Καλοκαίρι του 2000 στην Κώ.
Βρισκόμαστε μέρα μεσημέρι σε συνοικιακό καφέ κοντά στη παραλία με τη μουσικοπαρέα, σύνολο τέσσερα άτομα, μαθητές λυκείου ακόμα. καθόμαστε στον εξωτερικό χώρο - σχεδόν στο πεζοδρόμιο. ο διάλογος έχει ως εξής:
*(εγώ) - Κώστα, δες τι σε κοιτάει από τη ρόδα του ποδηλάτου (βρισκόταν δίπλα του, αραγμένο στο καγκελάκι του καφενέ)
*(κώστας) - πω ρε φίλε τι αεροπλάνο είναι αυτό...
*(εγώ) - διώξε την φίλε, θα έρθει πάνω σου
*(κώστας) - σιγά ρε μλκ
και ώ του θαύματος απογειώνεται το τέρας και προσεδαφίζεται πάνω στο λαιμό του κατα τα άλλα cool κώστα, ο όποιος με ένα απότομο τίναγμα από την καρέκλα γκρεμίζει τις μπύρες μας από το τραπέζι....
και δεν τις ήπιαμε και ρεζίλι γίναμε...