fusionakis

Από τις πιο ωραίες συναυλίες ever in my book.. ίσως και νο. 1, λόγω ζεστού χώρου και mood μεταξύ των μελών της μπάντας. Κατά τα άλλα σε ζηλεύω που τον πρόλαβες.

Ο κιθαρίστας με την πιθανά πιο πλούσια και γουστόζικη φρασεολογία (με βαθειές ρίζες στην τζαζ και εκφραστικότητα στα δάχτυλα που θυμίζει το πινέλο ενός Καραβάτζιο), με τις ολοστρόγγυλες νότες, το αδιανόητο feel και τον κατά πολλούς ωραιότερο ήχο ηλεκτρικής κιθάρας διαχρονικά, και ταυτόχρονα ένας εκλεκτικός performer με ένα καθάριο λαρύγγι, που το μόνο που τον απασχολεί είναι να υπηρετεί το εκάστοτε τραγούδι. Μία λίστα με τα αγαπημένα μου από το σύνολο της - μεγάλης σε όγκο - δισκογραφίας του μεγάλου Robben Ford.. απολαύστε: https://open.spotify.com/playlist/1RPJn6RBKe4K5sUPDfKn1o?si=XLCIq_6tRd2mqUXhiTpxgQ&pi=pZbBYZPjR3a1w

Ένα αφιέρωμα στην πορεία του στη ραδιοφωνική εκπομπή που έκανα κάποτε... Μουσικός τιτάνας, πράγματι.

Στιβαρό στην αίσθηση, σταθερό στο κούρδισμα, και ταυτόχρονα ευαίσθητο στο παραμικρό άγγιγμα, οπότε ίσως πάρει λίγη ώρα παίξιμο σε κάποιον για να το συνηθίσει. Το σημαντικότερο, τρομερά ευέλικτο από άποψη κίνησης κι από τις δύο μεριές της μπάρας, πράγμα που το καθιστά αδιανόητα εκφραστικό μουσικά. Συνολικά, το καλύτερο από ό,τι υπάρχει εκεί έξω, αψεγάδιαστο θα έλεγα.

Μαύρα covers.

Ωραία ερώτηση. Βάσει τιμών που βρίσκει κανείς με ένα γρήγορο ψάξιμο... - Κιθάρα: Chapman ML3 Pro X > 1000 - Ενισχυτής: Marshall Mini Silver Jubilee > 850 - Καμπίνα: Palmer 1x12 open-back cabinet με Celestion Greenback ηχείο > 235 - Tuner/Buffer: TC Electronic PolyTune 3 > 85 - Boost/Overdrive: T. Jauernig Gristle King > 200 - EQ: ASound Equalization > 100 - Delay: TC Electronic Flashback 2 X4 > 240 - Power: Truetone 1Spot Pro CS6 > 155 - Καλώδια: 8 διαφόρων μηκών και τύπων > περίπου 80 Χωρίς pedalboard, έτσι για να μείνουμε κάτω από το όριο.. Σύνολο 2945 ευρώ. Προφανώς και δεν έχω καλυφθεί απόλυτα, αλλά παίζω σχεδόν τα πάντα με αυτό το rig.

Δεν ξέρω αν μπαίνω στο κλαμπ χωρίς Floyd, αλλά να 'μαι κι εγώ.. American Professional II Stratocaster με Lollar Imperial humbucker, VegaTrem και Sperzel locking tuners.

Καλά, δεν το συζητάω καν ότι και οι 3 κλασικοί συνδυασμοί της Tele είναι απλά υπέροχοι (είναι πραγματικά το τέλειο όργανο, τι να λέμε τώρα).. ο λόγος που κάνω αυτές τις ερωτήσεις ωστόσο, είναι επειδή και το neck μαγνήτη μιας Strat το λατρεύω, οπότε θέλω να καταλήξω αν μεταξύ των δύο η διαφορά έγκειται κυρίως στην κατασκευή του μαγνήτη, ή πολύ μεγάλο ρόλο παίζει και το σώμα του οργάνου στο οποίο μπαίνει. Τελευταία σκέφτομαι σενάρια είτε για αγορά μιας Nashville Tele, είτε μιας HSS T-style, είτε μιας κιθάρας με lipstick neck single coil και bridge humbucker (πιο σπάνια περίπτωση), και επειδή υπάρχουν και περιπτώσεις που σε τέτοιους συνδυασμούς μαγνητών βρίσκεις Strat τύπου neck μαγνήτη αντί για Tele, το σκέφτομαι για τι από τα δύο ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωσή μου. Υ.Γ.: Ο Charlie Christian όντως πρέπει να είναι μαγνητάρα.. δεν είναι τυχαία επιλογή του Lage (τον αναφέρω λόγω της Telecaster) και τόσων ακόμα θρύλων.

Ίσως ανήκω στη μειοψηφία, αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο lipstick single coil που συναντά κανείς στη neck θέση μιας Telecaster είναι ο πιο μουσικός μαγνήτης εκεί έξω... είναι απίθανο πώς μπορεί να σου δίνει ταυτόχρονα έναν ωραίο moody jazz ήχο, έναν ολοκάθαρο ήχο καμπάνα για παίξιμο συγχορδιών, και κλασικό ογκώδη βουτυρόηχο παρεμφερή με Strat για lead φρασάρισμα με μεσοβρώμικα και βρώμικα. Και κάπου εδώ γεννιέται το ερώτημα... έχει παίξει κανείς με lipstick neck pickup στο neck μιας Strat; Κι αν ναι, είναι παρόμοιο το αποτέλεσμα; Αντίστοιχα, έχει παίξει κανείς με standard Strat single coil στο neck μιας Tele; Κι αν ναι, νιώθει σαν να παίζει neck μαγνήτη μιας Strat, ή λόγω κατασκευής του οργάνου, πάλι η φάση μοιάζει πολύ με την αίσθηση του κλασικού lipstick neck μιας Tele;

0 και για μένα το έτος αυτό (το οποίο φιλοδοξώ και για τα επόμενα). Τελευταία αγορά έγινε το 2023, συμπληρώθηκε το pedalboard, και το μυαλό μου είναι μόνο σε όργανα από τότε.

Ότι άγγιγμα και ρυθμικό feel σαν του ανδρός δεν υπάρχει όμοιό του εκεί έξω είναι γνωστό, αλλά για τo συγκεκριμένο outro solo τι να πεις... γενικά μιλώντας, από τις πιο δυνατές και κουλ στιγμές του συγκεκριμένου άλμπουμ. Πολύ ωραία παραγωγή το τελευταίο άλμπουμ του μεγάλου.. και το καυλάντισμα εδώ πολύ φρέσκο σαν άκουσμα. Αυτοσχεδιασμός, ήχος, συνθετική φόρμα... ή αλλιώς, τα απάτητα μονοπάτια του Allan. Συγκλονιστικός. Όλο το κομμάτι κομψοτέχνημα.. και όταν κλιμακώνεται η φάση στο keyboard solo, πάντα μου κάνει κάτι. Απλή και αδιανόητη μπασογραμμή, άρρωστο μπιτ.

Με τη σειρά που τις απέκτησα: 1) Ibanez RG470 2) Brian Moore i9f 3) Parker MidiFly 4) Dean Zelinsky Tagliare Private Label 5) Vintage V100 Icon "Lemon Drop" 6) Vintage V6 Icon HSS 7) Ibanez AZ224 Premium 8) Bacchus BST-2 RSM 9) Sterling by Music Man Cutlass CT50 SSS 10) Yamaha Revstar Standard RS620 11) Sterling by Music Man Luke 12) Fender Vintera 50s Telecaster 13) Fender Ltd Edition Player Stratocaster Roasted Maple 14) D' Angelico Premier DC 15) Shergold Provocateur Classic SP01SD 16) FGN Iliad J-Standard Ash 17) PRS DGT SE 18) Fender American Professional II Stratocaster (modded σε HSS με ένα Lollar Imperial humbucker, VegaTrem και locking tuners) Από (1) έως (13) έχουν όλες πωληθεί, η (14) είναι προς πώληση αζ γουι σπικ, και οι (15) έως (18) είναι οι τωρινές μου κιθάρες που φαίνονται και στις φωτογραφίες.

Το απλό και τέλειο όργανο. Σε προσωπικό επίπεδο, αφού είχα παίξει πρώτα με κάποιες φτηνές Squier και με ακριβές custom T-style φίλων, αγόρασα μία Fender Vintera 50s σε fiesta red. Γούσταρα φουλ σε πρώτη φάση, αλλά μετά τους μήνες του μέλιτος διαπίστωσα ότι ναι μεν αναζητούσα vintage flavours ηχητικά, αλλά με λίγο διαφορετική αίσθηση παικτικά.. δηλ κάτι με λίγο πιο μοντέρνο radius από το 7.25, λιγότερο glossy αίσθηση στο neck και καλύτερη εργονομία συνολικά. Αυτή την παραπάνω "αθλητικότητα" τη βρήκα στην υπέροχη FGN Iliad Standard, η οποία διαθέτει ένα λαιμό λουκούμι για τα χέρια μου, με πιο ξεκούραστη αίσθηση λόγω μεγαλύτερου radius και ωραίας καμπύλης στο neck joint, καλύτερη ισορροπία, και επιπλέον ένα πολύ πιο εκφραστικό και αλήτικο vintage προσανατολισμού σετ μαγνητών της Seymour Duncan. Ό,τι ακριβώς έψαχνα με λίγα λόγια... και να σου συμβαίνει αυτό με κιθάρα είναι πραγματική ευλογία (οι Ιάπωνες ξέρουν).

Το να κοιτάμε πετάλια στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο πάντως, πέρα από οφθαλμόλουτρο, δεν λέει και πολλά, αν δεν εξηγεί κάποιος πώς και με τι τα χρησιμοποιεί αυτά. Στη δική μου περίπτωση π.χ., εδώ και κάποια χρόνια παίζω με δύο ενισχυτές, έναν για καθαρά και έναν για μεσοβρώμικα και βρώμικα, σε ένα a/b setup. Το pedalboard στο οποίο έχω καταλήξει είναι υπερπλήρες για τις ανάγκες μου, ωστόσο έχει φτιαχτεί κατά βάση με γνώμονα τη λειτουργικότητα, και όχι την ποικιλία ήχων από κάθε πετάλι ξεχωριστά. Τι εννοώ με αυτό; Ότι 6 πετάλια δεν έχουν δικό τους ήχο (ProgLooper, Little Lehle, Ernie Ball volume και expression, PolyTune και channel switch του Egnater) αλλά υφίστανται για λόγους πρακτικότητας και ευελιξίας, ενώ από τα υπόλοιπα, 4 χρησιμοποιούνται σε μικρές δόσεις (Deja Vibe, Big Spender, Wahcko και OctoPuss), και από τα 5 βασικά που απομένουν, έχουμε δύο αρκετά όμοια delay units που κάνουν αντίστοιχα πράγματα, το καθένα για διαφορετικό ενισχυτή. Για τους παραπάνω λόγους, το προηγούμενο διάστημα είχε περάσει από το μυαλό μου σαν σκέψη να στήσω επιπλέον και κάποιο μικρότερου μεγέθους pedalboard: α) ένα με τα απολύτως απαραίτητα πετάλια για να έχω ακριβώς την ίδια λειτουργικότητα για τους δύο ενισχυτές, β) ένα αρκετά μικρότερου μεγέθους που να έχει τα απολύτως απαραίτητα για 1-amp setup. Το (α) εγκαταλείφθηκε σαν σχέδιο μιας και από 15 πετάλια θα έπεφτα στα 10, και δεν θα είχε νόημα ούτε να επαναλάβω 10 ίδιες ή παρόμοιες αγορές, αλλά ούτε να κολλάω και να ξεκολλάω τα υπάρχοντα για να τα επανατοποθετώ σε ένα λίγο μικρότερο board (πολύς κόπος χωρίς το αντίστοιχο κέρδος θεωρώ). Στη (β) περίπτωση τώρα, από τα 15 θα έπεφτα στα 6 (καθότι τα απολύτως απαραίτητα για μένα είναι τα tuner, boost/od, volume, eq, delay, και channel switch του Marshall), το οποίο σαν σενάριο φαντάζει ελκυστικό, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έκανα νέες αγορές ή επανατοποθετήσεις από το μικρό στο μεγάλο board και τούμπαλιν.. νιώθω ότι με το να άφηνα τον έναν ενισχυτή στην άκρη ωστόσο, δεν θα είχα ακριβώς το αποτέλεσμα που χρειάζομαι για να με κάνει να αισθάνομαι απολύτως οικεία την ώρα που παίζω, και κάπως έτσι για την ώρα έχω εγκαταλείψει την ιδέα. Συμπέρασμα; Συμβιβασμούς στον ήχο και στη λειτουργικότητα δεν κάνουμε, παρά μόνο αν προκύψει συγκεκριμένο project που με έναν ενισχυτή θα νιώθουμε πλήρεις.

Nashville's finest.. υπέροχη συνεργασία, μουσικότατη όπως αναμενόταν.

Σε γενικά χαρακτηριστικά σαφώς και πρόκειται για μία Strat, οπότε δύσκολο να μετανιώσεις για μια τέτοια αγορά. Κατά τα άλλα, μην περιμένεις αντιγραφή vintage specs των συγκεκριμένων ιστορικών μοντέλων, καθώς αυτό γίνεται σε άλλα όργανα made in USA. Έτσι κι αλλιώς πάντως, περισσότερη σημασία έχει να σε βολεύει το neck, να σου αρέσει το resonance του οργάνου, το βάρος του, ο ήχος των μαγνητών, το vibrato σύστημα κλπ. Αν είσαι φαν των σχετικά λεπτών λαιμών, λογικά θα σε βολεύει η κοψιά της, οπότε όρμα. Αν τώρα προτιμάς πιο καμπυλωτές, medium ή παχουλές καταστάσεις, εγώ θα κοίταζα αλλού, όπως σε Sterling by Music Man Cutlass, Fender Player, PRS SE Silver Sky, Sire S7 κλπ... αξίζει γενικά να δώσεις λίγα παραπάνω χρήματα και να πας σε Fender ή σε κάποια παρόμοια S-style κιθάρα.

Σημείο αναφοράς και τεράστια αγάπη για μένα οι Strats, χωρίς να είμαι μονομανής με την πάρτη τους.. και μια Tele είναι απαραίτητη, και humbuckeroκίθαρα τύπου ES335 και LP. Αλλά αν είναι να υποχρεωθώ να διαλέξω μία, τα γούστα μου και οι αναφορές μου με κάνουν να διαλέγω αυτήν. Και χαίρομαι πολύ που στη συγκεκριμένη βρήκα ακριβώς την Stratocaster που ανέκαθεν έψαχνα: https://www.instagram.com/s/aGlnaGxpZ2h0OjE4MzA3MjkwODI5MTc5MDUw?story_media_id=3322335255002761639_56702744076&igsh=amh5ZHViaHdneXRp

Η Ιταλία ανήκει στις big 5... ήδη τελικό ανέκαθεν και άνευ ψήφου δηλ.

Ευχαριστώ για το feedback και τα σχόλια παιδιά. Πληροφοριακά, έπαιξα με την Strat στο πουσαρισμένο 1ο κανάλι του Mini Silver Jubilee, μαζί με το αγαπημένο μου boost από το Gristle King και ένα διακριτικό delay με μία σύντομη επανάληψη για basic ambience, και ηχογράφησα κατευθείαν από το κινητό. Το πολύ βάθος που ακούτε είναι απλά το φυσικό βάθος του χώρου (πρέπει να βάλω κανένα έπιπλο τριγύρω να περιοριστεί). Οι διαφορές μεταξύ των 2 ήχων είναι ότι στην πρώτη περίπτωση παίζω με το neck μαγνήτη της κιθάρας, ενώ στη δεύτερη με το neck & middle, χρησιμοποιώντας παράλληλα και rotary speaker pedal.

Μαζί σου, απλά όταν πήγα να κάνω poll δεν έβλεπα επιλογή για να ανεβάσω βιντεάκι (ίσως και λόγω κούρασης, αλλά δεν βρήκα σε κάθε περίπτωση). Για αυτό μετά το πήγα έτσι.

Αγαπητέ Ηλία, καλοτάξιδο το καινούριο άλμπουμ εύχομαι (ακόμα έχω κάπου φυλαγμένο εισιτήριο από live των Blueswire, υπογεγραμμένο από όλους σας.. πρέπει να πήγαινα 'Β Λυκείου τότε). Προσέθεσα αυτό στην ανάρτηση λίγο αργότερα: <<Πατήστε "like" ? για τον 1ο και "συμφωνώ" +1 για το 2ο>> οπότε αν δεν σου κάνει κόπο, πάτα το αντίστοιχο σύμβολο για την καταμέτρηση.

Αφήνοντας στην άκρη το sloppy του πράγματος, ποιόν από τους δύο ήχους προτιμάτε; 1ο ή 2ο; Πατήστε "like" ? για τον 1ο και "συμφωνώ" +1 για το 2ο. YouCut_20240312_194231741.mp4

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω μία Fender American Professional II Stratocaster από κοντά (σπίτι μου μάλιστα, να είναι καλά ο Κωνσταντίνος που έκανε τον κόπο και την έφερε), και τελικά αποφάσισα να προχωρήσω στην αγορά της, μιας και με κέρδισε φουλ από άποψη resonance και ελκυστικού-βολικού λαιμού. Οι Vmod 2 μαγνήτες της ταίριαξαν πολύ στο στυλ και το setup μου, και απλά λίγο μετά πήρα την απόφαση να φέρω την κιθάρα ακριβώς στα γούστα μου, μετατρέποντάς την από SSS σε HSS. Έτσι, μετά από την προσθήκη ενός Lollar Imperial humbucker (μαγνητάρα), του VegaTrem και Sperzel locking tuners, πλέον έχω στα χέρια μου την Strat που πάντα ήθελα. Μπήκα λίγο μέσα οικονομικά για την περίοδο που βρισκόμαστε, αλλά χαλάλι...

Κι άλλο ένα πολύ ωραίο sampling από Mahavishnu εδώ...

Υπέροχο όταν δύο τέρατα γουστάρουν τόσο πολύ να παίζουν μαζί. Κι εδώ ο Bela είπε να αποθεώσει και το αριστούργημα του Γιώργη του Gershwin.. όπερ και εγένετο. Όταν το σχήμα αναβίωσης των Cream επιχείρησε να φτιάξει και κάτι δικό του... σε κάθε περίπτωση, η σύμπραξη Gary με Jack Bruce είτε live είτε studio ήταν υπέροχη.