fusionakis

Είχα το Modulator... πολύ καλή λύση (και δυστυχώς αντίστοιχη από άλλες εταιρίες δεν βρίσκεται), και θα κάνεις τη δουλειά που θέλεις. Το μόνο θέμα για να μην πάρει κανείς αυτό το πετάλι, είναι να κολλάει κάπως σε αυτό που λες digital vs analog fx. Εγώ δεν περίμενα να κολλήσω, κι όμως εντέλει συνέβη και σε μένα, καθώς δεν μπόρεσα ποτέ να ξεσυνηθίσω το πόσο μεγάλος ακουγόταν ο ήχος μου με το Arion Chorus, και πως οτιδήποτε κι αν έκανα με το Modulator αυτό δεν μπορούσα να το πετύχω (για αυτό και το πούλησα). Βέβαια, αυτό σε ό,τι έχει να κάνει μόνο με το chorus (που είναι και βασικό εφέ για μένα κυρίως στα καθαρά)... εφόσον μιλάς για περιστασιακή χρήση phaser και trem εδώ κι εκεί (παρεπιπτόντως μαγκιά να μπορέσεις να το κάνεις να ακουστεί ωραία όπως ο Oz Noy), τότε πιστεύω μια χαρά δουλειά θα κάνεις, συν ότι έχεις μπόνους vibrato, chorus, flanger, και thru-zero flanger εφέ για να κάνεις κι από κει τα περάσματά σου. Εγώ έτσι όπως το θέτεις, θα το δοκίμαζα (μάλιστα πριν λίγες μέρες κι εγώ σκεφτόμουν να ξανααποκτήσω το Nova Modulator όταν είδα σε τι τιμή το βρίσκεις, για χρήση των εφέ πλην chorus). Αν τελικά δεν πας προς τα εκεί, προφανής λύση για phaser είναι αυτή: http://www.thomann.de/gr/mxr_custom_shop_phase_90_led.htm, και κατά δεύτερο λόγο αυτή: http://www.thomann.de/gr/mxr_phase90.htm ... και για tremolo, αυτή (να είσαι και μέσα στο budget): http://www.thomann.de/gr/mooer_trelicopter.htm

Όλες οι προτάσεις αξιόλογες είναι, το θέμα είναι τι χρήματα διαθέτεις, πώς θα χρησιμοποιείς το distortion, τι διαθέσιμο χώρο έχεις στο pedalboard, όλα αυτά μαζί. Εγώ προσωπικά για κάποιον που έχει καλό ενισχυτή και θέλει το distortion του βασικά για lead παίξιμο, δεν θα μπορούσα να συστήσω κάποιο πετάλι παραπάνω από το Maxon SD-9. Μπορεί να μην είναι το πιο amp-like πετάλι σε feel (υπάρχουν πιο boutique ακριβά distortion πετάλια με περισσότερο amp-like feel σε χαμηλές εντάσεις), αλλά έχει το τρομερότερο bass response που έχω ακούσει, και κάπως έτσι τα φράζει στouς πιο boutique ανταγωνιστές του. Επίσης για κάποιο λόγο που δεν έχω ακόμα πλήρως κατανοήσει (πιθανά να πρόκειται πάλι για το bass response, ή απλά να είναι τέτοιος ο ήχος του), είναι από τα γκαζοπέταλα που έχω παίξει εκείνο που σε κάνει να ακούγεσαι καλύτερα παίζοντας legato. Δεν είναι τυχαίο ότι εγώ έχω πουλήσει τα Suhr Riot, Radial Tonebone Classic, Hermida Audio Zendrive 2 (εντάξει, μιλάμε για overdrive, αλλά κι αυτό για lead παίξιμο το είχα) μεταξύ άλλων, και συνεχίζω να ζω ευτυχισμένος με το SD-9. Αξίζει όλο το βίντεο για τους ήχους του και το παίξιμό του... όποιος θέλει να ακούσει το Maxon, είναι από το 02:14 με το 1ο κανάλι, και από το 05:12 με το 2ο κανάλι του ενισχυτή. http://www.youtube.com/watch?v=S2ZskAkUJ98 Αν τώρα θες distortion για metal ρυθμικά κατά βάση, τότε πήγαινε σε κάποιο από τα Riot, BlackStar κλπ... Δεν σημαίνει ότι αυτά κάνουν λιγότερο για άλλα στυλ κι άλλα παιξίματα, πρόκειται όντως για ευέλικτα πετάλια, απλά κατ'εμέ όταν πας για κάτι τέτοιο το SD-9 που πρότεινα παραπάνω δεν είναι η βέλτιστη των επιλογών.

Γέμισε και το δικό μου.

Η αναζήτησή σου τελειώνει εκεί κατ'εμέ. Το λέω γιατί κι εγώ από το μικρό (για την ακρίβεια από 2 μικρά) πέρασα στο X4 και από δω και πέρα δεν θα χρειαστεί να περάσω πουθενά αλλού. Άπειρες δυνατότητες, πανεύκολο στη χρήση. Αυτά. Καλή χρονιά και καλά παιξίματα όπως και να'χει!

Ειπώθηκαν όλα... από τις πρώτες νότες καταλαβαίνει κανείς ότι το'χεις. Εάν παίζει κανείς κάποιο από τα χαρακτηριστικά κομμάτια του Luke, και ακόμα περισσότερο αυτό το κομμάτι (πάρα πολύ απαιτητικό εκφραστικά), κάνει μπαμ αν δεν έχει το ανάλογο feel. Εσύ του'δωσες και κατάλαβε, οπότε πολλά μπράβο. Επίσης ο ήχος δεν μπορούσε να είναι πιο κατάλληλος... συγχαρητήρια και για αυτό, και για όλο το πακέτο.

Βέβαια υπάρχουν και άλλου τύπου πολλά να παίζει κανείς... http://www.youtube.com/watch?v=Txp2FwL9bE4

Μιας και μουσικό είδος με τον όρο shredding δεν υφίσταται, είπα να παραθέσω απλά μερικούς παιχταράδες, από αυτούς που παίζουν πολλά (= shredders in my book) και καλά (αλλιώς δεν έχει νόημα), και δεν πολυέχουν αναφερθεί μέχρι τώρα. Allan Holdsworth TJ Helmerich, Brett Garsed Allen Hinds (sophisticated improvising) Jeff Kollman Greg Howe Andy Timmons (όχι τόσο αυτό το κομμάτι, απλά το έβαλα επειδή μιλάμε για shredding) Chris Poland Bireli Lagrene, Sylvain Luc Shawn Lane και αυτοί...

Στο LoneStar ήταν δύσκολο να παίξεις με κάποιο από τα Eric Johnson Fuzz Face ή Fulltone '70 σε νορμάλ εντάσεις χωρίς να έχεις ιστορίες με θέματα θορύβου (πες αυτό με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διορθώνεται), ενώ ταυτόχρονα όσο κι αν υπήρχε το χρώμα του fuzz στον ήχο, ο φαζόηχος σε σχέση με τους άλλους overdriven ήχους που χρησιμοποιούσα (overdrive, distortion, και clean boost) είχε μικρότερη παρουσία... σε αυτά τα 2 κομμάτια βρήκα προσωπικά την υγειά μου με το FuzzTool Jr, για αυτό και δεν λυπήθηκα τα πολλά λεφτά που έδωσα για το συγκεκριμένο. Υπάρχει εναλλακτική. Όπου ακούς για κλώνους Fuzz Face δεν είναι κάτι που απέχει μίλια μακριά από οποιοδήποτε διάσημο και ακριβό Fuzz Face... εγώ αν όντως δηλ. είχα θέμα με τα χρήματα και δεν μπορούσα να τσιμπήσω το EJ, θα πήγαινα άνετα στο Jimi Hendrix Fuzz Face (πόσο μάλλον στο Mini, που είναι δελεαστικό κι από άλλες απόψεις).

Πάντως και πάλι ο ενισχυτής είναι το μεγαλύτερο θέμα για να βρεις την υγειά σου με ένα fuzz. Απλά το αναφέρω γιατί εγώ είχα στην κατοχή μου το Eric Johnson Fuzz Face μαζί με το Giggity της Voodoo Lab (καθώς σε ό,τι έχει να κάνει με Eric Johnson ακολουθούσα τον James Santiago - που είναι εξαιρετικός παίχτης παρεπιπτόντως - τυφλά), και με το Mesa LoneStar που κατέχω δεν πέτυχα τα επιθυμητά αποτελεσματα... ενώ με το GuitarSystems Fuzz Tool Jr. που αγόρασα αργότερα και αφού πούλησα τα παραπάνω, μου κάθονται όλα μια χαρά. Σίγουρα πάντως αν ταιριάξει το ίδιο το fuzz του Johnson με το υπόλοιπο rig κάποιου, προφανώς και ενδείκνυται πλήρως για αυτή τη φάση.

Είχα παλιότερα στην κατοχή μου και το Dunlop Eric Johnson Fuzz Face για το οποίο μιλάς, και το Dunlop Jimi Hendrix Fuzz Face, και το Fulltone '70... πρόκειται για πολύ ωραία silicon fuzz πετάλια, με όχι πολύ μεγάλες ηχητικές διαφορές μεταξύ τους. Δυστυχώς τα fuzz ίσως είναι τα δυσκολότερα πετάλια για να πετύχεις καλό αποτέλεσμα, και εξαρτώνται πλήρως από τον ενισχυτή και την κιθάρα σου, οπότε καλό θα είναι γενικά να κρατάς μικρό καλάθι και να είσαι διατεθειμένος για πολλές δοκιμές και αλλαγές. Για αυτό και με τα παραπάνω πολύ ωραία πετάλια πχ εγώ δεν έμεινα ποτέ τελείως ικανοποιημένος και αποφάσισα να τα δώσω. Αν θες πάντως να πας προς Eric Johnson μεριά σε ό,τι έχει να κάνει με το Fuzz ήχο του, η συνταγή είναι συγκεκριμένη... ημιβρώμικο Μαρσαλιάρικο ήχο σαν βάση, πετάλι τύπου Fuzz Face να το ωθεί στα άκρα, αρκετά χαμηλομένο το tone knob της κιθάρας, και ανεβασμένα level στο delay. Κι από κει και πέρα καλή τύχη με τα 2 σημαντικότερα προβλήματα μιας τέτοιας δοκιμής: 1) να έχει παρουσία ο ήχος και να μην είναι πολύ θολό-μουντός, και τελικά μικρός, και 2) να μην γίνεται πανικός σε θέματα θορύβου.

Κρίμα, πολύ κρίμα... http://www.youtube.com/watch?v=T616IYOtbO4

Για μένα για τα δεδομένα του (μιλάμε ίσως για τον ηλεκτρικό κιθαρίστα με τη συνολικά πιο γεμάτη προσωπική δισκογραφία - φουλ από ωραίες καθαρά κιθαριστικές δουλειές), η τελευταία 10ετία του Joe είναι εντελώς αδιάφορη. Τελευταίος ωραίος δίσκος του κατ'εμέ ήταν το Strange Beautiful Music του 2002, μακάρι ο φετινός να σημάνει μια επανεκκίνηση στις προσωπικές του δουλειές. Τώρα για το ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος του, πραγματικά τι να πρωτοδιαλέξεις... Τα Surfing with the Alien, Flying in a Blue Dream, The Extremist, και Crystal Planet είναι όλα απίστευτες δουλειές (και το Engines of Creation επίσης πολύ προσεγμένο και με δυνατές στιγμές)... προσωπικό αγαπημένο το Crystal Planet. hyperpanos αυτό που ξεχώριζε πάντα το Satriani από τη σκηνή των σρεντεράδων ήταν η απλότητα και η μουσικότητά του (όπως και ο ρυθμός του, και το γεγονός ότι όλα τα βασικά τα έχει πολύ καλά). Το θέμα είναι ότι μια 10ετία τώρα επαναλαμβάνεται κατά πολύ, και δεν έχει αφήσει κομμάτια τόσο δυνατά σαν αυτά που έβγαζε στα 90's. Το παίξιμο βέβαια δεν έχει χαλάσει, προς Θεού... απλά οι αλμπουμάρες έχουν εκλείψει.

Θα κάνεις καλή δουλειά με πολλά πετάλια που κυκλοφορούν εκεί έξω (είτε clean boosts, είτε low gain overdrives - όπως και τα τύπου tube screamer που έχουν αναφερθεί -, είτε compressors). Την καλύτερη δυνατή ωστόσο πιθανότατα θα την κάνεις επιλέγοντας κάποιο καλό transparent boost πετάλι, όπως είναι τα Xotic RC Booster, MXR CAE MC-401, Keeley Katana, κλπ κλπ κλπ (η λίστα είναι πολύ μεγάλη, αρκεί να γκουγκλάρεις μόνο λίγο και να αρχίζεις να τα τσεκάρεις ένα ένα). Προσωπική συμβουλή μου είναι να μην λυπηθείς τα χρήματα για ένα τέτοιο πετάλι. Όσο απλή δείχνει η λειτουργία του, άλλο τόσο ουσιώδης είναι. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει να δώσεις 200 και 300 ευρώ για ένα boost απαραίτητα, αλλά αν βρεις κάποιο από όσα αναφέρονται είτε καινούριο είτε μεταχειρισμένο σε τιμές είτε μέχρι τα 80, είτε μέχρι λίγο πιο πάνω (100-120), κάνε την κίνηση, και δεν νομίζω να το μετανιώσεις. Αν τώρα ψάχνεις συμβουλές από προσωπική εμπειρία, εγώ έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς σαν boost πετάλια τα εξής: Xotic RC Booster, Xotic EP Booster, Catalinbread DLS, Keeley Compressor (σαν boost μόνο), και αυτό που χρησιμοποιώ εδώ και κάμποσους μήνες, και από ό,τι βλέπω δεν πρόκειται να αποχωριστώ ποτέ... το Luxury Drive από T. Jauernig Electronics. Ένα μόνο κουμπί, και ο ήχος γεμίζει χωρίς να αλλοιώνεται καθόλου ο χαρακτήρας του ενισχυτή. Προσωπικά το προτιμώ από όλα τα παραπάνω πετάλια (και όλα όσα έχω ακόμα δοκιμάσει περιστασιακά σε μαγαζιά ή σε εξοπλισμό κάποιο φίλου), αλλά έχω να πω εξαιρετικά λόγια και για το Xotic RC Booster (απλά μου φάνηκε ελαφρώς πιο θορυβώδες - συν ότι είναι πιο ακριβό πετάλι, καθώς έχει και eq και gain section). Καινούριο το Luxury Drive έχει γύρω στα 90 ευρώ (http://www.prymaxevintage.com/t-jauernig-electronics-luxury-drive-boost/). Πίστεψέ με τα αξίζει για αυτό που προσφέρει... Υ.Γ: Για την ακρίβεια δεν έχω το Luxury Drive, αλλά το Gristle King από την ίδια εταιρεία (handmade όλα τα πετάλια παρεπιπτόντως), το οποίο είναι ένα διπλό overdrive/boost πετάλι, και του οποίου το boost κομμάτι είναι ακριβώς το ίδιο κύκλωμα με το Luxury Drive που σου ανέφερα. Μάλιστα έχω γράψει κι ένα review εδώ για το συγκεκριμένο πετάλι αν ενδιαφέρεσαι: http://www.prymaxevintage.com/t-jauernig-electronics-gristle-king-overdrive/ Δυστυχώς για να το αποκτήσει κανείς στην Ελλάδα μπορεί μόνο μέσω ιντερνετικής παραγγελίας. Αν θες να δοκιμάσεις προτού αγοράσεις λοιπόν (παρόλο που δεν είναι τόσο ρίσκο η αγορά ενός clean boost πεταλιού), τσέκαρε όλα τα πετάλια που έχουν αναφερθεί (καθώς και άλλα μέσω γκουγκλαρίσματος αν έχεις όρεξη) όπου και όπως μπορείς, και πάρε κατευθείαν αυτό που είναι πιο κοντα στα ηχητικά γούστα σου και στην τσέπη σου.

Κάθε πράγμα καλό είναι να βλέπεται και να κρίνεται υπό τις σωστές συνθήκες... εδώ έγινε ένα αυθόρμητο κάλεσμα μιας τεράστιας μουσικού στο live της προς μία ανερχόμενη μεγάλη τραγουδίστρια, και από κει και πέρα η φάση ήταν free... με τη Hudson να μένει αποσβολωμένη να κοιτάει το ίνδαλμά της και τα τρελά πράγματα που κάνει στην πορεία του ας πούμε τζαμαρίσματος (το οποίο είναι και μάθημα ερμηνείας και φωνητικής έκφρασης από τα λίγα). Σίγουρα αν τραγουδούσαν μαζί κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι ίσως να έβγαινε ένα αποτέλεσμα που να μπορείς να το απολαύσεις περισσότερες φορές από ό,τι αυτό το φλου τζαμάρισμα, το οποίο προσφέρεται ουσιαστικά για μία ακρόαση (εκτός κι αν θέλει κανείς να δοκιμάσει να βγάλει τις νότες που χτυπάνε οι κυρίες), αλλά το να το δεις μια φορά, και αντί να θαυμάσεις τα συγκλονιστικά πράγματα που βγαίνουν από το λαρύγγι και από όλη την έκφραση της κυρίας Ferrell, το μόνο που σου βγαίνει να πεις είναι ότι αυτή η μη προσχεδιασμένη 8λεπτη συνύπαρξη είναι κατά βάση κάτι "κουραστικό", προσωπικά με ξεπερνάει. Πόσο μάλλον τη στιγμή που δεν σε κουράζει η φωνή του Γκίλαν πχ που είναι γιαγιαδίστικη και τείνει προς το κουραστικό για συνεχές άκουσμα είτε στα στούντιο είτε στα λάιβ εδώ και 20 χρόνια (με την οποία καταπιαστήκαμε σε άλλο thread λίγο καιρό πριν). Άλλωστε το βίντεο το πόσταρα σαν παράδειγμα μαθήματος ερμηνείας (κι εδώ μάλιστα είναι μάθημα μεταξύ ενός κολοσσού κι ενός ανερχόμενου "μαθητευόμενου" κολοσσού σε κατάσταση ζωντανής και πλήρους έκθεσης), σε αντιδιαστολή με το αρχικό βίντεο της αγαπητής Celica, που θεωρω υπερβολή να χαρακτηριστεί σαν τέτοιο. Κι εγώ θα την προτιμούσα να αγκυροβολήσει προς κάντρυ μεριά, ή τελοσπάντων να μην κολλήσει στα μαύρα all-time classics, γιατί δεν την πολυπαίρνει. Πάντως είναι πολύ πιο mainstream σε εμφάνιση από την Παπαρίζου (εγώ προτιμώ την μπαμπάτσικη Παπαρίζου και πάλι), και νομίζω θέμα σύγκρισης με τη Shania δεν τίθεται. (από 0:59)

Ωραία και σωστή φωνή (από τις χιλιάδες που υπάρχουν), αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο από κει και πέρα... και αν πάρεις καθαρά το ηχητικό αποτέλεσμα, γνωρίζοντας προηγούμενες εκτελέσεις του συγκεκριμένου κομματιού, λογικά δεν θα σε κρατήσει παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Συμφωνώ ότι η όλη ερμηνεία διακρίνεται από φουλ επαγγελματισμό, και αυτοπεποίθηση (μπράβο στην κοπελιά από αυτή την άποψη), διαφωνώ ότι πρόκειται για "μάθημα ερμηνείας" όπως τιτλοφορείται το θέμα (το στόχο του τον πέτυχε βέβαια - χωρίς αυτή τη φράση πιθανά να μην είχα μπει καν να την τσεκάρω), καθώς μου ακούγεται κάπως βαρύ. Επίσης το "κάποιοι έχουν όλο το πακέτο" του yameth μοιάζει ελαφρώς ανακριβές. Δεν μπορεί να βγει συμπέρασμα για όλο το πακέτο από μια καλή εκτέλεση ενός γνωστού κομματιού. Ο επαγγελματισμός ναι, το όλο το πακέτο περιλαμβάνει όμως και έννοιες όπως δημιουργία, εύρος δυνατοτήτων, επαγγελματικές επιλογές, κλπ. Κι εντάξει, αν αναφερόμαστε αλλού για το όλο το πακέτο, απλά χαριτωμένη και γλυκούλα είναι, δεν μιλάμε και για καμιά θεά (ωστόσο δεν λογοκρίνουμε τον έρωτα... αν αρέσει στο yameth και στον οποιονδήποτε, δεν μας πέφτει λόγος). Υ.Γ: Μπαίνοντας να δω το thread, περίμενα κάτι τέτοιο προσωπικά να πω την αλήθεια (αν και το μάθημα εδώ είναι εξωγήινο είναι αλήθεια)...

Thanks για τις πληροφορίες. Μπορεί στο μέλλον αν υπάρχουν λεφτά για ξόδεμα να τον τσεκάρουμε.

@odis13 Από JB's κάτι ξέρω, απλά ακόμα δεν τον έχω ψάξει ιδιαίτερα στα δικά του... Ωραία φάση τα κομμάτια (για αυτό κι έκανα το θρεντ, να γεμίσει είτε με τραγούδια που πιθανά κάποια να μην ξέρουμε, είτε με βίντεο καλής ποιότητας που δεν έχουμε δει - εγώ πχ όταν πρωτοβρήκα θυμάμαι το πρώτο του Maceo με Wesley και Pee Wee Ellis σε καλή ποιότητα στο YT έπαθα πλάκα).

Και μια Hamer, και μια Strat (και άλλες), και μια φωνάρα, κι ένας πραγματικά μεγάλος και άγριος παίχτης του οργάνου. Από τα μέτρα σύγκρισης σε ό,τι έπαιξε ο κερατάς (και προσωπικά τη φωνή του τη θεωρώ από τις μεγαλύτερες της ροκ άνετα). Πολύ θλίψη για το χαμό του, πραγματικά. Όσο για τη Les Paul, δεν σίγησε μία... σίγησε η Les Paul.

Όντως μοιάζει καλή φάση... και η τιμή που λες είναι αστεία. - Τα chorus και delay τα έχεις ξεχωριστά και τα βάζεις στο effects loop ή πάλι σου έφτιαξε κάποια εφέ ο κατασκευαστής και τα ενσωμάτωσε και αυτά στο κύκλωμα; - Όσο για τα κανάλια του προενισχυτή, από τι γκάμα έχεις να διαλέξεις; Αν βαριέσαι να πεις στείλε κανένα λινκ από την εταιρεία αν υπάρχει τσέκαρα το σάιτ αλλά σε πρώτη φάση είδα μόνο κάποιες φωτογραφίες). - Τέλος, ξέρεις αν προσφέρει κάποια παρόμοια λύση, αλλά να περιλαμβάνει και τελική ενίσχυση;

Ban στον gvour γιατί βγήκε εκτός θέματος με το τελευταίο κομμάτι. :-X Για να το πάω αλλού τώρα, και να μιλήσω λίγο και στα σοβαρά, εγώ το μόνο πράγμα που βαριέμαι (αρκετά ομολογουμένως) στη φανκ δισκογραφία, είναι ότι πολύ μεγάλο μέρος αυτής περιλαμβάνει δίσκους στους οποίους τα μισά κομμάτια είναι τίγκα στην γκρούβα, και τα άλλα μισά είναι light soul μπαλάντες, τις περισσότερες φορές από γλυκανάλατες μέχρι αδιάφορες. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, και ακόμα καλύτερα για μας, αυτές έρχονται και πολύ συχνά από τα μέρη μας. Ιδού τι εστί slow κομμάτι για τους Milo Z... πάλι tight στο Θεό (και οι στίχοι γαμάνε παρεπιπτόντως). Και για να το ξαναπάω αλλού, 2 από τα τελευταία αγαπημένα μου (ειδικά από αυτούς τους τύπους): Standing On Shakey Ground Don't Change Horses (In the Middle of a Stream) Υ.Γ.: odis13 ό,τι καλό ξέρεις από Fred Wesley στείλε το αν δεν σου κάνει κόπο.

Ωραία η Star Wars διασκευή... κι εντάξει ειδικά το συγκεκριμένο λάιβ του Stevie απίθανο. Συνεχίζω με λίγο Nile Rodgers & Bernard Edwards... Chic - Dance, Dance, Dance (Yowsah, Yowsah, Yowsah) Και λίγο Brothers Johnson... The Brothers Johnson performs "Ain't We Funkin' Now" on Soul Train (1978) Κι αυτό δυστυχώς δεν βρίσκεται λάιβ... Στο μπάσο Louis Johnson και πάλι. Michael Jackson - Get On The Floor (HQSound)

Είπα να ανοίξω ένα θέμα να μαζέψουμε ωραία βίντεο (κυρίως από συναυλίες) με θέμα το Funk... είτε σκληροπυρηνικό, είτε mainstream, είτε τίγκα στα πνευστά, είτε με τα σύνθια των 80's, οτιδήποτε. Ο λόγος απλός... όλες οι μουσικές έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και τη μαγεία τους, όμως την καλοπέραση, το διαρκές κούνημα συνοδευόμενο από ένα ακατάσχετο χαμόγελο, και τη γενικότερη ανάταση που σου δίνει ένα καλό funk live, προσωπικά δεν τη συγκρίνω με τίποτα (και όσοι δεν το έχουν ζήσει, απλά κάντε το μόλις πάρετε πρέφα κάποιο καταξιωμένο - και όχι μόνο - όνομα να έρθει από τα μέρη μας). Για το τι απόλαυση είναι μια φανκ μπάντα που γκρουβάρει στο Θεό δε, τα λόγια είναι περιττά... Κάνω την αρχή: Candy Dulfer - My Funk Και ένα μικρό tribute για τους hardcore φανς:

Όλες οι φωνές φθείρονται με το χρόνο, όμως του Γκίλαν η φθορά είναι αναλογικά από τις πιο χτυπητές. Συμφωνώ με τον pericles ότι η χροιά του τραγουδιστή δύσκολα αλλάζει, αλλά υπάρχουν και τύποι σαν τον Γκίλαν που αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα (άλλαξε του ανθρώπου, τι να κάνουμε; ). Γκίλαν τεράστια φωνή της ροκ: Deep Purple - Space Truckin' HD 1973 live in USA 20 χρόνια μετά: Deep Pueple - Space Truckin' HD 1995 (Live in India) Αντίστοιχα, Hughes το 1974: Deep Purple - You Fool No One part1 HD 1974 (Live in California) 30 χρόνια μετά: Νομίζω ότι αυτό που ήθελα να πω έγινε κατανοητό και με το παραπάνω... οπότε ας αφήσουμε "κλασικές παροιμίες" και λοιπές χαριτωμενιές στην άκρη.

@Waterfall-K 1) Στη χροιά κολλάει το χειρότερα. Αν εσύ ακούς ίδια χροιά από τον Γκίλαν των 70's με αυτόν των 80's, των 90's, και του σήμερα, τότε απλά δεν ακούμε το ίδιο. Εμένα μου άρεσε πολύ ο Γκίλαν των 70's, είχε χάρισμα στη φωνή ο άνθρωπος (και δεν αναφέρομαι στο Child In Time που πέταξες από το πουθενα και μου θύμισες συζητήσεις γυμνασίου, γενικό ήταν το χάρισμα... δύναμη, στίγμα, range, απ'όλα). Τώρα η χροιά του είναι πολύ διαφορετική, και δεν φτάνει η όσο καλή και μουσική ερμηνεία που μπορεί να κάνει για να με ικανοποιήσει προσωπικά. Ελπίζω να καλύφθηκες. 2) Για τις καταχρήσεις δεν έχω εμπεριστατωμένη γνώμη, το είπα εντελώς γενικά. Κάποιοι είναι τόσο προικισμένοι από τη φύση που ό,τι και να καπνίσουν η φωνή τους παραμένει ίδια ή ελάχιστα παραλλαγμένη - ή να το πω αλλιώς, καταφέρνουν και κρατάνε τη φωνή τους σε σούπερ επίπεδα -, ενώ άλλοι ακόμα και την αθλητικότερη ζωή να κάνουν έχουν αισθητές επιπτώσεις στο τι βγαίνει από το λαρύγγι τους. Αφορούσε γενικότερα την ανθρώπινη φύση το σχόλιο, και απλά από αυτό που ακούω είναι προφανές ότι ο Gillan, όπως και η πλειονότητα των τραγουδιστών παγκοσμίως, δεν είναι "force of nature" σε αυτό το θέμα (δεν είναι ούτε Tom Jones, ούτε Καζαντζίδης, ούτε Stevie Wonder... αυτό εννοώ). Είναι θνητός. 3) Hughes για μένα γενικά ανώτερος τραγουδιστικά του Gillan (αν μιλήσουμε συγκεκριμένα για τις τελευταίες δεκαετίες δε, η διαφορά είναι μεγάλη - στα καλά τους είναι και οι 2 πολύ σπουδαίοι, αν και πάλι προσωπικά με κερδίζει στα σημεία ερμηνείας ο Hughes μάλλον), αφού ρωτάς... γούστα είναι αυτά όμως. Τώρα συγγνώμη αλλά εγώ δεν έχω χιλιομετρητή λάιβ, και ούτε και με απασχολεί και ιδιαίτερα (κάθε καλλιτέχνης με τις επιλογές του σε αυτά τα θέματα). Σέβομαι τον κάθε μουσικό που παίζει πολύ ζωντανά "for the love of the game" (και επιπροσθέτως για λόγους επιβίωσης ή διατήρησης της καλής ζωής τελοσπάντων), αλλά αν με 20000 χιλιόμετρα λιγότερα ο Ίαν κατάφερνε να κρατήσει λιγότερη ταλαιπωρημένη τη φωνούλα του, προσωπικά θα το προτιμούσα. Αφού ζήτησες ονόματα φωνών που θεωρώ ότι καταφέρνουν, παρά τις όποιες παράπλευρες απώλειες και τα χρόνια που περνούν, να κρατούν το επίπεδο τους στα δικά τους ψηλά στάνταρντς (το περιορίζω σε ροκ και τα περιφερειακά του μόνο, αν και για μένα οι περισσότερες μεγάλες φωνές βρίσκονται προς RnB μεριά), ορίστε μερικά (όπως μου ήρθαν τυχαία στο μυαλό, κι ο καθένας πολύ διαφορετικός με τους άλλους - επίσης με εντελώς διαφορετικές δυνατότητες φωνής ο καθένας): Gary Moore, Freddie Mercury, David Coverdale, Dio, Glenn Hughes, Jorn Lande, Stevie Ray Vaughan, Paul Rodgers, Paul McCartney, Sting, Mark Knopfler, Joe Cocker, Phil Collins κλπ. Γενικά πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάς σαν προσωπικά θιγμένος... αν δεν καλύπτεσαι από όσα λέω στο 1 (δηλ βλέπεις ελάχιστη διαφορά στο σημερινό Γκίλαν από το νεαρό Γκίλαν, και όχι πολύ μεγάλη που βλέπω εγώ), δέξου ότι απλά διαφωνούμε και προχωράμε. Υ.Γ: Εγώ 2 φορές τον έχω δει λάιβ, μία κάπου το 2002 και μία 3-4 χρόνια μετά, και τις 2 ήταν πολύ ωραίος. Απλά και στις 2 δεν άκουσα την ίδια φωνή που άκουγα τη δεκαετία του 70... έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της.

Δεν είπα ότι δεν είναι καλός τραγουδιστής (μην μου βάζεις λόγια μαν), για χροιά μίλησα... ούτε για Child In Time ούτε για τίποτα. Δεν ξέρω αν οι καταχρήσεις φταίνει ή κάτι άλλο, αλλά η φωνή του άλλαξε από τα 80's. Αρχικά δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα, τώρα όμως με το που μπαίνει μέσα στο κομμάτι με κουράζει. Και με συγχωρείς αλλά στα αυτιά μου είναι προς το ξιδιασμένο το κρασί... υπάρχουν άλλες φωνές με τα ίδια χιλιόμετρα εκεί έξω που προσέχουν και κρατάνε το λαρύγγι τους. Ο αγαπητός Ίαν κάπου το έχασε το χάρισμα, και τώρα τραγουδάει πολύ ωραία αλλά με μία ψιλοαδιάφορη φωνή (και για μένα κουραστική αρκετά). Λατρεύω Iommi, αγαπώ Gillan, αλλά δεν μου είπε τίποτα το κομμάτι παρεπιπτόντως.