Σε νησί είναι πιο δύσκολα... Ωστόσο έχω δει πολύ ωραίες μπάντες στην Πάρο όπου ζω τα καλοκαίρια, και από διάφορα νησιά, σε ένα φεστιβάλ που είχαμε κάνει.
Επίσης, έχει τύχει να δω, εξαιρετικές συμπράξεις μουσικών, ντόπιων και μη, με αλλοδαπούς και μη, τα καλπκαίρια. Και δεν μιλάω μόνο για Ρακόπουλο/Π. βαρθακούρη κλπ. γνωστά και μη εξαιρετέα.
Μιλάω να παίζει παραδοσιακός βιολιστής που του είχαμε περάσει wah και delay στο βιολί, με κιθαρίστα φαζαρισμένο με octaver και ντράμερ , έτσι, χωρίς μπάσο, αυτοσχεδιασμούς σε ελληνικούς ρυθμούς (λογω του βιολιστή), και να χορεύουν οι τουρίστριες διονυσιακά όλο το βράδυ. Ωραίες -προ κόβιντ εποχές...
Με το τελευταίο θέλω να πω, ότι ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα (εγώ αυτό θα έκανα αν ζούσα μόνιμα εκεί) να συνεργαστείς με άλλους μουσικούς (και άς μην είναι στο είδος που θες) και να φτιάξετε ένα δικό σας στυλ ή ιδίωμα αν θες, αντί να ψάχνεις να παίξεις πάνω σε μια συνταγή μουσικής/υφους όπως ψάχνεσαι τώρα. Οι VIC ας πούμε κάτι τέτοιο έκαναν.
Having said that, να προσθέσω ότι η τελευταία μπαντα που είχα στην Αθηνα και δεν πρόλαβα να βγω σε live, ήταν τρίο, και για ντράμερ είχα βρει μια φοβερή κοπελιά που ελάχιστη σχέση είχε με το ψυχεδελικό garage blues που παίζαμε. Ήταν όμως η καλύτερη στα τύμπανα και είχε το πιο πολύ groove από όσους δοκιμάσαμε!
Για να καταλάβετε το χάσμα που μας χώριζε (που εν τέλει δεν ήταν χάσμα διότι όταν ο άλλος είναι μουσικός με ανοιχτούς ορίζοντες, θα κουμπώσει και θα κουμπώσεις μαζί του) η Αλεξ παίζει από φλάουτο με τον Μπατμανίδη, μέχρι μπεντίρ, τσέλο, τύμπανα , κουτάλια και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς πάνω στην παραδοσιακή μουσική, κρουστά και περκάσιονς . Αν έψαχνα μουσικό εντός αυστηρών προδιαγραφών, δεν θα την είχα γνωρίσει ποτέ...