Αγαπητέ μου Λάμπρο, επίτρεψέ μου να πω το εξής:
Καταλαβαίνω ότι όταν ακούς μια σαχλαμαρίτσα η οποία προβάλλεται ως κάτι (αρκετά) καλύτερο από αυτό που είναι, βγαίνεις από τα ρούχα σου, σπεύδεις να διευκρινήσεις, να βοηθήσεις κλπ. Δεν λέω ότι είσαι λάθος, αλλά (ενδεχομένως) θα διαπιστώσεις πως όσο μεγαλώνεις και θα εργάζεσαι πάνω στη διεύρυνση της αντίληψής σου (εφόσον αυτό σε αφορά),θα μετατοπίζεται το κέντρο βάρους αυτών που παρατηρείς.
Αυτήν τη στιγμή, θίγεις κάποια ζητήματα, τα οποία ισχύουν μεν (και εικάζω πως η πλειοψηφία συμφωνεί), είναι δευτερεύοντα δε. :)
Οι Ι.Μ. δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι τζάμπα μάγκες, με αδιάφορο υλικό.
Εν κατακλείδι, η ουσία δεν βρίσκεται στο ποιος έγραψε τι, ούτε ακόμα και στο γιατί και πώς οι -κάθε- Ιμάμ "κατόρθωσαν" να ακούγονται στο -κάθε- Mad.
Το ζήτημα είναι ότι (καλώς η κακώς) αυτό ακούγεται και ίσως αποτελέσει έναυσμα για κάποιον πιτσιρικά να ακούσει το original.
Αν θες, βέβαια, να συζητήσουμε για την μουσική αξία των "νέων" αυτών τραγουδιών, πιστεύω ότι χάνουμε τον χρόνο μας. :)