Λοιπόν,για να τελειώνουμε μ' αυτό το αστείο...
Υπάρχει μία βασική διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο στυλ παιξίματος.
Στο ένα,ξέρετε,αυτό με το συναίσθημα,δεν χρειάζεται να υποβάλεις τον εαυτό σου σε κάποια τεχνική δοκιμασία για να γουστάρεις αυτό που ακούς.Πιάνεις το vibe και έφυγες.
Στο άλλο,ξέρετε,αυτό με τις ένα εκατομμύριο ανούσιες νότες,πρέπει να στρώσεις τον κώλο σου κάτω και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι παίζει ο ψυχάκιας.Και αφού το καταλάβεις,το παίζεις όπως και στο βαθμό που μπορείς and then you get the big picture...Αυτός ο ηχητικός συρφετός όχι μόνο βγάζει πλέον νόημα αλλά κρύβει και θησαυρούς τους οποίους,αν δεν είχες ασχοληθεί,δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση να τους βρεις.
Για αυτό λοιπόν,επαναλαμβάνω,η άποψη ότι το "shredding"(τι όρος) είναι το ρεζιλίκι και η απαξίωση της ροκ κιθάρας είναι ό,τι πιο αβάσιμο,ανώριμο και εν μέρει κομπλεξικό μπορεί να διατυπώσει κανείς.
Άλλο το δεν μ' αρέσει,για τον οποιονδήποτε λόγο,και άλλο ο βιασμός της λογικής.
.&-