fusionakis

Εδώ έπρεπε να το βάλεις. ;)

Locke και Calvary ωραιότατα (τρομερές ερμηνείς από Hardy και Gleeson αντίστοιχα), το θέμα είναι να γουστάρεις τη φάση τους, γιατί αμφότερες δεν είναι ταινίες για τον καθένα. Απλά εκπληκτική σειρά. Αυτοτελή επεισόδια Sci-fi πραγματείας, όχι αστεία. Απλά μην δει κανείς το πρώτο επεισόδιο, δεν του αρέσει, και την εγκαταλείψει... είναι μάλλον από τα πιο αδύναμα σαν concept (και πάλι ωραίο βέβαια), στα υπόλοιπα θα καραφλιάσει με αυτά που θα δει. Επίσης η σειρά μέχρι τώρα έδινε 3 επεισόδια ανά σεζόν. Τώρα τα δικαιώματά της αγοράστηκαν από το Netflix, και νομίζω τα επεισόδια θα γίνουν πολύ περισσότερα (πάνω από 10 ανά σεζόν), ευτυχώς κρατώντας τους ίδιους βρετανικούς συντελεστές.

Δεν είναι περίεργο που δεν σε κέρδισε, καθώς δεν είναι εύκολη ταινία, όπως δεν είναι καμία του τεράστιου Michael Haneke. Δες με την πρώτη ευκαιρία το "Cache" θα σου πρότεινα. Εμένα από εκεί άρχισε η πραγματική αγάπη για αυτό τον πραγματικό τιτάνα, και στην πορεία άρχισα να σκέφτομαι με άλλον τρόπο και να επαναξιολογώ τόσο το "The White Ribbon", όσο και τις υπόλοιπές του ("Funny Games", "Amour"). Είναι κατ'ουσία άλλο σινεμά, από αυτό που δεν σου ανοίγει διάπλατα τις πόρτες να το αγαπήσεις, αλλά σε ιντριγκάρει να αρχίσεις να βλέπεις αυτή την τέχνη κάπως διαφορετικά. Τώρα για την ταινία, δεν τη λες ακριβώς γερμανική, καθώς είναι αυστρογερμανογαλλική συμπαραγωγή. Επίσης δεν σχετίζεται ούτε νοηματικά, ούτε καλλιτεχνικά (σε επίπεδο κινηματογράφισης είναι άλλης κλάσης δημιουργία η "Λευκή Κορδέλα", και σε επίπεδο ουσίας είναι μια αυθεντική δημιουργία γεμάτη συμβολισμούς που υπαινίσσεται τα πάντα, αντί να τα εξηγεί) με τις άλλες 2 που ανέφερες... απλά το αναφέρω. Thanks man. Έχει πολύ υλικό από φιλμογραφία η λίστα, ελπίζω να βοηθήσει όποιον τον ενδιαφέρει να τσεκάρει ταινίες από τους συγκεκριμένους κυρίους.

3η λίστα μου για το Taste Of Cinema, οσκαρικής φύσεως λόγω εβδομάδας. 30 σπουδαίοι ενεργοί ηθοποιοί που δεν έχουν λάβει υποψηφιότητα για Όσκαρ μέχρι σήμερα: http://www.tasteofcinema.com/2016/the-30-greatest-living-actors-who-have-never-been-nominated-for-an-oscar/

(σε τιμές thomann αναφέρομαι) 1. Πετάλι boost ή low gain od: TC Spark Booster (98 €) ή TC mini Spark Booster (71 € - αν θεωρείς ότι δεν χρειάζεσαι τα άλλα 2 modes Fat και Mid) 2. Πετάλι High gain: Maxon SD9 distortion (99 €), ή Voodoo Lab Sparkle Drive Mod (171 €) για ευελιξία 3. Volume: Boss FV-500H (99 €)... Αν θες κάτι λίγο μικρότερο, υπάρχει το Boss FV-50H (92 €), και πολύ μικρότερο το volume της AMT, το οποίο δεν είναι φθηνότερο (109 €). 4. Chorus: MXR M234 Analog Chorus (109 €) 5. Delay: Αν κάνεις δουλειά με ένα delay και δεν χρειάζεσαι presets, πας στο TC Flashback mini (95 €). Αν χρειάζεσαι, TC Flashback X4 (211 €). - Κουρδιστήρι: TC Polytune Clip (42 €)... Αν θες πετάλι, Korg Pitcblack (50 €) - Τροφοδοσία: 1-Spot κάνεις μια χαρά δουλειά για αρχή (39 €) Αν θες να έχεις την άνεση των presets του delay, τα παραπάνω είναι γύρω στα 700 ευρώ, τα οποία για μένα είναι λίγο πολύ τα απαραίτητα για αυτά που περιέγραψες. Επίσης στις κατηγορίες των γκαζοπέταλων (1-2) αν θες κάνουμε ξεχωριστή μνεία, καθώς οι επιλογές είναι άπειρες. Αν θες τώρα κάποια έξτρα στολίδια here and there, ορίστε και αυτά: 6. Wah: AMT WH-1 (118 €) ή Dunlop Crybaby GCB95 LTD Run (98 €) 7. Univibe: MXR M68 Uni-Vibe (145 €) 8. Expression: Αν είσαι delay freak, για να κοντρολάρεις real-time τα presets ενός delay σαν του TC Flashback X4, παίρνεις ένα Roland EV-5 (55 €) και γουστάρεις. Συμπερασματικά, για μένα απαραίτητα είναι τα 1-5. Μπορείς να αρχίσεις από εκεί, να πάρεις και τα κατάλληλα patch cables, να δεις αν σου φτάνουν, κι αν σκέφτεσαι μετά από λίγο καιρό ότι θα χρειαστείς και κάτι από τα 6-8 (ή κανένα κομπρέσορα που π.χ. εγώ δεν θεωρώ καθόλου απαραίτητο), να πάρεις και το αντίστοιχο pedalboard που θα εξυπηρετεί το σύνολο των πεταλιών που σκέφτεσαι ότι θα χρειαστείς on the long run.

Νομίζω έκανες τις σωστές κινήσεις ώστε να αποκλείσεις κάποια βασικά ενδεχόμενα. Αν δεν είναι κάτι "κουφό" τελείως (π.χ. η ηλεκτρική εγκατάσταση του σπιτιού σου), λογικά το πρόβλημα είναι του ενισχυτή. Βάσει αυτού πήγαινέ το κατευθείαν σε τεχνικό να ξεγνοιάσεις. Αλλιώς κάνε δοκιμή να αλλάξεις τη λάμπα που σχετίζεται με το effects loop πρώτα.

Κρίνοντας από το καθαρό κανάλι του ενισχυτή στο παραπάνω βίντεο (δες ειδικά στη συνέχεια όταν παίζει με μία Eastman), μιας που δεν μπορώ να έχω προσωπική άποψη, μια χαρά μπορείς με αυτό σαν βάση, τη Les Paul σου κι ένα overdrive να πας προς τα εκεί. Το στυλ overdrive που μοιάζει να ταιριάζει καλύτερα θα ήταν κάτι σαν το Voodoo Lab Sparkle Drive Mod στο mode 1 (το έχω και για αυτό το προτείνω), που είναι drive στυλ Bonamassa και Eric Johnson, δηλ. ένα πιο full range tubescreamer πρακτικά. Άλλα αντίστοιχα πετάλια που θα σε πάνε εκεί (με μικρή επιφύλαξη γιατί δεν τα έχω παίξει) είναι τα JHS Angry Charlie, MXR FET Driver, BK Butler Tube Driver, Hermida Audio Dover Drive, Ibanez Tube King overdrive κλπ... Και με κάποιο από τα παραπάνω μαζί με τον ενισχυτή σου μπορεί να μην πιάσεις ακριβώς την παρουσία και την καθαρότητα γκαζιού του βίντεο που πόσταρες, οπότε τότε πιθανά να θες pedal stacking. Σε αυτή την περίπτωση δοκίμασε αν θες αυτό που σου περιέγραψα παραπάνω (overdrive+boost, με αυτή τη σειρά: overdrive-->boost... πάνω από το καθαρό κανάλι του ενισχυτή σου πάντα). Εγώ παρά το ότι ο ενισχυτής μου έχει fat και ωραία γκάζια στο 2ο κανάλι του, προτίμησα στην πορεία να το χρησιμοποιήσω σαν μια καθαρή βάση για να χτίσω το gain συνολικά από τα πετάλια, πετυχαίνοντας έτσι το στυλ γκαζιού που γούσταρα (επιρροές Landau, Henderson, και ήρθε σαν επιβεβαίωση ο ίδιος ο Timmons που με επηρέασε να πάρω το συγκεκριμένο ενισχυτή να κάνει κι αυτός στην πορεία τα ίδια - παίζει μόνο με το καθαρό κανάλι του ενισχυτή, και για το lead ήχο του με ένα JHS AT drive, που είναι ένα modded Angry Charlie... ο κύριος αυτός βέβαια παίζει στα 100 watts, με εντάσεις, και με τις δαχτύλες του θερίζει κόσμο με κάθε πενιά). Προφανώς αν έχεις ήδη κάποια πετάλια drive ή/και boost δοκίμασε να το δεις απλά διαφορετικά σε επίπεδο χτισίματος του συνολικού gain σου (αυτά που σου έγραψα πριν για πολύ volume και λιγότερο gain), αφού πρώτα δημιουργήσεις την κατάλληλη βάση από το καθαρό (ή με ελάχιστο crunch) του ενισχυτή σου. Δεν χρειάζεται κατ'εμέ να πεις κατευθείαν "ήρθε η ώρα να δώσω λεφτά για να πάρω το drive του Bonamassa" π.χ.. Αυτό πιθανά να μην χρειάζεται και καθόλου γενικότερα. ;)

Αν θες πες και σε τι κιθάρα-ενισχυτή πάνω. Προσωπικά βγάζω αντίστοιχο αποτέλεσμα πάνω στο 2ο κανάλι ενός Mesa LoneStar (το έχω ρυθμισμένο να είναι αντίστοιχα καθαρό με το 1ο κανάλι, και απλά να έχει ελάχιστα παραπάνω όγκο - παίζω στα 50 watts και στην tweed ρύθμιση του ενισχυτή), χρησιμοποιώντας ένα T. Jauernig Gristle King (το βασικό πετάλι του Greg Koch: http://www.tcjeffects.com/the-gristle-king-v3/), που είναι ουσιαστικά 2 πετάλια σε 1: ένα overdrive τύπου tubescreamer (αλλά χωρίς περιορισμένο bass response όπως τα γνωστά πράσινα πεταλάκια) που πηγαίνει σε ένα ωραιότατο clean boost. Το βασικό τρικ σε τέτοιου τύπου pedal stacking είναι να έχεις ψηλά τα volume και όχι τα gain. Κατ'αυτόν τον τρόπο (δηλ. overdrive-->boost, για να εξηγούμαστε) ανεβάζοντας το volume του overdrive αυξάνει το συνολικό γκάζι του ήχου, ενώ έχοντας ψηλά το volume του boost επιτυγχάνεις την επιθυμητή in-your-face μεγάλη και καθαρή παρουσία. Τέλος αν θες ακριβώς αποτέλεσμα όπως το συγκεκριμένο ηχητικό απόσπασμα, πιθανότατα θες και το tone του overdrive σχετικά χαμηλά. Δες τις ρυθμίσεις στο πετάλι μου για να καταλάβεις. Τα δύο δεξιότερα knobs είναι τα volume (το κόκκινο είναι το volume του boost, και το μπλε το volume του overdrive). Το αριστερά knob είναι το gain του overdrive, ενώ το δίπλα του είναι το tone.

Αυτή... Αν κρίνω από αυτά που ακούω, και από τις αντιδράσεις του Greg στο video, το headstock δεν θα είναι πρόβλημα.

Πρόλογος: Πριν ένα χρόνο είχα αγοράσει μια Dean Zelinsky Private Label Tagliare Std. (τότε ήταν σε κραυγαλέα προσφορά στο Thomann), κιθάρα χοντρικά αντίστοιχης κλάσης και τιμής με τις Vintage που συζητάμε εδώ. Η κιθάρα μου άρεσε από θέμα neck, ευκολίας με τα locking tuners, και είχε και συμπαθητικούς - αρκετά ήσυχους - μαγνήτες. Όμως την έδωσα γιατί δίπλα στο θεριό (αμερικάνικη Parker Midifly - φανταστείτε μια super strat με HSS συνδεσμολογία) δεν μπορούσε να βρει χρόνο παιξίματος, καθώς σαν φτηνή κιθάρα με χρήση τρέμολο ξεκούρδιζε, ενώ ήθελα και πιο "αλήτικους" μαγνήτες (η Parker έχει τέτοιους, και ήταν δύσκολη η μετάβαση). Και πάλι βέβαια ήταν πιο χρηστική κιθάρα - και για μένα καλύτερη - από μια Squier Classic Vibe. Ερώτημα: Ξαναφέρνω στο προσκήνιο αυτό το ξεχασμένο θέμα, για να δω αν υπάρχει κανείς να έχει στην κατοχή του, ή να έχει παίξει με μία από τις 2 κιθάρες του Thomas Blug (http://www.jhs.co.uk/vintageiconguitars.html), την V6MRTBG και την V6MRHDX ή "Summer Of Love". Από τα βίντεο στο Youtube φαίνονται πολύ τίμιες Strat, ενώ γενικά οι Vintage μοιάζουν να είναι από τις πολύ δυνατές εταιρείες σε "value for money" όργανα, κυρίως λόγω του ότι κρύβεται ο Trev Wilkinson από πίσω (ήδη τσίμπησα μία V100 lemon drop Les Paul, μιας που την είχα βάλει στο μάτι χρόνια τώρα, και εκεί η απόφαση ήταν πολύ πιο εύκολη). Πιο συγκεκριμένα, τα χαρακτηριστικά που με ελκύουν είναι: - locking tuners - no treble loss στο χαμήλωμα του volume control - γενικά καλό hardware, δηλ. μαγνήτες και τρέμολο - έξτρα hum-cancelling επιλογή Τουλάχιστον αυτά λένε τα reviews, που εντέλει σαν πιθανά αρνητικά στέκονται μόνο σε θέματα relic (που εμένα δεν με απασχολεί γενικά καθόλου): http://www.jhs.co.uk/reviews/PickupSept09_V6MRTBG.pdf http://www.jhs.co.uk/reviews/v6mrtbgguitarbuyer%20mar10.pdf Έχει κάποιος προσωπική άποψη; Το λέω γιατί έχω κάποια χρήματα στην άκρη και θα μπορούσα να πάρω την κιθάρα, αλλά δεν το έπραξα φοβούμενος ότι δεν θα μπορέσει να βρει χρόνο παιξίματος δίπλα στη βασική κιθάρα μου, λόγω κυρίως πρακτικών θεμάτων λειτουργικότητας όπως το τρέμολο (εντάξει, κατά τα άλλα δεν περιμένω από playability να μπορεί να ματσάρει την Parker - αυτό κι από αρκετά όργανα κάποιων χιλιάδων δεν το περιμένω -, απλώς με ένα αξιοπρεπές hardware σύστημα γενικά μπορεί να υπάρχει σαν εναλλακτική σε ορισμένες περιπτώσεις).

Μήπως να μεταφερθεί στα "πνευστά, έγχορδα και λοιπά όργανα" το θέμα;

Η 2η μου δημοσίευση στο Taste Of Cinema, αυτή τη φορά σχετική με σπουδαίες ταινίες (τον τίτλο μου τον άλλαξαν >:() στις οποίες πρωταγωνιστούν κυρίως μη επαγγελματίες ηθοποιοί... τσεκάρετε εδώ: http://www.tasteofcinema.com/2016/the-30-best-films-starring-mostly-non-professional-actors/ Υ.Γ.: Και σαν να μη έφταναν οι Bowie και Lemmy, σήμερα έφυγε από τη ζωή και ο Alan Rickman... έλεος ρε φίλε.

Μπράβο στα παιδιά (Φασουλάκη, Παξιμαδάκης πάντα κορυφαίοι).

Κι εγώ κάτοχος του Flashback X4 είμαι. Όπως μπορείς να διαπιστώσεις, τόσο από τα σχόλια σε αυτό το θέμα, όσο και από τα videos στο youtube και τα reviews γενικά στο internet, το Flashback X4 είναι από τα νέα industry standards, καθώς συνδυάζει ποιότητα, ποσότητα, λειτουργικότητα, και ευκολία με μοναδικό τρόπο. Τώρα για να πάει κάποιος σε ένα πετάλι σαν το Flashback Triple delay, πρέπει να ζητάει κάποια πολύ πολύ πολύ συγκεκριμένα πράγματα που δεν μπορεί να πάρει από μία μηχανή delay (νομίζω ότι λίγοι παίζουν τέτοια μουσική που να χρειάζονται τέτοια πετάλια, και μάλλον από αυτά που γράφεις ούτε και εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία). Τώρα το καλύτερο για σένα θα ήταν να απαντήσει και κανένας μπασίστας που χρησιμοποιεί delays, αλλά και να μην το κάνει, μου φαίνεται αδύνατο να πάρεις το Flashback X4 και να έχεις πρόβλημα σαν αυτό που περιέγραψες με τις παραμορφωμένες επαναλήψεις. Το ότι συνέβαινε με ένα αναλογικό delay (που τα αναλογικά πάντα κάνουν πιο μουντές τις επαναλήψεις) δεν είναι περίεργο... να συμβεί όμως με ένα πετάλι που μπορείς να κάνεις τα πάντα (από την απόλυτη διαύγεια μέχρι την απόλυτη μουντίλα, ανάλογα τον τύπο delay ή το toneprint), δεν νομίζω ότι υφίσταται σαν σενάριο. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις, πέρα από την ευκολία των βασικών 3 κοντρόλς (delay time, feedback, delay level), μπορείς να κάνεις λεπτομερή επεξεργασία ενός τύπου delay μέσω του toneprint editor... οπότε αν κάτι σου αρέσει ηχητικά αλλά λίγο σου πικάρει το σήμα, το επεξεργάζεσαι λίγο μέσω του editor μόνος σου και έχεις το τέλειο delay για σένα... και πάλι βέβαια δεν νομίζω καν να χρειαστεί να μπεις σε τέτοια διαδικασία σε πρώτη φάση, παρά μόνο αν το κάνεις αργότερα για πειραματισμό. Συμπερασματικά, το Flashback X4 είναι από τις πιο ασφαλείς αγορές... προχώρα άφοβα.

Ήμουν κι εγώ σε παρόμοια φάση με σένα (είχα το Ventilator, και αυτό που άκουγα ούτε με κάλυπτε, ούτε και το feel του πεταλιού με έκανε να θέλω να το χρησιμοποιώ ιδιαίτερα). Για μένα προσωπικά το πρόβλημα εντέλει εντοπίστηκε στο όσο γαμηστερή προσομοίωση leslie speaker και να κάνουν αυτά τα πετάλια, μιλάμε και πάλι για ψηφιακά πετάλια με μειωμένη παρουσία σε σχέση με το dry sound. Και τα ψηφιακά modulation πετάλια, σε σύγκριση με τα αναλογικά modulation πετάλια, έχουν μεγάλη διαφορά τόσο σε παρουσία, όσο και σε φυσικότητα ακούσματος και παιξίματος. Επομένως η λύση που θα σου πρότεινα θα ήταν να αφήσεις στην άκρη τα digital leslie simulators, και να πας είτε σε κάποιο analog rotary πετάλι όπως το Hughes & Kettner Rotosphere (ή και το DLS RotoSim πιθανά), είτε σε ένα analog chorus που σε fast ρυθμίσεις να θυμίζει τον παλμό ενός leslie. Εγώ προς κάμποση έκπληξή μου διαπίστωσα ότι αυτό το κάνει τέλεια το MXR M234 Analog Chorus που πήρα, και το χρησιμοποιώ αποκλειστικά για αυτό. Σε ό,τι έχει να κάνει με το θέμα του thread, κατά καιρούς κάποια πετάλια είχα μπει στο τρυπάκι να τα ξανααποκτήσω, αλλά τελικά αποδείχθηκαν απλά συλλογιστικά βήματα προς νέου τύπου (συνήθως λογικές) αγορές. Εντέλει όμως δεν χρειάστηκε, παρά μόνο κάτι Boss LS-2 line selectors, την εποχή που δεν είχα ακόμα ένα προγραμματιζόμενο looping/switching system. Πάντως κι εγώ το RC2 το αποχωρίστηκα όταν βγήκε η είδηση ότι η Boss βγάζει το RC3, με περισσότερα saving presets, recording hour κλπ... με τη λογική ότι θα το δώσω για να πάρω κάτι καλύτερο. Αφού περίμενα λίγο καιρό να πέσει η τιμή του RC3 στη μεταχειρισμένη αγορά και αυτή δεν έπεφτε, ενώ ταυτόχρονα διάβαζα αρκετές γνώμες παντού περί του ότι το RC2 ήταν πιο εύχρηστο από το RC3, το μετάνιωσα ελαφρώς που δεν κράτησα το RC2.

1) Βασικά δεν περιέγραψες με τι ήχους παίζεις με αυτό το σεταπ, και ποιους ήχους από αυτούς δεν πετυχαίνεις με τους ενισχυτές των διαφόρων στούντιος που πάτε, ώστε να μπορούσαμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένες προτάσεις. Όπως και να'χει, από αυτό που λες δεν σημαίνει απαραίτητα ότι χρειάζεσαι ένα overdrive. Απλά αν τελικά προχωρήσεις στην αγορά κάποιου πεταλιού που θα σου αρέσει, θα δεις ότι πιθανότατα θα γίνει μέρος του κανονικού σου setup ούτως ή άλλως, οπότε υπό αυτή την έννοια θα μπορείς να έχεις μεγαλύτερη ομοιομορφία ήχων είτε όταν παίζεις εντός έδρας (χώρος που βρίσκεται ο ενισχυτής σου) είτε εκτός (τα διάφορα στούντιο και λοιπά προβάδικα). 2) Το μπάτζετ σου είναι ουσιαστικά χωρίς ταβάνι, οπότε μπορείς να αγοράσεις τα πάντα. Από αυτά που σου έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα, το 95% είναι πολύ ωραία πετάλια (προσωπικά από αυτά θα πρότεινα πρώτα τα Fulltone OCD, Lovepedal Kalamazoo, και Keeley modded Boss BD2). 3) Γενικά να έχεις υπόψη σου, ότι στα overdrive και distortions καμιά φορά μπορείς να βρεις ένα φτηνό πετάλι να σου κάθεται καλύτερα από ένα πανάκριβο boutique. Μην απορήσεις αν σου συμβεί στο μέλλον, είναι μέρος του παιχνιδιού. 4) Επίσης όσο περνάει ο καιρός και παίξεις με πολλά πετάλια αυτών των τύπων, θα δεις ότι οι βασικές διαφορές τους εντοπίζονται στις εξής παραμέτρους: i) αν είναι compressed (π.χ. tube screamers) ή open sounding (π.χ. OCD) ii) πόσο καλά καθαρίζουν με το volume knob της κιθάρας σου iii) πόσο καλό bass response έχουν (δηλ. όταν παίζεις με το πετάλι να μην χάνεις χαμηλές συχνότητες - άρα και συνολική παρουσία - που έχει ο ήχος σου όταν είναι ανενεργό), το οποίο αρκετές φορές καθορίζει και το γενικότερο feel του πεταλιού iv) ποιες συχνότητες των μεσαίων είναι τονισμένες, και τι δυνατότητες επεξεργασίας αυτών των περιοχών έχεις μέσω eq Από κει και πέρα κάθε πετάλι έχει άλλη ποιότητα κατασκευής, άλλο εύρος gain, διαφορετική bypass συνδεσμολογία (true bypass, buffered), και άλλες ευκολίες και δυνατότητες (π.χ. overdrive/boost πετάλια, ή διπλά overdrive πετάλια κλπ). Όλα παίζουν ρόλο, αλλά αν δεν είσαι πολύ extreme τύπος, θα δεις ότι είτε έτσι είτε αλλιώς μπορείς να βγάλεις καλό αποτέλεσμα από σχεδόν όλων των ειδών τα πετάλια, κι απλά είναι θέμα συνεργασίας πεταλιών-ενισχυτή, και δικιάς σου ωριμότητας σαν χρήστης στο να καταλήξεις σε κάποια που θα μείνουν κομμάτια του εξοπλισμού σου για πάντα. 5) Τέλος, ας κάνω και τη δικιά μου πρόταση (για πολλοστή φορά), που νομίζω ότι για κάποιον που έχει μια άνεση χρηματική, αλλά όχι εμπειρία χρηστική, είναι ιδανική. Μιλάω για το Voodoo Lab Sparkle Drive Mod, ένα πετάλι που στο δικό μου μυαλό είναι το κορυφαίο σε value for money έναντι όλων, καθώς κι ένα πετάλι που κοιτάει στα μάτια όλα τα παραπάνω πετάλια που αναφέρθηκαν ηχητικά. Κι αυτό γιατί: α) αφενός δεν είναι ένα πετάλι, αλλά 4 (η θέση . είναι tube screamer, η 1 είναι Bonamassa φάση overdrive με έμφαση στα low mids, η 2 με έμφαση στα high mids, και η 3 full-range overdrive όπως το Fulltone OCD) β) διαθέτει το εκπληκτικής χρηστικότητας Clean blend knob, με το οποίο μπορείς να μεταβαίνεις από overdriven ήχους σε boosted ήχους, χωρίς να χάνεις καθόλου παρουσία - άρα διαφορετική χρησιμότητα από το volume knob της κιθάρας, ή κάποιο volume pedal γ) έχει εξαιρετική ποιότητα κατασκευής, και ωραία φατσούλα δ) και τρομερή τιμή για αυτά που προσφέρει Δες και μερικά δείγματα:

Το ότι μιλάμε μόνο για κιθαριστικά μικρά σημεία είναι λίγο περιοριστικό (θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο γενικά για ιδιαίτερα σημεία μέσα σε ένα κομμάτι, όχι παιγμένα μόνο από κιθάρα), αλλά ορίστε μερικά: 3:09 - 3:31 Το feedback του μάστορα πριν το σόλο (θα μπορούσα να κάνω ένα ποστ με καμιά 50ριά μόνο Eric Johnson για αυτό το θέμα)... 1:41 - 2:01 Χαρακτηριστικό παίξιμο με το volume του Eddie, πριν την κλιμάκωση για το τελείωμα του κομματιού... 3:54 - 4:15 The chords of doom. Η αρχή... το χαρακτηριστικό ρυθμικό του Ritchie μαζί με το cowbell... 2:45 - 3:00... Landau, univibe, πανικός. 2:39 - 2:52 Τα ακόρντα πίσω από το "well you know I had to leave you..." 4:43 - 4:59... Η κιθαριστική πολυρυθμία του Oz. https://www.youtube.com/watch?v=gm7avCj8mM4

Έχεις ένα δίκιο ότι το Nova Delay είναι λίγο δύσκολο να αλλάξεις presets με το πόδι. Εγώ πάντως δεν σου πρότεινα τα δύο delays (π.χ. 2 TC mini flashbacks, ή 2 Hardwire DL-8, ή ένα analog κι ένα digital), γιατί σε κόστος αγγίζουν ή ξεπερνούν το Flashback X4, ενώ σε δυνατότητες και ευελιξία όχι (συν ότι για να ανοίξεις το ένα και να κλείσεις το άλλο, θες 2 πατήματα). Τώρα σε ό,τι έχει να κάνει με το tap tempo, βλέποντας και κάνοντας είναι το θέμα. Σε κάποιους είναι απαραίτητο, σε κάποιους άλλους όχι (για μένα π.χ. δεν είναι, αντιθέτως έγινε στην πορεία ένα expression pedal επειδή μου δίνει εύρος σε delay time, αριθμό επαναλήψεων και ένταση αυτών). Το σίγουρο είναι ότι δεν σε χαλάει να υπάρχει.

- Από ό,τι φαίνεται παίζεις ήδη με ένα συμπαθητικό delay της Boss. Το να πας σε ένα Digitech Digi Delay (το είχα στο παρελθόν), δεν θα σου δώσει καμιά ιδιαίτερα αισθητή χαρά αναβάθμισης. Αν πας στο Hardwire DL-8 (το έχω παίξει), εκεί θα νιώσεις ενθουσιασμό, καθώς είναι όντως εξαιρετικό πετάλι. - Εφόσον από αυτά που λες, φαίνεται ότι τα presets για σένα είναι κάτι αν όχι αναγκαίο, τότε αρκετά επιθυμητό, τότε μην πολυπροβληματίζεσαι... κάνε απλά ό,τι σου είπε ο Έκτορας. Αν το μέγεθος και τα χρήματα δεν είναι θέμα, πήγαινε με κλειστά μάτια στο Flashback X4 (το έχω από τότε που βγήκε πάνω κάτω κι εγώ, και πιθανότατα θα μείνει μαζί μου για πάντα). Μην σκέφτεσαι ότι θα πάρεις κάτι που έχει δυνατότητες κοντά στο άπειρο, και εσύ θα χρησιμοποιείς το 5% αυτών. Κανείς δεν χρησιμοποιεί τα πάντα που έχει το X4 άλλωστε... το καλό είναι ότι έχει τόσα πολλά να δοκιμάσεις, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βρεις κάτι που θα σε μαγέψει. Αυτό που κάνανε οι μπαγάσες με τα toneprints είναι πατέντα ταμάμ για κιθαρίστες.. παίρνεις το πετάλι, δοκιμάζεις 5-6 διαφορετικά toneprints, καταλήγεις σε ένα με το οποίο ενθουσιάζεσαι και το παίζεις για καιρό, και όταν μετά από ένα χρόνο σου ξαναμπεί το μικρόβιο να αλλάξεις ήχο ή λογική στο delay που χρησιμοποιείς, έχουν βγει κι άλλα τόσα toneprints να σε δελεάσουν, και τελικά να σε βοηθήσουν να πας και εκεί που θες. Εκτός τούτου, υπάρχει και ο Toneprint editor για λίγο πολύ ατελείωτες δυνατότητες επεξεργασίας. - Τώρα αν το κόστος είναι θέμα, υπάρχει και το TC Nova Delay κάπου 50-60 ευρώ πιο κάτω, που έχει δυνατότητα αποθήκευσης 9 presets και βολεύει και σαν μέγεθος καλύτερα. Σίγουρα όμως άλλη η ηχητική ποιότητα, οι δυνατότητες, η ευκολία, και η γενική απόλαυση που παρέχει το Flashback X4.

Μερικοί ακόμα... Frank Gambale Έκανε το sweep picking πραγματική τέχνη. Υπάρχουν και άλλοι που είναι πολύ δημιουργικοί με αυτή την τεχνική (π.χ. Benson, Bireli Lagrene), αλλά ο Gambale παίζει ό,τι πιο αρμονικά απαιτητικό, με μια εξωπραγματική ελευθερία-άνεση του πραγματικού καινοτόμου πάνω στο όργανο. Sonny Landreth Όταν το slide πήγε πανεπιστήμιο φάση. Ο τρόπος που μπορεί να συνδυάζει υπέροχες αρμονίες, ghost notes, αρμονικές, και όλα αυτά με αψεγάδιαστο ήχο, είναι μοναδικός. Danny Gatton (Greg Koch από σύγχρονους) Η αποθέωση του chicken pickin' αμφότεροι. Ο Koch είναι και nasty rhythm funk παίχτης μεταξύ άλλων. TJ Helmerich Οι πιο πολλοί όταν λένε tapping, σκέφτονται κάτι ωραία σόλο των Van Halen, Vai, και των λοιπών ροκ κιθαρισταράδων. Υπάρχουν κάποιοι που φέρνουν στο μυαλό τους είτε το Stanley Jordan (που όντως έκανε την κιθάρα πιάνο), είτε τους ακουστικούς σολίστες καταβολών Hedges (π.χ. Jon Gomm) που κάνουν μαγικά πράγματα παίζοντας σαν μια μπάντα μόνοι τους. Υπάρχει όμως και η 3η κατηγορία, που είναι ο TJ Helmerich (μια κατηγορία μόνος του). Ένας αυτοσχεδιαστής που βάζει 8 δάχτυλα στην ταστιέρα και ακούγεται μοναδικά (σαν "γάργαρο νερό" είναι το παίξιμό του), κάνοντας πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί με distorted ήχο, με μεγάλη ελευθερία, και όχι στυλιζαρισμένο παίξιμο. Φέρνει σε Holdsworth η αισθητική του, αλλά παίζει πάνω από πιο mainstream αρμονίες και ρυθμούς συνήθως (οι δίσκοι με τον Brett Garsed - άλλος παιχταράς - είναι παράδεισος για όποιον έχει όρεξη να ακούσει εκπληκτικό φρασάρισμα), ενώ το παίξιμό του χρωματίζεται ακόμα πιο πολύ απλά από τον τρόπο που κρατάει το όργανο. Σε ό,τι έχει να κάνει με παίξιμο με το tremolo bar, αναφέρω τα εξής ονόματα... Jeff Beck (και κατ'επέκταση Mike Landau και Scott Henderson) Παίξιμο με δάκτυλα που δίνει τρομερό εύρος σε δυναμικές, και το τρέμολο σε απόλυτη ελευθερία. Ο Henderson κάνει ακόμα πιο έντονα βυθίσματα και βιμπράτα που δεν αρέσουν σε κάποιους - εγώ προφανέστατα δεν είμαι από αυτούς -, ενώ χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο και πένα από τους υπόλοιπους (μάλιστα την κρατάει και αυτός με τη χοντρή πλευρά προς τα έξω, και έτσι ακούγεται όσο "fat" θέλει). Επίσης, Steve Lukather, Jimmy Herring, και Steve Vai. Οι Lukather και Herring είναι μια εκλεπτυσμένη εξέλιξη της σχολής Jeff Beck και αυτοί. Ο μεν Lukather μπορεί και ακούγεται (με την ηχάρα του, τις δαχτύλες του, τα πάντα όλα του) σαν γαμηστερός slide κιθαρίστας όπως χρησιμοποιεί το τρέμολο, ο δε Herring σαν πιο διακριτικός slide κιθαρίστας (μέσα στην πρωτοτυπία είμαι). Τέλος ο Vai, είναι ο απόλυτος παίχτης με floyd rose. Πέρα από showman, καταφέρνει και χρησιμοποιεί μοναδικά το τρέμολο στο να κάνει πιο πλούσια τα θέματα των κομματιών του, καθώς και συγκεκριμένα σόλο. Carl Verheyen - Eric Johnson Δεν ξέρω ποιος αξίζει ιστορικά το μεγαλύτερο κρέντιτ από άποψη φρασεολογίας. Συνολικά μουσικά και κιθαριστικά, ο μεν ένας είναι το "θείο χάρισμα" από άποψη σύνθεσης, παιξίματος, αισθητικής (Johnson), και ο άλλος ο απόλυτος σεσιονάς, όντας ικανός να ανταποκριθεί σε όλα τα είδη, με ιδιαίτερα μελωδικό χαρακτήρα και παρόμοια αισθητική με τον Johnson. Σε ό,τι έχει να κάνει με φρασεολογία, και οι 2 έχουν χαρακτηριστικά περάσματα χρησιμοποιώντας διαστήματα με 6ες, 9ες κλπ, που κάνουν το ηχητικό αποτέλεσμα τρομερά πλούσιο και ενδιαφέρον. Al Di Meola Η αποθέωση του alternate picking, με τρομερή αίσθηση στο timing και εκπληκτικά muted περάσματα. Greg Howe Έχει ένα χαρακτηριστικό τρόπο που βιμπράρει γλιστρώντας το χέρι του, που ακούγεται μοναδικά. Δίνει άλλο χαρακτήρα στο συνολικά πλήρες τεχνικά και μουσικά παίξιμό του. Zakk Wylde Βαρβατίλα, και αθάνατες pinched harmonics. Chris Poland Αυτός ο ανώμαλος, με τον τρόπο που χρησιμοποιεί σηκώματα για γρήγορα περάσματα με legato, και λίγο τρέμολο, κατάφερε το εξής μοναδικό... να κάνει την κιθάρα του να ακούγεται σαν να παίζει ο Jan Hammer, δηλ. σαν τον απόλυτο ροκά πληκτρά (αντίστοιχα ο Jan Hammer ήθελε να ακούγεται σαν κιθάρα στα keyboards του, και απλά έχει το wheel των πλήκτρων που του έδινε άλλες δυνατότητες έκφρασης). Wayne Krantz Μιλώντας για ρυθμικό παίξιμο, σε jazz και jazz fusion trio, αυτός έχει κάνει δικιά του σχολή. Τρομερά μουσικό παίξιμο, ο ρυθμός του, σε συνδυασμό με το πώς ενώνει κοφτές συγχορδίες με είτε μπασοπεράσματα, είτε μικροφράσεις, είναι αισθητικά και κιθαριστικά πρωτοποριακός. Τέλος εντάξει, πέραν των πρωτοποριών ή οτιδήποτε, πάντα η νούμερο 1 τεχνική έκφρασης για τους κιθαρίστες, θα είναι το vibrato τους. Υπάρχουν πολλά γούστα, και πολλές τεχνικές (δείτε το παλιό κλασικό βίντεο του Eric Johnson να τις δείχνει όλες μπροστά στα μάτια μας, λες και το κάνει επίτηδες να μας κάνει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε). Ο Clapton είναι ένα προφανές παράδειγμα που βάσισε σχεδόν όλη του τη φήμη-αξία-επιδραστικότητα στο υπέροχο βιμπράτο του. Προσωπικά αγαπημένα μου βιμπράτα είναι αυτά των Lukather, Eric Johnson, Gary Moore, και σαν έξτρα flavors η τσαχπινιά που κάνει ο Greg Howe, και το κλασικού τύπου διακριτικό vibrato του Holdsworth. Απλά συμπληρώνω σε ορισμένα σημεία... ο Hendrix είχε 2 πολύ μεγάλα προσόντα, και 2 συμπληρωματικά (τα αναφέρω με σειρά σημαντικότητας κατ'εμέ): 1) εκπληκτικό rhythm παίξιμο (δύσκολα βρίσκεις 5 τύπους από καταβολής του οργάνου να μπορούν να σταθούν δίπλα του)... ο τρόπος που παίζει ρυθμικά σε 2 χορδές, καθώς και το πώς κάνει μεγάλο σε όγκο τον ήχο του βάζοντας τον αντίχειρα στην μπάσα χορδή, είναι κατευθείαν το μισό blues/rock παίξιμο. Επίσης αν τον ακούσει κανείς να γκρουβάρει σε speed funky περάσματα όπως το "Stone Free" με Band Of Gypsys, απλά μένει με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζει 2) συνθετικό μεγαλείο (συνδυάζεται απόλυτα και με το νο. 1)... τα κομμάτια του, απλά και μοναδικά, έκαναν την κιθάρα να ακούγεται τεράστια, και να μπορεί να σταθεί με εντυπωσιακή παρουσία σε ένα trio 3) κάποιες ιδιαίτερες φρασούλες στο σολιστικό του παίξιμο, που ταιριάζουν άψογα στο blues/rock ιδίωμα 4) και το ταιριαστό για την εποχή showmanship (που προσωπικά νομίζω ότι αν ζούσε σταδιακά θα το έκανε πιο ουσιώδες - και πάλι ήταν ουσιώδες, απλά κάποιοι απομονώνουν λανθασμένα εκεί) [ο κύριος εδώ νομίζω τα λέει ακόμα καλύτερα] Ο Eddie ξεχωρίζει και αυτός από το ρυθμικό παίξιμό του και τις πολύ διαφορετικές ρυθμικά και αρμονικά συνθέσεις του σε σχέση με το υπόλοιπο heavy rock, και αυτά σε συνδυασμό με το massive brown sound του, τον έκαναν το μέτρο σύγκρισης για όλους τους heavy players μπάντας ιστορικά. Συν τις άλλοις το παιδί μπορούσε να παίζει, μιλάμε για πραγματικό ροκ μουσικάρα και παιχταρά. Ο Holdsworth έκανε την κιθάρα να ακούγεται σαν πνευστό (κι άλλοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο και προσπαθούν, αυτός το έκανε), λόγω του ρυθμικού παιξίματος και των αρμονιών των κομματιών του, και φυσικά λόγω του καινοτόμου legato του, και της αισθητικής του. Ο άνθρωπος είναι εξωγήινος τόσο μουσικά (αδικημένος που όλοι συνήθως αναφέρονται στην αυτοσχεδιαστική του δεινότητα, και αφήνουν στην άκρη το συνθετικό του μεγαλείο), όσο και παιχτικά. Υ.Γ.: Υπάρχουν και οι καινοτόμοι παίχτες που βασίζουν μεγάλο μέρος της ιδιαιτερότητάς τους σε συγκεκριμένη χρήση εφέ (The Edge, Tom Morello, Buckethead, ακόμα και ο Oz Noy που ξεχωρίζει και από τον τρόπο που χρησιμοποιεί ρυθμικά tremolo effects).

Το "Lady in the lake" το έχω κατεβασμένο και με περιμένει να το δω είναι αλήθεια (κακώς δεν το θυμήθηκα να το τσεκάρω προτού γράψω τη λίστα, αλλά θα το κάνω προσεχώς). Όσο για το "Rope", αν το κείμενο αφορούσε παραπάνω την ιστορική εξέλιξη του camerawork (δηλ. να εστίαζα σε καινοτόμους filmmakers που εισήγαγαν είτε νέες τεχνικές, είτε νέα άποψη), τότε θα ήταν σιγουράκι, όπως και το "Citizen Kane" ας πούμε. Όμως τέτοιες λίστες υπάρχουν ήδη στο σάιτ (και το "Rope" συμπεριλαμβάνεται σε αυτές), οπότε η επιλογή έγινε με κριτήρια "artistic virtuosity" (προσπαθώντας να είναι όσο γίνεται πιο ισορροπημένη σε είδη, δημιουργούς, και εποχές), και κάπως έτσι δεν μου χώρεσε στις 30 που είχα περιθώριο. Αν είχα παραπάνω επιλογές πάντως θα το έβαζα σίγουρα.

http://www.tasteofcinema.com/2015/30-movies-with-the-most-brilliant-camera-work/

Μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι στην ομάδα contributors στο γνωστό κινηματογραφικό στέκι "Taste Of Cinema", κι αυτή εδώ είναι η πρώτη μου λίστα (θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα λογικά): http://www.tasteofcinema.com/2015/30...t-camera-work/ Όποιος θέλει ας την τσεκάρει, κι ας κάνουμε και κουβεντούλα. Καλό βράδυ σε όλους.

Λίγο αυθαίρετο το θέμα... διότι κάποιος άνετα μπορεί να απομονώσει τη λέξη "ροκ", και να γράψει για Van Halen κλπ, ενώ άλλος (ο κ. Ζάικος π.χ.) τη λέξη "μπλουζ", και να γράψει για τους διάφορους Kings κλπ. Αυθαίρετα τελείως κι εγώ, παίρνοντάς το περισσότερο σαν ενιαίο πράγμα (blues-rock), λέω αυτούς τους κύριους, χωρίς συγκεκριμένη σειρά: 1) Stevie Ray Vaughan 2) Jimi Hendrix 3) Eric Johnson 4) Jeff Beck 5) Gary Moore Μπορεί να ήταν μεγάλη επιρροή για πολλούς ροκάδες, αλλά ούτε μπλουζ έπαιζε ο Αλ, ούτε ροκ.