fusionakis

Βασικά ανοιχτό ήταν το θέμα εξ'αρχής, απλώς με το πρώτο ποστ (λογικά) οδηγήθηκε σε πιο περιορισμένα μονοπάτια το πράγμα. Δεν φταίω εγώ που όλοι ασχολούνται με τους Μπητλς, τους Ζέπελιν και τα ξαδελφάκια τους, υπάρχουν κι αλλού μεγάλες μπάντες. Τελοσπάντων, για να το μαζέψουμε κάπως, και υπηρετώντας το αρχικό αίτημα του thread για 10 επιλογές, ορίστε το δικό μου τοπ10 καλυτερότητας/αγαπημενότητας (με βαρειά καρδιά), παρόλο που αντικειμενική απόδειξη καλυτερότητας ουσιαστικά δεν υφίσταται: Led Zeppelin Bela Fleck & the Flecktones Tribal Tech Weather Report The Police Queen The Prodigy Massive Attack Pat Metheny Group Chic

Σχετικά βίντεο: Queen - I Want It All Deep Purple - Love Child Led Zeppelin - No Quarter (Studio Version - Best Quality) TOTO - Carmen Van Halen - Mean Street

Το θέμα αφορά όλες τις εποχές... όλα τα είδη μουσικής τα αφορά, ή να περιοριστούμε στο ροκ και τα παρακλάδια του; Μιας και στον τίτλο δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο, ορίστε και δικά μου αγαπημένα (είτε θεωρούνται super groups είτε όχι - μιας και η αρχική έννοια του super group δεν φαίνεται να πολυακολουθείται στο thread): - Bela Fleck & the Flecktones - Tribal Tech - Led Zeppelin - The Police - Weather Report - Van Halen - The Prodigy - Pat Metheny Group - Queen - Massive Attack - Rage Against the Machine - Socrates Drank The Conium - Deep Purple - The Brothers Johnson - Depeche Mode - Toto - Roger & Zapp - Chic - Dixie Dregs - Metallica - Milo Z - Red Hot Chili Peppers - U2 - Dream Theater - Pink Floyd κλπ. (αν πιάνονται για γκρουπ ο Stevie Ray με τους Double Trouble, ο Jimi με τους Band Of Gypsys και τους Experience, και ο Miles με τα κουιντέτα και σεξτέτα του, εννοείται ότι ανήκουν στην παραπάνω ομάδα)

Στο πώς χρησιμοποιούσε κάποια εφέ δημιουργικά στο λάιβ ήταν δυνατός και ιδιαίτερος (άλλωστε για αυτό μετά τις Τρύπες έχει συνεργαστεί με Φλώρο Φλωρίδη κλπ σε πειραματικές καταστάσεις... το'χει, είναι στο στοιχείο του). Για πληθωρικό ήχο τζαζ βιρτουόζου (που προσωπικά δεν νομίζω να ταίριαζε ιδιαίτερα με αυτά που κάνουν οι Human Touch - εκτός αν κάνανε καμιά σειρά λάιβ όπου θα έπαιζαν στάνταρντς ξέρω γω) φυσικά και δεν χρειάζεται να ενδιαφερθεί, καθώς δεν είναι μουσικός αυτού του ιδιώματος, πόσο μάλλον και βιρτουόζος. Εγώ πιο πολύ αναφέρθηκα στο ροκ background του, και συγκεκριμένα στο πώς τα βρώμικά του στο λάιβ για τα δικά μου αυτιά δεν ακούγονταν (ή τελοσπάντων ήταν μία από τα ίδια με τόσους άλλους κιθαρίστες της σειράς), καθώς ο ήχος ακουγόταν κουραστικός, μικρός σε παρουσία (όχι σε ένταση), και δεν βοηθούσε το έτσι κι αλλιώς σχετικά περιορισμένο αυτοσχεδιαστικό του παίξιμο, στα λίγα σημεία που σόλαρε. Ευτυχώς συνοδευτικά και ρυθμικά στο μεγαλύτερο μέρος του λάιβ στάθηκε πολύ καλά, και ταίριαξε στο σύνολο, δείγμα του ότι μιλάμε για έμπειρο και με κάποια γαλόνια μουσικό. Για αυτό το λόγο και η όλη συνύπαρξη ήταν ωραία και ενδιαφέρουσα.

Δεν διαφωνώ στα περί ηχοληπτών (ο ήχος της κιθάρας δεν ήταν χαμηλά συνολικά στο λάιβ πάντως - ίσα ίσα), απλώς ρε παιδιά υπάρχει και ο παράγοντας κιθαρίστας-μουσικός που δεν βλέπω να τον πολυλαμβάνετε υπόψη για το συγκεκριμένο... Προσωπικά δεν έχω μεγάλο δείγμα δουλειών από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο για να ξέρω τι ηχητική παρουσία στα ηλεκτρικά του έχει γενικά (οπότε μπορεί να πέφτω έξω σε αυτό που θα πω), όμως ο ήχος θυμίζει κλασικό ήχο της σειράς για Έλληνα κιθαρίστα. Για να μην αδικήσω άλλους μουσικούς διαφόρων ιδιωμάτων, δεν πάω να πω ότι όλοι οι Έλληνες κιθαρίστες πάσχουν ηχητικά (ευτυχώς όσο περνούν τα χρόνια βλέπω σταθερή βελτίωση), όμως αν πάρει κανείς ηχογραφήσεις (ή αν φέρει θύμισες από live στα οποία έχει παρευρεθεί) ροκ συγκροτημάτων ή κιθαριστών σε μεγάλα σχήματα, υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό μια συμπυκνωμένη μπίχλα (στο βρώμικο ήχο ειδικά) που εντέλει μόνο κουράζει τον ακροατή... και αυτό δεν νομίζω ότι συμβαίνει μόνο λόγω κακής ηχοληψίας ή παραγωγής απαραίτητα, αλλά επειδή αυτό καθεαυτό το αισθητικό κριτήριο του μουσικού (ή και ο ίδιος ο ήχος που βγαίνει από τα δάκτυλα καμιά φορά) που ισοδυναμεί με την ανάγκη να ακούγεσαι όσο γίνεται "μεγαλύτερος" ή "πιο fat" ή πιο "στρογγυλός" ή "λιγότερο ψεύτικος", μπορεί να μην είναι σε αρκετούς από τους γνωστούς ή τους επαγγελματίες ηλεκτρικούς κιθαρίστες που κυκλοφορούν το ίδιο ανεπτυγμένο, ή μπορεί να μην αποτελεί πρώτη προτεραιότητα ανάλογα με την περίσταση. Όχι τίποτα αλλο, αλλά όπου κι αν πετύχει κανείς τους Human Touch πχ έχουν απίστευτο ήχο πάντα... δείγμα και του τι μάστορες στα όργανά τους είναι, αλλά και το πόσο επαγγελματίες του ήχου και ολοκληρωμένοι μουσικά είναι. Και δεν είναι ότι έχουν πάντα μαζί τους το δικό τους αστέρι από πίσω να κάνει τη δουλειά στην ηχοληψία. Μόνο τις φορές που τους έχω δει εγώ λάιβ, τις μισές ήταν με ηχολήπτες εμφανώς προβληματικούς ή χωρίς εμπειρία. Κατά τα άλλα το λάιβ ήταν πολύ ωραίο, και αν και ο Παπαδόπουλος δεν είναι του στοιχείου μου, κάποια από τα πειραματικά πράγματα που κάνει είναι ενδιαφέροντα. Και σίγουρα είναι αξιοθαύμαστο πώς ταίριαξε (στο μεγαλύτερο μέρος του λάιβ τουλάχιστον) ο ίδιος με τους κουμπάρους, αλλά και πως και το τρίο αφομοίωσε την παρουσία του Παπαδόπουλου για ένα ολόκληρο πρόγραμμα, παντρεύοντας κομμάτια του με δικά τους. Πάλι καλά να λέμε που βγαίνουν τέτοια πράγματα στην κρατική τηλεόραση. Υ.Γ: Κάποια στιγμή πρέπει οι Human Touch να βγάλουν ένα DVD. Το πάντρεμα της μουσικής του καθενός τους, η μαγεία στον ήχο και στην όλη ατμόσφαιρα, το groove, καθώς και η όλη φάση τους είναι μοναδική, και θα είναι κρίμα να μην περάσει και σε βίντεο-ντοκουμέντο αυτό που βγάζουν.

Ωραίο μιούζικαλ (προσωπικά το αγαπημένο μου, χωρίς να είμαι μεγάλος φαν του είδους βέβαια)... παίρνεις μια διακευασμένη ιδέα της Motown με σαφείς αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα, και αμέσως μετά αρχίζεις να γκουγκλάρεις να δεις αν όντως ήταν έτσι η ιστορία της Νταϊάνα Ρος, ποιο διάολο υποδυόταν ο Έντι Μέρφυ κλπ κλπ... αλλά πάνω από όλα απολαμβάνεις φωνάρες. Συμβουλή: Η ταινία περιέχει πολλές και μεγάλες μαύρες ερμηνείες... Αν είστε σε ήσυχο μουντ, αφήστε τη για άλλη μέρα για να την εκτιμήσετε καλύτερα.

Εφόσον ο θεσμός ξεκίνησε από το Satriani (πράγμα που σημαίνει ότι ο Joe θα είναι πάντα μέρος της σύμπραξης), και μιας που αναφερόμαστε σε ροκ κιθαρίστες κατά βάση, ένα ρεαλιστικό σενάριο που θα ήταν σούπερ καβλωτικό θα ήταν Satriani - Lukather - Timmons. Το 2012 προσκλήθηκε και έπαιξε για πρώτη φορά ο Lukather μαζί με Vai και Satriani, με το καλό να φτάσει κάποια στιγμή και η ώρα του Timmons. Αν τώρα μιλάμε για υποθετικά σενάρια περιοδείας 3 κιθαριστών, έξω από αυτόν καθεαυτόν το θεσμό του G3, τότε άπειρες εκδοχές θα έκαναν θραύση... να μερικές: - John Mayer - Eric Johnson - Derek Trucks - Scott Henderson - Greg Koch - Mike Landau - Jeff Beck - Steve Lukather - Eric Gales - Allan Holdsworth - Allen Hinds - Tim Miller - George Benson - Bireli Lagrene - Sylvain Luc - Pat Metheny - Stanley Jordan - Wayne Krantz - Andy Timmons - Greg Howe - Guthrie Govan Αν μιλάμε και για αποθανόντες, οι Hendrix, SRV, Gary Moore, Danny Gatton, Shawn Lane, Wes Montgomery, Joe Pass προσφέρονταν για πολλούς συνδυασμούς.

Καλησπέρα, Ξεκινώντας να αναφέρω ότι έχω εμπειρία από noise gates (ISP Decimator και MXR Smart Gate συγκεκριμένα). Θα ήθελα να δοκιμάσω και τα noise reduction units της Rocktron με κάποιον τρόπο, κι αν κάποιο από αυτα μου έκανε να το αγοράσω. Έχει ή είχε κανείς εμπειρία από τα 2 πετάλια Hush που κυκλοφορούν (το παλιότερο και μεγαλύτερο μπλε, και το μικρότερο καινούριο Reaction Hush); Με ενδιαφέρει για χρήση στο effects loop του ενισχυτή μου μόνο όταν παίζω με το lead κανάλι και μαζί με κάποιο overdrive ή fuzz, που τότε υπάρχει ανεβασμένος θόρυβος από τα γκάζια... έχω πετάλι looper οπότε μπορώ να τα συνδέσω έτσι ώστε να χρησιμοποιώ το noise reduction με τα γκάζια όπως προανέφερα, και με ένα πάτημα να πηγαίνω στο καθαρό μου κανάλι χωρίς τη χρήση του noise reduction, οπότε μην σας απασχολεί το θέμα πόσο θα επηρεάζει τον ήχο μου όταν θα είναι εκτός λειτουργίας (bypass). Προφανώς τα θέματα που με απασχολούν είναι: 1) Πόσο αλλοιώνεται ο ήχος, και κατά ποιον τρόπο (κόβονται μπάσα, πρίμα κλπ); 2) Θυμίζουν καθόλου σε λειτουργία noise gates? Δηλ. σε πιο ανεβασμένες ρυθμίσεις του threshold υπάρχει επίπτωση στο sustain; 3) Πόσο μειώνουν την ένταση του συνολικού σήματος ανάλογα με τη ρύθμιση του threshold; Πχ σε ρυθμίσεις από 9 μέχρι 3 η ώρα. 4) Υπάρχει διαφορά μεταξύ του Hush pedal και του Hush Reaction pedal, πέραν του μεγέθους και του true bypass που υπάρχει στο 2ο; Οποιοσδήποτε έχει εμπειρία από αυτά τα 2 πετάλια (λιγότερο με ενδιαφέρει το Guitar Silencer που περιλαμβάνει και noise gate), θα με βοηθούσε να τη μοιραστεί, καθώς προτίθεμαι ή να δοκιμάσω κάποια από αυτά τα πετάλια, ή να πάω σε αγορά παραμετρικού eq για επεξεργασία συχνοτήτων διαφορετικά.

Έχω το LoneStar. Θα σε καλύψει πλήρως για αυτά που ζητάς. Και τα 2 του κανάλια έχουν μεγάλο στρογγυλό ήχο, και είναι ό,τι πρέπει για μπλουζ - ροκ πράγματα. Γενικότερα μάλλον πρόκειται για τέλεια λύση για όποιον ζητά ένα κρυστάλλινο καθαρό κανάλι α λα Fender, και ένα πραγματικά fat lead κανάλι για blues-rock (δεν νομίζω ότι σε αυτή την κατηγορία χρημάτων βρίσκεις εύκολα καλύτερη περίπτωση 2-κάναλου ενισχυτή... αυτή είναι και η αξία του συγκεκριμένου ενισχυτή, τα 2 κανάλια που συνδυάζονται πάρα πολύ όμορφα). Τώρα για τζαζ που λές, γνωρίζω παιδιά που για τζαζ προτιμούν καθαρά κανάλια με άλλον προσανατολισμό (πιο θαμπό και σκοτεινό ήχο, σαν αυτούς που είχαν παλιότερα μοντέλα Boogie - βλ. σειρές Caliber, DC κλπ). Επίσης αν θές κάπως πιο μοντέρνο γκάζι, ο LoneStar δεν σε πάει τόσο προς τα εκεί μεριά από πλευράς ήχου... είναι από τα vintage πρωτοπαλίκαρα της εταιρείας ας πούμε. Βέβαια από ποσότητα γκαζιού έχει αρκετή, οπότε αν το χρησιμοποιήσεις παράλληλα με κάποιο βρωμοπέταλο, θα μπορείς να πάρεις ένα πιο μοντέρνο high gain αποτέλεσμα.

Το volume pedal είναι χρησιμότερο να μπει μετά από όλα τα πετάλια τύπου overdrive, distortion, fuzz, boost. Αν χρησιμοποιείς γκάζια από τον ενισχυτή δε, και έχεις σειριακό loop στον ενισχυτή, μπορείς κάλλιστα να το βάλεις στο effects loop (όπως π.χ. το κάνει ο κύριος εδώ: http://www.scotthenderson.net/, βλ. "Gear").

Νομίζω ότι έχεις πάρει την απόφασή σου. Εγώ σου είπα πως διαφωνώ από προσωπική εμπειρία (έχω πάρει ακριβώς τον ίδιο κομπρέσορα για να πετύχω παρόμοια πράγματα, και κάποιους μήνες μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα αυτή η φάση - δηλ. ότι για ακριβώς το ίδιο πράγμα η δουλειά γινόταν καλύτερα με stacking ενός ελαφρώς βρώμικου καναλιού ενισχυτή με κάποιο boost, ή ενός overdrive με κάποιο boost πάνω από το καθαρό του ενισχυτή), αλλά δεν έχει καμία σημασία. Αφενός εσένα μπορεί να σου κάτσει καλύτερα όλη η δουλειά και για αρκετό καιρό, αφετέρου καλύτερα να δοκιμάζεις κάτι και να κρατάς feedback για το μέλλον, παρά να σου μένει ένα "αν" για το τι αποτέλεσμα θα είχες αν είχες κάνει μια αγορά που εντέλει δεν έκανες ποτέ. Με το καλό λοιπόν!

Εγώ είχα τον Keeley 4-knob compressor, και σίγουρα μιλάμε για ένα πολύ καλό μηχάνημα. Παρόλα αυτά για μένα δεν είναι από τους πιο αθόρυβους που κυκλοφορούν, και αυτό είναι κομματάκι σημαντικό για τέτοιου είδους πετάλια. Τώρα από προσωπική εμπειρία, και χωρίς να θέλω να προδιαγράψω το οτιδήποτε, μιας και ο καθένας μας έχει άλλες προτεραιότητες και σκέφτεται διαφορετικά, νομίζω ότι αν κάνεις μια αγορά κομπρέσορα για το σκοπό που αναφέρεις, θα βρεις μια ρύθμιση για λίγο καιρό που θα σου αρέσει, αλλά μετά από μικρό χρονικό διάστημα θα σου φαίνεται ότι με κάποιο άλλο εφέ ίσως να έπαιρνες καλύτερα αποτελέσματα (clean boost), ότι είναι αχρείαστη η παρουσία του στην αλυσίδα των εφέ, ότι σου βάζει αχρείαστο θόρυβο συνολικά στο σήμα κλπ... Γενικά η βασική χρησιμότητα του κομπρέσορα είναι να ομαλοποιεί τις δυναμικές του παιξίματός σου πάνω από ένα όχι τόσο κομπρεσαρισμένο κανάλι ενισχυτή (και να μπουστάρει και ελαφρώς άμα το επιθυμείς). Συνήθως τα βρώμικα κανάλια των ενισχυτών είναι αρκετά κομπρεσαρισμένα ώστε να μην υπάρχει ανάγκη για κομπρέσορα, ενώ τα καθαρά (κρυστάλινου τύπου καθαρά εννοώ, κλασικός Fender American ήχος πχ) είναι πιο "ανεξέλεγκτα", για αυτό και ένας κομπρέσορας αρκετές φορές είναι χρήσιμος, αν όχι απαραίτητος για κάποιους. Έτσι με την παρουσία του κομπρέσορα πάνω από ένα τέτοιο καθαρό κανάλι κάποιος μπορεί να παίρνει ανάλογα αποτελέσματα σε δυναμικές όταν παίζει στο καθαρό κανάλι του, με τις αντίστοιχες που παίρνει από το ήδη πιο κομπρεσαρισμένο (από τη φύση του) βρώμικο (αν παίζει με τέτοιο). Η δευτερεύουσα χρησιμότητα τώρα είναι όταν κάποιος επιλέγει σε συγκεκριμένα κομμάτια να έχει χτυπητό κομπρεσαρισμένο ήχο (σκέψου 80ίλες με καθαρές κιθάρες που παίζουν ρυθμικά με δυο νότες ταυτόχρονα πχ), όπου με πιο ακραίες ρυθμίσεις το εφέ γίνεται πιο χτυπητό, τόσο που κανείς να μπορεί να πει από την ηχογράφηση "α, ο τύπος έχει βάλει κομπρέσορα εδώ". Για να φτάσουμε και στην περίπτωσή σου, δεν μας είπες την τριάδα των εφέ που χρησιμοποιείς σε τι ενισχυτή τη χρησιμοποιείς. Για μένα αν τα παίζεις αυτά πάνω από κάποιο ελαφρύ crunch κανάλι, το οποίο έχει αυτό το φυσικό compression από το gain του, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγοράσεις κομπρέσορα, αλλά θα κάνεις τη δουλειά για το sustain που θές αγοράζοντας ένα καλό clean boost. Αν τώρα τα παίζεις πάνω από ένα εντελώς καθαρό κανάλι, και ακόμα κι όταν δεν τα έχεις ανοιχτά παρατηρείς ότι σε κάποια σημεία αν χτυπήσεις πχ πιο δυνατά τις χορδές "χάνεις τον έλεγχο" στις δυναμικές σου, τότε παίρνοντας έναν καλό κομπρέσορα αφενός θα ομαλοποιηθούν οι δυναμικές, αφετέρου θα μπορεί να σου μπουστάρει και το σήμα όμορφα για αυτό το παραπάνω sustain που περιέγραψες. Τώρα αν ζητάς προτάσεις για κομπρέσορες, καλό όνομα στην πιάτσα έχουν αυτοί που ανέφερες... εγώ προσωπικά θα δοκίμαζα τον Barber Tone Press από αυτούς... αν και συνολικά, οι top περιπτώσεις για μένα (βέβαια κάνουν τα λεφτάκια τους) είναι ο Carl Martin Compressor/Limiter, ο Xotic SP Compressor (τώρα ανακοινώθηκε, η πώλησή του αρχίζει το προσεχές διάστημα), και ο MXR Bass Compressor, που παντού αναφέρεται ότι λειτουργεί άψογα και με κιθάρα. Επαναλαμβάνω πάντως, από τα συμφραζόμενα εγώ καταλαβαίνω πως μάλλον θα πρέπει να αλλάξεις ρώτα προς καποιο boost pedal, αν δεν σου βγαίνει η ανάγκη για ομαλοποίηση των δυναμικών στο κανάλι του ενισχυτή που παίζεις. Bonus: Για να λέει καλά λόγια για το καινούριο μικρούλι της Xotic αυτός ο τύπος που έχει παίξει με ό,τι έχει βγει τα τελευταία 30 χρόνια, μάλλον θα αξίζει. Απλά το βάζω γιατί είναι μεγάλο συγκριτικό βίντεο για γνωστούς κομπρέσορες γενικά.

Δεν θέλεις το buzz; Ξεχωριστή τροφοδοσία. Θέλεις το buzz; Δεν χρειάζεσαι ούτε ναρκωτικά ούτε τίποτα, είσαι ωραίος... Victor Wooten - A Little Buzz

Τρομερά στενάχωρη είδηση... Μεγάλος μουσικός, και μάλλον και πολύ ωραίος τύπος.

Από εμφάνιση κάτω του μετρίου, από ήχο, παρουσία, και value for money δεν παίζεται... εννοείται μιλάμε για το SCH-1, όχι για τo SCH-Z. Εκτός από 80's chorus για καθαρούς ήχους, συνδυάζεται καταπληκτικά με distortion, και είναι διάσημο και για την pseudo-leslie μίμησή του. Αν τώρα ζητάς το απόλυτο transparency, τότε μάλλον θα χρειαστείς να δώσεις πολύ περισσότερα χρήματα (Providence Anadime πχ), και πάλι αμφιβάλλω ότι το ακριβό πετάλι που θα βρείς θα είναι πιο χρήσιμο από το Arion... εγώ έκανα το λάθος κάποτε να το πουλήσω, και κατόπιν αναγκάστηκα να το ξαναγοράσω γιατί δεν με κάλυπτε κάτι άλλο (ευτυχώς πάλι σε μια χαρά λεφτά).

... για τον εξωγήινο τρόπο με τον οποίον συνθέτει, αυτοσχεδιάζει, ακούγεται, κινείται στην ταστιέρα πάνω στο όργανο, και γενικά για τη μουσική του που είναι μία και μοναδική σε αυτόν τον πλανήτη, και με αφήνει κάγκελο κάθε φορά που την ακούω. Eric Johnson ... για τον αστείρευτο βαθμό τελειότητας της μουσικής του, και για την απίστευτη τέχνη του πάνω στο όργανο της ηλεκτρικής κιθάρας. Επίσης έχει τον τρόπο του να σε κάνει να κλάψεις με κάποιες φράσεις του. ... γιατί συνδυάζει μέγιστη αλητεία με μέγιστη παιχτουρίαση και μουσικότητα, γιατί ρυθμικά βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο, και επειδή είναι ένας εκ των τεράστιων Tribal Tech. ... γιατί είναι ο πιο "άντρας" που έχει πιάσει ποτέ ηλεκτρική κιθάρα (ο John Mayer τα έχει πει καλύτερα εδώ): ... γιατί όσο cool είναι άλλο τόσο είναι και "τέρας" πάνω στο όργανο, και γιατί είναι ο μόνος από τους μεγάλους κιθαρίστες της εποχής του (60's) που εξελίχθηκε κιθαριστικά και μουσικά τόσο πολύ τις δεκαετίες που ακολούθησαν, παρουσιάζοντας μια αξιοζήλευτη συλλογή διοφορετικών στυλιστικά δουλειών. Jimi Hendrix ... γιατί το ταλέντο του ήταν τόσο μεγάλο και η μουσική του τόσο δυνατή που έκαναν το όργανο της ηλεκτρικής κιθάρας "βασιλιά"... και σε ό,τι έχει να κάνει με το ρυθμικό του παίξιμο παραμένει μέχρι και σήμερα το σημείο αναφοράς για όλους τους rock/blues παίχτες. ... γιατί από την πρώτη νότα που έπαιξε άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το όργανο στη ροκ, και γιατί ήταν το ίδιο ξεχωριστός και δημιουργικά αλλά και σαν (χαμογελαστός) performer. Υπάρχουν πάρα πολλοί ακόμα, αλλά οι πρώτοι στην καρδιά μου είναι αυτοί.

Thanks για το link... Μωρέ υπάρχει και ένα Paradox αυτές τις μέρες στο ebay, αλλά τόσα λεφτά για ένα πετάλι δευτερεύουσας σημασίας δεν πρόκειται ποτέ να δώσω... Ή θα καταφύγω σε κάποιο καλό flanger που κυκλοφορεί τώρα κάποια στιγμή, ή θα περιμένω τον κύριο Foxrox σε λίγα χρόνια για την επανέκδοση.

Από ό,τι βλέπω όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Παιδιά ευχαριστώ για τις προτάσεις αλλά δεν ψάχνομαι για flanger γενικά και αόριστα... πληροφορίες για το Paradox ψάχνω κατά βάση. Ας υπάρχει το θρεντ, και αν ποτέ ο αναζητητής του μέλλοντος που θα έχει δώσει τα μαλλιά της κεφαλής του για ένα Paradox το εντοπίσει, μας λέει τη γνώμη του.

Η αλήθεια είναι πως ίσως δεν το εξέφρασα καλά. Γενικά συμφωνώ με αυτό που λες, απλά πρν αναφέρθηκα μόνο σε αυτή την κατηγορία πεταλιών: Από την προσωπική μου εμπειρία (και πάλι μπορεί να μην είναι ο κανόνας γιατί δεν έχω δοκιμάσει τα πάντα), όσα modulation πετάλια ή modulation εφέ από πεταλιέρες ή modulation ρακ ψηφιακά έχω παίξει, ποτέ κανένα δεν μπόρεσε να δώσει την παρουσία ή τη διάσταση που έδινε το Arion SCH-1 πχ, ή αντίστοιχα πετάλια MXR κλπ. Εννοώ ότι ο ήχος παρέμενε πιο "αληθινός" και πιο "μεγάλος" με τα αναλογικά chorus ή flanger πετάλια. Τελοσπάντων, μην μείνουμε σε αυτό. Το θέμα το δημιούργησα επειδή θα ήθελα τη γνώμη κάποιου με εμπειρία στο ίδιο το Paradox και σε πιο φτηνά πετάλια που προσπαθούν να αναπαράγουν thru-zero flanging, ώστε να δω τι έχει δει και τι έχει συγκρίνει. Όσο για το ότι το Barracuda δεν κάνει για thru-zero, πιστεύω και γώ ότι δεν προορίζεται για αυτό, αν όμως έτσι όπως το βλέπω στο σεταπ του Έρικ του κάθεται καλά σαν συνολικό vibe για να παίζει κομμάτια που έχουν ηχογραφηθεί στουντιακά με thru-zero, τότε πιθανά κάποτε να αποφασίσω να το αγοράσω για να τσεκάρω αν αυτό ισχύει. Ναι, γνωστά πετάλια και αυτά... Το θέμα είναι να βρούμε κάποιον που έχει προσωπικά εμπειρία από τα συγκεκριμένα (εκεί είναι και το δύσκολο... πόσο μάλλον να έχει εικόνα από το the real thing). Το ξέρω ότι ψάχνω ψύλλους στα άχυρα, απλά μου ήρθε να δημιουργήσω το θέμα γιατί σίγουρα πρόκειται για ξεχωριστό εφέ.

Ήθελα να ρωτήσω, υπάρχει κάποιος εδώ που να έχει αυτό το θρυλικό εφέ (ή έστω κάποιος που το έχει δοκιμάσει); Κι αν ναι, έχει δοκιμάσει κανένα άλλο flanger που να μπορεί να δώσει παρεμφερή αποτελέσματα με drive ή fuzz; Ο Eric Johnson πχ παίζει με το Toadworks Barracuda στα τελευταία Hendrix Experience Tour για να παίξει κομμάτια όπως το House Burning Down, και φαίνεται να του κάθεται πολύ καλά με το Fuzz Face η όλη φάση (παρόλο που το συγκεκριμένο πετάλι δεν νομίζω ότι κάνει ακριβώς thru zero flanging)... Η δικιά μου προσωπική εμπειρία ήταν με το TC Nova Modulator, το οποίο κάνει thru-zero flanging πολύ καλά (και όλα όσα κάνει τα κάνει πολύ καλά), όμως πρόκειται για καθαρά ψηφιακό πετάλι, και αυτό έχει επίδραση στον όλο ήχο (το μικραίνει και τον κάνει λιγότερο fat), πράγμα το οποίο με οδήγησε τελικά στο να το αποχωριστώ. Γενικότερα σε modulation effects ένα καλό αναλογικό πετάλι δίνει άλλη διάσταση από ό,τι ένα αντίστοιχα καλό ψηφιακό, για αυτό και αν κάποτε έπαιρνα ένα flanger για παίξιμο τέτοιου στυλ (όχι για riffs τύπου Van Halen, έχω εμπειρία με το MXR και για αυτό που κάνει είναι σούπερ, αλλά μιλάω συγκεκριμένα για Thru-Zero Flanger εδώ), θα ήθελα αναλογικό. Όποιος έχει εμπειρία λοιπόν με το Foxrox, το Toadworks Barracuda, και άλλα προϊόντα που του έδωσαν ικανοποιητικά αποτελέσματα, ας πει.

Παρομοίως (6 χρόνια μετά!). Εδώ παλιό και φρέσκο πράμα για όλα τα γούστα, από επιδείξεις ενισχυτών, toneprints, κάποια δικά του σουξέ, μέχρι γαμηστερά live... Τα λόγια περιττά για αυτόν τον τύπο: Υ.Γ.: Μάλλον για το νόιζ καφέ προορίζεται το θέμα.

Λίγες σελίδες πριν είχα γράψει το λαχανί γίγαντα-distortion Maxon SD9 (παρόλο που κινδυνεύει να μείνει εκτός pedalboard, από το χρώμα και μόνο πάντα θα είναι αγαπημένο), αλλά εδώ και ένα μήνα κάπου έχω αναθεωρήσει... οπότε δίνω την ψήφο μου στο Fuchs Plush Cream, το οποίο μάλλον (ποτέ δεν ξέρει κανείς με σιγουριά) τελειώνει τις προσωπικές αναζητήσεις σε θέματα overdrive και tubescreamer. Υ.Γ.: Ωστόσο ποτέ δεν ξεχνώ αυτό που βρίσκεται την περισσότερη ώρα on (TC Flashback), καθώς και το μεγαλύτερο value for money που ακούει στο όνομα Arion SCH-1 Chorus.

Steve... Όχι Tim. ;)

Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει για καιρό να είναι ολόκληρο και σε καλή ποιότητα διαθέσιμο στο Youtube, για αυτό το ποστάρω για όποιον δεν το έχει δεί... όπως συνέβη και στο Ronnie Scott's λίγα χρόνια πριν, έτσι και εδώ έχουμε άλλο ένα live-θησαυρό (μετά την κυκλοφορία του Who Else!). Απολαύστε...

Συμφωνώ κι εγώ ότι το αναλογικό vs ψηφιακό δεν πρέπει να είναι το πρώτο πράγμα στο μυαλό κάποιου όταν ψάχνεται για delay (και το λέω εγώ που σε άλλα εφέ όπως chorus ή flanger όσο καλά digital πετάλια κι αν έχω παίξει, δεν μπορώ να τα συγκρίνω με τον ήχο αντίστοιχων - ακόμα και πολύ φθηνότερων - αναλογικών). Υ.Γ.: Μιας που αναφέρθηκε από κάποιον και το Nova Repeater, απλά επειδή το είχα παλιότερα, και τώρα έχω το Flashback, μπορώ μετα βεβαιότητας να πώ ότι ηχητικά (χώρια από την υπόλοιποη λειτουργικότητα του πεταλιού) το Flashback υπερέχει ξεκάθαρα.