fusionakis

"Για όσους έχουν τενοντίτιδες ή αρθριτικά ή γενικά δυσκολεύονται με τα δάχτυλα τους" ... ή για όσους είναι φλώροι, να συμπληρώσω.

Συγκέντρωσα όλα τα αγαπημένα μου, μέχρι που μαζεύτηκαν 150 (στην προεπισκόπηση παρακάτω φαίνονται τα πρώτα 100). Όπως αναμενόταν, πρώτοι της λίστας ο Eddie με 11 κι ο Jimi με 10... Η έκπληξη έγινε στο χάλκινο μετάλλιο της ριφοκαρδιάς μου, το οποίο πήγε με 6 καταχωρήσεις στο αγρίμι Eric Gales, ξεπερνώντας την αυτού μεγαλειότητα κύριο Page.

Δύο αφιερωματάκια που είχα κάνει στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο πριν κάποια χρόνια, για δύο από τις τρεις μεγάλες περιόδους της καριέρας του. Και μια σούμα της δισκογραφίας του:

Ο σπουδαιότερος κιθαρίστας ετούτου του ντουνιά, και το φευγιό του δυστυχώς πολύ ξαφνικό. Τα τελευταία χρόνια είχα στην άκρη του μυαλού μου να κάνω ένα ταξίδι κάπου στο εξωτερικό να τον δω (το λέγαμε με ένα δυο καλούς φίλους), να έχω να λέω ότι τον πρόλαβα, αλλά ποτέ δεν το οργάνωσα, και δυστυχώς πλέον δεν θα το καταφέρω. Ήταν ένας από τους 7-8 πιο αγαπημένους μου, και το σημαντικότερο, ο μοναδικός μουσικός που ήξερα να εξελισσόταν και να βελτιώνεται συνεχώς με τα χρόνια, τόσο που θα έλεγε κανείς ότι φεύγει από τη ζωή ουσιαστικά στο peak του, κι ας είχε πατήσει τα 79. Θεϊκό άγγιγμα πάνω στο όργανο, cool φυσιογνωμία όσο δεν πάει, και επιδραστικός ανά τις δεκαετίες (ο ορισμός του musician's musician, αλλά και ταυτόχρονα καθολικά αγαπητός και στους μη μουσικούς ακροατές, καθότι το παίξιμό του ήταν τόσο ιδιαίτερο που υπερέβαινε τους πιο στενούς κύκλους της κιθάρας)... Αντίο θρύλε Jeff... ήσουν, είσαι και θα είσαι το απόλυτο σημείο αναφοράς σε επίπεδο οργανοπαιξίας, καλλιτεχνικής έκφρασης και καινοτομίας.

Πάλι καλά που είχε και τον Gatton στο άρθρο να λέμε. Η αρχή και το τέλος του Telecaster tone για μένα είναι εδώ. Βέβαια, αυτή η αλήτρα μπορεί να ακουστεί κι έτσι στα αντίστοιχα χέρια.

D' Angelico Premier DC Έχοντας κάνει τα σχέδιά μου εδώ και καιρό, αφού παρουσιάστηκαν καλές περιπτώσεις η μία μετά την άλλη, πάτησα ξανά την σκανδάλη δυο βδομάδες μετά την Iliad. 15η κιθάρα της ζωής μου μέχρι τώρα λοιπόν, και 4η κιθάρα της παρούσας ενεργής συλλογής, έμελε να είναι και η πρώτη μου - και εύχομαι και τελευταία - semi-hollow. Εδώ και καιρό προσπαθούσα να διαλέξω ανάμεσα σε Epiphone, Sire, Ibanez, D'Angelico, PRS, Stanford ή Yamaha, έχοντας στο μυαλό μου ότι θέλω μια κιθάρα να κελαηδάει στον bridge με γκάζια, για παιξίματα στο στυλ του Robben Ford.. και μιας που από άποψη χαρακτηριστικών τα περισσότερα από τα παραπάνω ES-335 τύπου μοντέλα στα οποία αναφέρομαι ήταν πανομοιότυπα ή αρκετά κοντά, εντέλει αποφάσισα με βάση πιο επιφανειακά κριτήρια (βάρος και εμφάνιση). Αφού πήρα την απόφαση για D'Angelico (καθώς γουστάρω κάργα fiesta red με σκούρα ταστιέρα και block inlays αντί για dot), μία δεύτερη επιλογή είχε να κάνει με το αν θα πάρω την DC ή την Mini DC (ES-339 φάση)... εκεί διάλεξα βάσει ηχητικών δειγμάτων, καθώς ο πιο φουλ ήχος του μεγαλύτερου σκάφους κέρδισε σαν προοπτική το ελαφρύτερο και πιο άνετο σκαρί. Η κιθάρα όπως μου ήρθε θέλει σίγουρα ένα σετάρισμα, το οποίο και θα γίνει την επόμενη βδομάδα, αλλά η μέχρι τώρα εικόνα που έχω είναι ότι πρόκειται για ακριβώς αυτό που έψαχνα σε αυτά τα χρήματα. Ελαφριά (3,51 κιλά), resonant χωρίς προβλήματα με feedback, οι Duncan Designed μαγνήτες με ωραία παρουσία (καθόλου μουντοί), ενώ η βασική της ιδιαιτερότητα έγκειται στο ότι το neck είναι από maple και αρκετά λεπτό για σκάφος, το οποίο στην πράξη φαίνεται να με βολεύει πάρα πολύ. Το ίδιο ισχύει και για το μοντέρνο radius, καθώς όπως καταλάβατε την κιθάρα την πήρα για να αλητεύω με σηκώματα και βρώμες κατά βάση, και όχι να μένω στο neck μαγνήτη για ατελείωτα chord solos (το καλό είναι ότι άμα ποτέ μου βγει, το κάνει πειστικά και αυτό). Κατά τα άλλα προσπαθώ ακόμα να καταλάβω αν την προτιμώ με (κλασάτη) ή χωρίς (του δρόμου) pickguard... προς το παρόν την έχω "γυμνή" σαν τον Gary Moore και βλέπουμε.

Ο Πελέ κατά γενική ομολογία ήταν ο μεγαλύτερος θρύλος του αθλήματος, και αυτό δεν είναι κάτι που το λέγανε μόνο πολλοί μέσα στο καφενείο, αλλά το έχουν πει και οι υπόλοιποι θρύλοι για αυτόν (Κρόιφ, Πούσκας, Μπεκενμπάουερ κλπ κλπ κλπ). Προσωπικά μιλώντας, στα 37 είμαι, οπότε δεν τον πρόλαβα στα γήπεδα όπως ο πατέρας μου, αλλά όσα κατάφερε να πετύχει στην πορεία του, συν αυτά που έχω δει από τα βίντεο, στο μυαλό μου τον έκαναν ανέκαθεν να θεωρείται ο ξεκάθαρος GOAT παικτικά. Συνολικά ποδοσφαιρικά τώρα, η μεγαλύτερη προσωπικότητα κατ'εμέ ήταν και θα είναι ο Κρόιφ (με όσα έκανε σαν παίχτης, προπονητής και παράγοντας). Στο αιώνια ενδιαφέρον ερώτημα του ποιος είναι ο σπουδαιότερος στο εκάστοτε σπορτ πάντως, για το ποδόσφαιρο αν θέλει κάποιος να δώσει μια όσο γίνεται πιο αντικειμενική απάντηση, αυτή θεωρώ πως μπορεί να είναι μόνο δύο ονόματα: Πελέ ή Μέσι. Ούτε Μαραντόνα, ούτε Κρόιφ, ούτε Ντι Στέφανο, ούτε Κριστιάνο, ούτε κανείς.. κι αυτό γιατί δίπλα στα όσα μαγικά έχουν καταθέσει στο χορτάρι αυτοί οι δύο, οι αριθμοί και το legacy τους δείχνουν ξεκάθαρα ότι πρόκειται για τις δύο πιο μεγάλες ποδοσφαιρικές καριέρες, και απλά είναι επιλογή εποχής και υπόλοιπων κριτηρίων από κει και μετά για την απάντηση. Εγώ αν και σαν ανώτατη αρχή αναγνωρίζω την Βραζιλία στο ποδόσφαιρο, και ο μεγαλύτερος από όλους τους Βραζιλιάνους ήταν και παραμένει ο Πελέ, πλέον δέχομαι και την απάντηση Messi, μιας που το παλικάρι τα έχει κάνει όλα, και μαζί με τον Κριστιάνο έχουν φτάσει την έννοια κυριαρχίας και συνέπειας σε τρελά ύψη στην πιο προηγμένη τεχνολογικά και επαγγελματικά εποχή. Την απάντηση Κριστιάνο δεν μπορώ να τη δεχθώ, γιατί όσο κι αν 20 χρόνια τώρα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον Μέσι, ποτέ δεν υπήρξε τόσο επιδραστικός όσο ο κοντορεβυθούλης. Αντίστοιχα ο Μαραντόνα, όσο κι αν είναι η πιο λατρεμένη φιγούρα από τους παραπάνω, δεν έχει ούτε τους αριθμούς ούτε τη συνέπεια κυριαρχίας στο τοπ επίπεδο ώστε να βγει λογικά από πάνω στη σύγκριση. Ανέφερα τα ονόματα που κυκλοφορούν σε αυτές τις κουβέντες τα τελευταία χρόνια (παλιότερα το δίπολο ήταν μόνο Πελέ-Μαραντόνα όπως θυμόμαστε), και προσπαθώ να το κρατήσω στη λογική ανάλυση του πράγματος. Κατ' ουσία, όταν μπαίνει η αγάπη και η λατρεία για έναν παίχτη στην εξίσωση, τα αντικειμενικά κριτήρια πάνε λίγο περίπατο, για αυτό άλλωστε ο Ντιέγκο ίσως για την πλειοψηφία αποτέλεσε ίνδαλμα μεγαλύτερο ακόμα κι από τον πραγματικό Βασιλιά του ποδοσφαίρου. Για μένα τον μπασκετικό πάντως, ο Πελέ ήταν πάντοτε συνώνυμο της κορυφής, και του ίδιου του αθλήματος αν θέλετε, αλλά οι μεγάλες προσωπικές αδυναμίες έχουν υπάρξει τα δύο Ρ (Ρονάλντο και Ροναλντίνιο), ο Βαν Μπάστεν, και αυτός ο εξωγήινος τύπος ονόματι Μ'Μπαπέ. Σταματάω στις 3 παραγράφους καφενειακού χαρακτήρα, και παραθέτω κι ένα βιντεάκι για το θρύλο. Αντίο Βασιλιά...

Πιστεύω πως στις περισσότερες των περιπτώσεων ισχύει το εξής: ελαφρύ όργανο = καλύτερο resonance βαρύ όργανο = καλύτερο sustain Φυσικά δεν μπορεί κανείς να είναι απόλυτος σε αυτό, μιας και για παράδειγμα ό,τι όργανο έχω παίξει με basswood σώμα, ανεξαρτήτως βάρους, είναι "νεκρό" από θέμα resonance. Σε γενικές γραμμές πάντως, όταν κάποιος γνωρίζει ότι του κάνουν τα χαρακτηριστικά κάποιας κιθάρας, το βάρος μπορεί να του δώσει μια έξτρα χρήσιμη πληροφορία που αρκετές φορές μπορεί να οδηγήσει στην παραπάνω παρατήρηση. Προσωπικά μιλώντας, από τα 15 όργανα που έχουν περάσει από τα χέρια μου μέχρι τώρα (σαν κάτοχος εννοώ), έχω καταλήξει να προτιμάω τα ελαφρύτερα εξ' αυτών, τόσο για πρακτικούς όσο και για ηχητικούς λόγους. Ειδικά το τελευταίο διάστημα η ψυχαναγκαστικότητα έχει αρχίσει να χτυπάει κόκκινο, καθώς αν μια κιθάρα που με ενδιαφέρει για αγορά ζυγίζει πάνω από 3,5 κιλά, κάνω δεύτερες και τρίτες σκέψεις για να προχωρήσω, και συνήθως απορρίπτω την ιδέα στην πορεία. Για αυτό άλλωστε έχω καταλήξει οι τέσσερις κιθάρες που χρησιμοποιώ τώρα να έχουν βάρος από 3,2 μέχρι 3,5 κιλά.

Έπιασε δουλειά από νωρίς φέτος ο Άγιος με την πάρτη μου, φέρνοντας την ιδανική T-style (FGN J-Standard Iliad) και την πρώτη μου semi-hollow (D'Angelico Premier DC)... για να τριτώσει η δουλειά, λέω και αυτήν:

Συμπληρώνω με κάποια όχι τόσο γνωστά... (ξεκινάει κάπου στο 0:47)

Μέσα στην όλη κιθαρομανία που με διακρίνει τον τελευταίο καιρό, έχω τσεκάρει και τα διάφορα virtual guitar building sites εδώ κι εκεί... ανάμεσα σε αυτά, υπάρχουν και οι Halo Guitars, που έχουν δύο καλά για να χαθεί με τις ώρες κανείς: 1) ένα πολύ ωραίο interface για να επιλέγεις χαρακτηριστικά και να εμφανίζεται με αρκετή πειστότητα μπροστά το όργανο που επιθυμείς 2) δεν έχουν σχεδόν καθόλου περιορισμούς στην κατασκευή τους (λόγω ότι δεν πρόκειται για την Fender, την Gibson ή την Kiesel ξέρω γω), και έτσι όλες οι επιλογές ανά σχήμα σώματος, headstock κλπ είναι διαθέσιμες Στο ξεκίνημα νόμιζα ότι ίσχυε μόνο το 1 από τα παραπάνω, και απλά έχεις ένα virtual guitar builder για το γούστο του πράγματος, όμως ισχύει και το δεύτερο, που σημαίνει ότι μιλάμε για ένα πολύ καλοσχεδιασμένο custom shop που μπορεί να σου κάνει την κάθε σου επιθυμία πραγματικότητα ανά πάσα στιγμή που αποφασίσεις να πατήσεις το κουμπί (κι ας είναι πολύ δύσκολο αυτό να συμβεί για πολλούς από μας λόγω τρέχουσας οικονομικής πραγματικότητας). Σας παραθέτω και το link του Custom Shop κατευθείαν για να κάνετε το ίδιο όποιος θέλει, κι αν τυχόν υπάρχει κανείς που έχει και στην κατοχή του κάποια Halo guitar, ας μοιραστεί την εμπειρία του μαζί μας. Η δικιά μου δημιουργία είναι ενός τύπου PRS double cut σώμα από alder, set neck και με ταστιέρα από roasted flamed maple, σε Fender scale length και 2 x 4 headstock που θυμίζει Brian Moore ή ανάποδο Music Man. Ιδού...

Τελικά μετά από μερικούς μήνες συνύπαρξης, συνειδητοποίησα ότι το 7.25'' radius της Vintera '50s Telecaster δεν ήταν το βολικότερο για μένα, οπότε προχώρησα σε αλλαγές... Εδώ και λίγες μέρες λοιπόν, κατέφτασε αυτή η πανέμορφη κυρία σπίτι, που είναι ακριβώς αυτό που έψαχνα. FGN J-Standard Iliad... Σώμα ash (πανάλαφρη), maple neck και ταστιέρα, μαγνήτες Seymour Duncan, brass saddles, compound radius, made in Japan ποιότητα κατασκευής, και την κιθάρα από την πρώτη στιγμή την αισθάνθηκα σαν ιδανικό συμπλήρωμα της Cutlass και της Provocateur. Εννοείται σε λίγο καιρό θα γράψουμε και τίποτα.

Οι Van Halen σαν άκουσμα είναι τρία στάδια για μένα... 1) Το αρχικό mindfuck με το "τι ήχος είναι αυτός γαμώ την τρέλα μου... πώς βγαίνει, από πού ήρθε"; Πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς πότε βγήκε και τι είχε υπάρξει μέχρι τότε. 2) Η εκτίμηση των ιδιαίτερων στοιχείων όλων των μελών του γκρουπ που τους κάνει ξεχωριστούς, προεξάχοντος του Edward που είναι ένας από τους μεγαλύτερους Θεούς του οργάνου και κάθε οργάνου. (εδώ κάπου λήγει το σοβαρό άκουσμα) 3) Το διαρκές "φτιάξιμο" με επαναληπτικά ακούσματα, και η πραγματική εκτίμηση της χαρούμενης και ανεβαστικής μουσικής τους, σε αντίστοιχη φάση με το να βλέπεις τις καλές κωμωδίες του Leslie Nielsen ή του Will Ferrell ας πούμε... Εγώ π.χ. στα 37 μου, δεν υπάρχει βδομάδα να μην κοτσάρω κάποια στιγμή ένα ή περισσότερα VH riffs ή ολόκληρα τραγούδια από την playlist από πάνω που θα με "φτιάξουν" και θα με κάνουν να είμαι ανεβασμένος την υπόλοιπη μέρα. Και ο ήχος-παρουσία τους ακόμα και τώρα παραμένει αξεπέραστος/η για κάθε τύπου heavy άκουσμα.

Προσπαθώντας να απαντήσω σοβαρά στο θέμα, θα αναφέρω τα εξής: Οι Van Halen είναι ο ήχος της California, η απόλυτη μπάντα του τόπου τους και της εποχής τους.. αν κάποιος δεν μπορεί να μπει στο mood της μουσικής τους και της κουλτούρας του χαβαλεδιάρικου (υπερ)ακούσματός τους, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να αντιληφθεί τη μαγεία τους και να τους αγαπήσει. Ωστόσο ακόμα κι αν η εικόνα τους ή το attitude της υπερβολής που προέβαλαν παράλληλα με τα τραγούδια τους (ξεκάθαρα λόγω Roth) μοιάζουν αδιάφορα για κάποιους, για μένα και για αυτούς ακόμα θα πρέπει να είναι υποχρεωτική στάση σαν άκουσμα... με την ίδια λογική δηλ. που κάποιος καλά θα κάνει να αφιερώσει λίγο χρόνο να ακούσει Nina Simone και Marvin Gaye, ενώ μπορεί η μουσική που του αρέσει να είναι π.χ. oι Iron Maiden και ο Neil Young, έτσι κι εκείνος που τη βρίσκει με την ιδιοφυΐα των Pink Floyd καλό είναι να κάνει κάποια στιγμή μία στροφή 360 μοιρών σε ύφος και να δοκιμάσει να ακούσει λίγο και τα χαμογελαστά αγόρια της δυτικής ακτής... Γιατί πολύ απλά οι VH δεν είναι άλλη μία hair metal μπάντα ή κάποιοι καλοπροβαρισμένοι ποζεράδες, είναι ουσιαστικά ένα σημείο αναφοράς για την ιστορία της ροκ, με πολύ ατόφιο ταλέντο, μοναδικό στα χρονικά δικό τους ήχο, κι έναν ογκόλιθο που ξεπερνάει είδη και εποχές στη μέση που τους καθόριζε πάντα σαν οντότητα (Eddie). Από πού προκύπτει αυτό περί must ακούσματος για ιστορικούς λόγους; Από το ρυθμικό δέσιμο των αδελφών και το groove της μπάντας, που είναι πρωτόγνωρα σφιχτό και πλούσιο για hard rock (μεγαλοφυΐα ρυθμικού κιθαρίστα ο Eddie), από την larger than life περσόνα του Roth (που κάποτε πέρα από διασκεδαστική πρόζα, η ερμηνεία του συνοδευόταν και από μία χροιά που έσπαγε μικρόφωνα, με τα back vocals του Michael Anthony από δίπλα να αποτελούν το τέλειο συμπλήρωμα), και από τον ασύλληπτο συνολικά ήχο τους, όπως αυτός προέκυψε από την πρωτοποριακή φυσιογνωμία του Eddie στην κιθάρα (ακόμα και σήμερα μοιάζει να έρχεται από το μέλλον αυτός ο ολιστικός τρόπος παιξίματός του και ο ήχος που κατάφερε να βγάλει με το χάρισμά του και τους πειραματισμούς του), και από την καταλυτική παρουσία του Ted Templeman στην παραγωγή. Με λίγα λόγια, για ένα διάστημα 15 χρόνων περίπου (από πριν ακόμα κυκλοφορήσει το θρυλικό πρώτο άλμπουμ), οι Van Halen βρίσκονταν στο Έβερεστ του σκληρού ήχου, όντας στο peak τους αξεπέραστοι συναυλιακά και καινοτόμοι στουντιακά. Εκτός αυτού, για το διάστημα αυτό εξελίσσονταν διαρκώς σαν μουσική οντότητα.. ο μεν Roth σταδιακά έχτιζε το entertainment κομμάτι του, ο δε Eddie αφού το τερμάτισε με τον brown sound του, άρχισε να αλλάζει τη φυσιογνωμία των συνθέσεων του γκρουπ, εισάγοντας με μουσικότατο τρόπο και τα σύνθια στο mix.. για να φτάσουμε στη διάσπαση και τελικά στη δεύτερη έκδοση του γκρουπ, με τον πιο pro τραγουδισταρά Hagar δίπλα του. Οι Van Hagar, σαν πιο mainstream άκουσμα που ήταν, για κάποια μερίδα του κόσμου αποτέλεσαν μια βελτιωμένη έκδοση του γκρουπ, ενώ για άλλους (μάλλον τους περισσότερους) μία μη αυθεντική βερσιόν των στοιχείων που καθόριζαν την ταυτότητα του γκρουπ.. η ουσία είναι ότι αν και σαφώς διαφορετικοί στη δεύτερη σύνθεσή τους, σίγουρα η αλλαγή αυτή ήταν δείγμα της δημιουργικής ωρίμανσής τους, με τον Eddie να επαναδιαμορφώνει τη δικιά του κιθαριστική φυσιογνωμία εκείνα τα χρόνια από τη μέση της δεκαετίας του '80 μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90. Προσωπικά, μου αρέσουν πάρα πολύ αμφότερες οι δύο μεγάλες περίοδοι της μπάντας, αν και ιστορικά και συναισθηματικά, η αυθεντική σύνθεση είναι πραγματική λατρεία (στο top αγαπημένων μου γκρουπς, μαζί με Led Zeppelin, Sly & The Family Stone, Weather Report, The Police, Queen, Little Feat). Για όσους τώρα ποτέ δεν έχουν αισθανθεί αυτό το κάτι με τους Van Halen, παραθέτω τα κατ'εμέ highlights της δισκογραφίας τους και την πιο ωραία επίσημη συναυλιακή τους κυκλοφορία:

Πάει να δημιουργηθεί καλό diversity ήδη, γουστάρω. Εμένα τα 3 πιο αγαπημένα μου αυτή την περίοδο είναι τούτα εδώ, με τα οποία τη βρίσκω πολύ όταν τα παίζω: Συνοπτικά, ένα τοπ20: 1) Unchained - Van Halen 2) Black The Sky - King's X 3) Kashmir - Led Zeppelin 4) Tom Sawyer - Rush 5) Back In Black - AC/DC 6) Erotic Nightmares - Steve Vai 7) Train Kept A Rollin' - The Yardbirds 8) Ain't Talkin' 'Bout Love - Van Halen 9) Bring It On Home - Led Zeppelin (αυτό που ξεπηδάει στα 1:43) 10) Page In Time - Aquarium Rescue Unit 11) Drop Dead Legs - Van Halen 12) Changes - Jimi Hendrix & the Band Of Gypsys 13) Into The Void - Black Sabbath 14) Bombtrack - Rage Against The Machine 15) Still I'm Sad - Rainbow 16) The Liar - Eric Gales 17) Sad But True - Metallica 18) Just Got Paid - ZZ Top 19) Immigrant Song - Led Zeppelin 20) Jumpin' Jack Flash - The Rolling Stones

Είτε σας αρέσει να τα παίζετε, είτε να τα ακούτε, αραδιάστε τα αγαπημένα σας riffs, κι αν θέλετε αναφέρετε και τους λόγους που τα κάνουν ξεχωριστά για σας. Τοπ 3, τοπ 5, τοπ 10, δεν έχει σημασία... Αυτό που μετράει κατ'εμέ είναι να τα γουστάρετε το ίδιο ή και περισσότερο μετά από εκατοντάδες επαναλήψεις.

Είμαι Κρήτη και τελικά δεν ανεβαίνω για τη συναυλία. Δεν έχει ενδιαφερθεί κάποιος από δικούς μου στην Αθήνα που προσφέρθηκα να το δώσω, οπότε αν κάποιος θέλει να πάει, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Έχω μιλήσει με τους διοργανωτές και τα εισιτήρια δεν είναι ονομαστικά, οπότε οποιοσδήποτε μπορεί να μπει με το δικό μου.

Όσο υπάρχει κιθάρα, θα υπάρχουν και οι ήρωές της. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος έκθεσης του έργου των καλλιτεχνών κατά βάση, και εκεί τα τελευταία 20 χρόνια υπάρχει συνολικά μια δραματική αλλαγή τόσο σε επίπεδο δισκογραφίας όσο και σε επίπεδο ακρόασης της μουσικής. Προσωπικά εμένα αφοριστικές γνώμες που εκφράζονται του τύπου "η κιθάρα έχει πεθάνει" ή "η jazz έχει πεθάνει" ή "δεν υπάρχουν πια μεγάλες ροκ μπάντες" κλπ κλπ δεν με βρίσκουν σχεδόν ποτέ σύμφωνο, καθότι αφενός αρκεί μία περίπτωση να καταρρίψει την οποιαδήποτε αυθαίρετη γενίκευση, αφετέρου το ένδοξο παρελθόν από μόνο του, όσο παραμένει ζωντανό στις προτιμήσεις του κοινού, δείχνει και ότι το breed όσο dying να θέλει κανείς να το τιτλοφορήσει, δεν θα γίνει dead ποτέ (ίσα ίσα). Στα της ερώτησης του θέματος, παρακάμπτοντας το προφανές γεγονός ότι οι all-time guitar heroes παραμένουν προφανώς και heroes of today, στις πιο σημαντικές και ουσιαστικά επιδραστικές κιθαριστικές μορφές της εποχής μας (χωρίς να σημαίνει ότι καθένας από αυτούς ανήκει και στους αγαπημένους μου παίχτες) θα ανέφερα προσωπικά τους Derek Trucks, John Mayer, Mateus Asato, Wayne Krantz, Charlie Hunter, Jon Gomm, Julian Lage...

Άλλες φεύγουν (Sterling Luke αγοράστηκε πριν λίγες μέρες εντός noiz, το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με την Revstar προσεχώς), και άλλες έρχονται για παρέα στην Cutlass και την Telecaster... Με πολύ μεγάλη χαρά λοιπόν, υποδέχτηκα πριν λίγες μέρες την Shergold Provocateur SP01, μια κιθάρα με κάποια πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: - κοψιά Les Paul με ελαφρύ σώμα mahogany (3,4 κιλά το βάρος της) - πολύ βολικό roasted mahogany neck (μεσαίου μεγέθους, καθόλου ματσούκι) και ταστιέρα έβενος - bolt-on κατασκευή με γέφυρα τύπου Tele και τρομερό resonance (το όργανο πάλλεται ολόκληρο σε κάθε πενιά πραγματικά) - ένα υπέροχο σετ μαγνητών (Seymour Duncan SP90 στο neck και Pearly Gates humbucker στον bridge) - vintage locking tuners Μέχρι τώρα έχω παίξει κανένα 5ωρο με την κιθάρα, και την έχω ερωτευτεί μπορώ να πω, γιατί ο συνδυασμός P90 με humbucker είναι άπαιχτος και το όλο playability του οργάνου εξαιρετικό. Ειδικά στα γκάζια γίνεται χαμός, γιατί ο Τεξανός bridge humbucker είναι γεμάτος αλλά και με πολλά πρίμα, και όταν κάνω την αλλαγή στο neck η φάση γίνεται ακραία fat... Μελλοντικά θα ανεβάσω σίγουρα και βιντεάκι.

Εντάξει, δεν έχω εικόνα του συγκεκριμένου ιστορικού περιστατικού, αλλά και από το πρώτο σχόλιο που έκανες περί έλλειψης καλής ποιότητας rosewood παγκοσμίως, φαίνεται ότι το προσεγγίζεις από την σκοπιά της επάρκειας της πρώτης ύλης και το πώς αυτή επηρεάζει και τη γραμμή παραγωγής. Δεν αντιλέγω σε τίποτα από αυτά, ίσα ίσα αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, απλά το σχόλιό μου προηγουμένως αφορούσε καθαρά το κομμάτι της προσωπικής εμπειρίας, έχοντας υπάρξει κάτοχος 2 κιθαρών με συνδυασμό roasted maple neck/rosewood ταστιέρα, κι άλλων 2 με roasted maple neck και ταστιέρα. Και τα 4 αυτά όργανα μοιράζονταν κοινά χαρακτηριστικά λόγω του roasted maple neck κατά βάση, ενώ αυτό που τα διαφοροποιούσε σε επίπεδο αίσθησης ήταν το πάχος και το σχήμα του neck περισσότερο, και λιγότερο το υλικό της ταστιέρας. Να το πω κι αλλιώς, το roasted του πράγματος μετράει σαν αίσθηση περισσότερο στην παλάμη και πώς αυτή αγκαλιάζει/ακουμπάει το όργανο, παρά στα δάκτυλα και πώς αυτά έρχονται σε επαφή με την ταστιέρα.. Δεν ξέρω αν γίνεται ευκολότερα κατανοητό έτσι, αλλά αυτό που εννοώ είναι ότι αν έχεις roasted maple neck αλλά όχι και roasted maple ταστιέρα, και πάλι έχεις ένα όργανο που έχει όλα τα οφέλη της roasted κατεργασίας.

Ταστιέρα άλλο πράγμα πάντως. Το roasted maple σαν κατεργασία του neck είναι αυτό που κάνει μια σεβαστή διαφορά σε επίπεδο αίσθησης/λειτουργικότητας, ανεξαρτήτως υλικού ταστιέρας με το οποίο θα συνδυαστεί. Το roasted maple fingerboard είναι κατά βάση αισθητική επιλογή θεωρώ.

Και εμφανισιακά, και σαν αίσθηση στο χέρι. Έχοντας υπάρξει κάτοχος 4 μέχρι τώρα κιθαρών με roasted maple neck (1 από αυτές παραμένει η αγαπημένη μου, 2 τις έχω αποχωριστεί και 1 είναι προς πώληση), έχω να πω πως για οποιαδήποτε από αυτές τις κιθάρες, αν κάποιος με ρωτούσε προσωπική γνώμη για τα θετικά και τα αρνητικά της καθεμίας, το roasted maple θα συγκαταλλεγόταν στα θετικά και για τις 4. Γενικά μιλώντας, το neck είναι μέσα στους 2-3 σημαντικότερους παράγοντες αξιολόγησης ενός οργάνου. Επομένως αν βρούμε ένα neck που μας φαίνεται βολικό από άποψη πάχους και σχήματος, είναι προφανές ότι σε δεύτερο επίπεδο αυτό που έχει σημασία είναι με τι ευκολία κινούμαστε σε αυτό το neck, και τι γενικότερη αίσθηση μας δίνει. Το satin neck είναι σαφώς λειτουργικότερο από ένα gloss neck, καθώς στο δεύτερο υπάρχει κίνδυνος η αίσθηση να γίνει κολλώδης μετά από πολύ παίξιμο, και αν το satin είναι επιπλέον και roasted maple, το όργανο είναι και πιο ζεστό (όπου με το χαρακτηρισμό ζεστό δεν αναφέρομαι σε ζεστό ήχο, αλλά κυριολεκτικά σε θερμοκρασία... να το πω κι αλλιώς, πιάνω το gloss neck της Revstar μου και είναι δροσερό, και αμέσως μετά το roasted maple της Cutlass και είναι σαφώς θερμότερο/στεγνότερο, το οποίο είναι και επιθυμητό χαρακτηριστικό για μένα). Επομένως ναι, ακόμα και σε budget όργανα που η διαδικασία μπορεί να μην είναι το ίδιο λεπτομερής όπως στα boutique, αξίζει και παρααξίζει.

Κάτσε να έρθει σώα, και όλα γίνονται.

Κατάφερα να δοκιμάσω την LP σε ένα μεγάλο κατάστημα της Ρώμης που έτυχε να επισκεφτώ πριν 2 μήνες, και μου άρεσε πολύ τόσο σαν αίσθηση στο neck όσο και οι ήχοι της. Ωστόσο αυτό που κατάλαβα μετά από αυτό το τεστ ήταν ότι αυτό που επιθυμούσα ακόμα περισσότερο ήταν μια κιθάρα με P90 στο neck και humbucker στο bridge. Κάπως έτσι, αρχικά μείωσα και πάλι το εύρος επιλογών σε δύο (απλά διαφορετικές δύο αυτή τη φορά, την Yamaha Pacifica 611 και την Reverend Double Agent OG), και μετά άρχισα να γλυκοκοιτάω και κάτι ladies από Βρετανία ονόματι PJD Carey Standard και Seth Baccus που δεν είχα υπόψη μου, οι οποίες αμφότερες μοιάζουν οργανάρες, αλλά για πιο γεμάτα πορτοφόλια (ξεκινούν από 2000 κάπου). Εκεί κάπου που είχα βαλτώσει λοιπόν και δεν έβλεπα να υπάρχει κάτι σε προσιτό κόστος που να κλικάρει όλα τα κουτάκια επιθυμητών χαρακτηριστικών, μου πετάχτηκε σαν link στο Youtube ένα όργανο που με κέρδισε με τη μία τόσο με την κοψιά του, όσο και με τα μοναδικά features του. Κι όχι μόνο μπήκε πρώτη στην ανανεωμένη λίστα κιθαροεπιθυμιών, αλλά την παρήγγειλα κιόλας... και το όνομα αυτής, Shergold Provocateur SP01-SD. Αναμένεται εντός ολίγων ημερών και θα ακολουθήσει σύντομο κειμενάκι με πρώτες εντυπώσεις.