fusionakis

Ο άνθρωπος είχε το χάρισμα

Αφιερωματάρα. Με το καλό να ανέβει και online.

Το σέβομαι, όπως σέβομαι και τον ίδιο σαν παιχταρά. Η μουσική του ποτέ δεν με τρέλανε, αλλά το παίξιμό του το αντίθετο (τον θεωρώ από τους κορυφαίους σπουδαστές του οργάνου, τρομερά λεπτολόγος και τελειομανής, είτε τώρα που παίζει καρφί καρφί, είτε παλιότερα με τα 4-amp setups και τα εφέ). Και προφανέστατα ο άνθρωπος ήταν και είναι κτήνος σαν παίχτης, δεν το συζητάμε. Πάντως παραπάνω έγραψα ότι "το είπα κάπως άκομψα" για χάριν της κουβέντας, μιας και μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες και μουσικούς που όμως κινούνται χοντρικά σε παρόμοια μουσικά ιδιώματα. Εναλλακτικά, θα μπορούσα να το είχα πει ως εξής: η περίπτωση του Gales χαρακτηρίζεται από ένα σπάνιο παιχτικό ταλέντο που αναδεικνύεται με απίστευτη ωμότητα, τέτοια που δεν συναντάται ούτε σε πιο διάσημους δεξιοτέχνες του οργάνου της εποχής. Ένας άλλος λόγος που το εξέφρασα έτσι, είναι ότι μου έχει δώσει πάτημα ο ίδιος ο Bonamassa με τη δήλωσή του στο παρελθόν περί Eric: "One of the best if not the best guitarist in the world today. @EricGalesBand" +απάντηση από Gales: "Woooow and THANK YOU Joe Bonamassa truly an honor" [πηγές: Όπως πιστεύω καταλαβαίνεις από τα συμφραζόμενα, και γω δεν θεωρώ χρήσιμες τις αντιπαραθέσεις μεταξύ fan boys, και άλλωστε δηλώνω φαν όλων των ονομάτων που έχουν αναφερθεί (και του Bonamassa, κι ας μην τον ακούω συχνά στα προσωπικά του). Απλά εφόσον το νήμα τιτλοφορείται "Eric Gales", είπα να πω ένα δυο πράγματα παραπάνω από αγάπη, όπως αντίστοιχα έκανες εσύ για τον Joe, που χωρίς να το θέλω τον ψιλοέθιξα. ;)

1) Ο Eric Gales στο παιχτικό κομμάτι δεν είναι "παιχταράς για κάποιους", είναι κάτι άπιαστο. Να το πω κάπως άκομψα, είναι αυτός που καταπίνει όλους τους σπουδαίους Bonamasses out there... Άλλο μουσικά τι είναι ο καθένας, άλλο παιχτικά. Παιχτικά ο τύπος είναι η δύναμη της φύσης, όποιος έχει να βρει αρνητικό σε αυτό το κομμάτι για τον Gales κατ'εμέ απλά εκτίθεται. Αν τώρα για κάποιους το παίξιμό του, όπως εκφράζεται στο context της μουσικής του, δεν μπορούν να το ακούν, τότε όντως υπάρχει ο Frisell και ο Metheny, ή για να μην πάμε μακριά σε μουσικά ιδιώματα, υπάρχει και ο Philip Sayce ή ο Doyle Bramhall II (μερικά παραδείγματα)... ή και ο Bonamasssa (όπως καταλαβαίνετε δεν κάνω τη συζήτηση για να προβάλω συγκρίσεις, απλά για να καταλαβαινόμαστε κάπως καλύτερα - άλλωστε όλα τα ονόματα που αναφέρω είναι αγαπημένοι μου έως πολύ αγαπημένοι μου). 2) Του κόλλησε η ταμπέλα "συνεχιστής-μιμητής Hendrix" από μικρός (πολύ μικρός για την ακρίβεια), και αυτό εντέλει νομίζω ούτε ισχύει ιδιαίτερα, ούτε ήταν κάτι που επιδίωκε με τη μουσική του. Πιο πολύ στο στυλιστικό του πράγματος υπάρχουν ομοιότητες (μαύροι, αριστερόχειες)... στο καθαρά παιχτικό πολύ διαφορετικοί, όπως και στη μουσική τους προφανώς, καθώς ο Gales είναι κάτι περιορισμένο και κάπως παρωχημένο για την εποχή του, ενώ ο Jimi ήταν θεμελιωτής των πάντων λίγο πολύ, και κατ'εμέ ένας από τους 3-4 μεγαλύτερους σύγχρονους μουσικούς. Στο μόνο που ας πούμε μοιάζουν είναι αυτό που είπα παραπάνω... πρόκειται για 2 δυνάμεις της φύσης στο όργανο (αν θέλετε να το συγκεκριμενοποιήσουμε περισσότερο, ο Jimi κυρίως λόγω εκπληκτικού ρυθμικού παιξίματος, και πώς ένωνε τον αυτοσχεδιασμό του και με τη ρυθμική του συνοδεία σε 1, και ο Eric περισσότερο λόγω απίθανης έντασης, ακρίβειας και ομορφιάς στον αυτοσχεδιασμό του). Η διαφορά είναι ότι ο Hendrix πέρα από αυτό ήταν και πολλά παραπάνω (πλήρης μουσική ιδιοφυϊα). 3) Έξτρα συγκρίσεις και πάλι χάνουν το νόημα, μιλάμε απλά για να μιλάμε μου φαίνεται, αντί να βάζουμε καμιά βιντεάρα να χαζεύουμε. Ναι, ο Derek Trucks είναι 50 κλάσεις πάνω σαν μουσικός, και τον λες και πιο original. Ε και; Αυτό μειώνει τον υπερπαίχτη Gales; Άλλος Derek Trucks δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και άλλος Gales. Είναι πάλι σαν να συγκρίνουμε το καλύτερο εστιατόριο με θαλασσινά με το καλύτερο "βρώμικο"... το πρώτο θα πάρει τα βραβεία Μισελέν, και έτσι πρέπει, αλλά και το δεύτερο έχει τη χάρη του.

Καταλαβαίνω πού το πας, αλλά γιατί χρειάζεται να είναι όλα "φρέσκα"; Επίσης αν μιλάμε για τον αυτοσχεδιασμό του, αυτός είναι ένα υπέροχο κράμα κλασικών στυλ με μια εντελώς ξεχωριστή δική του δύναμη, άρα και κάτι φρέσκο υπό μία έννοια. Νομίζω οι περισσότεροι όταν ακούμε Gales, το κάνουμε για να ακούσουμε τον υπερπαιχταρά και το πάθος που βγάζει σε κάθε νότα του... για την όποια φρεσκάδα και πρωτοπορία που λες υπάρχουν άλλοι. Γενικότερα, και μην το πάρεις προσωπικά απραίτητα, μου φαίνεται ότι όταν κάποιος μπαίνει σε ένα νήμα αφιερωμένο σε ένα χαρισματικό παιχταρά όπως ο Gales, και κοιτάει να εστιάσει σε αυτό που δεν του αρέσει ή δεν τον κερδίζει στη μουσική του, είναι σαν να βλέπουμε μια γκομενάρα και εστιάζουμε στα λίγα παραπάνω λεπτά πόδια της ή στα φτιαχτιά μπαλκόνια της ξέρω γω (που χαλάνε κάποιους από όσο γνωρίζω). 2 διασκευές του από τα 90's για συμπλήρωμα.

Ποτέ δεν είναι αργά να έρθει κανείς σε επαφή με το Θεό... ;) Φαντάζομαι ότι αφού έχεις δει αυτά, θα βάλεις μπρος να δεις και τα λοιπά δημοφιλή live videos από συναυλίες, NAMM κλπ στο γιουτούμπι... Εγώ σιγοντάρω με κάποιες στούντιο δουλειές του.

Απώλεια. Μοναδικός.

Η όποια τελειότητα που αναφέρεις για τον Andy για μένα μεταφράζεται στο ότι καταφέρνει να δώσει περιεχόμενο... εκεί υποφέρει ο Hermans, του οποίου τα demos μπορείς να πεις ότι, υπό μία άλλη έννοια, είναι επίσης τέλεια (μη τέλεια είναι του συμπαθέστατου Brett Kingman π.χ.). Παίζει κάποια διακριτικά ρυθμικά και ωραίες γεφυρούλες, και μετά φρασούλες, ξανά φρασούλες, και πάλι φρασούλες. Μουσικότατες, δεν αντιλέγω (αν και τα drum loops του με έχουν κουράσει να πω την αλήθεια), και τα κομμάτια που επιλέγει στα πρώτα μέρη των videos αρκετές φορές πετυχημένα. Αλλά επαναλαμβάνεται πολύ, πάρα πολύ... μέχρι να φτάσει η ώρα της χωρίς backing track δοκιμής του πεταλιού έχω κουραστεί ήδη (μετά από 100άδες videos του που έχω δει βέβαια, έχει σημασία κι αυτό), ενώ κι εκεί το παίξιμό του παραμένει το ίδιο προφανώς, οπότε εξακολουθεί να μην πολυβοηθάει (πολύ απαλός στην πενιά του για να με βοηθήσει τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με overdrive-fuzz κλπ). Και φαντάσου ότι όταν τον είχα πρωτοεντοπίσει πριν ακόμα αρχίσει τα demos για online stores, είχα ενθουσιαστεί τόσο που τον έκανα και φίλο στο FB για να του κάνω καμιά ερώτηση κατά καιρούς... Μου θύμιζε στο παίξιμο κι ένα φίλο μου σε κάποια σημεία, ίσως είχα και συναισθηματικό δέσιμο. Μετά τη μετακόμισή του στο PGS όμως συνειδητοποίησα ότι εντέλει τα demos του δεν με πολυβοηθάνε, σε αντίθεση με του Andy. Σχετικά με τον Andy, είναι ο right man for the job. Λιγότερο καλλιτέχνης ας πούμε από τους Hermans εκεί έξω, αλλά demo guy. Εγώ συνειδητοποίησα τη χάρη και αυτού του πράγματος σταδιακά, και του βγάζω το καπέλο. Από κει και πέρα, στο χέρι μας είναι το κατά πόσο παραπλανιόμαστε από έναν Andy που καταφέρνει σχεδόν τα πάντα να τα κάνει να ακούγονται καλά, για το κατά πόσο μπορούμε κάτι αντίστοιχο να το πράξουμε κι εμείς στις μουσικές μας. Αυτό ισχύει για όλους. Άλλωστε όποια γνώμη και να έχω για τον οποιονδήποτε, προσωπικά είμαι subscriber σε αρκετών τα κανάλια στο youtube, και τις περισσότερες φορές ψάχνομαι με κριτήριο το προϊόν και όχι το δοκιμαστή.

Ωραίο το παράδειγμα που πόσταρες. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις Wildwood guitars, όντως υφίσταται το θέμα που περιγράφεις. Προσωπικά νομίζω ότι τα reviews ήταν πολύ καλύτερα στο παρελθόν που έπαιζε με ένα καθαρό κανάλι ο Greg και για γκάζια προσέθετε απλά ένα overdrive, και όχι τώρα με τα πολλαπλά κανάλια του ενισχυτή. Τέλος, απλά να προσθέσω και το δικό μου πρόβλημα που δεν έχει αναφερθεί... Υπάρχουν κάποιοι αξιόλογοι παίχτες εκεί έξω (π.χ. Sam Vilo, Mike Hermans στο ProGuitarShop και πρώην Prymaxe Vintage) οι οποίοι θα κάνουν μια πολύ μουσική επίδειξη ενός προϊόντος, αλλά έχουν ένα τόσο φιξαρισμένο στυλ που ουσιαστικά η επίδειξη δεν καταλήγει να είναι χρήσιμη για τον μέσο μουσικό. Δηλ. ο Hermans έχει αυτό το στυλ με τα ρυθμικά και τα drum loops, και από πάνω παίζει λίγο πολύ πάντα τις δικες του χαρακτηριστικές φρασούλες είτε επιδεικνύει ένα tube screamer overdrive είτε ένα muff... έτσι μπορείς να του πεις ένα μπράβο για μια δικιά του ωραία φράση, αλλά δεν έχει την ικανότητα να παίξει ένα στάνταρντ πράγμα που αναδεικνύει το εκάστοτε χαρακτήρα του πεταλιού, ούτε το τελικό context είναι κάτι που σου παίρνει τα αυτιά (εκεί βγάζω το καπέλο προσωπικά στον Andy, που περιορίζεται συνήθως σε ρυθμικό παίξιμο, αλλά ο κερατάς έχει εύρος σε αυτά που σου δείχνει - και διασκεδάζεις και από τις εκτελέσεις γνωστών κομματιών). Αντίστοιχα ο Vilo παίζει με πολύ προσωπικό στυλ, για πολλά λεπτά σε κάθε βίντεο, και αν τον βλέπεις πρώτη φορά μπορεί να σε κάνει να σου τρέχουν τα σάλια, αλλά οκ... απλά για το μπανιστήρι της υπόθεσης θα δεις κάτι κι από κει, όχι για να βοηθηθείς για την αγορά πεταλιού. Μιας που πήγες στη Wampler με τον Quayle, απλά να προσθέσω ότι πιο πιστό SRV-like αποτέλεσμα από αυτό που πετυχαίνει εδώ ο Travis από την εταιρία δύσκολα βρίσκεις. Έχουν αναφερθεί ήδη. ;)

- Gregory Kochery μια κατηγορία μόνος του... Το να έχεις έναν από τους μεγαλύτερους παιχταράδες του πλανήτη να παίζει μερικά από τα ωραιότερα όργανα του πλανήτη, κάνοντας χαβαλέ επίσης διαπλανητικού επιπέδου, είναι απλά ηδονή. Από γνωστούς με άπειρα gear reviews: - Andy από ProGuitarShop (ειδικά των τελευταίων ετών που τον βλέπουμε φάτσα και όχι μόνο το πετάλι όπως παλιά)... τρομερός στο να προσθέτει περιεχόμενο σε κάθε βίντεο πεταλιού - Lee από Dawsons Music, ολοκληρωμένος παίχτης και to the point - MusicStoreLive.com, Jet City Music επίσης υψηλού επιπέδου - Dan & Mick από That Pedal Show, το πιο διασκεδαστικό και χρήσιμο gear show - RACKDOCTOR = LA Sound Design για μπανιστήρι επαγγελματικών rigs - Από γνωστούς με όχι άπειρα gear reviews, ξεχωρίζω τον παιχταρά James Santiago από τη Voodoo Lab, που συνεργάζεται επίσης με τον Tripps από την Dunlop. Από κει και πέρα... - Οι περισσότερες εταιρίες πλέον στα κανάλια τους έχουν εξαιρετικά reviews των προϊόντων τους, αρκετές φορές και με γνωστούς επαγγελματίες και παιχταράδες. Από τις πιο mainstream... Μέχρι τις boutique... - Επίσης υπάρχει το Rig Rundown κομμάτι του Premier Guitar, που είναι απόλαυση πολλές φορές... Πρόσφατα βγήκε του Doyle Bramhall II και νομίζω τερματίστηκε η φάση: - Και τέλος υπάρχουν συγκεκριμένοι μόρτηδες που το κάνουν για τον εξοπλισμό της επιλογής τους μια στις τόσες, και κλέβουν την παράσταση... ορίστε μερικοί. https://www.youtube.com/watch?v=X83S-7T-7kg

Από τους πιο χαρισματικούς improvisers out there... Κατά τα άλλα σε τέτοια φάση περισσότερο... https://www.youtube.com/watch?v=Pp-dO8fN4_k

RIP https://www.youtube.com/watch?v=kRkkJKf-hnA

Διπλό πλήγμα για το ευρωπαϊκό σινεμά σήμερα... RIP John Hurt και Emmanuelle Riva.

RIP Butch Trucks

Κανένας φαν των Little Feat εδώ γύρω;

Όχι ακριβώς εντός θέματος, αλλά είπα να το βάλω για το αρχείο.

Γενικά σε ό,τι έχει να κάνει με την κιθάρα, λίγες βδομάδες αφότου αγόρασα ηλεκτρική στα εφηβικά μου χρόνια... ουσιαστικά από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται με τη λογική του αυτοσχεδιασμού δηλ., μιας και η πρότερή μου πορεία σαν παιδάκι που πήγαινε ωδείο και έβγαζε ό,τι έγραφε το χαρτί πάνω σε μια κλασική κιθάρα, δεν μου φαινόταν κάτι με ιδιαίτερο μουσικό αντίκρυσμα (πολύ αργότερα διαπίστωσα ότι είχε την αξία του κι αυτό, και θα μπορούσα να είχα μεγαλύτερα οφέλη αν είχα εμβαθύνει κι άλλο στο παίξιμο της κλασικής τότε). Το ενδιαφέρον με τη δικιά μου περίπτωση ωστόσο υφίσταται και στο συγκεκριμένο μουσικό όργανο που έχω... Έτυχε λοιπόν πριν 10 κάτι χρόνια που είχα λεφτά στην άκρη για κάποια καλή αγορά, να περνάω μία μονοδιάσταση fusion φάση (νομίζω τότε πρέπει να γράφτηκα και στο νόιζ και να επέλεξα το γραφικό μου username :)), όπου προσπαθούσα να αναπαράγω στην κιθάρα την αισθητική του Holdsworth σε παίξιμο και ήχους, και όχι και πολλά πράγματα πέραν αυτού. Με εκείνα λοιπόν τα περίεργα μυαλά που κουβαλούσα, πήρα σε μια πολύ καλή ευκαιρία από ebay μια κιθάρα Parker MidiFly, με τη λογική ότι θα έχω ένα όργανο να τα κάνει όλα, αργότερα που θα το ψάξω και με guitar synth θα είμαι έτοιμος με το κατάλληλο όργανο χωρίς έξτρα εγκατάσταση μαγνητών και επεμβάσεις κλπ κλπ... πράγματα που μόνο που τα σκέφτομαι γελάω. Το ενδιαφέρον είναι ότι λίγους μήνες μετά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το να γίνω κλώνος Holdsworth ούτε ήταν κάτι που θα μπορούσα να το καταφέρω στα επίπεδα που θα επιθυμούσα, ούτε ήταν και κανένας αυτοσκοπός... οπότε άρχισα να ξαναανοίγω τα μυαλά μου σχετικά με το οτιδήποτε κιθαριστικό, και άρχισα να μελετάω πιο σοβαρά και σε βάθος πράγματα που τα είχα παραβλέψει μέχρι τότε (μιλάμε για κλασικά blues-rock τύπου Jimi, SRV κλπ). Για πάρα πολύ καλή μου τύχη, η Parker που είχα αγοράσει, δεν ήταν τύπου Parker Fly, δηλ. μια κιθάρα με απίστευτα λεπτό neck, το κέρας της Γκόντορ να σε χτυπάει στο στέρνο όταν κάθεσαι και κάπως "άψυχους" humbuckers, αλλά ένα νορμάλ σώμα τύπου super strat, με καμπυλωτό και βολικότατο neck, που παράλληλα με τα midi της και τα piezo της (που έτσι κι αλλιώς δεν με απασχολούσαν πια καθόλου), προοριζόταν ηχητικά ακριβώς για αυτό που τελικά ήθελα στην πορεία του χρόνου. Τό όργανο είχε "ψυχή" με λίγα λόγια, κι ας την είχα αποκτήσει νωρίτερα με λάθος κριτήρια, επειδή την έβλεπα σαν διαστημόπλοιο. Εν'ολίγοις ήμουν κωλόφαρδος που μια αγορά στα τυφλά από εξωτερικό, και σε νεαρή ακόμα ηλικία που άλλαζα την κοσμοθεωρία μου για το πώς με ενδιαφέρει να παίζω, εντέλει κατέληξε να με βολέψει απίστευτα στο επόμενο στάδιο της όποιας μουσικής ωρίμανσής μου τελοσπάντων. Μάλιστα πριν 1 χρόνο και κάτι ένας τεχνικός αφαίρεσε και το piezo από το κύκλωμα, ώστε να μην υφίσταται οποιοσδήποτε περιττός θόρυβος, και νιώθω ότι έχω το όργανο που ήθελα πάντα να έχω. Εύχομαι και στους νεότερους να βρουν γρήγορα ένα όργανο που θα τους δώσει αυτή την αίσθηση, εμένα άλλωστε μου έτυχε στο 3ο όργανο που αγόρασα.

Από αυτά που λες, θες κάτι αλητήριο, αλλά μάλλον όχι Rat, ώστε να μην fuzzίζει. Αυτό εδώ είναι αλητήριο, έχει τέλειο bass response, οπότε it's a no brainer που λένε και στο χωριό μου:

Δεν κατάλαβα αν με το χαμηλά εννοείς την ένταση ή να τη βάζεις στο πάτωμα.. Στην πρώτη περίπτωση είναι θέμα ενισχυτή κατά βάση, στη δεύτερη έχει να κάνει με το voicing του ηχείου και την καμπίνα επίσης. Εμένα η δικιά μου είναι η Mesa LoneStar 1x12 open back με ένα C90 ηχείο, και την έχω πάντα στο πάτωμα. Πολύ δύναμη, πολύ ισορροπημένη σε όλα της και 14 κιλά, δηλ. μια χαρά. Το κακό είναι ότι στο Thomann πρέπει να μην υφίσταται η έκπτωση που υπήρχε κάποτε, και έτσι από 450 που την είχα πάρει τώρα τη δίνουν στα 650 (https://www.thomann.de/gr/mesa_boogie_lone_star_11219.htm?ref=search_prv_8). Δεν ξέρω αν κάπου από Ελλάδα τη βρεις φθηνότερα, αλλά αξίζει να το ψάξεις. Επίσης δεν αναφέρθηκες στα ηχεία, οπότε να φανταστώ σε ενδιαφέρει να αγοράσεις καμπίνα σκέτη; Σε κάθε περίπτωση, λίγο προσοχή μην πάρεις κάτι εντελώς ασύμβατο με τον ενισχυτή σου. Χαιρετώ και καλές αγορές.

Για άκου κι αυτά... https://www.youtube.com/watch?v=U_2njtHamIM

Πόσο αιμοβόρος παίχτης...

Εύγε nickel, είσαι στο σωστό δρόμο... το "Let Me Get By" που κυκλοφόρησαν φέτος είναι το άλμπουμ της χρονιάς, και μια δουλειά που θα μείνει διαχρονική.

Μένοντας στα όρια της 5ετίας, και σε διάφορα ιδιώματα που έχουν μέσα τους πολύ ή λίγο από Pop/Rock (δεν πήγα σε jazz ή ορχηστρικά πράγματα που δεν έχουμε καθόλου). νομίζω τα παρακάτω είναι αλμπουμάρες όλες... με τα μαυρισμένα ειδικά να είναι all-time greats για μένα. 1. Tedeschi Trucks Band - Let Me Get By (2016) 2. Esperanza Spalding - Emily's D+Evolution (2016) 3. Doyle Bramhall II - Rich Man (2016) 4. Béla Fleck, Abigail Washburn - Béla Fleck & Abigail Washburn (2014) 5. Leonard Cohen - Popular Problems (2014) 6. Tedeschi Trucks Band - Made Up Mind (2013) 7. dUg Pinnick, Eric Gales, Thomas Pridgen - Pinnick Gales Pridgen (2013) 8. Esperanza Spalding - Radio Music Society (2012) 9. Adele - 21 (2011) 10. Abigail Washburn - City Of Refuge (2011)

Όχι κάτι που θα το ακούσω μια φορά και θα θέλω να το ξαναβάλω προσωπικά. Ευχάριστο κομμάτι, αλλά αν το βάλεις δίπλα στα 30 τόσα αριστουργήματα αυτού του Θεού, μοιάζει τραγούδι κάποιου θνητού. Θα ακούσω και όλο το δίσκο πάντως προσεχώς για να δω τη φάση που βρίσκεται τώρα.