fusionakis

Έχουν αναφερθεί λίγο πολύ όλες οι αγαπημένες μου, αλλά ορίστε συνοπτικά ένα τοπ-5 σε χρονολογική σειρά: 1) Δεσποινίς Διευθυντής 2) Μάθε Παιδί Μου Γράμματα 3) Λούφα Και Παραλλαγή 4) Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες 5) Safe Sex (μάλλον λίγο κατώτερο από τα παραπάνω, αλλά φουλ ατακαδόρικο και παραμένει σημείο αναφοράς)

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά θεωρώ ότι διορθώθηκε η μικρή παραφωνία.

Την πήρα την PRS μου, οπότε σχέδιο σαν αυτό της πρώτης ανάρτησης δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Κάτι τέτοιο όμως με φτιάχνει...

Ενδιαφέρομαι κι εγώ για τους συγκεκριμένους. Όταν με το καλό τους βάλεις, τους δοκιμάσεις και έχεις feedback, κάνε μια βόλτα κι από δω αν θες να μοιραστείς εντυπώσεις (ακόμα καλύτερα κι αν έχεις παίξει με Lollar Imperials για σύγκριση :)).

Οι UK ήταν καθαρόαιμο prog, για αυτό και ο Allan δεν ήθελε μεγάλη δόση... σε αντίστοιχη φάση τότε βρισκόταν και ο Bill, που μαζί συνέχισαν στους Bruford κάνοντας ακόμα πιο όμορφα πράγματα, μάλλον πιο κοντά στο jazz fusion ιδίωμα αυτή τη φορά. Αλλά στα του θέματος, UK = prog, και κορυφαίας ποιότητας.

Ο ορισμός του prog rock πάντως θα μπορούσε να είναι οι King Crimson και οι διαφορετικές περίοδοι αυτών... μιλάμε για όλο το εύρος, όλες τις εποχές, όλο το prog. Κι επειδή δεν το είδα να αναφέρεται, ας βάλω αυτή την αδιανόητη σύλληψη... Και κάποια προσωπικά αγαπημένα και ιστορικά του είδους...

To my knowledge, Ross does not teach Irish music himself. I'm sure he does like that kind of stuff, but I have never actually seen him perform Irish music live, and I've known him since my childhood (my mother used to be in his band and they still continue to be close).

Με γεια! Ωραίο μοντέλο σε χαρακτηριστικά και η μόνη ουσιαστική ένστασή μου με την Charvel είναι ότι δεν το έβγαλε/βγάζει σε πολλά χρώματα.

Smith, Campbell και Asato υπέροχοι για μένα, χωρίς συγκεκριμένη σειρά... και οι τρεις τους έφτιαξαν ό,τι πιο μουσικό και όμορφο γινόταν σε ύφος, πάθος και ουσία. Landreth από κοντά θα πάρει honorable mention, απλά οι άλλοι 3 είναι και πιο κοντά στα γούστα μου γενικά. Ωραία αρμονία για κάτι τέτοιο πάντως, και αν και ένας δυο παίχτες δεν είχαν να δώσουν και πολλά, συνολικά ήταν καλή η αναλογία των ωραίων παιξιμάτων με τα αδιάφορα.

Μιλάμε για το σπουδαιότερο live άλμπουμ όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά ρε παιδιά... όχι Jimmy, διορθώστε το, χτυπάει άσχημα.

Δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο εδώ, καθώς η μουσική είναι ήχος και μόνο ήχος. Η προσθήκη βίντεο σε μουσική δεν είναι τίποτα άλλο παρά επαυξημένο entertainment (δεν το λέω μειωτικά, ίσα ίσα, απλά είναι πλέον κάτι ελαφρώς διαφορετικό σαν συνολικό προϊόν), και με ενοχλεί προσωπικά η τάση κάποιων που για να δουν βίντεο με κάποιον μουσικό να παίζει, αυτό θα πρέπει να έχει ωραίο background, πολλαπλές λήψεις και λοιπές οπτικές πινελιές, κι ο κιθαρίστας φρέσκο κούρεμα, συγκεκριμένο fun attitude και catch phrases.. τα κόλπα για το μάζεμα views δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το μουσικό και το παίξιμό του, σημασία έχει το performance του και ο ήχος, και εσύ έπαιξες υπέροχα στο παραπάνω κομμάτι, που έχει όμορφη αισθητική σαν άκουσμα. Επίσης θενξ για την περιγραφή, τροφή για ψάξιμο.

Ναι, θα μπορούσα να γράψω κάτι σε μια πρώτη ευκαιρία. Ωστόσο υπάρχουν ήδη πάρα πολλά βίντεο που μπορείς να διαπιστώσεις τη χρησιμότητα του bass cut ή bass contour αν ψάξεις τις κιθάρες Reverend. Ενδεικτικά:

Εδώ και λίγες μέρες επέστρεψε η Strat από το μάστορα.. Τα upgrades που έγιναν ήταν τα εξής: 1) Εγκατάσταση VegaTrem vibrato system 2) Αντικατάσταση μαμίσιου bridge μαγνήτη με Seymour Duncan Red Devil 3) Διαφοροποίηση των tone controls σε master tone και master bass cut Για το VegaTrem έχω αναφερθεί ήδη ότι απλά μεταμορφώνει την κιθάρα σε όργανο άλλου επιπέδου. Για μένα, που ανήκω σε αυτούς που τα locking συστήματα τους απωθούν αισθητικά και λειτουργικά, είναι το τελειότερο γενικά vibrato - ή tremolo, αν δεν μπορείτε να το πείτε αλλιώς - που έχει υπάρξει, λόγω ευελιξίας χειρισμού της μπάρας και από τις δύο μεριές... και απλά χαίρομαι γιατί με χαρά μου διαπίστωσα πως και το σύστημα της PRS DGT είναι αντίστοιχα εξαιρετικό σε σταθερότητα και αίσθηση με το VegaTrem, και υστερεί ελάχιστα μόνο στο κομμάτι της ανάποδης κίνησης με την μπάρα (που έτσι κι αλλιώς προορίζεται για πολύ συγκεκριμένα παιξίματα). Σχετικά με τα άλλα δύο τώρα, ο Red Devil (signature μαγνήτης του Gibbons για Stratocasters) είναι ένας μεσαίος humbucker με όχι τρελά γκάζια, αλλά με μπόλικο όγκο.. και αν και είναι αρκετά διαφορετικός από τους άλλους δύο Fender μονοπήνιους της κιθάρας, η vintage Τεξανή χροιά του είναι στα γούστα μου, και μπορούν να συνδυαστούν όμορφα και φυσικά μεταξύ τους θεωρώ. Σε αυτό βοηθάει πολύ και η πατέντα που λέγεται bass cut (κάτι που κάνει σε όλα τα μοντέλα της η Reverend, πιθανά και άλλοι κατασκευαστές), η οποία είναι απίθανα χρήσιμη για οποιοδήποτε όργανο εκεί έξω, και ακόμα περισσότερο για όσα φέρουν humbuckers, P90s ή γενικά μπασάτους μαγνήτες. Πέρα από προφανείς χρήσείς όπως στα μέγιστα γκάζια που παίζει ο καθένας, ώστε να καθαρίζει τον πάτο από μπασίλα και να τοποθετεί την κιθάρα καλύτερα στο mix, ή σε funk ρυθμικά που θέλεις να τσιμπάνε όσο γίνεται περισσότερο, μπορώ να πω ότι ο τελειότερος λαμπρός φεντερίσιος ήχος (σκεφτείτε καθαρά Eric Johnson) επιτυγχάνεται για μένα στην επιλογή middle και bridge μαγνήτη, με το bass cut κάπου στο 7-8. Αυτό σε ένα καθαρό κανάλι με 6L6 ή 6V6 λάμπες, μαζί και με ένα καλορυθμισμένο tape echo, και είμαι πραγματικά στον προσωπικό μου tone heaven. Συμπέρασμα... πολύ χαρούμενος για τις αλλαγές, και πρόταση για όλους: αν έχετε κιθάρα με πάνω από ένα tone knobs, κάντε το ένα master και το 2ο bass cut.. θα με θυμηθείτε. Εμένα μου αρέσει τόσο που σκοπεύω να πράξω στο ίδιο και στην D'Angelico semi-hollow που έχω.

Θενξ... το βασικό του προτέρημα είναι ότι είναι πολύ εύχρηστο, καθώς οποιαδήποτε επιλογή είναι ένα πάτημα μακριά.

Ευχαριστώ αγαπητοί! Θα παιχτεί, το μόνο σίγουρο.

PRS SE DGT Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία της την είχα υπόψη, καθότι το Core μοντέλο του Grissom ήταν η PRS που με ιντρίγκαρε περισσότερο από όλες να τη δοκιμάσω. Από την αρχή του 2023 μέχρι σήμερα δε, έχω δει κάπου 12 βιντεάρες reviews του οργάνου (εύκολα η κιθάρα με τα περισσότερα ωραία reviews στο YouTube), όπου το ένα είναι πιο απολαυστικό και εγκωμιαστικό από το άλλο. Όταν λοιπόν λίγες μέρες πριν την πέτυχα σχεδόν 300 ευρώ κάτω από την στάνταρ ευρωπαϊκή της τιμή, ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω το απονενοημένο διάβημα. Την παρέλαβα χθες, έχω προλάβει να παίξω δύο ώρες όλες κι όλες μέχρι τώρα, και οι πρώτες εντυπώσεις είναι οι εξής: πανέμορφη, resonant, και με ωραίο βάρος (3,5 κιλά), το neck της ιδανικό, καθότι το πάχος του είναι τέτοιο που σε προσκαλεί να την πιάσεις, το vibrato από το εργοστάσιο άψογα σεταρισμένο σαν floating, και τέλος οι μαγνήτες απίθανοι... Όταν γουστάρεις με την αίσθηση και την εικόνα του οργάνου, και στο καπάκι ηχητικά βλέπεις ότι έχεις ένα φοβερό ματσάρισμα μεταξύ bridge και neck humbucker (για τον πρώτο περίμενα να μου αρέσει, για το δεύτερο ήταν έκπληξη να μου αρέσει τόσο πολύ), αλλά και πολύ ωραία χρηστικότητα των volume knobs με το έτοιμο treble bleed κύκλωμα, κάπου νιώθεις ότι πέτυχες μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση.. Αυτό που ο Grissom έκανε 20+ χρόνια να βγάλει το signature μοντέλο του, και μετά δήλωνε πως για να βάλει το όνομά του και στην SE έκδοση αυτού θα έπρεπε η κιθάρα να τσεκάρει ένα ένα όλα τα σημαντικά κουτάκια, σου το βγάζει η κιθάρα από την πρώτη στιγμή, αλλά και στην πορεία όσο την ανακαλύπτεις. Με λίγα λόγια δηλώνω εντυπωσιασμένος, και αν και βρίσκομαι προφανώς στο honeymoon period, νιώθω πως κρατάω στα χέρια μου την κιθάρα που θα χρησιμοποιώ περισσότερο από κάθε άλλη και μάλλον τη δεύτερη από όλες τις κιθάρες που είχα στη ζωή μου ως τώρα που θα τη χαρακτήριζα αψεγάδιαστη (10/10, όπως θεωρώ ότι αξίζει και το υβριδιάκι μου η Shergold). Κάπως έτσι συμπληρώθηκε και η συλλογή, καθώς μέχρι 5 ανεβαίνω (Strat είναι στο μάστορα, για αυτό δεν φαίνεται στο χώρο).

Παλιότερα είχα 100+ μπουκάλια για ντεκόρ (βλ. φωτο κάτω), αλλά εντέλει κράτησα μόνο τα πιο όμορφα από αυτά (βλ. ανάποδη)... Σαν αγαπημένη έχει καταγραφεί στο μνημονικό μου η ταπεινή άσπρη που φαίνεται κάπου στην αρχή της δεύτερης σειράς στη φωτογραφία με τις πολλές παρακάτω, μία ολλανδική του αποστακτηρίου De Molen που ήπια μια μέρα σε γνωστό μπυρομαγαζί του Ηρακλείου (δεν μπορούσαν να τη βρουν και μας την πρότειναν σαν σπάνια ευκαιρία όταν μία φορά την έφεραν). Μπορεί ωστόσο άμα την ξαναπιώ να μην έχω την ίδια άποψη, μιας που ήταν μια κι έξω. Γενικά τα καλά βαρέλια όπου πάω είναι οι πρώτες προτιμήσεις μου, αλλιώς μετά μοναστηριακές, βέλγικες, Indian Pale Ale. Τα τελευταία χρόνια όμως πίνω περισσότερο κουτάκια "Μάμος" και παρεμφερείς μάρκες (με μπόλικα πατατάκια) με παρέα σπίτι όταν βλέπουμε μπάσκετ ή ταινία.

Ακολουθεί ανάρτηση για nerds. Μια ενδιαφέρουσα σύγκριση της τωρινής κατάστασης με ένα χρόνο πριν, η οποία καταδεικνύει τον κιθαριστικό παροξυσμό που με έχει πιάσει 2-3 χρόνια τώρα. Μικροαλλαγές και προσθαφαιρέσεις λοιπόν (σε μαύρο όσα μηχανήματα έχω ακόμα στην κατοχή μου, σε "[ ]" όσα έχω αλλά είτε δεν χρησιμοποιώ είτε έχω βάλει προς πώληση). Τα new kids on the block είναι τα εξής: 1) Fender FSR Player Stratocaster, με εγκατεστημένο VegaTrem και FreeWay switch >>> Η μουράτη Strat στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ, και η οποία έχει όλες τις βάσεις που χρειάζεται και αποτελεί ένα μικροproject σε εξέλιξη (πολύ σύντομα θα πάρει την τελική της μορφή, και ήδη το VegaTrem από μόνο του είναι η απόλυτη αναβάθμιση θα μπορούσε να πει κανείς) 2) Shergold Provocateur SP01 >>> Η μόνη κιθάρα που έχω παίξει μέχρι τώρα στη ζωή μου του απόλυτου 10/10... όργανο που μιλάει και πάλλεται, φονική γκαζομηχανή, ταυτόχρονα μοναδική σε χαρακτηριστικά, δεν έχω λόγια 3) D'Angelico Premier DC >>> Επιτέλους κατάλαβα ότι αυτό που έψαχνα από humbuckers ήταν μια semi-hollow, και όχι LP, SG ή κάτι άλλο. Υπέροχη κιθάρα ως έχει, αλλά σίγουρα θα παιχτεί μια μαγνητοαναβάθμιση με ένα σετ Lollar μελλοντικά 4) FGN J-Standard Iliad >>> Μια κουκλάρα Tele που πραγματικά τα έχει όλα (τα φράζει στην Vintera που είχα κατασκευαστικά, ηχητικά, σαν αίσθηση στο neck και σε βολικότητα λόγω radius), κι αν ήταν και λίγο ακόμα πιο resonant θα έπαιρνε κι αυτή το απόλυτο 10ρι (τώρα είναι στο 9,5) 5) Wampler dB+ (Α) >>> Το setup μου είχε το buffer του από τη βρώμικη (B) μεριά, αλλά όχι και από την καθαρή (Α), οπότε μετά την προσθήκη του buffer του dB+ επετεύχθη η επιθυμητή ισορροπία (μέρα με τη νύχτα η διαφορά).. επίσης όποτε παίζω με boost και overdrives από τη (Β) μεριά, υπάρχει η δυνατότητα ματσαρίσματος του hotter σήματος σε επίπεδο εντάσεων με το boost του dB+ από την (Α) 6) TC Electronic Flashback 2 X4 delay (Α) >>> Με τον τρόπο που το χρησιμοποιούσα, το Triple delay που είχα δεν το εκμεταλλευόμουνα όπως θα έπρεπε, οπότε στράφηκα στην πιο φρέσκια βερσιόν του X4 κυρίως λόγω των 6 presets... έκανα πολύ καλά, καθώς έχω και τα 5 πράγματα που χρειάζομαι στα πόδια μου ανά πάσα στιγμή (βασικό delay με dotted 8ths και αρκετή ουρίτσα, short delay για basic ambience καταστάσεις, δυνατό delay με μία επανάληψη για The Edge φάση, δυνατό delay με μεγάλη ουρά για swells σε συνδυαστική χρήση με volume pedal α λα Holdsworth, delay με άπειρες επαναλήψεις για hold λειτουργία), και δεν έχω καν παίξει με τις δυνατότες που προσφέρει η τεχνολογία MASH ακόμα (τι πεταλάρα έφτιαξαν οι κερατάδες) 7) Electro-Harmonix Wailer Wah >>> Ενώ δεν παίζω σχεδόν καθόλου με wah, το πετάλι αποφάσισα να το ξαναβάλω στο board για όποτε χρειαστεί σε κάποιο τζαμ ή για ανάγκες συγκεκριμένου τραγουδιού (το έχω καιρό και απλά καθόταν στο ντουλάπι.. επίσης αξιοσημείωτο ότι ενώ είναι πολύ φτηνό και πλαστικούρα, το κράτησα μετά από συγκρίσεις με πολλά boutique πετάλια, καθώς μου άρεσε το range και η καθαρότητά του περισσότερο από όλα) Τέλος αξιώθηκα να χώσω το πολυτροφοδοτικό (TrueTone CS12) κάτω από το board, επομένως είναι λίγο ομορφότερη η φάση στο πάτωμα από ό,τι παλιότερα, και άλλαξα τη διαρρύθμιση των πεταλιών, ώστε να έχω άμεση πρόσβαση με το πόδι σε όσα χρειάζεται να πατάω συχνά ή να πατάω για λίγο και να επαναφέρω γρήγορα. Μέσα στην όλη φάση αφαίρεσης έχει μείνει και χώρος για ένα τελευταίο πετάλι, που θα είναι είτε overdrive είτε fuzz λογικά... αλλά δεν επείγει. Υ.Γ.: Αν τώρα βγάλει κανείς έξω την καύλα για 2-amp setup, μαζί και τη λειτουργικότητα που παρέχουν πολλά από τα πετάλια του board, αλλά και τα ολιγόλεπτα γούστα που μπορούν να προσφέρουν άλλα (π.χ. vibe ή octave), μπορώ κάλλιστα να ζήσω με τα παρακάτω, τα οποία είναι ουσιαστικά τα απαραίτητα κομμάτια του όλου rig: 1) Μία εκ των κιθαρών (πρώτες επιλογές οι Strat και Provocateur, αμέσως μετά η D'Angelico) 2) TC Electronic PolyTune 3 (τόσο για το buffer όσο και για το κούρδισμα) 3) T. Jauernig Gristle King (τόσο για το boost όσο και για το overdrive) 4) ASound Equalization (για το real-time fine-tuning του πράγματος.. τις μικροαλλαγές που επιτάσσει στο eq η εκάστοτε κιθάρα ή η όρεξη της στιγμής δηλαδή) 5) TC Electronic Flashback 2 X4 delay (για προφανείς λόγους που προαναφέρθηκαν) 6) Marshall Mini Silver Jubilee head + Palmer 1x12 με Celestion Greenback (η αρχή των πάντων.. 1ο κανάλι στο edge of breakup, 2ο ένα gain stage παραπάνω)

Είμαι σκυλάνθρωπος ανέκαθεν, και εδώ και 15 χρόνια αισίως συμπορεύομαι μαζί με αυτήν εδώ την τρίποδη κυρία (Κάρμεν), η οποία αποτελεί ένα υπέροχο πλάσμα και μια πολύ διακριτική παρουσία, με τις εξής σαφείς συνήθειες και ανάγκες: 1) κατοχικό σύνδρομο στο φαγητό (πρέπει να μαθαίνεις να ζεις με το κοίταγμά της σε κάθε μπουκιά σου, κι ας έχει φάει τον αγλέορα) 2) αγνό μίσος για τις γάτες Ταυτόχρονα στον ίδιο δρόμο υπάρχουν γύρω στα 5 αδέσποτα τα οποία φιλοξενούνται σε γειτονικό βενζινάδικο, και μάλιστα μία εξ' αυτών (ένας αγαθός γίγαντας ονόματι Ήρα, σαν την Κάρμεν αλλά 3 φορές σε μέγεθος) προτιμά να κοιμάται συνήθως στον κήπο ακριβώς έξω από το σπίτι μου. Πριν τρία χρόνια τώρα, όταν ακόμα δεν είχε φτιαχτεί ο χώρος του υπογείου στον οποίο έχω βάλει όργανα και ενισχυτές για να παίζω (υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες στο Gear List), άφηνα για ώρες ανοιχτά για να αερίζεται, με αποτέλεσμα να μπαίνει μέσα για τη μεσημεριανή σιέστα της η Ήρα. Όταν ένα απόγευμα λοιπόν ακούσαμε ξαφνικά ένα χαμό από γαβγίσματα σε πολύ κοντινή απόσταση, αμέσως καταλάβαμε ότι πρέπει να ήταν η δικιά μου με την Ήρα στο υπόγειο και να είναι έτοιμες να κατασπαράξουν κάποια αθώα ύπαρξη. Η αθώα ύπαρξη ήταν ένας νεαρός τότε γατούλης στριμωγμένος σε μια γωνία, την εξόντωση του οποίου προλάβαμε οριακά με το κατέβασμα κάτω και την απομάκρυνση των σκυλιών από εκεί (χρησιμοποιώ ά πληθυντικό γιατί πλέον είχαμε αρχίσει να συζούμε με την κοπέλα μου). Τις επόμενες δυο μέρες κλείσαμε την πόρτα του υπογείου και τον είχαμε προστατευμένο εκεί να τον φροντίζουμε, καθότι ήταν αρκετά ταλαιπωρημένος, και την τρίτη μέρα η κοπέλα μου, ούσα γατολάτρης, τον ανέβασε πάνω... Για τις πρώτες εβδομάδες είχαμε ένα διαχωριστικό στη μέση του σπιτιού για να μην μπορούν να σμίξουν σκύλα και γάτος, αλλά κανένα μήνα μετά το διαχωριστικό έφυγε και πλέον είχε αρχίσει η αρμονική συγκατοίκηση των δύο στο χώρο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από σχεδόν τρία χρόνια που η Κάρμεν έμαθε να συνυπάρχει με τον Λουδοβίκο (το όνομα δεν ήταν δική μου επιλογή όπως καταλαβαίνετε), εδώ και δύο μήνες έχει προστεθεί και τρίτο μέλος στην παρέα, ένα μικρό γατάκι που περιμάζεψαν η κοπέλα μου με την ανιψιά της από έναν "Γρηγόρη" (την οποία ονομάσαμε Σίσσυ για να τριτώσει το αυτοκρατορικό του γκρουπ, και η οποία ψωμολυσσάει επίσης σε επίπεδα Κάρμεν). Η Κάρμεν, γιαγιά πια, εξακολουθεί να εξωτερικεύει την απέχθειά της προς τις υπόλοιπες γάτες του κόσμου στα "περίπολά" της στον κήπο και στις βόλτες μαζί μου στο δρόμο, αλλά τις δύο του σπιτιού τις έχει σαν οικογένεια, και τους μουντάρει μόνο όταν πλησιάζουν το φαϊ της. Ήταν κάτι που δεν περίμενα να το ζήσω ποτέ τόσο για το συγκεκριμένο σκύλο, όσο και για μένα (ειδικά την τωρινή κατάσταση του να έχω περισσότερες γάτες από σκύλους στο ίδιο σπίτι), αλλά άμα μπλέξεις με σύντροφο γατομάνα όλα γίνονται. Υ.Γ.: Eιδικά του Λουδοβίκου του έχω και αδυναμία. Δεν έχω δει πιο γλυκό και χαριτωμένο γάτο (και αρκετά μουσικό στις εκφράσεις του επίσης)... ένας κανονικός bon viveur αλήτης είναι.

"Manhattan" είναι η απάντηση. Απλά είναι εξωγήινα με τον τρόπο τους και τα δύο, και νομίζω συνολικά τα σετς τους είναι ασύλληπτα σε επίπεδο ηχητικής και εκτελεστικής τελειότητας (ο Vai παίζει την πιο όμορφη εκτέλεση του ψιλοαδιάφορου "Answers" και στο τέλος κάνει χαμό και με "The Attitude Song", ενώ ο άλλος στο μεν DVD παίζει το μικρό και απίθανο "SRV" σαν tribute στον Stevie Ray, και στο cd το "Camel's Night Out" που απλά σκοτώνει άμαχο πληθυσμό με τα runs του). Ναι, όπως καταλάβατε ο Eric είναι στους τοπ μου.

Όσο ποζέρι κι αν είναι, όσο εκτός γούστου τους να είναι για κάποιους (κι εμένα δεν είναι στους πιο αγαπημένους μου), κιθαρίστας που παίζει αυτά τα τόσο γουστόζικα ρυθμικά και όταν έρθει η ώρα του solo κάνει αυτό το πράγμα, είναι απλά τέρας... Συν ότι άλλαξε το κιθαριστικό γίγνεσθαι με ένα άλμπουμ και μόνο ("Passion And Warfare")... Κι αυτό γιατί αν κάτι χαρακτηρίζει τον Vai περισσότερο από όλα είναι η φευγάτη καλλιτεχνική/συνθετική φύση του, οπότε το ότι το όχημα με το οποίο φτιάχνει τη μουσική του είναι η heavy (μοντερνίζουσα) ποζεριά, εντέλει αποδεικνύεται δευτερεύον γνώρισμα. Με αυτό θέλω να πω ότι όσο δύσκολο και κουραστικό άκουσμα μπορεί να αποτελεί η μουσική του, άλλο τόσο είναι μοναδικό και πολύ υψηλού level. Πάρτε για παράδειγμα το παρακάτω κομμάτι.. Όταν το πρωτοάκουσα σαν έφηβος, έβαζα στο repeat τα πρώτα δευτερόλεπτα σε τρελή ένταση, μιας που το θεωρώ ως ένα από τα πιο καυλωτικά riffs από τη δημιουργία του κόσμου. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όταν πια άρχισα να δίνω σημασία σε όλο το κομμάτι, το ενέταξα στο όλο quirky στυλ του, και μπορώ να πω ότι δεν μου έκανε κάποια τρομερή αίσθηση συγκριτικά με άλλα του δίσκου (περισσότερο με κούραζε λόγω πολλών νοτών, οπότε άκουγα τα πρώτα δευτερόλεπτα και προχωρούσα στο επόμενο). Ξανακούγοντάς το πριν 1-2 χρόνια στα 35 μου ωστόσο, και συνειδητοποιώντας τον τίτλο του κομματιού, έκλεισα τα μάτια, έδωσα παραπάνω προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια, και κατάλαβα ότι ο κερατάς χρησιμοποίησε μαεστρικά ολόκληρο τον πλούσιο heavy καμβά του (καθότι είναι μέγας μάγιστρος σε ό,τι έχει να κάνει με στουντιακή παραγωγή και πρωτοτυπία στη χρήση ιδιαίτερων ήχων και εφέ στο όργανο) και δημιούργησε μια ζωγραφιά από "ερωτικούς εφιάλτες"... και για κάτι τέτοιο του βγάζω το καπέλο και τον θεωρώ ίσως και μια κατηγορία μόνο του. Δεν ξέρω πολλούς οργανοπαίχτες να πετυχαίνουν ανάλογα πράγματα. Για φινάλε βάζω αυτό, μιας και μου αρέσει πολύ πως ισορροπεί σε επίπεδο αισθητικής. Υ.Γ.: Ηθελημένα πόσταρα κομμάτια χωρίς εικόνα, γιατί αν θέλει κανείς να πλέξει το εγκώμιο του ανδρός, αρκεί η ερμηνεία του στο "For The Love Of God" στο 1ο G3. Νομίζω μία από τις καταγεγραμμένες live performances που προκαλούν ακόμα δέος (βέβαια στο ίδιο live έβλεπε κανείς τον EJ στα prime years του, κι αυτό είναι μια ατυχής σύγκριση για κάθε ζωντανό οργανισμό, Vai στο prime του συμπεριλαμβανομένου).

Ο Mancuso και να θες να αγοράσεις δίσκο του, δεν έχει ουσιαστικά μπει ακόμα στο σπορτ. Απλά μένεις αποχαυνωμένος με αυτά που παίζει σαν αυτοσχεδιαστής.. που όσο μοναδικός κι αν φαίνεται ότι είναι (και είναι), άλλο τόσο δεν θα λέει και πολλά από μόνο του αν δεν αρχίσει να φτιάχνει και τη δική του μουσική που θα πλαισιώσει το κιθαριστικό του χάρισμα και την αυτοσχεδιαστική του δεινότητα. Ο Hunter τώρα είναι άλλη ιστορία. Πέρα από το ότι είναι από τους μεγαλύτερους ανωμαλάρες στην ιστορία του οργάνου, πλέον έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα μουσικά. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τόσο η ιστορία του, όσο και κομμάτια της δισκογραφίας του, για αυτό και θα σου ελεγα να αρχίσεις να ακούς albums του (και εγώ στη διαδικασία είμαι, δεν τα έχω εξερευνήσει όλα). Ενδεικτικές προτάσεις: "Let The Bells Ring On" και "Everybody Has A Plan Until They Get Punched In The Mouth". Αγνή και όμορφη μουσική.

Καμία αντίρρηση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο ωστόσο. Δεν εννοούσα ότι ο Πάκο ήταν ο μόνος που επωφελήθηκε σε θέμα δημοφιλίας από αυτή τη σύμπραξη... και οι 3 τους έγιναν γνωστοί σε κύκλους που μέχρι τότε δεν γνώριζαν την ύπαρξή τους, και απλά νομίζω ότι στο οργανωτικό κομμάτι του Τρίο ο Ντι Μέολα ήταν αυτός που ήταν ο πιο αναμεμειγμένος, για αυτό το εξέφρασα έτσι. Οι άλλοι δύο έχω την εντύπωση ότι τους απασχολούσε κυρίως το κομμάτι του παιξίματος, μα άλλωστε για να λειτουργήσει το πράγμα από θέμα ρεπερτορίου, ο Τζον και ο Πάκο έπρεπε να διασχίσουν μεγαλύτερη διαδρομή και να βρεθούν περισσότερο εκτός comfort zone τους για να συναντήσουν το στυλ του Ντι Μέολα, ο οποίος έπαιζε εντός έδρας λίγο πολύ (άλλος ένας λόγος που αποδεικνύει το ότι οι άλλοι δύο είναι άλλου επιπέδου ιδιοφυΐες κιθαριστικά). @billaraskats27 Ναι, μα, με το ζόρι χωράει να θεωρείται κομμάτι του τζαζ χώρου ο Αλ.. πιο πολύ ποζεροέθνικ λάτιν ροκ και world music θα το πεις.

Vai, Di Meola, Bonamassa, Petrucci, Beato... έχετε πάρει φόρα με το σχολιασμό των Ιταλιάνων της Αμερικής και η φαμίλια Κορλεόνε κρατάει τα nicknames σας, προσέχετε. Συμφωνώ σε αρκετά σημεία από όσα έχουν γραφτεί, και διαφωνώ μόνο όπου το πράγμα πάει σε φουλ καφενειακή συζήτηση και hating. Από τη μεριά μου ας προσθέσω μόνο ότι: - Δεν φταίει ο Di Meola που δεν είναι Henderson ή Metheny... όσο απλοϊκός όμως μπορεί να φαντάζει μπροστά σε αυτούς, αφενός είναι σημείο αναφοράς στην ιστορία της ακουστικής κιθάρας, αφετέρου μία πολύ ξεχωριστή συνθετική οντότητα στη δισκογραφία του πάλαι ποτέ jazz rock.. Κι ας είναι νάρκισσος του κερατά. Ούτε γω δεν θα βάλω να τον ακούσω τα τελευταία χρόνια για τους λόγους που έχουν αναφερθεί, αλλά τα πρώτα άλμπουμς του είναι σταθμοί για το είδος, για τον ίδιο, για τον Gadd, τον Anthony Jackson, τον Jan Hammer, τον Lenny White και άλλους, ενώ χωρίς την καύλα του για σπανιόλικα και λάτιν ακούσματα ίσως τον τεράστιο Paco να μην τον ήξερε όλη η οικουμένη, αλλά μόνο όσοι γνωρίζουν και τον Sabicas... Εστιάζοντας στο παίξιμό του και αφήνοντας τη δισκογραφική κληρονομιά του έξω τώρα, το ρυθμικό του command και η βιρτουοζιτέ του πάνω στην ακουστική με αφήνει διαχρονικά μαλάκα, ενώ όπως ακούγεται στην ηλεκτρική διαχρονικά αδιάφορο (το οποίο είναι και λογικό, διότι εξ' αρχής συστήθηκε σαν μια φυσιογνωμία επηρεασμένη και κοντά στο στυλ του McLaughlin, και ταυτόχρονα μια αναβαθμισμένη βερσιόν του Santana... οι οποίοι αμφότεροι, όσο κι αν τους εκτιμώ και σέβομαι, δεν είναι my cup of tea - ο John είναι ένας μουσικός Θεός βέβαια). - Ο Bonamassa κι ο Vai είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κιθαρίστες θα έλεγε κανείς, με ένα κοινό χαρακτηριστικό... ο μεν ένας δυνατός και ολοκληρωμένος "κλέφτης" που καταφέρνει να συνδυάζει και να αναδεικνύει πολύ όμορφα τις προφανείς επιρροές του και να δημιουργεί κάτι δικό του σαν παίξιμο τελικά, χωρίς όμως η δική του δισκογραφία να έχει κάτι το ιδιαίτερο να επιδείξει (οφείλω βέβαια να παραδεχτώ πως φαίνεται να εμπλουτίζεται δειλά δειλά με τα χρόνια, σε συνδυασμό με τη φωνητική του ερμηνεία που όσο ωριμάζει γίνεται και πιο δυνατή), ο δε ένας αρκετά αχαρτογράφητος ως προς τις επιρροές του τύπος που, αν και δεν πατάει γερά σε κάποιο ιδίωμα, είναι ο κερατάς περιπτωσάρα καλλιτέχνη, με ποιοτική προσωπική δισκογραφία και όντας από το πρωτοπαλίκαρα της έννοιας "καριέρα σαν κιθαρίστας instrumental μουσικής". Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι και οι δύο είναι nerds, και το νερντιλίκι τους όσο δημιουργεί πολλές συμπάθειες (περισσότερο αυτές θεωρώ) και αντιπάθειες, άλλο τόσο είναι ως ένα βαθμό και υπεύθυνο για το σεβασμό και θαυμασμό που απολαμβάνουν στο μουσικό στερέωμα.