TamTam

Εσύ έλεγες ότι δεν σου αρέσει η gypsy jazz? ?

Για μένα είναι ζήτημα αισθητικής, και συχνά και άλλων πραγμάτων (π.χ. τι αντιπροσωπεύει καποιος καλλιτέχνης) για να του δώσω μια ευκαιρία, να τον ακούσω ή να φτάσει να μ' αρέσει κ.λπ. Τη Lara Fabian ας πούμε την απεχθάνομαι πιο πολύ κι από τα κρίματά μου. Δεν θα ασχοληθώ καν, για μένα δεν υπάρχει, πώς να το πω... Ξεφύλλιζα ας πούμε το άλλο thread με τις "απόψης". Δεν έχω να πω κάτι, δεν έχω άποψη καλή ή κακή για τον Σ. Ρουβά, διότι δεν τον παρακολουθώ, δεν υπάρχει για μένα σε κανένα στερέωμα. Ακούγεται σνομπ, αλλά ειλικρινά, αν κάτι δεν μου κάνει, δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με αυτό. Ίσως έτσι, αν κάποιος αξίζει και τυχόν τον έχω παρεξηγήσει/αγνοήσει και κάποια στιγμή κάνει κάτι καλό, να με εκπλήξει ευχάριστα.

Βαγγέλη, κάποια πράγματα που ακούς, εγώ δεν τα βάζω καν στο σπίτι μου! ? Αλλά γενικά, το βρίσκω υγιές να έχει ευρείς ορίζοντες κανείς, σε όλα τα πράγματα. Ετσι τουλάχιστον, έχεις να συζητήσεις, αν μη τι άλλο.

Εχεις δίκιο! Bρήκα και youtube video που το λέει ο ίδιος . Ευχαριστώ! {για κάποιο λόγο, όταν κάνω "Επεξεργασία" σε ένα σχόλιό μου, δεν μπορώ να διαγράψω μια φράση κάνοντας την έτσι όπως όταν συντάσσω μια απάντηση }. Μήπως θα ήταν εφικτό να το προσθέσουν οι αδμιν, ως επιλογή στην "Επεξεργασία" ενός ήδη αναρτημένου σχολίου;

Από την άλλη, όποτε καταπιάστηκε με το blues, του έδωσε και καταλαβε... Από τα αγαπημένα μου τα Calling Card, Ghost Blues και {Λάθος ότι το έγραψε για τον John Lee Hooker }, το... King of Zydeco (μέχρι και στα DJινγ μου το έπαιζα χε χε)

Από τα αγαπημένα μου με πιανάκι

Ποιος?

@fusiongtr ελπίζω το μαλλί κατσαρίδα να παραπέμπει στη latin, διότι μου αρέσουν επίσης reggae / latin και δε συμμαζεύεται. Λάβε ένα άσμα ασμάτων κορυφαίας latin

Χωρίς συναγωνισμό. Εχει και προσομοιώσεις ενισχυτών, δέχεται ακουστικά, και την παίρνεις μαζί σου, αν θές να παίξεις με ακουστικά, χωρίς καν να κουβαλήσεις ενισχυτή. Και την απλή βέρσιον αν βρεις (παλιότερη νομίζω), χωρίς το πετάλι, πάρε την.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: τους περισσότερους ανθρώπους, ΔΕΝ τους έλκει μόνο ένα είδος μουσικής. Και το οξύμωρο είναι ότι ισχύει γενικά πως όσο λιγότερα σκαμπάζεις από μουσική, τόσο περισσότερο χαλαρά είναι τα γούστα σου στο τι σου αρέσει (βλέπε: "αχ εγώ καλέ ακούω τα πάντα") αλλά την ίδια στιγμή, όσο περισσότερα καταλαβαίνεις από τη μουσική, τόσο περισσότερο ευρείς ορίζοντες έχεις, με αποτέλεσμα να φτάνεις να ακούς (σχεδόν) τα πάντα. Προσωπικά, δεν μπορώ να μπω στα καλουπάκια τέτοιων ερευνών. Μου αρέσουν μέχρι συγκίνησης: o Τσιτσάνης, ο SRV, o Τom Waits, οι God Speed You! Black Emperor και η Macy Gray, oι Cure και ο Rachmaninoff, ο Bob Dylan, η PJ Harvey και ο Debussy. Ο Stephan Grapelli και οι Βlack Sabbath. Eίμαι καλά γιατρέ μου;

Για τους fans της σειράς - αλλά όχι μόνο. Γυρισμένο για καλό σκόπο (για τη φιλανθρωπική οργάνωση Red Nose), το 12λεπτο χιουμοριστικό αυτό βιντεάκι έγινε από τους Coldplay μαζί με το cast του Game of Thrones, με original κομμάτια από τον Chris Martin, συν κάποιες διασκευές. Όσοι δεν το έχετε δει, και εν αναμονή τoυ τελeυταίου κύκλου της σειράς, enjoy!

Μες την αλητεία σας βρίσκω όλους...! Τι να πούμε κι εμείς οι "πάρε -κι-εσύ-αδελφέ-ένα -λουλούδι" με τα σανδάλια στο Crazy Horse στο Χαλάνδρι... Από τα 14 μου δεν υποστήριζα πια καμία ομάδα

Όπως λέει και ένας φίλος μου: Υπάρχουν και αυτοί οι μουσικοί που ακούγοντάς τους λες "να, γι αυτό θέλαμε να παίξουμε ροκ" ?

Το κομμάτι που έχουν ανεβάσει πάντως, ακούγεται πολύ ΟΚ από άποψη ποιότητας ήχου!

Εδώ το λινκ> https://bit.ly/2IlWT34

Συνακόλουθα -και ας με συγχωρήσουν όσοι είναι κάτω των 14 ετών ? - να εξηγήσω, ότι εσκεμμένα αναφέρθηκα σε εξώφυλλα άλμπουμς που είχαν κυκλοφορήσει όταν δεν υπήρχαν cd. Αν είχα αναφερθεί στα βινυλικά εξώφυλλα των συγχρονων κυκλοφοριών άλμπουμ (από Radiohead μέχρι αμερικανικό hip-hop και ελληνικές indie bands) που βγάζουν τα άλμπουμς τους αυτά ΚΑΙ σε έκδοση για βινύλιο, δεν θα είχε νόημα, καθώς είναι σίγουρο ότι οι συγχρονοι γραφίστες, καλλιτέχνες, φωτογράφοι , management κλπ, στην επιλογή του εικαστικού συνυπολογίζουν ότι αυτό που θα επιλέξουν θα τυπωθεί και στα δυο format (και στην έκδοση για cd και στην έκδοση για βινύλιο δηλαδή). Τονίζω λοιπόν ότι, σε αντίθεση με τον Λάκη, δεν είναι θέμα προτίμησης ή παρελθοντολαγνείας για μένα (κι εγώ θα προτιμούσα τους αερόσακους - εννοείται και τους χαμηλούς ρύπους, τα βινύλια μου τα έχω ριπάρει στο λαπτοπ, και βαριέμαι όσο τίποτε άλλο να ακούσω ένα άλμπουμ βινυλίου που θα πρέπει να σηκώνομαι κάθε 15' για να αλλάξω πλευρά στο δίσκο, τι να λέμε!). Απλές διαπιστώσεις έκανα -το ξαναλέω.

Συμφωνώ. Έγώ μάλιστα, το έγραψα κιόλας, ότι "κάνω διαπιστώσεις και όχι αξιολογικές κρίσεις"... Off topic λοιπόν, δεν θεωρώ ότι είναι η συζήτησή μας [ ανακαλώ το ακόλουθο: { αλλά ότι αντιθέτως, off topic είναι το σχόλιο περί μ.ο. ηλικίας του φόρουμ και του πώς θα εκλάβει ένας 13χρονος/13χρονη τη συζήτηση περί εικαστικών, μουσικής και τεχνολογίας) κι αυτό διότι εν τέλει συζήτηση κάνουμε και όλες οι γνώμες που συνεισφέρουν κάτι θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτες! Πάντως φίλτατοι, αν αυτός ο 13χρονος είναι τέκνο κανενός χιπστερομπαμπά, πάω στοίχημα ότι θα γνωρίζει για τα βινύλια περισότερα κι από εσένα LK. χε χε

Mε συγχωρείς Ray, αυτόματα το έβγαλε. Πάω να κάνω edit

Τεράστια, παγκόσμια αλήθεια είναι αυτό που έγραψες. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας σπουδαίος τύπος, "όταν έρχεται η στιγμή να διαχειριστείς τον εαυτό σου εμπορικά, να 'πουλήσεις' ο ίδιος την τέχνη σου, όλοι οι καλλιτέχνες αισθανόμαστε λίγο σαν απατεώνες. Εκτός από αυτούς που πραγματικά ΕΙΝΑΙ ". Συμφωνοι, αλλά αυτό είναι ένα μέρος μόνο της "ιδιοκτησίας" , διότι όταν μιλάμε για τέχνη και ψυχαγωγία, αναφερόμαστε σε κάτι που έχει να κάνει με την ψυχή. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ παρακάτω! Δεν είναι μόνο τεχνικό / τεχνολογικό το ζήτημα. Συμφωνώ απολύτως. (ακολουθεί γενική τοποθέτηση) Ήθελα να αναφερθώ στο πώς το format άλλαξε αυτό καθεαυτό το καλλιτεχνικό έργο (ή προϊόν, αν θέλει να το πει κάποιος). Ένας δίσκος βινυλίου, ως προϊόν - έργο, έχει συγκεκριμένες α) διαστάσεις μεγέθους και β) συγκεκριμένη χωρητικότητα μουσικής- διάρκεια Ξεκινάω από το τελευταίο . (β) συγκεκριμένη χωρητικότητα μουσικής- διάρκεια Θυμάστε το περίφημο διπλό live των Deep Purple που διαφήμιζε κιόλας στο εξώφυλλο με στίκερ ότι "περιέχει 57 λεπτά μουσικής";!!! Σήμερα αυτό είναι απλά ξεπερασμένο. Τεχνικά δηλαδή, ένα μονό άλμπουμ βινυλίου, δεν γινόταν να περιέχει περισσότερο από 40 λεπτά μουσικής μάξιμουμ - θυμάμαι το World Record (1976) των Van Der graaf Generator όπου ο Hammill είχε στη δεύτερη πλευρά ένα κομματι 20:45 λεπτών και άλλο ένα 6 λεπτών και κάτι, πόσο υπερβολικό φαινόταν! (https://www.discogs.com/composition/91533ade-7ab6-4eb4-b9a5-00038533c40d-Meurglys-III-The-Songwriters-Guild ) Mε την έλευση του CD, ξαφνικά ο καλλιτέχνης είχε να "γεμίσει"/παράξει/δημιουργήσει πολύ περισσότερη διάρκεια μουσικής για να κυκλοφορήσει άλμπουμ. Θα μου είπες , ήταν υποχρεωτικό; Όχι βέβαια. Όμως ποιος δεν θυμάται με έκπληξη την αλμπουμάρα του Santana "Supernatural" που όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, είχε ... 78 λεπτά μουσικής; (αν δεν με πιστεύετε, τσεκάρετέ το). Και επίσης, ότι έβγαζε το ένα hit μετά το άλλο; Βέβαια, καθώς είπα αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό για έναν καλλιτέχνη - αλλά ούτε και εφικτό για πολλούς (δεν είναι όλοι... Santana). Oι Radiohead ας πούμε, που τους υπολήπτομαι εξίσου -και δεν το γράφω για να τους μεμφθώ, την ίδια περιπού πάνω κάτω εποχή με το Supernatural, κυκλοφορούσαν cd-albums, συνολικής διάρκειας... 35-38 λεπτών (και χωρίς... hidden track). Θυμάμαι όμως, ότι κάποιοι αρχίσαμε να βλέπουμε με μισό μάτι καλλιτέχνες που κυκλοφορούσαν 40λεπτά cd albums. Κάποιοι άλλοι βέβαια, όπως οι Pink Floyd, έκαναν... πάρτι (κι εμείς μαζί), αφού επανακυκλοφορησαν θρυλικά άλμπουμς τους, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά τα jam sessions του άλμπουμ, alternative versions κομματιών, συλλεκτικά demos κλπ κλπ. Οι δισκογραφικές πάλι, βρήκαν μια ευκαιρία, να πουλήσουν ξανά άλμπουμς των πάντων (από Bowie μέχρι Scorpions) σε "επετειακές" versions, συμπεριλαμβάνοντας στο cd ένα σκασμό πράγματα, που δεν γινόταν να έχουμε ακούσει την εποχή του βινυλιου. Εν ολίγοις, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αλλάζοντας το format, άλλαξε και ο τρόπος που ένας καλλιτέχνης αντιμετώπιζε το ίδιο το έργο του. Θεωρώ αναπόφευκτο ότι από μια στιγμή κι ύστερα αρχίσαμε να μιλάμε για fillers, για κομμάτια δηλαδή που απλώς έμπαιναν για να συμπληρώσουν τη διάρκεια του άλμπουμ - κανένας δεν υπολόγιζε ιδιαίτερα σε αυτά, ούτε ο καλλιτέχνης ο ίδιος, ούτε ο παραγωγός του, ούτε καν το κοινό, που πλέον άκουγε ένα δυο κομμάτια (τα singles που είχαν κυκλοφορήσει ενδεχομένως) και τέρμα η δουλειά. Το αποτέλεσμα, είναι ότι άλμπουμς όπως εκείνα του παλιού καλού καιρού, όπου ακουγόντουσαν από την αρχή έως το τέλος, όλα τα κομμάτια, κυκλοφορούσαν ολοένα και πιο σπάνια. Και δεν αναφέρομαι ούτε σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, ούτε θέλω να νοσταλγήσω το παρελθόν (διότι και τότε υπήρχε το φαινομενο των filler-songs, απλώς λόγω μικρότερης διάρκειας των άλμπουμ βινυλίου, αυτό δεν ήταν τόσο αναγκαίο και άρα ήταν πολύ πιο περιορισμένο). (α) συγκεκριμένες διαστάσεις μεγέθους Ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, είναι το Harvest του Neil Young. Στην έκδοσή του σε βινύλιο, ήταν μονό άλμπουμ, με διπλό εξώφυλλο. Ανοίγοντάς το, φιλοξενούσε σε όλο το πλάτος του εσωφύλλου, αυτή τη φωτογραφία. Το εικαστικό μέρος ένος άλμπουμ βινυλίου, στις διαστάσεις που ήταν διαθέσιμες, αποτελούσε από μόνο του έναν καμβά για τον καλλιτέχνη - η παραπάνω εκπληκτική φωτογραφία, στις επανεκδόσεις του άλμπουμ σε cd, είτε περιορίζεται σε ένα τετράγωνακι στις διαστάσεις του booklet του cd, είτε απουσιάζει. Είναι σα να πηγαίνεις σε μια έκθεση τέχνης και να βλέπεις πολαρόιντ φωτογραφίες των αρχικών έργων και όχι τα ίδια τα έργα. Δεν θέλω να πω ότι τα άλμπουμ των καλλιτεχνών που κυκλοφόρησαν απευθείας σε cd πάσχουν ( και άρα οι εικαστικοί, φωτογράφοι, γραφίστες κλπ που ασχολήθηκαν με αυτά, υστερούν ως καλλιτέχνες) κάθε άλλο. Θέλω όμως να τονίσω πόσο πολύ το νέο , μικρότερο format, ορίζει προφανέστατα το τι και πώς θα απεικονιστεί. Και από άποψη μάρκετινγκ να το πάρει κανείς (π.χ. από το απλούστατο γεγονός ότι πρέπει κάπου να αναγράφεται το όνομα του καλλιτέχνη ή το γαμημένο το code bar) πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε έκτοτε στα cd, εξώφυλλα με εικαστικές λεπτομέρειες όπως βλέπαμε στα βινύλια - και ως παραδείγματα, δεν θέλω να αναφέρω μόνο εξώφυλλα όπως π.χ. των King Crimson, Led Zeppelin ή το Sg Peppers των Beatles *ειδικά το τελευταίο, που θεωρείται ένα από τα πιο αινιγματικά και βραβευμένα στη σύλληψή του εξώφυλλα έβερ, θα ήταν αδιανόητο να κυκλοφορούσε σήμερα απευθείας σε cd) αλλά και άλλα περισσότερο αφαιρετικά, ¨χαλαρά" από εικαστικής άποψης, όπως π.χ. των U2: Το Εξώφυλλο του War με τα τεράστια μάτια του παιδιού να σε κοιτάζουν σε όλο το μέγεθος του αλμπουμ ή ακομη και το Joshua Tree, αποτελούσαν από μόνα τους όχι απλά εικαστική, αλλά καλλιτεχνική "δήλωση" από μέρους του καλλιτέχνη. Όλα τα παραπάνω, αποτελούν διαπιστώσεις , όχι αξιολογικές κρίσεις για το αν η παλιότερη εποχή ήταν καλύτερη και η σύγχρονη χειρότερη και το αντίστροφο. Οι μουσικοί έχουμε ωφεληθεί τα μέγιστα από την τεχνολογία, δεν τίθεται θέμα συζήτησης, αλλά όπως συμβαίνει πάντα, το θέμα δεν είναι το ίδιο το τεχνολογικό επίτευγμα αλλά ο τρόπος χρήσης του. Σόρι για το σεντόνι, όποιος κάνει τον κόπο να το διαβάσει, τον ευχαριστώ.

«Όλα είναι πιθανά, ακόμα και η αλήθεια» Όσκαρ Γουάϊλντ

1) Ενα μουσικό άλμπουμ σε φυσική μορφή (cd, βινύλιο κλπ) μπορεί εκτός από εμπορικό προϊόν, να είναι και έργο τέχνης - από τα εξώφυλλα, το εικαστικό μέρος, το packaging (λόγου χάρη των Radiohead, των Pink Floyd κλπ), τα ένθετα κ.ο.κ. Ενα streaming μεμονομένων κομματιών είναι απλά προϊόν. Αναφορικά με αυτό έχω να κάνω διάφορες διαπιστώσεις για το πώς το format (από κασέτα/βινύλιο σε cd και πλέον σε απλά releases μεμονωμένων κομματιών) επηρέασε το καλλιτεχνικό έργο αυτό καθαυτό, αν βρω χρόνο, θα γράψω τι σκέφτομαι Ωραία συζήτηση έχει ανοίξει, συνάδελφοι

LΚ, η μουσική συλλογή μου αποτελεί ένα από τα πιο πολύτιμα αποκτήματά της ζωής μου, μαζί με τα βιβλία! Δεν είμαι Γιάννης Πετρίδης ούτε Λ. Καλλιανίδης βέβαια ?, αλλά έχω ένα σεβαστό αριθμό άλμπουμς από σχεδόν κάθε είδος μουσικής (από κλασική μέχρι indie και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς) και εχω κρατήσει μόνο αυτά που αγαπάω!

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Rammstein επιχειρούν να σκανδαλίσουν το κοινό τους αλλά και όσους θίγονται με απομονωμένες φράσεις ή εικόνες· και λέω απομονωμένες γιατί το βίντεο που δημοσιεύτηκε την ίδια μέρα καθάρισε κατά πολύ το τοπίο, τουλάχιστον για όσους επέλεξαν να δώσουν τα ελάχιστα ψήγματα προσοχής στο οπτικό και στιχουργικό κομμάτι. https://www.athinorama.gr/music/article/to_neo_video_clip_ton_rammstein_i_pos_thixtike_i_politiki_mas_orthotita_autin_tin_ebdomada-2534478.html

My 2 cents 1) Ενα μουσικό άλμπουμ σε φυσική μορφή (cd, βινύλιο κλπ) μπορεί εκτός από εμπορικό προϊόν, να είναι και έργο τέχνης - από τα εξώφυλλα, το εικαστικό μέρος, το packaging (λόγου χάρη των Radiohead, των Pink Floyd κλπ), τα ένθετα κ.ο.κ. Ενα streaming μεμονομένων κομματιών είναι απλά προϊόν. 2) Η αύξηση του κύκλου εργασιών της μουσικής βιομηχανίας, δε σημαίνει αυτομάτως και αύξηση των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών, ούτε και μεγαλύτερη διακίνηση της μουσικής ως έργου τέχνης. Aν βρω το δημοσίευμα που διάβαζα, θα το λινκάρω εδώ: εγραφε ότι ένας μουσικός, συνθέτης κλπ, βγάζει περισσότερα χρήματα από την πώληση των άλμπουμ παρά από έναν (υπερβολικό αριθμό ανάφερε) streaming των κομματιών του. 3) Οι on line λίστες τύπου Spotify , αποτελούν ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας για τον καταναλωτή/ακροατή μουσικόφιλο. Κανένας μας δεν "εχει" στην κατοχή του το αντίτυπο του έργου τέχνης - το άλμπουμ δηλαδή στη δισκοθήκη του. Έχουμε απλά αγοράσει το δικαίωμα να το ακούμε.

"Παρ' όλα" παρακαλώ