TamTam

Λυπάμαι που συγχύστηκες. Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Από την αρχή πάντως θεωρώ ότι κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια και μάλλον δεν είσαι έτοιμος να αποδεχθείς ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες (δυσάρεστες;) εμπειρίες με σένα από τις συνεργασίες μας με άλλους μουσικούς. Μετά και την τελευταία σου εκνευρισμένη απάντηση, έχω μπερδευτεί δε ακόμη πιο πολύ: Τα περί πατροναρίσματος είναι κουβεντες θιγμένων που δεν μπορούν να εκλογικεύσουν μια διαφωνία (αν υπάρχει). Συνιστώ/συστήνω ψυχραιμία και αράδιασμα επιχειρημάτων, αντί για αράδιασμα ερωτήσεων, λες και ανακρίνεις τους συμφορουμίτες σου. Ίσως τότε καταφέρεις να γίνεις πιο κατανοητός.

@Πνοή και νύξη κατ' αρχήν μας συγχέεις, απαντώντας σε δυο διαφορετικούς χρήστες. Προσωπικά, δεν σου υπέδειξα τίποτα που να μην το έγραψα ως γενική τοποθέτηση νωριτερα, οπότε να λείπει ο πληθυντικός παρακαλώ. Λοιπόν... νωρίτερα έγραψα "Ο μπασίστας που παίζει εκπληκτικά σε ένα jazz κομμάτι του Duke Ellington, δεν είναι συνδημιουργός. Εχετε μπλέξει τα εκτελεστικά με τα συνθετικά". και πρόσθεσα: "Αν ένας μπασίστας συμμετέχει καθοριστικά στη σύνθεση ενός κομματιού, εννοείται ότι θα πρέπει να του αναγνωριστεί". Α όμως απλά "παίζει και γαμώ", δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει να μπει στα συνθετικά. Ενας άλλος μπασίστας μπορεί να το έπαιζε ακόμη καλύτερα, ή να έβγαζε άλλα θέματα , τι να κάνουμε τώρα. Όποιος το παίξει στο μελλον δηλαδή, θα είναι συνθέτης του κομματιού;" Γι' αυτό είπα ότι συγχέετε τα εκτελεστικά με τα συνθετικά. Αν δεν το καταλαβαίνεις, ύστερα από τόσες σελίδες, δεν μπορώ να βοηθήσω περαιτέρω. Μπορείς τουλάχιστον να κατανοήσεις ότι δεν υπάρχουν μόνο τα δυο άκρα (ή είσαι συνθετης ή δεν είσαι, ενός κομματιού) όπως τα παρουσιάζεις; Υπάρχουν διαβαθμίσεις. Άλλοτε ένας μουσικός συμμετέχει περισσότερο "συνθέτοντας" πάνω σε ένα κομμάτι άλλου, άλλοτε όχι. Μου συμβαίνει συνέχεια με τα συγκροτήματα που παίζω εδώ, τραγούδια άλλων: Μερικές φορές, είναι καθοριστικό ένα ριφ που θα προσθέσω επαναληπτικά σε όλο το κομμάτι ή μια ατμόσφαιρα που θα το καθορίσει τόσο ώστε κατόπιν να μην μπορεί κανένας να το φανταστεί χωρίς αυτήν. Και αυτό ισχύει και για όλους τους μουσικούς που συμμετέχουν δημιουργικά - πληκτράδες, ντράμερ κλπ. Όλοι μπορει να το κάνουν σε ένα κομμάτι ή σε ένα άλλο. Συνθέτες του κομματιού όμως δεν είμαστε, τι να κάνουμε τώρα... Και επιπλέον, κάποια από αυτά τα ζητήματα λύνονται (όχι πως υπάρχει και τίποτα να λυθεί, για μένα τα πράγματα είναι απλά, αλλά λέμε τώρα). Λύνονται φιλικά, ενδοοικογενειακά, με συνεννόηση και αλληλοεκτίμηση. Κι αν όχι, λύνονται με τους δικηγόρους και τα δικαστήρια (σε άλλες κλίμακες αξιών, βλέπε Gilmour - Waters). Ισχύει πάντως γενικά, σε όλο τον κόσμο, από τη μουσική μέχρι τη διαφήμιση, στην τέχνη, στα πάντα, ότι οι πρωτότυπες ιδέες είναι που έχουν αξία, που πληρώνονται ακριβά.

@fusion To ρεμιξ πολύ σπάνια συνιστά σύνθεση δικαιωμάτων πάνω σε ένα κομμάτι που προϋπάρχει ως σύνθεση (με τα πνευματικά του δικαιώματα κατοχυρωμένα εννοείται). Παράδειγμα: οι Imam Baildi έχουν ανα-συνθέσει, εμπλουτίζοντας, βάζοντας ρυθμούς, σαμπλάροντας κλπ διάφορα ρεμπέτικα. Όσο κι αν μας αρέσει αυτό που έχουν κάνει, όσο ιδιοφυές κι αν το βρίσκει κάποιος, ή δημιουργικό με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ε, θα είναι κομματάκι δύσκολο να αναγνωριστούν ως "συνθέτες" του "Kαϊκτσή" ας πούμε. @Πνοή κ Νύξη Αν δεν καταλαβαίνεις για ποιο λόγο όσο σπουδαία κι αν παίζει λόγου χάρη ένας μουσικός κιθαρίστας του Gershwin, δεν πρόκειται ποτέ να συνυπολογιστεί ως συνθέτης του Summertime, δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει! Από κει και πέρα, δεν θα μπορούσα να απαντήσω ξανά το ίδιο πράγμα χωρίς να επαναλάβω αυτό που έχω ήδη σχολιάσει. α) ορισμένα πράγματα (επι)λύονται σε προσωπικό και φιλικό επίπεδο. β) οι λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. γ) εξαρτάται από το ποιοι, πότε και ποια εποχή. δ) όσοι νομίζετε ότι είναι αμελητέο το ότι κάποιος φέρνει στίχους με αρχή , μέση και τέλος, μελωδία, και έχει ιδέα για την ατμόσφαιρα του κομματιού, think again. ε) δεν υπάρχει ε)! Συμφωνώ πάντως με όσους έγραψαν ότι είναι (και ) ηθικό ζήτημα στο εσωτερικό μιας μπάντας / συνεργατών ή φίλων. Αν έχετε φίλους στο χώρο, ρωτήστε να σας πουν τι έχει γίνει με την υπόθεση του Μ' Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά , τον Κοντοβά και τα Υπόγεια Ρεύματα. Παράδειγμα προσωπικό> φέρνω τους στίχους , τη μουσική, το ριφ, τη γεφυρα κλπ. Ο Νίκος βάζει ένα γαμάτο σόλο. Ο Αντονι αλλάζει το beat από 4/4 σε μια τρελή προγκρεσιβιά, που ούτε χορεύεται ούτε θα τη φανταζόμουν ποτέ. Εν πολλοίς, ορίζει το κομμάτι με έναν νέο τρόπο (ακολουθεί και ο μπασίστας φυσικά για να δέσει μαζί το rythm section). Υστερα από αρκετές πρόβες, αποφασίζουμε ότι το πολύ ωραίο μου ριφ δεν ακουγεται πλέον καλά - δεν δένει - με τη νέα μορφή του κομματιού. Βρίσκω κάτι άλλο, πιο "new wave" για να ταιριάξει με το progressive trip-hop-ξέρω γω του rythm section, το οποίο, ομολογουμένως σπέρνει (το beat εννοώ). Οι στίχοι, μελωδίες κλπ παραμένουν. Στη νεά του μορφή, το κομμάτι απαιτεί και άλλη προσέγγιση από τον Νίκο στο σόλο, οπότε του προτείνω να αλλάξουμε το chord progression πίσω από το σόλο του. Το φτιάχνουμε ΜΑΖΙ. Για να επιστρέψουμε δε, στο αρχικο θέμα, τραβάμε όλοι μαζί και μια ενορχηστρωτική ιδέα με παύσεις (συλλογικό αυτό). -Τι θα πρέπει να γράφει το κομμάτι στο αλμπουμ? -Απάντηση: τα παιδιά, δεν ήθελαν να μπουν ως συν-συνθέτες, θεωρώντας ότι η αναφορά και μόνο "ενορχήστρωση: ΧΧΧμε το όνομα του γκρουπ, θα αρκούσε. Αυτό έγινε στα περισσότερα κομμάτια του cd. Εξαίρεση: ένα κομμάτι όπου ο Νίκος έφερε ένα γαμάτο ριφ, το πήρα σπίτι, το παράλλαξα λίγο και έγραψα στίχους πάνω σε αυτό, πρόσθεσα ρεφραίν, το έκανα κομμάτι εν ολίγοις. Παίχτηκε αβίαστα, ήταν ένα απλό και όμορφο ροκάκι. Σε αυτό γράψαμε ότι είμαστε συν-συνθέτες, στίχους εγώ και μουσική εκείνος. Κι ας αντιπροσώπευε η δουλειά μου το 80% της σύνθεσης, κι ας είχε συνεισφέρει εκείνος μόνο το ριφ και τα τρια τέσσερα ακόρντα που το συνόδευαν. Αξιολογήσαμε σημαντικό το ότι αν δεν υπήρχε αυτό το ριφ ως αφορμή, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ το κομμάτι. Σόρι για την πολυλογία, αλλά με το Νίκο είμαστε ακόμα φίλοι και αυτό ήθελα να πω ότι πολλά πράγματα επιλύονται και στο εσωτερικό ενος γκρουπ, με αμοιβαίες συνεννοήσεις, όταν υπάρχει καλή διάθεση και αλληλοεκτίμηση.

Ο μπασίστας που παίζει εκπληκτικά σε ένα jazz κομμάτι του Duke Ellington, δεν είναι συνδημιουργός. Εχετε μπλέξει τα εκτελεστικά με τα συνθετικά. ΑΛλο καπέλο τα remixes - που κι εκεί όμως, σηκώνει συζήτηση, (φαντάζομαι) για το κατά πόσο ο remixer μεταμόρφωσε το κομμάτι - o Moby έκανε ολόκληρη καριέρα μεταπωλώντας τα blues ως sample στο Play. Eγραφε όμως τι ήταν το κάθε sample, αναγνωρίζοντας έτσι ότι ο δημιουργός (στίχοι λόγου χάρη και μελωδία) ήταν αλλος . ΑΛλά και σημειώνοντας ότι εκείνος δημιουργησε κάτι καινουριο πάνω σε αυτό (και ότι δεν επρόκειτο για διασκευή) Αν ένας μπασίστας συμμετέχει καθοριστικά στη σύνθεση ενός κομματιού, εννοείται ότι θα πρέπει να του αναγνωριστεί. Α όμως απλά "παίζει και γαμώ", δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει όπως λέει ο Πνοη κ Νύξη, να μπει στα συνθετικά. Ενας άλλος μπασίστας μπορεί να το έπαιζε ακόμη καλύτερα, ή να έβγαζε άλλα θέματα , τι να κάνουμε τώρα. Όποιος το παίξει στο μελλον δηλαδή, θα είναι συνθέτης του κοματιού; Γι' αυτό είπα ότι συγχέετε τα εκτελεστικά με τα συνθετικά.

Το πρώτο κομμάτι είναι πάντα του Χριστούλη. ? Σόρι για το αστείο, νομίζω ότι το κομμάτι είναι όποιου αποφασίσουν τα παιδιά! (οι δυο συντελεστές δηλαδή). Και σε όποιο ποσοστό το αποφασίσουν. Αυτά είναι άχαρα πράγματα (και όταν μιλάμε και για πολλά χρήματα), οι καλλιτέχνες τα αναθέτουν σε δικηγόρους, διαπραγματευτές , μανατζερ , ο Τζάκσον και η Μιγιονσέ στον μπαμπά τους κ.ο.κ.

Εκτός από λογιστικούς λόγους και λόγους δικαιοσύνης (είναι σαν τα credits στους τίτλους των ταινιών αν το σκεφτείς, όπου οφείλεται να καταγράφονται όλοι οι δημιουργοί, ο καθένας στο είδος του), φυσικά και μας νοιάζουν και τους ακροατές τα credits*. Αλλιώς δεν θα μαθαίναμε ποτέ (όσοι θέλουν να ψάξουν) ποια κομμάτια έγραψε π.χ. η αδελφή της Aretha και της τα έδωσε, ποιες μελωδίες είχε συνθέσει ο Brian May και ποιες ο Freddie στους Queen κ.ο.κ. Κατά κανόνα όμως ισχύει αυτό που γράφτηκε... ότι δηλαδή δεν υπάρχει κανόνας. Ετσι, μπορεί στους Van Der Graaf Generator να έπαιζαν μουσικάρες όλοι τους, όμως ο ιθύνων νους Peter Hammill ήταν αυτός που έφερνε όλα τα εξωφρενικά θέματα και τους στίχους, άρα δίκαιο να αναφέρεται ως δημιουργός εκείνος. Έχει να κάνει επίσης και με τις εποχές. Π.χ. σήμερα, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που θα συμμετάσχει θελημένα ή αθέλητα σε μια σύνθεση (αθέλητα, εννοώ λόγου χάρη να του δανειστούν ακόμη και ένα sample δυο δευτερολέπτων) και να μην αναφερθεί στα credits ως συνδημιουργός. Λένε ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Αλλά την ίδια στιγμή και ότι "οι καλοί φίλοι, δεν έχουν ανάγκη από τους λεγόμενους 'καλούς λογαριασμούς'. Δεν ξέρω... Για το τελευταίο ειδικά, αμφιβάλλω σοβαρά, ειδικά όταν σκέφτομαι τους Gilmour - Waters (Pink Floyd) και το πώς τα σπάσανε. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι με το ποσοστό σύνθεσης του καθενός στο κομμάτι, πως θα είχε το δικαίωμα εκ του νόμου ο ένας από τους δύο να απαγορέψει στον άλλον να παίζει π.χ. το Comfortbly Numb ή το Another Brick in the Wall στις συναυλίες του. Με τρελαίνει και μόνο που το σκέφτομαι. Άσε που αν ο "άλλος" είναι όντως φίλος σου και έντιμος συνεργάτης, πρώτος εκείνος θα πρέπει να ζητήσει να καταγραφεί η όποια συνεισφορά σου στο κομμάτι σας. Γνώμη μου, εντάξει; ? *Πάρτε και μια κομματάρα που συνέθεσε (στίχους και μουσική) η Carolyn Franklin για τη μεγαλύτερη αδελφούλα της... Όταν το έβγαλε ως b-side η Aretha το 1968, η Carolyn ήταν 24 χρονών. Όλα αυτά από ένα credit...

Γενικά με κάλυψαν αρκετοί συμφορουμίτες - και για το "εντεχνο" και με λίστες χιλιοακουσμένων (Πνοή και Νύξη, fusion) και με συμπεριφορές-trends (Υameth). Ακόμη όμως και στις μουσικές που δεν ακούω γενικά, όπως π.χ. την hip-hop, υπάρχουν διαμαντάκια. Επίσης, επειδή δεν τα έχω και πολύ καλά με την ελληνική μουσική -και δη το σύγχρονο έντεχνο- ανακαλύπτω πολλές φορές κομμάτια ΄ή παιξίματα, κυρίως μέσω φίλων που εμπιστεύομαι το μουσικό τους αισθητήριο, που με εκπλήσσουν ευχάριστα, διάφορα ωραία πράγματα που δεν γνώριζα. Δεν πιστεύω ότι αν ακούει κάποιος μουσική, μπορεί να αποκλείσει ολόκληρα είδη (OK, djent δεν μπορώ να ακούσω). Η μουσική όμως είναι απέραντη, από την ethnic και τη jazz (μετρήστε μόνο πόσες υποκατηγορίες), μέχρι την metal, το blues, τη soul, ψυχεδέλεια, indie, classic rock, alternative, folk, την κλασική -soundtrack, reggae , soul jazz, τα πάντα όλα... σε όλα τα είδη θα βρεις όχι ένα, ΠΟΛΛΑ πράγματα που αξίζει να ακούσεις και θα γουστάρεις και αφάνταστα! Αν κάποιος είναι ανοιχτός μπορεί να βρει -ακόμη και με το σταγονόμετρο, σε κάθε είδος, κάτι που να αξίζει για κείνον. Το θέμα είναι ποιος έχει χρόνο να ασχοληθεί με ένα είδος που τον απωθεί εξ ορισμού... edit -Παράδειγμα: ως νησιώτης, τη βρίσκω πολύ με τα παραδοσιακά του τόπου μου, τα βιολιά σχεδόν με συγκινούν, η κρητική λύρα με ξετρελαίνει. Αυτο πoυ δεν αντέχω είναι οι σύγχρονες βέρσιονς τους (π.χ. Πάριος) με την τέλεια ηχητική , τα γυφτονησιώτικα των Κονιτοπουλέων κ.ο.κ. Άρα αν έλεγα ότι είμαι αλλεργικός σε κάτι , αυτό δεν θα ήταν ένα είδος μουσικής γενικά ή ένας καλλιτέχνης συγκεκριμένα, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει ο καλλιτέχνης και η αισθητική που διέπει αυτό που κάνει. Beatles for ever ρε

Είναι random delay. ? Με feedback. ? Κι εμένα μου το κάνει κάνει κάνει... Στο κοσμοπόλιταν δεν θα είσαι ενωμοτάρχης όμως! Καλημέρα

Michael Kiwanuka λέγεται ο τραγουδιστής/συνθέτης/κιθαρίστας. Το πρώτο του άλμπουμ το 2012 ήταν μια αποκάλυψη. Το κομμάτι που πόσταρα είναι από το τελευταίο του. Αυτό είναι από το debut του

@Jazzjoker Άκουσε αυτόν αν τυχόν σου έχει ξεφυγει (δύσκολο). ΚΤΓΜ από τα καλύτερα που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια.

Eίνια γυρισμα για τηλεοπτικό βρε (γι αυτο παιζουν μπροστά σε blue screen). Αμοντάριστο ένα 35 λεπτο που έπαιξαν ζωντανά για να κοπούν μετά τα κομμάτια...

Και που να δεις τι γίνεται απ΄το 24:00 και μετά... (το αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι το Special Care of You στο 30:55) Η πλάκα είναι ότι καμία δεν υστερεί όχι μόνο στο όργανο που παίζει, αλλά και στα φωνητικά (αν και μου αρέσει πιο πολύ η φωνή της μπασίστριας)

Ακούστε τις ρε παιδιά, έπαθα πλακάρα. ΄Θεωρούνται το πρώτο girl group με δισκογραφικό συμβόλαιο έβερ, λεγόντουσαν Fanny και επίσης ήταν εντελώς παραγνωρισμένες και γι΄αυτό που συζήτησα πιο πάνω - το look τους και την έλλειψη σεξ απήλ, καθώς λένε (τα διάβασα σε συνεντεύξεις τους).

Music was better when ugly people were allowed to make it. H εποχή του YοuTube και των social media έφερε μια επανάσταση στο μέσο και τους τρόπους που μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί σε ένα παγκόσμιο κοινό, όμως μοιραία έφερε μαζί του και το image να συνυπολογιζεται καθοριστικά για κάποιον με ταλέντο. Όχι πως δεν μετρούσε και παλιότερα, όμως, τότε για να είσαι τζαζίστας δεν χρειαζόταν απαραιτήτως να είσαι σαν τον Jamie Cullum για παράδειγμα. Μέχρι και ανθρώπους με αδιαμφισβήτητο ταλέντο, όπως την Diana Krall, την Nelly Furtado παλιότερα (για να δώσω και ένα παράδειγμα ενός urban girl που το μεταμόρφωσαν με look παλλακίδας πολυτελείας) τις παρουσιάζουν σαν grandes dames λες και ένας ακροατής μουσικής θέλει εκτός από το να ακούσει μια δισκάρα ή μια κομματάρα, να βρει να πηδήξει κιόλας. Σύνδρομο youporn το λέω εγώ. Kαι ισχύει και για τους άντρες φυσικά. Δεν ξέρω αν έβγαινε σήμερα ένας Zappa ή ένας Elvis Costello, αν θα είχαν την ίδια αναγνώριση που είχαν στις μέρες τους, έχοντας γράψει και παίξει τις ίδιες τραγουδάρες. Για να φτάσω λοιπόν και στο σήμερα, ναι γράφονται πολύ ωραίες μουσικές. Λίγο επειδή τα μέσα έχουν απογειωθεί τεχνικά, λίγο επειδή βγαίνουν "καλύτεροι" τεχνικά μουσικοί, γιατί η μουσική είναι πλέον επιστήμη που διδάσκεται σε Music Labs και όχι στο δρόμο και στην αλητεία όπως έμαθαν να παίζουν ο Gallagher και ο Hendrix, το παιχνίδι έχει αλλάξει. Κάθε φορά όμως, που οσμίζομαι ένα δράμι υστεροβουλίας, ποζεριάς ή ναρκισισμού, όσο καλό κι αν είναι αυτό που ακούω, κάτι με ωθεί να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Και τις περισσότερες φορές να καταφύγω σε κάτι πιο ανόθευτο (για τα δικά μου αυτιά) είτε τεχνικά, είτε εκφραστικά, είτε συνθετικά είτε ό,τι θέλει. Ε, το παρελθόν έχει χιλιάδες διαμάντια από αυτό. Λαμπρές εξαιρέσεις -ομορφιάς και ταλέντου στο ίδιο πακέτο, υπάρχουν πάντα βέβαια, όμως δεν είναι αυτός ο κανόνας σήμερα. Και επιπλέον, όπως και στη μουσική / την τέχνη, έτσι και σε αυτό που θεωρεί ο καθένας μας "ομορφο" (στα μάτια του ή στα αυτιά του), είναι εν πολλοίς υποκειμενικό. Enjoy, ένα 70s group μόνο κορίτσια, που αγνοούσα την ύπαρξή του. Σε αυτο το live θα είναι δεν θα ναι 25-28 χρονών. https://youtu.be/Zcb1HpH42N8

Όλη η γκάμα... είναι από τα ριφ που παίζονται σα να γράφτηκαν χτες

Κι εγώ που νομιζα ότι το καλύτερο riff ever ήταν το Day Tripper... μου άνοιξες τα μάτια! ? Από τα καλύτερα κιθαριστικο-πνευστά ριφφ των Stones πάντως (σημ.: θα ξέρεις ίσως ότι το ριφ του Satisfaction είχε γραφτεί από τον Keith ως οδηγός για το τι θέλει να παίξουν τα πνευστά!) , θεωρώ το Bitch. Mακράν! Τσαμπουκάς, σε παίρνει απ' τα μούτρα, έχει bang στο χτυπημα των χορδών και σταθερή ένταση. Me, likes

Κι εγώ Police θα έβαζα, αλλά το Outlandos D' Amour που ήταν το πρώτο rock άλμπουμ που αγόρασα δεν μπορείς να πεις ότι είχε πολλά κιθαριστικά ριφ (τα άλλα πρώτα άλμπουμ που αγόρασα έβερ, ήταν των Joan Jett, Queen και R.B.'s Rainbow) Άρα... και για να μείνω πιστός στην εκφώνηση του thread:

α) Πώς θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο και για αντιλογισμό; Αν αγοράσω κάτι από το Τόμαν και το επιστρέψω, θέλει κάποιες μέρες να φτάσει εκεί ταχυδρομικά και να περάσει τον έλεγχο επιστροφών τους. Άρα; Αρα, αν έχουν προλάβει να εκταμιευθούν τα χρήματα από το Paypal, ο αντιλογισμός θα εμφανιστεί λίγες μέρες μετά - όταν δηλαδή μου τα επιστρέψουν από το Τόμαν. Αυτά είναι προφανή και κουραστικά να τα γράφουμε. Βασίζονται δε, στην κοινή λογική. ? β) Παντού πληρώνω μέσω Paypal όταν είναι εφικτό. (π.χ. στο Amazon δεν είναι) Το αναφέρω επίσης στην απάντησή μου, ότι πληρωσα με Paypal... ? η σύνδεσή μου είναι Λογαριασμός τράπεζας -> πιστωτική -> Paypal. Aντίστροφα: Paypal -> πιστωτική-> bank account

Συμφωνώ.

Σπύρο, σε κάθε συναλλαγή, το paypal θα σου στέλνει mail με την ανάλυση της συναλλαγής. Εκεί αναγράφεται το τελικό ποσό και το αρχικό νόμισμα. Ετσι, θα ξέρεις πάντα τι έχεις λάβει. Δες μια αγορά μου για παράδειγμα, σε AU (αυστραλεζικο νόμισμα). Λαμβάνω στο μέηλ (που είναι συνδεδεμένο με τον λογαριασμό paypal) αυτό - που μου δείχνει ότι πλήρωσα 8¨31 ευρώ. Αυτός ήθελε 12.46 αυστραλιανά δολάρια, δεν τον νοιάζει αν εγω θα πληρώσω σε πεσέτες ή σε γιεν, εκείνος θα λάβει τα αυστραλιανά δολάριά του. Σε μένα κοστίζει 8.31.

Όπως το λέει ο Φιουζιον. Η ισοτιμία αλλάζει διαρκώς. Εσύ θα του ζητήσεις συγκεκριμένο ποσό σε ευρώ, ώστε η όποια αλλαγή στην ισοτιμία να είναι δική του επιβάρυνση. Τα χρήματα που θα λαμβάνεις (ευρώ) θα είναι πάντως κατά προσέγγιση... διότι και η ισοτιμία μπορεί να έχει αλλάξει από τη στιγμή που θα κάνει εκείνος την κατάθεση, αλλά και επειδή συνήθως έχει άλλη ιστοριμία π.χ. το google που θα το υπολογίσει αυτός (dollars to euros) και άλλη το Paypal . Δεν νομίζω πάντως να τα χαλάσετε για λίγα σεντς/ευρώ. Η άλλη λύση, αν δεν σε ενδιαφέρει και τόσο να μπλέκεις με φραγκοδίφραγκα, είναι αν για παράδειγμα θέλεις να σου βάζει 30 ευρώ, να του ζητήσεις να σου καταθέτει 34-35 δολάρια. ¨Ετσι και εκείνος θα ξέρει σταθερά ότι έχει να πληρώσει τόσο, και εσύ θα παίρνεις σίγουρα τα 30 σου (κι αν είσαι καλός άνθρωπος, του επιστρέφεις ξέρω γω στα 10 μαθήματα ότι σου έχει βγει παραπάνω). Και εννοείται ότι αν αλλάξει ποτέ δραματικά η ισοτιμία, θα πρέπει να το δειτε ξανά - γι' αυτό σου είπα να ζητήσεις συγκεκριμένο ποσό σε ευρώ - και άσε τον αυτόν να βγάζει αν είναι 33 ή 38 δολάρια καθε φορά.

Ρώτα την τράπεζά σου. Ρώτησέ τους συγκεκριμένα, αν τα χρήματα που θα πάρεις πάνε απευθείας από το Paypal στο bank account ή αν περνάνε πρώτα από την κάρτα με την οποία έχεις συνδέσει το Paypal σου . Mπορεί να μην έχει καν προμήθεια, ή να είναι πολύ μικρή. Στη δική μου ας πούμε, δεν έχω δει να έχει. Edit: Μπορεί να παίζει και από τράπεζα σε τράπεζα. - όταν λόγου χάρη μου στέλνει χρήματα η αδελφή μου στο εξωτερικό ή όταν στέλνω εγώ σε κάποιον στην Ελλάδα, η Εθνική ξέρω ότι δεν έχει για εμβάσματα (μη σε πάρω και στο λαιμό μου βέβαια, ρώτα για να σαι σίγουρος) Οι τράπεζες είναι μαγαζια με τους δικούς κανόνες το καθένα...

Ρε σεις δεν υπάρχει πιο απλό πράγμα... Πατάει send στο αρχικό μενού, και μετά θα του εμφανίσει το κάτωθι, με τις εξής δυο επιλογές (δεξιά)

Αυτό ακριβώς που λέει ο Γιάννης ισχύει. Προμήθεια παίρνει το Paypal μόνο όταν τα χρήματα που δίνεις/σου στέλνει κάποιος είναι για πώληση/αγορά προϊόντος. Σε αυτή την περίπτωση ισχύει και το Buyer's protection. Ήτι: Άν έχεις στείλει χρήματα ώς ενδοοικογενειακή - φιλική μεταφορά σε κάποιον για να σου στείλει ένα πετάλι και αυτό δεν έρθει ποτέ, τότε ΔΕΝ μπορείς να ζητήσεις απότο Paypal να σου επιστρέψει τα χρήματα. Τέλος, σε ότι αφορά αγορά (στην περίπτωση του Σπύρου, πώληση) ενός "αγαθού", ο πωλητής -ο συμφορουμίτης μας στην προκειμένη- θα πρέπει απλά να πει στον αγοραστή του, πόσα θέλει και σε τι νόμισμα. Το αν ο άλλος τώρα θα στείλει τα χρήματα με φιλική μεταφορά (άρα χωρίς να κρατήσει προμήθεια το paypal) ή ως επαγγελματική (με προμήθεια του paypal και buyer's protection) ας είναι δικό του ζήτημα. Εσύ Σπύρο θα του ζητήσεις καθαρό ποσό - σε ευρώ και άφησέ τον εκείνον να επιλέξει με ποιον τρόπο θα θέλει να στο στείλει. Δηλαδή: Αν θέλεις 20 ευρώ, πες του "είναι 20 με φιλική μεταφορά paypal / 25 με buyer's protection". Στη δεύτερη περίπτωση στέλνεις invoice. Στην πρώτη, απλώς σου "περνάει" τα χρήματα. ΥΓ. Σόρι για τα τρια απανωτά comments