fusionakis

Θρυλικό βίντεο... πριν το πρωτοτσεκάρω σε νεαρή ηλικία ήμουν ήδη οπαδός Weckl, με το βίντεο αυτό τρόμαξα με Vinnie, και στην πορεία έγινε λάτρης του Θεού Gadd. Σχετικά με τον τελευταίο πάντως, μου κάνει λίγο εντύπωση που είμαστε 5 σελίδες μέσα στο νήμα και δεν έχει κάνει κανείς αναφορά για τον ήχο που έχει στα τύμπανα ο άνθρωπος. Μαζί με τον Bonzo, οι δύο αγαπημένοι μου ηχητικά drummers όλων των εποχών. Και ειδικά το να ακούς την ηχάρα του Gadd δίπλα στην ηχάρα του Eddie Gomez στο μπάσο στα άλμπουμς-αριστουργήματα του Corea από τα '70s, μιλάμε για ασύγκριτη ευχαρίστηση. Αδιανόητη συνύπαρξη και groove. Και αφού έγινε η αρχή με λίστες, ας βάλω και τη δικιά μου 50άδα (χωρίς σειρά οι επιλογές): 1) Jack DeJohnette 2) Steve Gadd 3) John Bonham 4) Gary Novak 5) Billy Cobham 6) Tony Williams 7) Kirk Covington 8) Dennis Chambers 9) Nate Smith 10) Jeff Porcaro 11) Vinnie Colaiuta 12) Dave Weckl 13) Neil Peart 14) David Garibaldi 15) Stewart Copeland 16) Mike Clark 17) Steve Jordan 18) Art Blakey 19) John "Jabo" Starks 20) Elvin Jones 21) Manu Katche 22) Steve Smith 23) Mike Portnoy 24) Philly Joe Jones 25) Joseph "Zigaboo" Modeliste 26) Keith Carlock 27) Max Roach 28) Buddy Rich 29) Buddy Miles 30) Bernard Purdie 31) Brad Wilk 32) Ginger Baker 33) Bill Bruford 34) Narada Michael Walden 35) Alex Van Halen 36) Horacio "El Negro" Hernandez 37) Terry Bozzio 38) Roy Haynes 39) Ian Paice 40) Omar Hakim 41) James Gadson 42) Chad Smith 43) Cozy Powell 44) Mitch Mitchell 45) Virgil Donati 46) Al Jackson Jr. 47) Clyde Stubblefield 48) Gary Husband 49) Lenny White 50) Trilok Gurtu (εκτός αν προτιμάτε να μπει σε άλλη κατηγορία)

Μια χαρά επιλογή φαίνεται. Από κει και πέρα, αν θέλεις κάτι πάμφθηνο που λογικά θα κάνει μια χαρά τη δουλειά που περιγράφεις, υπάρχει και το Wailer Wah της Electro-Harmonix που δίνω κι εγώ προσωπικά στις αγγελίες. Υ.Γ.: Το JAM είναι ακριβό αλλά είναι ό,τι καλύτερο εκεί έξω. Απίστευτο clarity, ευελιξία και ομορφιά.

Τον έχω το μαγνήτη και είναι μαγνητάρα. Αλλά όντως το ματσάρισμα είναι σημαντικό, οπότε μάλλον καλύτερα να έπαιρνες ολόκληρο σετ ή τουλάχιστον να τον μάτσαρες με κάποιον άλλον τύπου Alnico 5 middle. Γενικά εγώ με κεραμικούς δεν τη βρίσκω, αλλά γούστα είναι αυτά.. θέλω να πω, ακόμα και για μεγαλύτερο output για hard rock παιξίματα που αναφέρεις, πάλι σε Alnico 5 θα πήγαινα.

Είμαι πλήρης από κάθε άποψη, οπότε μόνο κανένα TC Ditto + looper θα έπαιρνα για το fun του πράγματος όταν μου έβγαινε. Αν πάντως κάποιος με το ζόρι με πίεζε να μου πάρει κάτι μπουτίκ για δώρο, για ένα Cornerstone Gladio SC δεν θα έλεγα όχι.

Ο καθένας μας θα σου αραδιάσει κάποια από τα βιώματα και τη γνώμη του, χωρίς όμως να σε ξέρει προσωπικά ούτε εσένα ούτε και το παίξιμό σου. Οπότε για να απαντήσεις για το στυλ μπράτσο που σου αρέσει, το καλύτερο θα ήταν να ψάξεις να δοκιμάσεις κάποια όργανα της κατηγορίας τιμής που ανέφερες, είτε που βρίσκονται στην κατοχή γνωστών σου, είτε σε καταστήματα που μπορείς να επισκεφτείς. Υπάρχουν πολλές επιλογές από εταιρείες εκεί έξω για αυτό που περιγράφεις (ήδη αναφέρθηκαν κάποιες), αλλά εφόσον η αρχική σου επιθυμία ήταν μία Strat, και το budget σου είναι μέχρι 700-1000, πήγαινε στο the real thing θα σου έλεγα... μία Fender δηλ., είτε καινούρια είτε μεταχειρισμένη, που θα σου αρέσει εμφανισιακά και θα σε καλύπτει σε κάποια βασικά χαρακτηριστικά (radius, βάρος, αίσθηση στο neck και στην ταστιέρα, ποιότητα bridge κλπ). Τέλος, σε αυτό που είπες ότι δεν παίζεις με neck μαγνήτη, οπότε μήπως να έβγαζες τον μονό bridge στη θέση του... όσο κι αν είμαι άνθρωπος που πιστεύει ότι όλες οι μόντες επιτρέπονται εφόσον λειτουργούν για τον παίχτη που τις κάνει, η ταπεινή μου άποψη είναι ότι θα πρόκειται για έγκλημα να έκανες κάτι τέτοιο. Ακόμα κι αν σε αυτή τη φάση της ζωής σου δεν σε ελκύει ο ήχος του neck single coil μιας Strat, σίγουρα θα έρθει η ώρα που θα τον εκτιμήσεις, μην πω θα τον λατρέψεις (δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο neck single coil είναι η βασική αιτία αγάπης εκατομμυρίων ανθρώπων προς τις Stratocasters). Υ.Γ.: Ξεκίνα με μία Strat για αρχή, εφόσον αυτή σου γυάλισε πρώτη, και όταν σε λίγο καιρό θα έχεις τους πρώτους προβληματισμούς, συμπληρώνεις και με μία Tele. Έτσι κι αλλιώς, όποιος μπαίνει στο χορό καταλαβαίνει γρήγορα ότι και οι δύο χρειάζονται, καθώς μιλάμε για σχέδια - θρησκείες αμφότερα.

Επειδή σαν αρρωστάκι κι εγώ, τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη ερώτηση υπάρχει στο κεφάλι μου διαρκώς, θα αναπτύξω όλη τη συλλογιστική μου γύρω από την τρέχουσα κατάσταση (σε φάση να τα ακούω κι εγώ περισσότερο). Έχω μία PRS SE DGT, που είναι ένα όργανο με μεγάλο εύρος, vintage χροιά και χαρακτήρα πάρα πολύ κοντά σε αυτό που θα έφτιαχνα σαν signature κιθάρα για πάρτη μου σε κάποιον κατασκευαστή (μάλλον τα γούστα μου μοιάζουν με του Grissom). Μία Shergold Provocateur, που είναι η πιο άρτια-ιδιαίτερη κιθάρα κατασκευαστικά που έχω παίξει ποτέ, υβρίδιο Les Paul με Tele, ό,τι πρέπει για να ροκάρει κανείς αβασάνιστα μέχρι τελικής πτώσης. Μία Fender Player Stratocaster, στην οποία έκανα όλες τις αναβαθμίσεις που ήθελα και την έχω φέρει στα μέτρα μου από άποψη εκφραστικότητας, ήχου και εμφάνισης. Και μία FGN Iliad Standard, η οποία είναι μία κλασική Telecaster σε looks και ήχο, με λίγο πιο μοντέρνα χαρακτηριστικά για παικτική άνεση. Τις 3 από τις 4 κιθάρες τις θεωρώ τέλειες από άποψη κοψιάς/σχεδίου, προσωπικότητας, ήχου και άνεσης στο παίξιμο, και στη μόνη που δεν θα έβαζα δεκάρι είναι η Strat, μόνο και μόνο για το ότι το χέρι κουτουλάει στο ματσούκι από κάτω εκεί που o λαιμός συναντάει το σώμα (είχα καλομάθει από την Sterling by Music Man Cutlass που έχει ένα υπέροχο neck joint και μου κακοφαίνεται).. παρόλα αυτά, θεωρώ τον εαυτό μου καλυμμένο και στο κομμάτι Strat, καθώς το όργανο βρίσκεται εκεί που θέλω από κάθε άλλη άποψη. Οπότε σίγουρα δεν χρειάζομαι άλλη μία Strat, όπως και ούτε άλλη μία Tele. Αντίστοιχα, η PRS με τους δύο πολύ ισορροπημένους low output humbuckers είναι ένα όργανο που ηχητικά παραπέμπει σε vintage Les Paul, με τη διαφοροποίηση ότι πρόκειται για double cut και με tremolo bridge (άρα μία πιο αεράτη εκδοχή μιας κλασικής Les Paul θα έλεγε κανείς), ενώ η Shergold είναι μία bolt-on LP με Tele bridge, με P90 στο neck και τον αλήτικο Pearly Gates στον bridge. Και τα δύο αυτά όργανα νιώθω ότι με καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό σε οτιδήποτε έχει να κάνει με κλασικά σχέδια Gibson, μιας και στο παρελθόν είχα στην κατοχή μου και κιθάρες τύπου LP, ES-335 και υβρίδιο LP με SG (Yamaha Revstar συγκεκριμένα), και μετά από κάποιο διάστημα δεν έβρισκα λόγω να παίζω με αυτές εξ' αιτίας των συγκεκριμένων δύο οργάνων. Με βάση τα παραπάνω, αν έπαιρνα και ένα 5ο όργανο, αυτό θα έπρεπε να συνδυάζει κάποια από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά που ψάχνω γενικά (π.χ. μικρό βάρος) και ταυτόχρονα ορισμένα χαρακτηριστικά που λείπουν από τις υπόλοιπες κιθάρες. Ποια θα μπορούσαν να είναι αυτά; Wraparound bridge ή Tune-O-matic με Stop Tailpiece, semi-hollow ή chambered body, μαγνήτες Firebird ή mini humbuckers, neck-through κατασκευή, trapezoid inlays, binding στην ταστιέρα, reverse headstock. Ένα όργανο που φαίνεται να συνδυάζει πολλά τέτοια ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, και έτσι να αποτελεί από μόνο του ενδιαφέρουσα εναλλακτική πρόταση σε σχέση με τις άλλες κιθάρες, είναι η Firebird. Για Gibson δυστυχώς πρέπει να πάω σε χρήματα που δεν διατίθεμαι αυτή την περίοδο της ζωής μου να δώσω, οπότε ρεαλιστικά μιλάμε για κάποια από τις πολύ value for money Epiphone που κυκλοφορούν. Αυτό που με κάνει να διστάζω ελαφρώς με την Firebird είναι το μεγάλο της μήκος σαν όργανο και η διαφορετική της εργονομία, η οποία μπορεί να μου αρέσει πολύ, αλλά μπορεί και καθόλου. Οι εναλλακτικές που εξετάζω σε περίπτωση που δεν στραφώ προς τα εκεί είναι οι εξής: 1) Κάποια από τις φτηνές Gibson (π.χ. Les Paul Special DC), για να έχω την ικανοποίηση ότι έχω και μία Gibson στη συλλογή, αλλά και γιατί με εξιτάρει το τρομερό upper fret access και η απλότητα ενός τέτοιου οργάνου 2) Κάποια κλασική Les Paul, που να συνδυάζει παραδοσιακό look μιας Standard, εξαιρετικούς μαγνήτες, long neck tenon, one piece body & neck, και βάρος όσο γίνεται κοντά στην κλίμακα των 3,5 κιλών. Αυτή που φαίνεται να πέφτει ακριβώς μέσα σε αυτή την περιγραφή, και να είναι και σε ένα ποσό που θα μπορούσα να ξοδέψω, είναι μία γιαπωνέζικη Edwards που έχω σταμπάρει. Αυτά. Για την ώρα ενθουσιάζομαι ανά βδομάδα με το ενδεχόμενο απόκτησης μιας Firebird ή μίας εκ των άλλων δύο, και λίγες μέρες αργότερα καταφέρνω να πείθω τον εαυτό μου ότι έχει ό,τι χρειάζεται και να αυτοσυγκρατούμαι.

Στα 15 και στα 17.. Τρέμε Page η 1η, άκρατος σατριανισμός η 2η. Υ.Γ.: Και κάπου στα 7 η 3η...

Αν υποθέσουμε ότι κάτι Strat, Tele, Les Paul, ES-335 και τα παράγωγά τους είναι έξω από το παιχνίδι, κι εγώ θα πήγαινα πρώτα σε Firebird και μετά σε SG.

Μέσα σε λίγα λεπτά παιξίματος έχω εικόνα για το αν μου αρέσει ή όχι η κιθάρα. Αρκεί η αίσθηση του neck, το βάρος σε συνάρτηση με τις διαστάσεις της, το resonance, ο ήχος των μαγνητών και η ισορροπία μεταξύ των διαφόρων θέσεων, και σίγουρα η εμφάνισή της, για να καθοριστεί η αρχική συμπάθεια-έναρξη του ρομάντζου. Από κει και πέρα, για να προχωρήσει η σχέση και να την κρατήσω, θα πρέπει αρχικά να σεταριστεί όπως πρέπει, και αφού έρθει στα μέτρα μου από αυτή την άποψη, τότε αποφασίζω αν είναι κατάλληλη για τη χρήση που την προορίζω, καθώς και αν χρειάζεται και οποιαδήποτε αναβάθμιση (σε nut, γέφυρα, αλλαγή λειτουργικότητας των controls, μαγνήτες κλπ). Συνήθως η διαδικασία αυτή κρατάει κάποιες εβδομάδες. Τώρα για να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογής μου για καιρό, θα πρέπει να κερδίσει τη δική της θέση ανάμεσα στις υπόλοιπες, επειδή θα έχει να προσφέρει κάτι εντελώς μοναδικό σε σύγκριση με αυτές.. πράγμα που προκύπτει από πολλά και διαφορετικού τύπου συγκριτικά τεστς που λαμβάνουν χώρα τους επόμενους μήνες. Σε αυτό το τελευταίο στάδιο έχουν "κοπεί" αρκετά αξιόλογα όργανα στο παρελθόν, επειδή για τα γούστα μου μπορεί να τους έλειπε κάτι ελάχιστο συγκριτικά με κάποιο άλλο. Οπότε βάσει όλων των παραπάνω απάντησα το "χρειάζεται αρκετός καιρός".

Και αν και δεν μου αρέσουν αναρτήσεις βίντεο στο συγκεκριμένο thread οι οποίες δεν αποτελούν επίσημες στούντιο ή live κυκλοφορίες, ποστάρω το παρακάτω που είναι από τις πιο αγαπημένες μου συναυλίες εκεί έξω, και κάθε του στιγμή είναι οπτικοακουστική απόλαυση υψίστου κάλλους.

Με ένα πρόχειρο γκουκλάρισμα ό,τι όργανο της εταιρείας βρήκα είναι ψηλά σε κόστος, επομένως αν σου κάθεται το όργανο στη δοκιμή, θεωρώ και η τιμή δεν είναι καθόλου παράλογη.

Έχοντας υπάρξει moderator σε άλλης φύσεως φόρουμ παλιότερα και μέλος του noiz για πολλά χρόνια (χωρίς να γράφω και να συμμετέχω σε πολλά νήματα βέβαια), απλά να πω σαν γενικό σχόλιο τα παρακάτω: 1) Οι κανόνες είναι υπεραναλυτικά διατυπωμένοι και μάλλον αχρείαστα πολλοί. Ένα μικρότερο κείμενο θα βοηθούσε στο να διαβαστούν πιο εύκολα. 2) Επί της ουσίας, οι κανόνες 7 και 8 θεωρώ πως πρέπει να αφαιρεθούν αφενός σαν αυθαίρετες γενικεύσεις, αφετέρου επειδή αφήνουν περιθώρια ανάπτυξης επικίνδυνων παρερμηνειών... Ο σεβασμός σε επίπεδο ύφους και έκφρασης πρέπει υποχρεωτικά να υπάρχει προς όλους τους συνομιλητές μας, καθώς αποτελεί τη βάση για να γίνει η οποιαδήποτε ανταλλαγή απόψεων ή επίλυση αποριών, ενώ ο σεβασμός σε επίπεδο γνώσεων και βαρύτητας μιας άποψης κερδίζεται βάσει περιεχομένου του λόγου κάποιου, και όχι βάσει badges ή ονόματος στην πιάτσα.. κι αυτό γιατί ακόμα κι ένας ταλαντούχος άνθρωπος ή καλός επαγγελματίας, αν είναι αναιδής, απρόθυμος ή χωρίς ιδιαίτερες αρετές στο να μεταβιβάζει τις γνώσεις του, μάλλον ούτε badges αξίζει να κουβαλάει, ούτε έχει να προσφέρει και πολλά με τα γραφόμενά του. 3) Προσωπικά μιλώντας, επί της αρχής διαφωνώ και με τον κανόνα 4, αλλά εντάξει.. μόνο και μόνο για να διευκολύνεται η δουλειά των moderators, αντιλαμβάνομαι την επιλογή να υπάρχει. Έτσι κι αλλιώς, όσα επιλέγουμε να σχολιάζουμε, ακόμα και σε όχι σχετικά με πολιτική θέματα, αποτελούν εντέλει κι αυτά με κάποιον τρόπο πολιτική πράξη.. άρα και να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να αυτοπεριορίζεται και να τηρεί απόλυτα τον κανόνα, αυτό τελικά ίσως και να μην γίνεται κατά την ταπεινή μου άποψη.

Όντως ωραίο νήμα, ειδικά για μας τους παλιατζούρες... ελπίζω μέσα στις επόμενες μέρες να ακούσω τα παραπάνω δείγματα, γιατί φαίνονται ενδιαφέρουσες περιπτώσεις τα περισσότερα. Προσωπικά, όντας αρκετά ακατάλληλος να σχολιάσω επί της ουσίας στο θέμα, μιας και κυρίως παλιά πράγματα συνεχίζω να ανακαλύπτω στη ζωή μου, θα αρκεστώ στο να αναφέρω ένα σχετικά πρόσφατο άλμπουμ το οποίο αξίζει περισσότερη ακρόαση, συζήτηση και αναγνώριση.. πρόκειται για το "I Am The Moon" των Tedeschi Trucks Band, το οποίο κυκλοφόρησε το 2022, και στην ουσία είναι ένα mega-album που αποτελείται από 4 μικρότερα, το ένα συνέχεια του άλλου (το καθένα από αυτά τα 4 μέρη του κυκλοφόρησε με απόσταση κάποιων εβδομάδων από τα προηγούμενα). Αν υπάρχει αντίστοιχο θέμα στο φόρουμ για την περσινή χρονιά, πολύ πιθανά να έχει γίνει και αντίστοιχη αναφορά, αλλά σε κάθε περίπτωση είπα να κάνω εκ νέου λόγο για τη συγκεκριμένη δουλειά, γιατί τον Derek, τη Susan και τη μεγάλη μουσική τους παρέα τους χαίρεται η καρδιά μου με την ήσυχη και ουσιαστική δισκογραφία που παράγουν από όταν ξεκίνησαν μέχρι σήμερα. Το γκρουπ, παρά τις όποιες αλλαγές μελών έχουν γίνει ανά τα χρόνια, παραμένει μία πραγματική οικογένεια, ο ήχος τους είναι πλούσιος και ταυτόχρονα όχι υπερβολικός, και η έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακή τους live παρουσία που μοιάζει σαν συνέχεια των Allman Brothers με ολίγη από Sly & The Family Stone, συνδυάζεται με μία στουντιακή πορεία γεμάτη από συνθέσεις που ξεχειλίζουν από ουσιαστική και όμορφη μουσική, και όχι από απλοϊκά ή φλύαρα οχήματα έκφρασης των ταλέντων τους.. το οποίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την περίπτωση του Trucks (για μένα ήδη μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας), καθώς δείχνει ότι το χάρισμά του δεν περιορίζεται μόνο στο όργανο που παίζει, αλλά και στην ωριμότητα-εκλεκτικότητα των μουσικών του επιλογών. Η συγκεκριμένη δουλειά δε, παρά το ότι τη λες και επικίνδυνα φιλόδοξη από άποψη ποσότητας νέου υλικού, καταφέρνει να ακούγεται ευχάριστα και να είναι συνολικά υπέροχη.. ορίστε κάποια δείγματα: Υ.Γ.: 1) Σόρυ για το ελαφρώς οφτόπικ και για την περίπτωση να επαναλαμβάνω πράγματα που έχουν σχολιαστεί ένα χρόνο πριν. Αν ναι, τότε απλά αγνοήστε με. 2) Την Tedeschi την εκτιμώ πολύ σαν τραγουδίστρια και γενικότερα σαν παρουσία, καθότι co-leader του γκρουπ, ωστόσο να πω την αμαρτία μου, μετά από πολλή ώρα συνεχόμενου ακούσματος, η χροιά της φωνής της μπορεί αν την απομονώσω να με κουράσει (επειδή συνήθως δίνει πολύ πόνο στα ψηλά registers, κάτι που δεν είναι για όλες τις ώρες). Ακόμα κι έτσι πάντως, το ότι η συγκεκριμένη μπάντα γεμίζει το χώρο στα κομμάτια της με πλούσιες ενορχηστρώσεις και back vocals, ενώ ταυτόχρονα σε κάποια τραγούδια ρόλο lead παίρνει ο υπέροχος Mike Mattison ή και κάποιος άλλος, δημιουργεί τις σωστές ισορροπίες που χρειάζεσαι για να απολαύσεις το συνολικό άκουσμα.

Από την περιγραφή σου, ακούγεσαι περίπου σαν και μένα σε προτιμήσεις (προσωπικά λατρεύω τις τρεις θέσεις μιας Strat, μου αρέσει πού και πού να παίζω μόνο του και το μεσαίο για συγκεκριμένα πράγματα, και δεν τη βρίσκω καθόλου με την αίσθηση του bridge). Επομένως, θα σου έλεγα προχώρα άφοβα στην αλλαγή που θέλεις να κάνεις, μιας που κατ' αυτόν τον τρόπο εξακολουθείς να έχεις το φουλ ήχο Strat στις υπόλοιπες θέσεις, και φέρνεις το όργανο πιο κοντά στα θέλω σου, αλλάζοντας μόνο την προβληματική για σένα σε επίπεδο λειτουργικότητας θέση του bridge. Για να ισορροπήσω λίγο και τα σχόλια περί μαρκών, ο Red Devil της Seymour Duncan που έβαλα στον bridge της Strat μου έχει πολύ ωραίο όγκο και ο Τεξανός χαρακτήρας του κάνει ωραίο ματσάρισμα με τους μονούς (Lollar). Αν σου αρέσει αυτό που ακούς στα ιντερνετικά κλιπ, τον συστήνω και αυτόν. Και ο Little '59 πάντως νομίζω θα σε πάει προς τα εκεί που θες, πιθανά και ο Little '78 επίσης.

Άργησε λίγο, αλλά επέστρεψε η Strat από το μάστορα. Πλέον φοράει pickguard που την κάνει γκομενάρα, φλερτάροντας ελαφρώς με τα όρια του κιτσαριού (όπως μου αρέσει δηλαδή ?), και το καινούριο σετ μαγνητών αποτελείται από δύο Lollar '64 σε neck και middle, και τον Seymour Duncan Red Devil στον bridge. Το ματσάρισμα σε επίπεδο όγκου είναι ό,τι πρέπει για κάθε διαφορετική θέση, και η βασικά διαφορά σε σύγκριση με τους εργοστασιακούς μαγνήτες που φορούσε παλιότερα έχει να κάνει με τη διαύγεια. Προφανώς χαίρομαι πολύ που την ξαναέχω στα χέρια μου, καθώς παραμένω στρατοκαστεράκιας με τα μπούνια, και μιας και δεν έχει μείνει καμία άλλη εκκρεμότητα, κάνω και ένα update συνολικά στον εξοπλισμό παρακάτω, όπως φαίνεται από το σχεδιάγραμμα της τελευταίας φωτογραφίας...

Εργοστασιακά είναι, ναι. Όσο για το look του εργαλείου, εμένα για ένα περίεργο λόγο μου αρέσει και εμφανισιακά στη συγκεκριμένη κιθάρα... πιθανά επειδή την έχω στο μυαλό μου σαν αλήτρα, και αυτό το μεταλλικό παπαρδέλι να προεξέχει μου ταιριάζει στην όλη φάση της (γούστα είναι αυτά βέβαια). Η κιθάρα είναι η Shergold Provocateur SP01SD: σχέδιο του Patrick James Eggle που συνδυάζει Tele και Les Paul, με συνδυασμό vintage χαρακτηριστικών και κάποιες μοντέρνες ανέσεις, όπως τα locking tuners και το roasted mahogany neck. Αψεγάδιαστο όργανο τόσο σαν σύλληψη όσο και σε εκτέλεση για μένα (αν μου έλεγαν ότι είναι custom shop που έχει φτιαχτεί σε UK ή US και όχι στην Ινδονησία, θα το πίστευα χωρίς καμία δυσκολία), καθώς συνδυάζει υπέροχη αίσθηση στο neck και στην ταστιέρα, short scale που την κάνει ευκολόπαιχτη για bends και γρήγορα runs, και τους Pearly Gates στον bridge με τον Vintage P90 στον neck της Seymour Duncan, οι οποίοι σε εμπνέουν να ροκάρεις ασύστολα. https://www.facebook.com/AndreasPapadakisDude/videos/1443939012815904 Κι εγώ μετά από τις πρώτες ώρες χρήσης απορώ με τον τύπο στο πρώτο βίντεο πώς το κάνει τόσο αβίαστα και γρήγορα, μιας και στο γύρισμα στο high pitch υπάρχει μικρή αντίσταση για να το πετύχεις. Ευτυχώς, ρεαλιστικά δεν νομίζω ποτέ να χρειαστεί να του κάνω τέτοια χρήση.. αρκεί να ξέρω ότι μπορώ να παίξω το ένα τραγούδι στο ένα κούρδισμα και το επόμενο στο άλλο, χωρίς να χρειαστεί να κουρδίσω από την αρχή το όργανο, ή εντός του ίδιου τραγουδιού να αλλάζω μόνο για ένα solo π.χ. σε standard κούρδισμα. Και για αυτή τη δουλειά είναι άψογο θεωρώ.

Τον τελευταίο καιρό με εξιτάρει να κάνω τις κιθάρες μου όσο πιο λειτουργικές γίνεται, και όταν ανακαλύπτω γκατζετάκια που ευνοούν αυτή την τάση, τα δοκιμάζω. Σε αυτό το πλαίσιο πριν κάποια χρόνια εγκατέστησα το πολύ πρακτικό Freeway 5B5-01 switch στην Sterling Cutlass που διέθετα τότε (είχα κάνει και σχετικό βιντεάκι με σύντομη επίδειξη των πιο χρήσιμων για μένα συνδυασμών), το οποίο ήταν ταμάμ για τη συγκεκριμένη κιθάρα και το χάρηκα για όσο διάστημα την είχα στην κατοχή μου, και κατά αντίστοιχο τρόπο τώρα αγόρασα το Pitch-Key... Τι είναι αυτό; Ένας μικρός σε μέγεθος μηχανισμός που αγκαλιάζει μία χορδή και μπορεί να της δώσει δύο fixed κουρδίσματα. Εγώ το απέκτησα για την πιο συνηθισμένη χρήση του (στην μπάσα χορδή για drop D κούρδισμα που γυρίζει και σε standard), αλλά ανάλογα τα string gauges μπορείς να κάνεις οτιδήποτε από τα παρακάτω: Η τοποθέτησή του είναι πολύ απλή, και με λίγα λεπτά παίξιμο και finetuning με το πολύ λεπτό αλενάκι, το κούρδισμα και στις δύο θέσεις είναι πολύ ακριβές. Κάπως έτσι η Shergold μου, που είναι εύκολα η πιο ωραία ροκομηχανή που έχω παίξει, θα αποκτήσει πολύ περισσότερο playing time, γιατί από εκεί που την είχα τον περισσότερο καιρό σε drop D και την έπιανα μόνο όταν ήθελα να παίξω κάτι σε τέτοιο κούρδισμα, τώρα θα έχει τη δυνατότητα να εναλλάσσεται μεταξύ των δύο κουρδισμάτων στιγμιαία. Πολύ καλοφτιαγμένο και χρήσιμο πραγματάκι που για 29 ευρώ προσθέτει έξτρα λειτουργικότητα σε οποιοδήποτε όργανο, για αυτό και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Βίντεο:

Για το Alnico 2 του πράγματος και τη λιγότερη επιθετικότητα των Blondes, που θεώρησα ότι πιθανά να την προτιμάς. Ωστόσο οκ, μπορεί να κατάλαβα και λάθος... Γενικότερα πάντως, οποιοδήποτε από τα δύο σετ λογικά θα σε ενθουσιάσει, καθώς το επίπεδο clarity και μόνο θα σου δίνει άλλη αίσθηση στο παίξιμο (αυτή την στιγμή είναι λίγο πολύ σαν να διαλέγεις ποιό μοντέλο Ferrari προτιμάς).

Φαίνεται να βρίσκεσαι σε παρόμοια φάση προβληματισμού με τη δικιά μου λίγο καιρό πριν, μιας και εγώ το προηγούμενο διάστημα ζαχάρωνα το Special Blonde set της Lollar (Blondes σε neck και middle, και Special στον bridge). Εντέλει επειδή πριν φτάσω εκεί αγόρασα έναν Seymour Duncan Red Devil στον bridge, ο οποίος μου κάθεται ωραία, άλλαξα σκεπτικό και αποφάσισα να πάρω μόνο neck και middle μαγνήτες από Lollar και να τους ματσάρω μαζί του... βάσει αρχικού σχεδιασμού προσανατολιζόμουν στους Blondes, όμως μετά από την αντίστοιχη διαδικτυακή βόλτα στα παρακάτω δείγματα που ανέβασες, αρκετή σκέψη και συνομιλία με τον τεχνικό που πάω το όργανο (ο οποίος έχει εμπειρία κι από τις δύο σειρές της εταιρείας), παρήγγειλα τους Sixty Four (παλιούς Blackface), καθώς αυτοί μοιάζουν πιο σωστή κατηγορία για να συνυπάρξουν με τον Red Devil. Αυτή την στιγμή που μιλάμε η κιθάρα είναι στον τεχνικό όπου γίνεται η τοποθέτηση, μαζί και με καινούριο pickguard. Όταν σε λίγες μέρες την έχω στα χέρια μου θα περάσω να αφήσω και εντυπώσεις. Ωστόσο στη θέση σου, εφόσον συζητάς για νέο σετ και έχεις αποφασίσει στον bridge να είναι ο Special, βάσει των περιγραφών σου θα δοκίμαζα μάλλον τους Blondes.

This Wahcko really tied the room together... Τρομερό πετάλι, και παρόλο που συμφωνώ με την άποψη ότι ο παίκτης κάνει το wah και όχι το ανάποδο, προσωπικά δεν έχω ξανααισθανθεί τόσο φυσικά και όμορφα παίζοντας με τέτοιας κατηγορίας εφέ.. και αυτό από μόνο του βοηθάει ώστε να το αξιοποιώ όσο καλύτερα μπορώ. Γενικά τώρα, μοιάζει να έφτασε το τέλος μιας μεγάλης διαδρομής σε ό,τι έχει να κάνει με την αναζήτηση των ιδανικών πεταλιών για την πάρτη μου (αν και ποτέ μην λες ποτέ με αυτά).

Τα τελευταία χρόνια είμαι σε μία διαρκή φάση εξερεύνησης μουσικών των 50s, 60s, 70s (ειδικά 70s) που πέρασαν κάπως ξώφαλτσα από την εφηβεία μου και έμειναν σαν εκκρεμότητες. Μιλάω κυρίως για blues/rock, southern rock, funk και soul ακούσματα από καλλιτέχνες που ενώ τους ήξερα και εκτιμούσα, ουσιαστικά γνώριζα ένα δυο κομμάτια τους μόνο, και κάπου χάθηκαν όταν ήρθα σε επαφή (μπήκα με τα μπούνια πιο σωστά) με jazz, fusion και λοιπές αρρώστιες... κάπως έτσι την περασμένη δεκαετία έχω καθυστερημένα αγαπήσει τους Little Feat, τον JJ Cale, τον Θεό Sly και τη φαμίλια Stone, τον Dr. John, τους The Meters, ακόμα και τους Santana, που μικρότερος είχα γνωρίσει μονάχα επιφανειακά. Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, πρόσφατα έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από τη δισκογραφία του Johnny Winter, και αφού συνειδητοποίησα για τι περίπτωση μεγάλου παίκτου μιλάμε, γουστάρω άσχημα με την πιο rock φάση του, και συγκεκριμένα το άλμπουμ "Saints & Sinners". Και παραθέτω το παρακάτω άσμα από εκεί... Συμπληρώνω δε με λίγο από Αιδεσιμότατο για να μπαλανσάρει το Τέξας...