fusionakis

Τα ευχαριστώ σου στον Ιταλοαμερικάνο κύριο που ξέρει να ροκάρει. Κι εμένα αυτός με επηρέασε και έκανα τη δοκιμή.

Ναι, μια χαρά χωράει, αλλά το αποχωρίστηκα πολύ συνειδητά. Όπως είχα πει και στο παιδί στο οποίο το έδωσα (μέσω νόιζ έγινε το deal), μόνο καλά λόγια έχω να πω για το Japanese Girl wah. Από θέμα ήχου το προτιμούσα και από τα 2 wah που είχα παλιότερα (CAE MC-404 και ένα standard Cry Baby), καθώς δεν είναι ούτε μουντό ούτε σκληρό στις ακραίες θέσεις. Επίσης δεν ξέρω αν είμαι εγώ ανώμαλος σε σχέση με τον πολύ κόσμο, αλλά με βόλευε καλύτερα στην κίνηση η μικρή επιφάνεια επαφής του AMT, παρά οι στάνταρντ διπλάσιες σε μήκος όλων των γνωστών wah. Απλά αφενός δεν είμαι τύπος που παίζει πολύ με wah, αφετέρου ποτέ δεν ήμουν φαν του να κάθομαι σε ένα σημείο και να κάνω το πόδι μου πάνω κάτω, για αυτό το αντικατέστησα με το DOD 440 (είναι επανέκδοση του θρυλικού envelope filter, και έρχεται σε πολύ καλή τιμή), και ευτυχώς μπορώ με τις διαφορετικές δυναμικές στο χτύπημα με το δεξί χέρι να δημιουργώ πιο φυσικά (για τα δικά μου γούστα) ανάλογο wah effect. Δες εδώ τι εννοώ στο 07:15: Πάρα πολύ καλό πετάλι (και εντελώς αθόρυβο), το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους δεν είναι μεγάλοι φαν των wah πεταλιών.

Αντικατάσταση AMT WH-1 με DOD 440 envelope filter. Προσεχώς προσθήκη ενός ZVEX Fat Fuzz Factory, κι ενός εκ των MXR Micro Flanger ή TC Shaker Mini vibrato (αν τυχόν κάποιος δίνει ένα από αυτά τα πετάλια, ας επικοινωνήσει).

Απο αριστερά προς δεξιά (καμία σχέση με τη σειρά σύνδεσης) Πάνω σειρά: Vertex Landau Chorus, Moog MF-Ring, Voodoo Lab Sparkle Drive Mod, TC Electronic Flashback X4 delay, T. Jauernig Gristle King v. 3 boost/overdrive, Fulltone "Gold" Deja 'Vibe Κάτω σειρές: Korg Pitchblack, Visual Sound buffer, Boss FV500H volume, Roland EV5, AMT WH-1 wah, WOBO Proglooper, Big Foot Engineering Octo Puss octave, ZCAT Hold-Delay-Chorus Το μόνο που λείπει είναι ένα ZVex Fat Fuzz Factory (αλλά μου μένει χώρος και για κανένα μικρούλι flanger).

Αν μιλάμε αυστηρά για distortion κύκλωμα, τότε το Maxon SD-9. Αν το ερώτημα τέθηκε με τη γενικευμένη έννοια του πεταλιού που σου βγάζει τον πιο βρώμικό σου ήχο, τότε θα πω το T. Jauernig Gristle King v. 3. Γενικότερα πάντως υπάρχουν άπειρα overdrives και distortions για όλα τα γούστα εκεί έξω, και πολλά από αυτά παράγουν αντίστοιχα καλά αποτελέσματα... Προσωπικά σε ό,τι έχει να κάνει με γκαζοπέταλα, εστιάζω στα εξής σημεία: α) να μην είναι υπερβολικά θορυβώδες β) να έχει λειτουργικό eq section ή tone knob (δηλ. μην είναι στο 1/10 του εύρους των ρυθμίσεων μουντό, και στα 9/10 τζιτζίκι... να υπάρχει μεγάλο και ουσιαστικό εύρος για κάθε αυτί και εξοπλισμό) γ) να παράγει ωραία βρωμιά τόσο με single coil μαγνήτες όσο και με humbuckers (αυτό φυσικά προϋποθέτει και μια κιθάρα με ισορροπία στους ήχους των μαγνητών της) δ) να έχει τέλειο bass response Συνήθως αυτό που συμβαίνει όταν διαλέγεις προσεχτικά ένα φημισμένο overdrive ή distortion, είναι ότι σχεδόν πάντα θα σε ικανοποιήσει σε πρώτη φάση ηχητικά. Πολλές φορές όμως καταλήγεις να το εγκαταλείπεις, λόγω του ότι είτε συνειδητοποιείς ότι προτιμάς να παίζεις με το γκάζι του ενισχυτή σου, είτε γιατί βρίσκεις κάποιο άλλο αντίστοιχο πετάλι που σε καλύπτει κάπως παραπάνω σαν ηχόχρωμα ή feel στο παίξιμο. Όταν εντέλει κάνεις κάποιον κύκλο γκαζοπεταλοδοκιμών και αγορών, νομίζω ότι κάπως αρχίζεις και δίνεις παραπάνω βάση στα 4 σημεία στα οποία αναφέρθηκα πριν (τουλάχιστον αυτό συνέβη με μένα). Από τα γκαζοπέταλα που έχω παίξει μέχρι τώρα στη ζωή μου (Suhr Riot, Radial Tonebone Classic, διάφορα Fulltone, Zendrive, Maxon SD-9, διάφορα Boss, Mesa, Ibanez κλπ κλπ), νομίζω ότι ικανοποιούνταν τις περισσότερες φορές τα α, β, και γ. Ακόμα κι όταν αυτό δεν συνέβαινε με απόλυτη επιτυχία, εάν έβρισκα μια ρύθμιση που θα με ικανοποιούσε πολύ ηχητικά, τότε πιθανότατα κάποια από τα α, β, και γ, να έμοιαζαν ελαφρώς δευτερεύοντα. Εκείνο το σημείο όμως που τελικά ίσως να κάνει και τη μεγαλύτερη διαφορά, σε ό,τι έχει να κάνει με συνολική παρουσία και ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών ήχων που χρησιμοποιούμε, είναι το δ. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, έχω καταλάβει ότι σχετικά λίγα είναι τα gain πετάλια που σου δίνουν full bass response, ώστε όταν μεταβαίνεις από τον καθαρό ή crunchy ήχο σου στον αντίστοιχο high gain σου, αυτός να μην γίνεται έστω και λίγο μικρότερος σε όγκο και παρουσία. Π.χ. μια περίοδο είχα ταυτόχρονα το Hermida Zendrive 2 και το Maxon SD-9. Σαν χροιά, προτιμούσα λίγο παραπάνω το Zendrive 2. Σαν feel, το καθένα είχε τη δική του χάρη. Όμως όσο περνούσε ο καιρός, και έκανα δοκιμές, όπου μετέβαινα συνεχώς από το ένα στο άλλο χωρίς να σταματάω το παίξιμο, ώστε να ακούω το πόση και ποια είναι η διαφορά που βγαίνει προς τα έξω, έβλεπα ότι στην πράξη αυτή δεν ήταν μεγάλη. Αντιθέτως, αυτό που άρχισε να φαίνεται κάπως ξεκάθαρα, είναι ότι το φθηνότερο και ίσως λιγότερο sought after SD-9, είχε σαφώς μεγαλύτερη παρουσία (λόγω full bass response) από το πραγματικά boutique Zendrive 2. Κάπως έτσι το Maxon SD-9 "σκότωσε" το ένα μετά το άλλο τα overdrive και distortion πετάλια που κατά καιρούς αποκτούσα (και κατόπιν πουλούσα σε συνάδελφους νοϊζάδες), μέχρι που του χάλασε το μεγάλο σερί το Gristle King, που είναι απλά ένα τρομερό διπλό πετάλι boost/overdrive με όλα τα κομφόρ, και που είναι το ίδιο δυνατό σε θέμα bass response όπως το SD-9.

Έχεις μήνυμα.

Βάλε το. Αν πάρεις και octave/fuzz, βάλε το 2ο μετά το octave/fuzz. Κατά τα άλλα silicon = πυρίτιο. Σιλικόνες είναι ενώσεις πυριτίου. //νερντίστικο σχόλιο

Πρώτα από όλα θα πω το κλασικό, ότι ο ήχος όλων μας είναι πρώτα στα δάκτυλα και στο ρυθμό (επομένως, με το να ξεπατικώσεις όποιον από αυτούς που αναφέρεις όσο καλύτερα μπορείς, έχεις κάνει την περισσότερη δουλειά - easier said than done βέβαια). Από κει και πέρα, λίγο με μπερδεύει η περιγραφή σου. Κι αυτό γιατί μιλάς για 3 παντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Από τη μία ο χαρακτηριστικός μουντοτσιριχτός ήχος του Stern, από την άλλη η ρέουσα τελειότητα του Holdsworth, και τέλος οι πιο mainstream μοντέρνοι ήχοι των Govan και Hutchings. Χοντρικά: Mike Stern Δεν ανέφερες τι ενισχυτή έχεις... Η βάση του Stern είναι πάντα ένα ολοκάθαρο κανάλι (ενός Fender Twin Reverb π.χ.), με ένα διακριτικό delay. Αυτό δεν μπορεί να στο δώσει καμία ToneLab δυστυχώς, και ούτε και πολλοί ενισχυτές πλην αυτού του τύπου που ανέφερα. Όταν σολάρει πατάει απλά σε ένα Boss distortion και βγαίνει το χαρακτηριστικά ωμό αποτέλεσμα (προσωπικά με κουράζει ο συγκεκριμένος ήχος, αλλά γούστα είναι αυτά). Από κει και πέρα για συγκεκριμένες πινελιές, μπορείς να προσθέσεις ένα chorus στο καθαρό παίξιμο, και ένα δεύτερο delay για intense τελειώματα σόλων. Και πάλι η βάση του ήχου του είναι απόλυτη καθαρότητα, η Tele, και το soft touch του, με τον τρομερό ρυθμό του. Allan Holdsworth Εδώ πέραν του κομματιού του μοναδικού παιξίματος (άπειροι προσπαθούν, ελάχιστοι καταφέρουν να τον κοπιάρουν, κι αυτοί που το καταφέρουν συνήθως είναι κακές κόπιες... ζήτημα να ξεπερνούν παγκόσμια τα δάκτυλα ενός χεριού οι παίχτες που να μπορούν να εντάξουν κομμάτια του παιξίματός του - φρασεολογία, ρυθμός, ή feel στο legato και στο vibrato του - στη δικιά τους ταυτότητα), μιλάμε και για έναν tone guru. Ίσως θα ήταν καλύτερα απλά να μην πολυασχοληθείς με το αντικείμενο, μιας και τα αποτελέσματα συνήθως είναι απογοητευτικά. ;D Τελοσπάντων, εδώ ο βασικός μπούσουλας είναι: στα καθαρά χρειάζεται chorus και delay σε δυνατές δόσεις (ίσως και κομπρέσορας, ή κάποιο clean boost για παρουσία). Στα βρώμικα, χρειάζεται σε πρώτη φάση να βρεις την ποσότητα του gain για να έχεις αβίαστο sustain (ένα clean boost πετάλι και πάλι βοηθάει σε αυτό), κατόπιν αρκετό πειραματισμό με το eq του ενισχυτή (όχι τσίτα τα μπάσα, ελάχιστα πρίμα, αρκετά μεσαία), και πιθανά και με κάποιο έξτρα eq μηχάνημα (ο Holdsworth συνήθιζε παλιότερα να έχει παραμετρικά eq, τα οποία βοηθάνε αρκετά προς αυτή την κατεύθυνση), και τέλος πάλι κάποια delays να δουλεύουν παράλληλα (ο Allan είναι από τους μάγους του delay). Πλέον έχει κυκλοφορήσει και το δικό του boost/overdrive από τα Rockett pedals: το οποίο φαίνεται ωραία all-around λύση για gain πετάλι, και το οποίο θα μπορεί να σου δώσει καλά αποτελέσματα και πάνω από κάποιο καθαρό κανάλι ενισχυτή χωρίς γκάζι. Πολλά πετάλια υπάρχουν βέβαια να μπορούν να σου δώσουν amp-like γκάζια πάνω από καθαρά κανάλια ενισχυτών. Όπως βλέπεις από θέμα εφέ είναι τα ίδια και τα ίδια σε τύπους, το θέμα είναι το πώς τα χρησιμοποιεί ο καθένας, και πώς τα συνδυάζει με τον εκάστοτε ενισχυτή που παίζει και το στυλ του. Συμπερασματικά, για μένα πρώτης σημασίας αγορά είναι ένα καλό ψηφιακό delay (και ακόμα καλύτερα να έχεις και δυο τρία διαθέσιμα presets, για short, long, ή ambient ρυθμίσεις), κι ένα πετάλι να σε καλύπτει φουλ για τις gain ανάγκες σου. Αν λες ότι είσαι καλυμμένος από overdrive, τότε με ένα clean boost ακόμα θα έχεις όλες τις απαραίτητες διαβαθμίσεις gain που πιθανά να χρειαστείς από τη μία, και θα σου δίνει περισσότερο body και στον καθαρό σου ήχο, κομπρεσάροντάς τον ταυτόχρονα (επομένως και καμία ανάγκη για compressor). Στα καθαρά τώρα, συνήθως όλοι αυτοί οι παίχτες το θέλουν και το chorus τους. Αυτά τα 3 πετάλια θα έπαιρνα οπωσδήποτε στη θέση σου (αν θες συγκεκριμένες προτάσεις, ευχαρίστως)... ... όλα τα υπόλοιπα (compressor, filter, eq, distortion, pitch shifter, phaser, reverb) είτε δεν χρειάζονται καθόλου, είτε είναι προαιρετικά κατ'εμέ. Αν τώρα έχεις παραπάνω χρήμα για ξόδεμα και χώρο στο board, και ψάχνεσαι για παραπάνω λειτουργικότητα, στη θέση σου θα έπαιρνα και ένα volume pedal, για συνολικό έλεγχο της έντασης, για να κουρδίζω ήσυχα, και για να κάνω τα volume swells με τα delay που κάνει ο Holdsworth (προσεγγιστικά τουλάχιστον), και ένα expression pedal για το delay (υποθέτοντας ότι το delay θα υποστηρίζει τέτοια λειτουργία), ώστε να μεταβαίνεις μεταξύ ακραίων ρυθμίσεων που εσύ καθορίζεις, και να έχεις έτσι παραπάνω real time ευελιξία... Αν τέλος θες κανένα πιο συγκεκριμένο εφέ από αυτά που χρησιμοποιούν οι 2 σύγχρονοι βιρτουόζοι που ανέφερες, πάρ'το κι αυτό για να κάνεις το κέφι σου (π.χ. το auto wah της Guyatone που παίζει ο Govan, ή τα harmonizer της Boss που παίζει ο Hutchings). Ενδεικτική σειρά των βασικών εφέ που σου ανέφερα: Κιθάρα --> wah --> overdrive --> boost --> volume pedal --> chorus --> delay --> amp Αν έχει effects loop ο ενισχυτής σου: Κιθάρα --> wah --> overdrive --> boost --> volume pedal --> chorus --> amp, και στο effects loop του ενισχυτή το delay Το κουρδιστήρι συνδεδεμένο με το volume, και το expression με το delay. Επίσης, ανάλογα τα ζητούμενα του καθενός, μπορεί π.χ. κάποιος να προτιμάει πρώτα το boost αντί του overdrive (για παραπάνω gain, σε αντιδιαστολή με την παραπάνω ένταση-όγκο που παίρνεις αν το βάλεις όπως το έβαλα παραπάνω), ή το wah μετά τα gain pedals, ή το chorus στο effects loop του ενισχυτή (αν χρησιμοποιείς γκάζια από τον ενισχυτή, και θες πού και πού να παίξεις και το chorus με γκάζια), ή το volume οπουδήποτε αλλού ταιριάζει καλύτερα ανάλογα με το impedance κλπ... πειραματίζεσαι και αποφασίζεις βασικά. Επίσης πολύ χρήσιμο είναι να έχεις κανένα programmable looper ώστε με ένα πάτημα να μεταβαίνεις σε όποιον ήχο θες, αλλά εκεί μιλάμε για αρκετά λεφτά, και για μεγάλο pedalboard. Αυτά. Πάνω κάτω γενικά πράγματα σου είπα, που όμως βρίσκουν εφαρμογή και για το στυλ που σε ενδιαφέρει. edit: Τώρα είδα ότι έχεις ήδη volume.

Το θέμα fuzz στο effects loop ενισχυτή δεν υφίσταται, παρά μόνο σαν πείραμα για να έχεις να λες ότι το έκανες (αν βαριέσαι μην το κάνεις καν, δεν το χρησιμοποιεί κανείς με αυτό τον τρόπο). Πολλές φορές ισχύουν τα θέματα με buffers που ανέφερε ο sfaku, για αυτό και κάποιου τέτοιου τύπου fuzz (π.χ. fuzz face) μπαίνει αναγκαστικά πριν από όλα τα buffered πετάλια. Όταν τώρα δεν έχεις buffered πετάλια στο σήμα σου, το σκέφτεσαι σαν ένα άλλο overdrive χοντρικά. Και πάλι δηλ. μπαίνει κάπου στην αρχή της αλυσίδας των εφέ, χωρίς να είναι δεσμευτικό να είναι πρώτο. Όπως και να'χει το πράγμα, τα fuzzes είναι πετάλια που δύσκολα συνεργάζονται με άλλα gain πετάλια καλά... άρα και η θέση τους στην αλυσίδα των εφέ, πέρα του βασικού μπούσουλα (δηλ. ότι θα μπει προφανώς πριν από modulation, delay, και reverb πετάλια), δεν χρειάζεται να σε απασχολεί. Το εφέ που αρκετές φορές ταιριάζει να παίζει μαζί με κάποιο fuzz, όντας πριν από αυτό στη σειρά, είναι το octave/fuzz, ή octavia (όπως το έκανε ο Hendrix δηλαδή). Αυτά για τη θέση του στο pedalboard πάνω κάτω. Από προσωπική πείρα πάντως, το fuzz είναι από τα πιο απαιτητικά εφέ για να δουλέψει σε ένα setup... Γιατί το λέω αυτό; Τελικά για το χρηματικό του πράγματος. Και εξηγώ: Ακούς ένα fuzz κάπου, λες, "μ'αρέσει, θα το πάρω"... το παίρνεις, με το που το βάζεις στο setup σου εμφανίζεται τρομερό hiss που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς. Το πουλάς... βλέπεις ένα άλλο φαζοπέταλο που σε ιντριγκάρει, το παίρνεις, όλα καλά από θορύβους, βρίσκεις και τη ρύθμιση που λες "γαμώ ακούγεται"... λίγο καιρό μετά, συνειδητοποιείς ότι όταν είσαι με το στάνταρντ overdrive ή distortion σου, ή με τον καθαρό σου ήχο, και κάνεις τη μετάβαση στο fuzz, ο ήχος σου γίνεται μικρότερος σε παρουσία... έτσι κάπως πάει κι αυτό. Κάπου εκεί λες "μάλλον το fuzz δεν είναι για μένα". 1 χρόνο μετά, βλέπεις ένα καινούριο fuzz στην αγορά που γουστάρεις, το οποίο κάνει πολλά λεφτά, αλλά υπόσχεται όλα αυτά στα οποία σε απογοήτευσαν τα προηγούμενα. Στην καλή περίπτωση το παίρνεις και όντως κάνεις τη δουλειά που περιμένεις. Στη χειρότερη ανακαλύπτεις ότι: - είτε εντέλει κάνει πολλά λεφτά για λάθος λόγο (π.χ. λόγω βαρέος ονόματος) - είτε δεν είσαι τύπος που να μπορείς να κάνεις το fuzz να ακουστεί όσο ωραία νόμιζες ότι μπορούσες με το παίξιμό σου - είτε ότι η κιθάρα με τους μαγνήτες της, και ο ενισχυτής σου, δεν κολλησαν ούτε και με αυτό το fuzz, και πρέπει να συνεχίσεις το ψάξιμο Όλα τα παραπάνω όπως κατάλαβες βασίζονται σε προσωπική εμπειρία... το μόνο λοιπόν που μπορώ φιλικά να σε συμβουλεύσω (σαν παθών, όχι σαν ειδήμων) από τη μεριά μου, είναι ότι εφόσον δεν μπορείς να βρεις 10 διαφορετικά fuzz πετάλια σε καταστήματα ή από φίλους κιθαρίστες να δοκιμάσεις και να ακούσεις με το δικό σου αυτί (και ειδικά στο setup σου, αυτό είναι το παν), μην τσιγκουνευτείς τα χρήματα για ένα τέτοιο εφέ. Κάνε αναλυτικό ψάξιμο, και πάρε αυτό που θα νομίζεις ότι θα σε καλύπτει απόλυτα, χωρίς να δεσμευτείς από το τελικό κόστος του. Στην τελική αν δεν έχεις ένα ικανοποιητικό ποσό για αυτό που σου γυάλισε, άσ'το για λίγο αργότερα, διότι κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό λίγο καιρό μετά θα το πουλάς (βέβαια και αυτή η διαδικασία έχει τη μαγεία της.. κάτι μαθαίνεις κι από κει, χαχα). Υ.Γ.: Η εμπειρία μου συγκεκριμένα αφορούσε αυτά τα παρακάτω πετάλια, που για ά ή ΄β λόγο εντέλει έμειναν λίγο ή περισσότερο καιρό στην κατοχή μου και μετά τα αποχωρίστηκα: 1) Dunlop Jimi Hendrix Fuzz Face, 2) Fulltone '70, 3) Dunlop Eric Johnson Fuzz Face, 4) T. Jauernig F-Bomb (αυτό ακόμα το πουλάω παρεπιπτόντως), 5) GuitarSystems FuzzTool Jr. Από αυτά, το πιο ακριβό (FuzzTool Jr.) αποδείχθηκε ότι ήταν και το εμφανώς κορυφαίο ανάμεσά τους. Για μένα το τέλειο κλασικό fuzz... τέλεια κατασκευή, πολύ μεγάλος όγκος στον ήχο, τέλειο bass response, και καθάριζε σούπερ με το volume control της κιθάρας (το έδωσα παρόλα αυτά, λόγω του ότι αποφάσισα ότι δεν θέλω πια ένα κλασικό fuzz στο pedalboard, αλλά ένα ZVex Fat Fuzz Factory, για να κάνω παιχνίδια με το oscillation - είμαι ιδιότροπο αγόρι). Τα 2 Dunlop Fuzz Faces σούπερ για τα γούστα μου, αλλά με το πρόβλημα με τη μικρότερη παρουσία... το Fulltone '70 έλυνε αυτό το θέμα με το Mids control, αλλά ποτέ μου δεν με ενθουσίασε. Παρόμοια φάση και το F-Bomb, σούπερ παρουσία, αλλά παραήταν αλήτικο για τα γούστα μου. Υ.Γ. 2: Αυτή την άποψη περί fuzz, ότι είναι καλύτερο να ξεχνάμε όσο γίνεται το κομμάτι χρήματα για ένα τέτοιο τύπου εφέ, ισχύει κατ'εμέ και για τα univibe τύπου εφέ, καθώς υπάρχει διαφορά μέρα με τη νύχτα ενός από τα γνωστά ακριβά πετάλια της αγοράς, από μια οικονομική λύση που θυμίζει phaser... για όλους τους υπόλοιπους τύπους εφέ, πολλές φορές το hype ενός ακριβού πεταλιού δεν αντιστοιχεί στη διαφορά τιμής που μπορεί να έχει με ένα φτηνό αλλά value for money μηχάνημα.

2 αδύνατο... :) Έχω έτοιμη λίστα με 30 κομμάτια, αλλά ας μην το χοντρύνω. Το Billie Jean είναι από τα πρώτα, όπως και το Smooth Criminal (γενικότερα αυτός ο άνθρωπος το'χει τερματίσει), και δεν μιλάμε πουθενά για τακτοποίηση οικονομικών εκκρεμοτήτων. Ορίστε μερικά χαρακτηριστικά από διαφορετικά στυλ: http://www.youtube.com/watch?v=PppUJ_JGq2U http://www.youtube.com/watch?v=hSdUbrha98g Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τα 2 τελευταία είναι αγαπημένες μου εκτελέσεις, όχι εκτελέσεις των ίδιων των συνθετών.

Από τους υπερπαίχτες του οργάνου, πρότυπο για χιλιάδες κιθαρίστες, και απλά τεράστιος μουσικός. Επίσης πολύ ωραίος και ευχάριστος άνθρωπος, χαίρεσαι που υπάρχουν τέτοιοι τύποι. https://www.youtube.com/watch?v=Nfdae4fDeaU

Δεν αντιλέγω, αλλά το έχει καταλάβει το παιδί; Θέλει να το κάνει αυτό το modification στην κιθάρα του; Γιατί αν δεν είναι midi παίχτης και θέλει απλά ατμοσφαιρικά εφέ, ένα πολυεφέ με καλής ποιότητας choruses, delays και reverbs είναι ό,τι πρέπει για αυτό το σκοπό.

Για να χρησιμοποιήσεις αυτό το συνθεσάιζερ-πεταλιέρα, και οποιοδήποτε άλλο παρεμφερές προϊόν της Roland, χρειάζεται να έχεις εγκατεστημένο midi μαγνήτη στην κιθάρα σου... Δες εδώ: http://www.roland.com/products/en/IT/GR-55_IT/ Από την περιγραφή σου δεν κατάλαβα ότι εχεις κάτι τέτοιο, για αυτό το επισημαίνω.

Δίνω ένα πετάλι που έχει ό,τι περιγράφεις στο έπακρο, χωρίς να είναι muff τύπου πετάλι, για αυτό θεώρησα ότι ίσως θα ήταν καλό να το αναφέρω. Είναι κατά πάσα πιθανότητα ωραιότερο από οποιοδήποτε από τα πετάλια που περιγράφεις ηχητικά (λιγότερο σκληρό, με απίστευτο bass response, παρουσία - όχι mid scoop -, και απίστευτη ευελιξία με το volume knob της κιθάρας - βάζει ό,τι fuzz face έχω παίξει ποτέ κάτω για πλάκα, και ανάλογα τις ρυθμίσεις μπορείς να παράγεις ήχο είτε προς distortion είτε προς fuzz μεριά). Δες εδώ την περιγραφή για να καταλάβεις λίγο για την κατασκευή του, και άκου αν θες και το βίντεο του Sam Vilo στη σελίδα (έχει πολλά ακόμα στο Youtube): http://www.guitarsystems.nl/fuzztool-junior/4579437206 Είναι ακριβό πετάλι, καθώς έχει απίστευτη κατασκευή, είναι εντελώς αθόρυβο, και είναι και πολύ όμορφο από εμφάνιση. Θα μου πεις αφού το παινεύω τόσο γιατί το έχω προς πώληση; Γιατί βλέπω ότι παίζω πολύ λίγο με κλασικούς fuzz ήχους, και μου έχει καρφωθεί η ιδέα να πάω στα Fuzz Factory της ZVex για να έχω και το oscillation, έτσι ώστε στο λίγο που θα χρησιμοποιώ fuzz το αποτέλεσμα να είναι πιο extreme. Παρόλα αυτά άνετα το κρατάω και για μένα αν κάποιος δεν ενδιαφερθεί, απλά είπα να στο επισημάνω σαν πρόταση αν ενδιαφέρεσαι σοβαρά για ένα πραγματικό boutique fuzz. Ιδού και το λινκ της αγγελίας: http://smart.noiz.gr/details.php?id=180849

Όχι απαραίτητα... εξαρτάται από το με πόσα γκάζια παίζεις όταν το χρησιμοποιείς, καθώς και πόσο ακραίες είναι οι ρυθμίσεις του Decimator (όσο πιο ακραίες, τόσο κάτι αφαιρείς από ό,τι προϋπάρχει στην αλυσίδα των εφέ, με αυτή την έννοια στο πρότεινα). Όπως και να'χει, κάνε ό,τι σου λένε τα αυτιά σου. Εάν παίζοντας με το Harmony Man σου ακούγονται όλα όπως θες, μην μπεις καν στη διαδικασία να δοκιμάσεις αυτό που σου είπα. Κάν'το για πάρτη σου όποτε έχεις όρεξη μόνο για να σου λυθεί η απορία που λέει ο λόγος. Προσωπικά μ'αρέσει να εξετάζω όλα τα ενδεχόμενα προτού καταλήξω, και όταν παλιότερα έπαιζα με noise gates όπως το Decimator έκανα αντίστοιχες δοκιμές.

Καμία δοκιμή δεν έβλαψε ποτέ. Όταν κάτι δεν σου κάθεται καλά, απλά μην κάνεις 2 και 3 μαζεμένες αλλαγές στη σειρά, αλλά 1 ανά φορά. Κάπως έτσι θα οδηγηθείς στη σειρά που εντέλει σε καλύπτει για το παίξιμο και τον εξοπλισμό σου. Οι προηγούμενες προτάσεις που έχουν γίνει είναι ενδεδειγμένες και εκ των πραγμάτων πολύ λογικές. Προσωπικά θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις το Harmony Man ίσως και μετά το Decimator, δηλ. προς το τέλος η σειρά να είναι Decimator --> Harmony Man --> chorus --> delay, για να δεις μήπως το noise gate σου αφαιρεί κάτι από αυτό που θέλεις να ακούσεις από το Harmony Man. Επίσης, έχω το ίδιο wah με σένα και το έχω και αυτό μετά τα drive και boost πετάλια... αν έχεις όρεξη δοκίμαστε κι αυτό να δεις πώς σου κάθεται.

Το έχω και γω το WH-1. Στο παρελθόν είχα ένα κλασικό Cry Baby και ένα CAE MC-404, και ακόμα κι από το 2o που είναι much sought after δεν βρίσκω να υστερεί πουθενά σε ήχο. Και οι 3 επιλογές συχνοτήτων κάνουν δουλειά για οποιοδήποτε setup και γούστα (τα videos στο net λένε την αλήθεια). Η μηχανική του είναι σαν κάθε wah, και δεν χρειάζεσαι πάνω από 5 λεπτά να συνηθίσει το πόδι σου να κάνει την ίδια κίνηση, καθώς μια χαρά "μαγκώνει" πάνω του στο ανεβοκατέβασμα. Για να πω την αλήθεια, εμένα με βολεύει περισσότερο το γεγονός ότι δεν ακουμπάει ολόκληρο το πόδι σε κάποια επιφάνεια, καθώς αυτό το συνεχόμενο πάνω κάτω γίνεται πιο εύκολα (ίσως αυτό βέβαια να είναι δικιά μου παραξενιά). Γενικώς προσωπικά μου φαίνεται αψεγάδιαστο... και ειδικά για κάποιον που δεν ψάχνει ψύλλους στα άχυρα και δεν είναι ο τρελός wah user, είναι τρομερή λύση να μην σου πιάνει τόσο πολύ χώρο στο board.

Χορδές: D'Addario 11άρες, το Blues-Jazz-Rock σετ. Πένες: Dunlop Jazz III, τις μεγάλες τις κόκκινες (αν και θέλω να ξαναδοκιμάσω Fender Medium). Άλλαγμα χορδών ανάλογα τις ώρες παιξίματος, την έκθεση σε κοινό, και την τεμπελιά. :)

Είμαι λίγο εκτός θέματος, αλλά δεν ήθελα να ανοίξω ξεχωριστώ thread. Μένω Ηράκλειο Κρήτης, και χρόνια τώρα πουλάω πολλά πράγματα μέσω του νόιζ (κάπου 5πλάσιες από τις 10 που φαίνονται στο feedback), χωρίς να είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα. Έχω κάνει και κάποιες αγορές, και μια δυο φορές και ανταλλαγή... οι μια δυο αυτές φορές έτυχε να είναι σε φάση που θα ανέβαινα Αθήνα, κι έτσι βόλεψε. Άλλες φορές, εάν πρόκειται για κάτι για το οποίο μπορώ να είμαι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό σίγουρος για την κατάστασή του και για το ότι το θέλω, μπορώ να προβώ και σε κάποια ανταλλαγή χρησιμοποιώντας κάποιο άτομο εμπιστοσύνης που μένει Αθήνα στη θέση μου. Τι γίνεται όμως με ανταλλαγές όπου το άλλο άτομο βρίσκεται σε πολή που δεν έχεις κάποιο δικό σου άτομο; Ή που και να έχεις, είναι τέτοια η φύση της ανταλλαγής που να μην μπορείς να το αφήσεις πάνω του (π.χ. ανταλλαγή κιθάρας με κιθάρα); Έχετε κάποιο συγκεκριμένο μπούσουλα με τον οποίο να κάνετε ανταλλαγές από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη; Το λέω γιατί αρκετές φορές π.χ. βλέπω πράγματα από Θεσσαλονίκη που θα ενδιαφερόμουν να ανταλλάξω, αλλά σκέφτομαι πως για να γίνει είναι μεγάλη ιστορία (αποστολή πραγμάτων και των 2 στην Αθήνα για να δοκιμαστούν αμφότερα κλπ κλπ). Όποιος έχει εμπειρία από τετοιες ανταλλαγές, ας τη μοιραστεί αν θέλει.

Ακόμα και στις πιο αδιάφορες φάσεις του, πάντα ήταν χαρισματικός live performer. Εδώ είναι αλήθεια ότι είναι η καλύτερη φάση που τον έχω δει καιρό τώρα (αν και να πω την αλήθεια φοβήθηκα στην αρχή με την ακουστική :)), έδωσε πόνο. Επίσης χωρίς να το έχω ακούσει ακόμα με προσοχή, το τελευταίο του άλμπουμ μοιάζει επιστροφή στις καλές δουλειές. Προσωπικά από το Strange Beautiful Music και μετά δεν μου άρεσε τίποτα από ό,τι είχε κάνει, ενώ αντιθέτως ό,τι είχε κάνει πριν από αυτό ήταν από καλό μέχρι αριστούργημα (προσωπικό αγαπημένο παραμένει μάλλον το Crystal Planet, αλλά πραγματικά δύσκολη - και αχρείαστη - η επιλογή).

Είχα τα Fulltone Ultimate Octave και Octafuzz, και έχω ακόμα στην κατοχή μου το Octavio (βρίσκεται προς πώληση στις αγγελίες) και το Angry Fuzz της Visual Sound. - Fulltone Ultimate Octave: Το πρώτο που πήρα, επηρεασμένος από το live στο San Francisco του Satriani και πώς το χρησιμοποιούσε. Είναι πιο γκαζάτο από τα υπόλοιπα, και πιο μοντέρνο στη χροιά (στην πορεία αποφάσισα ότι ήθελα να πάω προς πιο κλασικά της κατηγορίας, για αυτό και κάποια στιγμή το αποχωρίστηκα). Και πάλι μπορεί να βγάλει το Χεντριξικό χαρακτήρα όμως. - Fulltone Octafuzz: Παρόλο που το χρησιμοποιεί μάλλον ο περισσότερος κόσμος, ήταν αυτό που μου άρεσε λιγότερο. Δεν μου έβγαζε τον όγκο που ήθελα, και νομίζω είχε και την περισσότερη φασαρία. - Dunlop Jimi Hendrix Octavio: Κλασικό, και κάνει ακριβώς αυτό που θες. Από τα λίγα πετάλια που βγάζει το octave effect σε όλο του το μεγαλείο με το fuzz control εντελώς off, πράγμα το οποίο είναι και κλειδί για ένα καλό octave fuzz για τους περισσότερους (τουλάχιστον για μένα), γιατί κατά βάση το εφέ προστίθεται είτε στο drive κανάλι του ενισχυτή σου, είτε σε κάποιο overdrive, fuzz, είτε και σε όλα τα προηγούμενα σε πιο over the top φάσεις. - Visual Sound Angry Fuzz: Αποφάσισα να κρατήσω αυτό εντέλει στο pedalboard, για τον απλό λόγο ότι κάνει αυτά που κάνει και το Octavio (έχεις το octave effect χωρίς να χρειάζεται να το βρωμίσεις περαιτέρω ανεβάζοντας το fuzz control), είναι ακόμα πιο versatile (μου θύμισε και λίγο Ultimate Octave), και έχει και την ευκολία ότι μπορεί να τροφοδοτείται από standard 9v αντάπτορα όπως το 1-Spot. Γενικά πάντως, αν έχεις έναν καλό ήχο βάση, τα περισσότερα από τα πετάλια της αγοράς μπορούν να σου βγάλουν το αποτέλεσμα που θες.

Wraios 8anatos ypo mia ennoia, alla anapantexos, gia ayto kai sou ka8etai varys... Krima gia thn oikogeneia tou, kai gia olous emas pou den kataferame na to doume pote zwntana. Milame gia asyllhpto mege8os mousikou kai organopaixth. P.S.: Sorry gia ta greeklish (logw Ubuntu)... Den 8a epanalhf8ei.

Ωραία φάση, παιχταράδες, και μια καλή ευκαιρία να μαθαίνουμε και τι συμβαίνει εκεί στα βόρεια.

strat, κάποιοι το wah το βάζουν πρώτο στη σειρά, κάποιοι άλλοι το προτιμούν μετά τα γκαζοπέταλα. Δοκίμασε και τα 2 και ό,τι σου πάει καλύτερα. Αν δεν σου αρέσει κανένα, τότε μάλλον δεν σου αρέσει το wah σου, ή δεν ταιριάζουν τα γκαζοπέταλά σου με το wah σου για αυτό που θες. Γενικά τώρα, μιας που ζήτησε συμβουλές ο nickzero, ένας καλός μπούσουλας είναι η σειρά που γράφει στο άρθρο ο Robert Keeley (με τις όποιες παραλλαγές). Ιδού: http://www.sixstringsoul.com/how-to-arrange-effects-pedals/

Cool. Οικονομικός και θα κάνεις τη δουλειά σου... βέβαια εγώ στη θέση σου θα κοίταζα το Nova Modulator σαν πρώτη επιλογή, και το Behringer UT300 + MXR Phase 90 Script with LED σαν 2η. Αυτά... Σου έβαλα ό,τι διαόλια μπόρεσα και τώρα την κάνω. Καλή κατάληξη!