Γεια χαρα,παιδια.
Θα ηθελα να συζητησουμε ενα θεμα που ισως αγγιζει τα ορια της ψυχαναλυσης!
Φετος καταφερα επιτελους να αγορασω την κιθαρα που ονειρευομουν απο παιδι.Την Ibanez JS1000.Δεν ειμαι επαγγελματιας μουσικος,ουτε και προκειται να γινω.Απλα το συγκεκριμενο οργανο συγκεντρωνε ολα εκεινα τα χαρακτηριστικα,πρακτικα και μη,που ζητουσα απο μια κιθαρα.Προφανως,επαιζε ρολο και το feeling,αφου ο θειος Joe ειναι η μουσικη μου αδυναμια...
Η στιγμη,μοναδικη...Οταν ανοιξα τη βαλιτσα και την επιασα στα χερια μου.Τελος παντων,με τον καιρο γνωριστηκαμε καλυτερα και καπου εκει εκασε το θεμα...Αρχισα να μη νιωθω ανταξιος της!Σκεψεις του στυλ "ωραια,παιζει υπεροχα και τωρα τι να την κανω?",εγιναν μονιμες.Ασε που η κιθαρα επαιζε μονο στο σπιτι συνδεμενη απλα σε ενα Fender Mustang,και λεω επαιζε γιατι τωρα πια στεκεται καμαρωτη μεσα στη βαλιτσα της ενω εγω προσπαθω να παιξω τα απαιχτα σε μια,εστω,αναβαθμισμενη S320...Ειμαι καλα?
