fusionakis

Από τις αγαπημένες μου κλασικές μελωδίες... εδώ, το ορίτζιναλ. Εδώ η γνωστή και πολυαγαπημένη εκτέλεση του Trane... Ωστόσο, πάντα μου άρεσε περισσότερο να το ακούω με τους στίχους του... και για κάποιο λόγο, αυτή η σχετικά άγνωστη εκτέλεση είναι μάλλον η αγαπημένη μου.

Συμφωνώ στα πρώτα που είπες, αλλά κάπου εδώ το έχασα. Ότι δηλαδή θα βρούμε 1000 μουσικούς που έχουν γράψει κομμάτια της μουσικής αξίας και τελειότητας ενός "Billie Jean" και ενός "Smooth Criminal" δηλαδή; Για να το πω όσο πιο χονδροειδώς και απλοϊκά μπορώ, οι σπουδαίοι μαύροι μουσικοί είναι πιθανότατα τα πιο χαρισματικά μουσικά όντα αυτού του ντουνιά, και ο Μιχαλάκης ανήκει στην ελίτ αυτών. Και για να περιορίσουμε λίγο την κουβέντα στα σχετικά μουσικά είδη, σε ατομικό επίπεδο οι μεγαλύτερες και επιδραστικότερες μορφές της RnB, soul και funk υπήρξαν (όχι σε σειρά) οι Stevie Wonder, Sly Stone, James Brown, Ray Charles, Aretha Franklin, Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Sam Cooke, Bill Withers, Chaka Khan, Al Green, Michael Jackson και Prince. Αν δοκιμάσει κανείς ένα google search με άρθρα που έχουν ασχοληθεί με το θέμα (δεν μιλάω για λίστες των φανς, ούτε για λίστες πωλήσεων του Billboard), θα διαπιστώσει ότι ο MJ συνήθως βρίσκεται στο νούμερο 1 μεταξύ όλων αυτών, μιας και το πρωτογενές ταλέντο του ήταν μοναδικό, και ταυτόχρονα σε επίπεδο crossover επιτυχίας στην πλατειά μάζα το πήγε σε άλλο επίπεδο. Με αυτό δεν θέλω να πω πως τον θεωρώ ντε και καλά νούμερο 1 σε μουσικό επίπεδο (I would go with Stevie), αλλά σίγουρα βρίσκεται κάπου εκεί κοντά με όλους αυτούς, έχοντας το πολύ προσωπικό του - αμίμητο - στυλ μουσικά. Απαντήθηκε ήδη από τον VangelisV, απλά εγώ θα πάω λίγο την κουβέντα σχετικά με την αξιολόγηση του σαν μουσικός. Υπάρχει ένας κίνδυνος σε ό,τι έχει να κάνει με την καλλιτεχνική κριτική πάνω στο έργο του Jackson, και αυτός είναι ο εξής: 1) ο άνθρωπος, βασισμένος στην κληρονομιά του James Brown, και βάζοντας τη δική του σκληρή δουλειά και το προσωπικό του ταλέντο και όραμα in the mix, το πήγε σε άλλο επίπεδο στο κομμάτι ψυχαγωγίας και star power, το οποίο είχε σαν συνέπεια οι pop stars των επόμενων γενεών (κανείς εκ των οποίων δεν έφτανε ούτε μια τρίχα από τα αρχίδια του σε ταλέντο, groove και μουσικότητα) να προσπαθούν όλοι να τον μιμηθούν... από τους υπερταλαντούχους μέχρι τους καρνάβαλους 2) το έργο του πέρασε στην πλατειά μάζα, και αυτό σημαίνει ότι μέρος εκείνων που αγαπάνε τη μουσική του είναι ανεγκέφαλοι fanboys 3) πρόκειται για μια περίπτωση παιδιού-θαύματος που μεγάλωσε με "αρρωστημένο" τρόπο, και κατέληξε να είναι μια ανώμαλη προσωπικότητα που ζούσε στο δικό της κόσμο Δυστυχώς, πολλές φορές - δεν αναφέρομαι στο noiz, αναφέρομαι γενικά - βλέπω σχόλια που μου φαίνεται σαν κάποιος να στέκεται μόνο στα παραπάνω σημεία, ξεχνώντας ότι οι κομματάρες που άφησε ήταν δικές του δημιουργίες, και ότι το groove αυτών κυλούσε μέσα του και μετατρεπόταν σε μουσική από τον ίδιο, και δεν το δανείστηκε από κανένα... Καταλαβαίνω απόλυτα τη φάση "not my thing", ή "ε όχι και ο κορυφαίος όλων", αλλά δεν είναι δύσκολο κανείς να δεχθεί τη μουσική μοναδικότητα και το χάρισμά του.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται όπου η διασκευή πήγε σε άλλο επίπεδο το original.

Ενδιαφέρουσα, όντως.. εμένα πάλι με συγκλόνιζε πάντα ο τρόπος με τον οποίον το εξελίσσει αρμονικά ο μεταλλαγμένος.

Είπα να έχω ποικιλία σε θέσεις, οπότε πήγα με Πελέ, Μέσι, Κρόιφ, Βαν Μπάστεν και Μπεκενμπάουερ. Κορυφαίος, ακόμα ο Πελέ. Πιο πλήρες πακέτο δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει. Μέσι, δεν είναι ο τύπος μου ποδοσφαιρικά, αλλά σέβομαι ότι πρόκειται για μηχανή που και της μιλάει μοναδικά και συνεχίζει να "γράφει" απίστευτα επιτεύγματα (Κριστιάνο αντίστοιχο τερατάκι, και με ανάλογα ζηλευτά επιτεύγματα, και πιο πολύ στον τύπο μου βάσει σωματοδομής, αλλά Μέσι αξίζει περισσότερο την επιλογή). Μπεκενμπάουερ ακόμα το σημείο αναφοράς στη θέση του στην ιστορία. Κρόιφ ο άνθρωπος που πέρασε το άθλημα σε νέα περίοδο, και γενικά ίσως η πιο χαρισματική ποδοσφαιρική φιγούρα έβερ. Βαν Μπάστεν χορευτής του γκολ, αεράτος, υπέροχος. Υ.Γ.: Αγαπημένοι μου τα δύο Ρο (Ρονάλντο και Ροναλντίνιο)... Ρονάλντο κάλλιστα θα μπορούσα να τον βάλω στην 5άδα, αλλά σήμερα πήγα προς Βαν Μπάστεν μεριά για καθαρό φορ περιοχής (αύριο μπορεί να ψήφιζα ανάποδα, μα είναι αντίστοιχα αγαπημένοι). Ροναλντίνιο στο prime του δεν έβλεπε τίποτα, αλλά δυστυχώς αυτό το prime κράτησε πολύ λίγο.

Μεγαλοφυΐα... ο ορισμός. Αν κάποιος δεν το συνειδητοποιεί, μάλλον δεν έχει ακούσει με προσοχή τα "Off The Wall", "Thriller", "Bad" και "Dangerous", ή δεν έχει δει τι έκανε ο άνθρωπος στα live του πριν επέλθει η πτώση στο φινάλε των 80's (δηλ. πριν αρχίσει σε κάποια κομμάτια να βασίζεται στο playback και κατά βάση να χορεύει μόνο)... ενδεικτικό αυτό στο οποίο αναφέρομαι το live στη Yokohama το '87, λίγο πριν την κυκλοφορία του "Bad", όπου η ερμηνεία του είναι ακραία, σε φάση παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. στίβου. Το επίπεδο performing του (τραγούδι + χορός) στα ντουζένια του θεωρώ ότι παραμένει σε γενικές γραμμές άπιαστο, με μοναδική εξαίρεση την αρκετά μεταγενέστερη Beyonce (η οποία "αθλητικά" μιλώντας είναι ακόμη καλύτερη από τον Michael σε επίπεδο σταθερότητας - έχουν περάσει χρόνια και συνεχίζει στο ίδιο κορυφαίο επίπεδο - αλλά υστερεί πάρα πολύ σε επίπεδο υλικού σε σχέση με τον MJ). Δεν πιάνω καν τις πασίγνωστες κομματάρες του "Thriller" και του "Bad"... δείτε εδώ τι έγραφε ο άνθρωπος.

Προσθέτω και το παρακάτω σαν υστερόγραφο, μιας που τέτοιας υφής ζητήματα απασχολούν συχνά πυκνά το κεφάλι μου... Προφανέστατα, παίζει μεγάλο ρόλο και η ιστορία (ορισμένα πράγματα που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στο χρόνο, είναι καθοριστικά για το πόσο σημαντικός είναι κάποιος μουσικός.)... και εξηγώ με άλλο ένα απλό παράδειγμα. Έχει τύχει να έχω υπάρξει σε συναυλία όπου και τα 5 μέλη μιας μπάντας είναι από geniuses και πάνω (Chick Corea, John McLaughlin, Kenny Garrett, Christian McBride και Vinnie Colaiuta). Συγκρίνοντας άθελά μου εκείνη τη βραδιά ανθρώπους που είναι μοναδικά χαρισματικοί σε αυτό που κάνουν, θα περιέγραφα τη φάση κάπως έτσι... - έπαιζε ένα σόλο ο McLaughlin, έλεγες "δες τον ανώμαλο γεροτράγο τι κάνει ακόμα"... - γκρούβαραν ο McBride με τον Colaiuta, και έβγαιναν μορφασμοί στη μούρη σου για το πώς έδεναν... - έκανε ο Corea μια εισαγωγή στο πιάνο, και έμενες μαλάκας, και με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης που έζησες κάτι τέτοιο... - και τέλος, ερχόταν η ώρα να αυτοσχεδιάσει ο Garrett, και σταματούσαν όλα... εκεί δεν μπορούσες να σκεφτείς καν, παρά μόνο αφηνόσουν σε ένα σπάνιο παιχτικό ταλέντο, που κατάφερνε και κορύφωνε τους αυτοσχεδιασμούς του φτάνοντας μέχρι το βάθος της ψυχής σου. Επομένως, όποιος με ρώτησε για το πώς μου φάνηκε εκείνη η βραδιά, θα έλεγα χωρίς ίχνος δισταγμού ότι ο πιο χαρισματικός παίχτης-αυτοσχεδιαστής από όλη αυτή την dream team ήταν ο Garrett, και σε αντίστοιχο σημείο προσωπικής κατάνυξης με έφτασαν μόνο 1-2 εισαγωγές του Corea... Ωστόσο, αυτό το σπάνιο παικτικό χάρισμα του Garrett, δεν μπορεί με την καμία να τον φέρει πάνω από τα άλλα δύο τέρατα που βρίσκονταν στην σκηνή μαζί του εκείνο το βράδυ. Μπορεί να μιλάμε για μοναδικό μουσικό σε επίπεδο ζωντανής έκφρασης, και αυτό να τον κάνει καραμπινάτη ιδιοφυΐα, αλλά οι Corea και McLaughlin, πέρα από τα όσα έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν, αποτελούν τουλάχιστον μεγαλοφυΐες βάσει των όσων έχουν αφήσει πίσω τους ιστορικά. Και για να το ενώσω με τα προηγούμενα, για αυτό και για να πιάσει ο χαρισματικός κύριος Asato την κατηγορία του επίσης χαρισματικού κυρίου Eric Johnson, θέλει πολύ. Αυτά. Ελπίζω να μην κούρασα. ?

Για μένα υπάρχουν οι εξής διαβαθμίσεις σε ό,τι έχει να κάνει με μεγάλους καλλιτέχνες γενικότερα: 1) Ιδιοφυΐες = όλοι όσοι ξεχωρίζουν και έχουν αφήσει ή αφήνουν σπουδαίο έργο πίσω τους 2) Μεγαλοφυΐες = οι ιδιοφυΐες εκείνες που για πολλούς λόγους αποτελούν ήρωες για πολλές άλλες ιδιοφυΐες 3) Forces of nature = άνθρωποι που το χάρισμά τους ήταν τόσο κτηνώδες ή τόσο ολιστικό που πήραν τα πάντα στο διάβα τους Θα φέρω ένα κιθαριστικό παράδειγμα... Ο Mateus Asato είναι ίσως το πιο μαζικά γνωστό φαινόμενο της εποχής μας στο όργανο, και σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο παίζει τον καθιστά μια πραγματική ιδιοφυΐα, ακόμα κι αν το έργο που έχει αφήσει δεν είναι μέχρι στιγμής μεγάλο σε όγκο. Προσωπικά μιλώντας, αρκούσαν 1-2 βίντεάκια του για να τον εντάξω στην κατηγορία "genius", και δεν το αποκλείω σε 20 χρόνια από τώρα π.χ. να θεωρείται κι αυτός μια μεγαλοφυΐα. Ο Eric Johnson τώρα είναι μια πραγματική μεγαλοφυΐα... όχι μόνο για την τελειότητα και μοναδικότητα του παιξίματός του, και πώς αυτά συνοδεύουν την σπουδαία μουσική που έχει γράψει, αλλά και γιατί η κληρονομιά του αποτελεί σημείο αναφοράς, όντας προφανής και μεγάλη επιρροή - ή άπιαστο όνειρο - για πολλές ακόμα ιδιοφυΐες εκεί έξω. Θα πει κανείς ότι κάτι παραπάνω από τον Eric Johnson δεν υπάρχει, παρά μόνο κάτι πιθανά αντίστοιχα καλό αλλά διαφορετικό (π.χ. ένας όχι τόσο πλήρης ή δυνατός εκτελεστικά μουσικός, αλλά πιο επιδραστικός και πρωτοπόρος σε μαζικό επίπεδο.. ένας "The Edge" για παράδειγμα). Ως ένα βαθμό αυτό ισχύει, ωστόσο υπάρχουν κι αυτά τα ελάχιστα τυπάκια που έπαιρναν τα πάντα σαν τσουνάμι στο πέρασμά τους, και ακόμα και ένας υπερμουσικός σαν τον Eric Johnson μοιάζει λίγος για να συγκριθεί μαζί τους. Η πιο καραμπινάτη τέτοια περίπτωση, που τυχαίνει να είναι και κιθαρίστας, είναι προφανώς ο Hendrix, που σαν μια δύναμη της φύσης άφησε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο πίσω του από αυτόν που βρήκε. Με βάση αυτή τη λογική, μπορώ να αριθμήσω εκατοντάδες περιπτώσεις geniuses, δεκάδες μεγαλοφυΐες, και κάποιες ελάχιστες δυνάμεις της φύσης. Σίγουρα ο υποκειμενικός παράγοντας παίζει μεγάλο ρόλο για το αν κάποιος θα καταταχθεί στις ιδιοφυΐες ή και στις μεγαλοφυΐες, αλλά νομίζω ότι οι περιπτώσεις "forces of nature" είναι αρκετά πιο χτυπητές, λίγες τον αριθμό, και τελικά πιο εύκολα αποδεκτές από την πλειοψηφία (όχι ότι με νοιάζει προσωπικά, απλώς το αναφέρω).

Όλη η εγκυκλοπαίδεια του groove σε ένα κομμάτι, ή αλλιώς, Gary Willis - Kirk Covington... δεν υπάρχουν λόγια για αυτά που γίνονται μετά τα 3μιση λεπτά.

Αντίστοιχα, ένα τοπ 20 αγαπημένων instrumentals: 1. Pyotr Ilyich Tchaikovsky - Swan Lake, Op. 20, Act 2: No. 10 Scène (Moderato) 2. Mike Oldfield - Ommadawn (excerpt) 3. Jean-Michel Jarre - Oxygène (part II) 4. Wayne Shorter - Ana Maria 5. Stevie Ray Vaughan - Lenny 6. Béla Fleck and the Flecktones - The Sinister Minister 7. Herbie Hancock - Cantaloupe Island 8. Eric Johnson - S.R.V. 9. Weather Report - Havona 10. Charles Mingus - II B.S. (είναι το "Haitian Fight Song" σε πιο uptempo έκδοση) 11. Tribal Tech - Sheik Of Encino 12. Chick Corea - Return To Forever 13. Joe Satriani - Flying In A Blue Dream 14. Mike Stern - Chromazone 15. Antonio Vivaldi - Concerto No. 2 in G minor, Op. 8, RV 315, "Summer" (Presto) 16. Guthrie Trapp - Mambo Cheeks 17. Miles Davis - Milestones 18. Henry Mancini - The Pink Panther Theme 19. Danny Gatton - Muthaship 20. Iasis - After The Fight

Ωραία, πήρε μπρος το πράμα.. έτσι, βασανιστείτε. Σειρά μου, και με κάποια επεξηγηματικά λογάκια... - Έχοντας το στικάκι να παίζει ακατάπαυστα στο αμάξι μια ζωή, διαπιστώνω εύκολα ποια από τα χιλιοακουσμένα κομμάτια που γουστάρω είναι αυτά που 99% θα τα αφήσω να παίξουν κάθε φορά, και ποια λιγότερο, ακόμα κι αν τα αγαπάω και τα θεωρώ αντίστοιχα κορυφαίες συνθέσεις. Σαν απλό παράδειγμα, ας πάρουμε τους αγαπημένους μου Zeppelin.. Κομματάρες μεγάλες σε διάρκεια, τύπου "Kashmir", μπορεί να είναι στο μυαλό μου μέσα στα πιο υπέροχα πράγματα που έχουν γραφτεί, αλλά δεν είναι για όλες τις ώρες (θα το αφήσω να παίξει σε ένα 70% των φορών που θα το συναντήσω πάνω κάτω).. Αντιθέτως, η ωμή, σύντομη και περιεκτική ενέργεια του "Immigrant Song", προσεγγίζει το 100% ... Συμπέρασμα 1: Σε μια ντε φάκτο μικρή σε αριθμό επιλογών λίστα, είναι βασικό ζητούμενο η επανάληψη ενός ακούσματος να μην προκαλεί κούραση σχεδόν ποτέ που λέει ο λόγος (ανεξαρτήτως συνθηκών ακρόασης).. πράγμα που ευνοεί τα πιο σύντομα κομμάτια σε σχέση με τα μεγάλης διάρκειας έπη. - Κάθε τραγούδι έχει τα πολύ δυνατά σημεία του, είτε αυτά είναι τα μελωδικά και αρμονικά μέρη της σύνθεσης, είτε η φωνή αυτή καθεαυτή που τα τραγουδάει, είτε η ενορχήστρωση, είτε ο ρυθμός και το δέσιμο της μπάντας κλπ κλπ... Προφανώς, πάντα καταπιανόμαστε από ένα ή περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά όταν ακούμε ένα κομμάτι και παθαίνουμε πλάκα μαζί του. Προϊόντος του χρόνου ωστόσο, ένα βασικό συστατικό για να παραμείνει αναλλοίωτος ο έρωτας γύρω από ένα κομμάτι, τουλάχιστον για μένα προσωπικά, είναι η παραγωγή - ή συνολικός ήχος - αυτού. Εδώ πολλές φορές τα γούστα τείνουν να είναι φουλ υποκειμενικά, για αυτό και δεν θα επιχειρήσω να γενικεύσω, παρά μόνο να μοιραστώ τη δική μου αίσθηση... η οποία δεν είναι άλλη από το ότι στο κομμάτι της ηχητικής διαχρονικότητας, τις περισσότερες φορές κερδισμένο θα βγει ένα κομμάτι από τα 80's και πίσω, παρά από τα πιο μοντέρνα ακούσματα από τα 90's μέχρι τις μέρες μας. Συμπέρασμα 2: In my book, ένα τραγούδι γραμμένο στις δεκαετίες '50 έως '70 (μαζί και η μισή δεκαετία '80), έχει περισσότερες πιθανότητες να με ικανοποιεί πάντα ηχητικά (σε απόλυτο βαθμό), από ό,τι ένα τραγούδι των τελευταίων 30 χρόνων. - Το να λατρεύεις τη φωνή ή τον τρόπο ερμηνείας κάποιας/κάποιου, όπως ανέφερα και στην παραπάνω παράγραφο, δεν σημαίνει ότι οι πιο ιδιαίτερες ή δύσκολες ερμηνείες αυτής/αυτού κερδίζουν εκείνες που τραγουδιούνται ή μουρμουρίζονται κι από σένα πιο εύκολα (πιο αβίαστα, πιο ορεξάτα αν θέλετε). Συμπέρασμα 3: Τα κομμάτια εκείνα που με κάνουν στιγμιαία κατά φαντασία τραγουδιστή κερδίζουν συνήθως τη θέση σε μια τέτοια λίστα, έναντι άλλων αγαπημένων κομματιών από τον ίδιο καλλιτέχνη ή συγκρότημα, τα οποία περιέχουν πιο ιδιαίτερες (και ίσως πιο απαιτητικές) ερμηνείες. - Είναι μεγάλο πράγμα η απλότητα, η αμεσότητα και η ικανότητα μιας μουσικής να σε "ανεβάζει" (χωρίς να ρίχνει την ποιότητά της προφανώς). Για αυτό και δύσκολα σε μια τέτοια λίστα μου θα βρεις κομματάρες από Pink Floyd ας πούμε... Συμπέρασμα 4 (άμεσα συνδεδεμένο με το 3): Διαχρονικά κομμάτια με χαρούμενη διάθεση ή με μια ξεχωριστή τελοσπάντων ενέργεια στα διάφορα μέρη τους, έχουν μεγάλες πιθανότητες εισόδου (κάπως έτσι πάει στα τραγούδια τουλάχιστον για μένα... στα ορχηστρικά είναι άλλο καπέλο). Βάσει των παραπάνω διαπιστώσεων, ένα αρκετά ειλικρινές τοπ 20 αγαπημένων τραγουδιών είναι το εξής: 1. Ray Charles - Hit The Road Jack 2. Fleetwood Mac - The Chain 3. The Rolling Stones - Gimme Shelter 4. Blind Faith - Can't Find My Way Home 5. Van Halen - Dance The Night Away 6. Stevie Wonder - As 7. Allan Holdsworth - Endomorph 8. Led Zeppelin - Immigrant Song 9. Stevie Ray Vaughan - Change It 10. Joni Mitchell - Woodstock 11. Sly & The Family Stone - Everyday People 12. Mike Oldfield - Crime Of Passion 13. Massive Attack - Dissolved Girl 14. Rush - Tom Sawyer 15. Michael Jackson - Billie Jean 16. The Police - Walking On The Moon 17. Michael Landau - That Day 18. The Allman Brothers Band - Ramblin' Man 19. Bill Withers - Grandma's Hands (αν και το αγαπάω εξίσου από τη διασκευή του Gil Scott-Heron) 20. AC/DC - Back In Black Θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα με 30, αλλά ας κρατήσω τα προσχήματα...

Ο συμψηφισμός των 2 σε ένα τοπ 20 τραγουδιών φέρνει 10 ελληνικά και 10 ξένα άραγε; ?

Προσωπικά έχω έτοιμες λίστες και με τραγούδια, και με ορχηστρικά, και με albums (και με ταινίες, στα των έξω της μουσικής)... και μένει μόνο η σκέψη και το τελικό φιλτράρισμα για ένα τοπ10 ή τοπ20 σε κάθε περίπτωση. Νομίζω άλλωστε πως σε ένα έρημο νησί (με ηλεκτρισμό) μπορείς με 20 κομμάτια να την κουτσοπαλέψεις...

Ναι.. Τα κριτήρια "αγαπημενότητας" ίσως ψιλοδιαφοροποιούνται ανά άτομο, για αυτό και ανέφερα μπόλικα στην εισαγωγή, αλλά το νόημα είναι να καταλήξουμε σε "προσωπικά αγαπημένα"... αυτή είναι η φράση-κλειδί (ή και "desert island" επιλογές, όπως πήγα να το προσθέσω στον τίτλο αργότερα αλλά δεν γινόταν).

Καθόλου κουφό.. Ίσα ίσα που το θεωρώ δύσκολο και πρόκληση, για αυτό και το έθεσα σαν θέμα. Εννοείται πως θα αφήσεις πολλές αγάπες απ'έξω, κι απλά θέλω να δω ποια (και για ποιους λόγους πιθανά) είναι τα πιο αγαπημένα για τον καθένα. Σίγουρα η φάση θέλει το χρόνο της. Οι "desert island" είναι οι πιο δύσκολες επιλογές, αλλά και οι πιο ενδιαφέρουσες. Εγώ δεν βιάζομαι πάντως... ?

Καλό απόγευμα κυρίες (μακάρι να υπάρχετε κι εσείς εδώ τριγύρω) και κύριοι, Τα νήματα "Τι μουσική ακούτε τώρα;" που ανανεώνονται συνεχώς εντός noiz σίγουρα είναι ενδιαφέροντα, μιας και όλο και κάτι θα πάρει το μάτι σου που δεν έχεις τσεκάρει. Ωστόσο, προσωπικά μιλώντας, για μένα χάνουν λίγο το νόημά τους όταν αναρτώνται βίντεο που δεν είναι ακριβώς μουσική (π.χ. βίντεο με έναν αυτοσχεδιασμό ή ένα ωραίο τζαμάρισμα), όπως και επίσης όταν μαζεύονται πολλά live βίντεο, καθώς σε αυτά, θέλοντας και μη, επενδύεις αρκετά και σε αυτό που βλέπεις. Να το πω κι αλλιώς, πολλές φορές η φάση γίνεται περισσότερο "τι μουσικά βίντεο στο youtube γουστάρετε τώρα", και όσο κι αν μπορεί να ποστάρονται βίντεο-διαμαντάκια, κάπου το πράγμα ελαφρώς διαφοροποιείται από την αρχική του ιδέα. Ένα πράγμα που γουστάρω πολύ είναι να βλέπω σε μορφή λίστας τις βαθιές, ειλικρινείς και εντελώς προσωπικές προτιμήσεις φίλων, αλλά και γνωστών καλλιτεχνών (ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική). Εδώ μέσα, μπορεί να μην σας γνωρίζω προσωπικά ώστε να έχω ανάλογη περιέργεια για συγκεκριμένα άτομα, όμως πιστεύω θα ήταν ωραία φάση ο καθένας μας να σκεφτεί ποια είναι εκείνα τα κομμάτια που - χωρίς ντε και καλά να είναι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα - τον έχουν σημαδέψει πιο πολύ.. εκείνα δηλ. που μόλις τα ακούσει χτυπάει η καρδούλα έντονα λόγω προσωπικού βιώματος, ή που νιώθει μια αίσθηση διαφορετική σε σχέση με άλλα κομμάτια που γουστάρει, ή που θέλει οπωσδήποτε να τα ακούει κάθε λίγο και λιγάκι για να του φτιάχνουν τη διάθεση ή να τον επαναφέρουν, ή που τα θεωρεί τόσο τέλεια που δεν μπορεί να διανοηθεί μια προσωπική λίστα με αγαπημένα στα οποία να μην βρίσκονται μέσα. Με αυτά σαν πρόλογο λοιπόν, σας προσκαλώ να αρχίσετε την προσωπική σας ανασκαφή και να παραθέσετε (με βίντεο, με λόγια ή και μόνο με απλή ονομαστική αναφορά) 2 λίστες: 1) Τοπ 10 προσωπικά αγαπημένων τραγουδιών 2) Τοπ 10 προσωπικά αγαπημένων ορχηστρικών κομματιών Εγώ εδώ και λίγες μέρες είμαι σε διαδικασία ανασκαφής σε στιγμές ησυχίας.. μόλις καταλήξω, θα τις γράψω. Μπορεί ωστόσο την αρχή να την κάνει και κάποιος άλλος. ? Υ.Γ.: - Καλύτερα να προϋπάρξει η σκέψη, και να γίνει ένα συνολικό ποστάρισμα για καθεμία ή και για τις δύο λίστες.. και όχι random posts ενός κομματιού εδώ, άλλου ενός παρακάτω κλπ... - Αν τα 10 φαντάζουν πολύ λίγα για ορισμένους για κάποια από τις κατηγορίες, ας το πάμε μέχρι και 20. Καλύτερα όχι παραπάνω όμως, μιας και ο αριθμητικός περιορισμός βοηθάει στο να εμβαθύνουμε στα εντελώς απαραίτητα και προσωπικά αγαπημένα.

Είμαι σε οίστρο και χάνομαι... ? Νομίζω ώρα να εγκαταλείψω σιγά σιγά...

Δεκτόν κύριε φιουζιονγκιτάρ.. κάπου μου διέφυγε. Ψιλοπροτιμώ την ορχηστρική βερσιόν του Stanley Jordan, αλλά θα βάλω την ορίτζιναλ...