fusionakis

Η υπέροχη αρμονία του κομματιού με τα απολύτως ταιριαστά δωρικά φωνητικά του (δυστυχώς άγνωστου στο μη holdsworthικό κοινό) Paul Williams, το πολύ δυνατό groove του Paul Carmichael και του Gary Husband (που ακόμα είναι παιδαρέλι σε αυτές τις ηχογραφήσεις), και η μεγαλοφυΐα του Allan... που δημιουργεί υπνωτικά soundscapes με κάθε του συγχορδία, και που κάπου στο 1:25 που κάνει μπάσιμο στην πρώτη γέφυρα, η φράση του σου παίρνει την ψυχή. Όλος ο δίσκος είναι ένα μοναδικό σε ύφος και ήχο αριστούργημα, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο συγκαταλέγεται στα πολύ αγαπημένα μου του τιτάνα. Καλές γιορτές να'χουμε!

Encore τις φέρνει τώρα ο Καραπάνος - Music Power, μαζί με τις Vintage. https://www.musicpower.gr/pegasus/products01/list00.php?add_event=1&p9907_in=%2C'143'&i43p01_in=&i40p01_in=&timh_lower=119%2C00€&timh_upper=1499%2C00€&omada0=2&omada1=65&omada2=42&omada3=0&i46p01=&pd300=&newprod=&p9907=&pcode=i29_CD42&herp06=&max=&p02=&view=MATRIX&timh_apo=0&timh_eos=0

Ασφαλώς και βοηθάει την προσωπική καριέρα οποιουδήποτε καλλιτέχνη ώστε να αγγίζει μια μερίδα του κοινού και με αυτόν τον τρόπο (με το προσωπική καριέρα εννοώ την παραγωγή προσωπικής δισκογραφίας, σε αντιδιαστολή με το να ακολουθεί κάποιος καριέρα sideman ή σεσιονά... μιας και ο Ford υπήρξε και τέτοιος για κάποιο διάστημα και πετυχημένος μάλιστα). Πιστεύω ότι όσοι ξεπαίρνουν από νωρίς στο να γίνονται φωνητικοί ερμηνευτές της μουσικής τους (εφόσον φυσικά μπορούν στοιχειωδώς να το υποστηρίξουν αυτό), τόσο πιο εύκολη κάνουν τη μετέπειτα ζωή τους... που φαντάζομαι είναι και το νόημα του σχολίου σου παραπάνω. Από κει και πέρα, όταν μιλάμε για επίπεδα μουσικότητας και κιθαριστικής παικτικότητας όπως αυτό του Ford, οι πιθανότητες αυξάνονται πολύ ώστε να βρεθεί κάποιο - έστω μικρό αριθμητικά - κοινό να ακολουθεί πιστά και διαχρονικά τον καλλιτέχνη, ακόμα κι όταν έχουμε να κάνουμε με φουλ οργανικά ακούσματα. Για να μην το πάμε μακριά σε παραδείγματα, ο Henderson καλή ώρα που δεν τραγουδάει και το 80% της προσωπικής του δισκογραφίας δεν περιέχει φωνητικά, έχει καταφέρει να ζει από τη μουσική του (δηλ. τις περιοδείες με το τρίο του και τους Tribal Tech παλιότερα) και τα μαθήματα που κάνει... γιατί πολύ απλά η μουσική του οντότητα και αξία κατάφερε να χτίσει ένα fanbase αρκετό ώστε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Ford αντίστοιχα έχει υπάρξει παλιότερα σε περιόδους που τα άλμπουμς του ήταν οργανικά, και πάλι είχε το δικό του fanbase να ακολουθεί. Κοινώς, προφανώς και τέτοιοι μουσικάρες έχουν δουλέψει μια ολόκληρη ζωή για να φτάσουν εδώ που βρίσκονται, έχουν φάει το σκατό τους όταν πρωτοξεκίνησαν να είναι επαγγελματίες bandleaders, αλλά μέσα από τις εμπειρίες και την αξία τους, κατάφεραν να βρουν την άκρη τους χωρίς να αναγκαστούν να υπομείνουν τρομερούς δημιουργικούς συμβιβασμούς (το τελευταίο σχόλιο πάει στο ότι ο Ford απλά μπορεί - και γουστάρει - να είναι και τραγουδιστής της μουσικής του, δεν τον αναγκάζει κανείς).

Δεν θα το έλεγα το συγκεκριμένο θέμα προσωπικά, αλλά οκ, μπορείς να το δεις κι έτσι. Το τραγούδι συνολικά πάντως από άποψη αρμονίας, ρυθμού και δεσίματος των δύο είναι απίθανο.

Τι ηχάρα ω Θεοί... Δεν θυμάμαι κομμάτι χωρίς θέμα να μπαίνει τόσο γκρουβαριστά από το πρώτο μιλισεκόντ.

Αυτό ήθελα να βάλω τις προάλλες και έκανα λάθος επικόλληση... it doesn't get heavier than this. Και πάμε να το κουλάρουμε τώρα...

Βacchus BST-2 RSM (πανέμορφη και πανάλαφρη)

Ναι, προφανώς.. Όρεξη να έχεις να πειράζεις και να αποθηκεύεις, και είναι και τρομερά απλή διαδικασία.

Τι χάρισμα ο Cannonball.. και τι μπάντα, τι άλμπουμ... Τι ρίφαρος...

Το δικό μου Flashback X4 (1η έκδοση) έχει 3 presets, διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή με ένα πάτημα του ποδιού. Το Flashback 2 X4 τώρα, έχει 6 presets αντίστοιχα.. Εκτός αυτού, συγκριτικά με το απλό Flashback 2, έχει παραπάνω θέσεις για TonePrints, και όχι TonePrints (αυτά είναι διαθέσιμα όλα για όλα τις εκδόσεις Flashback, και για το Mini ακόμα).. Γενικότερα, πρόκειται ουσιαστικά για 3 Flashback σε 1 πετάλι. Οπότε όποιος χρειάζεται πολλά delay πετάλια ή presets, τον συμφέρει πάρα πολύ το X4, γιατί είναι χοντρικά σαν να παίρνεις 3 πετάλια στην τιμή του 1,5. Γενικά στο site της TC Electronic έχει ό,τι πληροφορία πιθανά χρειαστείς. Αν δεν έχεις καταλάβει ακριβώς τι είναι και πώς χρησιμοποιούνται τα TonePrints, ρώτα με ο,τι θες.

TC Electronic Flashback X4. Είμαι φανατικός του delay (πλέον βάθος δεν χρησιμοποιώ εδώ και αρκετά χρόνια), και χρειάζομαι 3-4 διαθέσιμους ήχους ανά πάσα στιγμή. Η ηχητική ποιότητα του συγκεκριμένου πεταλιού, σε συνδυασμό με την ευκολία στη δημιουργία ήχων, την τεράστια ποικιλία από TonePrints (σαν να έχεις 100 διαφορετικά πετάλια delay σε ένα, μία σύλληψη - και υλοποίηση - που δείχνει πόσο μπροστά είναι η TC Electronic σαν εταιρεία), και την τιμή, καθιστούν το συγκεκριμένο πετάλι ασύγκριτο in my book.. δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να πάω προς Strymon, Eventide μεριά, παρόλο που αρκετοί μουσικάρες που θαυμάζω παίζουν με αυτά (και άλλοι τόσοι βέβαια με Boss, TC Electronic, Hardwire κλπ αντίστοιχα ;)). Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, στη νέα έκδοση του πεταλιού υπάρχει και το mass feature, για ακόμα περισσότερα expression παιχνιδίσματα της στιγμής. Η χρήση που του κάνω προσωπικά είναι με expression πετάλι, και οι ρυθμίσεις πάνε ως εξής σαν εύρος: preset 1: τέρμα κάτω --> ψευδοreverb, τέρμα πάνω --> βασικό delay διακριτικό σε ένταση preset 2: τέρμα κάτω --> βασικό delay, τέρμα πάνω --> βασικό delay με περισσότερες επαναλήψεις και μεγαλύτερη ένταση preset 3: τέρμα κάτω --> ρυθμικό ambient delay, τέρμα πάνω --> ακόμα περισσότερη ένταση και επαναλήψεις για volume swells Υπάρχουν κι άλλα delays που τσεκάρω κατά καιρούς και θεωρώ καλοσχεδιασμένα και ωραία ηχητικά (από Boss, Mad Professor, Catalinbread, Walrus κλπ), και μπορεί όταν προσεχώς προχωρήσω σε 2-amp rig, για την ποικιλία του πράγματος, να πάρω κάποιο από αυτά να κάνει παρέα με το Flashback X4 για τον άλλο ενισχυτή. Πιο πιθανό ακόμα βέβαια είναι να καταλήξω σε ένα δεύτερο Flashback, και συγκεκριμένα το Flashback 2 X4 αυτή τη φορά με το mass. Υ.Γ.: Σαν μοναδική κριτική για το όλο ζήτημα, το ότι ενώ η τεχνολογία του πεταλιού διατίθεται σε τρία διαφορετικά μεγέθη ανάλογα τις ανάγκες του καθενός και το διαθέσιμο pedalboard space, θα μπορούσε να υπάρχει και μία έκδοση X4 χωρίς το looper (μιας που δεν το χρειάζονται όλοι), ελαφρώς λιγότερο πλατιά.

Γνωρίζω ότι παλιότερα έφερνε αυτά τα value for money "διαμαντάκια" ο Κουρμπής. Ξέρει κάποιος τώρα τι συμβαίνει, και αν θα πρέπει αναγκαστικά να κοιτάξει κανείς εξωτερικό για να παραγγείλει κανείς κάποιο καινούριο όργανο; Προσωπικά έχω βάλει στο μάτι την παρακάτω roasted maple HSS strat από τις φτηνές κατηγορίες, υπάρχουν όμως και αρκετές πιο high end επιλογές, όπως βλέπει κανείς στο site: https://bacchus-guitar.com/

Καλό κοπέλι, πράγματι.. Κι όπως φαίνεται αν παρατηρήσει κανείς τις διαφορές των δύο φωτογραφιών, ενίοτε είναι και ο Batman.

Περί μουσικών ταινιών, μερικές κλασικές και αγαπημένες χωρίς σειρά... 1) Nashville (1975): Αριστούργημα του Robert Altman, που σκιαγραφεί το κλίμα της εποχής στην Αμερική παίρνοντας αφορμή από μια μεγάλη μάζωξη στη Μέκκα της country. 2) This Is Spinal Tap (1984): Το κλασικό, απόλυτο mockumentary that "goes to 11"... 3) Leningrad Cowboys Go America (1989): Καλτίλα εκ Φινλανδίας ορμώμενη. 4) Once (2007): Μουσική, ρεαλισμός και ρομάντζο, στο κατάλληλο mix. 5) Inside Llewyn Davis (2013): Αδερφοί Coen στα καλύτερά τους, και Oscar Isaac απολαυστικός σαν τροβαδούρος. 6) Singin' In The Rain (1952): Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πιο ωραίο μιούζικαλ όλων των εποχών, και μία από τις πιο απολαυστικές ταινίες γενικά που έχουν βγει. 7) Distant Voices, Still Lives (1988): Μία βρετανική οικογενειακή ιστορία δοσμένη μουσικά. 8) The Fabulous Bakes Boys (1989): Ωδή στον εργάτη μουσικό, με τα αδελφάκια Bridges να δίνουν ρέστα και την Michelle Pfeiffer να σαγηνεύει. 9) Saturday Night Fever (1977); Travolta κάνει παππάδες, θεϊκό soundtrack από Bee Gees και όχι μόνο, και μια πολύ στιλάτη (και αθώα) 70ίλα συνολικά. 10) The Double Life Of Veronique (1991): Μία ταινιάρα δια χειρός του "ποιητή" Krzysztof Kieslowski, που έχει αρκετή μουσική στο μενού λόγω των βασικών χαρακτήρων της. 11) Tenacious D In The Pick Of Destiny (2006): Αμφιβάλλω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν θα την έχουν δει εδώ μέσα, αλλά πρέπει να αναφερθεί... Jack Black unleashing the rock. 12) Baby Driver (2017): Πολύ διασκεδαστική στο πρώτο μισό της, κάπως εμμονικά σκοτεινή στο δεύτερο, αλλά συνολικά μια ταινία που όλη η δράση της απορρέει από τον κεντρικό χαρακτήρα και την "ιδιαίτερή" του σχέση με τη μουσική. Ωραία σαν εύρημα σε κάθε περίπτωση. 13) Bird (1988): Μια βιογραφία για τον ένα και μοναδικό Charlie Parker, δια χειρός του γνωστού jazz lover Clint Eastwood. Εκπληκτική ερμηνεία από τον Forest Whitaker. 14) Ο θίασος (1975): Άλλο ένα αριστούργημα, με τη μουσική στο επίκεντρο. Ολόκληρη η ιστορία της προ και μεταπολεμικής Ελλάδας από τη ματιά του μεγάλου Θεόδωρου Αγγελόπουλου. 15) Pink Floyd: The Wall (1982): Άλλη μία κλασική βρετανική στιγμή της λίστας, σε ένα σουρεάλ διαχρονικό έργο που λογικά οι περισσότεροι έχουμε λατρέψει. 16) Searching For Sugar Man (2012): Μια μοναδική ιστορία, κι ένα από τα πιο ωραία ντοκιμαντέρ του νέου αιώνα. 17) Dreamgirls (2006): You gotta have some soul... Ουσιαστικά η ιστορία της Diana Ross και των Supremes, σε ένα μιούζικαλ γεμάτο ωραίες ερμηνείες που σε βάζει μέσα στα καυτά 60's. 18) The Umbrellas Of Cherbourg (1964): Μπορεί κάποιους μη μυημένους να τους κουράσει, αλλά μιλάμε για ένα μιούζικαλ πρωτοτυπία σε κάθε σκηνή του, καθώς δεν έχει στιγμές με τραγούδια και μια φυσιολογική ροή, αλλά τραγουδιέται ολόκληρο. Από τις πιο ιστορικές στιγμές του είδους. 19) O Brother, Where Art Thou? (2000): 2η επιλογή των αδελφών στη λίστα.. Μια πολύ διασκεδαστική road movie εποχής (κάτι σαν "Οδύσσεια" στον Αμερικάνικο Νότο) που η μουσική της είχε σαν αποτέλεσμα την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την bluegrass στην Αμερική. 20) High Fidelity (2000): Ταινία που εξυμνεί ό,τι κάνουμε πολλές φορές σε φόρουμ σαν κι αυτό... μιλάμε για μουσική και κάνουμε λίστες. Θέλει κανείς κάτι άλλο; Α ναι, έχει και ρομάντζο, λιστογενές και αυτό.

Συνεχίζεται αργά αλλά σταθερά η ολοκλήρωση του μελλοντικού 2-amp rig, με πιο πρόσφατες προσθήκες: - παραμετρικό eq από τον εξαίρετο κύριο ASound (ASound Equalization) - ελαφρώς φασαριόζικο αλλά υπέροχο ηχητικά rotary speaker simulation pedal (Danelectro Billionaire Big Spender Spinning Speaker) - και αναγκαίο power supply για όλο το pedalboard (Truetone CS12)

That bass line...

Μιας κι ο αριθμός είναι πολύ περιοριστικός, ας πω κάποια που γουστάρω τρελά και καλύπτουν κι ένα άλφα εύρος ειδών, διαθέσεων και εποχών. Μάλλον το αγαπημένο μου ρεμπέτικο. Αρχικά πήγα να βάλω τον "Καουμπόυ", αλλά αυτό μου κάνει κάτι κάθε φορά που το ακούω... Την "Ομορφη Πόλη" την είπατε, όπως και 2 από τα αγαπημένα μου του Παπάζογλου επίσης (θα μπορούσε όλη η τριάδα μου να είναι του Νικόλα, αλλά ας είναι)... μετά πήγε το μυαλό μου στο "Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι" ή το "Σαν Απόκληρος Γυρίζω", αλλά αυτά και άλλα μεγάλα λαϊκά από Καλδάρα, Τσιτσάνη, Ακη Πάνου κλπ γουστάρω περισσότερο να τα τραγουδάω στην παρέα από τα να τα ακούω... οπότε ας πάμε προς τα εδώ.

Θα αναφέρω κάποια ονόματα που μπορεί να θεωρούνται περισσότερο "παλιοί"... Αυτός εδώ πάει το πράγμα πολύ μπροστά μια δεκαετία τώρα, σε ό,τι έχει να κάνει με τους μουσικούς απογόνους της solo ακουστικής fingerstyle προσέγγισης του Michael Hedges (και ο Mike Dawes σιγά σιγά ακολουθεί, με τον Andy McKee να είναι επίσης μια παρουσία άξια αναφοράς). Επίσης αν πάμε μια δυο γενιές πίσω, αλλά με πολλή παραγωγή μουσικής την εποχή που ζούμε (με λίγα λόγια είναι στο prime του ο άνθρωπος), κυκλοφορεί τρομερά όμορφα και μουσικότατα πράγματα το "παίζω μπάσο και κιθάρα μαζί" τέρας ονόματι Charlie Hunter. Σε πιο ας πούμε mainstream καταστάσεις, υπάρχουν οι νέοι άρχοντες του Nashville... Και οι νέοι αρχόντοι των μοντέρνων jazz trios... Όλοι οι παραπάνω είναι ονόματα που έχουν κάνει αυτό που δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής ο Mateus Asato, να βγάλουν δηλ. δικές τους δουλειές με πολλή ωραία προσωπική αισθητική (κατ'εμέ βέβαια σε ό,τι έχει να κάνει με αισθητική, σαφώς ο Asato έχει επηρεάσει μια ολόκληρη νέα γενιά κιθαριστών με τη λογική φρέσκες μουσικές ιδέες σε βίντεο διάρκειας ενός δύο λεπτών, μιας που βρισκόμαστε σε μια τέτοια εποχή - αλλά κι εγώ περιμένω πώς και πώς την πρώτη του "κανονική" δουλειά). Έξω από προσωπικές δουλειές και δημιουργίες τώρα, για το fun του πράγματος, βάζεις Ben Lacy να παίζει ό,τι θέλει στον καναπέ του, στο δρόμο ή στην καρεκλίτσα ενός μπαρ και γουστάρεις... Υ.Γ.: Ο Julian Lage αναφέρθηκε ήδη, που είναι η πεμπτουσία της μουσικότητας, και φέρνει κάτι από Ted Greene η φάση του, όπως και ο Matteo Mancuso, που είναι το νέο αυτοσχεδιαστικό σημείο αναφοράς, και μένει να δούμε αν έχει να δώσει και κάτι μουσικά, πέρα από το να μας παίρνει τα μυαλά με τους "παππάδες" του.

Οι μορφασμοί του Patitucci στη χαρακτηριστική αρμονικά χαοτική εισαγωγή του Chick... και στη συνέχεια τα ασύλληπτα ρυθμικά μοτίβα που πότε οδηγούν και πότε ακολουθούν τα τερατουργήματα των μουσικών "παιδιών" του... 10 λεπτά μουσικότητας αδιανόητου επιπέδου. Και λίγες αγριότητες ακόμα...

Δυστυχώς πριν λίγο έγινε γνωστό ότι έφυγε εντελώς ξαφνικά από τη ζωή ο Chick Corea... μόνο θλίψη για έναν από τους λίγους πραγματικούς τιτάνες, μία από τις μεγαλύτερες μουσικές διάνοιες που έχουν πατήσει το πόδι τους σε τούτο τον ντουνιά. Ευτυχώς για όλους εμάς, θα έχουμε μια πολύ πλούσια κληρονομιά κάπου 6 δεκαετιών να στολίζει τις ζωές μας. Η ανακοίνωση της οικογένειας με ένα τελευταίο μήνυμα από τον ίδιο: "It is with great sadness we announce that on February 9th, Chick Corea passed away at the age of 79, from a rare form of cancer which was only discovered very recently. Throughout his life and career, Chick relished in the freedom and the fun to be had in creating something new, and in playing the games that artists do. He was a beloved husband, father and grandfather, and a great mentor and friend to so many. Through his body of work and the decades he spent touring the world, he touched and inspired the lives of millions. Though he would be the first to say that his music said more than words ever could, he nevertheless had this message for all those he knew and loved, and for all those who loved him: “I want to thank all of those along my journey who have helped keep the music fires burning bright. It is my hope that those who have an inkling to play, write, perform or otherwise, do so. If not for yourself then for the rest of us. It’s not only that the world needs more artists, it’s also just a lot of fun. “And to my amazing musician friends who have been like family to me as long as I’ve known you: It has been a blessing and an honor learning from and playing with all of you. My mission has always been to bring the joy of creating anywhere I could, and to have done so with all the artists that I admire so dearly—this has been the richness of my life.” Chick’s family will of course appreciate their privacy during this difficult time of loss."

Η ερώτηση απαντιέται με ένα καταφανέστατο ναι. Όντας κάτοχος μιας Vintage Icon V100 Lemon Drop και μίας Vintage Icon V6H, μπορώ να πω ότι και οι δύο κιθάρες από θέμα feel στο neck, σκασίματος-resonance οργάνου και ήχου μαγνητών είναι άψογες. Νιώθω ότι παίζω με τον τύπο Les Paul και τον τύπο HSS Strat που ήθελα εξαρχής να αγοράσω, το οποίο σαν συναίσθημα είναι πάρα πολύ ωραίο (και από συζητήσεις έχω δει και φίλους μου που έχουν κάνει αντίστοιχες αγορές Vintage ή Squier Classic Vibe σειρές να προσυπογράφουν). Τι δεν μου αρέσει και τόσο; Εκ του αποτελέσματος, και μετά από κάποιους μήνες, είδα ότι το τεχνητό distressed look μάλλον δεν το προτιμώ σε σχέση με το νορμάλ. Επίσης δεν με φτιάχνει που οι μαγνήτες γράφουν με μεγάλα γράμματα Wilkinson αντί για ένα πιο διακριτικό logo, ή ότι η πίσω μεριά της V100 μοιάζει λίγο με πλαστικούρα... αλλά όλα αυτά, αφενός τα περιμένεις και κατ'ουσία είναι δευτερεύοντα, αφετέρου μου βγήκαν στην οπτική σύγκριση με ακριβότερα όργανα, επειδή τα έβλεπα για καιρό δίπλα δίπλα. Συμπέρασμα, προχώρα άφοβα (και πες και εντυπώσεις αν τελικά το κάνεις, γιατί η συγκεκριμένη που σε ενδιαφέρει είναι ωραίο μωρό). Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν μένεις εξωτερικό και σε βολεύει καλύτερα, αλλά τη συγκεκριμένη τη βρίσκεις Ελλάδα στην ίδια τιμή: https://www.musicpower.gr/el/proionta/mousika-organa/kithares/ilektrikes-kithares/vintage-icon-v6mrvg-relic-ventura-green-ilektriki-kithara002616.html

Δεν παίζω ούτε όσο θα ήθελα, λόγω χρόνου, συνθηκών ζωής και ανά διαστήματα προσωπικής τεμπελιάς, ούτε όσο θα έπρεπε, ώστε να βελτιωθώ σε βασικά πράγματα που χρειάζεται. Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος, που αποτελεί στο μυαλό μου το πρέπει του πράγματος, έμπνευση μπορεί να αποτελέσει η προοπτική μιας μουσικής συνύπαρξης με άλλα άτομα σε μια μπάντα, ή κάποια προσεχής δημόσια έκθεση του παιξίματός μου με οποιονδήποτε τρόπο (σε ένα βιντεάκι στο YouTube ή σε ένα επερχόμενο event-μάζωξη μπροστά σε συγγενείς, φίλους, αγνώστους κλπ). Για το πρώτο σκέλος τώρα, που αφορά το θέλω της όλης ιστορίας, και είναι και το πιο σημαντικό, αφενός αντλώ καθημερινά έμπνευση από μουσική που ακούω ή ξανακούω προσεκτικότερα (μια διαδικασία πολύ προσωπική και όμορφη η οποία με επανακαθορίζει συνεχώς), αφετέρου μου έχει μείνει σταθερή, δυνατή και απαράλλαχτη η επιθυμία για δημιουργία κάτι δικού μου.. το οποίο πρακτικά μεταφράζεται στην ανάγκη για προσωπική έκφραση μέσω της σύνθεσης νέων κομματιών.