Ο μουσικός οφείλει να είναι "απλός" ακροατής (με την έννοια της αγνής προσέγγισης), όπως οφείλει να απολαμβάνει ο μάγειρας ένα φαγητό και ο συγγραφέας το διάβασμα ενός βιβλίου.
Στην πραγματικότητα αυτό σπανίως συμβαίνει, εξαιτίας
α) της λανθασμένης πορείας στην οποία βαδίζει η πλειοψηφία των μουσικών
β) της περιορισμένης αντίληψης της μουσικής στην οποία είθισται να βαλτώνουν.
Εν ολίγοις, η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών παραμένουν στο αντίστοιχο στάδιο ενός μαθητή που μαθαίνει τους χρόνους, τις πτώσεις και τους διάφορους κανόνες της γραμματικής και κρίνει κάθε ποίημα που διαβάζει με βάση αυτά (και μάλιστα πιστεύει ότι γίνεται όλο και πιο "έμπειρος" αναγνώστης με αυτόν τον τρόπο).
Όταν, κατ' αντιστοιχία, κάποιος κάνει κτήμα του τους κανόνες της γλώσσας, θα είναι ικανός να αδιαφορεί για αυτούς (κι όχι να ασχολείται σε στυλ "πω πω μεγάλε τι παρατατικό χρησιμοποίησε ο Ρίτσος"), για να μπορέσει να ασχοληθεί με την ουσία (αν είναι ικανός γενικότερα -εδώ όμως ανοίγουμε άλλο θέμα).
Για τους παραπάνω λόγους, δεν μπορώ να συνεργαστώ (ούτε καν να αυτοσχεδιάσω) με κανέναν "μουσικό" πλέον, αφού σχεδόν όλοι μένουν στο να αναρωτιούνται τι μετατροπία είναι αυτή που άκουσαν, σε τι μέτρο είναι γραμμένο το κομμάτι και διάφορες άλλες παιδικές σκοτούρες. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι νορμάλ ακροατές (με τους οποίους μοιράζομαι ουσιαστικά τις "ανησυχίες" μου)...