fusionakis

Να'σαι καλά μαν.. το προσπαθώ, παρά το όλο sloppiness. Επίσης ανταποδίδω για το πολύ ωραίο flow και feel σε όλη τη διάρκεια της φρασεολογίας σου που άκουσα νωρίτερα. Όσο για το σήκωμα-πέσιμο, το λατρεύω κι εγώ.. δεν χάνω ευκαιρία να το πετάξω, χαχα.

Μπράβο αγαπητέ.. και στα επόμενα με το καλό! ?

Ηχογράφηση του τεμπέλη κλασικά (από κινητό), χορδές επειγόντως άλλαγμα, σκύλος ταυτόχρονα να γαβγίζει (εξού και τα κοψίματα), και κάπως έτσι το κυκλάκι που πήγα να γράψω βγήκε λίγο κουτσουρεμένο... γούσταρα πάντως, και είχα και καιρό να παίξω οτιδήποτε αυτοσχεδιαστικό. Θενξ στον Σταύρο και στους υπόλοιπους για το ξεσήκωμα. ? noiz_improv.mpg

Μπαλταζάνης ζει Αμερική και δεν ανήκει πια στο δυναμικό του Νάκα. Οι άλλοι δύο παραμένουν ακόμα.

Πλέον, ντουέτο. ?

Αύριο, με την ψήφο...

Hakeem "The Dream" Olajuwon, κάνοντας όλα όσα ανέφερες στον 1ο τίτλο του με τους Ρόκετς το 1994 (Δύση προφανώς). ? Κατά τα άλλα η εξέλιξη του Γιάννη είναι όντως εκπληκτική, και δείχνει το πόσο ξεχωριστός είναι σαν ταλέντο και προσωπικότητα αθλητή. Στα καθαρά μπασκετικά της ημέρας, σήμερα το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής του (5ο εναντίον των Ράπτορς... αν το πάρει, γίνονται τεράστιο φαβορί για τελικούς, αν όχι, το ανάποδο).

Φρέσκο πράμα. https://www.youtube.com/watch?v=r_GTgpdoCh0

Από ερωτικό στίχο: "Σου'φτιαξα ραχάτ λουκούμ ολάκερο ταψί, Σου πήρα τη φανέλα του Άνθιμου Καψή..." Το οποίο μετά από μια επική αλληλουχία δοτισμού καταλήγει στο "Έδωσα τα πάντα για σένανε μαντάμ Και τώρα je suis bossu de clos de Notre Dame..." Από χορευτικό-ξεσηκωτικό στίχο: "Το θερμόμετρο μπερδεύω με τις τρίχες στη μασκουάλε και σαν όραμα εμφανίζεται η Κλαούντια Καρντινάλε..." Από στίχο ιστορικοκοινωνικού προβληματισμού: "Τα σφηνακοσέικερς έχουν γίνει πια κλισέ, πεντοδόλαρο εισπράττει η κυρία στο wc..."

Νιώθω πολύ τυχερός που τους έχω απολαύσει και τους δύο στην σκηνή...

Προφανώς ένα ολοκληρωμένο παίξιμο δεν σε βάζει στο ίδιο επίπεδο με μουσικούς σαν αυτούς που ανέφερες, ασχέτως προσωπικών γούστων... Από την άλλη, ζούμε στην εποχή του άμεσου βίντεο, επομένως είναι λογικό οι τύποι αυτό το μέσο να το δουλεύουν και με το παραπάνω.. και όταν είναι τόσο καλοί, προφανώς πρέπει να τους αναγνωρίζεται.

Για χρόνια στην μπάντα του Virgil Donati, και πλέον και ένας από τους καθηγητές στο Musician's Institute (δίπλα στον Henderson και τον Allen Hinds). Υπερπαίχτης.

Μια χαρά το πάει ο Gilbert στη μουσική του και στις μέρες μας (και καταφέρνει να είναι πάντα fun to watch). Το σχόλιό μου ήταν καθαρά περί αυτοσχεδιαστικής δεινότητας, και όχι για να μειώσω τον Gilbert, αλλά για να υπερθεματίσω για έναν έναν εκ των υπολοίπων, γιατί το αξίζουν και με το παραπάνω τέτοιοι που είναι. ? Λίγο Guthrie από μένα, να γουστάρουμε και να κοιμηθούμε κι όμορφα...

Με όλο το σεβασμό προς το συμπαθέστατο παιχταρά με τη δική του ιστορία Paul, και μιας και συγκρίσεις αναπόφευκτα γίνονται, η φάση εδώ από ένα σημείο και μετά έχει να κάνει με αυτοσχεδιαστική δεινότητα, και μιλώντας για αυτό το κομμάτι, οι άλλοι 3 είναι σε άλλο επίπεδο από θέμα sophisticated παιξίματος. Ο Gilbert παίζει όπως θα έπαιζε ένας ωραίος straight ροκάς παίχτης, την ίδια στιγμή που αυτά που αραδιάζουν οι υπόλοιποι σε αρμονικό και εκφραστικό επίπεδο είναι ξεχωριστά μίνι δείγματα μεγάλων αυτοσχεδιαστών. Lettieri μεγάλη αδυναμία με τη μουσικότητα και το πλήθος των ιδεών του (κρίμα που διεκόπη ξαφνικά το 1ο σόλο λόγω ώρας από το μαέστρο, χαχα), Wood τερατώδης σε όλα του κάθε φορά που τον βλέπω, και στο καπάκι, ο Timmons να προσφέρει στιγμές δέους με το χάρισμά του τόσο στο να ξεχειλίζει θέματα σε κάθε σειρά φράσεων, όσο και λόγω αυτού του ασύγκριτου "χρυσού" touch που έχει πάνω στο όργανο, τίγκα στην ερμηνευτική ένταση και ουσία. Ξέχωρα από θέματα ιστορίας και "κιθαριστικών κοντρών", νομίζω πρόκειται για μία υπέροχη σύμπραξη η παραπάνω... Αν και σύντομη και όχι μέρος κάποιας περιοδείας, είχα να χαρώ τόσο από κιθαριστική συνύπαρξη στην σκηνή από τη μουσικά κτηνώδη περιοδεία των Mike Landau, Wayne Krantz και Jimmy Herring... της οποίας και παραθέτω ένα όμορφο δείγμα.

Τα έπιανε και τα εκτόξευε...

"Africa", "Rosanna" και... "Hold The Line", "Don't Chain My Heart", "It's A Feeling" από κοντά.

All I needed to hear... Σεβαστή άποψη. ?

Καμία αντίρρηση στα των δύο πρώτων παραγράφων. Στο συμπέρασμα (3η παράγραφο), όσο κι αν αυτό προκύπτει λογικά από τα προηγούμενα, τινάξαμε ελαφρώς την μπάνκα στον αέρα ωστόσο, χαχα... κι αυτό γιατί, βάσει αυτού του σκεπτικού, οι McCartney, Hendrix, Stevie Wonder αυτού του κόσμου πρέπει επίσης να αξιολογηθούν σαν υποδεέστεροι μουσικοί από τον κάθε Σκαλκώτα (μου αρέσουν τα έργα του, μην παρεξηγηθώ.. απλώς μου ήρθε στο μυαλό σαν μια περίπτωση συμφωνικού συνθέτη όχι τόσο γνωστού και επιδραστικού στην παγκόσμια συμφωνική κληρονομιά, για αυτό και τον ανέφερα). Δεν το λέω για να σε πικάρω, χαλαρή κουβέντα κάνουμε, απλά σχολιάζω την προηγούμενη άποψη "μουσικά ούτε στο τοπ1000"... Αν δεν καταλαβαίνω λάθος λοιπόν, βάσει της λογικής σου, στο τοπ1000 πρέπει να μπαίνουν μόνο συμφωνικοί συνθέτες, όσο άγνωστοι ή μη επιδραστικοί κι αν είναι αυτοί, απλά και μόνο λόγω του αντικειμενικού γνωστικού τους επιπέδου, άντε και κάποιοι πρωτοπόροι jazzmen που πήγαν το πράγμα μπροστά ιστορικά στο κομμάτι της αυτοσχεδιαστικής έκφρασης από την άλλη μεριά, ή και κάποιοι πρωτοπόροι της μουσικής τεχνολογίας. Δηλ. όχι μόνο χώρος για τον MJ δεν υπάρχει, αλλά και για κανέναν από τους άλλους 3 που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο... ή μήπως χαλαρώνουν τα κριτήρια εκεί λόγω έμπνευσης και αγγίγματος του Θεού; ?

Δύσκολο να διαλέξω μεταξύ των δύο...

Το έγραψα κιόλας ότι είναι number 1 in my book... αν θες περαιτέρω πειστήρια, ιδού και οι δύο εκπομπές μου μέχρι τώρα για τον Stevie: Κατά τα άλλα, το ότι ο Stevie γκρουβάρει ασύστολα σημαίνει ότι ο MJ δεν γκρουβάρει; Να με πεις μουσικά ρατσιστή επειδή γουστάρω μαυρίλα, it's fine by me (? "Say It Loud - I'm Black And I'm Proud")... Κατά τα άλλα, τα έχουν πει οι κύριοι ("έβρι τάιμ άι λίσεν χιμ άι φιλ ε πρέσουρ ιν μάι τσεστ"). Άρα να φανταστώ για σένα ο Hendrix, ο Wonder και ο McCartney είναι κατώτεροι μουσικά από τον Brahms, τον Stravinsky και τον Σκαλκώτα... Για μένα δεν πάει ακριβώς έτσι. Άλλο πράγμα η τραγουδοποιία, άλλο η συμφωνικού τύπου σύνθεση, και ουσιαστικά δεν υφίσταται competition μεταξύ των δύο. Ο ένας δεν μπορεί να κάνει το άλλο, και τούμπαλιν. Λίγοι έχουν ασχοληθεί και με τα δύο όντας αντίστοιχα σπουδαίοι και στα δύο (π.χ. Mike Oldfield, Χατζιδάκις)... και μετά βέβαια υπάρχει και το performance, που αξιολογείται και πάλι διαφορετικά από τον καθένα. Οι κορυφαίοι πάνε με τους κορυφαίους, ειδικά όταν μιλάμε για την κορυφή της πυραμίδας της μουσικής βιομηχανίας. Το θέμα είναι ότι σαν πρώτη ύλη ο Michael ήταν στο Θεό, δεν ήταν καμία Έφη Θώδη... Γενικώς έχουμε την τάση να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο. ?

Με μία λέξη, το groove... συν τις τέλειες φωνητικές γραμμές από κουπλέ σε ρεφρέν (πολύ προσωπική ρυθμική και μελωδική απαγγελία του MJ), τελειότητα από το πρώτο beat μέχρι το τελευταίο.