει εμφανίσεις με τον Μάριο Φραγκούλη και τη Γαλάνη... κι όσο για συνθέσεις, ας μη μιλήσω καλύτερα. Για όσους δεν την ξέρετε, δείτε εδώ ένα ωραίο κομματάκι της - δυστυχώς εκείνα από το πρώτο της αγγλόφωνο άλμπουμ της, δεν βρίσκονται πια ανεβασμένα στο YTube (ούτε καν στο official της) πράγμα που εξηγείται πλήρως βέβαια από την "αλλαγή καριέρας" που επέλεξε (;) αποφασίζοντας να τραγουδήσει στα ελληνικά.

Συμφωνώ με τον jazz jocker ως συνήθως. Οι δικές μου παρατηρήσεις: - Θα ήθελα να δω να αναφέρονται στα credits του Youtube και οι συνθέτης/στιχουργός. Είμαι ΟΚ με το να οικοδομείται ένα προσωποκεντρικό προφίλ καλλιτέχνη για λόγους μάρκετινγκ, όμως, πάντοτε πρέπει να οφείλεται credit στους songwriters. - Μακάρι να μην τραγουδήσει ελληνικά, γιατί όλοι ξέρουμε ΤΙ θα τραγουδήσει τότε. - Η ενορχήστρωση είναι αβάσταχτα φλατ και "ελαφριά" (μουσικά έχει ένα ενδιαφέρον σημείο με μια ντιμινουίτα αλλά περνάει ξώφαλτσα) - Εχει φωνή με δυνατότητες, και συνακόλουθα με το σχόλιο του jazzjocker, θα έλεγα ότι θα πρέπει να τη συμβουλέψουν ότι δεν χρειάζεται να τραγουδάει σαν την Ντούσκα. (Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ούτε η Ντούσκα χρειάζεται να τραγουδάει σαν την... Ντούσκα, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Είναι πολύ 90s και όταν το κάνουν, θυμίζουν Ani Di Franco και Alanis.

Αφτό που λέει ο φούζιος ακριβώς ισχύει.

KostasP συμφωνώ και στα δυο. Μέχρι και το σχήμα του οργάνου επηρεάζει. Διαφορετικά, αν βάζαμε τους ίδιους μαγνητες από μια LP σε μια Fender με μπράτσο LP (λέμε τώρα) και κρατώντας όλα τα ίδια specs όπως γράφτηκε νωρίτερα από τον Otto, θα είχαμε ήχο LP σε σώμα Strat... δεν.γίνονται.αυτά.τα.πράγματα!

Στα δυο κομμάτια που έβαλες ακούω καλά στοιχεία! Μ' αρέσει η φωνή, ο ντράμερ έχει ωραίες ιδέες (ιδεολόγος!), κιθάρα ΟΚ! Για το τρίο -μπάσο, τύμπανα , κιθάρα, το μόνο που έχω να προτείνω για τα σόλο (αν δεν είστε οι Black Sabbath ή οι RHCP όπου το rhythm section αποτελεί επιστήμη, με αποτέλεσμα να μην "αδειάζει" το αποτέλεσμα στις μονωδίες (σόλο) του κιθαρίστα, είναι το ακόλουθο, το οποίο και ακολουθώ προσωπικά ως κιθαρίστας: να φτιάχνεις σόλο που να συνοδεύονται με ακόρντα ή διπλές-τριπλές μινι συγχορδίες, να χτυπάς ανοικτές χορδές που κρατούν τον ήχο του ακόρντου ενώ συνεχίζεις με μια άλλη φράση το σόλο σου, να κάνεις περάσματα που να πατάνε εδώ κι εκεί στις αλλαγές των ακόρντων έτσι ώστε να δίνεται η αίσθηση του chord progression, να παίξεις μέσα στο σόλο μελωδικά θέματα (π.χ. φραζάρισμα ΠΑΝΩ στα ακόρντα), και επίσης, να κάνεις ρυθμικά σόλο (α λα Peppers, U2 κλπ) Είναι λίγο παίδεμα να αποκτήσει κανείς αυτό το attitude, αλλα΄αν το δεις ως πρόκληση, ακόμη και σε γνωστά κομμάτια όπως αυτά που πόσταρες, μπορείς να κάνεις τους άλλους να μιλούν για σένα και για το πόσο "πλήρες" ακούγεται το τριο σας. Just my two cents!

Προτιμώ μαόνι + humbuckers για hard και alternative, οτιδήποτε άλλο για o,τιδήποτε άλλο. Επίσης, αν μπορείς να διακρίνεις ότι μια κιθάρα έχει π.χ. sustain εκτός ενισχυτή (μου φτιάχνουν μια τέλε από bubinga, που εκτός ενιχυτή ακούγεται σαν ... ακουστική) αυτό σημαίνει ότι θα το ακούς αυτό το sustain και όταν την pluggάρεις. Θα μου πεις βέβαια, ότι μια ηλεκτρική δεν προορίζεται για να παίζει χωρίς ενισχυτή - είναι πολλά που μεσολαβούν και επηρεάζουν τον ήχο της - φίλτρα ήχου όπως τα drive και φυσικά και ο ίδιος ο ενισχυτής, οπότε? Για μένα σημασία έχει να είναι ωραίο (να σου αρέσει) το τελικό αποτέλεσμα, και γι' αυτό έχω μόνο φθηνές κιθάρες. Δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω πως στα καθαρά/crunchy της, η πανάλαφρη Squier Strat μου (παρά τις μόντες και τις αναβαθμίσεις, τους hot μαγνήτες κλπ), στις μεγάλες συναυλίες και τα πολλά watt, ακούγεται πολύ πιο "αδύναμη" και με λιγότερο όγκο από την πολύ πιο βαριά, φθηνή επίσης, βιετναμέζικη LP με τους στοκ P90 της.

Πολύ λίγοι ντράμερ στα γκρουπ που έπαιξα τα τελευταία χρόνια δεν το κάνουν πια. Μονο ένας βραζιλιάνος τζαζ ντραμερ απ' ότι θυμάμαι, έπαιζε (αλάνθαστα) στα τέμπο χωρίς μετρονόμο. Όχι πως λέει και κάτι αυτό, δεδομένου ότι οι περισότεροι βοηθούνταν τόσο πολύ με τον μετρονόμο να τους δίνει τεμπο, ώστε κατά κανόνα ήταν/είναι άψογοι. Και βοηθάει και την μπάντα βέβαια. Γιώργο, θα συνιστούσα να το δοκιμάζατε πρώτα στις πρόβες και ν μην το εγκαταλείψετε αν συναντήσετε ζόρι στο να ακολουθήσετε το κλικ του ντράμερ. Μερικές φορές, αν το κομμάτι έχει πολλές παύσεις ή διαφορετικά ρυθμικά μέρη, είναι λίγο tricky αλλά μετά από κάμποσες δοκιμές συνηθίζεται από όλους.

Φάρμακο και γιατρικό η μουσική!

Θα διακινδυνεύσω να πω ότι είναι εσωτερικη αποθήκη ή μέρος/δωματιάκι στο γκαράζ?

Aν μιλάς για το Badass Modified distortion, (το ασημί) , ναι. γιατί γενικώς, τα άλλα κουτιά της ΜΧR , κομπρέσορας, phaser, micro amp κλπ, είναι πολυ΄βαρύτερα από τα custom shop της.

Response from the author: Τώρα για το δεύτερο μέρος...πλησιάζεις.. - Πέτυχα το όργανο τουλάχιστον ή όχι; Μιλάμε δηλαδή για Archie Shepp και Miles Davis ? Ή για Larry Coryell φάση ?

Και σε σχέση με τα άλλα MXR είναι και πανάλαφρο απ' ότι θυμάμαι!

Ε, ναι, γιατί όχι ECM? Έχει κάνει ολόκληρη δισκογραφία εκεί ο Ralph Towner ? Edit: Αν και το σόλο της ηλεκτρικής στο δεύτερο μέρος, παραπέμπει μάλλον σε φραζάρισμα σαξοφώνου στα αυτιά μου. Coltrane συγκεκριμένα .

To Carcosa ? Σπέρνει!

Όπως γράφτηκε από πολλούς νωρίτερα (και από μένα), δεν υπάρχει συγκεκριμένη προτίμηση. Να προσθέσω όμως, δυο θέματα που για low /mid budget παίκτες όπως εγώ κάνουν τη διαφορά, ΚΤΓΜ πάντα: 1) ο συνδυασμός φθηνών budget πεταλιών με κάποιο/α ακριβότερα. ¨Ενα πολύ καλό drive των 200 ευρώ όπως ειπώθηκε, δεν είναι απαγορευτικό, όταν τα υπόλοιπα πετάλια σου που το πλαισιώνουν κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και συνεργάζονται καλά με αυτό. Ένα drive με ικανό headroom, δυναμικές στην πένα, smooth sustain ή καλή ¨προφορά¨" στα leads (δεν ξέρω πώς να το περιγράψω καλύτερα!), συνήθως "ακούει" τα modulation πετάλια πριν ή μετά από αυτό, πολύ καλύτερα από ένα που δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Τώρα , συμβαίνει συνήθως ένα drive με τέτοια χαρακτηριστικά να είναι πιο ακριβό από ένα που δεν τα έχει - χωρίς όμως κι αυτό να είναι απαραίτητο πάντα (αφού εξαρτάται από το τι παίζεις/θέλεις να παίξεις /γουστάρεις κ.λπ. κ.λπ.) Παράδειγμα: έχω βρει το αγαπημένο μου drive στα 140 δολάρια καινούριο και είναι της Barber Electronics. Είναι ο λόγος που πουλάω το AnalogMan μου. Έχει όσα περιέγραψα και ματσάρει ιδανικά με τα υπόλοιπα πετάλια μου τα οποία είναι low cost (ο Joyo κομπρέσορας, to μινι shaker vibrato, ένα Μαλεκκο mini phase και όποιο τρέμολο του βάλω μετά (και πάλι να πω, ότι τα 2 καλύτερα που έχω δοκιμάσει ανάμεσα σε τουλάχιστον... 15, είναι το πανάκριβο -όταν είχε βγει- της Mad professor, το οποίο όμως μεταχειρισμένο το βρίσκεις στα 90-100 ευρώ σήμερα. Το άλλο είναι το τρέμολο του Jam). 2) H χρήση που κάνεις στα πετάλια Αν τα χρησιμοποιείς ως εργαλεία ήχου, τότε μπορείς να βρεις χρήσεις για οποιοδήποτε πετάλι σου κάνει τη δουλειά που έχεις κατά νου. Άρα, ναι. Και το Βad Monkey της Digitech ή το Βlues Driver της Boss (για να αναφέρω δυο αγαπημένα μου) είναι μια χαρά αν τα θες για να μπουστάρεις ή να δώσεις ένα συγκεκριμένο flavor στο drive σου. Προσωπικά, τα δυο Bad Monkey (ένα made in China και ένα USA με... διπλάσιο βάρος) τα είχα αγοράσει μόνο και μόνο για πειραματισμό - για να δω αν έχουν διαφορές στον ήχο (έχουν πολύ μικρές, στη διαδρομή του drive και στο output) και για να δω αν στακάρουν μαζί! Προσωπικά, έχω τις προτιμήσεις μου όπως έγραψα και πριν, αλλά νομίζω ότι έχω βρει μια ισορροπία, κάπου ανάμεσα σε πετάλια εταιριών που προσφέρουν ποιοτητα ήχου κ κατασκευής σε προσιτές τιμές: την 2 TC Electronic (delay και vibrato), 1 Mooer, 1 Barber, 2 EHX (POG και Freeze), 4 Digitech (τα 2 Bad Monkey ουσιαστικά αφού τα 2 looper της Digitech δεν θα πρεπε να τα λογαριάζω για... sound effects) , το Μad Prof τρεμολάκι και το Malekko mini phase που είναι αναλογικό. Αυτά θεωρώ ότι δεν θα πουλήσω γιατί μου είναι απαραίτητα απολύτως. Αυτή την εποχή ζαχαρώνω ένα El Cap αλλά θα πρέπει πρώτα να πουλήσω διάφορα... Και φυσικά δεν αισθάνομαι καθόλου υποχρεωμένος να αγοράσω μόνο πετάλια που να προέρχονται από τη χώρα που ζω κάθε φορά - οι Βέλγοι δεν έχουν κατασκευαστές πεταλιών και το DIY τους είναι πολύ χαμηλού επιπέδου ;) gkourmoul1 Γιώργος Μέλος 40 577 αναρτήσεις Αναφορά ανάρτησης Δημοσιευμένο πριν 12 ώρες Εχω και εγω 1,5 digitech. Πολυ αξιολογα πεταλια! >> Τι παναπει "ενάμισι Digitech" βρε Γιώργο? :)

Δεν ευκαιρούν οι πληκτράδες. Εχουν εξετάσεις στο Κονσερβατουάρ. Μόλις αποφοιτήσουν, θα παίζουν σε πιάνο μπαρ (στην καλύτερη) ή σε κανένα ξενυχτάδικο μεροκάματο. Oι πιο καλοί εξ αυτών, θα παραδίδουν μαθήματα σε νέους πιανίστες που θα τους διαδεχθούν. It's a sad story!